Stel je voor. Je besluit voor jezelf te beginnen. Je hebt een leuke nichebusiness ontdekt. Deze heeft alleen één probleem: elk product dat je maakt, kan vrijwel gratis door de klant worden gekopieerd en verder verspreid. Ze kunnen zelfs hun eigen winkel beginnen en daar die kopietjes verkopen. Vaak op kleinere schaal dan jij, waardoor ze veel minder overhead en kosten hebben. Steeds meer privépersonen doen het zelfs als ‘hobby’ en geven de kopietjes gratis weg.
Dat schiet natuurlijk niet op. Onder die omstandigheden heeft het weinig zin om geld te investeren in verdere ontwikkeling van het product. Je kosten gaan omhoog, terwijl deze namakers nog steeds vrijwel gratis hun kopieën aan kunnen bieden.
Daarom dient er een exclusief recht te komen op het kweken en verkopen van appels. Uitsluitend de oorspronkelijke kweker van een appel dient het recht te hebben de pitten van deze appel te kunnen gebruiken om nieuwe appels te laten groeien. En het structureel aanbieden of bezit uit winstbejag van appelpitten dient strafbaar te worden.
Onzin, denkt u nu? Maar waarom geldt het voor auteurs dan wel?
Geïnspireerd door All It Takes is One Rotten Apple door open source-jurist Brendan Scott.
Arnoud
De analogie gaat helaas niet op: De kosten voor het ‘kopi?ren’ van een appel zijn niet bijna 0, vraag dat maar aan elke willekeurige fruitteler. Denk aan kosten voor voeding, ziektebestrijding, de landbouwgrond, transport van de appels. Veel van deze kosten zijn niet toepasbaar op ‘goederen’ voortkomend uit intellectueel eigendom. Een kopie van een foto op internet is gratis aan te bieden, een appel kun je niet onbeperkt uitdelen zonder hier werk in te moeten steken.
Joost, je hebt gelijk: voordat een appelboom de eerste vruchten levert ben je een maar jaar verder. Van een tomaat heb je na een jaar al vruchten.
De Nederlandse wet kent al “kwekersrecht” waarmee plantenveredelaars de verkoop van zaai en pootgoed kunnen beperken. De “rotte appel wet” kan al bestaan. 🙁
Nou vooruit, ik geef mijn ongelijk toe. Het was ook maar een losse gedachte voor de zondagochtend.
Mocht er iemand nog behoefte hebben aan gratis vruchten van het kleefkruid in mijn achtertuin, dan heb ik nog een meter of vijftig van dat spul liggen. De kosten voor het kopi?ren zijn daar klaarblijkelijk wel nul. Sterker nog, die zijn negatief, want het kost me geld om te zorgen dat dat niet groeit.
Nog een aardige in dit verband:
http://video.google.com/videoplay?docid=5575765927481977413&hl=nl
Met onder meer de regeling dat boeren zaad niet mogen hergebruiken in volgend jaar, maar nieuw moeten kopen.
Joost: Internet is niet gratis, hier wordt door alle deelnemende partijen voor betaald (apparatuur, bandbreedte, stroom, personeelskosten, etc).
Freeagingme: Dat is waar, maar de marginale kosten van verspreiding van een stuk informatie op internet (zeker in gevallen waar het gaat om bijv. een foto, of tekst) naderen 0. Het gaat niet zozeer om de totale kosten als wel de kosten van reproductie en verspreiding van 1 exemplaar.
Het principe is wel frustrerend; Je bedenkt iets, ontwikkelt het en vervolgens kan iemand het namaken en eenvoudig verspreiden. Of een “grote” partij komt met een soortgelijk iets en weg is je markt…