Minister Hirsch Ballin van Justitie is boos op de Stichting Musicopy. Deze stichting incasseert royalties voor gebruik van auteursrechtelijk beschermde bladmuziek. Op zich niets mis mee, bladmuziek is beschermd en wie beschermd werk kopieert, moet daarvoor betalen (tenzij het gaat om een kopie voor eigen oefening of gebruik). Wat wel mis is, is de manier waarop Musicopy dat doet. Hirsch Ballin legt uit:
De Stichting Musicopy is een privaatrechtelijke rechtspersoon die in opdracht van de rechthebbenden van bladmuziek optreedt ter uitoefening van hun rechten. Dat betekent dat de stichting geen opsporings- of handhavingsactiviteiten mag uitvoeren. De manier waarop de stichting zich manifesteert, is daarmee niet in overeenstemming. Aan dat gedrag moet een einde komen.
De minister deelt mede dat hij hierover op 6 juli 2007 met de leiding van de Stichting Musicopy zal spreken om te komen tot een verheldering van de positie van de stichting. Daarbij zal duidelijk worden gemaakt dat niet de indruk mag worden gewekt dat de stichting een opsporingsinstantie is die toeziet op de verrichtingen van de muziekverenigingen, koren en orkesten.
Via Volledig bericht, pardon Boek 9.
Arnoud
En terecht, meer van dit soort organisaties gedragen zich alsof ze zelf opsporingsbevoegdheden hebben. Dat moet eens afgelopen zijn!
MusiCopy geeft er op haar website een mooie spin aan: http://www.cedar.nl/musicopy – punten 2 en vooral 3 zijn dus geen ‘opsporingsactiviteiten’?
“openbare uitvoeringen bezoeken”? Dat mag iedereen, dus ook Musicopy. Een fotograaf mag ook een tijdschrift kopen om te kijken of iemand daar zijn foto’s in publiceert zonder toestemming.
De minister bedoelde strafrechtelijke bevoegdheden, zoals binnentreden, boeken bekijken of materialen in beslag nemen om te kunnen doorzoeken.
Arnoud
PS: wel bijzonder, drie Arnoud/Arnout’s in de reacties!