Tiradeweek: Is het vrijwillig, je privacy opgeven bij online diensten?

rantweek-tiradeweekEen mooie dooddoener in elke discussie over online privacy: waarom je druk maken over privacy en privacywetgeving – de mensen vandaag de dag geven toch al hun privacy op door alles op Facebook, Instagram en Twitter te gooien. Dus wat maakt het dan uit, die paar duizend securitycamera’s erbij en het dataminen op basis van bonuskaart, profiel bij je televisiezender en telefoon-MAC-adres terwijl je rondloopt?

Nou nee. Privacy is niet dood, in wat voor mooie kreten bigdataboeren dat ook mogen formuleren. Privacy is springlevend, het is alleen zo verdomde lastig om je privacy te claimen. Allereerst omdat je dan gelijk voor gek staat als een bitsoffreedomtshirthebbende wereldvreemde principiële gekkie. Ten tweede omdat privacy niet te automatiseren is en dus vaak niet of nauwelijks ingebouwd wordt in een dienst. En ten derde omdat data mining winstgevender is dan je gebruiker privacy beloven.

En wat die Instagrammende jeugd van tegenwoordig betreft: Generatie Z hecht net zo zeer aan privacy als X en Y. Het punt is alleen dat ze weinig keus heeft: de enige plekken waar Gen-Z actief kan zijn, zijn de privacyschendende virtuele ontmoetingsplekken als Facebook en Instagram, zoals aangetoond in het mooie onderzoek van danah boyd. De huidige jeugd ként het begrip privacy en wéét van datagraaien en verzamelen van persoonsgegevens. Ze hebben alleen geen keus: alle plekken waar zij geacht worden te zijn, alle plekken waar hun vrienden zijn, zijn massale datagraaiers. Net zoals de burger in de DDR geen keuze had dan door de Stasi gevolgd te worden. Zijn die mensen opgegroeid zonder begrip van privacy?

Oké ik chargeer een tikkeltje (hoewel Facebook meer van ons weet dan de Stasi destijds – sorry, doe ik het weer). Maar er is een wezenlijk verschil tussen weten dat je iets opgeeft en je daarbij neerleggen, en niet weten dat er zoiets als privacy kan bestaan. Het idee dat je wácht totdat je favoriete film begint, of dat je een serie één aflevering per week doet op het door de zendr bepaalde tijdstip, ja daar heeft GenZ geen enkel begrip voor, of zelfs maar kennis van. Maar het idee dat je ouders meekijken via het schoolportal, dat de politie bezoek aan je favoriete hangplek in een app bijhoudt, dat tientallen camera’s je de hele dag filmen, dat je verplichte online hangplek je dataminet en verkoopt aan de enahoogste bieder – dát weten ze heus wel. En dat vinden ze net zo eng als jij en ik. Maar ze hebben geen keus.

Wie nu zegt dat je niet op Facebook hóeft te zijn, lach ik keihard uit. (Tenzij ‘ie een bitsoffreedomtshirt aanheeft.) Ja het kan. Je kunt ook winkelen zonder ooit met pin te betalen. Je kunt de straat op zonder gefilmd te worden. En door heel Nederland komen op de fiets. Maar om nou te zeggen dat dat de standaardsituatie is, nee. Dus dat gaat de oplossing niet worden.

Meer algemeen is er vrijwel niemand die er echt voor kiest zijn privacy op te geven, een enkele performance artist met bodycam daargelaten. Verreweg de overgrote meerderheid doet méé met iedereen, en gaat er maar vanuit dat er geen al te gekke dingen gebeuren. Albert Heijn zal heus niet de bonuskaartdata verkopen aan verzekeraars. Facebook zal echt niet je foto’s gaan dataminen en gezichtsherkenning loslaten, of je timeline manipuleren voor wetenschappelijk onderzoek. Je bank gaat echt niet je pintransacties dataminen voor gerichte advertenties en aanbiedingen. En adverteerders bouwen heus geen gedetailleerde profielen waarmee je over een paar jaar meer betaalt dan de buurman. Echt niet.

Als het allemaal zo transparant en vrijwillig is, waarom komt iedereen dan schreeuwend in opstand zodra een keertje duidelijk wordt wát men precies doet met persoonsgegevens? Waarom voelen advertentiebedrijven zich genoodzaakt steeds te spreken van “optimaliseren van de bezoekerservaring” in plaats van “een profiel met 800 kenmerken (waaronder uw gezondheid, geldbelustheid en emotionele zwakke plekken) opgebouwd door u langs alle 12.000 websites in ons netwerk te volgen en middels statistische analyse over tachtig miljoen mensen te vergelijken”?

Dit stoort me al een hele tijd. Het idee dat we vrijwillig kiezen voor onze privacy opgeven. Dat je kunt zeggen “nee nu gaat Facebook te ver, ik ga weg”. Het netwerkeffect is te groot. En niemand die echt kán begrijpen hoe al dat retargeting, profiling en targeting nu precies werkt. Het is ergens ook onvoorstelbaar dat elke keer als je naar zeg nu.nl gaat, er driehonderd advertentiebedrijven binnen een halve seconde live gaan bieden tegen elkaar om een banner te mogen laten zien, allemaal hun profielen over jou naar elkaar zwaaiend zodat de beste match mag winnen. Maar het gebeurt wel. Hoewel het eerder 900 dan 300 bedrijven zijn.

Nee, dit is geen pleidooi voor het verbieden van diensten als Facebook. Ze hebben nut en mensen hebben er veel plezier van. En het is logisch dat zulke bedrijven geld willen verdienen en dat advertenties beter werken als ze op de persoon zijn toegesneden. Maar het is ook een feit dát die diensten heel diep in andermans privé grabbelen en dat haar gebruikers dat eigenlijk liever niet hebben. Hier moet dus een oplossing voor komen. Alleen: hoe krijg je dan die balans tussen enerzijds geld verdienen met advertenties en anderzijds mensen hun privacy enigszins respecteren?

Arnoud

30 reacties

  1. Het netwerkeffect is te groot.

    Ik zou nog verder gaan, en stellen dat er hier sprake is van bewuste dwang. Diensten als Facebook worden ontwikkeld met het doel een netwerk-effect te creëren (data-federatie is echt niet zo moeilijk), om er zo voor te zorgen dat mensen geen realistische keus meer hebben om te vertrekken. Dwang gaat verder dan alleen fysiek geweld of de dreiging daarvan. Sterker nog, psychologische dwang – zoals ik het maar even zal noemen – is vele malen effectiever en schadelijker, omdat het zwaar onderschat wordt door niet alleen de wet, maar ook door de gemiddelde mens. Hoe vaak ik al niet uit heb moeten leggen hoe bijvoorbeeld marketing toch écht een invloed op je heeft, ook al denk je van niet…

    1. Sterker nog, psychologische dwang – zoals ik het maar even zal noemen – is vele malen effectiever en schadelijker, omdat het zwaar onderschat wordt door niet alleen de wet, maar ook door de gemiddelde mens

      Helemaal mee eens. Een mooi voorbeeld van “psychologische dwang” vind ik de postcodeloterij, het is een onethisch business model, maar weinig mensen die dat echt zien. mensen blijven lid omdat ze als de dood zijn dat hun buurman wint de volgende week en zij niet.

      Over dataminen gesproken: De recente uitspraak van de rechter dat SMS parking de kentekengegevens van hun gebruikers aan de belastingdienst moet doorgeven is ook niet mis. Het erge is dat de rechter erkent dat uit privacy overweging de data waarschijnlijk niet naar de belastingdienst mag, maar dat voor het algemeen belang het belangrijk is dat dat wel gebeurd. Ik denk dan: “Het is de taak van de rechter om de wetten en regels op de juiste manier toe te passen en uit te leggen, de politiek bepaalt wel eventueel wat algemeen belang is en dan wordt de wet door op aangepast”. Dat vind ik een veel engere ontwikkeling dan het hele Facebook gebeuren.

      1. Helemaal mee eens. Een mooi voorbeeld van “psychologische dwang” vind ik de postcodeloterij, het is een onethisch business model, maar weinig mensen die dat echt zien. mensen blijven lid omdat ze als de dood zijn dat hun buurman wint de volgende week en zij niet.

        Dan is alle vorm van geld verdienen aan gokken onethisch. Als je niet ‘durft’ te stoppen met een loterij omdat je er zeker van bent dat je volgende week wint (of je buurman doet dat), dan heb je een gokprobleem, dan ben je niet psychologisch gedwongen om mee te blijven doen. Daarbij, als de hele straat een miljoen wint en jij niet, dan is binnen no-time iedereen verhuisd en zit jij daarna toch weer lekker tussen de ‘normale’ mensen? Niets veranderd dus. Alleen de gedachte dat als je een andere beslissing had gemaakt, je nu miljonair geweest zou zijn. Dat is echter ook met beleggen het geval, dus waarom is dat niet onethisch? Durven deze mensen hun aandelen in startups ook niet te verkopen omdat het zomaar eens de tweede Google kan worden zodra zij hun aandeel van de hand hebben gedaan?

        1. Het feit dat JIJ niet gevoelig bent voor die dwang, betekent niet dat andere mensen dat niet zijn. Het business model van de postcode loterij is gebaseerd op die dwang, er is geen enkele andere reden om een loterij op postcode te houden. Het is niet een toevallige bijvangst van het model…..

          1. “Het feit dat JIJ niet gevoelig bent voor die dwang, betekent niet dat andere mensen dat niet zijn.” Maar het betekent wel, dat het mogelijk is. Nederlanders hadden ook makkelijk de OV-chipkaart de nek om kunnen draaien, als ze zich woorden als ‘inchecken’, ‘uitchecken’ en ‘andere vervoerder’ niet eigen hadden gemaakt. Een beetje misbruik maken van je leeftijd en alleen je dialect spreken doet wonderen. Maar het lijkt wel, of alle Nederlandse OV-gebruikers vrijwillig een cursus OV-chipkaart gevolgd hebben.

        2. De Postcodeloterij gaat een stapje verder dan een gewone loterij. Daar weet je nooit of je gewonnen zou hebben of niet als je geen lot kocht. Je kunt immers niet zien dat ‘jouw’ lotnummer zou hebben gewonnen. Bij de Postcodeloterij is dat wel zo: je ziet de winnaars naast je wonen. Daarnaast moet je de sociale druk van de buren -doe nou mee straks zijn we allemaal rijk- niet uitvlakken.

          In deze zaak uit 2007 wordt een Tilburgs onderzoek aangehaald waarin geconcludeerd wordt dat “relevant veel deelnemers aan de Postcodeloterij hun inleggeld betalen om te voorkomen dat zij er mee geconfronteerd worden dat hun buren wel en zij niet een prijs in de loterij winnen. ” De rechter vond de frustratie van de niet-kopers (in een winnende straat) echter niet groot genoeg om van aantasting persoonlijke levenssfeer of onrechtmatige daad te spreken. Ook in hoger beroep werd de eis afgewezen.

          1. Maar dan nog, je mag meedoen met iedere bestaande postcode! Het is dus net als een loterij waarbij je zelf je lotnummer kunt bepalen. Dat bepaalde mensen dan de druk voelen om met hun eigen postcode mee te doen, en vervolgens ook niet meer durven uit te schrijven omdat ze ‘al 20 jaar meedoen en dan zul je zien dat je volgende week wint’ is toch niet anders dan de mevrouw in het casino die al 500 euro in een slotmachine heeft gegooid en nu niet weg wil omdat ze zeker weet dat hij bij het volgende muntje gaat uitbetalen? Ergo, gokprobleem.

            1. Weet ik niet. Je moet wel sterk in je schoenen staan als iemand elke week aan de deur komt met “wilt u een lot kopen iedereen doet het”. Ik zie het als meer sociale druk dan een gokverslaving. Het is niet dat je geld misloopt (de angst onder een gokverslaving) maar dat je zult zien dat de buren wél winnen. Fear of losing out.

            2. Je gaat volledig voorbij aan het feit dat de PL zo ontworpen is. De vergelijking met een slotmachine is misschien wel goed, ook die is ontworpen om zo veel mogelijk geld afhandig te maken. Bij de PL wéét je echter dat je gewonnen zou hebben als je mee had gedaan, bij een slotmachine weet je dat nooit.

  2. Ik denk dat mensen heus wel weten dat hun privacy geschonden wordt, maar dat de meesten dat op dit moment en op deze wijze, nog niet erg vinden. Ja, bedrijven bouwen profielen, maar in hoeverre heb je daar nu echt last van? Mensen geloven ergens misschien ook nog in een marktwerking, waarbij diensten die te ver gaan, vervangen zullen worden door diensten die het wel goed doen, omdat de massa daar nu eenmaal naartoe beweegt. Bij Facebook is die behoefte er (nog) niet, omdat die blijkbaar niet te ver gaan. In het dagelijks leven ondervind je geen last van de privacyschending van Facebook, dus geen reden om over te stappen. Als genoeg mensen die behoefte wel voelen, dan staat er vast ergens een suikerbergje op die een nieuwe dienst begint onder het motto ‘do no harm’. En zodra hij dat wel gaat doen, dan stappen we gewoon weer over. Persoonlijk ben ik erg blij met alle middelen die de digitale wereld mij biedt. Ik zou het geen enkel probleem vinden als mijn bankier-app vol zit met aanbiedingen gebaseerd op mijn saldo, inkomen en uitgavenpatroon (mits de betaalrekening dan gratis wordt). Pas als deze informatie verkocht wordt aan mijn zorgverzekeraar die me dan 50% meer premie laat betalen omdat ik in 2005 een blikje cola heb gepind, dan wordt het te gortig en stap ik over naar een bank die dat niet doet. En die is er dan, want marktwerking.

    1. Ik denk dat je de mens en het idee van marktwerking verkeerd inschat. Natuurlijk kan je altijd overstappen naar een andere aanbieder maar als je daarvoor met geld moet betalen (ipv met je gegevens) dan is die drempel wel erg groot. Als jouw bank inmiddels jouw (historische) profiel heeft verkocht aan de verzekeraars en jij geen aanvullende verzekering meer af kan sluiten dan heeft overstappen naar een andere bank ook geen zin meer. En zoals Immejens hierboven al zegt, een bedrijf kan gedwongen worden om hun data af te geven, met overstappen ben je dan al te laat…..

    2. Ik denk dat mensen heus wel weten dat hun privacy geschonden wordt, maar dat de meesten dat op dit moment en op deze wijze, nog niet erg vinden. Ja, bedrijven bouwen profielen, maar in hoeverre heb je daar nu echt last van? Mensen geloven ergens misschien ook nog in een marktwerking, waarbij diensten die te ver gaan, vervangen zullen worden door diensten die het wel goed doen, omdat de massa daar nu eenmaal naartoe beweegt. Bij Facebook is die behoefte er (nog) niet, omdat die blijkbaar niet te ver gaan. In het dagelijks leven ondervind je geen last van de privacyschending van Facebook, dus geen reden om over te stappen.

      Ik heb vaak genoeg discussies met mensen die wel bij Facebook willen vertrekken, maar dat niet kunnen omdat hun kennissenkring anders niet (goed) bereikbaar is. Het maakt mensen toch zeker wel uit. Dit is ook allemaal uitgelegd in Arnoud’s blogpost.

      Als genoeg mensen die behoefte wel voelen, dan staat er vast ergens een suikerbergje op die een nieuwe dienst begint onder het motto ‘do no harm’. En zodra hij dat wel gaat doen, dan stappen we gewoon weer over.

      En dat is dan ook precies waarom dergelijke “gesloten” platforms een slechte zaak zijn. Wederom, federatie is niet moeilijk te implementeren, maar het maakt het ’te makkelijk’ (vanuit bedrijfstechnisch oogpunt) voor mensen om over te stappen.

      Persoonlijk ben ik erg blij met alle middelen die de digitale wereld mij biedt. Ik zou het geen enkel probleem vinden als mijn bankier-app vol zit met aanbiedingen gebaseerd op mijn saldo, inkomen en uitgavenpatroon (mits de betaalrekening dan gratis wordt).

      Het probleem is dat er genoeg mensen zijn die dat wél een probleem vinden. Bij een situatie als een sociaal netwerk ben je (door het blijven gebruiken, en niet in acht nemen van behoeften van je kennissen) mede verantwoordelijk voor het feit dat zij het “hier maar mee te schaften hebben”, ongeacht of ze er een probleem mee hebben of niet. Dat is nu juist het probleem van een netwerk-effect – je beslissingen gaan niet alleen jou aan, maar ook iedereen waar je mee communiceert. Hier valt daar wat meer over te lezen.

      En die is er dan, want marktwerking.

      Ja en nee. Afgezien van het feit dat je voorbeeld niet op gaat voor een sociaal netwerk (want netwerk-effect), is het bij dergelijke ‘stiekeme’ zaken zeer goed mogelijk dat deze praktijken als de ‘nieuwe normaal’ gezien gaan worden. Zodra iedereen het doet, is er plotseling weinig draagvlak meer voor een organisatie die het níet doet, ongeacht of mensen er doorgaans een probleem van maken of niet. Marktwerking is geen absoluut fenomeen, en is net zo sterk aan de situatie onderhevig als elk ander gedragsfenomeen.

    3. Ik zou het geen enkel probleem vinden als mijn bankier-app vol zit met aanbiedingen gebaseerd op mijn saldo, inkomen en uitgavenpatroon

      Dus even voor de duidelijkheid: je zou het niet erg vinden om meer te betalen voor een product dan je buurman, omdat de winkelier weet dat jij net even meer kan betalen?

      Interessant… laat me even per ommegaande je voorkeuren en huidig saldo op je rekening weten, dan doe ik je een goed bod!

      PS: vergeet ook niet je email adres te posten in het forum, zodat ik weet hoe ik je kan spammen bereiken.

  3. Ik ben het een keer roerend met je eens, Arnoud. Het is zo langzamerhand echt schadelijk voor je dagelijkse leven als je consequent je privacy wilt beschermen. Je betaalt meer bij de supermarkt omdat je geen bonuskaart hebt, consequent contant betalen wordt langzamerhand onmogelijk (zie bijvoorbeeld betaald parkeren) en veilig over straat met je auto zonder gevolgd te worden is er niet meer bij, zowel op de snelweg als in de binnenstad. En zelfs als bedrijven je gegevens niet gebruiken voor een ander doel dan ze zijn verzameld, dan doet een ander dat wel (vgl. SMSParking-arrest van gisteren).

    Geen facebook hebben kost je sociale contacten, geen linkedin hebben kost je professionele mogelijkheden. Niet e-mailen met mensen met een gmail adres? En zelfs als je een enorme aluminium sombrero opzet en er als individu in slaagt om aan individuele profiling te ontkomen, kan het toepassen van een voorspelling uit profielen opgebouwd op basis van gegevens van anderen je evengoed nog flinke schade berokkenen.

    Waarom reguleren we dit niet kapot? Het gaat uiteindelijk inmiddels alleen maar om geld. En net zoals dat het in nederland verboden is om je geld te verdienen met de cocainehandel, hoewel dat financieel misschien best aantrekkelijk is, kunnen we ook verbieden om je geld te verdienen met het verzamelen van persoonlijke gegevens. Dan maar 5 euro per maand betalen voor een facebookabbonnementje…

    1. Hopelijk wordt het nog veel slechter met privacy anders is het nooit mogelijk om een concurerende dienst op te zetten die wel privacy netjes regelt. Privacy in een dienst beschermen ook tegen een glurende overheid is mogelijk, maar moeilijker en duurder. Dat lukt dus alleen als je als klant gaat betalen voor privacy beschermende maatregelen on-line.

    2. Je geeft in je eigen post al het antwoord op je vraag: de overheid reguleert dit niet kapot omdat ze zelf veel te veel baat heeft bij al die privacy schendingen, bij voorbeeld het SMSParking-arrest van gisteren.

      1. Ik vrees dat het niet zo bewust is, maar eerder gaat om het aanvaarden van hoe die markt gegroeid is. Er is niet genoeg ophef over om de apathie en gebrek aan kennis van de poltici te transformeren naar actie. Je moet als politicus al erg principiëel zijn om hier je grote stijdpunt van te maken. De meeste mensen vinden het erg maar het is niet een van hun eerste prioriteiten. Je krijgt de bedrijven tegen jou en dan meteen ook de liberalen.

        De overheid (en dus de politici) gaan vaak niet zo beredeneerd te werk als de mensen denken. Denk maar gedogen van cigaretten en alcohol, terwijl iedereen weet dat dit erg schadelijk is. De mensen komen dan al snel af met ‘Ja, maar ze willen hun accijnzen niet kwijt.’, maar het gaat gewoon over de kracht van het status quo.

  4. Het enige dat je zou kunnen doen is bepaalde informatie verbieden te verkopen (en handhaven). Informatie waarvan we (Wetgever) vinden dat het te veel onze privacy schendt.

    Maar, is het niet nog veel simpeler dan dat? Is het niet eigenlijk gewoon zo dat we niet willen betalen voor Facebook/Twitter etc? Persoonlijk zou ik daar best een (paar) euro/mnd voor over hebben, maar ik kan niemand in z’n portemonnee kijken. Waarom geen premium model waarbij ze je data zo opslaan dat zij er niets mee kunnen en je géén reclame krijgt.

  5. De grap is natuurlijk wel dat jij, als bezoeker van profielensites zoals Facebook of LinkedIn toch enige invloed kunt hebben over de data die men over jou verzamelt. Dit kan door middel van misleidende informatie te genereren. Eerst en vooral, bezoek af en toe sites die je totaal niet interesseren maar waar je een facebook-like aan kunt geven. Klik daarnaast alle advertenties weg binnen Facebook met de opmerking dat het je niet interesseert of dat je het aanstootgevend vindt. Bij LinkedIn kun je je aanmelden voor groepen waar je geen interesse in hebt en gewoon alle boodschappen van die groep negeren. Idem met Facebook pages. Daarnaast hoef je naast je NAW gegevens eigenlijk niets over jezelf te vertellen op Facebook. Doe gewoon reposts van wat je maar leuk lijkt en plaats af en toe wat zinloze posts. Niemand die wil weten wanneer je voor het laatst hebt gepoept, behalve de verkoper van laxeermiddelen. Maar een plaatje van een kitten en haar moeder vindt iedereen leuk en zegt verder niets over jezelf. (Nee, ik heb geen kat. Mijn honden zouden die kat meteen opvreten…)

    Ik heb sowieso een profiel aangemaakt bij diverse sociale websites met een minimum aan gegevens en waar ik verder weinig mee doe. Voor iedere site gebruik ik dan weer wel een ander email adres (alias) om zo de mails van die sites uit elkaar te filteren. (Helpt ook tegen spammers.) Dus als ze mij op mijn email adres proberen te matchen tussen diverse sites dan zullen ze geen match vinden. (Het helpt ook dat ik meerdere domeinnamen kan gebruiken voor mijn email.) Ook dat maakt het voor profielenbouwers lastig om een profiel van mij op te bouwen omdat een email adres voor veel personen meestal een vast gegeven is. Bij mij dus niet, en dat is voor deze verzamelaars best frustrerend…

    Maar goed, ik zou deze truuks in een perfecte wereld niet nodig hebben. Deze wereld is verre van perfect.

      1. Verkeerd getargette reclame is juist beter! Dat zijn namelijk dingen die je toch niet gaat kopen, steker nog het zijn dingen die je in een oogopslag kunt negeren. Dus daarmee ben je minder tijd kwijt, en goedkoper uit.

      2. Ik heb geen problemen met verkeerd getargette reclame. Daar heb ik immers geen interesse voor. Zo ben ik geen liefhebber van vakanties dus iedere vakantie-aanbieding die ik ontvang lees ik meteen overheen. Het zou vervelender zijn als ze reclames maakten voor nieuwe films of voor een nieuwe tablet, want daar heb ik meer interesse voor. Maar een weekend Texel of een weekje Egypte? Nee, bedankt. Geen verleiding! Reclame krijg je toch wel. Alleen, reclame weerstaan is een uitdaging want als je veel op Internet zit zoals ik, is de kans groot dat je soms iets ziet dat je interesse heeft. En dat wil ik juist niet…

      3. Nee, verkeerd getargette reclame is juist beter. Die is veel minder storend.

        Maar alternatief voor targeting via tracking is het beter om de reclame af te stemmen op de webpagina. Dus bij een artikel over rotterdam bijvoorbeeld reclame voor een speedo tour in de rotterdamse haven. Dat kan prima zonder enige tracking of ander soort aantasting van mijn privacy.

  6. “optimaliseren van de bezoekerservaring”

    De leugen is verleidelijker dan de waarheid, zo de duivel geiler dan god is (en daarom zogenaamd gevaarlijker). En in lucht zit de meeste handel.

    Schakel Javascript uit en de waarheid komt aan het licht. Opeens kan je niks meer op Twitter, Facebook en Google, soms krijg je slechts een lege bladzij.

    Stuitend om te zien hoe grote internetbedrijven het internet om zeep helpen en klassieke waarden als toegankelijkheid van informatie misbruiken. De motor van hun business loopt op JavaScript, en dus moet, alles onder het mom van onmisbaarheid, opgeleukt met JavaScript. Inhoud en steil worden verward met functionaliteit, je bent alleen maar hip als je AngularJS /Bootstrap / Boilerplate gebruikt. En ja hoor alle kranten volgen.

    Geen filmpje zonder scriptje, met als enige doel: gebruikers weren die JavaScript uitgeschakeld hebben en ze zelfs neerzetten als mensen die het internet kapotmaken. JavaScript stelt bedrijven waarvan je nog nooit gehoord hebt, en waar je echt niks mee te maken wilt hebben, in staat programma’s op jouw computer te laten draaien, en dan kunnen ze lekker info verzamelen. JavaScript maakt duidelijk dat een internetpagina een ruilovereenkomst is geworden: je krijgt pas wat, als je wat geeft, alleen dat laatste moet illegaal, want Facebook is gratis zeggen ze.

    Dat is intimiderend en zelfs gewelddadig, want een aantasting van mijn persoonlijke levenssfeer Alsof je de krant niet kan lezen zonder enkele potige omstanders die alles wat je doet vastleggen: noteren met wie je tussendoor belt, en ook doorbellen dat je net een tweede kopje koffie hebt genomen. Perla.

    Siri, of Google Now bedien je met je stem. Dus luisteren telefoons alles af? Hoe weten ze anders dat ik soms OK Google zeg. OK, maar dan hoeft toch niet alles naar de cloud, toch? Of heb ik pas een optimale gebruikerservaring als Google mijn stem en foto op hun eigen servers heeft stuk-geanalyseerd.

    Dat bedrijven dingen verzamelen is één, dat ze alles gelijk naar hun server doorsturen is twee, dat ze andere bedrijven (stiekem) programma’s in mijn broekzak laten draaien, waar ik nooit toestemming voor heb gegeven, of zou geven (vermomd als cookie!) is zeker een brug te ver.

    En als ik JavaScript uitzet krijg ik het verwijt dat ik het internet kapotmaak of alle businessmodellen (advertenties) vernietig. Hou toch op, het internet is bedoeld om informatie te delen, niet om het meeste betalende bedrijf programma’s op mijn telefoon of PC te laten draaien. Toch? Of is daar de cloud voor uitgevonden?

  7. Als niet-FaceBook-gebruiker mis ik toch echt niets. Ja, ik heb wel een paar familieleden die soms foto’s op facebook plaatsen die ik niet kan zien, maar dat is een kwestie van een keertje vragen of ze die ook via een andere methode willen opsturen en dan gebeurt dat ook gewoon. Ik ben namelijk niet de enige die het gewoon niet gebruikt.

    Verder zijn targeted ads heel makkelijk tegen te gaan: gewoon ad blocking plugins en anti-tracking plugins installeren in je browser. Merk je niets van tijdens gebruik van websites. Sterker nog, de meeste websites worden een stuk sneller hierdoor omdat al die extra zooi niet meer hoeft in te laden.

    Geef ik om privacy? Niet echt, eigenlijk. Waarom doe ik al die dingen dan? Nou, FaceBook heb ik niet omdat ik merkte dat het complete tijdsverspilling was. Nuttige content vs nutteloze content daar is echt een belachelijk laag percentage. Ain’t nobody got time for that. Reclames en tracking blokkeer ik omdat ik ze gewoon niet wil zien en/of de laadtijd wil besparen. Dat een side-effect van dit alles meer privacy is, is alleen maar bonus.

    Wat ik wel erg vind, is hoe weinig informatie er over dit te vinden is voor “normale” mensen. Eigenlijk zou dit een verplicht vak op het middelbaar moeten zijn of zoiets dergelijks. En het liefst niet belachelijk outdated zoals de andere computervakken. Haha… Alsof dat überhaupt mogelijk is :’-)

  8. “Ik zou nog verder gaan, en stellen dat er hier sprake is van bewuste dwang. Diensten als Facebook worden ontwikkeld met het doel een netwerk-effect te creëren (data-federatie is echt niet zo moeilijk), om er zo voor te zorgen dat mensen geen realistische keus meer hebben om te vertrekken.”

    Natuurlijk heb je die keuze; het is een idée-fixe te denken, dat dat niet zo is. En datzelfde zeg ik al vanaf het mobieltje sinds 1999. Tot begin dit jaar had ik wel LinkedIn, maar dat vond ik ook al zo’n onzin. Ook daar word je privacy geschonden. Ik verbaas me altijd over het gemak, waarmee mensen zeggen: “Ik kan niet zonder feestboek, mobieltje, internet etc.”, terwijl je er in 1994 allemaal zonder kon, zonder dat de wereld verging.

  9. Het wordt inderdaad steeds lastiger om je een beetje privacy-bewust te gedragen (geen Facebook, geen mobiele telefoon, niet met PIN betalen etc.): mensen verwachten steeds meer dat je wel mee doet met dit soort dingen. En als je zelf niet mee doet, dan doen anderen het wel voor jou.

    L’enfer, c’est les autres.

    Van een positievere kant bekeken: waar een probleem is, is er vraag naar een oplossing. Zou het niet een idee zijn om het idee van een privacy-bewuste lifestyle een naam te geven? Het is vegetariërs uiteindelijk ook gelukt om enigszins respect te krijgen voor hun lifestyle. Zou het niet handig zijn als je een enkel woord hebt waarmee je tegen je vrienden kunt zeggen “ik zit niet op Facebook, want ik ben …”? Met een beetje PR-talent zou je het zelf hip kunnen maken…

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.