Dat je geen artikelen of foto’s integraal mag herpubliceren zonder toestemming (behoudens soms citaatrecht), zouden de meeste mensen wel moeten weten zou je denken. De praktijk is echter anders: bijna dagelijks krijg ik mails van mensen die een claim van een of andere fotograaf of andere auteursrechthebbende aan de broek hebben. Bekende partijen die dit doen zijn Getty Images (Van der Steenhoven advocaten), Cozzmoss (Banning Advocaten) en diverse fotografen vertegenwoordigd door i-EE advocaten.
Nou valt er over het principe “mag niet” weinig te twisten: hoewel dat anders zou moeten, is de wet de wet – en die zegt dat je toestemming moet vragen. Lukt dat niet, om welke reden dan ook (al is het maar dat de auteur onbekend is) dan heb je gewoon dikke pech. Het probleem dat ik heb met zulke claims is dat er wel met een heel grote hark wordt geschreven. De grootste boosdoener is de volledige proceskostenvergoeding: volgens de wet heeft een rechthebbende recht op vergoeding van de werkelijke rekening van zijn advocaat als hij wint. En zo’n rekening kan rustig enkele duizenden euro’s zijn.
Ook discutabel is de manier waarop rechthebbenden hun schade uit de duim zuigenberekenen. In principe heb je volgens de wet alleen recht op een vergoeding van daadwerkelijke schade. En die is niet hetzelfde als het geldbedrag dat je grootste opdrachtgever ooit eens betaalde voor een ander artikel. Het moet gaan om de in de markt gebruikelijke tarieven voor dergelijke werken. En een opslag “voor gederfde exclusiviteit” of “ter afschrikking” mag al helemaal niet. Dat is een verkapte boete, en boetes zijn tegen de wet in het civiele recht.
En ja, dat stoort mij buitengewoon. Wie nu zegt dat ik dus auteursrecht wil afschaffen, kan jeuk krijgen: het gaat me erom dat rechthebbenden consequent een veel te grote broek aantrekken met die claims en dat deze wijze van handhaving tegen de wet is maar dat rechthebbenden er regelmatig mee wegkomen. En dat allemaal onder het motto “het auteursrecht moet beschermd tegen internetgraaiers”.
Van een recent vonnis werd ik toch even vrolijk: géén hoge opslagen, geen boetes voor schending auteursrecht en geen tweeduizend euro advocaatkosten voor de gedaagde.
Een bedrijf had een artikel uit de krant over een door haar ontwikkeld kozijnensysteem met zonnepanelen gepubliceerd, inclusief de foto die de krant daarbij had gepubliceerd. De fotograaf diende daarom een claim in: dit was immers schending van het auteursrecht. (Tip aan bedrijven: als je een krant een interview geeft, beding dan het recht het artikel inclusief foto op de eigen site te publiceren. Schriftelijk.) De fotograaf claimde ” 280 aan gebruiksrecht plus ” 250 aan kosten handhaving, maar hij was bereid het voor ” 900 euro af te doen.
Vervolgens meldt het vonnis dat “[gedaagde] tevergeefs diverse pogingen ondernomen om in der minne tot een oplossing met de gemachtigde van [eiser] te komen”. Kennelijk was de fotograaf niet bereid tot enig zakken, want de volgende stap (een klein jaar later) was een dagvaarding waarin een kleine drieduizend euro werd geëist – waarvan 840 euro schadeclaim en 2000 euro advocaatkosten.
De rechter maakt daar echter gehakt van. Hij begint met op te merken dat 280 euro hem redelijk voorkomt. Opmerkelijk genoeg hanteert hij daarbij de richtprijzen fotografie 2010, die echter geen enkele status hebben omdat ze niet door een brancheorganisatie zijn uitgegeven of op enig onderzoek zijn gebaseerd. (En ze mógen niet door een brancheorganisatie worden uitgegeven, omdat dat een verboden prijsafspraak oplevert.) Omdat de gedaagde de foto meteen heeft verwijderd, vindt de rechter die 280 euro echter toch wat hoog, en matigt deze naar 200 euro.
De 560 euro voor “vermindering van exclusiviteit” wordt afgewezen omdat dit niet is onderbouwd. Dit is correct: die 560 euro is gewoon een opslag (2x de 280 euro) en geen daadwerkelijke schade. En hoe je “exclusiviteit vermindert” oftewel je foto minder verhandelbaar wordt omdat iemand die overneemt, ontgaat me volledig. Je auteursrecht blijft toch bestaan?
De advocaatkosten van ” 2.078,48 worden ook afgewezen. Waarom, zo vraagt de rechter zich retorisch af, heeft deze fotograaf niet eerst zelf een briefje gestuurd maar meteen een advocate laten blaffen? En waarom is die dan “” 900,– (!)” gaan eisen als de schade 280 euro is?
Gelet op het verloop van de daarop volgende gebeurtenissen kan alleen maar geconcludeerd worden dat door de opstelling van [eiser] en/of zijn gemachtigde het door [gedaagde] gewenste minnelijke overleg geen doorgang gevonden heeft en het tot deze procedure gekomen is. Conclusie: wat [eiser] meer gevorderd heeft dan voormeld bedrag ad ” 200,–, inclusief BTW wegens derving licentie-inkomsten, moet worden afgewezen.
De fotograaf krijgt dus 200 euro, en geen cent meer. Die 2078 euro advocaatkosten mag hij zelf betalen. Oh, en hij mag óók de juridische kosten van de gedaagde betalen. Die zijn 50 euro omdat hij zichzelf verdedigd had. Had hij een advocaat een weerwoord laten schrijven, dan had diens rekening naar de fotograaf gekund.
Een mooi voorbeeld van hoe het hoort te gaan in de rechtspraak. Een rechthebbende die te veel eist, kan dus zomaar de proceskosten van de inbreukmaker op zijn bordje krijgen. Wel zal de inbreukmaker bereid moeten zijn om een redelijke vergoeding te betalen.
Arnoud
“Dan heb je niet goed gelezen ja ik vind dat iedereen de wet moet kennen”
Arnoud help me even, ik kan het niet vinden maar er staat me bij dat dit juist geschrapt was?
“als jij geld verdient met mijn werk wil ik ook betaald worden” Als jij een je normale tarief als schade krijgt toegewezen, dan ben je betaald voor je werk. Als je in de schade extra kosten wegens de inbreuk hard weet te maken, dan wordt je ook voor die inspanning betaald. Wat je niet kan is een boete opleggen, tenzij je dat vooraf overeenkomt. Je wordt alleen vergoed voor je werk, niet beloond omdat een ander de wet overtreed! Dat die ander geen straf krijgt is een ander probleem. Als hierop al een boete komt te staan zal die naar de staat moeten gaan. Alleen al om te voorkomen dat partijen als GI er een verdien model van gaan maken. (Overigens nog steeds met het woord (royalty)free op hun website, je zou denken dat ze inmiddels wel eens weten dat je op het internet beter geen free kan roepen als je geld wil vangen. Ze willen blijkbaar niet dat het ophoudt. )
Een tip voor een ider die een foto voor zijn eigen prive blog wil: Maak die gewoon zelf. Je kan ook op FlickR zoeken, maar daar heb je geen enkele garantie dat degene die de foto’s vrijgeeft ook de rechten heeft. Die garantie krijg je overigens ook niet van een Getty Images, die daar ook geen vrijwaring voor wenst te geven. Ze hebben wel veel vertrouwen in hun eigen werk 😉
@Elroy: Inderdaad is dat uit onze formele wetboeken geschrapt, maar als principe blijft het gelden. Je kunt bij de rechter niet wegkomen met “ik wist niet dat dat niet mocht”.
Soms maakt de wet onderscheid tussen opzet en niet-opzet. Zo is het bijvoorbeeld een misdrijf om opzettelijk auteursrechten te schenden, maar niet om dat per ongeluk te doen. Daardoor kunnen de meeste plaatjescopypasters dus niet auteursrechtelijk vervolgd worden – de opzet ontbreekt.
Verder vind ik het belangrijk om “inbreuk op auteursrecht” niet gelijk te stellen met “diefstal”. Door dat te doen, claim je de morele autoriteit die hoort bij “gij zult niet stelen” en zet die over naar “gij zult niet kopiëren” zonder te betogen waarom autoriteit over te zetten is.
Kopiëren is geen wegnemen. Wie wil betogen dat kopiëren aan banden gelegd moet worden, zal dus zélf moeten onderbouwen waarom en mag niet leunen op “maar stelen mag ook niet”. Absint verkopen mag ook niet, maar waarom is dat relevant voor het kopiëren van foto’s?
Kopieeren mag gebruiken niet … ( je moet tenminste betalen) lijkt me namelijk Normaal als je iets gebruikt wat door een ander gemaakt is
“Lijkt me normaal” is met alle respect geen argument. De discussie is, waarom is het normaal?
Honderdtwintig jaar geleden schreef de Nederlandse Juristenvereniging nog dat er geen enkele grondslag was om een exclusief recht voor auteurs/makers in te voeren. Het kan dus nogal verkeren met dat ‘normaal’.
@arnoud als jij jezelf wilt profileren met mijn werk dan wil ik betaald worden voor het gebruik ervan. En anders wil ik niet dat je het gebruikt heel simpel. En we vinden het tegenwoordig heel normaal dat ideen van iemand zijn …. Het is toch normaal dat je betaald wordt voor werk dat je verricht of niet??
Ik wil ook van alles maar waarom moeten we de maatschappij daarop aanpassen?
Ik vind het volstrekt absurd dat ideeën geclaimd zouden kunnen worden als eigendom. En ik zie niet wat dat te maken heeft met betalen voor werk. Ik word per uur betaald voor mijn werk, maar waarom het niet-tastbare resultaat dan mijn eigendom zou moeten zijn, ontgaat me.
Waarom kan de ontwerper van mijn badkamer een auteursrecht claimen op het tegelpatroon en de plaats van de kraan, en de installateur niet? Waarom krijgt de installateur alleen zijn uren vergoed en mag de ontwerper een claim indienen als mijn buren óók de kraan daar zetten?
Ja het wordt nu een discussie of er wel zoiets zou moeten zijn als intelectueel eigendom . Maar ja het is nu eenmaal zo dat bepaalde mensen talenten hebben en het ontgaat mij ten volle waarom iedereen maar vind dat je gewoon alles mag gebruiken Het gevolg is nl dat je je geld niet kan verdienen met waar je goed in bent Prima als we dat willen maar dan wordt het een schrale maatschappij want Je kan alleen nog iets verdienen door iets te maken maar niet meer door iets te bedenken… Dan draaien we het weer terug naar de produktie maatschappij En ideeen helaas die zijn niet van jouw…. Moeten we vind ik niet willen
@ Arnoud
Jij zou als jurist de strekking moeten kennen van artikel 1. van de auteurswet 1912.
AW 1912 heeft het over een werk van kunst, litteratuur of wetenschap. Zonder er verder al te diep op in te gaan wordt als een dergelijk werk een werk beschouwd dat oorspronkelijk is. Dat derhalve de signatuur van de maker, overdrachtelijk bedoeld, moet dragen.
Istallateurs zouden, net als ontwerpers, rechten kunnen claimen indien het werk dat zij verrichten onder bovenstaande definities vallen. Zo niet, geen auteur, geen rehten, geen claim. Dit geldt overigens ook voor sommige ‘ontwerpers’. 😉
Jur
En de reden dat de ontwerper er wel een claim op kan leggen is …. Hij is de ontwerper?? En een instalateur met alle respect is een vakman zeker maar geen ontwerper En als we ontwerpers niet beschermen zijn er zometeen geen ontwerpers meer…. Als je een ontwerp wil claimen …. Maak en ontwerp En als je een foto wil gebruiken …. Betaal of maak het lekker zelf!!
@Jurriaan: Als jurist weet ik zelfs dat hij sinds een paar jaar geen ‘1912’ meer in de titel heeft. Maar ik heb het niet over de vraag “wat staat er in de wet” maar “waarom hébben we deze wet”. (En ik vind “jij als jurist” een beetje neigen naar een persoonlijke aanval; alsof je wilt impliceren dat ik een domme reactie geef omdat juristen per definitie pro-wet moeten zijn.)
Waarom verdienen ontwerpers auteursrecht?
@Martijn: Dat is een cirkelredenering. De ontwerper krijgt rechten omdat hij de ontwerper is. Dan kan ik ook zeggen “De installateur krijgt rechten omdat hij de installateur is”. Waaróm krijgt de ontwerper rechten?
Dat mensen niet meer gaan ontwerpen (of fotograferen) als we auteursrechten afschaffen geloof ik geen seconde. Natuurlijk, een (groot?) van de huidige ondernemers zal er vast mee stoppen, en er zal meer slecht beeld van amateurs voor on de plaats komen, maar is dat voldoende reden om het hele systeem in stand te houden?
-edit- En oh ja ik haalde de installateur erbij omdat die óók een prestatie neerzet waar ie voor betaald wil worden. Waarom mag hij alleen een uurloon vragen en niet geld voor elke keer douchen?
Wat bedoel je met “het hele systeem in stand houden” of het een patient is aan de beademing… Sorry maar ik zit niet te wa hten op een wereld waarin (omdat er niks meer beschermd is) ik geen ontwerpen kan laten maken. DWZ geen logos meer want ja je kan alles gebruiken dus maak maar wat En ga maar door niemand gaat meer leren voor ontwerper/fotograaf/designer Want je kan er geen brood meer mee verdienen. Het feit dat het techisch mogelijk is iets perfect te kopieeren wil toch niet zegen dat je het daarom mag?? Ik snap werkelijk niet waarom je de vrucgten van iemands werk Gewoon zou migen gebruiken…. Wellicht ouderwets hoor maar ik koop gewoon mijn films….
Gewoon omdat mensen er voor gewerkt hebben En niet een drogredenering van wat mussen ze nu oid Als niemand meer betaald kan er niks meer worden gemaakt Simpelweg omdat het niet kan. En het mag gewoon niet punt We kunnen autos maken die 250 kunnen rijden Maar het mag niet
@Martijn : dat vind ik nou altijd zo een dooddoener. “Als we ontwerpers niet beschermen zijn er geen ontwerpers meer.” “Als muziek wordt gedownload, gaat niemand meer zingen.” enzo. Bollocks.
Kunstenaars bestonden lang voor het auteursrecht bestond, en zullen altijd blijven bestaan. Wel of geen auteursrecht. En wel of geen subsidie van de overheid (om maar eens een heel ander onderwerp aan te raken.)
Ik denk zelfs (serieus) dat auteursrecht in zijn huidige vorm creativiteit negatief beïnvloedt.
Mensen blijven altijd kunst maken. Klopt maar willen we nu werkelijk dat het weer afhankelijk wordt van een mecenas of er kunst wordt gemaakt?? Ik wil zelfstandige ondernemers die hun eigen brood verdienen en niet Afhankelijk zijn. Want daar zorgt auteursbeacherming nl voor je bent niet afhankelijk Je hebt recht op je eigen werk En je kan jezelf bedruipen en ik vind de uitwassen niet goed maar laten we nu niet Het kind met het badwater weggooien (zo heb ik die ook eens gebruikt hahaha)
Ik vind het daarentegen wel een interessante discussie die ik hier lees. Want inderdaad? Waarom überhaupt auteursrecht? En waarom in deze verhandelbare vorm? En waarom zijn de grenzen zo gesteld, als dat ze nu zijn?
Waarom heeft een fotograaf auteursrecht op een foto waarbij de inbreng van de fotograaf in het niet valt tegenover hetgeen dat is gefotografeerd? Waarom niet auteursrecht voor de voetballer die gefotografeerd werd? Alsof zijn werk geen kunst was.
Waarom wel auteursrecht op zang of op programmeerwerk, maar heeft een komiek/cabaretier geen auteursrecht op zijn zelf bedachte grappen?
Waarom levenslange + 50 (/60/70/80) jaar daarna auteursrecht, terwijl het doel enkel was ‘brood op de plank’ ? Is het voor de auteur echt niet voldoende om een bepaalde tijdsloop voor zijn werk betaald te kunnen krijgen, in ruil voor het virtuele ‘eigendom’ dat hem dan toegekend wordt? En waarom moeten nabestaanden van perpetuerende inkomsten genieten? Hoe slim mijn vader was, hoe hard hij ook werkte… Ik kan toch niet van zijn werkgever verwachten dat die mij nog salaris blijft geven na het overlijden van mijn vader!?
Mijn overtuiging is niet dat auteursrecht afgeschaft moet worden. Maar er mag wel zeker over gediscussieerd worden. En wellicht zelfs aangepast/ingeperkt.
Kunstenaar kun je ook zijn naast een beroep waarmee je voorziet in je levensonderhoud. Naast mijn activiteiten als kunstenaar en interieurkleuradviseur (zie http://www.Evie-K.nl) werk ik full-time als jurist/advocaat.
Met alle respect voor je werk als kunstenaar maar je Kan nooit het niveau bereiken als dat je er fulltime mee bezig bent. Leuke hobby….. We groeien toch als sameleving ?? En we zien kunst toch als een volwaardige beroep?? Of niet?? Ik beschouw mezelfboverigens niet als kunstenaar hoor ik ben gewoon Een vakman niks meer of minder….
En ik wil gewoon betaalt worden voor mijn werk en ik wil daarna Zelf kunnen bepalen wie het gebruikt en wat ik er voor wil hebben. Want inherent aan geen auteursrecht is nl dat het werk dus niet meer van jouw is ….. Want iedereen mag het gebruiken en hoeft er niet bij te zetten van wie het is Dus je maakt iets maar het is van iedereen ….. Hoe noemde we dat nou ook al weer ??? Ohja communisme!!
Even herhalen:
Kan gewoon niet vaak genoeg herhaald worden. Natuurlijk is het vervelend als je verliezen hebt doordat je auteursrechten worden geschonden, maar dat is nog geen diefstal. Wel schade, zoals je die hebt wanneer iemand gaat voetballen met je tuinkabouter en jij vervolgens de scherven uit je tuin mag rapen. Heeft iemand die kabouter dan gestolen? Nee, natuurlijk niet! @Martijn, jij profiteert momenteel van het werk van Arnoud, een professionele jurist. Hij is hier artikelen aan het schrijven en geeft ook nog eens antwoord op jouw vragen. Als hij een tarief hanteert van EUR 150 per uur dan ben jij hem ondertussen aardig wat verschuldigd voor het feit dat hij het voor jou mogelijk maakt om hier te discussieren. Maar goed, als jij betaalt wilt worden voor jouw werk, prima. Maar als jouw tarieven te hoog zijn moet je niet zeuren als klanten vervolgens naar de concurrent gaan, of dat ze zelfs gebruik maken van fotografen die gewoon hun beeldmateriaal weggeven. Je hebt het recht om betaald te worden als je daarom vraagt. De vraag is alleen of het wel verstandig is om altijd maar geld te vragen voor je werk, zeker als anderen ver onder jouw vraagprijs zitten. En betaald worden voor ideeen? Om Meneer Peroxide maar eens te citeren: “Doe eens normaal, man!” Dat betekent dat jij als fotograaf al moet betalen voor het idee van het maken van portretfoto’s aan diegene die als eerste de portretfoto bedacht. Idem voor landschaps-foto’s. Of foto’s van dieren. Of noem maar op. Een idee heeft weinig waarde als je deze niet verder uitwerkt, dus je wordt betaald voor de uitwerking van een idee, niet het idee zelf. Patenten lijken hier een beetje een uitzondering op maar een patent dient alleen maar om de uitvinder de tijd te geven om een idee uit te werken tot een winstgevend project. Dat is vooral handig voor goede ideeen die lang tijd nodig hebben om tot een uiteindelijk product uitgewerkt te worden. (Jammer alleen dat zoveel bedrijven dit proberen te misbruiken om de concurrentie mee dwars te zitten.) In het verleden was het zelfs een grote eer als anderen het werk van een kunstenaar overnamen want dat leverde die kunstenaar gewoon heel veel extra publiciteit op. William Shakespeare was maar wat blij dat overal theater-gezelschappen zijn werken gingen uitbeelden op het toneel, want het bracht hem meer roem. Na-aperij is altijd al gezien als een mooie vorm van vleierij. Als ik denk aan de hedendaagse kunstwereld zie ik vooral het probleem dat er enorm veel kunstenaars zijn die nauwelijks weten te verdienen en ook niet gemotiveerd worden om te verdienen met hun werk omdat ze gewoon een uitkering krijgen om maar lekker te knoeien. Plus het feit dat de staat en diverse musea gewoon hun werk maar opkopen en opslaan in enorme depots om die kunstenaars maar verder financieel te helpen. Hoe helpt een dergelijk systeem nou om de kwaliteit van kunst te verbeteren? Je hebt tegenwoordig kunstenaars die verf in hun anus stoppen en vervolgens een scheet laten boven een stuk canvas en poef! Kunst! Is toch geen reet aan? (Oh, dit is nu mijn idee! Dus iedereen die dit doet is mij geld verschuldigd!!!) Natuurlijk is het een volwaardig beroep, maar zoals bij ieder beroep is een gezonde concurrentie noodzakelijk. Het werk dat opgeleverd wordt moet toch aan bepaalde kwaliteitseisen voldoen. En die eisen worden weer bepaald door de gemeenschap. Wie weet vinden mensen scheet-geverfde schilderijen wel mooi. Dan heb je iets geproduceerd dat gewaardeerd wordt. Net zoals een foto van Princes Maxima die in haar neus peutert zeer gewaardeerd zou worden, want nieuwswaarde! “Maxima is ook maar een mens!” Maar vaak heb je ook te maken met producten die gemaakt worden waar geen hond in is geinteresseerd. En dat is enorm jammer als je veel hebt geinvesteerd om iets te produceren en dan te merken dat niemand het wil hebben. Ik zie hierin een parallel in een probleem dat ik enkele weken heb gehad. Ik heb een enorme verzameling computerboeken en ik wilde veel oude boeken kwijt doen. Dus wie wil ze hebben? Eerst zoeken op het Internet maar niemand die er een redelijke prijs voor wil geven. Nou ja, kijken of de locale kinderboerderij ze kan gebruiken voor openbare verkopen om wat winst te maken. Maar ja, die kinderboerderij weet ook dat dergelijke oude boeken onverkoopbaar zijn en dat ze nog net de waarde hebben van het oude papier dat ze opleveren. Een paar cent per kilo dus. Nog even doorgezocht maar oude boeken over programmeren, Delphi, MS-DOS, Turbo Pascal en wat nog meer, daar heeft niemand meer interesse voor. Een investering van duizenden euro’s met de waarde van 20 kilo oud papier… Enorm bedroevend… Vooral als je bedenkt dat ieder nieuw computerboek dat je nu koopt over 4, 5 jaar misschien alleen nog als oud papier wat centen oplevert. (Minus de transportkosten richting de oud papier handelaar!)@ Arnoud
Dat 1912 niet meer in de titel staat weet ik natuurlijk wel. Wanneer je al zo lang met deze wet te maken hebt zit deze titel echter in het brein gegrift.;-) Inderdaad, ingevolge artikel II, onderdeel E, van de Reparatiewet III Justitie (Stb. 2008, 85) heeft de Auteurswet 1912 met ingang van 26 maart 2008 een nieuwe citeertitel, luidende: Auteurswet.
Maar dit is een schijnargument, een poging tot het creëren van een rookgordijn(tje) en heeft in principe niet relevant met betrekking tot de wet zelf. De wet buiten werking stellen is een vrij onmogelijke zaak. Je zou (indien mogelijk) de ratificering van de Berner Conventie ongedaan moeten maken om de Auteurswet af te kunnen schaffen. De implicaties zijn groot, in Nederland zou de ‘rechtenvrijheid’ geldend zijn, in de landen waar de auteurswetten blijven gelden zou de vigerende wetgeving van kracht zijn. Letterlijk betekent dit dat hetgeen in Nederland vrijelijk zou kunnen worden gepubliceerd, in het buitenland tot schadeclaims zou leiden. Met andere woorden, voor gedrukte media zou dit kunnen, die exporteer je dan gewoon niet tenzij je voor de buitenlandse publicatie de rechten voldoet. Grappig, ik neem een vakantieboek mee naar vVerweggistan en de uitgever krijgt een zaak aan de broek. Maar zeker voor internettoepassingen wordt dit een groot probleem. Dit zou Engelfriet als ICT-jurist moeten weten. In discussies als deze worden deze implicaties (gemakshalve?) nog wel eens vergeten. Maar dit ter zijde, nu verder op het onderwerp.
Even een paar losse stellingen, gebaseerd op hetgeen ik in deze discussie tot dusver mocht lezen.
De auto van mijn vader was een roerende zaak, roerende zaken zijn vererfbaar. Ik mocht dan ook na zijn dood zijn auto verkopen. Zou iemand deze hebben meegenomen met het gezegde ‘Die mijnheer is toch dood en heeft ‘m niet meer nodig’ dan is de reactie van de rechter ‘leuk bedacht, maar u bent een dief.
Dat de auteursrechten nog na de dood doorlopen is logisch. Een werk van kunst, litteratuur of wetenschap wordt beschouwd als een roerende zaak. Roerende zaken zijn vererfbaar.
Beschermd is de gedachte, het idee, het corps mysticum (Verkade, Spoor en Visser). Aangezien auteursrechtelijk beschermde werken ook deel uit (kunnen) gaan maken van een cultureel erfgoed is in het verdrag van de Berner Conventie opgenomen dat de bepalingen betreffende de duur van het auteursrecht na een redelijke termijn eindig is.
Natuurlijk is volgens de definitie van auteursrechtelijke weken niet alles auteursrechtelijk beschermd. Wat er wel beschermd is volgt uit uit het eerder genoemde wetsartikel en uit een standaardarrest van de Hoge Raad uit 1946. De Raad heeft hierbij overwogen ???dat alleen de vormgeving, die de uiting is van datgene, wat den maker tot zijn arbeid heeft bewogen, de bescherming van het auteursrecht geniet???. S. Gerbrandy vatte het later in een kort werkje nog even samen: ‘Zonder die, de maker innerlijk bewegende opzet, idee, is er geen ???werk???.
Conclusie: Arnoud Engelfriet is ofwel een dromer, ofwel een uiterst intelligent mens die met dit soort discussies, wegens hem moverende redenen die ik niet kan overzien, de aandacht tot zich tracht te trekken. Met name door het scoren van dankbaar ontvangen voorzetjes in schijnbaar open doel.
Bronnen: HR 28 juni 1946, NJ 1946, 712 (Van Gelder/Van Rijn). S. Gerbrandy, Kort commentaar op de Auteurswet 1912, Arnhem: Gouda Quint 1988, p. 61 J.H. Spoor, D.W.F. Verkade & D.J.G. Visser, Auteursrecht, Deventer: Kluwer 2005
Grappig: Op Futility Closet staat een artikel over een zwerver die een restauranthouder “moest betalen” omdat hij het eten had geroken en een artikel over America een eeuw geleden hoe huizen als standaard bouwpakketten per post werden geleverd en de eigenaar deze alleen maar Ikea-stijl in elkaar hoefde te zetten! Best interessant voor deze discussie… De zwerver had aan het eten geroken en had zich daardoor verfrist. De rechter vond dan ook dat hij de restauranthouder het geluid van klinkende munten moest laten horen om in ruil daarvoor de restauranthouder weer tevreden te stellen. Fantastische uitspraak, natuurlijk! En enorm passend in deze situatie. En betreffende die huizen… Gewoon leuk om te zien hoe in de USA al die dure architecten en huizenbouwers deels buitenspel werden gezet door deze goedkope Ikea-achtige bouwpakketten waardoor iedereen gewoon goedkoop huizen kon bouwen. Hoe een markt die zichzelf te duur heeft gemaakt dus in de war gebracht kan worden door een nieuwe partij die ver onder de marktwaarde kan gaan zitten…
Maar dat voorbeeld van die zwerver vind ik wel mooi in deze discussie…
@WIM over “De meeste objecten, dieren en personen zijn al dusdanig vaak gefotografeerd dat je eenvoudig op een goedkope stockfoto site kunt zoeken”
Jij gaat er steeds maar vanuit dat fotografen vooral aan archief beeld lijken te verdienen. Opdrachtfotografie is een groot deel, en ook dan wordt ik voor de foto betaalt en niet voor de tijd. Soms verdien je zo 300 met een foto die je in 5 minuten maakt, soms krijg je 150 euro en ben je een uur bezig.
@WIM over “???jij profiteert momenteel van het werk van Arnoud, een professionele jurist. Hij is hier artikelen aan het schrijven en geeft ook nog eens antwoord op jouw vragen. Als hij een tarief hanteert van EUR 150 per uur dan ben jij hem ondertussen aardig wat verschuldigd voor het feit dat hij het voor jou mogelijk maakt om hier te discussiëren.”
Dat is wel een hele slechte vergelijking. Arnoud kiest er zelf voor zijn teksten hier openbaar te maken. Je mag ook gratis en voor niks op de portfolio websites van de fotografen komen kijken hoor.
@ Arnoud: ik ben met stomheid geslagen. Eerst redeneer je alles volgens de wet en sta je niet open voor de redelijke gedachtengang des fotograaf. Nu heb je als stok bedacht dat het de hele auteurswet maar onzin is, kijk je niet naar wat ooit afgesproken is en ga je wel weer menselijk denken. Je meet behoorlijk met twee maten! Heb je soms zelf een keer een factuur van een fotograaf ontvangen en zit er wat rancune?
Interessant, gezien de opgelegde schadevergoeding in deze zaak, is de uitspraak van de kantonrechter te Haarlem op 18 november 2010 in de zaak van Cozzmoss tegen ZWN. Deze uitspraak is gepubliceerd op 1 juni 2011. In de kern ging het hierbij om een krantenartikel, dat op het intranet van de vereniging “Zonder Werken Niets” geplaatst was voor eigen archivering, maar door een niet adequate beveiliging wel tijdelijk via internet voor eenieder toegankelijk was. Van de kant van de eiseres werd aanvankelijk de schade op ??? 1.159,10 gesteld. In het vonnis van de kantonrechter is dit bedrag teruggebracht tot ??? 307,27.
Zie http://jure.nl/bq6771 voor volledige tekst van deze uitspraak.
@Mark. Met Arnoud ben ik het helemaal eens dat de Auteurswet best op de schop kan. Dat Arnoud als jurist en als persoon argumenteert, mag best op zijn eigen blog. In het commentaar van Arnoud zie ik niet terug dat hij met twee maten meet. Wat is wel zie, is een genuanceerd enerzijds/anderzijds denken. Dat kan ik niet zeggen van Martijn: “Met alle respect voor je werk als kunstenaar maar je Kan nooit het niveau bereiken als dat je er fulltime mee bezig bent. Leuke hobby???.”. Wat iemand ook van mijn kunst vindt, slaat het nergens op om te stellen dat men alleen kunstenaar kan zijn als men dit full-time doet. Jammer dat deze discussie nu de richting op gaat elkaar te bekritiseren in plaats van eens goed na te denken over wat REDELIJKE tarieven voor fotomateriaal is en hoe deze rechten op een nette manier geïnd kunnen worden. Want daar gaat het toch om?
Dus we mogen geen toeslag hanteren voor het feit dat iemand jat, want dat is in de wet zo vastgelegd. Maar ze moeten de auteurswet wel aanpassen, want die klopt niet meer. Ik noem dat met 2 maten meten.
Waarom moeten we volgens jou discussieren over wat redelijke tarieven voor fotomateriaal zijn? Weet je hoe ingewikkeld die discussie is, en hoe die totaal niet te voeren is? Elke fotograaf hanteert andere tarieven, elke foto is anders, en elk gebruik is anders.
Ik vind je suggestie over het op een nette manier innen wel goed. Heb je misschien zelf een suggestie? Wat vind je van mijn suggestie: een x bedrag voor de foto, x bedrag voor het niet vermelden van de auteur en een y bedrag voor het niet vooraf om toestemming vragen/betalen/enz ?
Ter info: in mijn algemene voorwaarden staat dat ik klanten die X betaalden nogmaals X in rekening breng als ze geen naamsvermelding toepassen, dus zoiets kan dan in redelijkheid ook voor ‘dieven’ toegepast worden lijkt me.
Het Instituut voor Informatierecht Universiteit van Amsterdam (IVIR) heeft in april van dit jaar een rapport laten verschijnen van de hand van Mr D.A. Korteweg & Prof. mr P.B. Hugenholz. Het rapport is bestemd voor erfgoedinstellingen die audiovisueel materiaal willen digitaliseren en bevat modellen voor licenties en vergoedingen. Voor wie echt wil weten hoe het zit met schade als gevolg van inbreuk op auteursrechten valt er van het rapport veel te leren. Op het document is Creative Commons Naamsvermelding Licentie van toepassing. Ik citeer: “De concreet geleden vermogensschade kan ruwweg worden onderverdeeld in gederfde winst wegens gederfde licentievergoeding, gederfde winst wegens gederfde omzet (afzet), waardevermindering van het auteursrecht en de kosten die worden gemaakt om de feitelijke schade te voorkomen of weg te nemen. Naast de geleden vermogensschade is het ook mogelijk om op grond van art. 6:106 Burgerlijk Wetboek (BW) in bepaalde gevallen niet-vermogensschade te verhalen. (…) In de context van inbreukmakend digitaal hergebruik zijn de volgende twee schadeposten het meest relevant: – gederfde winst wegens een gederfde licentievergoeding; – waardevermindering van het recht (wegens aantasting exclusiviteit).
Als alternatief voor de vergoeding van concreet geleden schade voorziet de wet in de mogelijkheid voor de rechter om in passende gevallen de schadevergoeding vast te stellen op een forfaitair bedrag. Een forfaitaire vergoeding is een vergoeding die niet equivalent is aan de daadwerkelijk concreet geleden schade, maar daar slechts een benadering van is. Deze alternatieve vergoeding is geintroduceerd door artikel 13 van de Handhavingsrichtlijn*. Deze richtlijn heeft diverse bepalingen op het gebied van de handhaving van het intellectueel eigendomsrecht op Europees niveau geharmoniseerd.” Einde citaat. *Richtlijn 2004/48/EG (Handhavingsrichtlijn),
Het is duidelijk dat schade, die het bedrag overtreft dat de maker zou hebben bedongen als hem voorafgaand aan het gebruik toestemming was gevraagd, dient te worden vergoed. Wie een fotograaf toestemming vraagt voor het gebruik van een foto krijgt een prijs te horen en de voorwaarde dat zijn naam als maker bij het werk dient te worden vermeld. Als de prijs naar de mening van de toekomstige gebruiker te hoog is kan hij van het gebruik afzien en elders zijn geluk beproeven.
Veel inbreukmakers blijken hobbyisten te zijn (of geven zich daarvoor uit)die aan de openbaarmaking van het werk van de fotograaf geen stuiver verdienen. Zij menen dat zij daarom foto’s en ander beschermd werk zonder toestemming mogen gebruiken. Vaak hebben de inbreukmakers zelfs een ideeel doel voor ogen, zij dienen geheel belangeloos het algemeen belang. Ik vraag mij af waarom er slechts heel zelden zo’n website eigenaar op het idee komt de fotograaf te vragen of hij de foto(‘s) gratis mag gebruiken voor zijn goede doel. Fotografen zijn de beroerdsten niet en op voorwaarde van naamsvermelding zal zo’n verzoek meestal wel slagen.
Iedereen die auteursrechtelijk beschermd werk wil gebruiken dient de maker van het werk op te sporen en om toestemming voor openbaarmaking te vragen. Dit laat onverlet dat de auteurswet een aantal uitzonderingen kent, zoals het citaatrecht. Toestemming vragen is dan niet nodig, er hoeft slechts te worden voldaan aan de bij wet gestelde voorwaarden. De narigheid begint onveranderlijk op het moment dat wordt verzuimd de wettelijke bepalingen op te volgen. Wat mij bijzonder tegenstaat is dat betrapte inbreukmakers zich gedragen als slachtoffer van een denkbeeldige fotografenmaffia en zelden bereid zijn om te schikken. Daardoor wordt de fotograaf wel bijna gedwongen een rechtszaak aan te spannen.
@123. Toeslag van 100% wegens ontbreken naamsvermelding wordt vrijwel altijd door de rechter toegewezen, niet zozeer op grond van de voorwaarden van de FF maar op grond van art. 25 Aw. (helaas niet meer van 1912).
Verder is het beroep van fotograaf een vrij beroep waar – als elk vrij beroep, bijv. bij advocaten – zeer grote verschillen in tarieven bestaan. En die dure advocaten zorgen voor de grootste schade.
En als de fotopikkers de beste beelden van de dure jongens ‘vinden’ hebben zij kennelijk wel een goede neus voor kwaliteit, maar vreemd genoeg minder verstand van auteursrecht.
“Tarieven bepalen is eenvoudiger dan je denkt.”
Je legt het alleen nog steeds niet uit, je geeft alleen maar aan dat het nogal lastig is, om de deur daarna helemaal dicht te doen met de nma opmerking
@Mark, nee. Ik zeg dat tarieven bepalen gewoon niet mag! Tarieven bepalen is het maken van prijsafspraken en dus ga ik niet proberen om een redelijk tarief te bepalen. Tarieven kun je dan niet gebruiken dus moet je schade op een andere manier bepalen. Bijvoorbeeld door de tarieven te beoordelen die de fotograaf zelf hanteert en andere factoren die Mr Luc Verkoren noemt als zijnde een “forfaitaire vergoeding”.
Ik lees arnoud zijn opmerking blijkbaar wat anders als de aanwezige fotografen. Het gaat room dat auteursrechten een fictief goed zijn. het feit dat je ze kan bezitten is iets dat wettelijk is geregeld. Je kan geen auteursrechten in je kost leggen zeg maar. Daarnaast is een belangrijk eigen schap van auteursrechten dat het een recht is anderen beperkingen op te leggen. Waarom zo een recht creëren? Dat doe je alleen als je daar als samenleving een waarde in ziet. Die waarde kan je zien in de verwachting dat als mensen er hun geld mee kunnen verdienen de kwaliteit beter wordt. Of dat je verwacht dat er meer geproduceerd wordt. Zie je als maatschappij die waarde niet, dan heb je geen auteursrechten nodig. Zie je die waarde wel dan moet je vervolgens nadenken hoe ver je wil gaan met de toe te kennen rechten. Dat iemand er geld mee moet kunnen verdienen is geen reden voor auteursrecht en ook geen doel: dat is het middel!
Sites, bedrijven, uitgevers ,radio, tv, de meesten hebben ze een disclaimer met alle rechten voorbehouden maar voor een foto bij een artikel plaatsen (in mijn geval schamen ze zich niet om even de andere kant op te kijken en plaatsen ze een foto zonder vragen zonder naamsvermelding , dan gelden er ineens andere regels ” Wat gij niet wilt dat u geschied ” daar doen ze vaak niet aan Als je een mail + een factuur stuurt zijn ze vaak niet thuis en halen de betreffende foto van hun site en vervangen die weer door een andere foto wederom zonder naam enz . Ze erkennen wel rechten maar dan wel alleen eigen rechten .
@124: “Wat mij bijzonder tegenstaat is dat betrapte inbreukmakers zich gedragen als slachtoffer van een denkbeeldige fotografenmaffia en zelden bereid zijn om te schikken. Daardoor wordt de fotograaf wel bijna gedwongen een rechtszaak aan te spannen.” Als dit echt zo is, dan zal deze persoon ook veroordeeld worden tot schade vergoeding en de kosten van de rechtzaak.
Wat ik echter zie bij Getty en het onderwerp van deze blogpost is een rechthebbende die zich onredelijk opstelt. Duidelijk is inmiddels of het nu leuk is of niet, dat je slechts je schade (gemiste inkomsten plus alles wat je verder hard kunt maken) kan verhalen en geen boetes op mag leggen. Hoe kan je dan verbaasd zijn dat mensen weigeren te schikken voor een veelvoud van dat bedrag?
Je zal verbaasd zijn hoe lastig het is alleen al je normale fee vergoed te krijgen.
“oh, dat wisten we niet/hebben we gekregen van de persoon die er op staan. Dan halen we het beeld nu wel offline. Klaar het is weg. Goed zo toch? Doei”
En tja, ga je dan een herinnering voor sturen, een aangetekende aanmaning, enz enz?
Tegen onderhandelen is niets op tegen. Maar na eerst ongevraagd gebruik te maken van rechten van anderen heb je zelf de onderhandelingsfase overgeslagen.
@wim
“Door een hoge waarde toe te kennen aan dergelijke archiefbeelden verlies je de interesse van het publiek. Niemand die ze dan wil hebben.”
Kennelijk wel want daar hebben we het over toch??
Maar wellicht zit er bij een aantal van jullie oud zeer … Als je mijn beelden wil hebben mag ik bepalen wat ik daar voor vraag. JIJ mag vervolgens bepalen of je dat wil betalen… En als je eerst gewoon gebruikt is het aan mij om vast te stellen wat voor schade ik daarvan ondervind…en niet meer aan jou..
En over diegene die zich beledigt voelde toen ik zei dat een fulltime kunstenaar beter was in zijn werk…iemand die fulltime zich bezig houd met kunst wordt beter dan wanneer hij dat parttime doet simpel toch?
Raar overigens dat kunstenaar een bijbaantje mag (moet???) zijn volgems jouw maar ik denk dat je je wel twee keer bedenkt voor je in zee gaat met een vuilnisman die naast zijn betaalde baan ook nog advocaat is…..
“En over diegene die zich beledigt voelde toen ik zei dat een fulltime kunstenaar beter was in zijn werk???iemand die fulltime zich bezig houd met kunst wordt beter dan wanneer hij dat parttime doet simpel toch?”
Als je er vanuit gaat dat je geen talent nodig hebt en alles kan leren, sure. De prijktijk wijst anders uit. Ik kan wel fulltime gaan schilderen, maar ik vrees dat dat niets wordt.
“En als je eerst gewoon gebruikt is het aan mij om vast te stellen wat voor schade ik daarvan ondervind???en niet meer aan jou..” Niet echt, als jij normaal 100 euro vraagt en je vraagt dan 1000 euro, dan vrees ik dat je weinig kans maakt als de andere partij aan bied 100 euro te betalen. (Tenminste, bij deze rechter.)
Als jij je fotos normaal voor 1000 euro weet te verkopen en je weet dat hard te maken, dan kan je 1000 euro eisen. Gelukkig houdt de wetgever niet van wilekeur
Kennelijk wel want daar hebben we het over toch??Nee, waar we het over hebben is vooral dat er mensen zijn die ergens een foto vinden die verder niet echt speciaal lijkt te zijn en dus gebruiken, zonder te beseffen dat de auteur deze niet onder public domain of CC heeft vrijgegeven. Vaak zie je dat een foto kopie-op-kopie-op-kopie van site naar site doorgaat en de oorspronkelijke auteur “vergeten” wordt. Veel mensen vinden gewoon een foto via Google. Om maar eens een voorbeeld te geven, zoek maar eens op “regenboogforel en je krijgt al bijzonder veel afbeeldingen te zien van een vis. Wil je dus een website over vissen opzetten dan kun je al genoeg vinden. Alleen, wie is vervolgens de auteur ervan? Bijvoorbeeld deze afbeelding die ik via een Google Image Search al op 13 websites vind, op verschillende formaten. deze site heeft de afbeelding op het grootste formaat maar toch twijfel ik erover dat zij ook de auteur zijn. Dus zeg het maar, wie is de auteur? En wat is de waarde van die afbeelding? En of ik nou een visrestaurant ben die forel op de menukaart heeft staan, of een tuinwinkel die vissen verkoopt voor in de vijver, of een amateur visser die een website over de vissport beheert, of een student die een werkstuk over forel schrijft, of wat dan ook maar… Wat is de waarde van een algemene afbeelding van een vis? Vooral als er massa’s alternatieve afbeeldingen te vinden zijn. Genoeg alternatieven dus wat maakt een dergelijke foto nou zo speciaal? Wat zorgt er nou voor dat je een klant vindt die er wel 50 Euro of meer voor wil betalen terwijl er zoveel alternatieve foto’s voor veel lagere prijzen te vinden zijn? De discussie gaat gewoon om auteursrechtenschenders die te lui zijn om de auteur op te zoeken van een foto. En om hen die zich vergist hebben over de auteur omdat iemand anders beweerde de auteur te zijn…
Klopt. Maar als jij te duur bent ga ik naar de concurrent voor vergelijkbare, goedkopere foto’s! Wat ik probeer aan te geven, een foto van een duif die op het hoofd van Job Cohen landt is grappig en heeft waarde. Een foto van een duif die alleen maar brood aan het oppikken is, is veel minder waard… Je mag denken dat een dergelijke foto wel 100 Euro waard is, maar als ik een foto nodig heb van alleen een duif dan heb ik genoeg alternatieve bronnen. Jouw foto heeft dan eigenlijk geen waarde op de foto-markt en je houdt dan alleen jezelf voor de gek… Waarom dan? Leg maar eens uit. Was Anton Heyboer dan een meester-kunstenaar? Of was hij gewoon een oude man die meestal maar wat aankliederde om snel geld te verdienen? Vergis je niet, die man kon goede kunst maken, maar net zovaak pakte hij gewoon wat kwasten, haalde deze over een canvas en zette hij daar zijn handtekening onder want zijn naam was al geld waard… Wat ik al eerder aangaf… Een kunstenaar vult zijn anus met verf en laat vervolgens een scheet boven een stuk canvas. Is dat kunst? Is dat duizenden euro’s waard? Of zelfs miljoenen euro’s? Het Britse museum Tate Gallery heeft ooit ruim 35.000 Euro uitgegeven voor stront in blik. Blikje met 35 gram poep van de kunstenaar, museum blij en de burger extreem verontwaardigd omdat belastingcentjes worden uitgegeven aan letterlijke shitzooi! Gemaakt door een fulltime kunstenaar dus het zal wel kunst zijn? Zelfs Herman Brood heeft allerlei krabbeltjes gemaakt die voor enkele tientjes werden verkocht zodat hij weer geld had voor zijn volgende borreltje. En in dat opzicht is hij vergelijkbaar met die andere voorbeelden die ik noemde. Dit waren fulltime kunstenaren die wisten waar het om draait in de kunstwereld: Geld! En hun naam en excentrieke levenswijze zorgde ervoor dat hun kunstwerken veel geld waard zijn, terwijl hun kunst niet veel afwijkt van wat kleuters en peuters tijdens de tekenlessen op school produceren… Nee, wat mij betreft niet. Zolang een kunstenaar zichzelf financieel kan redden door de verkoop van zijn werk en eventuele opdrachten die hij binnenkrijgt. Maar goede kunstenaars zijn als goede prof-voetballers: Enkele tientallen zijn goed genoeg om er flink aan te verdienen maar de meeste amateur-voetballers moeten geen afstand doen van hun reguliere baan… Dit is dan ook een afweging die iedere kunstenaar zelf moet maken. Is je werk goed genoeg om er uiteindelijk je geld mee te verdienen? Ik ken de kwaliteit van mijn eigen fotografie en mijn eigen CGI plaatjes en hoe goed deze ook zijn, ik vind ze gewoon te amateuristisch om erop te vertrouwen dat ik er mijn inkomsten op kan baseren. Dus ben ik een kunstenaar in mijn vrije tijd en ben ik tijdens kantooruren gewoon een kantoor-knecht. En mijn kunst? Die is te verkrijgen voor de waarde die ik vind dat het heeft: CC-BY-SA en geen cent meer…@137: van wie is de oorspronkelijke openbaarmaking als er 13 foto’s op internet staan?
Bij elkaar openbaarmaking van het werk van een ander zonder akte van verkrijging van rechten als bedoeld in art. 2 van de Auteurswet loop je het risico aangesproken te worden volgens het tarief van de werkelijke bezitter van het auteursrecht.
Ik weet heel goed dat je altijd goed moet uitzoeken wie de auteur is van afbeeldingen. Dat is ook een der redenen dat ik als software engineer bezig ben met zowel fotografie als het renderen van CGI plaatjes zodat ik mijzelf kan voorzien van de benodigde afbeeldingen. Mocht ik dan ooit iets voor een klant bouwen dan gebruik ik daarin alleen mijn eigen afbeeldingen als placeholders en is het aan de klant om eventueel betere afbeeldingen te leveren, waarbij het ook de verantwoording is van de klant dat de auteursrechten correct zijn!
Maar ik weet ook dat veel mensen gewoon even een plaatje op het Internet zoeken om alvast een beter beeld te krijgen, waarbij ze een ToDo noteren dat ze het plaatje moeten vervangen door eentje waar ze duidelijk rechten op hebben. En dan zie je vaak dat ze die laatste stap domweg vergeten of bewust overslaan. En ja, dan kom je ook in de problemen. En dat zie je vaak weer bij bedrijven en ontwikkelaars die een beetje onzorgvuldig tewerk gaan of gewoon het besef niet hebben dat ze eerst de rechten moeten vastleggen voor ze een afbeelding gebruiken. Want de meeste automatiserings-cursussen vergeten domweg om een hoofdstuk auteursrechten in hun cursusmateriaal te plaatsen en sommige ICT-cursussen zijn soms zelf in strijd met de auteurswet bezig! En dan niet alleen met fotografie maar ook gewoon met broncode voor componenten en programma’s.
Er is gewoon te weinig aandacht voor auteursrechten binnen de ICT en dat wordt veroorzaakt door dezelfde reden waarom beveiliging in de ICT vaak te zwak is. Dit zijn immers zaken die een ICT-project alleen maar duurder maken zonder dat er een duidelijke winst op te behalen valt…
@wim
Wim mijn enige punt mbt het fulltime bezig zijn is gewoon dat als je dat doet je beter wordt dan wanneer je het erbij doet, gewoon omdat je je aandacht moet verdelen. En zoals al eerder aangeven als je de zaak omdraait vind iedereen het ineens wel gek… een kunstenaar die erbij klust als advocaat kan niet….waarom niet gewoon omdat je niet serieus genomen wordt als je dat erbij doet…maar een kunstenaar ineens wel. En dan over aanleg , tuurlijk heeft de een meer aanleg dan de ander…maar met aanleg en niks doen kom je nergens… Kunst is voor 1% inspiratie en voor 99% transpiratie…gewoon hard werken dus. Het is gewoon zo dat je pas serieus wordt genomen als je je fulltime bezig houd met je professie (wat dat dan ook is) Om een analogie te gebruiken een ruiter zonder paard is gewoon een voetganger…
en dat de kennis binnen de ICT ontbreekt…ja maar wiens schuld is dat? en lekker makkelijk om te roepen het wordt duurder…dus laatmaar zitten die toesemming.
nogmaals het feit dat het technisch mogelijk is om foto’s te downloaden en te gebruiken wil niet zeggen dat het mag!
@140: en dat de kennis binnen de ICT ontbreekt???ja maar wiens schuld is dat?
Heel simpel, van de persoon in kwestie zelf. Iedereen in de ICT branche leest toch kranten om daarna even zelfstandig te gaan nadenken? Dagelijks wordt toch gepubliceerd bijv. over omstreden licentie’s van internationale grote jongens? Iedereen van jullie volgt toch Arnoud’s onvolprezen site? Geen Pontius Pilatis svp.
@140: en dat de kennis binnen de ICT ontbreekt???ja maar wiens schuld is dat?
Heel simpel, van de persoon in kwestie zelf. Iedereen in de ICT branche leest toch kranten om daarna even zelfstandig te gaan nadenken? Dagelijks wordt toch gepubliceerd bijv. over omstreden licentie’s van internationale grote jongens? Iedereen van jullie volgt toch Arnoud’s onvolprezen site? Geen Pontius Pilatis svp.
@141: Wim, Het gaat niet alleen om kennis van de wet, maar ook om acceptatie. Ik denk dat een hele grote groep mensen de regeltjes best wel kennen, maar ze gewoon niet aanvoelen als rechtvaardig; en ook voor mijn eigen gevoel is dat vaak terecht. De auteurswet is een draak van een wet die diametraal staat tegenover zulke waardevolle eigenschappen als kennis delen en leergierigheid, die mens is ingeboren.
Het auteursrecht is van oorsprong een industrie-regeling die zich niet uitstrekte tot het privé-domein, en daar volgens mij ook nog steeds niet in thuishoort. Daarom hebben we dingen als de uitzonderingen op thuiskopieën, etc. Ik voel me dan ook helemaal niet moreel bezwaard om dingen te kopiëren of te downloaden uit om het even welke bron. Dat beschouw ik als een basisrecht, waarvoor je een heel goede reden moet hebben om daar van af te wijken. Nu begrijp ik heel goed dat door de verdere ontwikkeling van de technologie de impact van dergelijk privé-gebruik op de commerciële uitbaatmogelijkheden steeds groter wordt: massa-productie wordt ondermijnd door privé-productie. Ik denk alleen zelf dat dat nog niet voldoende reden is om dan maar de bestaande uitzonderingen in het privé-domein op te heffen, met de daarbij behorende handhaving: de verregaande inbreuk op onze privacy die en de politiestaat daarvoor nodig is wegen niet op tegen de potentiële maatschappelijke voordelen….
In de oorspronkelijke discussie speelde dit aspect trouwens niet. Juist bij een publicatie (per definitie openbaar), kun je goed zien of iemand werk van een ander hergebruikt, en is auteursrecht dus ook goed handhaafbaar.
Hier ligt dan ook een groot probleem. Als jij, als auteur, wel gewoon muziek, films of software gaat downloaden en daarmee dus illegale bronnen voor downloads mee in stand houdt, hoe kun je dan afkeuren dat amateurs voor prive-sites jouw foto’s gebruiken? Dat is toch een soort dubbele moraal, lijkt mij…
Goh. Opeens merk ik dat ik ook eens aan de kant zit van de auteurs wiens werk wordt “gestolen”. 🙂 Op Blezoo staat een foto van mijn hond die ik ooit naar Cheezburger heb ge-upload. Daar heeft iemand weer een commentaar toegevoegd zodat een afgeleid werk ontstaat die deze site weer zonder mijn toestemming heeft gebruikt. Grrrrrrrrrrr… Ach, kan mij ook niets schelen ook. Mijn hond is populair! Leuk voor haar! Moet ik mij nou echt druk gaan maken om een enkele foto? Dus zeg het maar… Die foto heb ik ooit toevallig gemaakt door mijn hond te fotograferen met een camera die in burst-mode tientallen foto’s schiet. Resultaat: een honderdtal foto’s van mijn hond en een sprinkhaan waarbij dit een der leukste foto’s is. Stom toeval dat ik die foto nam. Vraag is alleen: wat is de waarde eigenlijk van die foto en hoe hoog zou de rekening moeten zijn die ik naar Blezoo zou kunnen sturen? Nogmaals, ik maak me er totaal niet druk om…
Wim: niet alle waarde is in geld uit te drukken. Soms is het meer waard.
@Bert, ik vind het eigenlijk wel lollig om te zien hoe mijn foto populair wordt op het Internet! Ik vind het eigenlijk jammer dat deze foto niet nog populairder is. 🙂 Die foto geef ik onder een CC-BY-SA 3.0 licentie vrij. Blezoo heeft alleen de BY ervan vergeten.
Kijk Wim. dit typeert het probleem dat geen probleem zou moeten zijn.
Ik vind het leuk als mijn vakantiefoto’s uit Griekenland of Frankrijk voor particuliere onderzoekers naar hun toekomstige vakantiebestemming worden bezocht. Prima. Maar als een touroperator dezelfde foto’s ongevraagd commercieel gebruikt in een reisbrochure of op een website om dus door productverfraaiing geld te verdienen wil ik mijn deel, al dan niet ex art 27a Aw.. En een professioneel openbaarmaker hoort dat gewoon te weten, met of zonder BW 6:162.
En een hobbyist hoeft er niet van te leven en een beroeps wel. Gelukkig begrijpen de meeste rechters dat heel goed. Dus ik zie echt geen probleem meer in deze discussie.
Lollig om te zien hoe mijn fotopopulair wordt… Prima als dat jou insteek is…maar verwacht niet van mij dat ik hetzelfde doe… Ik ben 25 jaar bezig om te komen waar ik nu ben als fotograaf en wat is nou de waarde van een foto die ik maak in 1/125 sec ?? Tja uitgedrukt in werktijd niet veel toch?? Maarja het heeft wel al die tijd geduurd voordat ik dit niveau bereikte..(wie weet ben ik wel een trage leerling en kan jij dat gewoon gelijk dat kan) Maar dan nog is het aan mij om te bepalen of en voor hoevoel ik je een foto wil verkopen… En het is aan jou om daarmee wel of niet accord te gaan. Maar als je eerst pakt en dan niet meewerkt als je een rekening krijgt…tja
Prima dat iedereen meedoet en meefotografeert en deelt en vind dat ideeen en downloads gratis moeten zijn…maar mag ik asjeblieft zelf bepalen wat ik met mijn werk doe? Het is aan de markt om uit te maken of dingen te duur zijn en niet aan iemand die wat download en vind dat er niet betaald hoeft te worden. Ik kijk heus wel naar marktconformiteit maar de wet zegt gelukkig nig steeds dat ik bepaal wat ik vraag voor mijn werk en niet de klant.