60 miljard voor auteursrechteninbreuk geëist

copyright-board-canada.pngEn ik maar denken dat Canadezen de rustige noorderburen in Amerika zijn. Een groep muzikanten (waarvan Chet Baker de bekendste lijkt te zijn) heeft in Canada een rechtszaak gestart waarin maar liefst 60 miljard Canadese dollar wordt geëist wegens auteursrechteninbreuk. En nee, dit gaat niet over filesharende studenten maar over gebruik door de muziekindustrie zelf. Die blijkt jarenlang CD’s uitgebracht te hebben zonder daarvoor royalties te betalen. De reden? Men “kon de maker niet vinden”.

Canada heeft als een van de weinige landen een regeling voor ‘weeswerken’, werken waarvan de maker onbekend of onbereikbaar is. Wie in zo’n geval het werk wil gebruiken, kan een verzoek indienen bij de Copyright Board of Canada om een licentie. Als de Board het verzoek aanvaardbaar vindt, dan krijg je te horen welke royalties je moet betalen, en die worden dan uitgekeerd aan de auteur als die ooit gevonden wordt.

Deze Board werkt met een “Pending List”, een lijst waar je een voorlopige aanvraag op kunt zetten. Daarover wordt nog niet beslist en dus hoef je ook nog niet te betalen. Het idee is dan echter wel dat je ook nog niet het werk gaat uitgeven, maar uit de aanklacht blijkt dat dat laatste toch gewoon gebeurt. Michael Geist legt uit:

Over the years, the size of the pending list has grown dramatically, now containing over 300,000 songs. From Beyonce to Bruce Springsteen, the artists waiting for payment are far from obscure, as thousands of Canadian and foreign artists have seen their copyrights used without permission and payment.

It is difficult to understand why the industry has been so reluctant to pay its bills. Some works may be in the public domain or belong to a copyright owner difficult to ascertain or locate, yet the likes of Sarah McLachlan, Bruce Cockburn, Sloan, or the Watchmen are not hidden from view.

De berichtgeving rond deze zaak heeft een hoog “stelletje hypocrieten”-gehalte, wat niet helemaal onterecht is maar wel afleidt van de echte zaak.

Dit is namelijk precies het probleem dat vaker wordt gesignaleerd bij regelingen rond weeswerken. Je kunt van elk werk wel claimen dat je niet weet wie het gemaakt heeft, en zo aanspraak maken op de regeling. Dat is niet de bedoeling, dus dat moet worden dichtgetimmerd met een goede definitie van “weeswerk”. Maar wanneer is iets een weeswerk? Hoe bewijs je dat je echt maximaal je best hebt gedaan die auteurs te vinden?

Arnoud

14 reacties

  1. Wat in iedergeval heel erg slecht is van de auteursrechtenorganisatie die deze regeling toestaat is dat er blijkbaar op deze lijst personen voorkomen waaraan recentelijk of nog steeds normale afdrachten aan plaatsvinden.

    Verder is er nog een serieus probleem met de persoonlijkheidsrechten van de auteur. Door misbruik van deze weesregeling kan een auteur zich niet verzetten tegen gebruik van zijn werken (bijvoorbeeld in politieke campagnes) wat volgens de Berner Conventie over auteursrecht wel zou moeten kunnen.

  2. Als je met de prijs voor weeswerken een stuk boven de gebruikelijke marktwaarde gaat zitten, heb je volgens mij een groot deel van het probleem opgelost.

    Blijf je natuurlijk wel zitten met de persoonlijkheidsrechten zoals hAl opmerkt.

    Met de hoogte van de claim heb ik dit keer geen probleem. Er is immers dikke winst gemaakt door de inbreukplegers… En het bedrag is gebaseerd op wat de inbreukplegers zelf rekenen aan de kleintjes. evil-laugh

  3. De bron van al deze ellende is natuurlijk de conventie van Berne, die ?n alle registratieverplichtingen verbiedt, ?n absurd lange termijnen voor het auteursrecht voorschrijft. Op die manier is het natuurlijk onmogelijk na zo’n 100 jaar te achterhalen wie er nog rechten mag doen gelden op een bepaald werk. De zinnige oplossing is natuurlijk het terugbrengen van het auteursrecht tot die proporties die nog recht doen aan het oorspronkelijke doel: zorgen dat auteurs hun initi?le investering in een werk ?berhaupt kunnen terugverdienen. Voor vrijwel alle werken is daarvoor een termijn van 20 jaar na publicatie meer dan ruim voldoende.

    Zo’n veel kortere termijn zal direct een veel levendiger cultureel klimaat opleveren: de parasieten die leveren van het uitmelken van oude succesnummers (vaak niet de artiesten of auteurs zelf) worden ge?limineerd, de media kartels verliezen een behoorlijk deel van hun knellende grip op ons cultureel erfgoed, en jonge artiesten kunnen aan de slag met een oceaan aan materiaal, zonder bang te hoeven zijn links of rechts met rechtszaken platgeslagen te worden.

  4. Dat derden soms uitmelkers zijn doet niets af aan de legitieme rechten van de auteurs.

    Het cultureel erfgoed is van de makers er van zelf.

    Niet zulke grote woorden als PARASIETEN in de mond nemen maar zelf wat presteren Jeroen.

    Succesnummers compenseren vaak nauwelijks het veel groter aantal ‘missers’.

    En belangrijker, alleen iets van een ander gebruiken als je toestemming hebt, anders zelf iets maken als je dat tenminste kunt.

  5. @bert: Degene die ik parsieten noem, noem jij uitmelkers, dat is dus lood om oud ijzer. Cultureel erfgoed is van ons allemaal, dat mensen instaat zijn grote prestaties te leveren is omdat zij kunnen voortbouwen op de grote prestaties van hun voorgangers. Die schuld schept verplichtingen. Het is niet gepast dergelijke scheppingen tot in lengte van eeuwen te claimen als ware het persoonlijk eigendom, want dat is het niet. Het spreekt voor zich dat ik alleen iets van een ander gebruik als ik daarvoor toestemming heb, ik erken echter niet het bestaan van “eigendom” in niet-stoffelijke zaken, en is hier dus niet aan de orde. Ik vindt de huidige extreem doorgeschoten auteursrechten, met name de lange duur, en het steeds verder gaande claims over de minimus en creatief hergebruik, dan heb ik het over een paar maten in een stukje muziek, of iets dergelijks, absurd en schadelijk, niet alleen voor consumenten, maar ook voor artiesten en auteurs.

    Tenslotte, ik stel het niet op prijs zo belerend te worden toegesproken. Ik zelf presteer een boel, en ben ook niet te beroerd heel wat om niet te delen, maar niet alles. Als software ontwikkelaar hangen ook mijn inkomsten samen met een adequate wettelijke bescherming van investeringen in ‘creatieve’ werken af. Alleen zie ik absoluut niet in dat daarvoor meer dan een termijn van 20 ook maar enige meerwaarde heeft.

  6. Ja, het gaat hier dan ook niet om echt verweesde werken, waarvoor deze Canadese regeling bedoeld is, maar als een soort achterdeurtje waardoor bedrijven legaal denken het betalen voor recente werken te kunnen vermijden. Dit is ook precies de reden dat verschillende auteursorganisaties (niet zijnde auteursrechtenorganisaties die in het kamp van de uitgevers zitten) tegen dit soort regelingen zijn. Ikzelf zie er ook weinig soelaas in: in de tien jaar of zo dat die regeling bestaat zijn er nauwelijks echte verweesde werken mee ‘hergebruikt.’ De belangrijkste onverwachte doelgroep waren architekten, die voor wijzigingen, uitbreidingen, e.d., kopi?n moesten kunnen maken van bouwtekeningen. De echte oplossing voor dat soort problemen is het verkorten van termijnen (merk op dat meer dan 90% van alle inkomsten uit auteursrechten verdiend worden in de eerste 5 jaar na publicatie — een termijn van 20 jaar is dus riant genoeg om 99% van alle potenti?le inkomsten voor de auteur te behouden. Die overgebleven 1% kun je riant compenseren door een BTW vrijstelling te verlenen (o, die is er al gedeeltelijk, prima dan!)

  7. Dat hangt er vanaf hoe goed je hebt geverifieerd met wie je zaken doet. Als iemand zich meldt als zijnde de agent van Springsteen, en Springsteen zelf geeft aanleiding te denken dat deze meneer echt diens agent is, dan heeft de Boss gewoon pech als die meneer niet zijn agent is. Had hij maar niet die indruk moeten wekken.

    Een website met “Ik ben agent van de volgende artiesten” is niet genoeg. Maar een vermelding “meneer X is mijn agent” op de website van een artiest zou wel genoeg moeten zijn. Als jij dan verifieert dat je met meneer X werkt, dan mag je met hem dit soort deals sluiten en meneer Springsteen zit daar dan aan vast.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.