De pizzaboer op afstand – met vervalste gegevens geplaatste bestelling

Het is een oude truc: bel een paar pizzabakkers en laat ze allemaal een paar dure pizza’s bezorgen bij de buurman. Tegenwoordig werkt die truc meestal niet meer, maar op internet kan het vaak nog wel. Als een site de mogelijkheid heeft om per acceptgiro te betalen, dan kun je in naam van een ander producten bestellen en laten bezorgen, zodat hij met de rompslomp zit. En als hij niet uitkijkt, met een incassobureau ook.

Die buurman riep destijds gewoon heel hard dat hij niks besteld had, waarna de bezorgers mopperend weggingen. Met de pizza’s uiteraard. Alleen, als het gaat om een ongevraagde toezending via internet, dan hebben we een bijzondere wettelijke regeling: die mag je houden en je hoeft niets te betalen.

Een maas in de wet? Je kunt tenslotte op die manier iets bestellen, en vervolgens de incasso afpoeieren door te zeggen dat je niets besteld hebt.

Even terug naar de basis. De winkel zal zeggen dat er toch echt een overeenkomst is gesloten en dat hij heeft geleverd. Dus betalen graag. De ontvanger zal zeggen dat hij niets besteld heeft en dus ook niet hoeft te betalen. De bewijslast ligt dan in eerste instantie bij de winkel: die stelt dat er een overeenkomst is, en dat moet hij dan maar bewijzen. Hij heeft dan een ingevuld webformulier, maar omdat hij met een acceptgiro werkte, is dat erg mager als bewijs dat de ontvanger ook werkelijk dat formulier heeft ingevuld.

Lukt de winkel dat toch, dan moet de ontvanger bewijzen dat hij niet degene was die het formulier heeft ingevuld. Dat kan ook lastig zijn natuurlijk. Is hij onder een ander account al klant bij die winkel, dan kan dat een aardig begin zijn voor zo’n bewijs.

Kan de winkel niet bewijzen dat er een overeenkomst is, dan is er dus geen overeenkomst.

In beide gevallen zal de winkel vervolgens stellen dat hij iets geleverd heeft zonder geldige reden, en dan kan hij dat terugeisen. Onverschuldigd betaald, noemen juristen dat. Artikel 6:203 BW. En daar heeft de ontvanger dus dat artikel 7:7 van het Burgerlijk Wetboek als tegenargument. Het was een niet door hem bestelde zaak (want er was geen overeenkomst), met het verzoek tot betaling van een prijs.

Wat nu?

In het recht geldt een algemene regel: speciale wet gaat boven algemene wet. Hier hebben we een algemene wet die zegt “terug als onverschuldigd betaald”, en een specifieke wet over het mogen houden van toegezonden zaken met een verzoek tot betalen. Die specifieke wet zou dan moeten winnen.

Bovendien is de bedoeling van die specifieke wet om de consument te beschermen tegen zomaar toegezonden artikelen. Het is moeilijk om het verschil te zien tussen een agressieve verkoopactie en een aflevering op grond van een door een grapjas aangegane bestelling. Dus ook daarom zou die specifieke wet de consument moeten beschermen in dit geval, zodat hij het artikel niet terug hoeft te geven.

Een slimme webwinkel laat de klant dus eerst betalen. Dan speelt deze hele discussie niet. De winkel heeft zijn geld, en de ontvanger van het product is óf blij met het bestelde, óf hij kiepert het in de vuilnisbak. Maar dat is niet meer de zorg van de winkel.

Arnoud

7 reacties

  1. Indien de webwinkel claimt dat het verkeerd vezonden is en niet verzonden is om de ontvanger tot een koop te bewegen is mijns inziens deze bepaling niet van toepassing en dient het product teruggezonden te worden op kosten van de verkoper, correct?

    Met acceptgiro’s sturen is dus inderdaad erg stom. Verstandig is het om de consument dan op een bevestigingslink in een email te laten klikken. Hetgeen we ook steeds vaker zien.

    Tenslotte hebben we nog altijd de Rembourszendingen. Een consument besteld wat, het wordt verzonden en de verzendende partij krijgt het na 1 week terug. Kosten 13,95. TNT blij, consument asociaal en verkoper niet blij. Hoe sterk sta je als verkoper dan?

  2. Sterk in welke zin? De koper heeft ontbindingsrecht, dus je moet rekening houden met terugzendingen, hoe je de consument ook laat betalen.

    Ik vraag me nu wel af bij wie de bewijslast ligt over het al dan niet “tot een koop bewegen”. De webwinkel begint met te stellen dat er een overeenkomst is, en komt een heel eind met het ingevulde webformulier en het feit dat er op de factuur stond “Bezorging ivm uw bestelling van 3 januari”. De consument zou daaruit moeten begrijpen dat dit geen promotionele actie is.

    Krijg je alleen een doos met een product en een acceptgiro, dan kun je als consument moeilijk het verschil zien. Er zijn malafide bedrijven die op die manier mensen proberen te misleiden, dus ik zou denken “leuk geprobeerd, maar daar trappen we niet in.”

    Kortom, de webwinkel moet bij een bezorging heel duidelijk maken dat dit gaat om een bestelling en niet om een promotie.

    Arnoud

  3. De consument heeft het recht de koop overeenkomst binnen 7 dagen te ontbinden. Ook bij Rembourszendingen. Dit is natuurlijk een flinke strop van 13,95 + 1% van het factuurbedrag voor de ondernemer. Maar soms worden Rembourszendingen aan de deur geweigerd. Is dit wel een correcte wijze van ontbinden van de koopovereenkomst? Het weigeren van een Rembourszending kan namelijk ook berusten op een misverstand (vrouw doet de deur open en is niet op de hoogte van de bestelling van manlief). Hier is dus niet sprake van het ontbinden van de overeenkomst en wordt de overeenkomst m.i. niet ontbinden door het enkel weigeren van het pakket. M.i. is het enkel weigeren van een rembourszending, die duidelijk aangemerkt is als hetgeen iemand bij een winkel besteld heeft, geen ontbinding van de koopovereenkomst. Hierdoor vind ik dan ook dat de verkoper de kosten hierdoor mag doorberekenen. En weigeren aan de deur is ook in strijd met het doel van de wet koop op afstand, namelijk dat je het product kunt uitproberen. Naar een doosje kijken en dan nee zeggen lijkt me niet de bedoeling.

    Tot slot vraag ik me af in hoeverre de verzendkosten aan de kant van de leverancier beschouwd kunnen worden als niet voor teruggave vatbaar en dus onder de uitzonderingen van de wet koop op afstand vallen: Bijvoorbeeld verpakkingskosten als maatwerk. Er wordt een verpakking met verpakkingsmateriaal met verzendmethode op maat en naar wens voor de klant gemaakt. Of als een dienst die reeds uitgevoerd is te beschouwen, een leveringsdienst.

  4. Volgens art. 7:46d BW komen bij ontbinding de kosten van terugzending voor rekening van de koper. Die 13,95 + 1% factuurbedrag vallen daar m.i. wel onder.

    Als je je vrouw niet inlicht over een koop via internet, en zij weigert het pakket, tsja dan moeten de kosten voor vernieuwde zending voor jouw rekening komen zou ik zeggen.

    Wat is volgens jou het essenti?le verschil tussen weigeren aan de deur enerzijds en aannemen, openmaken, niet mooi vinden en via ’t postkantoor retour sturen? De kosten komen in beide gevallen voor rekening consument.

    Bij maatwerk geldt het terugzendrecht niet (art. 7:46d lid 4(b)(1) BW). Een specifieke verpakking op instructie van de klant zou hier wel onder vallen. Het enkele “in cadeauverpakking graag” nog niet.

    Arnoud

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.