Al te hard auteursrechtelijk blaffen eindelijk eens aangepakt

zonnepanelen-breuk-inbreuk.jpgDat je geen artikelen of foto’s integraal mag herpubliceren zonder toestemming (behoudens soms citaatrecht), zouden de meeste mensen wel moeten weten zou je denken. De praktijk is echter anders: bijna dagelijks krijg ik mails van mensen die een claim van een of andere fotograaf of andere auteursrechthebbende aan de broek hebben. Bekende partijen die dit doen zijn Getty Images (Van der Steenhoven advocaten), Cozzmoss (Banning Advocaten) en diverse fotografen vertegenwoordigd door i-EE advocaten.

Nou valt er over het principe “mag niet” weinig te twisten: hoewel dat anders zou moeten, is de wet de wet – en die zegt dat je toestemming moet vragen. Lukt dat niet, om welke reden dan ook (al is het maar dat de auteur onbekend is) dan heb je gewoon dikke pech. Het probleem dat ik heb met zulke claims is dat er wel met een heel grote hark wordt geschreven. De grootste boosdoener is de volledige proceskostenvergoeding: volgens de wet heeft een rechthebbende recht op vergoeding van de werkelijke rekening van zijn advocaat als hij wint. En zo’n rekening kan rustig enkele duizenden euro’s zijn.

Ook discutabel is de manier waarop rechthebbenden hun schade uit de duim zuigenberekenen. In principe heb je volgens de wet alleen recht op een vergoeding van daadwerkelijke schade. En die is niet hetzelfde als het geldbedrag dat je grootste opdrachtgever ooit eens betaalde voor een ander artikel. Het moet gaan om de in de markt gebruikelijke tarieven voor dergelijke werken. En een opslag “voor gederfde exclusiviteit” of “ter afschrikking” mag al helemaal niet. Dat is een verkapte boete, en boetes zijn tegen de wet in het civiele recht.

En ja, dat stoort mij buitengewoon. Wie nu zegt dat ik dus auteursrecht wil afschaffen, kan jeuk krijgen: het gaat me erom dat rechthebbenden consequent een veel te grote broek aantrekken met die claims en dat deze wijze van handhaving tegen de wet is maar dat rechthebbenden er regelmatig mee wegkomen. En dat allemaal onder het motto “het auteursrecht moet beschermd tegen internetgraaiers”.

Van een recent vonnis werd ik toch even vrolijk: géén hoge opslagen, geen boetes voor schending auteursrecht en geen tweeduizend euro advocaatkosten voor de gedaagde.

Een bedrijf had een artikel uit de krant over een door haar ontwikkeld kozijnensysteem met zonnepanelen gepubliceerd, inclusief de foto die de krant daarbij had gepubliceerd. De fotograaf diende daarom een claim in: dit was immers schending van het auteursrecht. (Tip aan bedrijven: als je een krant een interview geeft, beding dan het recht het artikel inclusief foto op de eigen site te publiceren. Schriftelijk.) De fotograaf claimde ” 280 aan gebruiksrecht plus ” 250 aan kosten handhaving, maar hij was bereid het voor ” 900 euro af te doen.

Vervolgens meldt het vonnis dat “[gedaagde] tevergeefs diverse pogingen ondernomen om in der minne tot een oplossing met de gemachtigde van [eiser] te komen”. Kennelijk was de fotograaf niet bereid tot enig zakken, want de volgende stap (een klein jaar later) was een dagvaarding waarin een kleine drieduizend euro werd geëist – waarvan 840 euro schadeclaim en 2000 euro advocaatkosten.

De rechter maakt daar echter gehakt van. Hij begint met op te merken dat 280 euro hem redelijk voorkomt. Opmerkelijk genoeg hanteert hij daarbij de richtprijzen fotografie 2010, die echter geen enkele status hebben omdat ze niet door een brancheorganisatie zijn uitgegeven of op enig onderzoek zijn gebaseerd. (En ze mógen niet door een brancheorganisatie worden uitgegeven, omdat dat een verboden prijsafspraak oplevert.) Omdat de gedaagde de foto meteen heeft verwijderd, vindt de rechter die 280 euro echter toch wat hoog, en matigt deze naar 200 euro.

De 560 euro voor “vermindering van exclusiviteit” wordt afgewezen omdat dit niet is onderbouwd. Dit is correct: die 560 euro is gewoon een opslag (2x de 280 euro) en geen daadwerkelijke schade. En hoe je “exclusiviteit vermindert” oftewel je foto minder verhandelbaar wordt omdat iemand die overneemt, ontgaat me volledig. Je auteursrecht blijft toch bestaan?

De advocaatkosten van ” 2.078,48 worden ook afgewezen. Waarom, zo vraagt de rechter zich retorisch af, heeft deze fotograaf niet eerst zelf een briefje gestuurd maar meteen een advocate laten blaffen? En waarom is die dan “” 900,– (!)” gaan eisen als de schade 280 euro is?

Gelet op het verloop van de daarop volgende gebeurtenissen kan alleen maar geconcludeerd worden dat door de opstelling van [eiser] en/of zijn gemachtigde het door [gedaagde] gewenste minnelijke overleg geen doorgang gevonden heeft en het tot deze procedure gekomen is. Conclusie: wat [eiser] meer gevorderd heeft dan voormeld bedrag ad ” 200,–, inclusief BTW wegens derving licentie-inkomsten, moet worden afgewezen.

De fotograaf krijgt dus 200 euro, en geen cent meer. Die 2078 euro advocaatkosten mag hij zelf betalen. Oh, en hij mag óók de juridische kosten van de gedaagde betalen. Die zijn 50 euro omdat hij zichzelf verdedigd had. Had hij een advocaat een weerwoord laten schrijven, dan had diens rekening naar de fotograaf gekund.

Een mooi voorbeeld van hoe het hoort te gaan in de rechtspraak. Een rechthebbende die te veel eist, kan dus zomaar de proceskosten van de inbreukmaker op zijn bordje krijgen. Wel zal de inbreukmaker bereid moeten zijn om een redelijke vergoeding te betalen.

Arnoud

221 reacties

  1. Van exclusiviteit bij foto’s kan soms wel degenlijk spreken. Zeker als het foto’s betreft waarbij het erg moeilijk is om de nodige toegang tot locatie en/of subject te regelen. Denk hierbij aan foto’s gemaakt binnen een cleanroom, op het terrein van een bepaald bedrijf of van een bepaald (drukbezet of beroemd) persoon.

    Het is moeilijk te zeggen of dat hier van toepassing was, maar de rechter vond in ieder geval van niet.

  2. @Franc #1 het gaat om exclusiviteit qua publicatierechten, niet hoeveel mensen hem hebben gezien.

    @Arnoud ik vroeg me af… hoe zit het eigenlijk met de omgekeerde situatie in dit geval, het betreft immers een foto van een product die door het bedrijf werd gemaakt waarvan de fotograaf weer een foto heeft gemaakt. Heeft het bedrijf nog rechten die ze kunnen laten gelden richting de fotograaf met betrekking tot het feit dat hun product het onderwerp van de foto is?

  3. Ik zou denken dat vooral het recht op openbaarmaking samenhangt met de exclusiviteit van het werk. Omdat je als maker tot op zekere hoogte kunt bepalen voor welk publiek je werk openbaar wordt gemaakt, kun je daarmee ook invloed uitoefenen op de exclusiviteit van zo’n werk. Dus wanneer je er voor kiest om in een zeer beperkte oplage je werk te publiceren dan volgt daar uit dat zo’n werk redelijk exclusief blijft. Dat is anders wanneer je werk in een grote oplage beschikbaar komt. Het spreekt voor zich dat dan de exclusiviteit (van de openbaarmaking) afneemt. Wanneer je echter zelf als maker er al voor hebt gekozen om in een grote oplage je werk te openbaren, dan kun je je moeilijk beroepen op verlies van exclusiviteit. Wat je al verloren bent kun je immers niet meer verminderen, ook niet wanneer een derde jouw werk opnieuw gaat publiceren.

  4. Het vonnis is daar niet heel duidelijk over. Het ging over meerdere foto’s, dus sowieso meerdere keren 280 euro. En als ik de gebruikelijke handelwijze van deze advocate bekijk, dan zal per foto 2x of 3x het bedrag van 280 gevorderd zijn bij wijze van “gederfde exclusiviteit”. Dus bijvoorbeeld drie foto’s à 280 euro plus 560 euro opslag (en soms nóg eens 280 euro per foto wegens ontbrekende naam). Dan ga je al snel over die 900 heen.

  5. Tip aan bedrijven: als je een krant een interview geeft, beding dan het recht het artikel inclusief foto op de eigen site te publiceren.

    Dat heeft weinig geholpen in dit geval. RO 17 :

    [gedaagde] heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat zij van [naam dagblad] voor het gebruik van het artikel, inclusief de foto in kwestie toestemming verkregen had.

  6. Over advocaatkosten nog even het volgende. Mijn ervaring is dat rechters met staffels werken en standaard vergoedingen aanhouden. De daadwerkelijke gemaakte kosten heb ik nog nooit volledig vergoed gezien bij de kantonrechter. Meestal een paar honderd euro terwijl er vaak toch wel 1500 minstens verspijkerd is, ook bij volledige winst. Op welk artikel is gebaseerd dat de daadwerkelijke kosten volledig vergoed dienen te worden?

  7. @Arnoud Engelfriet: gisteren ook een brief van GI ontvangen. ik zou een plaatje hebben geplaats op een website welke in hun collectie voorkomt. het betreft hier een RM-foto. dit plaatje heb ik gescant van een flyer welke is rond gestuurd huis aan huis. aan de kwaliteit valt dit wel te zien maar bewijzen is lastig. nu leggen ze een bedrag van 786E op. wat is verstandig om in dit geval te doen? voor een 1-manszaak als de mijne is dit al gauw 1 maand werken. plaatje is direct verwijdert van de site. heb al veel gelezen over deze vorm van afpersing maar duidelijker wordt het er niet op.

  8. Ik ben fotograaf en ik voel me zeer zeker aangesproken in dez. Het gaat bij het bepalen van een schade welzeker ook om een afschrikwekkende werking Natuurlijk is het zo dat je niet ineens rijk hoeft te worden van een foto Maar als je dit afdoet met een simpel marktconform bedragje dan wordt de verleidin Om je beeld van internet te halen niets te vragen en achteraf wel een keer tehoren krijgen Of je een rekening krijgt wel heel makkelijk. Gewoon doen en komen ze erachter nou dan betaal je een klein beetje Komen ze er niet achter ?? Gratis gereden!! Iets te kort door de bocht lijkt me…

  9. @Gertjan, beetje sneu hoe je praat: ‘bewijzen is lastig’ en ‘voor een 1-manszaak als de mijne is dit al gauw 1 maand (sic) werken’ en ‘afpersing’ terwijl je gewoon weet dat je fout zit. Voor jou is die 786 euro veel geld maar voor een fotograaf dan toch ook?

  10. Je moet bij fotografen dus apart toestemming vragen.

    Behalve als je zelf van de pers bent. Zie http://blog.iusmentis.com/2010/07/30/overnemen-fotootje-bij-forumcopypastepost-geen-inbreuk/.

    Het gaat bij het bepalen van een schade welzeker ook om een afschrikwekkende werking.

    Dat heet eigenrichting. Dat mag niet. Dat is een stuk erger dan auteursrechtinbreuk.

    Je zegt dat je fotograaf bent, maar dan ben je geen professional zeker? Bij persfoto’s komt het namelijk heel vaak voor dat de foto eerst geplaatst wordt, en dan pas ’toestemming’ gezocht. Die krant moet immers uit. En ik heb er nog nooit van gehoord dat een krant dan het afschrikkingstarief wordt gerekend, dat is gewoon 75 floepies, take it or leave it. Kopen ze volgende keer gewoon bij een ander in.

    Fotografen die meer dan dat bedrag eisen van bloggers zijn niet bezig met educatie, maar maken er op grove wijze misbruik van dat bloggers het wereldje niet kennen. Dat soort lui mogen ze van mij aan hun tenen ophangen.

    -edit Arnoud: excuses namens ’t spamfilter-

  11. @Richard, het klinkt of ‘ie fout zit, maar dat wil nog niet zeggen dat GI ook daadwerkelijk de eigenaar van die foto is. Je zou toch niet willen dat ‘ie de verkeerde schadevergoeding aan de verkeerde eigenaar betaalt?

  12. Interessant. Ik denk dat dit Getty nog even zal weerhouden om ook naar de rechter te stappen. Immers, als de rechter zo hard al die extra boetes en onkosten van tafel veegt en de auteur ook nog de advocaatkosten van de tegenpartij moet vergoeden… Voor Getty een goede reden om voorlopig alleen nog te blaffen…

    Maar laten we de boel eens omdraaien… Stel, Getty blaft naar mij en ik stel een schikking voor. Getty eist EUR 900 voor een foto die op de site voor EUR 150 aangeboden wordt. Ik stel een schikking voor dat ik aanbied om die 150 Euro te betalen plus 25 Euro wettelijke rente. Is een redelijk tegenbod, lijkt mij. Maar Getty weigert en blijft mij uitblaffen en stuurt vervolgens ook nog een advocaat op mijn dak… Heeft het voor mij dan zin om zelf naar de rechter te stappen, daarbij te klagen over het intimiderende gedrag van Getty met het verzoek dat Getty door de rechter wordt gedwongen mijn schikking te accepteren of de zaak te laten vallen. (En om Getty ook nog mijn advocaatkosten wegens deze zaak te laten vergoeden…) Denk je dat een dergelijke preventieve gerechtelijke stap effect kan hebben?

  13. @ branco ik ben welzeker een prof fotograaf en ik wordt misselijk van de Gratis cultuur … “het staat online dan mag ik het gebruiken” kranten hebben idd De plicht om uit te zoeken bij wie beelden vandaan komen . Dat ze het niet doen onslaat ze niet van die plicht En het gaat mij niet om een “bloggertje” op kosten te jagen (al moeten ook die zich gewoon aan wet houden) maar wel om de cultuur in zn algemeen . Niemand maakt zich nog druk om copyright. Bedrijven roepen gewoon ach geef maar alles en denken dat alle gebruik gratis is. Ik vind het meer dan terecht dat er veel meer wordt grekend voor inbreuk op het copyright dan voor gewoon gebruik!

  14. Ik vind het bepaald niet terecht dat er veel meer wordt gerekend, dat is inderdaad het recht in eigen hand nemen en dat sommige rechters daar in mee gaan is wat mij betreft zeer verbazingwekkend.

    Dat het een en ander wettelijk geregeld is en dat een inbreukmaker een schadevergoeding zou moeten betalen is iets waar ik me uitstekend in kan vinden, maar laten we het wel redelijk houden.

  15. Ook ik ben zeer gelukkig met de uitspraak van de Amsterdamse kantonrechter (http://zoeken.rechtspraak.nl/resultpage.aspx?snelzoeken=true&searchtype=ljn&ljn=BT1960). Via de link van Arnoud is de uitspraak nog niet online, dus ik plaats hier even de URL naar Rechtspraak.nl. Het grote probleem met auteursrechtinbreuken op het internet is bepaling van de schade. De rechter past dus de redelijkheidstoets toe. En wat een rechter redelijk vindt, kan als dag en nacht tussen rechters verschillen. Het woord is aan de regering/wetgever om hier lijn in te brengen. Wat mij betreft komt er een internet-BUMA, -Thuiskopie, -Reprorecht, of wordt een ISP-auteursrechtheffing tot stand gebracht. Uiteraard kan de wetgever ook met wetgeving komen waarbij een halt toegeroepen wordt aan auteursrechtjagers met buitenproportionele (afstraf)tarieven. Een new-yorkse advocaat noemt de Getty Images sommaties een gelegaliseerde vorm van afpersing. Laat de Nederlandse regering met hun pro-internet en pro-ondernemers beleid nu maar eens daadkracht tonen!

    1. Inderdaad, laat de Nederlandse rechter de fotograaf, die van publicaties moet leven, maar eens beter beschermen.

      Brood jatten mag niet, daar zij wij het over eens. De auteurswet (zie Memorie van Toelichting) ziet het abstracte idee als intellectueel eigendom van de maker, als een roerend goed dat verhandeld, vergoed of ook wel weggegeven kan worden. Dus net zoals een brood. Dat een foto een brood is dat meerdere malen kan worden verkocht ligt echt niet aan de foto. En een foto waar een krant al voor heeft betaald, kan trouwens fatsoenshalve niet zomaar worden weggegeven, dan gaat die krant weer steigeren. Waarom de dief niet betalen en wij wel.

      In het algemeen, doe het netjes en vraag de fotograaf toestemming. Dat hij er, net als de garage of de coffeshop er een prijskaartje aan hangt is niet meer dan redelijk. En wanneer jouw gebruiksdoel een ideëel doel is dan zal die fotograaf de prijs in de meeste gevallen wel willen matigen of het gebruik van de foto voor eenmalige publicatie of enige tijd op een website best om niet willen geven. Maar ga daar niet van uit, dat doe je bij de bakker namelijk ook niet.

  16. Enigzins of-topic, maar daar komen die heffingen (private belastingen) weer. Omdat er geen enkele relatie is tussen de waarde van informatie en de kosten van het medium (dat is, opslag of bandbreedte), zal een dergelijke heffing ofwel te weinig opleveren, ofwel de markt gigantisch verstoren. Zo is bijvoorbeeld de markt voor optische opslag (DVD-R) compleet ingestort, omdat er op de lege schijfjes een auteursrechtenbelasting van maar liefst 300% zit, terwijl de concurrerende technologie (losse harde schijven) zonder heffing verkocht mogen worden. Nu zouden optische schijven een paar jaar later ook wel verdwenen zijn, maar de heffing zorgt ervoor dat zoiets een paar jaar eerder gebeurt. Een heffing op ISP’s zal of een doekje voor het bloeden zijn, of onze internet economie de nek omdraaien.

    Het liefst zie ik zelf al de private stichtingen met publieke uitvoeringstaken die taken ontnomen worden, en dan, voor zover ze nog nodig, zijn uitgevoerd laten worden door een soort van “auteursrechtenbureau” dat als onderdeel van een ministerie niet tegelijk mag lobbyen voor “meer meer meer”, en een verplichting krijgen 98% van de opgehaalde gelden uit te keren…

  17. @Martijn. De “cultuur van gratis” is gewoon een effect van de gigantische kostendalingen die er zijn gerealiseerd met de IT technologie. Opslagruimte is de afgelopen 20 jaar miljoenen keren goedkoper geworden, het is stukken makkelijker geworden goede foto’s te maken, en er is veel meer keus, heel veel informatie is gratis beschikbaar via het internet; effectief heeft iedereen nu een middelgrote bibliotheek 24×7 tot zijn beschikking. De prijs van werken is gigantisch gedaald; wen er maar aan.

    Als ik een tip mag geven: probeer het maken van foto’s als een dienst te zien. Foto’s als product verkopen lijkt me met agressieve concurrenten als GI en prijsvechters als iStockPhoto een moeilijke opgave; de FUD strategie van GI leidt er bijvoorbeeld toe dat je iedereen moet adviseren om alleen foto’s te gebruiken waarvan de afkomst 100% is vast te stellen — en dat is ook met het materiaal van GI vaak niet mogelijk; ze staan zelf ook voor auteursrechtinbreuk voor de rechter, en geven — zeer tekenend — ook geen vrijwaringen bij hun foto’s.

  18. @jeroen

    sorry maar het is nog steeds niet makkelijker geworden om GOEDE foto’s te maken… wel is het makkelijker geworden om foto’s te kopiëren en te verspreiden…. Maar SOWIESO moet je je best doen om de afkomst van foto’s te achterhalen. En dat daarbij de strategie van bedrijven is om grote vergoedingen binnen te halen..ja ga dan zelf op zoek naar goedkoper werk! het is supergoedkoop om via microstock je site te vullen…waarom voor 1 of 2 tientjes per beeld het risico lopen op torenhoge rekeningen??

    En schakel voor unieke en onderscheidende beelden gewoon een goede fotograaf in…

  19. “Ze staan zelf ook voor auteursrechtinbreuk voor de rechter, en geven ??? zeer tekenend ??? ook geen vrijwaringen bij hun foto???s.”

    Dat lijkt me dan een goede reden om naar de fotograaf om de hoek te stappen, want die kan dat wel. Een beetje rondwinkelen loont: er zijn genoeg goedkope fotografen.

    Als er inderdaad een graaicultuur is (ik weet dat het vaak wordt geroeptoeterd, maar wil dan graag bewijzen zien), geeft dat aan dat beelden in zijn. In dat geval is een BUMA voor beelden geen slecht idee.

  20. @Martijn: Goede foto’s maken is inderdaad niet makkelijk. Maar het gaat er vaak om of ze goed genoeg zijn… Stock sites die een heleboel materiaal hebben opgekocht en dat aanbieden voor een paar tientjes voldoen dan prima, al hebben die regelmatig hun rechten ook niet op orde. Een beetje zoeken op internet levert een hoop klagende fotografen op.

    De beste optie, als je wat budget hebt, is gewoon voor je specifieke doel een goede fotograaf inhuren, die dan materiaal maakt geënt op jouw wensen, en bij voorkeur dus ook het auteursrecht aan de je overdraagt. Dat bedoel ik met zie foto’s maken als een dienst.

    Natuurlijk voorkom je daarmee niet dat er nog spul ongevraagd gebruikt wordt, maar dan is de fotograaf al betaald, en is het een probleem van de opdrachtgever, die de exclusiviteit van zijn eigen beelden verminderd ziet worden.

    Sommige van mijn eigen foto’s zie ik tientallen keren op het internet voorbijkomen, en lang niet allemaal hebben ze het netjes gevraagd — gelukkig ben ik een amateur die er niet van hoeft te leven…

  21. @jeroen Ik zie het MAKEN van foto’s dan ook idd als een dienst… en ik hoef niet meer te rekenen op grote vergoedingen van bedrijven voor het gebruik.

    En ik zou niet zo zeer op zoek gaan naar een goedkope fotograaf als wel naar en goede….hahaha maar dat is een andere discussie!

    bottomline is regel je zaakjes goed! en ik blijf van mening dat als je ongevraagd gebruik maakt van materiaal dat het goed is dat je minimaal het dubbele betaald van wat je zou betalen als je het vooraf netjes vraagt……

    gewoon om te voorkomen dat het een gewoonte wordt om alles maar ongevraagd te gebruiken…

    (en laat die gewone consument met rust …maar pak bedrijven die dit doen gewoon aan als een bedrijf geld verdient door met mijn foto’s te adverteren….dan wil ik ook geld verdienen…simpel)

  22. Eens met Martijn | 21 september 2011 @ 20:45. Zou in de wet gewijzigd moeten worden, vind ik.

    En wat als het niet zozeer gaat om gederfde inkomsten, maar om moreel recht: ze hebben je foto/tekst/whatever gebruikt op een site waar je niet mee geassocieerd wilt worden? Bijv. stormfront terwijl je dergelijk gedachtengoed verafschuwt?

    Met de ‘gebruikelijk tarief + rente’-redenering zou je je dat dan maar moeten laten welgevallen? Dan is er toch de facto helemaal geen auteursrecht meer?

    Is dan dwangsom + advocaatkosten, met schadevergoeding nul mogelijk?

    Reëel voorbeeld: http://rudhar.com/politics/yvhertum/sxijtwet.htm . Dat ging om een foto waar vast niemand ook maar een cent voor over heeft, dus gederfde inkomsten = nul.

  23. Voor een jurist redeneer je wat makkelijk, Arnoud. Je vergelijkt de intimidatiepraktijken van grote stockbureaus met het schutterige optreden van een enkele fotograaf. Dit bedrijf liet op z’n website zien dat het met een foto in de krant stond. Voor die publicatie in de krant had de fotograaf wél toestemming verleend. Dat is iets anders dan bijvoorbeeld het gebruik van een schitterende, artistieke foto voor commerciële doeleinden. Met de voorbeelden van Getty en deze freelancer reduceer je het tot een centenkwestie. Het auteursrecht geeft het maker ook zeggenschap over z’n eigen werk. Een fotograaf – of welke andere maker dan ook – moet ook de mogelijkheid hebben om te voorkomen dat een werk ergens nog wordt gebruikt. Dat gaat niet alleen over geld, maar ook over morele rechten, artistieke kwaliteit en integriteit. Er zijn fotografen die een publicatie verhinderen omdat ze vinden dat de belichting uit de tijd is. En misschien willen ze wel niet dat hun beeld wordt geassocieerd met een bepaalde onderneming of instelling. Dat is toch – letterlijk en figuurlijk – hun goed recht? Er is meer dan dat vage lijstje met richtprijzen. Schokkend dat een rechter daar gebruik van maakt. Met zo’n magistratuur heeft de tegenpartij inderdaad geen advocaat nodig! Arjan van der Knaap Voorzitter Freelancers Associatie

  24. Het feit dat de rechter bepaalde eisen (bv aantasting exclusiviteit) onvoldoende onderbouwd vindt, zegt iets over de kwaliteit van de dagvaarding maar niets over het onderliggende principe. Dat er sprake is van schade bij onrechtmatig (niet met toestemming) overnemen is evident en al vele malen door vele rechters bevestigd. Het lijkt erop dat in dit geval de advocaat van de rechthebbende een scheve schaats heeft gereden en op basis van minimale inspanning voor de hoofdprijs is gegaan; dat zegt dan weer meer over sommige advocaten (en hun veel te hoge tarieven), dan over auteursrecht in het algemeen en de rechthebbende in het bijzonder.

  25. @Arjan: Dit is geen eenmalig incident van een toevallig een keer wat hard blaffende advocaat. Ik heb dit vaker gezien van dit advocatenkantoor en zie genoeg parallellen met de praktijken van Cozzmoss of eerder Peter Vincent Schuld. Drieduizend euro vragen voor iets dat effectief 280 euro schade is, is buitenproportioneel.

    Voor mij staat voorop dat auteursrecht net als andere wetten moeten passen binnen het wettelijk systeem. Dat gaat uit van vergoeding van daadwerkelijke schade. Niet van de mogelijkheid de auteur een afschrikmiddel te geven. Een auteur mag dus als hij 280 euro misloopt, 280 euro vragen en geen drieduizend. En ja, daarin wordt het auteursrecht een centenkwestie. Maar álles in het recht is uiteindelijk een centenkwestie. Het recht reduceert vrijwel elke aanspraak tot een claim op schadevergoeding, en dat is in beginsel geld, niet meer. (Ok, soms rectificatie en dergelijke, maar dat is de uitzondering).

    Verder erken ik dat er foto’s zijn die zo kunstzinnig zijn dat een beroep op morele rechten kan werken, maar bij een foto als deze zie ik dat niet opgaan. Bij een portret bij een krantenartikel heb ik grote moeite met een beroep op artistieke integriteit – met alle respect voor de fotograaf, dat is gewoon broodwerk en geen Kunst met een grote k.

    Dat het auteursrecht niet goed handhaafbaar is, begrijp ik, maar het gaat niet aan om dat probleem op deze manier te proberen te bestrijden. Dat is eigenrichting: “ha, eindelijk eens eentje te pakken, die gaan we eens flink uitkleden want het moet maar eens afgelopen zijn”. Zo werkt het niet.

  26. Een auteur mag dus als hij 280 euro misloopt, 280 euro vragen en geen drieduizend…..Dat is eigenrichting: ???ha, eindelijk eens eentje te pakken, die gaan we eens flink uitkleden want het moet maar eens afgelopen zijn???. Zo werkt het niet.

    Vind je werkelijk dat er niet meer gevraagd moet worden? Dat is ongeveer hetzelfde als in de trein gaan zitten zonder kaartje, en bij controle een kaartje te moeten kopen, zonder boete. Vind je dat ook een goed systeem?

    Overigens ben ik het eens dat hier het minnelijke traject te snel afgesloten is, en 3000 buitenproportioneel is, maar jij houdt het wel heel laag.

  27. In mijn tijd als beroepsfotograaf werd de waarde van een foto bepaald op verschillende manieren. Allereerst de exclusiviteit. De eerste foto van Claus en Beatrix bracht een vermogen op. De eerste foto met een mobieltje genomen van de moord op Theo van Gogh heeft de maker waarschijnlijk ook een fors bedrag opgeleverd. Recentelijk de foto die Pim Ras maakte van Karst Tates is ook zo’n voorbeeld. Dit waren foto’s met uitzonderlijke nieuwswaarde.

    Maar een foto bij een interview van een ondernemer die kozijnen maakt heeft die nieuwswaarde niet. Zo’n foto kan iedereen maken en dient slechts ter illustratie van de tekst. Daar gelden tarieven voor die afhankelijk zijn van de grootte van de foto en van de oplage van het medium. Zo was het althans vroeger. Tegenwoordig mag een fotograaf blij met een opdracht zijn. De kranten betalen nog maar een paar tientjes voor een foto en dat is dikwijls inclusief afkoop rechten.

    Een krant heeft echter al snel 100.000 of meer lezers. Voor je dat aantal op je site hebt gehaald ben je een jaar verder. Daar komt nog bij dat artikelen op blogs bijna net zo snel in het archief van het weblog verdwijnen als de krant in de kattenbak. Op een goed gelezen weblog wordt een foto misschien 1500 keer bekeken. Dat staat dus in geen verhouding tot een foto in de krant of in een veel gelezen dames- of roddelblad. Het bedrag van 200 euro is daarom nog te hoog. 25 euro was redelijker geweest.

    Webloggers verdienen nauwelijks hun onkosten met het bloggen vaak moet er dik geld bij. Kranten en tijdschriften genereren wel inkomsten. Een fotogaaf die een krant of een tijdschrift aanpakt heeft volkomen gelijk. Mits deze bladen een foto van hem hebben gepikt zonder te betalen.

    Nu de ondernemer die het artikel over zijn zaak op zijn website zet. Hij scant de foto in en plaatst hem erbij. De fotograaf gaat roepen dat hij geld wil, maar hij is toch al door de krant betaald? En hoe zit het dan met de journalist die het artikel schreef? Die mag dan ook geld eisen? Waarschijnlijk heeft de ondernemer het artikel inclusief de foto gekregen omdat hij een adverteerder is van die krant. Commercieel nieuws noemde we dat vroeger.

    Hoe had ik dit opgelost? Ik was met de krant gaan praten. De krant had de fotograaf waarschijnlijk ter verantwoording geroepen en hem te verstaan gegeven dat hij dit geen tweede keer meer flikken moet omdat hij anders geen enkele opdracht meer krijgt, voor hem 100 anderen. En daarmee was de kous af geweest. Hoogstwaarschijnlijk wordt de bewuste fotograaf evenzogoed niet meer gevraagd door die krant die natuurlijk op de hoogte is van het conflict.

    Ook ik ben blij met rechters die inzien dat dit soort acties een nieuw soort beunhazerij is. Aangezien de beroepsfotografen het steeds moeilijker krijgen om nog een boterham te verdienen zoeken ze naar andere middelen. Helaas geeft de wet hen een legaal alternatief. Die wet dateert van voor het digitale tijdperk.

    “Een new-yorkse advocaat noemt de Getty Images sommaties een gelegaliseerde vorm van afpersing.” Ik bouw een site voor een opticien en krijg daarvoor materiaal van zijn leveranciers. Na enige tijd valt er een Engelstalige brief in de bus van mijn klant. Of hij even 2200 euro wil betalen voor een foto op zijn site. Die foto is dus aangeleverd door een fabrikant waarmee de opticien zakendoet.

    Ik adviseer mijn klant om niet te reageren naar getty images, want wij lezen natuurlijk geen Engels 😉 Vervolgens nemen we contact op met de fabrikant en vragen hem andere opticiens te waarschuwen. Wat blijkt? Getty Images claimt rechten die ze niet hebben. Getty “pikt” zelf de foto’s van het Internet en zet ze in hun database. Vervolgens sturen ze dreigbrieven. Veel ondernemers trappen er waarschijnlijk in. Of Getty deze methodes nog gebruikt weet ik maar zo ging het enkele jaren geleden. Overigens heeft de opticien, na die ene brief waarop hij niet reageerde, nooit meer iets van Getty gehoord.

  28. @Mark: Het systeem van de Nederlandse wet is dat je je schade vergoed krijgt. En schade moet je kunnen aantonen. Als ik bij jou de ruit ingooi, dan moet ik je glaszetter betalen, en niet 2x de glaszetter bij wijze van afschrikwekkend meerbedrag. De afschrikking zit hem in het strafrecht: de ruit ingooien is vernieling, een strafbaar feit. Ik kan dus een boete krijgen of (in theorie) de cel in gaan hiervoor. Dáárom gooi ik geen ruit in.

    Het betekent inderdaad dat als er geen strafrechtelijk traject is, je straffeloos rechten kunt schenden. Als ik weet dat oom agent niet gaat optreden, dan kan ik jouw tuinkabouter omver schoppen en je een tientje geven voor de schade. En dat is eigenlijk wat er bij auteursrecht speelt: de strafrechter komt niet in actie hier, want strafrechtelijk optreden bij auteursrechten is eigenlijk nooit geïndiceerd.

    De NVJ en Fotografenfederatie hebben geprobeerd dit gat te dichten door bij contractuele situaties met hun standaardvoorwaarden te bepalen dat je bij gebruik zonder toestemming 3x het normale bedrag moet betalen. Maar dat kán dus niet binnen het recht, want dDat is een civiele boete en die mogen alleen als daarmee ingestemd is. Op zich is het prima zoals de NVJ en FF het insteken, want AV moet men overeenkomen. Ik maak bezwaar tegen het zwaaien met deze AV buiten een contractuele relatie om zo een hoger bedrag te claimen dan je schade is.

    (De NS doet dat trouwens ook, je betaalt 35 euro bovenop het gewone kaartje als je zwartrijdt. Maar bij de NS ga je daarmee akkoord door in te stappen. Ik ga niet akkoord met de NVJ-voorwaarden door een artikel te copypasten.)

  29. Door niet vooraf toestemming te vragen maar gewoon te gebruiken laat je het aan de eigenaar om de schade te bepalen. Het is geen kapotte ruit of een tuinkabouter het ligt dus buiten objectief vast te stellen schade. Ik vind het idd een geval van treinkaartje kopen. Door de foto te gebruiken ga je accoord met de eisen die de maker stekt aan zijn of haar gebruik.

    Ik vind dit ook wel de moeite waard om door te proccederen want sowieso de vergoeding van 50 euro voor de procceskosten zijn een lachertje.

    Nogmaals buitenproportie zijn de 3000.- wel maar het vonnis gaat me veel te ver Dus laat een hogere rechter dit maar overdoen!

  30. @Martijn: Inderdaad kan de schade niet objectief worden vastgesteld, maar dat wil nog steeds niet zeggen dat de rechthebbende gewoon een bedrag uit de lucht mag vissen. De rechter moet de schade schatten, en de Hoge Raad heeft daarbij bepaald dat de schade in gevallen als deze een redelijke gebruiksvergoeding is (marktconforme tarieven). En dus niet 2x of 3x het tarief dat iemand anders heeft betaald.

    Ik ben heel benieuwd naar een hoger beroep, want het is inderdaad tijd dat er eens een hogere rechter zich uitspreekt over de vraag hoe dit op internet moet uitpakken.

  31. Hoe redeneer je dat je als je instapt in de trein akkoord gaat met de voorwaarden van de NS? Dat is een fictieve acceptatie, net zozeer als wanneer je zou zeggen dat je akkoord gaat met de voorwaarden van een fotograaf als je zijn foto gebruikt.

  32. Inderdaad, en ik geef onmiddellijk toe dat dit zeer zeker geen uitgemaakte zaak is. De fictie is dat je uit het instappen de wil afleidt om vervoerd te worden, oftewel je aanvaardt het aanbod vervoerd te worden. En omdat bij dat aanbod duidelijk algemene voorwaarden gesteld worden (de bordjes bij elke deur van elke trein), ben je daarmee akkoord. De boete van 35 euro is daarmee contractueel overeengekomen.

    Je kunt echter ook zeggen dat je meer nodig hebt dan instappen, omdat iemand ook best opzettelijk kan willen zwartrijden. Daarmee is het akkoord pas gegeven zodra de passagier een kaartje koopt.

    In de praktijk wordt het zo niet gespeeld. De conducteur zal je melden dat je een kaartje + 35 euro moet betalen. Wie dat doet, erkent gebonden te zijn aan die voorwaarden en heeft daarmee rechtsgeldig betaald. En zal vervoerd worden natuurlijk. Wie dat niet doet, betwist de overeenkomst en de boete maar erkent wel zwart te rijden. Dat is een strafbaar feit (artikel 70 en 101 Besluit personenvervoer 2000). De conducteur kan dan de politie bellen, en die kan tot arrestatie overgaan, waarna de rechter hechtenis van ten hoogste twee maanden of een geldboete van de tweede categorie mag opleggen.

    Hm, wacht, dat is waar ook: de 35 euro is gebaseerd op een speciale wet, artikel 48 Besluit personenvervoer 2000. Het is daarmee niet helemaal een algemene voorwaarde.

  33. Arnoud, Met veel interesse volg ik dit bericht en de reacties. Bijna dagelijks krijgen wij op kantoor van de FotografenFederatie bericht binnen over inbreuk op auteursrechten van fotografen. Onze juridsche dienst komt in actie als wij die noodzakelijk achten en vooral als de inbreukzaak evident opzettelijk is. Onze eerste reactie is vaak: overleggen en schikken. In zeer veel gevallen gaat het om onopzettelijke inbreuk en men is in veel gevallen onmiddelijk bereid te betalen. Hiermee geven de gebruikers aan dat ze fout zitten en dat ze ook bereid zijn om te betalen. Dat vind ik positief: men is bereid de vergoeding te betalen.

    Er zijn juristen en advocaten die onmiddelijk in actie komen zonder ruimte laten voor schikkingen. En ja, soms ook meteen onredelijke bedragen vragen. Wij zijn daar geen voorstander van en hechten er aan zaken, waar mogelijk, goed te regelen tegen een fatsoenlijke vergoeding. Ook wij hebben last van de ‘Getty images’ zaken omdat men denkt dat wij er achter zitten. Dat het er in deze zaken onredelijk aan toe gaat zien wij ook en wij wijzen deze manier dan ook af. Sterker nog: wij zien in deze manier van te werk gaan een steeds groter gevaar. Onder druk van de publieke opinie verliezen makers draagvlak voor een auteursrecht waarmee zij hun geld moeten verdienen. Ook wij zijn van mening dat Getty het voor de rechter niet vol kan houden en daarmee zijn positie zal moeten herzien. Tot nu heeft echter nog geen rechter er zich over kunnen buigen. wij praten niets voor niets mee in Platform makers om het auteursrecht mede te hervormen en om tot een redelijke oplossing te komen voor alle partijen. Dat wij hierin een lobby voeren om de positie van fotografen beter te maken lijkt me logisch.

    Jij blijft herhalen dat wij als federatie ‘gaten proberen te dichten’ en ‘boetes na te streven”. Dat is niet juist. De voorwaarden van de FotografenFederatie zijn opgesteld om de positie van de fotograaf sterker te maken en een aantal zaken simpel te regelen. Dat hierin opgenomen is dat bij inbreuk 300% wordt gerekend is een afspraak tussen maker en en opdrachtgever. Als beiden akkoord gaan is dat geen probleem. Wel is het tegenwoordig een probleem als de voorwaarden niet zijn overeengekomen; wij zien steeds vaker dat rechters hier dan niet meer op terugvallen en juist daarom zijn wij in deze zaken op zoek naar een minnelijke schikking. Wij voeren hierdoor veel minder zaken en dat ontlast de rechterlijke macht en het scheelt de fotograaf een langdurig en vervelend traject.

    Dat wij, als we wel naar de rechter gaan en een schikking door de tegenpartij is afgewezen, vaak klinkende overwinningen behalen en soms forse vergoedingen weten te regelen voor onze leden sterkt ons in de kracht van het collectief van de FotografenFederatie. De positie van makers is moeizaam en waar wij binnen de wet kunnen bijstaan geeft ze een extra steun in de rug. Op wat we in de wet hebben staan kunnen we terugvallen, maar dit ontslaat ons als fotografenFederatie niet van de verplichting de relatie tussen maker en afnemer in redelijke banen te leiden en tot een goede oplossing te komen. Mooi als dit via een schikking gaat, jammer als dit tot een terechte rechtzaak moet leiden.

  34. Dank voor je reactie, Lars.

    Het was niet mijn bedoeling te suggereren dat de FF uit is op hoge boetes. Jullie AV zijn voor hun doel prima geschikt. En als de AV contractueel overeengekomen zijn, is dat prima. Ik wilde alleen wijzen op de praktijk dat men jullie AV gebruikt om te stellen dat men 3x het tarief mag claimen zónder dat er een overeenkomst is.

    In reactie 36 druk ik me iets te kort door de bocht uit met het “gat dichten” inderdaad. Jullie streven is niet meer dan binnen de contractuele relatie een bescherming in te bouwen tegen ongeautoriseerd gebruik door de licentienemer. Ik heb hierin dan ook een edit doorgevoerd.

  35. @Lars, het is triest maar het vak fotografie sterft langzaam uit. Dat heeft vooral te maken met de digitalisering en het grote leger amateurs dat nu de beschikking heeft over tal van tools om net zulke mooie foto’s en soms beter te maken dan de vakman voorheen.

    Wat we zien is dat de bladen en persbureaus hun fotografen op straat zetten en de freelancer steeds minder betalen voor een foto of zaken gaan doen met amateurs. Het gevolg hiervan is dat de prijzen die de vakman vroeger voor een opdracht kon vragen niet meer aan de orde zijn.

    We moeten ook niet vergeten dat een vakfotograaf vroeger een forse investering moest doen om goede foto’s te kunnen maken. Dat hoeft nu ook niet meer. Omdat dokawerk niet meer aan de orde is kan hij sneller werken dan voorheen. Een flinke prijsdaling is ook wel terecht.

    Ik heb nog wel eens contact met vakfografen en weet hoe moeilijk het geworden is om nog een redelijk prijs voor een foto te krijgen. Er zijn er al heel wat die hun camera’s aan de wilgen hebben gehangen. De degeneratie van het vak hebben ze dan gemeen met de schrijvende pers. Hier zien we ook dat de freelancer niet meer kan rekenen wat voorheen gebruikelijk was.

    Ik vind dat er een duidelijker onderscheid moet komen tussen het werk in opdracht en vrij werk. Anders geformuleerd: de kunstfotograaf die zijn foto’s gepikt worden van zijn website (voorbeeld Rebekka Gudleifs wiens foto’s werden gepikt van Flikr en voor veel geld verkocht aan derden) en de fotograaf die een foto voor een krant maakt welke ook op Internet komt te staan. Die fotograaf is al betaald voor zijn werk. In veel gevallen is de krant de eigenaar van de foto en dus de rechthebbende. In andere gevallen is dat een stockbureau, een persbureau of de fotograaf zelf, al na gelang de afspraken zijn gemaakt.

    Ik heb al betoogd dat de attentiewaarde op het Internet niet vergelijkbaar is met de gedrukte media. Maar daar wordt bij procedures geen rekening mee gehouden. Een aantal werkloze fotografen maken hier handig gebruik van. Arnout zet boven deze column auteursrechtelijk blaffen en dat is waar vooral het dubieuze bedrijfje Cozzmoss (inmiddels in andere handen overgegaan)en Getty Images zich schuldig aan maken.

    Als rechters beter doordrongen worden van de markwaarde van een foto op het Internet is procederen voor niemand meer aantrekkelijk. Daar verandert de FF niets aan. De markt bepaalt de prijs niet de FF. Die tijd is voorbij. De NVJ had richtlijnen die de laatste jaren al ver boven het bedrag kwamen wat de opdrachtgever wenste te betalen. Richtlijnen en leveringsvoorwaarden waren goed toen er nog echt veel geld in de media omging maar we kennen de huidige problematiek van de bezuiniging. Fotogafen die nog star vasthouden aan o.a. jullie leveringsvoorwaarden staan het eerst zonder werk.

    De uitspraak van de rechter waar deze column over gaat geeft de kentering aan. Een hoger beroep zou mooi zijn.

    Wat er hoognodig moet komen is één algemene regel voor foto’s op het Internet ongeacht wie de maker is en welke zijn voorwaarden zijn als hij een opdracht aanvaart. En één algemene regel voor copypast van content waarbij het uitganspunt moet zijn commercieel gebruik.

  36. @41: Interessante reactie. Goed dat ook ‘de andere kant van het verhaal’ van zich laat horen.

    Maar die rechtzaken zijn alleen de reden van een dalend draagvlak voor auteursrechten. Ook het lobbyen voor langere termijn voor auteursrecht en de sterke indruk van niet zo netjes handelen door de vertegenwoordiging van de rechthebbenden die daarbij (al dan niet terecht) gewekt wordt. Dragen hier niet aan bij.

    Ik vraag me serieus af hoe men denkt dat mensen respect hebben voor auteursrechten als men bedenkt dat als Justin Bieber (nu 17) nu een liedje maakt en hij wordt 78 (gemiddelde leeftijd die een westerse man bereikt) dat liedje 131 jaar auteursrechtelijk beschermd is? De balans is volledig zoek en bij mij inmiddels inderdaad ook het respect (voor sommige partijen)

    Ik denk dat het tijd is om naar een nieuwe balans te zoeken, want op dit moment criminaliseren we hele jongere generaties en ik kan het ze niet eens meer kwalijk nemen.

    Overigens is het ook zo dat de waarde van auteursrechtelijk beschermd materiaal gewoon gedaald is. Niet zozeer voor de auteurs zelf, maar vooral voor distributeurs. Neem muziek, daar kan je tegenwoordig gewoon niet de prijs voor vragen die men vroeger vroeg. De muzikant levert nog wel dezelfde prestatie, maar distributie heeft gewoon nauwelijks nog waarde. Toch willen de labels dezelfde prijs of zelfs nog meer vangen voor de (nu digitale) distributie, terwijl iedereen weet dat bij verspreiding via bittorrent de downloader in feite de kosten voor de distributie opbrengt. Dit graaien zorgt voor een gebrek aan respect, net als de steeds toenemende termijnen.

    Platenlabels zijn in feite gewoon nutteloos geworden, zoals vroeger de makers van stoommachines die niet met hun tijd mee gingen en internetverbrandingsmortoren en/of electromotoren gingen produceren. Als fabrikanten van stoommachines gingen lobbyen voor wetten om hun markt artificieel in stand te houden zou niemand het pikken, waarom komen de labels er wel mee weg?

    (Overigens voordat er muziek opgenomen kon worden verdienden muzikanten ook hun brood, misschien zit de meeste waarde van muziek tegenwoordig weer wel in optreden en niet is opnames verspreiden een goed promotie middel?)

  37. tis waar dat men zich steeds minder aantrekt van rechten en van mijn en dijn op internet… maar als we met zijn allen gaan stelen wil dat dan zeggen dat de wet verandert moet worden?? Ik bedoel als iemand zich een foto toeeigend en die op zijn site plaatst moet je gewoon een vergoeding betalen! anders maak je zelf maar een foto…het feit dat iets makkelijk kan…wil toch niet zeggen dat het mag?

    Buma/Stemra is ook bezig om een dier die muziek gebruikt te laten betalen voor het gebruik… wellicht moeten we iedereen die een site heeft gewoon laten betalen voor het algemeen gebruik van foto’s…

    Dan krijgen de makers van die beelden tenminste weer een deel van hun werk betaald….

    ik hoef niet rijk te worden van het gebruik van mijn foto’s maar ik mag toch wel verdienen aan mijn werk?? en ja het is lastig in de fotografie en alles staat onder druk…(net als in alle takken van sport…)

    En we kunnen niet meer dezelfde tarieven rekenen voor ons werk, maar gelukkig zijn er echt wel klanten die de waarde inzien van fotografie en bereid zijn om te betalen voor werk. Maar het is wel lastiger maar om nu te roepen laat alles maar varen want het is lastig te handhaven… kom opzeg!! iedereen moet de keuze maken bij wat hij of zij wil met beeld….maar als je mijn beelden wil moet je gewoon betalen…(niet omdat ik rijk wil worden maar gewoon omdat ik dan morgen nog steeds mijn werk kan blijven doen…)

    en dus vind ik dat het gewoon duurder moet zijn om inbreuk te maken !

  38. “maar als we met zijn allen gaan stelen wil dat dan zeggen dat de wet verandert moet worden?”

    Niet automatisch, maar het is wel een goede reden om eens te gaan kijken waarom we allen gaan stelen.

    Winkel diefstal mag ook niet en op sommige plaatsen is de straf daarop minder dan de straf voor inbreuk op auteursrechten! Toch ziet men niet dat er masaal winkeldiefstal wordt gepleegd. Waarom dit bij downloaden van muziek wel masaal gebeurt is een onderzoek waard.

    Overigens is het nu downloaden, maar om eerlijk te zijn: Op de middelbare school in het cassette bandjes tijperk had ik meer gekopieerde muziek als in het hele Napster en Kazaa tijdperk! Op het schoolplein werd er masaal muziek uitgewisseld en zelfs afgesproken wie welk album zou kopen, zodat we niet dubbel kochten. Feit is dat de jeugd dus blijkbaar een behoefte heeft en had aan muziek die ze financieel niet op kunnen brengen. Dan heb je twee opties als muzikant. Keihard er tegenin gaan en vervolgen instellen, of realiseren dat je een dure distributeur hebt (platenlabel) die weinig toevoegt en je nummers online voor minder gaan verkopen, waarbij je zelf het zelfde vangt per verkoop en hopen op een hogere omzet.

    Dat laatste zullen de labels niet leuk vinden, maar die zijn geworden tot nutteloze dinosauriers op life support. Waarbij de life support de gigantische cash en machtspositie is die ze zich hebben kunnen toeeigenen in het pre internet tijdperk. Ooit is die afgelopen!

  39. en over het criminaliseren van hele generaties…dat doen wij toch niet?? dan doen ze zelf…en het is aan ons om jongeren op te voedden toch??\ Wat iedereen vergeet is dat als niemand betaald voor een foto we straks een hele wereld hebben met iphone foto’s slecht belicht en dat niemand meer weet hoe het komt…

    gelukkig geloof ik dit ook niet en ik denk dat er altijd behoefte blijft aan professioneel beeld. Maar daar moet dan wel gewoon voor betaald worden…

  40. @Arnoud. Dank voor de aanpassing.

    @Paul. Het vak sterft niet uit; fotografie is in de zoveelste transitie in haar 170 jarig bestaan. Ik doe veel interviews met fotografen en opdrachtgevers voor de website http://www.fotografenondernemen.nl en daar blijkt telkens weer dat er fotografen zijn die aantoonbaar goed draaien en hoge omzetten draaien. En hun auteursrecht speelt nog steeds een grote rol in hun verdienmodel. Ze gebruiken gewoon de FF voorwaarden en geen klant/opdrachtgever die daar moeilijk over doet. Dat er velen zijn die het moeilijk hebben en soms te star vasthouden aan het verleden is ook een gegeven. Ik probeer beiden met elkaar in contact te brengen om van elkaar te leren. Het prijsboekje speelt steeds minder een rol. Ook al omdat de NMA in Nederland daar moeilijk over doet. Dat de rechters wel gebruik maken is een merkwaardige situatie maar wel in het voordeel van fotografen. Blijkbaar biedt het toch wat houvast. Overigens bestaan er in Frankrijk bij diverse grote opdrachtgevers gewoon prijslijsten die veel op elkaar lijken en waaruit men de vergoeding voor fotografen haalt. Redelijk faire prijzen ook nog. Waarom dat in Nederland niet kan is een raadsel en juist daardoor blijven rechters tegengestelde vonnissen vellen. Er worden meer foto’s gekocht dan ooit tevoren. De markt heeft nog altijd honger. De prijzen dalen echter ook. Fotografen zelf verklaren mij vaak zelf dat dit komt doordat men realistischer is geworden en de verwende tijd voorbij is. Harder werken voor minder en meer is hoorbaar over de hele wereld. Een aantal fotografen doet het goed maar velen zullen het niet redden op een markt die om scherp ondernemerschap vraagt en waar flexibel om moet worden gegaan met opdrachten, prijzen en soms ook rechten.

    Met de invoering van de aanpassing op de auteurscontractenwet (nu in het parlement en stevig voor gelobbyd door FF, NVF en Platform makers) zal de positie van makers iets verbeteren. Ook komt daar een regeling die collectief onderhandelen wel mogelijk maakt onder toezicht van de overheid. Dit kan tot een heldere marktprijs leiden.

    Wij zijn niet star en gericht op het behouden van auteursrecht nu is. Wij denken mee over een auteursrecht dat toekomstbestendig is en waarbij makers en gebruikers elkaar op een faire manier treffen. Of zoals de campagne van de NVJ/NVf zegt: ‘Eerlijk deel’ voor iedereen. Juist daarom onderhandelen (of ook wel: overleggen) wij met partijen als Sanoma. Om zaken, die teveel scheefgroeien door marktdominantie, bij te stellen.

    Het bovengenoemde vonnis maakt veel los en ik merk dat de discussie hierover goed loskomt. Dat is een uitstekende mogelijkheid om met elkaar te bekijken waar het naar toe gaat/moet.

    Tenslotte: Waar ik me in deze discussie (en op veel andere plaatsen) over verbaas is dat fotografen roepen om het opzetten van een Buma stemra voor fotografen. Die is er al lang en heet Pictoright. Dat men dat niet weet geeft aan dat men veel roept maar soms iets te weinig weet over het veld waarbinnen men actief is. Ik doe mijn best om dat met kennisoverdracht te verbeteren. Kennis overdracht over ondernemerschap en ook over auteursrecht.

  41. Hoeveel mensen zijn er in de US voor miljoenen veroordeeld voor tapen? De huidige generatie doet hetzelfde, maar is opeens een zware crimineel.

    Misschhien is er iets anders mis en moet men de verdien modellen een moderniseren. Ik zeg niet dat het gratis moet zijn, maar de huidige prijzen zijn niet te rechtvaardigen ivg met hoe het was en de gigantische kosten besparing die er zijn geweest. En het goedmaken van verlies op flops is een slap excuus. Dan moet je als platenmaatschappij maar wat kritischer zijn.

    Overigens vindt ik dat men moet kunnen verdienen aan auteursrecht. Alleen als je het probeert uit te melken zoals de muziek industrie moet je niet raar opkijken als de mensen opeens lak aan je hebben (om het maar even netjes te zeggen)

  42. Met veel interesse volg ik de berichten op dit forum. Met het artikel van Arnoud ben ik erg blij. Ook ik (en zeker 20 van mijn collega’s) zijn aangeschreven door Wolverine studio uit Chaam met een blafbrief. Op mijn website had ik beelden staan van deze fotograaf dhr D Klees. Deze had ik gekopieerd van een CD die ik voor ???175.00 gekocht had bij KAD (het opleidinginstituut voor ongediertebestrijders). Ik heb een eenmanszaak in deze branche. Hij eiste voor onrechtmatig gebruik van 13 beelden a ???241.00 a 3 jaar (uit de duim gezogen tijdspanne) en een 100% verhoging dus ???18000.00. Bij betaling binnen 14 dagen nam hij met ???11000.00 genoegen. Ook hij schermde met de voorwaarden van de FF en de tarieven van GI. Gelukkig kon ik bewijzen dat ik de beelden pas 21 dagen! op mijn nieuwe website had staan. Ik heb hem gebeld (op aanraden van de FF) bood mijn excuses aan voor het onrechtmatig gebruik (omdat ik dacht dat ik bij koop van de CD ook de beelden mocht gebruiken) verwijderde direct de beelden en vroeg hem om een nieuwe calculatie voor de 21 dagen. Hij maakte me eerst voor dief uit (het woord stelen lag voor in de mond), op mijn melding dat ik het niet wist sprak hij belerend dat elke Nederlander de wet moest kennen dus dat geen excuus was en eiste hij bewijs voor de 21 dagen gebruik. Gelukkig kon ik hem alle emails met de webdesigner doorsturen en zag hij in dat ik maar 21 dagen gebruik had gemaakt. Dan komt de nieuwe calculatie binnen. Dat werd ???120.50 per beeld waarbij nog niet de boete was berekend voor onrechtmatig gebruik. En ik moest daar nog blij mee zijn want hij had ook de tarieven van GI kunnen overnemen. De boete zou de inkomsten derving moeten dekken. Mijn voorstel om 13 keer 1 maand gebruik te betalen (dus ???260.00) wees hij van de hand omdat een maand gebruik van beelden niet gebruikelijk is in zijn branche. Wat is er mis met betalen van een maand voor gebruik van een maand volgens zijn eigen verzonnen buitensporige tarieven? De beelden zijn zeker meer dan 11 jaar oud en al betaald door het KAD en andere ! Het is een muis die over de keukentafel loopt en een duif die op het terras aan het pikken is, dus geen beelden waar veel voor geïnvesteerd is dacht ik zo. Gisteren kreeg ik zijn hele claimbedrag te horen. Hij noemde mij weer een dief en neemt nu genoegen met een 50% verhoging op het laatste tarief, dus nu ???2100.00 voor het gebruik van 21 dagen. Op shutterstock.com kan ik 25 hoogwaardige beelden kopen die ik overal voor mag gebruiken billboards, tv commercials etc en direct mijn eigendom zijn voor ???178.00 . Moet je voorstellen hoe mijn collega’s die niet kunnen bewijzen dat ze een kortere periode gebruik maken er voor staan. Ik denk niet dat dit de bedoeling is van de bescherming van het copyright. Hier maak je bedrijven mee kapot. Ben benieuwd naar de reactie van de FF op het gedrag van een van hun leden.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.