Oh ja, en in de zakelijke post zat een folder voor een tweedaagse cursus elektronisch contracteren. Leer alle uitdagingen herkennen en zorg voor rechtsgeldige elektronische contracten. Wat ís dat toch met het woord “elektronisch” dat de halve goegemeente meteen een blanco trekt en denkt dat het iets heel bijzonders zou moeten zijn?
Misschien ligt het aan mijn IT-nerd-achtergrond hoor, maar het maakt toch werkelijk geen bal uit of je nu via een e-mail wat afspreekt of per telefoon. Of dat je iemand een whatsappbericht stuurt in plaats van het hem zelf te zeggen. Maar nee, zodra er elektronen gaan springen bij een juridisch relevante gebeurtenis, is dat iets waar je twee dagen een cursus voor moet volgen.
Het meest extreme voorbeeld – ik heb me er eerder kwaad over gemaakt – is de elektronische handtekening. Wil je die op een correcte manier zetten, en wel zodanig dat de rechter er in mee moet gaan, dan moet je een hele technische infrastructuur optuigen, certificaten aanvragen en identiteitscontroles doen. Wil je een rechtsgeldige ‘natte’ handtekening zetten, dan heb je een pen en papier nodig. That’s it. En alleen als de plaatser keihard ontkent die handtekening gezet te hebben, kan deze worden aangevochten. Niks grafologie of verificatie van de ISO-betrouwbaarheid van de balpen of voorschriften voor de dikte van het papier of het aantal notarissen dat aanwezig moet zijn. Oh, en natuurlijk heb je in de praktijk geen handtekening nódig om welk contract dan ook te sluiten. Het is niet meer dan mooi extra bewijs van wat je als partij gewild had.
Maar ik zie het op meer plaatsen. Neemt er iemand ontslag via WhatsApp, dan is dat nieuws want er springen elektronen dus dat zal wel niet rechtsgeldig zijn. Wordt er gescholden op Twitter, dan moet er “cyber” voor en dan is het ineens Een Ding waar een bijlage in een weekblad aan gewijd kan worden. Welnee. Je kijkt naar de wet, en meestal staat er niets over het medium. Dan boeit het dus niet. Als er staat “schriftelijk”, dan wordt het misschien interessant of internet een geschrift is, maar neem van mij aan: dat is het in 99% van de gevallen en die 1% is alleen relevant als tentamenvraag.
Wat is dat toch? Is het nu wérkelijk zo bijzonder dat dingen via internet of elektronische middelen gebeurt?
Ik vraag me wel eens af of hier hetzelfde mechanisme bij zit dat ervoor zorgt dat iedereen het normaal vindt dat je geen verstand van computers hebt. Als je zegt dat je niet kunt lezen, is dat heel beschamend. Als je zegt dat je niks snapt van computers of internet, dan is dat heel herkenbaar en normaal en ah joh laat die rare nerds maar draaien. Er geen verstand van hebben is dus het uitgangspunt, en als je vervolgens er dan toch iets mee moet, ja dan moet je op dure cursus.
Of is het aansprakelijkheids-indekken? We weten dat het op papier allemaal legaal is, maar als een klant een elektronische handtekening zet dan hebben we nog geen 100% zekerheid. Derhalve moeten we eerst extra bestuderen of dat wel in orde is allemaal, want anders krijg je als jurist ineens een claim dat je onjuist geadviseerd hebt. Ik weet het niet. Maar ik erger me er dood aan.
Arnoud
Hmmm er staat Arnoud onder? Maar dat is het Georgia font, niet http://www.1001fonts.com/wasser-font.html dus dan is het niet geldig!!
😉
Klinkt als een gevalletje “mensen die bang gemaakt zijn door de sensationalistische FUD rondom cyber” die door de MSM regelmatig wordt uitgespuwd. En dan zijn er vanzelf handige jongens en meisjes die daar wat aan proberen te verdienen door een cursusje cyber, want computers zijn eng.
Het klinkt eng, net als terroristen en kinderen …
Veel mensen zullen hun schouders ophalen en niets lezen als er geen cyber of electronisch in het bericht staat. Triest maar waar.
3 dagen terug van vakantie en Arnoud is er alweer hard aan toe als ik het zo lees 😉
Tsja, ik kwam van een koude kermis thuis toen ik eerst mijn huis verkocht en gewoon via de PDF-reader van OS X het verkoopcontract ondertekende, maar later bij de aankoop van een nieuwe woning, per se fysiek moest langskomen op een kantoor zonder fatsoenlijke parkeerplaats, waarbij ik op papier een twaalftal krabbels moest zetten, die vervolgens voor mijn neus werden ingescand en naar me gemaild (Zonder enige vorm van OCR!). Want als ik het digitaal had gedaan, dan was het niet officieel! Ofzo…
Straks dubbel genieten met het elektronisch zegel!
Ik mis hier eigenlijk het argument (mijn mening) dat je dingen moet kunnen opslaan en afdrukken, om aan een geschrift-eis te voldoen. Net als met die Algemene Voorwaarden, zeg maar.
Wanneer schriftelijk wordt geëist, zal dat denk ik toch wel zijn om achteraf niet in een welles/nietes te belanden over wat er nou wel of niet gezegd werd. Doe je het schriftelijk, dan is het zwart op wit op een tastbaar stuk papier vastgelegd, zodat je achteraf ander bewijs hebt dan jouw woord tegen het zijne. En of het nou echt zwart en wit is, het op papier of in steen zit, en of het tastbaar of software is… doet er dan weinig aan toe. Voor mij persoonlijk is schriftelijk dan synoniem voor “bewijsbaar geschreven”. (Ok, laten we het nog niet hebben over of een opgenomen telefoongesprek voor mij ook schriftelijk is.)
Maar goed… over het achteraf bewijs hebben en het kunnen opslaan en afdrukken dan… Want wat heb je er aan als je afspraken digitaal in geschreven vorm kan maken, maar deze niet kan opslaan of afdrukken. Bijvoorbeeld via het hierboven aangehaalde Whatsapp, óf erger, Snapchat. Zelfs een opgenomen telefoongesprek kun je op een CD-tje zetten en aan de wederpartij/rechter opsturen om iemand te confronteren c.q. zijn geheugen op te frissen, net zoals je een kopie kan sturen van een stuk papier. Met Whatsapp moet je met je mobieltje naar de rechtbank/tegenpartij toe gaan en hopen dat het bericht niet te oud is om naar boven te halen. En met Snapchat kun je fluiten naar je ’tastbare’ bewijs, zonder technisch te gaan zitten doen.
Ik vind dan ook dat wanneer iets schriftelijk moet, er achteraf bewijs daarvan moet kunnen worden geleverd. Whatapp en Snapchat vallen dan wat mij betreft af.