Ik wilde toch nog even terugkomen op de discussie van vorige week over de vraag of een mail in de spambox ontvangen is, en wie welke bewijslast heeft. Een lezer wees me namelijk op een arrest van Gerechtshof Leeuwarden over aangetekende post. Vanaf welk moment zou het al dan niet ontvangen daarvan voor rekening van de ontvanger hebben moeten komen?
In die zaak ging het om de vraag of een brief waarin een verjaringstermijn werd gestuit nu wel of niet was ontvangen. De brief was via gewone én aangetekende post verzonden, maar nooit afgehaald door de ontvanger. Het Hof neemt terecht als uitgangspunt artikel 3:37 lid 3 BW, dat bepaalt dat het toch jouw verantwoordelijkheid wordt als het niet bereiken van de post het gevolg is van je eigen handeling, van handelingen van personen voor wie jij aansprakelijk bent of van “andere omstandigheden die jou betreffen en rechtvaardigen dat jij het nadeel draagt”.
De post was volgens de stempels van (toen nog) TPG Post op 27 december 2003 verzonden en op 30 december 2003 en 4 februari 2004 aangeboden, maar zonder gehoor bij de ontvanger. In de weken daarna is de brief ook nooit afgehaald op het postkantoor. De geadresseerde had gesteld nooit een briefje van TPG Post te hebben gehad dat er een aangetekende brief op het postkantoor lag. Dus wiens verantwoordelijkheid was het nu?
Voor de gewone brief is het Hof snel klaar. Hoofdregel uit de wet is dat je moet bewijzen dat de post aangekomen is (art. 3:37 lid 3 BW). En bij gewone post is dat vrijwel onmogelijk (tenzij de ontvanger op een of andere manier een bevestiging aan je geeft). Bij aangetekende post lijkt dit iets makkelijker: de postbode heeft immers genoteerd wanneer hij aan de deur was. Maar dat is niet genoeg:
[Er] blijkt uit de stickers op de envelop niet meer dan dat de postbode tot tweemaal toe “geen gehoor” kreeg toen hij de brief ten huize van [ontvanger] wilde aanbieden en dat de brief vervolgens niet door [ontvanger] van het postkantoor is afgehaald en aan [afzender] is geretourneerd. Anders dan [afzender] heeft gesteld, volgt uit die feiten nog niet (het vermoeden) dat de brief (tijdig) aan [ontvanger] is aangeboden op de wijze die daartoe ter plaatse van de bestemming is voorgeschreven (vergelijk HR, 8 september 1995, NJ 1996, 567 en HR 4 juni 2004, NJ 2004, 411). Daartoe is vereist dat aannemelijk is dat de postbode, nadat hij “geen gehoor” kreeg, een schriftelijk bericht van aankomst heeft achtergelaten.
En bij dat laatste gaat het dus fout: de afzender kon niet bewijzen dat dat ook werkelijk gebeurd. Hoewel het normaal is dat de postbode dat doet, is dat onvoldoende om te mogen concluderen dat het in deze zaak ook écht is gebeurd.
Update (1 juni 2012) het feit dat een aangetekende brief niet teruggekomen is, is geen bewijs dat hij bezorgd is.
De bewijslast ligt dus hoog, je mag niet vertrouwen op de normale gang van zaken maar je moet echt expliciet bewijs hebben dat het déze keer ook echt goed verlopen is. Daarom lijkt het me verstandig om bij e-mail gewoon een ontvangstbevestiging te vragen én na te bellen als je die niet krijgt binnen een redelijke termijn.
Mijn ervaring is dat posts als deze vaak reacties aantrekken van leveranciers van gegarandeerde-e-mailbezorgsystemen. Prima, maar dan wel graag met inhoudelijke uitleg waarom je systeem ook bewijst dat de ontvanger daadwerkelijk de mail heeft gehad zoals het Hof hierboven bedoelt. 😉
Arnoud
@ SKYJACK Heb je een LJN nummer voor mij ?
Ben op zoek naar jurisprudentie, wil even weten voor wiens risico de verzending van e-mail komt; ligt dat nou bij de ontvanger of de verzender ? Jurisprudentie zou fijn zijn.
Ter verder informatie: Ging over deze post: ‘Ik heb overigens een keer meegemaakt dat een rechter de aanname deed, als alle andere e-mails wel zijn ontvangen dan zal deze ook wel ontvangen zijn. Dit terwijl mijn cli?nt ontkende een bepaalde e-mail ontvangen te hebben. Er was niet eens een ontvangstbevestiging gevraagd of overgelegd door de wederpartij. Op geen enkele manier kon bewezen worden dat de e-mail verzonden en aangekomen was, toch visten we achter het net. Weg was de ontvangst theorie, onterecht nog altijd in mijn ogen’. Alvast enorme dank.
Een oud topic,maar toch nog een vraag daarover.Er schijn jurisprudentie te zijn dat een bedrijf een klant per email in gebreke kan stellen,of een aanmanning kan sturen met daarop verhogingen.Normaal gesproken mag en moet een bedrijf wat geld te goed heeft dat schriftelijk doen.Hierin is de wet ook dubbelzinnig,want schijnbaar is de post altijd aangekomen als je kan bewijzen dat je via een systeem het poststuk heb verstuurd.Er is geen ontvangstbevestiging nodig dan,terwijl wij de gewone burgers wel moeten aantonen dat een brief is ontvangen door middle van een aangetekende brief.Zodat je de handtekening ook hebt.Mijn vraag ging eerder over de email.Ik had een email adres een tijd terug,en er was een virus op me pc gekomen die spam verstuurde via mijn email adres.Heeft hotmail mij een code toegestuurd,maar daarmee kon ik die hotmail niet opnieuw meer activeren,omdat ik het oude emailadres als reserve niet meer gebruikte en ook niet weet wat dat emailadres was.Dus ik kan geen email meer lezen op dat ouwe adres.Nu blijkt een energie maatschappij mij een email gestuurd te hebben,waarin het mij in gebreke stelde.Maar ik hen die mail nooit kunnen lezen.Geld dan hier ook niet hetzelfde als per aangetekend schrijven,of per gewone post.Dat de afzender moet bewijzen dat diegene aan wie (email) het verzonden is het ook daadwerkelijk heeft ontvangen.
Ik vraag mij af of je een brief als aangetekend kan beschouwen of kwalificeren indien het posten in de brievenbus bij de ontvanger, door de verzender is gefilmd. Zou dit dan kunnen gelden als het sturen van een aangetekende brief? Is dat afdoende?
Waar het om gaat, is dat je moet bewijzen dat de brief is ontvangen. Bewijzen dat hij is verzonden, is daarvoor niet genoeg. De brief kan immers kwijtraken bij de post. Filmen dat hij bij de ontvanger in de bus is gegaan, levert denk ik wél genoeg bewijs op (hooguit nog de vraag “wat zat er in de envelop”).
Wat zat er in de envelop speelt natuurlijk ook bij aangetekend verzenden via de post. Ik heb in ieder geval nog nooit gezien dat ze bij de post kentenis namen van de inhoud van een brief. (En terecht!)
Aangezien dit artikel jaren geleden is geschreven ben ik zo vrij aan te geven dat inmiddels het digitaal aangetekend versturen meer en meer een goed alternatief is om juridisch sterk te staan vwb het afleveren van je mailbericht. Het is immers met e-mail niet mogelijk om “niet thuis te zijn”. De techniek zorgt er namelijk voor dat het “ziet” dat je e-mailbericht is afgeleverd op het door jou opgegeven afleveradres. Via de service van <a href=https://aangetekendversturen.com”>Aangetekendversturen.com ontvang je ook een zogenaamde digitale vingerafdruk en een ontvangstbevestiging. De ervaring heeft geleerd dat deze wijze van digitaal aangetekend versturen juridisch gezien afdoende is om te bewijzen dat een bericht is aangekomen. Er zijn overigens meerdere online services die deze relatief nieuwe dienst aanbieden. Wellicht handig voor de volgende aangetekende brief!
Deze kende ik nog niet, maar is dat hetzelfde als in bv outlook de vinkjes zetten ‘vragen om ontvangst bevestiging’ en ‘vragen om leesbevestiging’ waarbij de ontvangst bevestiging door de mailsever wordt gegeven, en de tweede door de lezer, als die daadwerkelijk in het popopscherm meld dat hij het gelezen heeft ( leesbevestiging) waarbij de leesbevestiging overigens een vrije keuze is.