Waarom hebben we ook alweer auteursrecht? Gek genoeg is dat een onder juristen zelden gestelde vraag. Bernd Hugenholtz vond in 1998 maar één eerdere gelegenheid waarin de Nederlandse Juristen-Vereniging hier uitgebreid aandacht aan schonk, en dat was in 1877.
De conclusie was destijds duidelijk: auteursrecht, waarom zou je? Zoals Hugenholtz schrijft:
De preadviseurs vonden dit geen moeilijke vraag: dergelijke rechtsbeÂginselen zijn er niet: ‘…er is geen rechtsbeginsel dat de Staat kan nopen schrijvers en kunstenaars de rechten van hun arbeid te verzeÂkeren.’ Noch het leerstuk van de letterkundige of intellectueÂle eigendom, noch de leer ‘dat de arbeider recht heeft op het loon van zijn arbeid’, noch de opvatting dat de koper van een boek zich stilzwijgend verÂplicht zich van nadruk te onthouden vermocht de preadviseurs te vermurwen. Als er al gronden zijn tot bescherming van schrijÂvers en kunstenaars, dan zijn die slechts gelegen in het algemeen belang. De vergadering was het hiermee eens, met 36 stemmen voor en 10 tegen.
Nu, een dikke tweehonderd jaar later, denken juristen daar anders over – al formuleren ze dat zelf liever als “Auteursrechtelijke beginselen zijn inmiddels diep in het rechtsbewustzijn van de gemiddelde justitiabele verankerd.” Of zelfs zo: “Een ieder heeft het recht op de bescherming van de geestelijke en materiële belangen, voortspruitende uit een wetenschappelijk, letterkundig of artistiek werk, dat hij heeft voortgebracht.” (artikel 27 van de UVRM)
De heren van de Zweedse Pirate Bay (zie ook het interview in Bright) zouden graag deze ankers losgooien. Begonnen als aanbieder van Bittorrent-verwijzingen, hebben zij zich ontwikkeld tot politieke partij met als voornaamste doel “de auteursrecht wetgeving fundamenteel wijzigen”. De belangrijkste wijzigingen die zij voorstaan, zijn:
- Al het niet-commercieel kopiëren en gebruik zou geheel vrij moeten zijn. Bestanden uitwisselen en P2P-netwerken zou juist aangemoedigd moeten worden in plaats van gecriminaliseerd.
- De monopolie positie van de auteursrecht houder om een esthetisch werk commercieel te exploiteren zou gelimiteerd moeten worden tot vijf jaar na publicatie.
- We willen ook een volledige ban op DRM-technologie en contractclausules met als doel de wettelijke rechten van de consument op dit gebied te beperken.
Extreem misschien, maar het past binnen de steeds sterker wordende roep om het auteursrecht te herzien nu meer en meer media via Internet verspreid kan worden. Kopiëren deed men met de kroontjespen of schrijfmachine; publiceren stond gelijk aan uitgeven in druk (Hugenholtz). En omdat weinig mensen een drukpers hebben, hebben ook maar weinig mensen er moeite mee dat het drukken door auteursrecht geregeld wordt.
Nu is iedere PC een bliksemsnelle en perfecte drukpers, kopieerapparaat en kiosk in één. Dommering noemt dit het elektronisch vergiet: woord, beeld en geluid van het auÂteursÂrechÂtelijke werk beginÂnen `weg te lopen’ door de kopieerÂappaÂratuur bij de geÂbruiker en intermeÂdiairs. Ga je dan proberen de gaten te vullen met DRM-stopverf, of moet je juist dat vergiet zien als het nieuwe model?
De vraag is dan meteen, hoe verdien je dan geld met dat nieuwe model? Maar hoe verdien je dan wel geld met je muziek of films? Welke open business modellen zijn er? Advertenties bij je werk lijkt misschien een mooi model, maar iedereen kan dan dezelfde tekst herpubliceren met zijn eigen advertenties er bij. Of zelfs gratis. Zal een auteur dan nog genoeg bezoekers op zijn eigen site krijgen?
Het toverwoord is ‘services’. Vraag geld voor een dienst die alleen jij kunt, en gebruik de rest als ‘loss leader’, als lokkertje om jezelf te verkopen. Voor de muzikant betekent dat dus terug naar live optredens met hun elektronische muziek als lokkertje. Je kunt muziek ook gebruiken als loss leader voor verkoop van apparaatjes natuurlijk.
Voor een tekstschrijver lijkt me dat iets minder praktisch. Teksten voorlezen is immers saai. Dus je moet niet alleen goed kunnen schrijven, maar ook goed kunnen presenteren. Een alternatief is wellicht je tekst in syndicatie verkopen.
Al deze modellen hebben één ding gemeenschappelijk: de ankers van het auteursrecht mogen een stuk losser.
Arnoud
Ik sprak Aad Link, manager van The Nits laatst. Ook The Nits verdienen het meeste aan live-optredens.
Copyright voorkomt niet echt dat mensen werken niet gaan kopi?ren. Er zijn genoeg muzikanten die alleen onder Creative Commons BY publiceren, toch verkopen anderen deze content niet. Tegelijkertijd worden er wel bv foto’s verkocht waar ‘alle rechten voorbehouden’ op zit. Misbruik lijkt niet echt voorkomen te kunnen worden door copyright. Ook kun je dankzij copyright niet direct geld verdienen. Er zijn zat bandjes met een platendeal die niets verdienen alleen maar verlies maken.
Fysieke producten kan elke band verkopen. Er zijn mensen die een CD willen met een mooi boekje. Of alleen het boekje verkopen, of een speciaal boek. Fans kopen het liefst alles. Als je fans hebt dan zijn er mogelijkheden, daar staat copyright los van. Nogmaals: een contract bij Sony wil niet zeggen dat je geld gaat verdienen, sterker nog: de meeste bands maken verlies.
Live optreden is zeker goed te doen in combinatie met het gratis weggeven van muziek, maar ik denk dat grotere bands ook aanvullende dingen kunnen verkopen. Boekjes, t-shirts, CD’s, DVD’s, muziek op een stick, iPods met alle nummers inclusief special tracks etc. Er zijn genoeg mogelijkheden maar het punt blijft: je zult eerst fans moeten opbouwen. Vroeger ging dat via airplay op de radio en nu door je muziek online te zetten. In beide gevallen kost dat jou als band vrij weinig geld, maar de airplay-royalties mis je wel als je CC gebruikt helaas. Maar zo heel veel geld is dat ook niet voor beginnende bands. Blijft lastig maar niet onmogelijk. Elk voordeel heb z’n nadeel tenslotte, toch?