Facebook moet gegevens geven aan slachtoffer wraakporno

post-facebook-wall.pngFacebook moet binnen twee weken de gebruikersgegevens verstrekken van de persoon die een seksfilmpje op de website heeft gezet. Dat meldde NRC gisteren. In een kort geding had het slachtoffer dit geëist, en de rechter wijst deze eis nu toe. En wanneer Facebook niet binnen 14 dagen die gegevens overlegt, moet een onafhankelijke IT-deskundige bevestigen dat de gegevens inderdaad weg zijn.

Het kort geding was aangespannen door een vrouw wiens ex-vriend (toen ze beiden nog minderjarig waren) een seksfilmpje had gemaakt. Het filmpje was opgedoken op Facebook, Whatsapp en nog wat media, maar uiteraard stond er niet de naam van de plaatser bij. Facebook zou die gegevens moeten hebben – althans, die gegevens eisen ze in hun gebruiksvoorwaarden – en gezien het antipestbeleid van Facebook zou je verwachten dat ze die dan geven als je als slachtoffer erom vraagt:

Het kan zijn dat we je gegevens gebruiken, bewaren en delen als antwoord op een juridisch verzoek (zoals een bevel tot huiszoeking, gerechtelijk bevel of dagvaarding) indien we te goeder trouw menen dat de wet ons hiertoe verplicht.

Op 30 april had de advocaat van de vrouw de gegevens van de plaatser opgeëist, waarop Facebook reageerde met de standaardfout dat daarvoor een valid court order nodig zou zijn. Na enig doorvragen kwam in juni het antwoord dat die gegevens er niet meer zijn, omdat het account al verwijderd was.

Ik zeg standaardfout omdat het in Nederland écht fout is om te denken dat je alleen NAW-gegevens hoeft af te geven als daarvoor een gerechtelijk bevel is afgegeven of de politie op de stoep staat. Al in 2006 wees de Hoge Raad het Lycos/Pessers-arrest, dat zegt dat je op verzoek die gegevens moet geven als duidelijk is dat het gaat om iets dat niet door de beugel kan, jij eigenlijk de enige bent die die gegevens kán geven en het belang van de verzoeker zwaarder weegt dan de privacy van je klant.

Natuurlijk kan het zijn dat je die niet (meer) hebt. Maar in dat verband doet het gek aan dat men eerst schermt met een court order en pas later zegt, “oh nee die zijn al lang weg”. Je zou op zijn minst verwachten dat als er zo’n klacht komt binnen het kader van je antipestbeleid, je de gegevens vasthoudt voor het geval men terugkomt met die court order. En de rechtbank vindt dit zó raar dat ze het als onrechtmatig kwalificeert. Dit hoor je gewoon niet te doen, en nu je het toch hebt gedaan, moet je de schade vergoeden bij de persoon die er last van heeft.

Tegen de achtergrond van voornoemde feiten en omstandigheden is de voorzieningenrechter van oordeel dat Facebook, door op de valreep te volstaan met de mededeling dat zij niet meer over de gevraagde gegevens beschikt bij het naleven van haar – in dit geval in beginsel aanwezige – rechtsplicht jegens eiseres tot het verstrekken van NAW-gegevens met betrekking tot degene die onrechtmatig jegens eiseres heeft gehandeld, onvoldoende zorgvuldigheid in acht heeft genomen. Daarmee heeft Facebook op haar beurt naar het oordeel van de voorzieningenrechter onrechtmatig gehandeld jegens eiseres.

Oftewel, Facebook ga nog maar eens héél goed zoeken en kom binnen 14 dagen met die gegevens. Anders kan mevrouw een schadeclaim bij jullie leggen.

Een logische uitspraak, wat mij betreft. Het heeft me eigenlijk altijd verbaasd waarom sites als Facebook zich zó onwillig opstellen. Zeker als je bedenkt dat de gegevens die ze hebben, meestal niet meer zijn dan een IP-adres en een e-mailadres, waardoor er toch nog zeker wat vervolgonderzoek nodig is alvorens je echt iemand aan kunt spreken. Ik snap dat je hierdoor met de privacy in het gedrang komt, maar daarvoor is er een belangenafweging ingebouwd in de Lycos/Pessers-toets.

En wat me hier dan helemaal verbaast, is dat het erop lijkt dat de gegevens zijn pas gezocht nadat er met een rechtszaak werd gedreigd. Dat voelt als je klanten weinig serieus nemen. En ja, dan krijg je uitspraken als deze met gewoon een keiharde plicht “ga maar zoeken en anders de schade vergoeden”. Dat had Facebook wel wat handiger aan kunnen pakken.

Arnoud

32 reacties

  1. Een terechte uitspraak wat mij betreft. Ik vraag me nog wel twee dingen af:

    1. Wat gebeurt er als Facebook maar blijft vragen om een court order in soortgelijke gevallen? Kan je dan een boete krijgen of mag je juridisch toch telkens maar weer vragen om een uitspraak van de rechter?

    2. Stel FB komt niet met de gegevens, wat voor schade kan het meisje dan claimen. Schadevergoedingen zijn in Nederland toch anders dan de Amerikaanse versie en zou ze eventueel ook een claim in kunnen dienen in de VS?

    1. De constructie is: het is onrechtmatig om het niet af te geven als duidelijk is dat het wel moet worden afgegeven. Onrechtmatig handelen impliceert schade moeten vergoeden. Oftewel, dan krijgt Facebook dus elke keer een schadeclaim, en als ze dat 2 of 3 keer laten gebeuren dan zetten rechters er ook dwangsommen op en die kunnen aardig oplopen.

  2. Ik snap dat je hierdoor met de privacy in het gedrang komt, maar daarvoor is er een belangenafweging ingebouwd in de Lycos/Pessers-toets.

    Het is zelfs maar de vraag of de privacy echt in het gedrang komt. Als er sprake is van onrechtmatig plaatsen van de wraakporno video dan is het evident dat de gegevens overhandigd moeten worden. Als er sprake zou zijn van rechtmatige plaatsing van de video (een uiterst onrealistishc scenario) dan zou de opvrager de persoon dus al toestemming moeten hebben gegeven en de uploader dus al persoonlijk moeten kennen en is er dus ook effectief geen verlies aan privacy.

  3. Ik bedenk mij nu opeens (en daar heb ik niks over terug gelezen in het vonnis): Whatsapp is eigendom van Facebook en Facebook claimt alleen maar dat de data op Facebook volledig verwijderd is. Kan men nu dit vonnis ook gebruiken om bij Facebook de data met betrekking tot de verspreiding op Whatsapp in handen krijgen, danwel de onafhankelijke IT-deskundige?

    1. Ze hoeven persoonsgegevens alleen te wissen op verzoek als bij het verzoek duidelijk is dat de gegevens niet meer relevant zijn. Als er een grond is ze nog wel te bewaren, dan mogen ze het verzoek negeren. Net zoals ik verzoeken mag negeren om gegevens van mijn debiteuren te wissen uit mijn administratie zolang ze nog facturen open hebben staan.

      1. Dat klopt uiteraard, maar facebook zegt dat die gegevens niet meer relevant waren en dat ze zijn gewist, want anders hadden ze die gegevens gewoon in de rechtbank kunnen tonen.

        Daat is iets wat mij sowieso vreemd overkomt want dan heb je in het geval van misbruik (zoals in dit geval) helemaal niets meer. Het lijkt mij zeker te verdedigen dat er een aantal relevante zaken langer bewaard worden (zoals welk ip/mailadres heeft een account wanneer aangemaakt) ondanks verzoeken om persoonsgegevens verwijderen.

        1. Facebook wist in januari al dat het betreffende account misbruikt werd; heeft toen niet de gegevens veilig gesteld en heeft ook niet na ontvangst van de brief van 30 april gegevens veilig gesteld. Dat noem ik nalatig. (En het zou me niet verbazen als in de Facebook databases de gevraagde informatie na enig porren terug te vinden is.)

  4. Als facebook straks alsnog met gegevens komt, wordt er dan gecontrolleerd of die gegevens ook correct zijn?

    “We hebben in een backup van een notitie van 1 van onze voormalige Amerikaanse beheerders die hier mee bezig is geweest een IP gevonden van een tor exit-node in Verweggistan. Waarschijnlijk is het file daar vandaan geupload.”

  5. De aanleiding is triest: enkele onbezonnen daden die door de grote publicatievrijheid op Internet als snel groter gemaakt worden dan nodig.

    Maar deze uitspraak, daar kan ik alleen maar blij van worden. Volledig terechte belangenafweging, en volledig terechte argwaan en juist drukmiddelen ingezet door de rechter.

    Ik kan alleen maar zeggen dat ik diep respect heb voor het slachtoffer die deze stap heeft gezet, ondanks dat ze zichzelf hiermee nogmaals te kijk zet, en voor de rechter die duidelijk zijn verstand gebruikt, en óók doorpakt. In Facebook termen: LIKE!

  6. Wat mij opvalt: in alle media wordt er vanuitgegaan dat die gegevens pas gewist zijn na het oorspronkelijke verzoek om ze te overhandigen, maar dat kan ik tot nu toe nergens uit opmaken.

    Zou het niet zo kunnen zijn dat de gegevens al weg waren op het moment dat dat eerste verzoek bij Facebook binnenkwam? Als Facebook echt standaard een principiële reactie geeft als “kom maar op met je court order!”, dan hebben ze bij de beoordeling van het oorspronkelijke verzoek misschien niet eens gecontroleerd wat ze uberhaupt aan gegevens hadden.

    1. Dat is denk ik omdat de rechter dat tussen de regels door ook opmaakt uit de handelwijze van Facebook. Het is logischer dat je zegt “sorry die zijn weg, en bovendien had u een court order moeten hebben” dan dat je zegt “kom maar met een court order” en daarna “oh sorry ze waren toch weg”. Dat laatste is misschien principiëler maar het is buitengewoon onvriendelijk want je zadelt iemand op met hoge kosten (in de VS een court order halen is niet eenvoudig) terwijl je weet dat het een nutteloos proces is.

      Ik weet 99% zeker dat er niet gecheckt is alvorens de reactie te geven. Dat is namelijk goedkoper voor Facebook en de meeste mensen komen toch niet terug met een court order.

  7. Ik heb ernstig gemengde gevoelens bij deze uitspraak. Om te beginnen hoeft het IP-adres en mobiele nummer (da’s toch geen vereiste bij FB?) helemaal niets te zeggen. En het mailadres was waarschijnlijk sowieso een wegwerpadres.

    Wat nu als het meisje bij die vriend is langsgeweest, zijn telefoon heeft gepakt en zèlf het filmpje heeft geüpload? Bijvoorbeeld om hem in een slecht daglicht te stellen, een schadevergoeding te krijgen of zelfs voor de aandacht. We weten het niet. Het IP hoeft niets te betekenen.

    Probeer heel even te vergeten om wat voor daad het gaat en probeer het “missing white woman syndrome” (https://en.m.wikipedia.org/wiki/Missingwhitewoman_syndrome) in je hoofd even uit te zetten. Zijn die gegevens van Facebook echt nodig voor dit onderzoek? We weten wie het slachtoffer is, we weten wie het filmpje heeft gemaakt, we weten waar het filmpje is gemaakt, we weten hoe/waar het filmpje was opgeslagen. Goed en ouderwets recherchewerk is dan om te gaan onderzoeken wie er baat bij heeft gehad om dit filmpje te publiceren. En wie er toegang had tot het filmpje. En wie er op het moment van uploaden een alibi had.

    Maar door alle moderne technieken, IP-logs, camerabeelden, vingerafdrukken, DNA en kentekenregistratie begint de zoektocht tegenwoordig vaak op de plaats delict. En ja, ook op basis van camerabeelden zijn onschuldige mensen veroordeeld. Echt recherchewerk is te duur dus dat doen we niet meer. Dat is een uitstekende manier om onschuldige mensen te veroordelen.

    1. Dat mag allemaal waar zijn, maar het is niet aan Facebook om te beslissen dat dergelijke theoretische situaties zich voor kunnen doen. Het is gewoon laakbaar om bewijs door de shredder te trekken als je weet dat iemand er om gevraagd heeft en er een belang bij heeft dat bewijs te gebruiken in een rechtszaak. Jouw argumentatie is prima in de daarop volgende rechtszaak tegen de ex, als de Facebook-gegevens zijn kant op wijzen.

      Welk “goed en ouderwets” recherchewerk stel je voor in plaats van “we vergelijken de IP-adressen en we vorderen NAW-gegevens daarvan bij de provider/vergelijken die met het IP-adres in de mailtjes van de ex naar de vrouw”?

      1. Dat mag allemaal waar zijn, maar het is niet aan Facebook om te beslissen dat dergelijke theoretische situaties zich voor kunnen doen. Het is gewoon laakbaar om bewijs door de shredder te trekken als je weet dat iemand er om gevraagd heeft en er een belang bij heeft dat bewijs te gebruiken in een rechtszaak.

        Dat klopt, wat ik meer probeer te stellen is dat FB in de eerste plaats geen verantwoordelijkheid heeft (of niet zou moeten hebben) om deze gegevens op te slaan. Natuurlijk, als ze het wèl hebben opgeslagen is het fout om de gegevens vervolgens door de shredder te trekken als je denkt dat iemand ze op gaat vragen. Als ik een beveiligingscamera heb dan is het ook fout als ik snel de beelden ga wissen wanneer ik weet dat er net een inbreker langs is gelopen. Maar ik heb géén verantwoordelijkheid om een camera op te hangen.

        Welk “goed en ouderwets” recherchewerk stel je voor in plaats van “we vergelijken de IP-adressen en we vorderen NAW-gegevens daarvan bij de provider/vergelijken die met het IP-adres in de mailtjes van de ex naar de vrouw”?
        Ten eerste ga je de vrouw zelf ondervragen om zoveel mogelijk informatie te krijgen. Wanneer en hoe is het filmpje gemaakt? Waar is het opgeslagen? Wie kon erbij? Is het doorgestuurd naar anderen? Stond het in je dropbox?

        Hetzelfde bij de ex. En je gaat kijken wie er een motief heeft gehad om dat filmpje te uploaden. En als de vrouw zelf en de ex zijn uitgesloten is het vooral belangrijk om te achterhalen hoe het filmpje van (vermoedelijk) de telefoon van de ex-vriend naar buiten kon komen. Leende hij de telefoon uit? Stuurde hij het filmpje door? Heeft iemand zijn account gehacked? Vertelde hij mensen over het filmpje en hebben die misschien een motief om zijn telefoon/account te hacken en het te publiceren?

        En de telefoon zelf. Stel, de vriend is met zijn telefoon naar de snackbar gegaan en heeft daar de open WiFi gebruikt om het filmpje te uploaden en maakt ook ter plekke een wegwerp-mailadres aan. Dan weet FB dus niets. Maar in de cache, history en automatisch-aanvullen functie van de browser kunnen nog sporen van deze actie te vinden zijn. Of misschien zijn er andere sporen te vinden die hinten op hoe het filmpje de telefoon heeft verlaten.

        Op deze manier zijn bewijzen te verzamelen die sterker zijn dan een IP. Hoeveel jongeren krijgen gewoon de sleutel voor het WiFi netwerk van vrienden waar ze vaak komen? Dit is zelfs te zien in een NIX18-reclame van de overheid! Een IP en wegwerp-mailadres is erg mager, maar stel dat deze wijzen naar de ex-vriend dan is een bekentenis na een paar uur manipuleren in de verhoorkamer er vaak ook wel uit te krijgen. En hoppa, weer een veroordeling compleet. Targets halen.

        1. Dat klopt, wat ik meer probeer te stellen is dat FB in de eerste plaats geen verantwoordelijkheid heeft (of niet zou moeten hebben) om deze gegevens op te slaan.

          Ja maar het is niet meer “in de eerste plaats”. FB wist dat er iemand op zoek was naar dat bewijs. Daar werd namelijk om gevraagd. En blijkbaar hadden ze het toen nog wel, want ze zeiden niet “dat hebben we niet meer” maar “ga eerst maar eens bij de rechter langs”.

          1. Dat is toch maar erg dun… Standaard policy is dat facebook privacy van zijn klanten beschermt (hoop ik tenminste, en als ze dat niet doen gaan heels nel heel veel klanten weg!) Dus ik zou inderdaad eerst zeggen, zorg maar voor bevoegdheid, vóórdat ik een mannetje ga zetten op de inhoudelijke vraag. Je gaat dat niet eerst onderzoeken in de veronderstelling dat de bevoegdheid toch niet geboden wordt. Daarnaast zullen de abuse en de customerservice 2 totaal verschillende afdelingen zijn en wellicht zelfs uitbesteedt bij verschillende partijen. Hoe smerig het zaakje ook is, ik betwijfel sterk dat hiermee stappen gezet worden. Maar jah, ik ben dan ook géén jurist! 😉

            1. Het punt is alleen dat die bevoegdheid er eerder is dan Facebook zei. Ze hadden dus moeten toetsen of aan L/P is voldaan, of in ieder geval moeten zeggen “we bevriezen de gegevens totdat onze juristen de toets hebben gedaan”. Dit voelt als afpoeieren en dat is gewoon onzorgvuldig. Als iemand een onderbouwd verzoek indient en uitlegt waarom de wet hem dat verzoek toestaat, dan is de reactie niet “haal maar een gerechtelijk bevel want ik heb ooit gehoord dat dat moet” maar “goh daar vraagt u me wat, ik check het even”.

  8. FB wist vooraf al dat in bepaalde gevallen een verantwoording bij de rechter plaats zou moeten kunnen vinden. Er is dus al een belang bij FB om de gegevens vast te houden. Dat belang wordt zelfs groter als FB de plaatsing onzichtbaar maakt, omdat die ingreep ook onjuist kan zijn en de rechten van de gebruiker (zoals zijn (tegen)bewijslast in de rechtzaak) kan beinvloeden. Gegeven die beide wettelijke belangen is het zeer bedenkelijk dat FB geen termijn in acht neemt voordat de gegevens onherstelbaar worden verwijderd. FB kennende is het gewoon een geval van minachting.

  9. Het heeft me eigenlijk altijd verbaasd waarom sites als Facebook zich zó onwillig opstellen. Zeker als je bedenkt dat de gegevens die ze hebben, meestal niet meer zijn dan een IP-adres en een e-mailadres, waardoor er toch nog zeker wat vervolgonderzoek nodig is alvorens je echt iemand aan kunt spreken. Ik snap dat je hierdoor met de privacy in het gedrang komt, maar daarvoor is er een belangenafweging ingebouwd in de Lycos/Pessers-toets.

    Werkelijk? Ik snap het namelijk zeer goed. Het idee dat ik die belangenafweging niet WIL maken en niet KAN maken, en dat we rechters hebben specifiek voor het doel om te bepalen welk belang er zwaarder moet wegen in een bepaalde situatie. En dat ik dus die informatie met liefde wil afgeven nadat het mij duidelijk is wiens recht er zwaarder moet wegen, een beslissing waarvoor rechters het gespecialiseerde middel zijn in Nederland.

    Het Lycos/Pessers-arrest eist dat ik gegevens moet afgeven als het duidelijk is dat iets niet door de beugel kan, maar als niet-jurist IS het me zelden duidelijk. Ik heb zeer regelmatig het idee dat de wet evident op een bepaalde manier werkt, waarover ik dan toch van een koude kermis thuiskom. Dat betekent dat als iemand met een vraag om informatie komt ik misschien wel kan schatten dat hij waarschijnlijk recht heeft op die informatie, maar in de regel zeer beslist geen zekerheid heb, en ik wil absoluut niet riskeren dat ik — onherstelbaar! — informatie afgeef die prive had moeten blijven door een verkeerde inschatting van de belangenafweging. Dus mijn instinct is ook: wacht tot een rechter heeft geoordeeld over wiens belang het zwaarst weegt in deze situatie, want ik weet het oprecht niet in bijna alle gevallen.

    Ik vind de huidige juridische constructie in Nederland op dit gebied dan ook erg problematisch. Hij vereist dat random derde partijen zonder juridische kennis in huis voor rechter moeten spelen in een geschil tussen twee partijen waar hij niks mee te maken heeft en niks van weet. Waanzin.

    1. Datzelfde probleem heb ik bij belastingen. Ik weet niet wat ik als aftrekpost mag opvoeren, ik heb geen verstand van belastingen en ik weet niet wat ‘omzet’ is. Maar dat is toch echt mijn probleem onder de wet, en ik moet maar een belastingadviseur inhuren als ik er niet uitkom. Waarom is dat doodnormaal en is het heel raar dat we datzelfde eisen voor klachten van benadeelden?

      Ik snap dat je als ondernemer bepaalde afwegingen niet wilt maken, maar is het werkelijk zó gek om een bepaald niveau van juridische kennis te vereisen als je een dienst levert waarbij onrechtmatig handelen voor kan komen?

      En laat ik het zo zeggen: in de praktijk komt het erop neer dat als je het weg zou halen onder notice/takedown, je de NAW-gegevens moet afgeven bij een Lycos/Pessers-verzoek. Dat eerste vindt iedereen iets dat je gewoon moet doen als hoster/dienstverlener, dus ook daar: waarom het andere niet?

      1. Daarom hebben we ook zoiets als een belastingtelefoon, en als ik er echt niet uitkom dan kan ik — gratis! — een uitspraak vragen van de belastingdienst over mijn situatie. (Toch? Ik heb het nooit geprobeerd, maar ik geloof dat zo’n constructie bestaat.)

        Bij vrijwel iedere dienst kan onrechtmatig handelen voorkomen. En wat erger is, de juridische kennis die ik nodig heb om dit te kunnen beoordelen gaat veel verder dan kennis over juridische constructies van toepassing op mijn vakgebied: ik moet kunnen oordelen over ieder geschil dat gaat over de vraag of een zekere hoeveelheid informatie gepubliceerd had mogen worden. Dat is een verdomd breed gebied.

        En laat ik het zo zeggen: in de praktijk komt het erop neer dat als je het weg zou halen onder notice/takedown, je de NAW-gegevens moet afgeven bij een Lycos/Pessers-verzoek. Dat eerste vindt iedereen iets dat je gewoon moet doen als hoster/dienstverlener, dus ook daar: waarom het andere niet?

        Maar het verwijderen van informatie is iets wat ik later ongedaan kan maken als het alsnog tot een uitspraak komt, wat betekent dat “bij twijfel verwijderen, herstellen bij tegengeluid” een redelijke pragmatische oplossing is. Het vrijgeven van privegegevens is iets wat ik niet achteraf kan goedmaken, en dus iets waarvoor ik een veel zwaardere zekerheid wil hebben eer ik er aan begin. Een hoeveelheid zekerheid die ik zelf niet kan geven.

        Overigens vind ik ook het uitvoeren van een notice/takedown zonder gerechtelijke tussenkomst zeer discutabel. Het maakt het systeem erg vatbaar voor blafbrieven, als niet-jurist ben ik gewoon vatbaar voor indrukwekkend-klinkende juridische intimidatie zolang ik geen praktische manier heb om de heldigheid van dat soort claims te kunnen toetsen bij een onafhankelijk orgaan.

      2. Waarom is dat doodnormaal en is het heel raar dat we datzelfde eisen voor klachten van benadeelden?

        Gokje: Omdat er wel een gratis belastingtelefoon is maar geen gratis advocatentelefoon en niet iedereen het geld heeft om juridisch advies te betalen?

      3. Arnoud heeft hier helemaal gelijk! Het is te gek voor woorden dat wij met ons allen belastingwetten accepteren, waarmee de overheid geld van ons eist waarvan meer dan 99% van de bevolking totaal geen sjoege heeft waarom dat zo is, waar het naar toe gaat en hoe het berekend wordt. Ik zeg: op de barricade! 😉

    2. Dat betekent dat als iemand met een vraag om informatie komt ik misschien wel kan schatten dat hij waarschijnlijk recht heeft op die informatie, maar in de regel zeer beslist geen zekerheid heb, en ik wil absoluut niet riskeren dat ik — onherstelbaar! — informatie afgeef die prive had moeten blijven door een verkeerde inschatting van de belangenafweging

      Dat risico is in deze zaak effectief eigenlijk nul.

      Het kriterium dat door de hoge raad gezet is waarbij het “voldoende aannemelijk” is dat de geplaatste content onrechtmatig en schadelijk is, is niet een heel zwaar kriterium. Als het voor een hoster dus aannemelijk is dan is hij effectief ook door deze uitspraak van de hoge raad ingedekt als hij de gegevens afgeeft. Bij twijfel kun je als hoster altijd iemand anders raadplegen. Gezond verstand gebruiken is niet zo moeilijk. En Facebook kan een heel arsenaal aan Nederlandse internet juristen kunnen inhuren om advies te geven en die hadden echt wel in 5 minuten kunne vertellen dat in een zaak als dit Facebook gewoon die gegevens moet overhandigen en niet moet vragen om een court order.

  10. Al in 2006 wees de Hoge Raad het Lycos/Pessers-arrest, dat zegt dat je op verzoek die gegevens moet geven als duidelijk is dat het gaat om iets dat niet door de beugel kan, jij eigenlijk de enige bent die die gegevens kán geven en het belang van de verzoeker zwaarder weegt dan de privacy van je klant.

    Is dit eigenlijk specifiek voor de digitale wereld? Mijn zus kwam ooit bij de fietsenmaker en zag daar haar pasgestolen fiets te koop staan. Moet die fietsenmaker haar vertellen wie hem die fiets heeft verkocht en zo ja, is dat wegens dit arrest?

  11. Mooie uitspraak voor dit geval, maar waar liggen in grote lijnen de grenzen? Moeten gegevens overgedragen worden aan bijvoorbeeld: 1. persoon die onderwerp is van smaadschrift 2. Burma/stemra bij duidelijke auteursrechtenschending 3. persoon die claimt dat zijn auteursrecht en/of portretrecht is geschonden 4 politie in het geval van een filmpje van een motor die met 100 km door de bebouwde kom rijdt.

      1. Ja, als het overduidelijk smaad is en er geen redelijke twijfel is of het misschien terechte kritiek is.
      2. Ja.
      3. Ja, als hij duidelijk kan aantonen hoe dan en er geen redelijke twijfel is of het gebruik wellicht legaal is (citaat, parodie, etc).
      4. Nee, want de politie moet een bevel hebben volgens het Wetboek van Strafvordering. Lycos/Pessers is bedoeld voor private partijen die een rechtszaak willen beginnen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.