Terugblik: Waarom ik (nog steeds) al mijn werk gratis weggeef

CC-BY-SAJa, ik doe het nog steeds. Vorig jaar rond deze tijd schreef ik over waarom ik al mijn werk gratis weggeef. Dat gaf aardig wat reacties, waaronder een paar van ongeloof: hoe ga je rondkomen als je je werk gratis weggeeft? Nou, ik ben er nog steeds en over inkomsten heb ik niet te klagen. Nee, niet uit royalties, maar uit exposure, spreekbeurten, boekverkopen en gewoon betaalde opdrachten voor mijn bedrijf.

En dat was dan ook het bezwaar van een freelance auteur die me een tijd geleden mailde: “jij bent geen professioneel schrijver, want je verdient geen geld door je werk te verkopen”. En daarom zou mijn betoog over je werk gratis weggeven niet opgaan voor professionele auteurs, fotografen of muziekmakers. Dat leek me een beetje een cirkelredenering: professionele schrijvers verdienen geld per verkocht exemplaar, ik stel voor om royalties per exemplaar af te schaffen, dus mijn model kan niet werken voor professionele schrijvers.

Maar na enige verdere discussie kwamen we op iets diepers uit. Schrijven is niet mijn primaire bezigheid, maar een nevenactiviteit naast mijn werk als juridisch adviseur. Als ik ophoud met schrijven, krijg ik nog steeds opdrachten. Een romanschrijver die ophoudt met romans schrijven, heeft niets anders meer op terug te vallen. Het deed me denken aan de opmerking dat “Creative Commons alleen voor hobbyisten” zou zijn.

Hobbyisten is niet het goede woord, maar er zit wel een kern van waarheid in. Geld verdienen per exemplaar, per kopie van je werk is geen optie meer nu er via internet gratis en voor niets oneindig veel kopietjes gemaakt kunnen worden. Je moet dus op zoek naar een ander model, en dat zal betekenen dat je ander werk moet gaan doen naast het maken van je werken. In mijn geval is dat dus opdrachten voor mijn bedrijf binnenhalen, maar het kan ook dichter bij het scheppend werk zijn: denk aan die spreekbeurten of seminars waar je over je werk kunt vertellen.

Hoe denken jullie dat er geld te verdienen is als je vooral goed bent in schrijven, fotograferen, musiceren of filmen?

Arnoud

149 reacties

  1. Ook zonder een eigendomsrecht is er een behoefte naar huizen. Het bestaan van de markt is niet gekoppeld aan het in eigendom hebben. Zo???n markt zal er uiteraard anders uitzien, maar een afwezigheid van eigendomsrecht houd niet

    per definitie in dat er dan geen markt dus geen zal bestaan.

    Eigendomsrecht op zaken is inderdaad wat anders dan het auteursrecht, maar jij probeerde iets met marktwerking tussen schrijvers. Ik beweer dat je daar geen logisch coherent verhaal van kunt maken zonder een vorm van wettelijke bescherming. Probeer het maar.

    Nu maakt je gebruik van een drogreden waarbij gebruik wil maken van een omgekeerde bewijslast. Als jij beweerd dat het allemaal niet kan zonder een wettelijke bescherming, dan verneem ik graag van jou daar een onderbouwing voor.

    Maar wat vind je nu van het voorbeeld van de kopi?rende tv-zender?!

    Dat vind ik een goed voorbeeld. TV series zouden niet gemaakt kunnen worden Als de financiering berust op uitzendrechten. Als er een andere bron van financiering kan worden gevonden kan het weer wel. Maar misschien zou serie als heroes wel gefinancierd kunnen worden door de kijkers. Obama heeft tijdens de verkiezen op soort gelijke manier zijn campange gefinancierd. En dat werd voor die tijd ook voor onmogelijk gehouden.

  2. Zoals ik al twee keer aangetoond heb: kruideniers worden inderdaad beschermd tegen supermarkten die hun schappen vullen met gestolen artikelen.

    Maar we zanikken de verkeerde kant op. In deze hele discussie wordt gesuggereerd dat er tegengestelde belangen zijn tussen filmmakers, fotografen, muzikanten en auteurs, en diegenen die hun werk waarderen. We hebben nu een prachtige infrastructuur om de verspreiding van origineel werk te bevorderen. Me dunkt dat de meeste mensen graag bereid zijn een kleine vergoeding te betalen voor muziek, films en goede verhalen – als ze op die manier hun favoriete filmers, fotografen, muzikanten en auteurs in staat kunnen stellen meer werk te produceren. Me dunkt dat er business-modellen zijn waarmee al dat werk voor grijpstuivers of zelfs voor niks ter beschikking gesteld kan worden. Veel filmmakers, fotografen, muzikanten en auteurs experimenteren daar al mee. Maar om om hen nou te verplichten hun werk gratis ter beschikking te stellen en als cyber busquer of elektronische troubadour door het leven te gaan, is een brug te ver.

  3. Veel schrijvers zouden nooit de werken hebben geproduceerd die ze nu hebben geproduceerd als ze met hun werk niet hun brood hadden kunnen verdienen.

    De eerste vereiste aan een stelling is dat deze enige zeggingskracht heeft, en daar ga je al volledig de mist in.

    Veel schrijvers zouden nooit de werken hebben geproduceerd die ze nu hebben geproduceerd als ze …

    … nooit naar de Efteling waren geweest … niet Karel hadden geheten … linkshandig waren geweest … er geen maandag in een week had gezeten … de kleur van de lucht groen was geweest

    Het is allemaal waar.

    Wat wil je nu eigenlijk zeggen?

    Dat financi?le compensatie een belangrijke motivatie is om te schrijven? Kan wel zijn, maar wat heeft dat met deze discussie te maken? Het is niet de enige motivatie, en het schrijfproduct is niet het enige product waarmee de schrijver geld kan verdienen. Laat dat nou net hetgene zijn wat Arnout beweert.

    Of wil je zeggen dat het auteursrecht nodig is, omdat dat die compensatie mogelijk maakt? Mogelijk wil echter nog niet zeggen dat die compensatie er komt of moet komen. In de praktijk hebben van sommige soorten schrijvers er 90% echt werk, om daarnaast maar te kunnen schrijven. Misschien is het inderdaad zo dat schrijvers een overspannen verwachting hebben van het geld dat ze kunnen krijgen met schrijfwerk, maar dan vraag ik me af of we wel het soort maatschappij willen hebben waar een groot deel van een beroepsgroep gefopt wordt ten bate van tussenpersonen (uitgevers) die er met de buit vandoor gaan.

    De (vermeende) zwakke ondernemingsgeest van auteurs en aanverwant artistiek, dus niet-ondernemend grut is in elk geval een fraai argument dat keer op keer gebruikt kan worden om het auteursrecht nog ruimer en nog langduriger te maken. Kijk maar naar de recording rights-discussie: er wordt al lang niet meer besproken of er uberhaupt wel een speciaal recht voor een speciaal type arbeider moet zijn, maar er wordt wel door voorstanders van verlenging op gewezen dat die arme sessiemuzikanten destijds niet in staat waren een fatsoenlijke vergoeding te bedingen. Omdat sommige creatievelingen niet kunnen onderhandelen moet er dus maar een extra belasting in het leven worden geroepen? Over hoeveel muzikanten hebben we het eigenlijk? Zou het niet goedkoper zijn als de EU al die “slachtoffers” een bedrag ineens te geven?

    Misschien dat het tijd is het vermeende gebrek aan handelsgeest onder artistieke types eens op een andere manier een plaats in het recht te geven. Want zoals het nu gebeurt, zijn het nog altijd, na vierhonderd jaar auteursrecht, derden die er met het been vandoor gaan.

    Sorry, ik dwaal een beetje af. De vraag staat: wat wil je nou eigenlijk zeggen?

  4. @bona: Ik heb soms wat moeite met geschreven taal. Nog een poging.

    Ook zonder een eigendomsrecht is er een behoefte naar huizen. Het bestaan van de markt is niet gekoppeld aan het in eigendom hebben. Zo???n markt zal er uiteraard anders uitzien, maar een afwezigheid van eigendomsrecht houd niet per definitie in dat er dan dus geen markt zal bestaan.

  5. Okay, een andere vergelijking. Wat we nu op internet meemaken, is een confrontatie tussen de nieuwe cultuur van digitale hunters & gatherers en de bestaande cultuur van cultural farmers. De eerste groep bestaat uit een nieuwe generatie internetgebruikers die redeneert: ik sprokkel op het web mijn eigen behoeften wel bij mekaar. De tweede groep bestaat uit cultuurboeren die reageert: prima, maar niet van mijn akker.

    Welke redenering wint? Volgens mij is het niet zo ingewikkeld om te constateren dat een sprokkeleconomie veel minder voortbrengt dan een bouweconomie. Het landbouwmodel vergt echter bescherming van de farmer tegen de forager. Het heeft immers niet zoveel zin om te investeren een een boomgaard als daar een horde peer-to-peer kopieerders op losgelaten wordt.

    Er zijn ook wel moderne varianten van het sprokkelmodel. Walden (de commune van Frederik van Eeden) werd geplaagd door gezeur over arbeidsindeling en beloning) en een grootschaliger experimenten met sprokkellandbouw in Rusland, China, Cambodja en Vietnam kenden ook geen goede afloop. Er lijkt een relatie tussen beloning en opbrengst, met andere woorden: de boer die niet beloond wordt voor hard werk zal niet geneigd zijn om veel te produceren.

    Als we nu over een auteursrecht praten dat aansluit bij de digitale cultuur, dan valt er waarschijnlijk heel veel te winnen met een landbouwmodel waarin delen voorop staat. Ook hiervan vinden we voorbeelden in de historie, denk aan ondelinge verwerkingsbedrijven, cooperatieve inzet van kapitaalgoederen, waterschappen, zaadbanken en zelfs het klassieke poldermodel. Maar in dat poldermodel is geen plaats voor sprokkelaars. Althans geen vrijplukkers die de complete oogst weghalen.

    Een gratis proefpeertje kunnen ze altijd komen ophalen. 😉

  6. @Toine(55). De vergelijking in de eerste alinea is niet meer dan een oude vergelijking (eigendom met IE) in een nieuw jasje gegoten.

    De vergelijking met communistische landen is een vals dillema. De onderliggende stelling is hier dat er gekozen moet worden tussen een verbod (verbod op het maken van een kopie) dat door de overheid opgelegd wordt en ander verbod (verbod op het maken van meer winst) dat door de overheid opgelegd wordt. Er is nog een derde mogelijkheid: namelijk geen verbod op het een of het ander van de overheid.

    Het heeft immers niet zoveel zin om te investeren een een boomgaard als daar een horde peer-to-peer kopieerders op losgelaten wordt.

    Als ik Heroes wil zien zal daar in geinversteerd moeten worden, dus heeft het voor mij zin om daar in te inversteren ongeacht of er een horde peer-to-peer kopieerders op wordt losgelaten. Die horde peer-to-peer kopieerders vinden heroes misschien ook wel leuk. Zie #51.

  7. Alex, jouw oplossing is met andere woorden: vooraf betalen. Vind ik ook best. Geef ik jou een paar peertjes gratis en dan kom ik vervolgens jouw bijdrage aan mijn boomgaard ophalen.

    Werk dat nou eens uit een in business-model voor cultuurproducten. Tienduizend fans van Anouk schuiven allemaal vijf euro voor een uur muziek, en die songs gaan vervolgens de vrije distributie in. Kun je nu al mee beginnen. Het auteursrecht vormt geen enkele belemmering.

  8. @Alex:

    Auteurs moeten (tot 70 jaar na de dood) het alleen recht op openbaringen en verveelvoudigen hebben, omdat???.. De indruk die ik hier krijg is dat deze afgemaakt wordt met ???ze anders kunnen ze niet bestaan???.
    Toch is dat niet waar het mij om gaat. Ik redeneer vanuit het algemeen belang, niet dat van een individueel schrijver. Dat goede tv-series gemaakt blijven worden lijkt me bijvoorbeeld in het algemeen belang.

    Nu maakt je gebruik van een drogreden waarbij gebruik wil maken van een omgekeerde bewijslast. Als jij beweerd dat het allemaal niet kan zonder een wettelijke bescherming, dan verneem ik graag van jou daar een onderbouwing voor.

    Ik gaf al aan waarom het schrappen van het eigendomsrecht een einde zou maken aan de huizenmarkt die wij kennen. Misschien is er een manier om zo’n markt op een andere manier op te zetten, maar dan mag jij mij vertellen hoe.

    Je kunt van mij niet verlangen dat ik bewijs dat zo’n manier niet bestaat. Als partij A een wetswijziging voorstelt en partij B aannemelijk maakt dat die wetswijziging aanzienlijke problemen met zich mee lijkt te brengen, dan is het niet aan partij B om te bewijzen dat die problemen onoplosbaar zijn. Het is aan partij A om aan te tonen dat die problemen hetzij niet zullen optreden, hetzij door weer andere maatregelen kunnen worden opgelost.

    Maar we hebben het inderdaad vooral over het auteursrecht en Arnoud’s voorstel.

    Dat vind ik een goed voorbeeld. TV series zouden niet gemaakt kunnen worden Als de financiering berust op uitzendrechten. (…)

    Mooi! Je bent het dus eens dat het vervangen van de huidige auteurswet door Arnoud’s voorstel redelijk wat implicaties zou hebben. Als we willen dat tv-series blijven bestaan, moet invoering van Arnoud’s voorstel dus samengaan met een alternatief financieringsmodel. Dit heb ik overigens ook al een paar keer gesuggereerd.

    Ik heb zelf geen idee hoe zo’n alternatief en werkbaar financieringsmodel kan worden opgezet, en ik heb hier ook geen voorstellen voor gezien. Ik zeg niet dat zo’n financieringsmodel niet te vinden is, maar zolang we het niet hebben gevonden kunnen we Arnoud’s voorstel niet invoeren.

    “Maar misschien zou serie als heroes wel gefinancierd kunnen worden door de kijkers.” Denk je aan het donationware model? Als algemene oplossing ben ik er vrij sceptisch over, maar wie weet.

    In ieder geval is het tv-serie voorbeeld eenvoudig uit te breiden tot andere werken. Als we het eens zijn dat ??n of andere vorm van financiering nodig blijkt, moet het duidelijk zijn dat vervanging van de huidige auteursrecht door een “verplicht CC”-model enorm veel aanpassingen vergt op allerlei terreinen. Misschien is dat mogelijk, misschien niet. Je kunt je in ieder geval afvragen of het huidige zeer flexibele verbodsmodel, dat deze financieringsmodellen aan de vrije markt overlaat, nu echt zo slecht is. Misschien is het beter om te proberen iets te doen aan de echte excessen van het huidige model dan om het huidige model radicaal de nek om te draaien zonder de garantie te hebben dat de wereld die we kennen wel blijft draaien?

  9. @Branko:

    De eerste vereiste aan een stelling is dat deze enige zeggingskracht heeft, en daar ga je al volledig de mist in.

    (meer van hetzelfde)

    Ik heb geen behoefte om in te gaan op dit soort reacties.

  10. Dat is reeds gedaan met een Nederlandse film (ik geloof de lift) omdat ze anders de financiering niet rond kregen.

    Misschien denk je aan dit bericht? Niet over De Lift uit 1983, maar over een eerbetoon aan die film:

    Ge?nteresseerden konden van tevoren al hun bioscoopkaartje via een site kopen. Deze donateurs krijgen niet alleen de gelegenheid de films als eersten te zien, ook wordt hun naam op de aftiteling geplaatst. Hoofdrolspeler uit de oorspronkelijke film, Huub Stapel, maakte als eerste een tientje over.
    Dit lijkt mij een voorbeeld van het Street performer protocol.

  11. Een interessant artikel is An Economic Analysis of Copyright Law. In punt 6 op bladzijde 87 wordt Arnoud’s argument behandeld en verworpen, grappig genoeg juist omdat de kosten van het kopi?ren tegenwoordig richting nul gaan.

    Het hele artikel is gebaseerd op het idee dat het voorhouden van een wortel als een incentive werkt. Wie dat idee verwerpt zal ook door dit artikel natuurlijk niet worden overtuigd.

  12. En deze is ook nieuw voor mij: artikel 27, tweede lid, van de Universele verklaring van de rechten van de mens:

    Een ieder heeft het recht op de bescherming van de geestelijke en materi?le belangen, voortspruitende uit een wetenschappelijk, letterkundig of artistiek werk, dat hij heeft voortgebracht.

  13. Landis en Posner hebben natuurlijk een punt. Als kopi?ren makkelijk en gratis is, zoals nu met internet het geval is, dan ontstaat er een behoefte om niet-kopieerbare zaken te ontwikkelen. Er zullen meer geheimhouding en meer contractuele afspraken komen. Daarmee heb je dan nog steeds je unieke positie en dus je gegarandeerde inkomsten. Een terecht argument, maar het gaat wel uit van het idee dat je hoe dan ook geld moet verdienen met het verkopen van kopietjes. Ja sorry, dat is nu net het punt hier. Is dat de enige/beste manier? Zijn er andere wortels dan de royalty-inkomsten?

    En uit de UVRM volgt niet dat er een exclusief recht moet komen. De CC licenties beschermen ook mijn geestelijke en materi?le belangen op mijn werken.

  14. Moral rights in a remix culture? Je wil de auteur het recht ontnemen om een vergoeding te vragen voor gebruik, maar je gunt hem nog wel het persoonlijkheidsrecht: dat rijmt niet. Hoe ga je dat dan handhaven? Opsporingsdiensten die geen geld komen halen maar wel vertellen dat een bepaalde song niet als achtergrond bij een homevideo op YouTube gebruikt mag worden. Dat is the worst of both worlds.

    Volgens mij is de ontwikkeling nu juist andersom. Mix wat je wil, merde a l’auteur, maar betalen zul je! Zie wat Attributor en Auditude nu uitrollen, combineer dat met Franse initiatieven zoals de Loi Hadopi waar nu ook een Britse equivalent van voorbereid wordt, en je snapt dat dezelfde technologie die kopi?ren vergemakkelijkt ook het traceren mogelijk maakt.

    Als je connected wil zijn, zal je buigen voor de mores van het copyright.

  15. Persoonlijkheidsrechten zijn naamsvermelding en kunnen optreden tegen een verminking van het werk die je reputatie aantast. Waarom rijmt dat niet met vrij weggeven? De wet zegt nu al “zelfs nadat de maker zijn auteursrechten heeft afgestaan” bij de persoonlijkheidsrechten. Ik kan dus ook nu al optreden tegen een verminking terwijl ik in het geheel geen auteursrecht heb! Waarom zou het dan anders zijn wanneer ik mijn werk onder CC zet?

  16. @bona fides(59)

    Je kunt van mij niet verlangen dat ik bewijs dat zo???n manier niet bestaat. Als partij A een wetswijziging voorstelt en partij B aannemelijk maakt dat die wetswijziging aanzienlijke problemen met zich mee lijkt te brengen, dan is het niet aan partij B om te bewijzen dat die problemen onoplosbaar zijn. Het is aan partij A om aan te tonen dat die problemen hetzij niet zullen optreden, hetzij door weer andere maatregelen kunnen worden opgelost.

    Bewijzen dat iets niet bestaat is natuurlijk niet te doen. Ik heb toch de indruk dat jouw stelling verder gaat dan de ander niet geloven. Jouw stelling staat op zichzelf en dat deze een negatieve formuliering heeft ontslaat jouw niet van de morele verplichting om dat te onderbouwen. Dat je beweerd dat iets niet kan is niet meer waar dat als je beweerd dat iets wel kan. Dat jezelf geen boom hebt zien vallen in het regenwoud, wil nog niet zeggen dat de boom niet gevallen is.

    Er zijn keuzes die er gemaakt kunnen worden en die keuzes hebben consequenties. Waar de balans gevonden kan worden hangt van deze keuzes af. Door de consequenties van een keuze een probleem nemen geef je er toch een subjectieve kleur aan de discussie, die er m.i. niet hoort te zijn. Uiteindelijk komt het er neer dat ik Arnoud in deze discussie sterker vind staan.

  17. Delen dient onder de CC-BY-SA voorwaarden te gebeuren. Wie zich daar niet aan houdt, mag niet delen. Ik weet niet welke bijregels je nog meer zoekt. CC impliceert bescherming van persoonlijkheidsrechten (in ieder geval naamsvermelding). Wel heb je het probleem wat je doet met overtreders: verbied je die verder delen of leg je ze alleen een boete op? Daar ben ik nog niet uit. Hier heel ver boven noemde jij het idee van gefixeerde (statutory) boetes, wat een oplossing kan zijn.

  18. “Wie zich daar niet aan houdt, mag niet delen.” Wordt dat oude verbodsmodel via de achterdeur toch nog vervangen door een nieuw verbodsmodel.

    Het oude model staat verschillende varianten toe, jouw nieuwe model beperkt zich tot ??n variant. Lijkt me eerder een beperking van de mogelijkheden dan een verruiming.

  19. Tsja, je zult een stuk achter de deur moeten hebben om bepaald gedrag af te dwingen. Waarom dit nu een argument tegen mijn voorstel is, ontgaat me echter. Als de voorgestelde variant de maatschappij meer oplevert dan de huidige variant, zie ik het probleem niet.

    (Sterkere consumentenbescherming beperkt ook de mogelijkheden voor winkeliers, maar toch vinden we dat OK want die bescherming is in het algemeen belang.)

  20. Zijn er andere wortels dan de royalty-inkomsten?

    Wat voor financieringsmodel stel jij voor?

    Een mogelijkheid is via het heffen van nieuwe belastingen. Maar is het niet eerlijker om de gebruikers (lezers, kijkers) te laten betalen? Per kopie is een mogelijkheid, maar het kan ook per view, of per abonnement. Het verbodsmodel maakt dit mogelijk.

    De CC licenties beschermen ook mijn geestelijke en materi?le belangen op mijn werken.

    Hoe beschermt CC-BY-SA de materi?le belangen van de auteur?

  21. (Sterkere consumentenbescherming beperkt ook de mogelijkheden voor winkeliers, maar toch vinden we dat OK want die bescherming is in het algemeen belang.)

    Klopt. Maar Toine was volgens mij ook niet van mening dat er met een verbodsmodel iets mis was. Sterker nog, de huidige auteurswet implementeert een zeer flexibel verbodsmodel.

  22. Alex, de situatie is volgens mij als volgt:

    1. De huidige auteurswet is misschien niet de “best mogelijke”, maar functioneert in mijn ogen toch heel redelijk. Er zijn en worden veel boeken geschreven, er wordt muziek gecomponeerd, er worden tv-series, films en games gemaakt.

    2. Voor veel van deze werken valt of staat de huidige manier van financiering met het bestaan van het huidige verbodsmodel. Als jij een boek uitgeeft onder een CC-BY-SA licentie, kan ik dat boek gratis kopi?ren en zelf gaan verkopen. Ik werk dan effici?nter dan jij (want ik hoef geen tijd te besteden aan het schrijven). Idem voor de gebruikelijke financieringsmodellen voor de meeste soorten andere werken.

    3. In punt 2 hebben we gezien dat de huidige manier van financiering niet meer zal voldoen onder Arnoud’s voorstel van een “verplicht CC”-model. Zolang het niet duidelijk is dat er alternatieve financieringsmodellen zijn die onder een “verplicht CC”-model goed zullen werken, is er alle reden om kritiek te hebben op een “verplicht CC”-model.

    4. Tot nu toe heeft Arnoud een aantal maal geopperd dat schrijvers hun geld kunnen verdienen met het geven van spreekbeurten. Iets algemener kan een schrijver inderdaad CC-BY-SA gebruiken om reclame te maken voor andere talenten. Maar is de met een tv-serie verkregen exposure inderdaad voldoende voor de producent van die tv-serie om de investering door middel van heel andere activiteiten weer terug te verdienen? Dat lijkt mij onwaarschijnlijk. Het “exposure”-financieringsmodel werkt voor Arnoud zelf en vast en zeker niet alleen voor hem, maar is naar mijn mening geen volwaardige vervanging.

    5. Misschien zijn er andere financieringsmodellen die wel breed toepasbaar zijn? Voorstellen zijn welkom. De alternatieve modellen die ik heb gezien lijken op het eerste gezicht niet te voldoen. Het donatiemodel werkt misschien voor Wikipedia, maar om algemeen toepasbaar te zijn moet worden aangetoond dat de negatieve effecten van het Free-riderprobleem zich niet zullen voordoen.

    6. Het is binnen deze discussie, net zoals in de politieke arena, aan de voorstander van het donatiemodel om te beargumenteren dat de negatieve effecten van het Free-riderprobleem zich niet zullen voordoen.

    Dat jezelf geen boom hebt zien vallen in het regenwoud, wil nog niet zeggen dat de boom niet gevallen is.

    Dat is juist, maar als jij beweert d?t er een boom is gevallen is het toch niet te veel gevraagd om die boom aan te wijzen? Zeker als die boom een noodschakelijke schakel is in jouw voorstel. (Of onderbouw anders waarom die schakel niet noodzakelijk is, dat kan natuurlijk ook.)

    Door de consequenties van een keuze een probleem nemen geef je er toch een subjectieve kleur aan de discussie, die er m.i. niet hoort te zijn.

    Interessant. Ik bega een morele overtreding als ik een vergaande consequentie van een voorstel als “probleem” bestempel? Dat klinkt een beetje als censuur. Als ik een bepaalde consequentie als probleem bestempel, terwijl die consequentie in jouw ogen futiel of zelfs juist wenselijk is, dan kun je dat toch ook gewoon zeggen? Maar erken dan wel dat die consequentie er is (of geef aan waarom die consequentie er niet is). Op die manier komen we er (eindelijk) achter wat nu precies het meningsverschil is. Het is natuurlijk mogelijk dat de ??n een radicaal andere maatschappij voorstaat dan de ander, bijv. een maatschappij zonder dure tv-series. Dan weten we tenminste dat we er niet uit zullen komen.

  23. Dat is juist, maar als jij beweert d?t er een boom is gevallen is het toch niet te veel gevraagd om die boom aan te wijzen?

    Ik beweerde niet dat er een boom was gevallen, jij beweerde dat er geen boom was gevallen en vervolgens kom je met iets als “ik kan geen foto maken dat iets niet gebeurt is”.

    Ik bega een morele overtreding als ik een vergaande consequentie van een voorstel als ???probleem??? bestempel? Dat klinkt een beetje als censuur.

    Het zou censuur zijn als het een wettelijke overtreding was. Ik geef gewoon aan dat je op een andere golflengte zit te praten.

    Als ik een bepaalde consequentie als probleem bestempel, terwijl die consequentie in jouw ogen futiel of zelfs juist wenselijk is, dan kun je dat toch ook gewoon zeggen?

    Nee, wat ik aangeef is dat ik het prettig vind om eerst de verschillende opties op een rij te zetten, met de consequenties er bij, voordat ik een keuze maakt.

    6. Het is binnen deze discussie, net zoals in de politieke arena, aan de voorstander van het donatiemodel om te beargumenteren dat de negatieve effecten van het Free-riderprobleem zich niet zullen voordoen.

    Tegenstanders die beweren dat het donatiemodel negatieven effecten heeft moeten dat in de politieke arena evenmin beargumenteren. Als ze dat niet kunnen moeten ze die bewering niet uiten. Deze tegenstanders kunnen ook alle bomen tellen om met die gegeven te onderbouwen dat er geen boom gevallen is. “Ga jij maar tellen”, vind ik niet sterk.

  24. Ik beweerde niet dat er een boom was gevallen, jij beweerde dat er geen boom was gevallen en vervolgens kom je met iets als ???ik kan geen foto maken dat iets niet gebeurt is???.

    Nou, op welke reactie van mij doel je dan? Volgens mij vraag ik je steeds aan te wijzen waar die omgevallen boom ligt.

    Tegenstanders die beweren dat het donatiemodel negatieven effecten heeft moeten dat in de politieke arena evenmin beargumenteren. Als ze dat niet kunnen moeten ze die bewering niet uiten. Deze tegenstanders kunnen ook alle bomen tellen om met die gegeven te onderbouwen dat er geen boom gevallen is. ???Ga jij maar tellen???, vind ik niet sterk.

    Zucht. Als jij het donatiemodel naar voren schuift, en ik wijs op het goed gedocumenteerde probleem van de free-riders, dan heb ik gedaan wat van mij verwacht kan worden.

    Echt, ik weet heus wel hoe een standpunt moet worden beargumenteerd. Maar wat ik al wel vaker heb opgemerkt: voor een echt goede discussie is het nodig dat beide partijen elkaars argumenten op een objectieve manier benaderen. Wat hier gebeurt is gepingpong als “het auteursrecht stimuleert creatieve prestaties” met als reactie “hoe kom je daarbij?”, en nu dus “het donatiemodel kent (zoals bekend) het free-ridersprobleem” met als reactie “als je dat niet kunt beargumenteren moet je die bewering niet uiten”. Wie niet eens erkent dat het door hem voorgestelde model issues heeft die schreeuwen om een antwoord, heeft oogkleppen op.

  25. Even terug naar af. Arnout begint met de stelling: als jurist kan ik mijn schrijfsels gratis weggeven omdat ik zo reclame maak voor mijn eigen toko, en hij vraagt anderen waar zij desnoods van kunnen bestaan als het auteursrecht zo aangepast wordt dat er voor kopie?n geen vergoeding gevraagd kan worden.

    Het geheel is een verhuld pleidooi voor verplichte vrijgave omdat dat volgens Engelfriet gunstig uitpakt voor de samenleving. Verspil geen tijd met het najagen van kopieerders/namakers maar deel films, foto’s, muziek en teksten (en wellicht ook uitvindingen) en haal je inkomsten uit afgeleid werk. Hij stelt het fundament onder intellectueel eigendom ter discussie en vraagt zich af of de beloning voor creatief werk niet iets anders kan zijn dan een tijdelijk monopolie.

    Tegenvraag is: wat gebeurt er wanneer er geen directe inkomsten meer te halen zijn uit de explo?tatie van origineel werk. Komt dat de samenleving als geheel ten goede, of krijgen we een verschuiving waarbij het topje van de creatie- en kennispiramide uit de openbaarheid verdwijnt om alleen nog in besloten kring beschikbaar gesteld te worden?

    Die laatste ontwikkeling is al een tijdje gaande. Bekende bands vragen veel meer geld voor live optredens omdat die inkomsten beter te beschermen zijn dan de verkoop van muziek. Gevolg is tevens dat jong talent nu contracten moet tekenen waarbij de platenmaatschappij zich een deel van neveninkomsten uit optredens, merchandise en endorsements opeist. Volgens mij zijn zulke voorbeelden ook elders te vinden.

    Ik kan mij allerlei vraagtekens voorstellen bij het auteursrecht en de exploitatie door grote ondernemingen zoals Disney, maar ik vraag mij desalniettemin af of Engelfriet met het badwater niet ook het kind weggooit. Me dunkt dat veel film- en muziekliefhebbers en zelfs bloggers met gezond verstand en goede wil de makers van origineel werk hun waardering en beloning niet misgunnen. Uiteraard is iedereen vrij om van beloning af te zien, maar moeten we daarvoor degenen die van hun werk proberen te leven verplichten deel te nemen aan een free-beer culture? Bedenk dan liever een nieuw model waar content-sharing wordt geruild voor revenue-sharing – daar biedt internet toch een prachtige infrastructuur voor. Zo’n deeleconomie lijkt me een stuk aantrekkelijker dan een kopieereconomie.

  26. Arnoud Engelfriet schreef: “De kosten van druk en distributie zijn dusdanig gekelderd dat je je kunt afvragen waarom we die investering nog zouden willen beschermen. Voor een paar tientjes kun je elk boek on-demand printen. Waarom heb ik daar nog een uitgever voor nodig, of beter gezegd waarom zou zo???n printer nog een exclusief recht nodig hebben?”

    De kosten van het schrijven worden dan buiten beschouwing gelaten. Schrijven (en het voorafgaande denk- en ander voorbereidingswerk) kost tijd en tijd is geld.

  27. Inderdaad. Het is dan ook de auteur en niet de uitgever die het exclusieve recht heeft.

    Het feit dat uitgevers niet meer nodig zijn (geen monopoliepositie meer hebben) verzekert bovendien dat uitgevers nu ook niet langer auteurs kunnen “dwingen” hun auteursrecht over te dragen. Mocht zo’n “dwang” tot overdracht echter nog steeds aanwezig zijn, dan moet de oplossing worden gezocht in het overeenkomstenrecht. Zie ook p. 434 van Spoor/Verkade/Visser:

    Wil men de auteurs beschermen, dan heeft het o.i. weinig zin het formele rechtsinstituut van de overdracht aan te vechten of in te perken. Er is dan veeleer reden om wettelijke eisen te stellen aan de overeenkomst waarop de overdracht berust.
    Maar zoals gezegd heeft de moderne techniek er nu juist voor gezorgd dat zo’n bescherming van de auteur tegen de uitgever niet meer of in ieder geval veel minder nodig is.

  28. Inderdaad. Overigens werken loodgieters niet altijd per uur: het is ook mogelijk fixed-price een bedrag af te spreken per (deel)project. Kwestie van wie welke risico’s draagt.

    Veel dingen worden niet rechtsstreeks betaald, maar via een omweg. Ik vergelijk het vaak met een supermarkt: ik hoef niet bij de ingang meteen toegang te betalen als bijdrage voor de winkelhuur, de afschrijving van de koelmeubels en de stroomkosten. Toch kost dat allemaal veel geld. Ook hoef ik bij de kassa niet een toeslag te betalen voor het salaris van het kassameisje. En op de productprijzen zit ook geen zichtbare transporttoeslag. Enz. enz.

    Zo bezien is het ook niet raar dat een jurist gratis uiteenzettingen schrijft, die indirect betaald worden via lezingen en binnengehaalde opdrachten.

    Maar dat een schrijver per boek verdient en een fotograaf per in de krant geplaatste foto, dat is ook niet raar. Het zijn inderdaad allemaal afrekenstructuren, anders gezegd verdienmodellen. Als het ene model werkbaar blijkt, zijn daarom niet alle andere meteen verkeerd.

    Daarom ben ik persoonlijk voor het handhaven van de Auteurwet 1912, maar vind ik tegelijk initiatieven als Creative Commons heel boeiend. Maar zoiets dwingend in de wet opnemen, zoals Arnoud voorstaat (als ik hem goed begrepen heb), daar ben ik beslist tegen. Gaat ook niet snel gebeuren, want niet alleen zou daar een meerderheid in de Tweede Kamer voor nodig zijn, ook kan Nederland niet zomaar internationale verdragen en conventies (al zijn ze antiek, bijv. uit 1886) naast zich neerleggen zonder grote gevolgen voor de economie.

  29. Ik blijf het raar vinden, Ruud. Want als die loodgieter zou zeggen “ik hoef geen uurtarief, betaal maar 50 cent per keer douchen” dan zouden we hem vierkant uitlachen. Waarom is het bij hem raar en bij een fotograaf normaal?

    De reden dat de CC-aanpak in combinatie met uurtje-factuurtje voor makers beter vind, is omdat je dan een hoop praktische problemen oplost die we nu zien op internet.

  30. Best een goed idee eigenlijk! Hoewel, ook 50 of 70 jaar na de dood van de loodgieter nog steeds aan de erven van de loodgieter betalen? Na verkoop van het huis betalen ook de nieuwe eigenaars, of zowel oude als nieuwe? Als de nieuwe eigenaars de badkamer lelijk of verouderd vinden, en dus een andere laten plaatsen, betalen ze dan toch nog steeds jarenlang per douchebeurt ook voor de inmiddels gesloopte badkamer?

    Kunnen de erven loodgieter bezwaar maken tegen het slopen wegens persoonlijke rechten?

    Het heeft ook te maken met risico’s: Als een freelance roddelfotograaf een week lang in de bosjes gaat liggen in de hoop net die ene schokkende royaltyfoto te maken, dan wil waarschijnlijk niemand hem daarvoor een uurtarief (met ongemakkelijkheidstoeslag!) betalen. Want niemand weet of het iets oplevert. Maar als hij die foto onverhoopt wel weet te maken, dan betalen sommige bladen misschien opeens tienduizenden euro’s/ponden/dollars, omdat ze verwachten dat hun lezers ervan smullen, zodat ze dus massaal 4,50 per blad willen betalen.

    Als een goeie loodgieter een week of wat aan de slag gaat, mag je toch verwachten dat er een redelijke badkamer resulteert, en niet dat hij na twee weken zegt “sorry, ik had een loodgietersblock, het is niks geworden, ik stop ermee. Maar ik factureer wel de uren, OK?”.

    Bij schrijvers ligt dat weer anders, die hebben misschien na een jaar peinzen over een plot plus uitwerking toch geen goed boek, of juist wel een briljant boek maar niet een dat ook verkoopbaar is. Wie draagt die risico’s? Wie geeft aan wie een voorschot, of toch maar liever achteraf twee euro per verkocht boek?

    Die verschillen hou je altijd, met wat voor auteurswet dan ook, 1912 of 2012, maakt niet uit. Er is niet ??n oplossing voor alle situaties.

    Ik zeg dan met een vorige spreker: laat de markt dat maar beslissen. De wet moet diverse modellen mogelijk maken en niet in de weg zitten, maar niet dwingend opleggen.

  31. Ik zie ook niet in dat alleen dingen als Creative Commons het voortbouwen op anderen mogelijk maken.

    Bijvoorbeeld in de wetenschap bouwen mensen voortdurend voort op het werk van eerdere anderen. Men doet een onderzoek dat iemand anders suggereerde maar niet uitvoerde. Men herhaalt onderzoeken om ze zien of de resultaten bevestigd worden. Men combineert en preciseert. Men pakt idee?n op en voert die verder. De hele wetenschap steunt daarop. Elk proefschrift zit er vol mee.

    Daarvoor is het recht om korte citaten te gebruiken, zoals nu al wettelijk vastgelegd, voldoende. Niemand hoeft hele bladzijden uit een wetenschappelijk artikel over te nemen om te kunnen voortbouwen op eerder wetenschappelijk werk.

    In de cultuur, bijvoorbeeld de muziek, idem: interview een willekeurig artiest en vraag of andere artiesten een inspiratiebron waren. Dat levert altijd lange, interessante antwoorden op. Voortbouwen op het werk van anderen, maar plagiaat is daarbij helemaal niet nodig.

  32. Arnoud, ik vind je eigen beslissing om je werk onder Creative Commons te publiceren boeiend en sympathiek. Maar wat is de praktische betekenis? Waarom zou iemand je heldere artikelen in boekvorm gaan uitgeven, of ergens anders op een website zetten, als diezelfde artikelen al op je eigen site op internet staan? Een link aan iemand geven of ergens posten is wel handig. Maar teksten overnemen of bewerken? Het mag dus onder CC-BY-SA, maar waarom zou iemand dat willen? De naam van de oorspronkelijke auteur moet er terecht altijd bij staan, maar iemand die op die basis dingen gaat herpubliceren afficheert zich dan wel als een loser die zelf niks weet te formuleren. Dan gaat een concurrerend auteur op dezelfde onderwerpen toch liever hetzelfde beweren als jij, maar dan wel met een geheel eigen indeling en formulering? Maar dat mag al, ook onder de bestaande Auteurswet 1912 en zonder Creative Commons. Wat is dan nog de meerwaarde van CC? Vroeger zou het zin gehad hebben, toen dingen verspreid werden met stencils of drukpers. Maar juist nu, door internet, is een eenvoudige URL wereldwijd voldoende om het origineel te lezen. Wie liever op papier leest, gooit het desgewenst zelf op de printer, of downloadt het naar het e-book-apparaatje. Zelfs dat mag al onder de bestaande antieke wet: de kopie voor eigen gebruik of studie.

  33. De grote vraag is en blijft waarom mijn loodgieter een vast uurtarief krijgt voor het aanleggen van mijn badkamer en de maker van de foto???s daarvan geld per kopie van de foto???s. Beiden zijn professionals wiens uren geld kosten, maar de afrekenstructuur is erg verschillend.

    Dit zijn eenvoudigweg de resultaten van onderhandelingen. Een loodgieter heeft geen natuurlijk “recht” op een uurloon of iets dergelijks. Hij spreekt het gewoon zo af.

    Je eigenlijke vraag is: waarom kan een fotograaf bij de onderhandelingen zijn auteursrecht inzetten. Het antwoord is: omdat hij dat heeft. Je volgende vraag is: waarom heeft hij dat auteursrecht.

    Welnu, dat auteursrecht heeft hij niet voor situaties waarin hij op min of meer gelijke voet opereert met een loodgieter, zoals de situatie waarin een fotograaf plaatjes schiet van een bruiloft waarin alleen het bruiloftspaar is ge?nteresseerd. In zo’n situatie is het auteursrecht ook vrij waardeloos, al kan het wel gebruikt worden om een niet oplettend bruidspaar een poot uit te draaien. Niet de bedoeling, maar ook een kwaadwillende loodgieter heeft natuurlijk zo zijn trucjes om na?eve klanten uit te wringen.

    Het auteursrecht is er voor situaties waarin meer dan een kleine groep personen potentieel ge?nteresseerd is in een werk en dan vooral in het geval het werk relatief moeilijk te maken is, maar relatief eenvoudig te kopi?ren.

  34. De reden dat de CC-aanpak in combinatie met uurtje-factuurtje voor makers beter vind, is omdat je dan een hoop praktische problemen oplost die we nu zien op internet.

    Het staat iedere auteur vrij om voor die aanpak te kiezen. Het kan echter lastig zijn om een persoon te vinden die voor dat factuurtje wil opdraaien (beseffend dat de rest van de wereld gratis kan meelezen).

    Wie er niet in slaagt zo’n mecenas te vinden, kan dankzij het huidige auteursrecht ook andere businessmodellen beproeven om zijn werk te financieren. Met een “auteursrecht is CC en niets anders”-model zal zo’n persoon niet met zijn schrijven brood kunnen verdienen.

    Dit geldt natuurlijk niet alleen voor zelfstandige schrijvers, maar ook voor auteurs van andere soorten werken en voor bedrijven die werken produceren. Het wegvallen van iedere juridische rem op het overnemen van andermans werk zou zeer drastische gevolgen hebben. Weldra zouden kranten en boeken alleen nog uitkomen in een formaat dat technisch niet goed valt te kopi?ren. Nieuwe software nodig? Je zult er de special purpose hardware bij moeten kopen. Tenzij je het geluk hebt dat er al een min of meer standaard en volledig gesloten systeem bestaat dat nog niet gekraakt is, want dan kan de software daarop worden uitgebracht.

  35. Het auteursrecht is er voor situaties waarin meer dan een kleine groep personen potentieel ge?nteresseerd is in een werk en dan vooral in het geval het werk relatief moeilijk te maken is, maar relatief eenvoudig te kopi?ren.

    Waarom vinden we die situaties zo belangrijk dat er een aparte wet voor moet komen? We kunnen ook zeggen “tsja, verzin maar een ander businessmodel want wat je nu doet is niet handig.”

  36. @Ruud: mijn werk wordt anders genoeg gekopieerd, vooral door mensen die de informatie graag op hun eigen site aanbieden of er alleen relevante delen uit willen overnemen. Misschien zit ook daar je antwoord: niet “losers” die zelf niet kunnen schrijven, maar redacteuren die een boek/tijdschrift/site te vullen hebben en dat nu gemakkelijk kunnen.

    Daarnaast is er het ‘voortbouwen’ zoals je ook bij Wikipedia ziet. Mensen kunnen mijn teksten kopieren en van eigen toevoegingen voorzien, bv. een hoofdstuk over hun eigen situaties of een verbetering (hoop ik dan maar) op iets wat ik schreef. Dat is dus veel meer dan citeren: je mag mijn hele tekst bewerken, vertalen of herschrijven zoals jij interessant vindt.

  37. Als een freelance roddelfotograaf een week lang in de bosjes gaat liggen in de hoop net die ene schokkende royaltyfoto te maken, dan wil waarschijnlijk niemand hem daarvoor een uurtarief (met ongemakkelijkheidstoeslag!) betalen. Want niemand weet of het iets oplevert. Maar als hij die foto onverhoopt wel weet te maken, dan betalen sommige bladen misschien opeens tienduizenden euro???s/ponden/dollars, omdat ze verwachten dat hun lezers ervan smullen, zodat ze dus massaal 4,50 per blad willen betalen.

    De manier waarop er verdient wordt staat los van het wel of niet hebben van auteursrecht. Dat heeft te maken met vraag en antwoord. Als er vraag is naar dit soort foto’s dan wordt er ook wel voor betaald zonder auteursrecht. Immers heeft de fotograaf de feitelijke macht over de foto.

  38. Alex, naar aanleiding van vraag en aanbod: Waarom is de prijs voor een exclusieve licentie (veel) hoger dan die voor een niet-exclusieve licentie? Het idee is dat wanneer een foto eenmaal in de Spits heeft gestaan, consumenten geen Playboy meer kopen voor een tweede kopie van dezelfde foto. Het uitsluitingselement van het Auteursrecht is een integraal onderdeel van de markt voor “creatieve werken”.

  39. Waarom vinden we die situaties zo belangrijk dat er een aparte wet voor moet komen? We kunnen ook zeggen ???tsja, verzin maar een ander businessmodel want wat je nu doet is niet handig.???

    “Verzin maar een ander businessmodel” is veel te makkelijk. Wie met scheppend werk zijn brood niet meer kan verdienen kan ook gewoon iets anders gaan doen. Niemand kan hem dat verbieden.

    Het gaat niet om de auteurs, maar om wat die auteurs maken. De maatschappij stelt belang in de schepping van nieuwe werken.

    Dit antwoord was je toch al bekend?

  40. @Alex:

    Immers heeft de fotograaf de feitelijke macht over de foto.
    Kun je uitleggen hoe de fotograaf na verkoop van de foto verhindert dat zijn foto door alle roddelbladen en roddelsites wordt overgenomen zonder enige vergoeding? Ik zie namelijk niet in hoe de fotograaf dit op enige wijze in zijn feitelijke macht heeft.

    En kun je uitleggen waarom een roddelblad (als eerste en laatste) zou betalen voor een foto als de concurrentie die foto binnen een minuut en zonder te betalen overneemt? (Waardoor die concurrentie veel lagere kosten maakt en dus minder hoeft te rekenen voor abonnementen en/of advertentieruimte, en zo een beslissend concurrentievoordeel verkrijgt.)

    (Voor een weekblad kan een voorsprong van een week natuurlijk voldoende zijn om voor de foto te willen betalen, maar in het internettijdperk wordt die week een minuut. Het belang van het auteursrecht wordt dus juist groter door de beschikbaarheid van nieuwe technieken.)

  41. @Piet(95): het antwoord is bekend maar onbevredigend. De stap van “de maatschappij wil creatieve werken” naar “er moet per kopie worden afgerekend” is veel en veel te groot. Daarbij komt dat afrekenen per kopie in het digitale tijdperk een ontzettend grote hinderpaal opwerpt, veel groter dan 100 jaar geleden toen lang niet elk gebruik een kopie vergde, laat staan dat iedere burger kopie?n kon maken.

    En over #96: mensen betalen om het werk te krijgen waar zij op zitten te wachten. Je kunt vast wel gratis werk vinden maar dat is dan zelden precies wat je zoekt. Dus dan moet je toch de maker inhuren om het aan te passen of om iets nieuws te maken dat beantwoordt aan je eisen.

    Er zijn genoeg programmeurs die als zelfstandige werk verrichten dat onder open source licenties beschikbaar komt. De concurrent van hun opdrachtgevers krijgt dus toegang tot dat werk, maar moet maar afwachten wat er zoal komt. Wil je weten wat je krijgt en wanneer, dan kost het geld.

    Je betaalt met andere woorden voor schaarste, en de Auteurswet introduceert kunstmatige schaarste door kopi?ren aan banden te leggen. De vraag is of die kunstmatige schaarste nog wel voldoende nut heeft om dat te rechtvaardigen, oftewel of er geen andere meer vanzelfsprekende bronnen van schaarste zijn waar makers van kunnen profiteren.

    Je kunt bv. zeggen: het tijdschrift betaalt omdat ze dan de foto’s krijgen als die gemaakt worden. Als concurrent moet je maar afwachten wat er komt, je hobbelt dan permanent achter andermans primeurs aan. Zo’n me-too site is niet echt interessant.

    Neem nu eens Spits, Metro en De Pers. Zij nemen het nieuws af van ANP, niet gratis natuurlijk maar er zitten geen exclusiviteitsbeperkingen op en iedereen betaalt hetzelfde dus netto kunnen we hun bronnen als gratis beschouwen. Dit is dus precies de situatie die jij schetst: de auteur levert en iedereen publiceert. Waarom zou ANP hem betalen? Of waarom zou Spits het ANP betalen?

  42. De stap van ???de maatschappij wil creatieve werken??? naar ???er moet per kopie worden afgerekend??? is veel en veel te groot.

    Geen enkele auteur wordt door de Auteurswet gedwongen tot “er moet per kopie worden afgerekend”.

    Als afrekenen per kopie nadelen heeft, zullen andere afrekenmodellen dankzij de vrije markt vanzelf naar boven komen.

    En over #96: mensen betalen om het werk te krijgen waar zij op zitten te wachten. Je kunt vast wel gratis werk vinden maar dat is dan zelden precies wat je zoekt. Dus dan moet je toch de maker inhuren om het aan te passen of om iets nieuws te maken dat beantwoordt aan je eisen.

    Zie de eerdere discussie over de loodgieter. Voor de bijzondere gevallen waarin je de maker moet inhuren en waarin anderen geen of nauwelijks interesse hebben in het geproduceerde werk is het auteursrecht dus niet bedoeld.

    De werken waarvoor per kopie wordt betaald zijn doorgaans juist wel interessant voor een grotere groep van personen.

    Je kunt bv. zeggen: het tijdschrift betaalt omdat ze dan de foto???s krijgen als die gemaakt worden. Als concurrent moet je maar afwachten wat er komt, je hobbelt dan permanent achter andermans primeurs aan. Zo???n me-too site is niet echt interessant.

    Die me-too site heeft een kostenvoordeel en kan er dus voor zorgen aantrekkelijker te zijn. Met het bespaarde geld kan goedkoper advertentieruimte worden aangeboden, de site kan programmeurs inhuren voor leuke features en desnoods kunnen er onder bezoekers prijzen worden verloot. De ene minuut achterstand in nieuwe content zal het verschil toch niet uitmaken.

  43. Neem nu eens Spits, Metro en De Pers. Zij nemen het nieuws af van ANP, niet gratis natuurlijk maar er zitten geen exclusiviteitsbeperkingen op en iedereen betaalt hetzelfde dus netto kunnen we hun bronnen als gratis beschouwen. Dit is dus precies de situatie die jij schetst: de auteur levert en iedereen publiceert. Waarom zou ANP hem betalen? Of waarom zou Spits het ANP betalen?

    Ik twijfel er niet aan dat je zelf het antwoord kunt geven. Waarom doe je dat niet?

    ANP betaalt de fotograaf omdat de fotograaf de foto’s anders niet levert.

    Spits betaalt ANP omdat Spits de foto’s niet zonder te betalen mag overnemen (hoewel dit technisch wel kan).

    Als Spits en concurrentie ANP niet meer zouden betalen, zou ANP uiteindelijk de fotograaf niet meer kunnen/willen betalen, en zou de fotograaf uiteindelijk geen foto’s meer nemen.

    Het is uiteindelijk in het voordeel van Spits en concurrentie om w?l te betalen, maar zolang de anderen betalen zou Spits er voordeel van hebben om niet te betalen. Een variant van de tragedy of the commons.

    Voor het ene werk wordt 1x veel betaald voor in ruil voor exclusiviteit, voor het andere werk voor veelvuldig een beetje betaald in ruil voor een niet-exclusieve kopie of een niet-exclusief recht. Verschillende categorie?n van werken vragen om verschillende businessmodellen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.