Mag je camerabeelden van een misdrijf aan het slachtoffer geven?

oppas-beelden-camera-verborgen.pngEen lezer vroeg me:

Is het nu toegestaan of niet om beveiligingscamerabeelden van een misdrijf (zoals diefstal) aan het slachtoffer te geven? In ons café wordt nog wel eens wat gestolen, en wij zouden liever zien dat mensen dan zelf aangifte doen (met door ons beschikbaar gestelde beelden) dan dat wij daar aangifte van moeten doen. Maar van de privacywet schijnt dat niet te mogen, camerabeelden aan mensen afgeven.

Er zijn heel veel mythes over beveiligingscamerabeelden in omloop, en dit is er eentje van. Camerabeelden zou je alleen aan Justitie mogen geven en nooit aan anderen. Zo hard staat het helemaal niet in de wet. Maar ik vermoed dat het komt omdat de afweging die de wet voorschrijft, hier een ingewikkelde is. (En omdat de wet uit een tijd komt dat privacy nog gerespecteerd werd.)

Het gaat hier (natuurlijk) om de Wet bescherming persoonsgegevens. Die zegt dat persoonsgegevens, zoals camerabeelden, alleen mogen worden ‘verwerkt’ als aan een van de gronden uit die wet is voldaan. Onder ‘verwerken’ verstaat men eigenlijk alles: maken, verkrijgen, doorgeven en zelfs vernietigen.

Toestemming is de bekendste grond, maar bij beveiligingscamerabeelden werkt dat niet echt. Ook de uitvoering van een overeenkomst gaat hem niet worden. Je komt dan al heel snel uit bij het eigen dringende belang: ik mag dit want mijn recht om dit te doen weegt zwaarder dan de privacy van de betrokken persoon.

Laten we die belangenafweging eens formeel aflopen. De wet zegt:

[Afgifte mag als] de gegevensverwerking noodzakelijk is voor de behartiging van het gerechtvaardigde belang van de verantwoordelijke of van een derde aan wie de gegevens worden verstrekt, tenzij het belang of de fundamentele rechten en vrijheden van de betrokkene, in het bijzonder het recht op bescherming van de persoonlijke levenssfeer, prevaleert.

Er moet dus een gerechtvaardigd (legitiem) belang zijn en de afgifte moet noodzakelijk zijn (niet alleen maar wenselijk) voor dat belang. Het belang van de derde is dat deze aangifte wil doen van een misdrijf, waarbij de beelden bewijs vormen. Dat lijkt me legitiem.

Maar is de afgifte noodzakelijk? Je kunt immers ook zeggen, ga aangifte doen, zeg wie de beelden heeft en dan komt Justitie wel langs. Dat komt op hetzelfde neer, maar de bewijsketen is dan korter, en we weten ook nog eens zeker dat je de beelden niet gemanipuleerd hebt. Plus, je zou de beelden op internet kunnen slingeren en of dát een legitiem belang is, valt te betwijfelen.

Verder zit je met die ’tenzij’. Je moet een belangenafweging doen: hoe belangrijk is de privacy van de persoon die in beeld is. Een crimineel heeft geen privacy te verwachten, plus bij afgifte aan Justitie kun je sowieso niet echt van een privacyschending spreken. Dus daar kom je wel uit, denk ik.

Goed, houd ik dus over: is het echt nodig dat het slachtoffer zelf die beelden krijgt? Zijn er geen andere routes die hetzelfde effect bereiken en minder risico’s met zich meebrengen? En dan ben ik toch wel gevoelig voor het argument dat het slachtoffer andere, minder legitieme dingen kan gaan doen met de beelden. Ze op internet zetten met “wie kent deze dief van mijn iPhone” is voor de wet geen legitiem belang.

Arnoud

32 reacties

  1. In hoeverre is dit dan anders dan dat bijvoorbeeld een Facebook IP adres gegevens moet afgeven of een provider die klantgegevens moet geven? Ook daarbij heb je het risico dat een slachtoffer er minder legitieme dingen mee gaat doen.

  2. Ze op internet zetten met “wie kent deze dief van mijn iPhone” is voor de wet geen legitiem belang.

    Dit is niet de reden die vrager geeft, een afweging tegen de reden die de vrager geeft zou toch voldoende moeten zijn. Anders kom je in de situatie dat je moet gaan bedenken wat de vrager allemaal met de data zou kunnen doen, terwijl je geen enkele reden hebt om aan te nemen dat de vrager er iets anders mee wil dan de opgegeven motivatie.

    Daarnaast is de vrager zelf ook gebonden aan de wbp en dus waarschijnlijk in overtreding bij plaatsing op youtube. Het is niet onze taak om andere burgers aan de wet te houden. Dat moet die zelf doen en handhaving is aan de politie/overheid. Bovendien heb ik een hekel aan opleggen van prior restraint (wat is het nederlandse begrip hiervoor?), dat druist in tegen de aanname onschuldig tot schuld bewezen. Je wordt al als schuldig behandeld voor je zelfs de kans hebt om de wet te overtreden.

  3. Ik weet een interessantere situatie: dashboard-cams! 🙂

    Stel, ik rijd over de A10 in de middelste baan. Voor mij gaat iemand van de rechterbaan naar links en op hetzelfde moment iemand van de linkerbaan naar rechts. Dat botst natuurlijk en wordt mooi gefilmd door mijn camera. De gehele A10 verandert meteen in een gigantische file omdat de wrakstukken over alle banen liggen. Iedereen een half uur vertraging en ik heb daarnaast beelden van het ongeluk.

    Ik ben zelf niet betrokken bij het ongeluk behalve als getuige.

    * De brokkenmakers willen de beelden mogelijk hebben om hun gelijk mee te behalen. Ze zullen moeten strijden over wie er gelijk heeft en dus willen ze beiden vast een kopie van mijn beelden. Lijkt mij nog kunnen.

    * De verzekeraars willen vast ook de beelden bestuderen en willen dus ook de beelden. Ook dat moet kunnen, toch? * Justitie wil de beelden voor een strafrechtelijk onderzoek. Lijkt mij legitiem.

    * Een zakenman die door dit ongeluk vast stond in de file en daardoor een afspraak misliep en zo een mooi contract misliep wil deze schade verhalen op de schuldige van het ongeluk. Is het dan nog wel legitiem om de beelden af te geven?

    * Mag het filmpje op Dumpert? 😀 (NEE, lijkt mij. Hoewel, het is nieuwswaardig gezien de enorme file die het veroorzaakte…) Wel als ik beide bestuurders om toestemming vraag, lijkt mij.

      1. Achteraf melden? Ik sta vooraan in de file van 25 KM dus ik kan mij op dat moment al melden. 🙂

        Overigens heeft de politie bij de meeste ongelukken geen interesse maar in dit geval komen ze mogelijk kijken om te zien hoe het verkeer omgeleid moet worden. Maar de politie komt meestal niet als het een ongeluk met alleen blikschade betreft en het overige verkeer vrijwel geen hinder ondervindt.

        Wat ik in het verleden een keer heb gedaan als getuige van een ongeluk was mij even voorstellen aan de betrokkenen en mijn visitekaartje afgeven voor hun verzekeraar indien ze mijn getuigenis nodig hadden. Verder nooit meer van gehoord want de kwestie was al snel duidelijk. (Vergeten voorrang te geven om zo bij de volgende kruising nog door groen/oranje te kunnen.)

        En nee, de politie zit echt niet op jou te wachten als getuige! Dit is een zaak voor de verzekering, niet de politie. Het enige wat ze kunnen doen is een boete uitdelen aan diegene die geen voorrang heeft gegeven maar de schade zelf vinden ze meestal al straf genoeg.

      1. Dat is onjuist. Het portretrecht kán in de weg staan aan publicatie van beelden gemaakt op de openbare weg. Ik zou bijvoorbeeld niet snel een argument weten waarom iemand die tegen een boom in het park staat te plassen, pontificaal gefilmd mag worden en die beelden op Dumpert moet tolereren.

        1. Daar heb je een punt, maar gaat portretrecht wel op als het om een met een dashcam gefilmd auto ongeluk gaat waarbij de bestuurders niet (herkenbaar) te zien zijn? En, bonusvraagje; Stel het gaat om Giel Beelden die (zelf onherkenbaar) in een knalroze auto zit waar achterop groot “De Gielmobiel” staat?

          1. Als mensen niet herkenbaar zijn, dan kan portretrecht niet worden ingeroepen. Dan is de foto/video geen portret. Maar let op: ook zonder hoofd kan iets een portret zijn. Charlie Chaplin herken je aan zijn schaduw al.

            Iemand die zichzelf zeer herkenbaar neerzet, kan moeilijk(er) portretrecht inroepen. Zo’n bekend persoon moet dan meer tolereren. Maar zou Giel een zonnebril opzetten, een neutrale hoed op en in een gehuurde onopvallende auto een ongeluk krijgen zonder dat hem dat te verwijten is, dan zou publicatie van de beelden wel discutabel worden. Welk nieuwsbelang is er dan dat opweegt tegen de privacy?

  4. Arnoud zegt ‘Maar is de afgifte noodzakelijk? Je kunt immers ook zeggen, ga aangifte doen, zeg wie de beelden heeft en dan komt Justitie wel langs.’

    Het belang in kwestie is hier het belang van het slachtoffer, niet dat van de cafebaas of van de politie. Dat is belangrijk, omdat het voor het slachtoffer noodzakelijk is de beelden te hebben om een zo compleet mogelijke aangifte te doen. Ook loopt het slachtoffer het risico dat bij niet-afgifte de beelden kwijtraken. De cafebaas zal er immers waarschijnlijk minder voorzichtig mee zijn dan het slachtoffer.

    Dus: ja afgifte.

    Hier pleit weer tegen dat er ongetwijfeld ook andere mensen op die beelden staan. En die hebben ook recht op privacy.

      1. Het lijkt anders een vrij logische actie bij een beveiligings-camera. Ook mijn eigen dashcam vernietigt de opgenomen beelden na een tijdje om ruimte te maken voor nieuwe beelden. Idem voor een bewakingscamera die de beelden dus op tape of disk moet opslaan. De ruimte is beperkt dus op een gegeven moment gaan de oude beelden gewoon weer weg. Een camera met een SD-kaart van 64GB aan opslag zal misschien 48 uur aan beelden kunnen opslaan op hoge kwaliteit. Een lagere kwaliteit zal meer uren kunnen opslaan maar ook dan is de kans groot dat de beelden een week later alsnog zijn overschreven.

          1. Ja, maar het veilig stellen ervan is een menselijke handeling en dat kan fout gaan. Sowieso moet de eigenaar wel op tijd weten dat de beelden bewaard moeten worden omdat anders de beelden al overschreven zijn. Mijn dashcam heeft zo maar een beperkte opnametijd van 4 uur omdat ik opneem op de hoogste kwaliteit. Dus als deze een ongeluk registreert moet ik de beelden dus snel opslaan op een ander medium. (Of een groter SD kaartje kopen!)

            En ook al wist men in de bar vrijwel meteen ervan, er moet toch even iemand bedenken dat ze het mogelijk hebben opgenomen. Nogmaals, die menselijke handeling kan vergeten worden en na een tijdje is dat dus niet te herstellen.

            Het hangt natuurlijk ook af van het slachtoffer, want het slachtoffer moet aangifte doen. Als het slachtoffer niet vraagd om de beelden en de bar-eigenaar vergeet deze aan te bieden dan zijn de beelden uiteindelijk weer snel weg.

            Het slachtoffer moet bovendien beseffen dat deze in de bar is bestolen. Als deze thuis komt en dan merkt dat zijn geld weg is, dan weet je niet eens zeker of dat in de bar of elders is gebeurd! En indien mensen in de bar melden dat ze bestolen zijn dan is het maar de vraag of dat ook werkelijk klopt of dat ze gewoon hun geld thuis hebben laten liggen…

      2. Vernietigen van bewijsmateriaal is alleen strafbaar als je dat doet “met het oogmerk om het te bedekken of de nasporing of vervolging te beletten of te bemoeilijken” (art. 189 Strafrecht). Heb je geen idee dat er een misdrijf gefilmd is, dan is het niet strafbaar ze weg te gooien. Als iemand je erop wijst “ik ben overvallen, dat is door jou gefilmd, houd die beelden vast ik ga nú aangifte doen” en je wist dan specifiek die beelden, dan heb je denk ik wel een probleem.

    1. Als je aangifte doet, kun je de politie meteen vertellen wie de beelden heeft. En dan pareer je meteen het argument “jij hebt als vermeend slachtoffer zitten rommelen in de beelden”. De camera-eigenaar heeft daar geen belang bij, en omdat de politie de beelden opvroeg is de bewijsketen verder in orde.

      Natuurlijk kan de eigenaar de beelden weggooien, maar daarover zijn toch wel afspraken te maken?

      1. Wat ik vrees, is dat als je zonder beelden komt de politie helemaal niets doet. Dit soort zaken worden zelden opgelost. Meer kans dat de politie iets gaat doen heb je (denk ik) als je met een (geprinte) foto van de dief komt en daarbij kenbaar maakt dat de rest van de camera beelden te verkrijgen zijn bij de cafebaas.

  5. Wat ik mis bij de beantwoording is de bredere inkadering van het deel achter ’tenzij’. Want gelet op de WBP zal er een notificatie van de registratie meoten zijn (bordje bij de deur) en tevens een Cameratoezicht-reglement. Als de notificatie helder is en in het reglement helder staat dat bij constatering van mogelijke strafbare feiten beelden aan politie en slachtoffer worden gegeven, krijg je volgens mij een andere afweging. De dief heeft dan zelf de afweging kunnen maken voordat hij iets jatte in het zicht van de camera.

  6. Ze op internet zetten met “wie kent deze dief van mijn iPhone” is voor de wet geen legitiem belang.

    Is dat zo? Om je recht te kunnen halen is het namelijk wel noodzakelijk. De politie doet niks in dat soort zaken. Het heeft namelijk geen prioriteit. Met een beetje mazzel kan je na een tijdje bij ze langsgaan omdat je de dader gecrowdsourced hebt. En aangeven wie ze op moeten pakken. Of soms meldt de dader zichzelf dan wel.

  7. Het slachtoffer heeft een gerechtvaardigd belang om de dader civiel rechtelijk aan te pakken en daarvoor is de afgifte van de beelden noodzakelijk. Immers, hoe bewijs je het anders? De strafrechtelijke weg kan natuurlijk ook gevolgd worden, maar dan is het slachtoffer afhankelijk van politie en justitie en die kunnen dit nog wel eens niet willen vervolgen.

    1. Voor de civielrechtelijke weg is het ook best handig om te weten wie je moet aanklagen voor de geleden schade. De beelden kunnen daarvoor van belang zijn, wat me een legitiem belang lijkt. Misschien herken je de dader zelfs wel, dus als je via justitie gaat kan ik me voorstellen dat je de beelden te zien krijgt indien je ze niet direct van de cafébaas gekregen hebt.

      Het moet natuurlijk wel vrijwel waterdicht bewijs zijn voor het misdrijf (en niet meneer X stond in de buurt van mijn jas dus hij zal het wel geweest zijn). In geval van twijfel de beelden dus alleen aan justitie geven, denk ik.

      1. Het probleem is als je civielrechtelijk wint van de dader. Hij gaat de cel niet in maar moet gewoon jouw schade vergoeden. Tja, dan moet je dus gaan bewijzen hoeveel schade je daadwerkelijk had. Heb je 5 minuten eerder € 250 gepint uit de automaat dan is het aanneemlijk dat jij zoveel geld op zak had. In andere gevallen mag je gaan aantonen hoeveel geld jij op zak had! En nee, geen schatting. Daarbovenop komen eventuele onkosten voor het vervangen van eventuele pasjes en andere zaken die je in je portemonnee had plus de dagwaarde van je portemonnee. De vraag is dan ook hoe aantoonbaar hoog het schadebedrag is dat jij gaat terugeisen. Zelfs als de dader strafrechtelijk is veroordeeld omdat ze jouw portemonnee met complete inhoud behalve het geld erin in zijn zakken hebben gevonden dan zul je nog problemen krijgen om je geld op te eisen. Hij zegt namelijk dat er twee tientjes in zat en jij hebt het over die € 250 die je had gepint.

        En dat is het grootste probleem met civielrechtelijke vervolging omdat jij moet aantonen dat jij een forse schade hebt. Civielrechtelijk zal dat zeer lastig worden tenzij de dader bekent dat er zoveel geld in zat.

        Strafrechtelijk gezien wordt hij opgepakt, brengt hij enige tijd door in de cel en komt dan met een boete weer de straat op met een taakstraf. Dat is voldoende om het civielrechtelijk te winnen, mits jij maar kan aantonen dat jij veel schade had…

        1. Tsja, aantonen hoeveel schade je had is altijd het moeilijkste van een civielrechtelijke zaak. Misschien alleen portemonnee en pasjes, maar misschien gaat het over een Louis Vuitton tasje. Ik weet niet hoe het zit met proceskosten trouwens, worden die vergoed door de verliezende partij?

          Overigens is het misschien sowieso handiger om dit op reis- of inboedelverzekering te verhalen. Je betaalt dan wel je eigen risico natuurlijk. Ik weet ook niet of een verzekeraar nog iets kan eisen over de identiteit van de dader? Die gaat natuurlijk niet zomaar over de brug komen als de dader bekend is…

          1. Proceskosten komen niet aan de orde indien de dader al strafrechtelijk is veroordeeld. Dan komt het alleen nog neer op het bepalen van de schade. Alleen daarover zou je nog kunnen gaan procederen maar nogmaals, het moet dan een fors schadebedrag zijn. Hiervoor zul je dus moeten overleggen met een advocaat maar ik betwijfel of die kosten verhaald kunnen worden op de dader. Immers, die beslissing kun je ook zelf maken, zodat deze onkosten eigenlijk overbodig zijn.

            Bij een Louis Vuitton tas zal gekeken worden naar de dagwaarde ervan en om eerlijk te zijn weet ik niet hoe weinig een tweedehands tas nog eigenlijk waard is. Hoewel de waarde eigenlijk datgene is wat de gek ervoor wil geven. Deze “Speedy Neo” Monogram Denim tas heeft een vraagprijs van € 900 en is een tweedehands tas. Nieuw is’ie twee tot drie keer duurder. Op eBay staan goedkopere en duurdere varianten. Ik hoop alleen dat je het bonnetje nog hebt in dat geval!

            Je kunt proberen de bar aansprakelijk te stellen voor de diefstal want deze vond in de bar plaats, toch? Dat zal je niet populair maken en de barman zal mogelijk even wijzen naar een bordje aan de muur. Het risico is meestal voor de gast maar er zijn enkele uitzonderingen hierop. Zoals b.v. een garderobe waar je je jas hebt moeten afgeven. Wordt helemaal leuk als er een bordje hangt met de tekst: “De directie stelt zich niet verantwoordelijk voor diefstal of verlies.” want dat hoeft de directie niet te doen. Dat doe jij namelijk! Jij stelt ze verantwoordelijk, niet de directie. (Leuk he, foute bordjes!)

            Maar wil je blijven drinken in je eigen stamkroeg dan kun je beter de schade bij je eigen verzekering neerleggen, voor zover dit wordt gedekt. Je verzekeraar zal zeker moeite doen om eronder uit te komen als het een groot bedrag betreft. En nogmaals, je zult de totale schade moeten kunnen aantonen door middel van bonnetjes. Contant geld op zak? Jammer…

            Arnoud: linebreaks worden in mijn posts niet correct vertaald waardoor deze tekst op 1 regel staat! Moet dat niet eens gefixt worden? 🙂

            1. Erg hoor… “verhaal de schade maar op je eigen verzekering (ergo, betaal het maar lekker zelf) want dat is makkelijker en goedkoper”. Het klopt natuurlijk wel, maar vind je het gek dat criminelen vrijuit gaan? Ik wordt een beetje suf van “de brave burger” spelen…

              1. Natuurlijk moet je aangifte doen, maar ook met camerabeelden is het maar de vraag of de dader gepakt wordt. Daarnaast zijn kale kippen niet te plukken en kun je alsnog fluiten naar je geld. Heeft niks met brave burger zijn te maken, maar met het vergoeden van geleden schade. Daar heb je een verzekering voor.

                1. Tja, je doet aangifte en dan zijn er twee mogelijkheden:

                  1. De zaak wordt opgenomen in de statistieken en justitie doet verder niets met de beelden en getuigenverklaringen.

                  2. Er volgt een onderzoek, de beelden worden bekeken en vergeleken met andere beelden en men onderneemt een poging om de identiteit van de dader te achterhalen. Maar dit mag niet teveel tijd gaan kosten omdat in de tussentijd nog tientallen andere berovingen hebben plaats gevonden.

                  De kans is groot dat optie 1 de uitkomst wordt of dat men eerst aan optie 2 begint en alsnog bij optie 1 uitkomt. Het is namelijk vrij veel werk voor wat in het algemeen maar kleine schades zijn. De schade in contant geld is niet aantoonbaar dus gaat het vooral om de schade in de vorm van verloren pasjes, identiteitsbewijzen en de portemonnee zelf. Als dat boven de € 150 uit komt dan is dat al hoog. Plus, de kans bestaat dat je portemonnee wordt gevonden zonder geld erin, zodat je schade alleen het geld is. En dan is het jouw woord over hoeveel dat precies is. Hoe wil je dat bewijzen?

                  Echter, als de dader wordt gepakt en het wordt een strafzaak dan kan de civiele procedure gelijk behandeld worden met de strafzaak. Dan moet je wel aangifte doen en daarbij duidelijk melden dat je de schade op de dief wilt verhalen. Dat moet je wel even onderbouwen.

                  Nog een oplossing is Slachtofferhulp inschakelen. Zij helpen mee met het verhalen van de schade op de dader. En een kale kip is misschien niet te plukken maar de meeste criminelen hebben nog wel een paar veertjes die geplukt kunnen worden. Dat hoef je niet zelf te doen maar het Centraal Justicieel Incassobureau doet dat gewoon voor jou! De kans is dus groot dat jouw schade op deze manier vergoed kan worden, mits de dader is gepakt.

  8. Wat als het alleen maar op de camera-beelden lijkt alsof iemand een misdrijf pleegt? Het “slachtoffer” zou de “dader” wel eens kunnen afpersen met de beelden! En niet alleen onder bedreiging van een rechtszaak (want die zou in principe gewonnen moeten worden door de onschuldige verdachte), maar ook bijv. onder bedreiging van (eventueel anoniem) publiceren van de beelden op het Internet.

    Het idee dat daders van misdrijven geen privacy mogen verwachten, geldt toch alleen voor mensen die echt daders zijn? Dus iedereen die niet door een rechter is veroordeeld heeft wel recht op privacy! Hoe zit het met het recht op privacy van verdachten? Is het misschien een goede balans als een verdachte binnen de context van een rechtszaak geen privacy mag verwachten, maar buiten die context wel? En rechtvaardigt jouw status als verdachte eerdere privacy-schendingen van toen je nog geen verdachte was, als de daarbij verkregen informatie relevant is voor de zaak? Wat als je word vrijgesproken? Is het dan weer wel een ontoelaatbare privacy-schending?

    1. Met deze gedachte speelde ik ook. Ik denk dat dit de discretie van de cafébaas is. Indien de beelden ook maar enige vorm van twijfel toelaten, dan zou ik ze niet aan het slachtoffer geven. Misschien wel tonen (misschien herkent hij de dader), en in ieder geval bewaren voor justitie. En het slachtoffer aansporen om aangifte te doen, natuurlijk.

    2. Als het er alleen maar op lijkt dan zal het strafrecht dus niet kunnen helpen. Het bewijs moet overtuigend zijn. De beelden tonen dan wel de suggestie van diefstal maar de dader kan met een goed verhaal komen die zijn onschuld aantoont. Gelukkig zijn veel daders net niet slim genoeg om een mooi, waterdicht verhaal te geven of verzinnen ze details die ze later weer vergeten.

      Maar goed, indien de beelden op het Internet verschijnen dan kun je als dader gewoon aangifte doen en daarbij eisen dat de beelden offline gaan en een schadevergoeding eisen wegens reputatieschade, of zo. Zelfd de politie gaat wel eens de mist in.

      Volgens mij was er recentelijk iemand nog haar baan verloren omdat ze op televisie per ongeluk als dader werd aangemerkt. Ze had net gepind bij een betaal-automaat en na haar kwam iemand met een gestolen pas. Door een misverstand over het tijdstip kwam zij dus in beeld. Haar baas zag dit en ontsloeg haar op staande voet! Dus gemeld bij de politie en die gaf het gehele misverstand snel toe en gelukkig wisten ze de boel weer snel te herstellen en kon ze ook gewoon weer terug naar haar werk, maar toch…

      En dat is eventuele schade die je kunt verhalen op diegenen die de beelden online hebben gezet. En de politie komt er iets makkelijker mee weg dan de gemiddelde burger.

      Hart van Nederland heeft nog een artikel over deze bizarre kwestie. 🙂

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.