Google moet gevoelige informatie uit de zoekresultaten verwijderen als personen hierom vragen, meldde Het Parool gisteren. Dat is iets té kort door de bocht: Google mag niet meer eenvoudigweg doorverwijzen naar de bronnen van die informatie maar moet zelf een afweging maken tussen de privacy van de klager en de informatiewaarde van de publicaties.
De rechtszaak waar dit arrest uit voortkomt, ging over een publicatie uit 1998 die in 2010 opdook in Google-zoekresultaten via een krantenarchief. Het onderwerp van de publicatie wilde dit verwijderd, omdat het bericht achterhaald en irrelevant was geworden. (Hij had in 1998 een beslaglegging tegen zich gekregen maar dat was al lang weer opgelost.) De Spaanse rechter stelde vragen over uitleg van de privacwetgeving aan het Europese Hof, omdat het hier om een fundamentele kwestie ging.
Allereerst bepaalt het Hof dat zoekresultaten van een online zoekmachine onder de privacywet (Wbp) vallen. Er worden persoonsgegevens verwerkt op die manier, want het verzamelen, indexeren en (na zoekopdrachten) tonen daarvan valt onder de zeer brede definitie die de wet hanteert. Alle privacyjuristen roepen nu, “ja natuurlijk, Lindqivst” – want in die zaak werd ooit bepaald dat op internet zetten “De vrijwilligersmiddag gaat niet door want Wim heeft zijn enkel gekneusd” een verwerking van (bijzondere) persoonsgegevens opleverde.
Belangrijk is wel dat het Hof zegt dat dit óók geldt als je alleen maar informatie van elders plukt en die in je eigen volgorde et cetera vormgeeft. Dus ook als je niets verandert aan de informatie. Privacy vervalt niet wanneer de informatie al ergens openbaar is. En privacy stopt ook niet enkel omdat de informatie juist is. Iedere (her-)publiceerder moet zijn eigen rechtvaardiging hebben onder de privacywet om informatie te mogen publiceren of gebruiken.
Google is een ‘publiceerder’, juridisch gezegd een verantwoordelijke. Zij pakken informatie en maken die doorzoekbaar. Dat is ook een vorm van verwerking, en Google bepaalt hoe en waarom dat gebeurt. Dat is de definitie van “verantwoordelijke”.
Hoewel het waarom formeel geen rol speelt (je bent verantwoordelijk of niet), vindt het Hof het toch belangrijk aan te stippen dat Googles rol een hele grote is. Google is niet zomaar een kaartenbak, Google ontsluit het onmogelijk te doorkruisen internet:
Bovendien staat vast dat deze activiteit van zoekmachines een beslissende rol speelt bij de wereldwijde verspreiding van deze gegevens, doordat zij deze toegankelijk maakt voor elke internetgebruiker die op de naam van de betrokkene zoekt, daaronder begrepen de internetgebruikers die anders de webpagina waarop diezelfde gegevens zijn gepubliceerd niet hadden gevonden.
Dit is in zoverre belangrijk dat de privacy-inbreuk die via Google gepleegd kan worden, zeer ver kan gaan. Iedereen kan die informatie vinden en gebruiken. En vanwege die belangrijke rol die Google zichzelf zo aanneemt, is het wenselijk dat Google gewoon aan de privacywet gehouden wordt, zo bepaalt het Hof. De privacy online bestaat niet daadwerkelijk als Google buiten de Wbp zou vallen. Een stevige stelling.
Dat Google een opt-out hanteert (robots.txt en noindex tag) maakt daarbij niet uit. Google mag de keuze wat ze opneemt en wat ze toont, niet bij een ander laten. Zij heeft een eigen verantwoordelijkheid als verantwoordelijke onder de Wbp.
Verder wordt Google Spanje aansprakelijk gehouden (volgens mij naast Google Inc) omdat deze dochter de advertentieruimte verkoopt op de zoekresultaatpagina’s. Zonder de dienst van de Amerikaanse moeder kan Google Spanje niet bestaan, dus is ze er mede-verantwoordelijk voor. Wederom vanuit de achterliggende wens dat Google aan te pakken móet zijn omdat anders de Europese privacy door datagrabbelende Amerikaanse molochen waardeloos gemaakt wordt. (Oké die was tendentieus. Maar weerleg ‘m maar eens.)
Maar zoekmachines zijn toch niet aansprakelijk voor wat ze tonen? Dat argument komt hier niet naar voren. Mogelijk omdat de e-commercerichtlijn (waarin deze bescherming is geregeld) expliciet zegt dat deze niet van toepassing is op diensten die onder de privacyrichtlijn 95/46/EG vallen (zoals bij ons al eens in de Kleinkindonbereikbaar-zaak). Dus ook vanuit dat licht ontkom je niet aan verantwoordelijkheid onder de privacywet.
En dan komt de échte klap: Google (.com en .es) moet zélf zorgen voor een goede balans tussen de privacy van geïndexeerde mensen en de informatievrijheid. Ze mag niet verwijzen naar de bronsites, of volstaan met “zolang de rechter het niet verboden heeft, houden wij het doorzoekbaar”.
Dit kan dus leiden tot een situatie waarin de informatie wél op de bronsite mag staan maar niet via Google te vinden is, althans niet met een op de persoon gerichte zoekopdracht. Krantenarchieven hoeven dus niet te vrezen dat zij nu hun site ook ondoorzoekbaar moeten maken.
Ook betekent het niet dat Google nu direct na een klacht van alles moet blokkeren. De klacht moet wel terecht zijn. Zo zou een actueel en relevant journalistiek artikel over iemand niet uit een gerichte zoekopdracht over die persoon hoeven te worden verwijderd. Een verouderd en irrelevant artikel wel. En het Hof zegt daarbij dat “in beginsel” de privacy het wint van de informatievrijheid/meningsuiting – wat een opmerkelijke is, want de standaard is dat twee grondrechten gelijkwaardig zijn en de afweging per geval moet gebeuren. In het kader van privacy zegt het Hof dat enkel bij “bijzondere redenen, zoals de rol die deze persoon in het openbare leven speelt” de informatievrijheid het kan winnen.
Het fameuze “recht te worden vergeten” komt ook nog langs. Zoekresultaten uit oude bronnen kunnen vervelend zijn, die moet een zoekmachine op zeker moment maar eens vergeten te tonen. Of je scháde hebt, is daarbij irrelevant. Het gaat enkel om de afweging privacy versus informatievrijheid, wat weegt in dit geval het zwaarste. En bij dat zestien jaar oude artikel over een inmiddels volslagen irrelevante beslaglegging weegt de privacy het zwaarste. Eruit dus.
Oef. Dat is nogal wat. Privacy wint het van zoekresultaten, Google moet aan de Europese regels voldoen. En ik denk dat ze nu ook zélf een privacy-takedownteam moeten opzetten, want het Hof zegt toch echt dat het Google is die dat moet uitzoeken en niet de bronsite. Hoewel ze ook een paar keer opmerken dat de nationale rechter dat moet uitzoeken, wat een hint kan zijn dat Google mag wachten totdat de rechter haar veroordeelt tot opschonen. Dus ik gok dat dat de spin is die Google eraan gaat geven, en vervolgens overgaat tot de orde van de dag. Maar dit arrest gaat écht nog een staartje krijgen.
Arnoud
Misschien wordt het toch weer tijd voor die zoekmachineaggregatoren, zoals die van vroeger. Dan kunnen we weer vinden wat we zoeken.
Dan moeten die natuurlijk niet hetzelfde doel hebben als die individuele zoekmachines, real-time de informatie opvragen, dedupliceren en presenteren in hun eigen layout 😉
Ik begrijp het vanuit het oogpunt van de privacy op zich wel. De eigenaar van camping Los Alfaques (voor mensen met een sterke maag: https://www.google.nl/search?q=los+alfaques ) is ook niet blij met google. Die klaagt dat het hem klanten kost terwijl het decenia geleden is. Echter was het ook toen groot nieuws en heeft het enige historische waarde. En de eigenaar maakt het zichzelf moeilijk door te weigeren de naam van de camping te wijzigen. Iets wat toch een stuik makkelijker is dan je eigen naam wijzigen…
De reden dat ik er niet blij mee ben is omdat er steeds meer verantwoordelijkheden bij google om te filteren worden neergelegd. En als het om verantwoordelijkheid gaat die geld kost verwacht ik dat ze eerder te ruim als te beperkt gaan filteren. Al deze maatregelen maken het exploiteren van een zoek machine (onnodig) duur en maken de resultaten slechter.
Naar mijn mening zou een zoekmachine neutraal alles moeten indexeren en de klacht bij de bron site worden neergelegd. Google kan dan best verplicht worden resultaten te verwijderen als de bron die ook verwijderd heeft. Ze zullen dan niet in de index terug komen, aangezien de crawler ze dan ook niet meer tegenkomt. De wet zegt dus blijkbaar iets anders, tijd om die aan te passen.
Dat is echter juist de ongewenste situatie. Je krijgt dan nog fundamentelere issues met de vrijheid van meningsuiting en je krijgt toenemende issues met verplaatsing van content naar landen waar geen bescherming tav privacy is.
Willen we in dit geval bijvoorbeeld krantenarchieven onzichtbaar maken omdat iemand daarin 1 keer genoemd wordt. Het lijkt logischer dat zoekmachines bijvoorbeeld bij personen andere algoritmes gaan hanteren waardoor zij beter onderscheiden wanneer welke informatie over een een persoon nieuwswaardig is (politici, celebs) en waarbij resultaten naar oude informatie niet of veel minder prominent wordt getoond zeker naar mate de persoon in kwestie geen bekende publieke figuur is.
Ik vind een verplichting voor bronnen om te wissen ernstiger dan een verplichting voor Google om zoekresultaten op te schonen. Als de bron het wist, is het weg. Als Google het opschoont, is het er nog alleen niet meer zo prominent. Je kunt het dan nog vinden met extra effort (wat je niet snel doet maar bij echt belangrijke zaken wel). Net zoals het vroegah was toen Wikipedia’s nog werden geprint door Winkler Prins. Een normaal mens kreeg geen antecedentenonderzoek, politici en BN’ers wel.
Verder kun je met deze aanpak later besluiten dat iets nu alsnog nieuwswaardig wordt. Denk aan een gewone Nederlander die op zijn 50e de politiek in wil. Dán is zijn radicale verleden ineens weer wel relevant. Terwijl dat het nu niet is, voor hem als vrachtwagenchauffeur of bordenwasser.
Erg nuttig voorbeeld. De relevantie van informatie kan inderdaad veranderen door de tijd en de situatie van de betrokkenen.
Als de gewone zoekmachine van Google geen medium is, maar alleen een “publiceerder”, kan het dan toekomstig wel op grond van de nieuwswaardigheid de vindbaarheid van een persoonsnaam rechtvaardigen? Of zal Google aan alle verwijderingsverzoeken moeten voldoen? En als voor Google dezelfde regels gelden als voor kranten e.d., waarom dan niet nu al? De krant hoeft het artikel immers ook niet te verwijderen.
En is die meneer door deze zaak niet juist weer nieuwswaardig geworden? Nieuwsconsumenten willen nu beslist zien, hoe dat originele krantenartikel eruitziet, dat wereldwijd voor nieuws heeft gezorgd.
Google hoeft niet categorisch elk verzoek te honoreren. Google moet een afweging maken die rekening houdt met het feit dat het om Góógle-resultaten gaat. Deze afweging is dus anders dan de afweging bij de bron. En dat komt omdat Google veel meer impact heeft. Net zoals het uitmaakt of iemand in het café wat over jou zegt of op De wereld draait door. Het is goed mogelijk dat de rechter zegt, die caféuitspraak nou vooruit maar DWDD kon dat echt niet maken gezien haar positie.
Mijn gedacht van verwijderen bij de bron is dan ook gevoed door mijn blijkbaar redelijk amerikaanse visie op wanneer informatie verwijderd moet worden. En die is dat dit eigenlijk alleen zou moeten als de informatie feitelijk onjuist is. Of oproept tot strafbare feiten. In dit geval lijkt mij verwijderen van de bron de enige logische oplossing.
Overigens, als google de informatie moet kuisen, wat heeft dat voor een nut als de Amerikaanse wetgeving aansluit op mijn ideeën? Google.es en alle europese google sites laten het niet meer zien, maar google.com nog wel? Ik gebruik standaard google.com in plaats van de gelocaliseerde versies. En wat heeft de europese rechter met google.com te maken, deze site is amerikaans en gericht op amerikanen. Alleen door de werking van het web hebben grenzen verder geen betekenis als je de site wil raadplegen. (En voor het bekijken van voor europa gecensureerde sites heb ik een vpn provider in de US, dus een geografisch filter gaat ook niet helpen)
Dat is inderdaad de Amerikaanse visie. Bij ons geldt dat je óók privacy hebt bij openbare activiteiten. Een video online zetten van iemand die tegen een boom plast, levert bij ons een privacyschending op. (Of het moet gaan om een nieuwsfeitje, bv. het is een agent.) In de VS vinden ze dat gewoon een stomme fout van die wildplasser, die mag je hem de rest van z’n leven nadragen. En als jij dus elke dag die film op zijn Facebook wilt linken, tsja, leef je uit. De Europese visie is meer “kap nou eens met dat stomme filmpje”.
Het Hof zegt hier dat ook Google.com onder Europees recht valt, omdat Google.com evident ook gericht is op de Europese markt. Het gaat dus niet om de extensie. Ze draaien het in zoverre om dat Google Spanje BV aansprakelijk is voor wat Google Inc doet, maar dat is voornamelijk omdat je anders effectief niemand kunt aanklagen.
Met “vroeger” doelde ik eigenlijk op de aggregatoren die alles lokaal bijelkaar brachten :-).
Mijn enigsinds cynische opmerking heeft vooral daarmee te maken. In principe ben ik een fan van hoe de EU de privacy regelt, maar soms zijn de regels te oud om praktikabel te zijn. Het grote probleem is dat het in vele gevallen ook gewenst is dat je personen met een zoekmachine kan vinden. Ik als onderzoeker bijvoorbeeld heb er interesse aan dat mijn artikelen en andere zaken die ik om mijn werk heen doe eenvoudig te vinden zijn. Met deze regeling wordt zoiets onmogelijk gemaakt, eenvoudigweg omdat het voor Google onmogelijk is een afweging te maken. Als ik Arnoud correct begrijp, moeten ze namelijk filteren, en niet alleen maar op klachten reageren. Dat is een stap te ver, net zoals dat bij copyright een stap te ver is.Als laatste is het natuurlijk nog onmogelijk om namen automatisch te herkennen, laat staan andere identificerende gegevens die personen indirect identificeren (en dus ook onder de Europese privacy-wetgeving vallen).
Het Hof zegt niet dat Google preventief moet voorkomn dat er persoonsgegevens worden verwerkt. Het arrest wijst er voor mij op dat ze op klachten moeten reageren, afwegen wat de voors en tegens zijn en dan besluiten tot een gepast filter. En dat vind ik de logische weg. Preventief alles filteren betekent dat Google wel dicht mag, en dát druist in tegen informatievrijheid en vrijheid van ondernemen. Dan is dit het compromis.
Google heeft toch al een heel leger aan filteraars in dienst, denk ik, om de linkspam buiten te houden. Maar dat is zooi die ze zelf willen filteren. Niemand heeft het recht in Google vermeld te worden. Maar nu komen er allerlei mensen die het recht proberen af te dwingen niet vermeld te worden. Ik ben bang dat dat een boel tijd en centjes gaat kosten.
Nog erger lijkt me dat zulke mensen ook allerlei andere, veel minder kapitaalkrachtige sites als doel gaan kiezen: de Wayback Machine, Wikipedia, USENET- en mailinglijstarchieven, forums, …
Naar mate een site minder gebruikt voor het opzoeken van persoonsgegevens wordt zal de noodzaak om vergeten te worden lager zijn en het privacy issue een minder hoog belang krijgen.
En ik denk dat we er rustig vanuit kunnen gaan dat 99% van alle zoekopdrachten naar personen zal plaatsvinden op een zoekmachine zoals Google of Bing of de grote sociale networks als Facebook, Twitter of LinkedIn.
Als je daar niet tussen staat is er al nauwelijk meer sprake van een probleem.
Het recht niet vermeld te worden valt binnen het grondrecht privacy. Daar moet je dus íets mee. In feite is het hetzelfde verhaal als het recht niet gespamd te worden. Ik wil het niet, het gaat over mij, kap ermee.
In beide gevallen zit er ook een wens vanuit de ander: de spammer wil reclame pushen, Google wil bezoekers informeren. Dat is informatievrijheid/vrijheid van meningsuiting. En dan heb je twee grondrechten tegenover elkaar.
Dat hoeft niet perse veel geld te kosten. De simpelste manier zou zijn om gewoon de namen van die mensen aan een zwarte lijst toe te voegen en vervolgens alle namen op die zwarte lijst geheel uit zoekopdrachten verwijderen.
Dat helpt misschien als je Fokje Modder heet, maar voor de Jan-nen met de volgende achternamen wordt het wel lastig: http://www.vernoeming.nl/meest-voorkomende-achternamen-van-nederland
Jan Janssen die Google vertelt dat hij niet gevonden wil worden klinkt leuk, behalve voor de Jan Janssen die een online zaak heeft en Google nodig heeft om klanten te krijgen.
Google zal dus nooit op jouw naam kunnen gaan filteren en zal dus van jou afhankelijk zijn om aan tegeven wat over jou gaat. In het niet ondenkbare geval dat iemand jouw zwart maakt op het internet zal aanpakken bij google dus nooit werken, je beland in de vicieuze cirkel. De bron aanpakken (en dan bedoel ik niet de website, maar de persoon) is dan de enige echte oplossing.
Het lijkt me dat de klagende Jan moet bewijzen dat het over hem gaat en neit over een naamgenoot. En ook zal filteren dan beperkt blijven tot de vervelende, irrelevante publicaties. Niet een totale blokkade op “jan de vries”.
Filteren bij de bron werkt niet. Dat De Vries in 1991 failliet is gegaan met zijn eenmanszaak, mag en moet in het faillisementsregister blijven staan. Daar is niets onrechtmatigs aan. Alleen moet het niet hit 1 zijn in 2014 wanneer De Vries al lang weer teruggekrabbeld is van dat faillissement en nu een bloeiende BV heeft met 30 man personeel. Dát is dus iets dat Google moet corrigeren, moet vergeten. Google heeft een eigen geheugen los van de geheugens van haar bronnen.
Maar waarom moet google dat vergeten? Het lijkt mij dat paginas met recentere informatie boven decennia oude informatie moet komen. Het zou mij verbazen als dat standaard niet gebeurt, tenzij er een reden is om die oude info prominenter te maken. Bijvoorbeeld omdat er recent veel verwijzingen naar gemaakt werden.
En als je een bedrijf onderzoek om te kijken met wie je te maken hebt wil je deze infomatie ook gewoon hebben. En dan levert google dus een prima dienst doordat je niet zelf allerlei bronnen zoals het faillisements register hoeft af te zoeken. Net als informatie over pedoseksuelen, die willen maar wat graag dat hun informatie van het internet af is. Ik begrijp dat ze na het uitzitten van hun straf een start moeten maken, maar die informatie is wel degelijk van maatschappelijk belang. Zeker voor mensen met kinderen. En ja dan heb je als pedoseksueel een soort van levenslang, dat boeit toch niet? De overheid straft je voor jouw daad en koppelt dat aan een beperkt aantal jaren. Dat normale mensen levenslang niets met die persoon te maken willen hebben is hun keuze en je bent vrij om te kiezen met wie je omgaat. En dus is die informatie relevant.
hmmm nu maak ik mij schuldig aan hetzelfde als waarvan ik de overheid altijd beschuldig. Ik ben van mening dat dit moet gelden voor ieder zwaar misdrijf, maar neem zelf het tendentieuze onderwerp als voorbeeld. Excuses.
Googles maildiesnten of Google drive en mogelijk ook nog Google cache vallen wel onder die bescherming van de ecommerce richtlijn maar de zoekresultaten kunnen daar echt niet aan voldoen
Ik ben meestal wel voor een goede bescherming van privacy, maar dit vind ik toch twijfelachtig. Hoe zou Google dit moeten doen? Is het acceptabel als ze de informatie eenmalig verwijderen, en als de informatie dan weer terugkomt als hun robot opnieuw de bron-site bezoekt? Ik verwacht van niet, maar wat moet Google dan? Moeten ze een database aanleggen van alle stukjes tekst die niet in de zoekresultaten terecht mogen komen? Het is allemaal wel erg censuur-achtig, en daar houd ik ook niet van.
Ik vind dat privacy bij de bron moet worden aangepakt. Dus niet “het recht om te worden vergeten”, maar “het recht om niet geregistreerd te worden”: alleen bij de bron is privacy-bescherming niet strijdig met informatievrijheid. Mensen beginnen nu te merken dat ze hun geregistreerde data hun leven lang mee moeten dragen, en soms is dat pijnlijk. Alleen: dat hadden ze veel eerder moeten bedenken. Als je het achteraf probeert op te lossen krijg je dit soort lelijke constructies, waarvan nog niet eens duidelijk is of het echt gaat werken. Meestal werkt censuur niet zo goed op het internet.
Ik besef wel dat dit allemaal erg lastig is. Het gevaar komt niet alleen van overheden en bedrijven die alles registreren, maar ook van vrienden en kennissen die van alles over je schrijven. Het internet heeft zich de afgelopen tijd enorm snel ontwikkeld, en onze cultuur is er nog niet op aangepast. Als je in de tussentijd privacy wilt, dan kan je eigenlijk geen sociaal leven hebben…
Zo werkt het niet in de wereld. Er zullen altijd mensen zijn die ooit eens misstappen hebben gemaakt. Mensen die failliet gegaan zijn of een ongeluk veroorzaakt hebben. Het is niet zo dat zij een levenslange straf mee hoeven te krijgen voor de toenmalige berichtgeving over die misstappen.
Dat is precies hoe de wereld werkt. Als je fouten maakt, dan moet je ook met de consequenties omgaan. De privacy misbruiken om misstappen te verbergen is een belangrijke reden dat we inmiddels met een stigma te maken hebben tegen mensen die hun privacy proberen te beschermen.
Eens dat misbruik dit principe geërodeerd heeft, maar ik vind niet dat je iemand van 50 na moet dragen dat ie op zijn achttiende een domme opmerking maakte. Of – echt voorbeeld- dat de vader in de krant zegt dat de dochter een “onhandelbare bitch” is (ze was toen 14) en dat haar volledige voor- en achternaam erbij staat. Leuk dat dát dan tien jaar later via Google het eerste resultaat is.
Als ik de hele dag achter jou aanloop en hardop zeg dat je 4 jaar geleden fout X hebt gemaakt zou je daar toch ook moe van worden op zeker moment? Of als ik elke keer jouw klanten/werkgevers brieven stuur met die informatie?
Als persoonsgegevens ergens op een onrechtmatige manier bekend zijn geworden, dan vind ik dat de persoon die de onrechtmatige bekendmaking heeft gedaan wel voor gevolgschade aansprakelijk gesteld moet kunnen worden. Zolang Google alleen publiek toegankelijke web-pagina’s indexeert, maakt Google zich hier niet aan schuldig.
Verder vind ik dat er ook veel verantwoordelijkheid ligt bij de mensen die beslissingen nemen op basis van die gegevens: het zijn uiteindelijk die beslissingen (bijv. bij sollicitaties, of bij pesten) die gevolgen hebben voor iemands leven. Als we vinden dat bepaalde gegevens na een bepaalde tijd “verjaard” zouden moeten zijn, dan moeten we mensen er op aan spreken als ze die gegevens later toch gebruiken bij beslissingen. Ik weet alleen niet hoe je dit zou moeten regelen: je kunt echt niet eisen dat elk van die beslissingen objectief gebeurt volgens redelijke (goedgekeurde) criteria.
Misschien is de conclusie dat er altijd wel onrecht zal blijven bestaan in de wereld. Ik vind het alleen onbevredigend als een probleem geen oplossing heeft, dus ik zal blijven zoeken naar een manier om privacy en informatievrijheid met elkaar te combineren.
In wezen gaat het om de rechten van het individu (privacy) versus de rechten van het publiek (informatievrijheid). In hoeverre moet een individu de vrijheid hebben om dingen te doen die door het publiek worden afgekeurd? In hoeverre heeft het publiek het recht om de vrijheden van het individu te beperken?
Het probleem ontstaat wanneer de originele verwerking gerechtvaardigd was maar Google er een nieuwe draai aan geeft. Dat ene Rianne op haar veertiende haar juf een “kutwijf” noemde (bron), was een feit. Dat was ook nog soort van nieuwswaardig omdat ze de dochter van de minister van gezinszaken was. Dus nou ja oké laat dat bericht maar staan. Maar mag ik nu in 2014 dit nog eens oprakelen? Mag Google in 2024 dit als eerste hit laten zien als je wil weten wat deze mevrouw ondertussen allemaal doet?
Misschien redeneer ik vanuit het verkeerde gedachtgoed. Bij “ons” wetenschappers is het inmiddels wel zo dat dat de stand van zaken is, bijvoorbeeld bij collega’s die de zooi besodemieterd hebben. Ik probeer er, zeker bij alles wat puur werk is (publicaties, colleges, tentamens en dergelijke), wel ervanuit te gaan dat er later mensen gaan zijn die dat opnieuw bestuderen. Bij nader inzien kan men zich daar echter wel op het openbare belang beroepen.
Daarnaast is er natuurlijk een verschil tussen het actief herhalen/aanschrijven (publiceren..?) met deze informatie, en het passief zoekbaar maken. Ik vind het een slechte zaak dat dergelijke dingen zo ver weggestopt worden, dat dezelfde fouten zich herhalen. Misschien moet ik het op meta-niveau beschrijven; ik vind het een slechte zaak dat mensen er niet mee om kunnen gaan dat anderen fouten maken. Maargoed, dat wordt dan zeer snel een filosofische discussie.
Google zal inderdaad een database aan moeten leggen met een url – naam combinatie die niet getoond mag worden als er op die naam gezocht wordt. Op zich mag de pagina wel geïndexeerd worden en ook in de cache getoond worden alleen mag de pagina niet verschijnen als je zoekt op de naam van die persoon. Eenmalig verwijderen heeft natuurlijk geen zin want dan kan je dagelijks je verzoek bij Google neerleggen.
Als je het alleen bij de bron wil aanpakken dan kom je met een probleem dat kranten hun (historische) berichten moeten aanpassen en de vraag is of dat wel wenselijk is. Je bent dan bezig om de geschiedenis te veranderen terwijl je er nu alleen maar voor zorgt dat het moeilijker vindbaar wordt.
De kranten kunnen ook gewoon de betreffende berichten uitsluiten van indexatie en alleen via de eigen site zoekbaar maken.
Wat een doodzieke uitspraak dit. Alsof het Hof even vergeet dat het recht voor het publiek om informatie te ontvangen net zo goed door het Handvest wordt beschermd, net zoals overigens het recht om die informatie te verstrekken van Google zelf en het recht om informatie te verstrekken van de auteurs van de bronpublicatie.
Als je al accepteert dat een zoekmachine zelf een filterplicht heeft en dus sommige zoekresultaten op verzoek van een betrokkene moet filteren, dan moet je er wel voor zorgen dat die plicht met voldoende waarborgen is omkleed, zodat de uitingsvrijheid van de originele auteur en de ontvangstvrijheid van het publiek niet consequent het onderspit delft. De mogelijkheden van misbruik zijn anders legio: de marktplaatsoplichter kan zo links naar sites waar hij ontmaskerd is zonder meer laten verwijderen; de politicus die een domme uitspraak doet kan dit net zo. De “toetsing” of een verzoek terecht is wordt gelegd niet bij de rechter, maar bij de zoekmachine. Die zal in beginsel niet willen procederen en dus gewoon gehoor geven aan een filterverzoek. Vergelijk het maar met de legio “foute” dmca-takedownverzoeken.
Het wordt tijd dat er bij dit soort conflicten betere procedurele waarborgen komen, zodat er een objectieve afweging gemaakt kan worden van welk recht er in een concrete zaak het belangrijkst is. Prima, laat zoekmachines op verzoek zoekresultaten filteren, maar zorg er ook voor dat de auteurs van de gefilterde resultaten de mogelijkheid krijgen om hiertegen in verzet te komen. Uiteindelijk kunnen dan auteur en betrokkene het voor de rechter uitvechten, zonder dat dit over de rug van de zoekmachine moet. De rechter is degene die onze rechten hoort af te wegen, niet Google!
Het liefst zag ik ook dat een onafhankelijke objectieve partij beslist bij zulke dingen. En de rechter is in theorie de partij daarvoor. Echter, in de praktijk is de gang naar de rechter te moeilijk hiervoor. Dat kost geld en tijd die niet iedereen heeft.
Toegegeven, dan moet je eigenlijk de rechtspraak laagdrempeliger maken maar dat is een pad dat denk ik niet meer te nemen is. Dan liever een geschillencommissie, arbitrage of iets dergelijks. Maar onrecht laten bestaan en verwijzen naar een niet-praktisch pad als oplossing vind ik óók niet kunnen.
Ik ook schrik van deze uitspraak. Kijk, Google is nu groot genoeg om deze boontjes te doppen, maar dit is niet elke zoekmachine. Als alle zoekmachines dit moeten doen, dan gaat niemand hier mee beginnen. Je kan ook geen telefoonboek starten, als andere mensen kunnen zeggen: heh, dit telefoonnummer moet je eruit halen hoor, want die vrouw roddelt over mij!
Indien de informatie onredelijk belastend is, of zelfs de grens van laster overschreid, dan zijn er legale manieren om dit aan te pakken bij de bron. Is die informatie slechts vervelend, dan dient men deze juist te tonen. Anders krijg je een vertekend beeld van de realiteit. En als de informatie nog wel aanwezig is in het krantenarchief, maar niet op Google, dan gebruik je gewoon een meta-zoekmachine (Nieuw voor journalisten!), die de krantenarchieven doorzoekt.
Je hebt het recht om vergeten te worden, prima. Je hebt ook de plicht om voorzichtig te zijn met je publieke uitspraken en een besef te hebben van je PR.
Mensen willen nu van twee walletjes eten: Openbare uitspraken doen die niet proper zijn, en dan dwingen dat wij deze uitspraken maar gaan vergeten, of dat deze informatie ontoegankelijk wordt gemaakt. Mensen in dienst nemen die representatief zijn voor het bedrijf, ook eventueel op social media, maar dan wel eisen dat ze een sociaal media account hebben en vragen: Wij hebben u Gegoogled, maar konden niets vinden, wij vinden dit maar raar en dit wekt argwaan.
Als mensen komen klagen over reacties op deze blog, dan mag ik echt niet volstaan met “ga maar naar de reageerder”. Ik moet dan zelf onderzoeken of de reactie door de beugel kan, en zo niet dan moet ik deze zelf weghalen. Waarom mag Google achterover zitten en moet ik wél onderzoeken?
Verder vinden we ook in het echte leven dat mensen eens moeten ophouden over bepaalde dingen te blijven praten. Dat noemen we dan ‘verouderd’ of ‘niet meer relevant’. Waarom mag Google wél oude informatie blijven herkauwen?
En als de informatie verouderd is, dan is weglaten geen vertekenen van het beeld meer. Sterker nog het wél tonen van de informatie is dan het vertekende beeld. Opname in Google suggereert actualiteit, juistheid en relevantie. Is hit 1 iets met drank? Dan ben je dús een drinkebroer. Ook al was de publicatie van Myspace toen je 16 was. Of je deed op je 18e iets met porno, je bent nu 35 en bezig met een serieuze carrière. Die foto’s gaan dan hoog in Google scoren. Is dat dan, jammer joh (m/v) had je maar over na moeten denken 17 jaar geleden? Of zullen we dan zeggen, Google vergeet die ouwe koe eens?
Natuurlijk ontstaat hier een spanningsveld: informatie van vroeger kan relevant zijn voor nu. Daarom moet een publicist van informatie die klachten screenen. En ik snap niet waarom ik dat wel moet doen en Google niet.
>Waarom mag Google achterover zitten en moet ik wél onderzoeken?
Omdat een zoekmachine anders is dan een forum of blog. Onder deze regeling zou Google verantwoordelijk zijn voor de comments op dit blog, indien zij hier naar linken met een korte snippet. Google is slechts de bibliothecaris. Niet de auteur van een boek, of opnames daarin van commentaar. Google moet objectief kunnen zeggen dat Hitler een boek heeft geschreven en eventueel hiernaar verwijzen, zonder achter de inhoud te staan of hierop in te gaan.
Zodra Google zich actief met de inhoud gaat bemoeien dan gaat deze vergelijking op. Net zoals Google wel verwijzingen mag aanbrengen naar Torrent sites en individuele pagina’s met torrents, en in de problemen komt als het een specialistische torrent zoekmachine wordt. Het indexeert alle inhoud die op internet te aangeboden wordt, het discrimineert niet. Zodra het hiertoe ontransparant verplicht wordt dan voelt dit eng aan (“chilling effect”).
>Verder vinden we ook in het echte leven dat mensen eens moeten ophouden over bepaalde dingen te blijven praten. Dat noemen we dan ‘verouderd’ of ‘niet meer relevant’. Waarom mag Google wél oude informatie blijven herkauwen?
Om compleet te zijn. Omdat beslissen wanneer informatie niet meer relevant is een waarde-oordeel is, wat geen plaats heeft in een technische infrastructuur met de omvang van Google die rekening houd met alle gebruikers. Informatie zonder verwijzing is verweest. Daar is dan ook de betrouwbaarheid en oorsprong slecht van te achterhalen. Google geeft reeds aan dat inhoud ‘verouderd’ is door aan te geven wanneer de content voor het eerst is opgenomen in de index.
Algoritmes zeggen automatisch (het beste als deze kunnen), dit zijn de relevanste resultaten voor uw zoekterm. 1 man zegt: ik ben het niet eens met deze relevantie, want op plek 3 staat een negatief feit over een verjaard misdrijf, wat toen erg in de aandacht stond van de lokale media. Dus dan mag deze man naar een comitee of rechter, en eisen dat Google die link weghaald of downgrade. Dan stapt Philips naar de rechter om te claimen dat ze relevanter zijn dan hun concurrent. Of naamgenoten hebben last: Je zal maar Volkert van de Ganzenpad heten.
>”Mensen eens moeten ophouden om te praten over bepaalde dingen.”
Ik zou dat zelf niet willen (in alle gevallen), maar stel als we met z’n allen willen dat mensen eens moeten ophouden om te praten over bepaalde dingen, dan moet je die mensen laten ophouden, niet Google en de orthopedist aanspreken en maatregelingen eisen.
>”En als de informatie verouderd is, dan is weglaten geen vertekenen van het beeld meer. Sterker nog het wél tonen van de informatie is dan het vertekende beeld. Opname in Google suggereert actualiteit, juistheid en relevantie.”
Ik vindt dit debat erg belangrijk. Wat mij ook beangstigd is dat uit onderzoek is gebleken dat veel mensen de top 10 van Google als representatief en waarheid beschouwen voor het zoekonderwerp. Gedegen (bronnen)onderzoek is er niet meer bij en dus heeft Google een ENORME verantwoordelijkheid in deze. Als bibliothecaris van ’s wereld’s digitale informatie bepalen zij uiteindelijk in grote mate wat wij leren van de werkelijkheid. Maar: De denkfout ligt bij ons. Mensen zijn niet in staat om cookies te blokkeren in de browser, dus neem een boute wet aan. Mensen zijn niet in staat om te snappen dat dat eerste resultaat best eens vanuit SEO zou komen, en niet omdat dat bedrijf nu zo goed is. Moeten we dan Google verantwoordelijk maken voor de fouten van al haar gebruikers en al haar pagina’s opgenomen in de index?
Bruce Schneier zegt ook dat deze digitale onvergetelijkheid een groot probleem is voor de privacy. Men wil geen app die alle argumenten binnen het huwelijk (opgenomen met Google Glass) doorzoekt en verteld wie er dit keer gelijk heeft. Of toch wel? De techniek is er langzaamaan klaar voor. Gaan en kunnen we deze digitale vergetelijkheid breed introduceren? Of moeten we dan naar een historische zoekmachine als we in Google niet kunnen vinden wat iemand in 2001 op usenet schreef onder eigen naam? Onze samenleving heeft eeuwenlang gedraaid met vergetenheid, met ons-kent-ons in een dorp of stadswijk. En nu… nu komen we erachter dat alle informatie gevonden kan worden, dat onze sociale profielen en netwerken gemined worden door Facebook, Google+, Twitter en Linkedin en je (hopelijk) toekomstige baas. Stop eens met het grootschalig verzamelen van door ons aangeboden informatie!?
Natuurlijk probeert Google reeds met man en macht relevant, actueel en een objectieve weergave van de bronnen te tonen. Dit is overigens wat anders dan juistheid. Google kan niet instaan voor de juistheid van de website’s waarnaar deze linkt (ook niet als dit het eerste resultaat is). Want Google wil het beste voor de gebruiker, niet voor de overheid of de wetten. Als ik opzoek ga naar kwetsende uitspraken over buitenlanders, dan wil ik dat racistische en apert onjuiste forum getoond zien. Zonder Google dan van racisme te betichten. Een Joodse organisatie was ook al niet blij toen Stormfront.org naar voren kwam als men zocht op “jew”. Doch: “Query deserves diversity”. Dat betekend de voor én tegens laten zien, en de relevantie daarvan laten afhangen van algo’s en signalen, niet de grillen van individuen or organisaties. Ik besef dat iedereen die wil informatie kan vinden op het internet die staaft dat UFO’s bestaan en dat vaccinaties schadelijk zijn. Google heeft hier een taak om objectieve informatie te tonen bij een neutrale zoekterm.
Informatie die relevant is voor de één is niet relevant voor de ander. Daarom indexeert Google tot in hoge mate alle informatie die het kan vinden, en sorteert dit op relevantie. Als ik opzoek ga naar misdaden van Shell in de jaren 90, omdat ik net een reclame heb gezien van eco-dit en eco-dat, dat is dat voor mij relevant. Als ik op zoek ga naar twee aannemers, en ze zijn allebei goed, maar een ervan is in de jaren 90 failliet gegaan, dan wil ik dat kunnen weten. Ik mag dan het oordeel vellen. Ik mag dan de (denk)fout maken. De andere route is een route naar censuur en een kindveilig zijwieltjesinternet. Een stap terug, omdat sommige mensen denkfouten maken.
Leer mensen, je kinderen, omgaan met het internet. Vertrouw niet op achterafmaatregelingen, maar neem zelf de macht in handen wat betreft uw privacy. En kijk uit met rechterlijke uitspraken als deze, met mogelijk verstrekkende gevolgen voor uw privacy vs. toegang tot informatie.
Ik vraag me al langer af of dit niet automatisch door Google kan worden aangepakt. In plaats van die gele boxjes met “Advertentie”, waarom geen gele boxjes over website inhoud met “Propaganda” of “Commerciele spam” of “Verouderd en verminderd relevant” of “Niet die Sander Naamgeboren die u zocht”? Ik denk dat Google dat niet zou aandurven, maar dit is een probleem wat een oplossing verdiend.
Ik neem niemand het kwalijk als ze dit epistel niet lezen.
Dit is een donders moeilijke case.
Ik vind het volgende zinnetje van Arnoud dicht bij de kern komen:
‘En als de informatie verouderd is, dan is weglaten geen vertekenen van het beeld meer. Sterker nog het wél tonen van de informatie is dan het vertekende beeld. Opname in Google suggereert actualiteit, juistheid en relevantie’.
En dan vooral de aspecten beeldvorming en wat opname in Google suggereert.
Doet Google aan beeldvorming of slechts aan presentatie met wat ordening van feitelijke gegevens? Dat is verschillend van de ene gebruiker naar de andere.
Suggereert opname in Google iets? Dat is ook een persoonlijke inschatting van de gebruiker.
Voor mij als gebruiker is Google primair een archiefontsluiting, die niets suggereert.
Als je beeld over iets door Google gevormd wordt en als je relevantie hecht aan opname in Google, dan lijdt je IMHO minimaal aan intellectuele luiheid.
Ik heb dan ook moeite met de uitspraak. Maar zoals gezegd, dat is gebaseerd op hoe ik Google zie.
Aan de andere kant zie ook wel het belang in van mensen dat hun fouten uit het verleden niet elke keer opgerakeld worden, en is een reactie ‘dan had je maar moeten nadenken 15 jaar geleden’ wel heel gemakkelijk. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.
Heel filosofisch bekeken, wat de rechter doet is zich bij het oordeel baseren op domheid/luiheid van de massa, en die tot norm verheffen.
De uitspraak is niet fout. Hij brengt alleen aan het licht dat domheid de norm geworden is, en dat doet pijn.
Hierbij ga je uit van een eigen actie maar er zijn natuurlijk legio voorbeelden waarbij je zelf niets hebt gedaan maar toch geconfronteerd wordt met je verleden. Stel dat je ten onrechte beschuldigd wordt van verkrachting en dit groot in de kranten komt. Wil je dan 15 jaar later daar nog steeds uitleg over moeten geven? Of je deed 25 jaar geleden een uitspraak over tegen een homohuwelijk omdat je nu eenmaal in een christelijke omgeving opgegroeid was. Nu ben je inmiddels uit de kast gekomen maar staat die uitspraak nog prominent op internet. 25 jaar geleden kon je nog uitspraken doen die na 6 maanden vergeten waren door de mensen en hield je er geen rekening mee dat dit je leven lang zichtbaar zou zijn.
Daarnaast vind ik het veel te makkelijk om maar te roepen dat Google slechts een doorgeef luik is en dat mensen maar zelf verantwoordelijkheid moeten nemen. Google heeft zelf besloten om alles te indexeren, niemand heeft dat gevraagd. Als je dit zelf doet moet je ook de consequenties aanvaarden als je daarin fouten maakt, onzorgvuldig bent of dat het andere negatieve gevolgen heeft.
Het vervelende van de filterplicht is dat niet alleen google geraakt wordt, maar ook, juist!, de mensen wiens artikelen uit de zoekresultaten worden gefilterd, en het publiek dat het recht heeft om die artikelen te lezen. Google’s marktaandeel op de zoekmarkt in Europa ligt ver boven de 90%. Word je gefilterd, kun je je artikel dus net zo goed verwijderen.
Daarom moet de vraag wel-of-niet-filteren m.i. niet door Google alleen worden beantwoord. Een goed geimplementeerd notice/takedown-achtig systeem kan werken, mits degene wiens artikel wordt verwijderd daarvan op de hoogte wordt gesteld en er een recourse tegen heeft. Een putback-verplichting bij protest dus, waarop het uiteindelijke oordeel door een objectievere instantie wordt gegeven. Wat mij betreft mag dat de rechter zijn, maar Arnoud heeft een punt als hij zegt dat het laagdrempeliger zou moeten.
En als we nu zeggen, het gaat niet om blokkeren artikel maar om blokkeren artikel in zoekopdracht naar persoon? Als jij zoekt op “faillissement 1993” dan is het prima dat je ziet dat ik toen failliet ging. Maar bij “arnoud engelfriet failliet” behoort dat artikel uit 1993 weg te blijven, ik bén niet failliet en de kans is zeer groot dat jij gaat denken van wel als dat artikel in de zoekresultaten zit.
Maar hoe weet je dat dat niet relevant is. We weten allemaal dat er mensen zijn die regelmatig bv-tjes hebben die failliet gaan. Uiteraard handelen die altijd te goeder trouw, maar die historie wil je wel weten.
Als iemand tussen 1990 en 2000 een aantal faillisementen heeft gehad en nu een bedrijfje begint wil ik die vinden als ik zoek op naam + faillisement. Nu verwacht de rechter dus dat google de afweging gaat maken wanneer zoiets wel of niet relevant is en niet of wel verwijderd moet worden uit de zoek index?
Als ik op eBay of marktplaats iets koop dan zoek ik ook de geschiedenis van de verkoper op, daarbij kijk ik niet alleen op de sites, maar ook op google om te zien of deze verkopers elders actief zijn of dat er andere info beschikbaar is. Met al het bedrog op deze sites redelijk relevant. We kunnen nu dus verwachten dat de rotte appels massaal Google gaan aanschrijven dat hun privacy is aangestast. Iets wat Google onmogelijk kan beoordelen. De bron site heeft mogelijk echter wel de mogelijkheid contact op te nemen met degene die forum berichten achterlaten en hoor en wederhoor te plegen.
Ik blijf het een slechte zaak vinden dat een dergelijke beoordeling bij een partij komt te liggen die geen belang heeft bij de bericht geving maar wel een financieel risico loopt bij eventuele verkeerde beoordeling. Er zal dan geen evenwichte belangen afweging gemaakt worden.
Ook weet Google niet waarom mensen zoeken naar bepaalde termen, noch waarom bepaalde informatie op het internet staat. Maar nu worden ze wel geacht daar een oordeel over te vormen. Beide kunnen namelijk van belang zijn om te bepalen of iets een gerechtvaardigde inbreuk op de privacy oplevert. Een beetje dubbel dat er zo hard op de privacy wordt gehamerd in dit geval terwijl de regering het liefst het hele land afluisterd (alsof zij wel te vertrouwen zijn) en onze minister verklaart echt niet te begrijpen dat mensen daar bezwaar tegen hebben. En de mensen vrijwillig hun hele leven op sites als facebook zetten.
Dat zou een minder vergaande inbreuk op de uitingsvrijheid inhouden, waardoor een belangenafweging eerder in het voordeel van het recht op privacy zal uitvallen. Daar los je het probleem echter niet mee op dat google niet de juiste partij is om die afweging te maken, en dat zij in de praktijk de weg van de minste weerstand zullen kiezen en dus maar filteren op verzoek.
Google lijkt me bij uitstek de juiste partij om af te wegen of een bepaalde pagina in zoekresultaten voor een bepaalde zoekopdracht thuishoort. Dat is nu juist het hele punt. Het gaat er niet om of de informatie sec online mag staan, maar of de informatie getoond mag worden bij een zoekopdracht naar een persoon. En die afweging kan alleen Google maken, aangezien alleen zij bepalen wat ze tonen als je een zoekopdracht bij ze indient.
Arnoud,
Je vindt dat Google maar moet afwegen of een bepaalde pagina in zoekresultaten voor een bepaalde zoekopdracht thuishoort.
Maar dat vereist kennis van de bedoelingen van de zoeker, en die kennis heeft Google niet. Zo kan ‘Jan Jansen failliet’ gebruikt worden door iemand om te checken of Jan Jansen wel betrouwbaar is, maar ook voor heel ‘positieve’ redenen, zoals iemand die zijn biologische vader probeert te vinden en alleen weet dat die Jan Jansen heette en failliet is gegaan, of voor Jan Jansen zelf om te checken wat nu ook weer de naam van de curator is, of voor iemand die een machine uit de boedel wil kopen en zeker wil zijn dat Jan Jansen inderdaad failliet is, of om een geschiedenisboek te schrijven over de tweehonderdjaar oude firma Jan Jansen die in 1992 bijna failliet was maar het toch gered heeft, etc….
Je hebt de redenen nodig waarom iemand iets geheim wil houden (die kun je misschien krijgen) en de redenen nodig waarom de zoeker die combinatie gebruikt (en die heb je simpelweg niet) om af te wegen of een afscherming van zoekresultaten terecht is. Zo’n afweging kun je per definitie pas maken als je beide kanten kent.
Bovendien, de situatie kan immers veranderen, zou Google dan alle historische beslissingen, (wel of niet afschermen) regelmatig moeten reviewen om te zien of met de laatste kennis de beslissing wellicht anders uitgevallen was.
Als google meer dan incidenteel zoekresultaten afschermt komt ook zijn bedrijfsmodel in gevaar. Zodra google eenmaal de naam heeft dat het resultaten verzwijgt, zal de overstap voor de meeste gebruikers naar een concurrent snel gemaakt zijn.
Ten eerst is er geen sprake van geheim houden maar van het stoppen met het schenden van iemands privacy. De informatie op zich wordt ook niet geheim maar zal alleen niet meer prominent aan iemands naam gekoppeld zijn. Ten tweede zal een verzoek aan Google altijd omkleedt moeten zijn met valide redenen en minimaal zal daar een flink verlopen tijdstermijn onderdeel van moeten zijn. Ten derde is de uitspraak vrij duidelijk over naar wat er gezocht wordt. In principe gaat het dus enkel om zoekresultaten bij een zoektocht op de naam van een natuurlijk persoon.
hAl,
Je bent naar mijn mening tendentieus bezig met de zin ‘het stoppen met het schenden van iemands privacy’. Google mag dat best als uit een afweging privacy-informatievrijheid volgt dat de laatste dient te prevaleren.
En wat de persoon daar zelf van vindt, is eigenlijk niet relevant.
Ik blijf erbij: Google heeft per definitie niet de wetenschap die nodig is om te evalueren of dat zo is, en kan dat dus niet afwegen. Dit moet bovendien PER ZOEKOPDRACHT gebeuren.
NP: Natuurlijk wil ik niet dat iemand die een jeugdzonde heeft begaan geen baan kan krijgen en/of geen partner.
Maar moet je wel een baan willen bij iemand die een jeugdzonde tegen je wil gebruiken? Moet je wel een relatie beginnen op basis van leugens?
Denk jij echt dat de maatschappij daarmee beter af is? De libelle zal vol komen te staan met verhalen: ‘Mijn partner mishandelt me. Ik had het kunnen weten via Google omdat hij dat al vijf keer eerder gedaan heeft, maar ja, Google heeft afgewogen dat dat vanwege privacy geheim moest blijven’.
Ik zie het probleem echt wel, alleen de oplossing van de rechter is geen oplossing.
Nee, jij bent juist tendentieus bezig met je “geheim houden” frasering over wat de uitspraak inhoudt.
Het Europese hof (in de nederlandse vertaling) noemt het letterlijk: “een grotere inmenging in het grondrecht op eerbiediging van het privéleven van de betrokkene” Ik vind dat mijn tekst “schenden van de privacy” een stuk dichter bij die tekst van het europese hof komt dan jouw tekst “geheim houden”.
Jij bent dus zelf degene die probeert aan de uitspraak van het hof een eigen draai te geven en dat is juist heel tendentieus.
De uitspraak van het hof gaat wel degelijk over privacyschending door zoekmachines en niet over het geheim houden van informatie.
hmm, pot…ketel….
Als deze man al 5 keer zijn vrouwen heeft mishandeld dan blijft dat relevant en hoeft het dus niet verwijderd te worden. Blijkbaar zit er een patroon in zijn handelen en daarom blijft het relevant. Google kan (en zal) dan ook gewoon weigeren. Als deze man daarna een zelfbeheersingscursus heeft gedaan en al 20 jaar niets meer fout heeft gedaan dan zie ik niet in waarom het nog wel (makkelijk) gevonden zou moeten worden. Natuurlijk kan hij de fout (weer) in gaan maar dat kan jij of ik ook.
De rechter heeft (volgens mij) nergens gezegd dat Google elk verzoek moet inwilligen. Er zullen heel veel gevallen zijn waarbij erg duidelijk is dat iets niet relevant is en dan zal Google iets moeten doen. Er zullen ook heel veel gevallen zijn waarbij het twijfelachtig is en dan zal Google gewoon een uitspraak van de rechter mogen vragen. Er wordt in deze discussie vaak gedaan alsof je met een formuliertje op de site even alles kan blokkeren maar zo is de uitspraak helemaal niet.
OK, OK, laten we deze discussie niet laten ontsporen.
Door zoekresultaten te presenteren schendt Google vaak de privacy. De rechter vindt dat dit soms terecht kan zijn of soms niet, maar dat Google moet afwegen of dit terecht is.
Ik denk dat dit onmogelijk is, ten eerste door het ontbreken van info bij google om die beslissing op te baseren, ten tweede door het grote aantal afwegingen dat gemaakt moet worden zodat het in de praktijk onmogelijk wordt hieraan te voldoen.
En het staat eenieder natuurlijk vrij om een andere mening te hebben.
Google is niet hetzelfde als blog.iusmentis.com, en daarom hoeven de rechten en verplichtingen van die twee ook niet hetzelfde te zijn, ook al zijn ze allebei een private partij. Gegeven hun grootte en marktaandeel is de impact van Google op de informatiestromen in de maatschappij gigantisch, en daarmee is hun impact op de fundamentele rechten van iedereen in die maatschappij ook enorm. Dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee, voor Google, maar ook voor de staat!
Dus: Google behoort niet volledig vrij te zijn in het bepalen wat zij laten zien bij een zoekopdracht, zij moeten hierbij rekening houden met de rechten van alle stakeholders (hun eigen rechten inclusief). Het is vervolgens aan de staat om erop toe te zien dat dat ook in voldoende mate gebeurt.
Met de uitspraak van het Hof is duidelijk dat Google hierin inderdaad verantwoordelijkheden heeft ten opzichte van de fundamentele rechten van individuen. Tot zover prima. Echter, de uitspraak van het Hof brengt geen betere balans tussen die rechten, maar verschuift hem van een lichte onbalans in het voordeel van de uitingsvrijheid naar een enorme onbalans in het voordeel van privacy. Als je het mij vraagt schiet het Hof, en daarmee de staat, hierdoor in zijn verplichtingen tekort.
Zoals Arnoud al aangeeft gaat het er alleen om dat een bepaald resultaat niet getoond wordt bij de zoekopdracht van die naam. Alle pagina’s blijven dus gewoon in de index van Google staan en kunnen ook altijd gevonden worden behalve als je op die ene specifieke naam zoekt. Het recht van de webmaster om gevonden te worden op die naam lijkt me vrijwel altijd minder zwaar wegen dan het recht om niet gevonden te worden. De enige uitzondering is dan bij bekende mensen.
Ja maar als ik met een persoon te maken heb en moet beslissen of ik daarmee in zee ga is zoeken op de naam juist hetgeen relevant is. De naam van een persoon als zoekterm blokkeren is juist het slechtste wat je kan doen.
Het probleem is ‘domme’ mensen die de informatie niet in perspectief kunnen plaatsen. Het gegeven dat een persoon 20 jaar geleden failliet is gegaan is een openbaar feit. Hier in Nederland kan men daar blijkbaar niet mee omgaan. Maar in de VS waar ondernemen en risico nemen meer onderdeel van de cultuur is kijkt niemand er van op als iemand eens failiet is gegaan. Vaak zal men zelf bewondering hebben omdat men een idee had en ervoor is gegaan.
Ook is een faillisement daar veel tijdelijker als hier. Ik zal niet claimen dat het daar ideaal is, ze zijn naar mijn mening daar te makkelijk, maar als de Nederlandse overheid wil dat Nederlanders gaan ondernemen, moeten ze eens beginnen met zorgen dat je als je eenmanszaak of VOF failliet gaat je niet meteen levenslang hebt.
Waarom is het relevant om te zien dat iemand 20 jaar geleden failliet is gegaan? En als je dat zo relevant vindt, waarom zoek je dat dan niet op in het register?
Waarom is het 15 jaar na dato nog relevant dat je ooit verdachte was in een geweldzaak? Dat je bent vrijgesproken zal je nergens in een krant terug vinden.
Natuurlijk kan je zeggen dat het beter zou zijn om het volk beter op te leiden maar dat is een utopie. Dat mensen iets niet in perspectief kunnen plaatsen heeft niets te maken met
dommeofslimmemensen maar puur met hetmens zijn. Mensen zijn niet objectief en dit soort dingen spelen altijd (onderbewust) een rol. Ook bij jou en andereslimmemensen.Het gaat hierbij ook niet alleen om faillissementen (want ik ben ook vóór wijzigingen op dat vlak) maar bijvoorbeeld ook om een veroordeling van een 18 jarige die seks heeft met een 15 jarige. Moet je dan op je 35e (nog steeds samen met die 32e jarig partner) nog steeds als pedofiel te boek staan? Of denk je dat
slimmerecruiters makkelijk over de eerste hit Elroy veroordeelt voor pedofilie heen stappen?Google is géén neutrale partij die slechts indexeert. Google rankt, maakt excerpts én bepaalt wat het wel en niet toont. Dat brengt een verantwoordelijkheid met zich mee die Google gewoon moet nemen. Natuurlijk zijn er legio schemergebieden te bedenken waar de rechter dan uiteindelijk maar een uitspraak over moet doen.
Ik verbaas me over alle mensen die vinden dat ze het recht hebben om maar alles te mogen weten en dat alles bewaart moet blijven. Dat het ene individu daar de rest van z’n leven (ernstige) last van kan hebben, is blijkbaar niet interessant. Jammer genoeg beseffen deze mensen niet dat het jou ook kan gebeuren. Mensen maken nu eenmaal fouten en soms kom je buiten je eigen schuld om gewoon in de shit. Vroeger kon je naar een andere stad verhuizen en kon je opnieuw beginnen, nu moet je hier blijkbaar voor altijd de gevolgen van dragen. Wat mij betreft weer een voorbeeld van de egoïstische maatschappij waar we in leven die (helaas) alleen maar egoïstischer wordt…..
NP:
En ik verbaas me over mensen die menen dat het principe dat ‘eenmaal openbaar = altijd openbaar’ selectief moet worden veranderd.
In wat dan wel en niet moet worden afgedekt zit heeeel veel subjectiviteit. Dat is natuurlijk onwenselijk.
Tevens is dit ook nog eens tijdsafhankelijk.
Zo kan iemand (best wel terecht) vinden dat een jeugdzonde niet getoond mag worden, en dat vragen aan Google. Maar als nou op die jeugdzonde daarna nog eens niet zo jeugdig herhaald wordt, zou die verborgen ‘hit’ toch weer onverborgen moeten worden… En wie gaat dat allemaal administreren?
En hoe moet iemand oproepen om een achteraf verborgen hit weer zichtbaar te maken?Niemand weet immers van de verborgen hit, dus niemand kan ook oproepen deze weer zichtbaar te maken, hoe relevant dat ook mag zijn.
Je bent dan gewoon met geschiedvervalsing bezig. Verbrand de bibliotheek van Alexandrie nog maar een keer.
Natuurlijk moet dat selectief worden veranderd. Er is geen zwart/wit of 0/1 in dit soort gevallen. Maar gelukkig is het echte leven ook niet zwart of wit maar zijn er heel veel grijstinten. Er kunnen (en zullen!) fouten gemaakt worden en sommige hits zullen ten onrechte verdwijnen en andere zullen ten onrechte blijven staan. That’s life. Ik denk alleen dat je er principieel voor moet zorgen dat als een individu ergens last van heeft dat je daar iets aan moet doen, ook als dat voor de massa een klein ongemak veroorzaakt. En zeker als dat kleine ongemak voornamelijk een principieel ongemak is. Ik zit meer in het kamp dat ik liever heb dat er 1 moordenaar vrij rond loopt dan dat er 1 onschuldige in de gevangenis zit.
Als iemand later de jeugdzonde weer herhaalt is die zonde relevant. Als iemand in zijn omgeving (of bijv. het OM) dan die oude zaak erbij haalt is dat ook prima (daarom pleit ik juist niet voor het veranderen van de bron!). Eventueel zou je dan weer een verzoek in mogen dienen bij Google om de link weer openbaar te maken.
Maar zou je iemand die een jeugdzonde heeft begaan de kans op een normaal leven moeten ontnemen? Is het dan pech hebben dat hij geen baan kan krijgen en/of geen partner. Denk je echt dat de maatschappij daarmee beter af is?
Dat is geen principe maar een axioma. En die eeuwige openbaarheid heeft zowel positieve als ook veel negatieve kanten.
De discussie of je in de huidige maatschappij een 18 en 15 jarige nog voor pedofilie moet/mag veroordelen zullen we maar even buiten beschouwing laten. Je pakt wel één van mijn grootste ergernissen met de nieuwsmedia. Je wordt levensgroot op de voorpagina geplaats als verdachte en als je dan onschuldig blijkt, dan sta je als je geluk hebt op pagina 13 onderaan in het hoekje.
Voor dit soort berichtgeving en met de manier waarop zoek machines indexeren is er een oplossing die ik zeer zou toejuigen: Als nieuws later achterhaald is mag je het archief in stand houden, maar verplicht boven ieder artikel een paragraaf plaatsen dat je vrijgesproken bent/ten onrechte verdacht was. Niet onderaan want 1. mensen die het artikel niet uitlezen zien dat nioet en 2. zoekmachines pakken vrijwel altijd de eerste paragraaf van een tekst. Eigenlijk zouden de nieuwsmedia hun eigen verantwoording moeten nemen en dit doen, maar dat blijkt niet te gebeuren.
En 20 jaar terug failliet hoeft niet relevant te zijn, maar als je iedere 5 jaar je bedrijf failliet laat gaan om mensen met oninbare vorderingen te laten zitten en met een nieuw bedrijf verder te gaan is het wel degelijk relevant. En wat moet er dan weg gelaten worden alles ouder dan 10 jaar? Dan heb je twee faillisementen in 10 jaar in de zoek resultaten en dat geeft (onterecht) een heel ander beeld dan vier faillissementen in 20 jaar.
Google ranked oudere pages al lager dan nieuwe die aan de zoektermen voldoen, tenzij je heel specifiek zoekt of er heel veel naar de oude page gelinked wordt. Dus die oude info zakt al in de resultaten. En als er heel veel naar gelinkt wordt is een voordehand liggende aanname dan niet dat het uit enig oogpunt relevant is?
> De discussie of je in de huidige maatschappij een 18 en 15 jarige nog voor pedofilie moet/mag veroordelen zullen we maar even buiten beschouwing laten. Hiermee laat je al perfect zien hoe het werkt. In de jaren 70 en 80 stond pedofilie nog in een heel ander daglicht en was het veel meer geaccepteerd. Toen kon je nog openbaar pleiten vóór seks met kinderen. Nu weten we (gelukkig) beter maar moet een normale burger dan nog steeds geconfronteerd worden met uitspraken die hij toen heeft gedaan? Zo zijn er meer verschuivingen in wat wel en niet geaccepteerd wordt in de maatschappij. Ik vind het juist wenselijk dat je uitspraken kan doen zonder dat je daar de rest van je leven mee geconfronteerd hoeft te worden. Mensen kunnen veranderen, geef ze dan ook de ruimte om ze te laten veranderen.
> 2. zoekmachines pakken vrijwel altijd de eerste paragraaf van een tekst Nee, zoekmachines pakken het relevante stuk van een tekst
Verder is het zo dat elk geval apart beoordeeld zal moeten worden. Voor iemand die elke 5 jaar failliet gaat is een faillissement van 30 jaar geleden nog steeds relevant en zou Google dat dus niet weg hoeven halen. Maar voor iemand die éénmalig failliet is gegaan, is de relevantie van 15 jaar geleden al volledig weg.
Ok, maar als het je gaat om het zoeken van een naam plus iets wat beladen of achterhaakld is zal ‘Jan Janssen vrijgesproken/niet langer verdacht van …’ in de eerste paragraaf gelezen worden door ieder die het artikel leest en met grote waarschijnlijkheid als relevante tekst getoont worden.
Ik vind overigens dat voorbeeld over een relatie tussen 15 en 18 jarige wel mooi. Vorige week las ik toevallig een blog van een amerikaanse expat in Nederland. Hij verbaasde zich erover dat meer dan één nederlands stel die hij kende vol trots mededeelde dat ze x jaar samen waren, waarop hij constateerde met het leeftijdsverschil en de huidige leeftijd dat bij aanvang minstens één van beide minder jarig was en dat er een periode was dat de één minder jarig en de ander meerder jarig was. Hij gaf aan dat dit in de VS nooit geaccepteerd zou worden en je de rest van je leven als sex offender geregistreerd zou staan! Om vervolgens te constateren dat dat vokomen onterecht zou zijn gezien deze mensen 20+ jaar later nog bij elkaar waren. De grens is in Nederland 16 en alhoewel de gemiddelde leeftijd voorde eerste keer circa 18 jaar is zijn er goenoeg die voor hun 16e actief zijn. Is het niet vreemd dat als één van de twee dan 16 wordt het opeens pedofilie heet te zijn? Het probleem met strikte leeftijdsgrenzen is en blijft dat de ene persoon met 16 eigenlijk nog niet eens volwassen genoeg is en de ander op zijn 15e al precies weet wat hij of zij doet. Ik heb uit interesse eens wat gegoogled op dit onderwijs en zie dat men in Nederland gelukkig niet zo rechtlijnig is als in de VS en dat er wel degelijk rekening gehouden kan worden met een bestaande relatie als de partners niet een te groot leeftijdsverschil hebben.
Google bepaalt nu al helemaal zelf wat ze filteren. Dat is zelfs (na het verkopen van advertenties) hun core business: het internet filteren en ordenen. Google doet daarbij heel graag alsof dit een magisch proces is waar geen menselijke beslissing aan te pas komt, maar als jij iets doet wat Google niet aanstaat, dan degraderen ze je rücksichtslos of gooien ze je uit de resultaten. Onlangs was er de RapGenius zaak en volgens mij lopen er nog wat processen van vergelijkingssites die menen dat Google zijn eigen vergelijkingsresultaten voortrekt.
Klopt. Het indexeer process is volautomatisch en op de schaal van Google is dit bijna magisch. Niemand die handmatig gaat checken of die miljoenen pagina’s die dagelijks worden gemaakt in de index horen ja of te nee.
Als je dan later hun guidelines breekt, dan kun je inderdaad het “slachtoffer” worden van een handmatig opgelegde straf. Dit doen ze niet bij sites die de guidelines niet breken. Hoogstens bij enorm grote sites, als blijkt dat herordenen van resultaten betere gebruikers signalen oplevert. Dan nog is zo’n beslissing gebaseerd op statistiek, niet een willekeurige aktie omdat jouw huis-tuin-en-kuiken website Google niet aanstaat. Google heeft de best ontwikkelde anti-spam maatregels van elk internetbedrijf. Dit is verre van rücksichtslos. Als je gaat zoeken op internet via Google dan vind je wel veel gekleurde verhalen van spammers die menen dat ze onterecht zijn verwijderd of gestraft (is dit ironie). Het is niet wat Google niet aanstaat, het is wat Google denkt dat haar gebruikers niet aanstaat.
Die RapGenius zaak was een PR drama op HackerNews. Google werd gedwongen (zeker na de brief van RapGenius die zelf aangaf de guidelines te hebben geschonden) om een beslissing te nemen. Dit is dan de keer dat we erover horen, en dat blijft hangen, maar in de tussentijd zal Google zeker (delen van) de grotere sites bestraft hebben, zonder dat we dit horen.
Zie hier hoe dit werkt: http://www.google.com/insidesearch/howsearchworks/fighting-spam.html
Ik ga inderdaad uit van het negatieve. Iedereen wil kinderporno van het internet af (een positieve instelling), maar de getroffen maatregelingen slaan vaak het doel voorbij. Laat ik duidelijk zijn: Ik vind dat iedereen recht heeft op privacy en dat fouten uit het verre verleden niet representatief zijn voor de mens die je nu bent. Mijn uitspraak was een beetje lomp en egoistisch. Ikzelf heb namelijk enorme moeite moeten doen om (sinds 17 jaar) niet op Google te staan. Ik had toen al door dat alles wat je op TMF web postte een maand later (na de Google dance) te vinden was. Ook was de algehele instelling op het internet toen iets anders: Voor professionaliteit, gebruik je eigen naam, voor plezier, gebruik een nickname. Nu hebben we sociale media waar uw echte naam verplicht is.
Dus ik ben het eens: Je moet hier over 15 jaar geen uitleg over hoeven geven. Alleen dan de oplossing staat mij niet aan, omdat het de verantwoordelijkheid verschuift. Aan wie moet je die uitleg telkens geven? En waarom wil diegene er niet mee ophouden? Waarom is het wettelijk toegestaan dat een werkgever uw verleden uitpluist en een beslissing maakt u niet aan te nemen, omdat u in de jaren 90 actief was op MySpace? Die gaat door met deze foute beslissingen, ongeacht of deze het nu in Google of een betaalde dienst moet doen.
Overigens, ik kom uit een klein dorp en daar werd niets vergeten. Als iemand in de jaren 80 een keer dronken in de kerk verscheen, dan werden de kinderen hier 20 jaar later op aangekeken. “Ah, dat is er ene van de Naamgeborens!” Roddelen is en was de sociale munteenheid.
Hier verschillen wij ook van mening. Google levert een dienst. Die probeert die dienst zo goed mogelijk te leveren (ordenen van informatie naar gelang uw zoekterm). Google was hier erg goed in en is nu de grootste. Wij zoeken tientallen keren per dag op Google en zijn het gaan zien als gemeengoed, als een recht. Als Google een recht was, dan kun je ze legaal aankijken op de kwaliteit van de resultaten. Anders ga je toe naar “quality control” van bedrijven door de overheden. In Nederland komt dat vaker voor: compliance, bewaarplicht etc. maar eigenlijk vind ik dit ongewenst. Of Google of Bing nu slechte of extreem goede resultaten tonen hoeft geen verdere consequentie te hebben dan het verkrijgen van minder of meer gebruikers. Ook ben ik erg voor informatie en de eigen plicht van gebruikers om deze informatie te staven, en dit niet lui door Google te laten voorkouwen. Ook Google heeft zelf besloten om alles te indexeren wat aangeboden wordt als: indexeer dit! Nu kun je als niet eigenaar van de inhoud, toch een noindex aanvragen. Ik blijf dit zorgelijk vinden.
In tegenstelling tot veel reageerders hier ben ik juist een groot voorstander van dit arrest. Allereerst omdat ik het recht om vergeten te worden een groot recht vind. Ik heb kinderen, en kinderen maken bij het opgroeien fouten. Dat is prima, want van fouten leer je. Maar dan moet je die fouten op een gegeven moment wel kunnen vergeten. En dat het internet daarbij niks zou vergeten is kul, het vergeet een heleboel en het is bovendien een keuze, geen natuurwet. Verder is Google helemaal geen neutrale zoekmachine die objectief feiten weergeeft. Google geeft juist een heel subjectief deel van de feiten en laat veel weg. In het voorbeeld van de Spanjaard toont het wel prominent dat de man failliet is gegaan, maar niet dat die informatie inmiddels achterhaald is. Het schetst met zijn keuze voor bepaalde zoekalgoritmes dus een vertekend beeld. En daarover mogen ze best ter verantwoording worden geroepen. En ze hebben er al de infrastructuur voor. In feite gaat het hier om take down notices, maar dan op privacy gronden in plaats van auteursrechten.
Het feest is begonnen: http://www.telegraaf.nl/digitaal/22627177/Googlekrijgteerste_verwijderingsverzoeken.html
Niet zo gek want duizenden mensen zijn al op de botte muur van Google gebotst en zien nu na deze uitspraak hun kans om alsnog hun gelijk te krijgen. De kans is echter reeel dat Google nog steeds veel (de meeste) verzoeken zal afwijzen en zal afwachten of de persoon in kwestie naar de rechter stapt.
“Google declined to say how many people have requested information to be taken down as a result of the ruling. But some of the people who have requested that Google remove unsavory Web pages about them demonstrate the murky situation Google finds itself in: A politician, a poorly reviewed doctor and a pedophile are among the first to have issued take-down requests.” – CNN
Dus het is een goed idee dat Google hier een beslissing over moet nemen? En Google is niet eens degene die het openbaar maakt, we hebben immers een mooi oordeel dat embedden en linken geen nieuwe openbaarmaking is. Sorry, maar ik blijf het een slechte zaak vinden.
En wat gebeurt er als het uit de index van alle europese sites wordt gehaald, maar blijft staan op google.com? Immers in de VS is het toegestaan om deze links te publiceren. Nu kan iedereen wel weer gaan roepen dat google.com hieraan mee moet werken, maar als een Amerikaanse rechter roept dat iets europees geblokkeerd of gefilterd moet worden is het einde zoek en loopt iedereen om het hards het woord jurisdictie te schreeuwen.
Is dat informatie gelekt door Google ?
-edit Arnoud: excuses namens het spamfilter dat vier berichten van je vasthield. Ik heb geen idee waarom.-
Het artikel: http://money.cnn.com/2014/05/16/technology/google-forget/index.html
De bron is “A person with knowledge of the requests”, hoe betrouwbaar dat is hangt dus af van hoe betrouwbaar we geloven dat de bron verificatie van CNN is.
http://googlesystem.blogspot.nl/2014/06/googles-right-to-be-forgotten-disclaimer.html
Wat natuurlijk lichtelijk bizar is: “hoi, er zijn wat dingen die we je in Europa niet mogen vertellen omdat die privé zijn.” Hoe zet je mensen nóg harder aan om dan te denken, ik zoek even door op de Amerikaanse Google. Oh ja, met een knop rechtsonder “Use google.com”. Zoals er sinds kort bij staat.
Als een Europees bedrijf dit zou doen in reactie op een Amerikaans vonnis, dan stonden ze nu voor het hekje wegens minachting van het Hof.
Is dit dan wat we willen?
Google doet keurig een mededeling dat er resultaten zijn weggelaten. En dit is juist, aangezien de sites nog wel degelijk op het internet aanwezig zijn. Je wil als google voorkomen dat je een slechte naam krijgt omdat bepaalde artikelen niet gevonden worden die overduidelijk wel bestaan, terwijl je die feitelijk verplicht was niet te tonen.
Dit is helemaal geen bizarre reactie. Het is waarschijnlijk het beste wat Google kan doen. Juist de uitspraak van het Europees hof is bizar en een verwerpelijke vorm van censuur, die uiteindelijk vrij baan schept voor oplichters en ander tuig om ongestraft hun praktijken maar te blijven uitvoeren, en verwerpelijke politici om hun corruptie te verdoezelen. Het is niet meer dan natuurlijk dat men dan maar om deze censuur heen manoeuvreert. Bijvoorkeur zie ik Google het liefst al deze aanvragen en gerelateerde uitspraken van rechters goed gedocumenteerd bij de (geheel Amerikaanse, en daardoor buiten het bereik van het Europees Hof liggende) site Chilling Effects ter inzage neerleggen. Misschien is het tijd voor een browser-plug-in die automatisch de zoekvraag herhaald als dit soort disclaimers verschijnen, en onderdrukte informatie extra prominent terug in beeld zet.
Het antwoord op onjuiste of irrelevante feiten die ergens geetaleerd worden zijn meer feiten die duidelijk maken dat iets onjuist of irrelevant is en waarom. Bovendien moet je van zoekers ook een enigszins kritische houding kunnen verwachten als het om “feiten” van het internet gaan.
Hey, leuk idee voor een hobby projectje. Uiteraard een algemene zoekmachine vergelijk tool, niet specifiek voor dit probleem. Ik wil geen problemen met europese rechters omdat ik een uitspraak probeer te omzeilen. (Net zoals ik een algemene proxy had ipv een TPB specifieke)
Jij was tog geen partij in deze rechtszaak van google? Hoe zou iemand dan jouw aan dit vonnis kunnen houden? Ik zie dus niet hoe je door deze uitspraak rechtstreeks in de problemen kan komen als je zo’n tool maakt. Hoogstens kunnen mensen, die zich in hun privacy geschonden voelen doordat hun resultaten op deze manier weer gevonden kunnen worden, jouw in een nieuwe rechtszaak aanklagen en dan de google uitspraak gebruiken als argument.
Wat een stuk waarschijnlijker is bij een tool die als er een disclaimer staat automatisch aan de slag gaat dan bij een algemene vergelijkingstool. Zie bijvoorbeeld Brein die met de TPB uitspraak tegen de providers achter TPB specifieke proxies aan ging.
Mogelijk verschijnt er binnenkort wel ergens een algemene “privacy afmeld site” die veel lijkt op Google’s afmeldpagina. Een pagina die er behoorlijk officieel uitziet en makkelijk gevonden kan worden. Deze verzameld rustig een half of heel jaar lang alle aanmeldingen, compleet met alle links, beredenaties, en gescande paspoorten, en zet daarna alles open en bloot on-line.
Gezien deze jurisprudentie in de EU lijkt dit me hier geen handige actie. Maar als uitbreiding op de bestaande “mugshot” sites in de VS zou dit heel goed kunnen gebeuren…
Ach, ik vind dit dan weer een bizarre reactie. Het schermen met censuur en corrupte politici wordt al bijna net zo afgezaagd als terrorisme en kinderporno…..
Tja, als de politieke trend steeds meer censuur en corruptie is (die dingen gaan hand-in-hand), dan zul je er meer over horen…
Het is een beetje een rare uitspraak. Kranten hebben archieven online staan waarin ook een hoop oude info staat. Ook zaken die later niet waar blijken te zijn, blijven daarin gewoon staan. Zo zitten de archieven vol met berichten dat ene Lucia de B schuldig is aan moord. Doet niemand moeilijk over, je wordt geacht zelf te zien dat in recentere berichten zij is vrij gesproken.
Wanneer je met de interne tools van het archief zoekt is het geen probleem, maar als je met een externe tool zoekt dan mag je die informatie niet meer vinden? Het slaat als een tang op een varken. En ja mensen gaan proberen om wel relevante maar ongewenste informatie over zichzelf onvindbaar te maken. En dan moeten wij maar hopen dat Google zijn werk goed doet en die relevante info ook niet weglaat en geen marge neemt om veilig te zitten.
Als jij solliciteert zal niemand in de krantenarchieven duiken maar ze zullen je wel Googlen. Zaken die echt niet meer relevant zijn hoeven dan echt niet getoond te worden. Mensen zijn niet zo slim dat ze opgedane informatie kunnen negeren.
ik ben het wel met je eens dat ik hoop dat Google z’n werk goed zal doen. Ik verwacht ook nog wel een zaak van een webmaster wiens pagina er uit gegooid wordt.
Maar dan moeten dus de kranten hun archief niet doorzoekbaar maken op het moment dat blijkt dat bedrijven dit wel gaan doen?
Mijn standpunt blijft dat informatie bij de bron verwijderd moet worden als de publicatie onrechtmatig is. En als de publicatie rechtmatig is, moet die ook gevonden kunnen worden. Er zullen dan immers mensen zijn die deze met een legitiem doel zoeken en voor hen moet het vindbaar zijn.
Hoogstens kan je nog zeggen dat als de informatie echt oud is google deze niet op de eerste pagina zou moeten verschijnen. Maar als je zoals ik voor heel veel zaken lang geleden al nicknames bent gaan gebruiken dan is alles wat je vindt oud en is dat gewoon niet meer mogelijk.
Je gaat volledig voorbij aan het feit dat deze man er last van had dat die resultaten telkens getoond werden. Waarom is het publieke belang groter dan het leven van deze ene man? Die informatie was oud en niet meer relevant, waarom mag je dan van een bedrijf niet vragen om daar eens mee te stoppen? Het publieke belang is niet altijd groter dan het belang van een individu.
Omdat ik van mening ben dat de de man daarmee naar de sites had gemoeten waar de informatie op staat, niet Google. Google moet gewoon een zo goed mogelijke index kunnen bouwen van de informatie die er bestaat.
Heb je ooit gehoord van een biblioptheelk die boeken die op de plank staan niet in hun index opnemen? Ik niet en dat verbaast me ook niet omdat het een dom idee is. Als die bioeken niet gevonden mogen worden moet je ze niet op de plank zetten.