“De wijze van schadeberekening is niet juist, dan wel niet redelijk”

sapph-lingerie.pngGoh, da’s een vonnis om vrolijk van te worden: doorlinken naar een site geen nieuwe openbaarmaking, die richtprijzen fotografie daar doen we niet aan én het gaat over een pikant onderwerp ook nog. Het lingeriemerk Sapph had een fotograaf ingehuurd voor reclamefoto’s. De uitleg van het contract leidde tot een fors juridisch geschil, waarbij de fotograaf uiteindelijk maar liefst 2,6 miljoen euro aan schadevergoeding eiste. Daar blijft maar bar weinig van over – zo’n 13.000 euro – want de rechtbank hanteert als terechte maatstaf voor de schade de misgelopen royalties en niet de fantasievolle 300%-berekenwijze van de Fotografenfederatie. En meerdere domeinnamen maken van een website nog niet méérdere sites.

Sapph wilde de fotograaf inhuren voor een serie reclamefoto’s, en dat wilde die fotograaf ook wel maar wel onder zijn eigen eisen en voorwaarden. Hij zag zichzelf niet als gewoon een reclamefotograaf die eenmalig betaald krijgt, en hij wilde dan ook per herpublicatie opnieuw geld. Na enig geharrewar ging Sapph akkoord, maar u voelt hem al aankomen: de afspraak was niet helemaal tot volle tevredenheid doorgecommuniceerd binnen alle gelederen van het bedrijf. Er werd dus vrolijk gebillboard en geposterd met die foto’s zonder dat daarvoor per publicatie opnieuw werd afgerekend met de fotograaf. Dat wordt door de rechtbank afgestraft: als je zo’n expliciete afspraak maakt, dan zit je daaraan vast ook al is de afspraak zeer ongebruikelijk binnen de reclame.

Dan komt het bekende probleem bij auteursrechtschendingen: welk bedrag aan schade is er geleden? Bij een kras op je auto is dat objectief vast te stellen, maar bij een ongautoriseerde kopie van een foto op een billboard heel wat minder. De fotograaf kwam aan een bedrag van EUR 2.646.390,40, berekend aan de hand van de algemene voorwaarden van de Fotografenfederatie. Die bepalen:

Op grond van artikel 15 van de algemene voorwaarden is Sapph volgens [A] voor elk gebruik van een werk (buiten het eenmalig gebruik op grond van de licentie) een vergoeding verschuldigd van tenminste driemaal de “bij de fotograaf gebruikelijke vergoeding voor een dergelijke vorm van gebruik”, met een minimum van EUR 500,–. Voor de bepaling van de “gebruikelijke vergoeding” knoopt [A] aan bij de richtprijzen. Bij het nalaten van het vermelden van zijn naam dient, aldus [A], dit bedrag te worden verhoogd met 100 % van de bij de fotograaf “gebruikelijke vergoeding voor een dergelijke vorm van gebruik” op grond van artikel 16 van de algemene voorwaarden.

De rechtbank vindt deze vaak gehanteerde dikkeduimmethode “niet juist, dan wel niet redelijk”. Terecht concludeert men dat de schade niet hoger kan zijn dan de afgesproken vergoeding. Die is de fotograaf misgelopen en die moet dus alsnog worden betaald. En zo hoort het.

Ook verwerpt de rechtbank de verzesvoudiging van de schade omdat Sapph’s website sapphlingerie.com ook bereikbaar was vanaf de domeinnamen sapph.be, spahh.eu, sapphbeach.be, sapphbeach.eu en sapphbeach.nl. Dit zijn slechts aliassen en geen aparte websites, dus van vijf maal herpublicatie op die andere domeinnamen kan geen sprake zijn.

Wel erkent de rechtbank dat de naam van de fotograaf genoemd had moeten worden. Dat was immers expliciet afgesproken, en afspraak is afspraak – ook als het volstrekt ongebruikelijk is om op een reclame-uiting de naam van de fotograaf te vermelden. Lastig is wederom de vraag: wat is de schade? Die is er niet, aldus de rechtbank. Voor dit soort dingen moet je een contractuele boete afspreken, en dat is niet gebeurd. Gewoon maar wapperen met wederom die algemene voorwaarden is niet genoeg. De schade is dus nihil.

Er waren nog vele andere schadeposten, maar omdat die niet (genoeg) waren onderbouwd geeft de rechtbank nu gelegenheid om die nader uit te werken. Ik ben heel benieuwd.

Arnoud<br/> Foto: Shoppen.blog.nl

51 reacties

  1. Terecht concludeert men dat de schade niet hoger kan zijn dan de afgesproken vergoeding

    Waarom is dat een terecht maximum?

    De foto’s kunnen blijken erg succesvol te zijn. Het is dan blijkbaar beter de foto’s tegen een laag tarief in te kopen en zonder toestemming van de fotograaf te blijven gebruiken dan opnieuwe onderhandelen over herpublicaties.

    Door initieel een laag tarief te bedingen voor een kleine campagne kun je daarna altijd nog de echt succesvolle foto’s blijkbaar toch in een verlenging van je campagne gewoon hergebruiken tegen dat ‘afgesproken tarief’.

  2. Waarom spreekt de fotograaf dan een laag tarief af? Als de foto’s waardevol zijn, dan kan hij een hoog bedrag bedingen.

    Het recht gaat over schadevergoeding en niet over boetes. De constructie met 2x of 3x de ‘gebruikelijke tarieven’ is een boeteconstructie.

    Even een plat voorbeeld: als ik bij de HEMA een bord van 2 euro kapotgooi, moet ik 2 euro betalen aan schadevergoeding. Geen zes euro om mij af te schrikken het nog eens te doen. Laat staan 12 omdat de morele rechten van de ontwerper geschonden zijn.

    Natuurlijk levert dit een strafbaar feit op -vernieling- en daar kan ik een boete voor krijgen maar die gaat niet naar de HEMA).

  3. Creatieve uitingen zijn nou eenmaal niet te voorspellen op sucesvolheid.

    Vooraf kun je dus niet echt iets zeggen over de impact van bijvoorbeeld een bepaalde fotoshoot. Als de foto’s gepubliceerd worden kunnen ze blijken heel succesvol te zijn (de posters worden bijvoorbeeld uit de bushokjes gestolen). De waarde van de foto’s neemt dan door het succes toe. Het is dan gek dat de vergoeding hetzelfde zou zijn. Het is juist logischer dat als men foto’s wil hergebruiken buiten de eerdere afspraken om dat dat alleen gebeurt bij heel succesvolle foto’s en daarom juist meer zou kunnen kosten.

  4. @hAl

    De foto???s kunnen blijken erg succesvol te zijn. Het is dan blijkbaar beter de foto???s tegen een laag tarief in te kopen en zonder toestemming van de fotograaf te blijven gebruiken dan opnieuwe onderhandelen over herpublicaties.

    Hoezo opnieuw onderhandelen? Het afspreken van een tarief betekent nu juist dat je niet meer hoeft te onderhandelen maar dat je gewoon een vaste prijs betaalt. Of in elk geval zou moeten betalen.

  5. De situatie die hal dus schetst is

    1. Foto wordt gemaakt voor 1.000 euro per publicatie.
    2. Foto wordt populair en wint prijzen voor beste foto van het jaar.
    3. Bedrijf wil de fotos gebruiken bij de volgende campagne, fotograaf vraagt nu 10.000 per publicatie.
    4. Bedrijf publiceert de fotos zonder toestemming en de rechter stelt de schade op 1.000 per publicatie.

    Volgens mij heb ik het zo goed?

    Het lijkt mij een vreemde constructie als je op deze manier altijd met een monopolist moet onderhandelen als je de foto nog verder wil gaan gebruiken. Maar of het mag weet ik niet.

  6. Ik vind het raar dat de opdrachtnemer meer geld moet krijgen omdat achteraf zijn prestatie waardevoller blijkt dan hij bij de offerte had ingeschat. Als ik advies geef voor 650 euro en dat blijkt achteraf een rechtszaak van 2 ton te voorkomen (of een nieuwe dienst mogelijk te maken met 2 ton inkomsten), mag ik dan alsnog 10.000 euro bijbetaling eisen?

  7. Opnieuw blijkt hier dat het met het recht op internet nog lang niet op orde is. Als je iets in 5 verschillende bladen gebruikt dan betaal je ook 5 keer. Op internet schermt men met linken ed. Maar een grote uitgeverij kan nu ook schermen met het feit dat in het concern al een keer betaald is voor de foto’s dus mogen ze die ook verder in hun eigen bladen gebruiken. Elke keer op dezelfde manier dan is het namelijk geen nieuwe publicatie. Onzin dus.

    In het vonnis staat letterlijk: “Het gebruik van de werken van [A] op een website is een zelfstandige openbaarmaking. Het doorlinken, via andere domeinnamen, naar die site niet. De werken zijn immers slechts ??nmaal op de server van Sapph geplaatst. Dat betekent dat met de plaatsing van de werken op een site sprake is van eenmalig hergebruik”. Nogmaals met dit vonnis zou een uitgever met ??n keer betalen een foto op al zijn sites kunnen plaatsen en ook meerdere keren binnen een site. Lijkt me redelijk plausibel.

    Over de fotografie en de voorwaarden van de fotografenfederatie. Ik denk dat de verschillende fotografen organisaties snel om tafel moeten om hier een antwoord op te vinden. En laat de NVF ook gaan aansluiten. Fotografen moeten zich snel beter gaan organiseren en een vuist maken tegen misbruik door grote concerns die steeds slimmer worden met wurgcontracten en nu met deze route.

    Reactie op de opmerking waarom spreekt de fotograaf dan een laag tarief af? Zeer waarschijnlijk wilde het bedrijf weinig betalen voor de foto’s. En spreekt dan af dat er voor eventueel verder gebruik extra betaald gaat worden. Als dat dan echt succesvol is dan moeten ze extra gaan betalen. Maar dit bedrijf wilde niet betalen of onderhandelen blijkbaar.
    Vreemde is dat de opmerking valt: “ook al is de afspraak zeer ongebruikelijk binnen de reclame”. Het mag dan vreemd zijn in de branche, maar opdrachtgevers verzinnen tegenwoordig van alles om maar goedkoop uit te zijn. En nu loont het blijkbaar ook nog.

    Hopelijk is de fotograaf aangesloten bij de fotografenfederatie en wordt er hoger beroep aangetekend. Dit vonnis is niet goed voor de fotografen.

  8. Ik denk dat als dit arrest blijft staan de volgende keer een uitgeverij een foto diverse keren op zijn site kan zetten zonder extra te betalen. Immers hij staat maar op ??n plaats op de server, zoals in het vonnis staat aangegeven: ‘De werken zijn immers slechts ??nmaal op de server van Sapph geplaatst.’ Ik denk dat je hier van te voren duidelijke afspraken over moet maken. En je niet later kunt beroepen op het feit dat het allemaal hetzelfde is. Volgens mij gaat de vergelijking op met branche bladen van eenzelfde uitgeverij. Artikelen worden integraal hergebruikt in een ander uitgave van dezelfde uitgever. Die kan zich dan echt niet beroepen op het feit dat er als uitgever al betaald is voor het artikel. Mij lijkt nu het belangrijkste dat NVF en Fotografenfederatie deze fotograaf gaan ondersteunen en zo betere rechten voor fotografen gaan afdwingen.

  9. Ach, de voorwaarden van sommige fotografen zijn absurd. Als ik bijvoorbeeld een foto van mijn huis laat maken, dan zijn er fotografen die vinden dat ik op grond van hun auteursrecht niet die foto op mijn website mag plaatsen, of zelfs maar mag laten bijdrukken zonder extra cash in hun richting te sturen (meestal gebeurd afgedwongen door de negatieven dan wel digitale bestanden achter te houden, en zeer hoge tarieven voor een afdruk te hanteren.) Nu is het zo dat ik het maken van de foto beschouw als een vorm van dienstverlening, en dat die dienst volledig betaald moet zijn als ik de foto aan het eind van de sessie afreken.

    Gelukkig zijn er fotografen die dit wel begrepen hebben, en is het aan de klanten om even op te letten voordat ze de opdracht geven dat dit ergens zwart op wit staat. Wil de fotograaf daar niet in meegaan, dan zoek je gewoon een ander. (En eigenlijk zou de auteurswet dit soort gevallen standaard op deze manier moeten oplossen — auteursrecht lost in dit geval ook helemaal geen probleem van de markt op, maar verstoort die alleen maar)

  10. Het enige wat ik me afvraag: kennelijk waren (mede) de algemene voorwaarden van de fotografenfederatie van toepassing? Die 300% regeling staat daar toch ook als boetebeding in? Dat is dan toch onderdeel geworden van de overeenkomst? Waarom zou dit dan geen contractuele boete zijn?

  11. Voor dit soort dingen moet je een contractuele boete afspreken, en dat is niet gebeurd. Gewoon maar wapperen met wederom die algemene voorwaarden is niet genoeg.
    En wat als je die contractuele boete opneemt in je algemene voorwaarden? Dan lijkt deze wel toepasbaar. 🙂

  12. Opmerkelijke kwestie en zeker interessant om te volgen. De opmerking een website ondanks eindigend met een andere extensie is geen andere website, lijkt mijn inziens niet juist. Als ik mijn “domeinboer” 100 nieuwe domeinnamen enkel eindigend op een andere extensie iedere keeraan laat maken dan moet ik 100x hiervoor betalen. Ondanks dat ik dit samenvoeg tot een website blijven het wel 100 losse domeinen. Dit soort kwesties geven altijd een wrange smaak, het contract van Sapph en de fotograaf is niet bekend, en het zal mij niet verbazen dat de fotograaf in kwestie wel degelijk ervaren genoeg is om een goed sluitend contract rond te krijgen. Sapph is akkoord gegaan met de voorwaarden en het rapport laat al zien dat de fotograaf niet per opdracht betaald wilde worden met daarbij de foto’s rechtenvrij geschikt voor verdere publicaties. Sapph geeft zelf al toe fout te zitten middels de volgende reactie.

    “Na enig geharrewar ging Sapph akkoord, maar u voelt hem al aankomen: de afspraak was niet helemaal tot volle tevredenheid doorgecommuniceerd binnen alle gelederen van het bedrijf. Er werd dus vrolijk gebillboard en geposterd met die foto???s zonder dat daarvoor per publicatie opnieuw werd afgerekend met de fotograaf. Dat wordt door de rechtbank afgestraft: als je zo???n expliciete afspraak maakt, dan zit je daaraan vast ook al is de afspraak zeer ongebruikelijk binnen de reclame.”

    Ik interpreteer dit als zijnde dat er gewoon contractbreuk is gepleegd en dat de fotograaf in het gelijk staat, ook al laat de fotograaf de website’s buiten beschouwing ( alhoewel ik er van uit ga dat dit foto’s zijn bestemd voor een webshop ) zouden er theoretisch gezien gewoon gehandeld moeten worden middels de algemene voorwaarden welke de Fotografen Federatie hanteert. Deze zijn alles behalve “uit de duim gezogen” en horen de rechten van de fotograaf te beschermen. Daar Sapph akkoord is gegaan met deze voorwaarden vindt ik het vreemd dat de juristen van Sapph nu terug krabbelen, immers ze zijn toch akkoord gegaan? En zo klein zijn de lettertjes niet in het PDF’je van de Federatie. Sapph krijgt vrij spel en de fotografen in kwestie krijgen andermaal een draai om de oren door middel van het weg wapper gebaar van deze rechtbank.

    @Arnoud

    Je vergelijking gaat niet helemaal op je vergelijkt appels met peren, immers dan zou er een vrolijk Hema meisje bij de ingang moeten staan en je vooraf op de hoogte moeten stellen van enige veroorzaakte schade en de gevolgen hiervan middels de AW van de Hema. De Hema kan niet zeggen dat nadat jij vrolijk borden kapot hebt gegooid dat je een boete moet betalen, Sapph is zeer hoogstwaarschijnlijk akkoord gegaan en wist vantevoren wat de consequenties waren. In jouw voorbeeld en in het gebeuren wat daadwerkelijk speelt kun je spreken van opzet, echter jouw voorbeeld spreekt niet van een situatie wat de gevolgen zijn de AW van de fotograaf wel.

  13. @Jeroen

    Leuk voorbeeld, maar wat wil jij hiermee zeggen? Omdat je iedere maand ziekenfonds betaald en mogelijk een aanvullende verzekering hebt voor de tandarts dat de tandarts jou geen factuur mag sturen omdat je verzekerd bent en de tandarts een dienstverlenende functie beoefend?

    Met de intrede van digitale fotografie zijn de mensen makkelijker geworden en de fotografen moeilijker waarom? Vroeger kon je een herdruk van een foto laten maken, echter de negatieven/dia’s waren voor 99,9% in het bezit van de fotograaf. Als je toen een herdruk wilde hebben nam je ook contact op met de fotograaf en werd er voor betaald, er zal vast een enkeling zijn geweest die een kopie van een foto liet maken, maar tegenwoordig nemen klanten het niet meer zo nauw. De uitspraak “maar de foto’s hadden we al, en we wisten echt niet dat het niet mocht” heb ik iets te vaak gehoord.

  14. @Wim: Jazeker zo’n boete mag gerust in de AV. Zolang je de AV maar op de goede manier aanbiedt (vooraf en op papier, of als PDF bij gemailde offerte).

    @ProNikon: De AV van de Fotografenfederatie zijn “gewoon” standaard algemene voorwaarden. Ze gelden alleen als partijen dat afspreken. Een fotograaf die ze dus niet meestuurt bij zijn offerte, kan zich er niet op beroepen. Dat is elementair overeenkomstenrecht. En bij de Sapph-zaak had de fotograaf nu juist zijn eigen voorwaarden gesteld, niet de FF-voorwaarden.

    Als ik borden kapot gooi moet ik toch ?cht betalen, ook zonder vrolijk meisje of streng bordje. Als ik jouw auto bekras, zal ik heus niet wegkomen met dat er geen bordje hing dat dat niet mocht.

    Een BOETE ben ik inderdaad niet verschuldigd als ik jouw auto bekras. Plat gezegd: als ik bereid ben de spuiterij te betalen, mag ik iedere auto bekrassen zo veel ik wil. En bij borden in de HEMA kost me dat niet veel geld per bord. De dreiging van strafrechtelijke vervolging door de politie is wat mij daarvan afhoudt.

    Bij auteursrechten leidt dit m.i. onvermijdelijk tot de conclusie dat als je bedrag X per publicatie afgesproken hebt, de schade bij een ongeautoriseerde publicatie ook X is. Ik weet dat dat onrechtvaardig voelt voor fotografen, immers dan kun je lekker raak publiceren en betaal je ten hoogste wat er afgesproken is, maar het gaat niet aan om dan zomaar 3x je normale tarief te factureren. Als ik een bord bij de HEMA kapot gooi, kunnen zij ook niet 3x de prijs in rekening brengen onder het mom van “anders is het wel ?rg makkelijk een bord kapot te gooien”.

    Als je een boete afgesproken hebt, dan is het logisch dat je die mag incasseren. Afspraak is afspraak. Maar dan moeten de FF-voorwaarden dus wel overeengekomen zijn. Dat jij lid bent van de FF of dat die voorwaarden gebruikelijk zijn bij beroepsfotografen is niet genoeg.

  15. @ProNikon Ikzelf heb drie domeinnamen die alledrie naar dezelfde site verwijzen. Ieder domein heeft wel bovenin een andere URL zichtbaar maar het is maar 1 Windows 2008 server waarbinnen 1 site is aangemaakt die alle drie de URL’s afvangt. (Sites zijn NSFW 🙂 dus ik link maar niet.) De vraag is dan ook of het 1 site of 3 sites zijn. Vanuit technisch oogpunt is het een enkele site. Als ik een pagina aanpas, dan is die op alle drie de sites aangepast. Als een gebruiker iets toevoegt dan is het op alle drie de sites zichtbaar. Een gebruiker die er een account aanmaakt is op drie sites opeens aanwezig. Vergelijk het met google.com, google.nl, google.cz en zo. Zijn dat tientallen sites of is het 1 Google site? Je kunt dit laten bepalen door de domeinnaam maar een domeinnaam is nog geen website. Technisch gezien dan. De gebruiker kan een andere belevenis hebben doordat de gebruiker in domeinnamen denkt. Maar het gaat er naar mijn mening vooral om in hoeverre die domeinnamen samenwerken om een enkel geheel te vormen.

    Ik heb drie domeinnamen in gebruik omdat ik zo de naam onder .com, .net en .org kan benaderen. Verder is het maar 1 site.

    Dat betekent dat ik ook een andere mogelijkheid zie, namelijk dat subdomeinen weer wel als aparte sites gezien kunnen worden! Denk aan een picasaweb.google.com en docs.google.com die wel aan een Google account zijn gekoppeld en dezelfde domeinnaam hebben, maar verder dusdanig verschillen dat het eigenlijk twee sites zijn. Om iets dergelijks op mijn server te doen moet ik twee sites inrichten binnen IIS, waarbij ieder zijn eigen host header krijgt. Voor mijn drie domeinen heb ik 1 site binnen IIS met drie host headers…

    Maar zal een rechter naar de technische sites kijken of naar hoe de gebruiker het beleeft?

  16. @Wim: Dat kan natuurlijk niet. Bij iemand met wie je geen contract hebt, is het onmogelijk om via algemene voorwaarden iets af te dwingen. Je kunt all??n via de onrechtmatige daad iets van hem eisen, bijvoorbeeld schadevergoeding. En daarbij is een beperking dat je alleen je daadwerkelijke schade kunt laten vergoeden.

    Richt ik in jouw tuin voor 5 euro schade aan, dan kun jij 5 euro van me eisen. Geen 500 vanwege de afschrikwekkende werking die dat zou hebben. Ik kan dus inderdaad bij de hele buurt een plant uit de voortuin plukken als ik 50 euro bij me heb.

    De afschrikwekkende werking zit in het strafrecht: de politie kan mij arresteren en de rechter kan mij een boete opleggen van 500 euro voor die zaaksbeschadiging. Of wellicht een taakstraf dat ik nieuwe plantjes moet plaatsen ?n het gras moet maaien.

    Dat gewapper met de FF-voorwaarden komt neer op een verkapt boetesysteem in het auteursrecht: je pleegt inbreuk, dan moet je 3x de schade betalen anders is dat niet afschrikwekkend voor toekomstige inbreukmakers. Nee. Dat is onjuist.

  17. @Arnoud, dan doe ik het anders. Ik plaats een groot hek om mijn tuin waarop ik meldt dat iedereen die mijn tuin betreedt en iets beschadigt niet alleen de reparatie moet betalen, maar ook nog eens EUR 100 extra. Gewoon, als tekst op meerdere plaatsen rondom mijn tuin zodat bezoekers het wel gelezen moeten hebben voor ze binnenkomen…

    Zou dan wel weinig bezoekers overhouden maar goed… Jij komt dan langs en je trapt mijn tuinkabouter om. Hup, EUR 29.95 voor een nieuwe kabouter en EUR 100 als boetebedrag volgens de algemene voorwaarden?

    Lijkt mij een beetje lastig met een website maar als je op de hoofdpagina een pagina neerzet waarin bezoekers de AV kunnen lezen en waar ze moeten aangeven dat ze er mee akkoord gaan, zijn ze dan wel geldig?

  18. @Wim: Dat is wellicht haalbaar, je voert dan huisregels in (algemene voorwaarden) met een contractueel boetebeding. Dat is in beginsel rechtsgeldig. De rechter mag de boete matigen als hij deze te hoog vindt, en wanneer uit redelijkheid & billijkheid volgt dat de boete ontoelaatbaar is dan kan hij het boetebeding buiten toepassing laten. Als ik struikel en daarbij je kabouter verniel, dan is een boete ongepast.

  19. Ten eerste – niet echt correct om Sapph wel te noemen, en partij A (Leo de Deugd – http://www.leodedeugd.com/) niet bij te vermelden. Ik ga hier verder geen insinuaties maken, maar gedachten heb ik er wel bij.

    Verder @arnoud:

    ‘Ik vind het raar dat de opdrachtnemer meer geld moet krijgen omdat achteraf zijn prestatie waardevoller blijkt dan hij bij de offerte had ingeschat. Als ik advies geef voor 650 euro en dat blijkt achteraf een rechtszaak van 2 ton te voorkomen (of een nieuwe dienst mogelijk te maken met 2 ton inkomsten), mag ik dan alsnog 10.000 euro bijbetaling eisen?’

    Met alle respect, maar als ik bijv een website (hier zit bijv ook vormgeving in wat als kunst gezien kan worden!) voor een bedrijf maak voor 10.000 euro, dan heb ik dat ingeschat op basis wat ik ervoor wil hebben. Het is natuurlijk een nogal kinderlijke gedachtengang om vervolgens als het bedrijf er een prijs mee zou winnen, om dan bij het bedrijf aan te kloppen voor meer geld…. ‘foutje, bedankt!?’ gaat simpelweg niet op.

    Wat je je af kan vragen is of de eis zelfde hoogte had gehad als het om een eenmanszaak ging die zelfde stappen had gezet als Sapph. Ik denk het niet… maar omdat het Sapph is, laten we vooral proberen leeg te melken!

    Het recht zegeviert gelukkig…! Want de eiser had echt niets zinnigs te vertellen in de rechtzaal, zat er zelf bij…

    -edit Excuses namens het spamfilter, je bericht vond ik pas maandagochtend-

  20. @gerlo – het gaat erom of het om 1 site gaat…. of om meerdere. In dit geval gaat het om 1 fysieke website… als je zo zou denken, dan zou er ook betaald moeten worden voor iedere promotie uiting die verwijst naar die website…

  21. Ik vind het raar dat de opdrachtnemer meer geld moet krijgen omdat achteraf zijn prestatie waardevoller blijkt dan hij bij de offerte had ingeschat. Als ik advies geef voor 650 euro en dat blijkt achteraf een rechtszaak van 2 ton te voorkomen (of een nieuwe dienst mogelijk te maken met 2 ton inkomsten), mag ik dan alsnog 10.000 euro bijbetaling eisen?

    Nee, het is juist zo dat de klant al een voordelige zaak had doordat hij voor een goed tarief toevallig erg waardevolle foto’s kreeg. Nu wil de klant juist vanwege dat succes nog meer keer die waardevolle foto’s gebruiken (ondanks dat dat expliciet niet was toegestaan) en mag dat zonder toestemming van de fotograaf voor datzelfde tarief.

    Als jij Arnoud een boek schrijft en de uitgever zegt je krijgt 1000 euro voor deze enige oplage van je boek. Dat dekt je uren wel niet maar je hebt ook exposure voor je bedrijf en er nou eenmaal een beperkte markt voor zo’n boek en de rest gaat gewoon op aan kosten en aan het risico dat ik neem dat er veel boeken overblijven.

    Je boek loopt storm en de uitgever drukt rustig een paar oplages bij zonder je toestemming en verkoopt die lekker uit en je komt erachter en stapt naar e rechter dan zegt de rechter: “Het maakt niet uit dat die uitgever een enorm voordeel heeft gehaald met een extra oplage van je erg succesvolle boek want jij kan nooit meer dan 1000 euro per oplage schade lijden omdat dat de maximum vergoeding is die je voor die eerste oplage had afgesproken.”

  22. Je boek loopt storm en de uitgever drukt rustig een paar oplages bij zonder je toestemming en verkoopt die lekker uit en je komt erachter en stapt naar e rechter dan zegt de rechter: ???Het maakt niet uit dat die uitgever een enorm voordeel heeft gehaald met een extra oplage van je erg succesvolle boek want jij kan nooit meer dan 1000 euro per oplage schade lijden omdat dat de maximum vergoeding is die je voor die eerste oplage had afgesproken.???

    Dat lijkt me juist. Natuurlijk is dat jammer voor mij maar niet elk nadeel behoort juridisch opgeheven te worden. Ik mocht 1000 euro per oplage verwachten dus daar houdt het voor mij op.

    Als ik mijn huis goedkoop verkoop en de wederpartij kan het daarna duur inzetten als hotel of zo, dan heb ik ook pech. Zelfs als ik had kunnen weten dat dit een aantrekkelijke toeristenlocatie gaat worden.

    Laat ik het omdraaien: welk bedrag behoor ik volgens jou te krijgen in die situatie? En waarom is dat fair in een contract waarbij 1000 euro per oplage is afgesproken?

    (In sommige auteurscontracten staat trouwens een bestsellerbeding: indien uitgever meer dan $VEEL verkoopt dan gaat de royalty per product omhoog/dan vervalt het contract en wordt er opnieuw onderhandeld).

  23. En wat als Arnoud niets van die extra oplage gemerkt had, en ondertussen een nieuw contract voor de volgende oplages getekend heeft bij een andere uitgever voor 3000 euro per oplage (gesteld dat het contract met de eerste uitgever dat toe zou staan)? Dan lijkt het me duidelijk dat de eerste uitgever minimaal 3000 euro schadevergoeding moet betalen.

  24. Daar twijfel ik over. Ik zou dan mijn schade kunstmatig kunnen verhogen door zodra ik een inbreuk bespeur, gauw een deal in samenspanning met een uitgever kunnen maken dat hij voor 10.000 euro per exemplaar gaat drukken. En dan moet uitgever 1 duizend maal 10.000 euro betalen? Lijkt me niet. De schade bij uitgever 1 is wat uitgever 1 me zou hebben betaald als we tot een nadere licentie waren gekomen.

  25. Het meest vervelende lijkt mij overigens niet de schadebepaling, maar de vraag of de “plaatjesdief” de algemene voorwaarden heeft gezien en dus heeft kunnen aanvaarden. Kijk, in dit geval is het simpel want de dief had de fotograaf betaald voor beperkt gebruik en ging veel verder dan dat. Maar hoe zit het met mareriaal dat van persoon A naar B naar C naar D …enz… en ten slotte naar persoon Z wordt gekopieerd, waarbij Z het dus op zijn site gebruikt. En ga er voor het gemak maar van uit dat tussen A en Z er dusdanig veel aanpassingen zijn geweest dat het materiaal geen informatie meer bevat van de originele auteur. (En om het complexer te maken, enkele personen tussen A en Z wonen buiten Nederland, maar A en Z vallen onder Nederlands gezag…)

    Ik bespeur inbreuk door Z, dus schadeclaim. Maar hoeveel kan ik uiteindelijk claimen en als ik het spoor helemaal terug kan herleiden naar A, kan ik dan ook schade claimen bij ieder van die tussenpersonen?

  26. Dat zal er denk ik van afhangen of die tussenpersonen iets te verwijten valt. De eindgebruiker gaat in ieder geval vrijuit: De auteurswet is zo ingericht dat als ik in de winkel een boek koop, ik geen verantwoordelijkheid heb om uit te zoeken of dat exemplaar wel met auteursrechtelijke toestemming geproduceerd is.

    “Tussenkopieerders” kunnen denk ik wel aansprakelijk gesteld worden, maar de rekening direct bij de oorspronkelijke overtreder deponeren, zij zijn er immers vanuit gegaan dat het met de auteursrechtelijke toestemming goed zat. Als je schade leidt doordat dat niet zo is, dan kun je die verhalen.

  27. @SH(24): Pardon, insinuatie? Het vonnis noemt wel Sapph en niet de fotograaf. Ik zie dan niet waarom ik moet gaan zoeken naar de naam van de fotograaf.

    Ik ben heel benieuwd naar je gedachten daarover, want ik kan werkelijk geen redelijke redenering bedenken waarom ik dat zou moeten doen.

  28. @Dani?l, ik zie wel een groot probleem als je die tussen-kopierders allemaal aansprakelijk stelt en zij allen de rekening bij de originele overtreder dumpen. A krijgt dan niet alleen dat hij een vergoeding moet betalen omdat hij zelf een overtreding beging, maar ook de vergoedingen die B tot en met Z moeten betalen. Dat wordt dan wel een beetje te extreem. Maar wat je in de praktijk met foto-materiaal ziet gebeuren is dat een fotograaf het online plaatst met zijn AV en licentie er duidelijk bij en deze vanaf A tot en met Z steeds een beetje aangepast worden, waarbij iedereen ook nog eens kan denken dat het om “fair use” gaat. Plaatjes kunnen op de vreemdste manieren verspreiden en lang niet iedereen had daarbij kwaad in de zin. Denk bijvoorbeeld ook over hoe bedrijven soms brochures maken, waarbij afbeeldingen uit die brochures van het Internet komen en het bedrijf denkt dat de licentie in orde is. En dat daarna weer iemand het plaatje uit de brochure haalt en als “fair use” gebruikt in een online artikel over dit bedrijf. Dan komt een bezoeker die het plaatje ziet en het doorstuurt naar een collega en die gebruikt het plaatje dan weer voor een ander bedrijf, niet wetende dat de foto uit een andere brochure kwam en ook nog eens auteurs-rechtelijk beschermd is bij nog iemand anders. Materiaal kan dusdanig rondzwerven op het Internet dat dit soort zaken enorm complex kunnen worden…

  29. Over de toepasselijkheid van de AV (niet in deze casus): Je kan natuurlijk stellen dat als een inbreukpleger op de reguliere weg zich een licentie had verschaft voor een afbeelding hij akkoord was gegaan met die AV (tenzij hij die nadrukkelijk van de hand had gewezen) aangezien jij daar altijd naar verwijst in je offertes en facturen. Dat hij een afbeelding op onrechtmatige wijze heeft verkregen zorgt ervoor dat hij sowieso niet akkoord is gegaan met die AV. Dat zou natuurlijk wel een erg makkelijk verweer zijn, het enige wat je hoeft te doen is de afbeelding stelen en je hoeft nooit meer een boete te betalen.

  30. @ProNikon

    Het lijkt erop dat je mijn argument niet begrijpt: Ik betaal de fotograaf voor het maken van foto’s van mijn huis. Wat ik wil is dat ik hem volledig betaal voor deze dienst, en dat hij dus bij oplevering van zijn werk tegelijkertijd ook de rechten overdraagt. Dit is iets heel anders dan een ziektekostenverzekering die effectief extra inspanning moet verrichten.

    Het gemene in deze is dat veel mensen zich niet bewust zijn van het werking van het auteursrecht die zorgt dat de fotograaf een claim blijft houden op het opgeleverde werk, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een timmerman die een dertien-in-een-dozijn stoel levert. Dit verwachten mensen niet, en is naar mijn oordeel in dit scenario ook helemaal niet nodig, omdat ik de fotograaf initieel helemaal kan betalen voor zijn diensten — de wetgever schiet hier met het auteursrecht duidelijk door, en zou in dit geval eigenlijk het normale verwachtingspatroon als uitgangspunt moeten nemen.

    Het enige waar ik op wijs is vooraf hierover met de fotograaf duidelijke afspraken te maken, en niet in zee te gaan met fotografen die je de negatieven/digitale master bestanden niet wil leveren. Schermen ze met AV van de Fotografenfederatie, dan kan het tijd zijn een klacht in te dienen bij de NMa, maar over het algemeen kost het niet al te veel moeite een fotograaf te vinden die hier niet moeilijk over doet.

  31. Biedt het auteursrecht niet de mogelijkheid om naast een schadevergoeding een deel van de door inbreuk vergaarde extra inkomsten op te eisen? Daarmee kan de inbreuker alsnog ‘beboet’ worden, zonder een schadevergoeding te eisen die hoger is dan het oorspronkelijke honorarium.

    Artikel 27a, lid 1: “Naast schadevergoeding kan de maker of zijn rechtverkrijgende vorderen dat degene die inbreuk op het auteursrecht heeft gemaakt, wordt veroordeeld de door deze ten gevolge van de inbreuk genoten winst af te dragen en dienaangaande rekening en verantwoording af te leggen.”

    Vraag wordt dan: hoeveel winst maakt Sapph door een foto die gemaakt was voor beperkt gebruik in zijn marketingcampagnes veel breder in te zetten? Daarvoor zou je een inschatting kunnen maken van de uitgaven aan marketing (X billboards tegen het gangbare tarief) en dat relateren aan het in de branche gebruikelijke marketingbudget als percentage van de omzet en vervolgens aan de in de branche gebruikelijke nettomarge als percentage van de omzet.

    Als Sapph tienduizend euro extra aan billboards heeft besteed en er normaliter twee procent van de omzet uitgegeven wordt aan marketing en er normaliter tien procent winst gemaakt wordt, dan heeft de fotograaf een claim van 50.000 euro.

    Aan Sapph om met een betere redenering te komen en daarover ‘rekening en verantwoording’ af te leggen. Zijn er voorbeelden bekend van een eis tot winstafdracht? En hoe reageert de rechter daarop?

  32. In deze Algemene Voorwaarden wordt verstaan onder ..Fotografisch werk fotografische werken zoals bedoeld in de Aw 1912 dan wel andere werken in de zin van Aw 1912 welke met bedoelde fotografische werken op n lijn kunnen worden gesteld…Foto de stoffelijke drager door de Fotograaf aan de Wederpartij geleverd waarop een Fotografisch werk al dan niet met het oog herkenbaar is vastgelegd zoals een dia negatief afdruk duplicaat polaroid of floppydisk…Fotograaf de gebruiker in de zin van art. De offerte verplicht niet tot levering van een deel van de prestatie tegen een proportionele prijs…4.

  33. @37TvdH: Reclame-uitgaven gelden als “sunk costs” oftewel de algemene kosten van het zakendoen. Reclame KOST geld! Een billboard laten printen en de locatie huren om het op te vangen bijvoorbeeld. Dat er een bepaalde verhouding bestaat tussen het reclamebudget en de winst of de omzet betekent niet dat deze verhouding wordt bepaald door het bedrag dat de adverteerder aan reclame spendeert. En dan moet je maar hopen dat margefluctuaties, renteverliezen, brand identity en andere geen invloed hebben. Oftewel: een dergelijke berekening is niet mogelijk. Bovendien zou een andere (legaal verkregen) foto, of dezelfde foto als ze legaal verkregen was, hetzelfde effect kunnen hebben. En het enige voordeel dat Sapph heeft behaald is het prijsverschil met een ???legale??? foto. Oftewel: het voordeel van Sapph is PRECIES de prijs die ze niet betaald hebben voor publicatie.

    Ik kan je wel vertellen wat Sapph heeft bespaard nl: precies de kosten die nu de schadevergoeding zijn.

  34. @Bob: nou wordt-ie fraai. Ik maak een deal met Disney over het gebruik van Mickey Mouse op een mok. Zodra ik de dia heb laat ik een compleet assortiment merchandise maken. Als Disney me voor de rechter daagt zeg ik gewoon: “volgens Bob zijn dat sunk costs.”

    Disney daarentegen zegt: “wij willen gewoon elke cent die jij extra verdiend hebt aan die extra handel.”

    Ik zeg: “volgens Bob kan elke andere legaal verkregen afbeelding hetzelfde effect hebben.”

    Disney zegt: “had dan elke andere legaal verkregen afbeelding gebruikt. Nu je die van ons gebruikt, zul je je winst moeten afstaan.”

    Blijft over wat de relatie tussen die reclamebesteding en winst is. Het staat de copyright-houder vrij om een in de branche gebruikelijke verhouding tussen marketingbudget en verwachte omzet en de gangbare verhouding tussen omzet en winst als uitgangspunt van zijn berekening te nemen, waarop de inbreuker dan mag reageren.

    Zoals de wet stelt: “rekening en verantwoording afleggen”!

  35. Ik maak een deal met Disney over het gebruik van Mickey Mouse op een mok.
    Slecht voorbeeld want volgens mij zijn de auteursrechten op Mickey Mouse verlopen en behoort deze nu tot het publieke domein! 🙂 Maar Mickey Mouse is ook nog een trademark en daarom nog steeds redelijk beschermd. En er schijnt nog wat speciale wetgeving te zijn die Disney weer een andere status geeft. Of zoiets. In ieder geval, qua auteursrechten is Mickey Mouse een beetje onduidelijk qua status.

  36. @TvdH: je haalt een paar zaken door elkaar. Als je een plaatje van Mickey Mouse op een mok plaatst dan maak je met dat plaatje geen reclame, maar een fysiek tastbaar product voor de verkoop. Een mok met mickey mouse erop is meer waard dan een mok zonder (of hij KOST in ieder geval meer). Je maakt met die mokken geen reclame voor Mickey Mouse. “Volgens Bob zijn dat sunk costs” is dus niet gebaseerd op dezelfde situatie. Dat zou bijvoorbeeld zou zijn als ik een billboard zou maken met een foto van die mok erop, om die mokken aan te prijzen. De prijs voor de rechten van een fysiek product met een afbeelding erop zijn anders dan die voor een reclame-uiting.

    Ik kan helaas pas op de rest van je betoog ingaan als je dit onderscheid onderkent en je voorbeeld aanpast. Vooruitlopend op de kwestie kan ik best een eind met je meegaan dat de winst “per unit” wel degelijk te bepalen is voor een aantal verkochte mokken, afhankelijk van de gemaakte afspraken.

    tl;dr: je voorbeeld klopt niet en je verdraait mijn woorden.

  37. “Het staat de copyright-houder vrij om een in de branche gebruikelijke verhouding tussen marketingbudget en verwachte omzet en de gangbare verhouding tussen omzet en winst als uitgangspunt van zijn berekening te nemen, waarop de inbreuker [sic!] dan mag reageren.”

    Tja, het punt van deze blogpost van Arnoud is natuurlijk dat de rechter zelf OOK een mening heeft over dergelijk gedrag.. Je hebt nu een richtprijs gezien. Denk maar niet dat alleen maar je eigen prijs noemen als eiser je het recht geeft op die prijs – rechters mogen schadevergoedingen namelijk ook zelf matigen.

    Nog een kleine aanvulling op de vorige post: als je een beschermde afbeelding laat zetten op waren die je daarna gratis weggeeft (bijvoorbeeld lucifersdoosjes) heb je het ??k over “sunk costs”: vertel me maar eens hoeveel winst een haringkraam m??r gemaakt heeft door luciferdoosjes uit te delen waarop Mickey Mouse een haring hapt. Wie stelt moet bewijzen (art. 150 Rv) – wat trouwens ook een mooie aanvulling is op jouw bewering dat “de inbreuker daarop mag reageren”. Je zult toch moeten bewijzen dat omzetcijfers je schade zullen bepalen – terwijl je eigen prijslijst al stelt hoe hoog de prijs zou zijn als je gewoon had betaald.

  38. Rechters mogen schadevergoedingen matigen? Lees mijn vraag nog eens.

    Artikel 27a, lid 1: ???Naast schadevergoeding kan de maker of zijn rechtverkrijgende vorderen…”

    Het vraagstuk van winstafdracht staat dus los van de schade. Het oordeel daarover dient niet afhankelijk te zijn van de mening van de rechter maar gebaseerd op een afweging van de argumenten van beide partijen. Eiser kan aanvoeren dat inbreuker door te kiezen voor extra gebruik van (in dit geval) de fotografie blijk geeft van verwachting dat daar een positief effect van uitgaat op omzet en daarvan afgeleide winst, en dus die extra winst opeisen.

    Hoe je die winst bepaalt, is weer een andere zaak. Maar de verweerder zal moeten reageren en uiteindelijk ‘rekening en verantwoording’ afleggen. Dat heeft een afschrikkend effect. Dus je hebt geen boeteclausule (dikkeduimmethode) nodig.

  39. Volgens de Hoge Raad brengt een redelijke uitleg van artikel 27a Auteurswet mee dat indien zowel vergoeding van schade bestaande in gederfde licentievergoedingen als afdracht van winst wordt gevorderd, niet meer dan een bedrag gelijk aan het grootste van die beide bedragen kan worden toegewezen (HR 14 april 2000, LJN AA5519 NJ 2000, 489 m.nt. DWFV, HBS/Danestyle). Daar zit dus al een eerste beperking.

    Er is geen jurisprudentie of de rechter de vordering van winstafdracht mag matigen, maar gezien 6:104 (“[als iemand] door die daad of tekortkoming winst heeft genoten, kan de rechter op vordering van die ander de schade begroten op het bedrag van die winst”) lijkt het me zeer zeker mogelijk dat de winst ex 27a Aw gezien wordt als ‘schade’ in de zin van art. 6:95 BW en derhalve gematigd kan worden.

    Daar staat tegenover dat Spoor/Verkade/Visser signaleren (p. 504) dat winstafdracht een verplicht nummer is:

    Als de eiser winstafdracht wil, moet de rechter die toewijzen (‘naast schadevergoeding’, zie boven); of de gedaagde nu een piraat is, een slordige, een onnozele, of zelfs iemand die er bona fide een andere rechtsopvatting op na hield. [cursivering in origineel]
    Zij bespreken niet het punt of 6:109 toegepast mag worden op de winstafdracht.

    De rechter zou indirect nog wel invloed kunnen uitoefenen door bepaalde inkomsten naar redelijkheid buiten de “winst” gemaakt met de inbreuk te laten.

  40. @45, Arnoud, en dan gaat het in deze discussie nog om de vraag of het maken van reclame bijdraagt aan de winst en zo ja, voor welk bedrag. Volgens mij is dat niet te bepalen, omdat de winst niet alleen afhangt van hoeveel reclame je maakt (het voorstel van TvdH om winstafdracht te verlangen naar rato van het bespaarde marketingbudget doet me vermoeden dat hij dat anders ziet).

    De winst is afhankelijk van je marktpositie, je gebruikelijke marges, je gebruikelijke omzet, de marges op het specifieke product waarvoor je reclame maakte met een schending van andermans auteursrecht, je klanttevredenheid etc. Ik denk niet dat winstafdracht bepaalbaar is bij reclame-uitingen (zoals gezegd: reclameuitingen KOSTEN geld).

    Ik denk dat winstafdracht vooral bedoeld is voor de gevallen waarin de handelswaar zelf inbreuk maakte op anderman’s merk-, auteurs- of octrooirecht. Dan is de winst gewoon marge*afzet. En hier is niet in geding of de artikelen waarvoor reclame werd gemaakt inbreuk maakten op enig recht van de fotograaf.

  41. Dank aan Arnoud voor de vingerwijzing naar relevante lectuur.

    Het is onmogelijk om een direct verband te leggen tussen uitgaven aan een specifieke reclamekeuze en omzet danwel winst. Desondanks kan gesteld worden dat de adverteerder reclame maakt omdat hij verwacht dat reclame een positief effect heeft op omzet en per saldo ook winst. De adverteerder kiest voor specifieke acties omdat hij meent dat die beter zijn dan alternatieven. Door te kiezen voor het gebruik van deze specifieke foto geeft de adverteerder aan te verwachten dat die foto beter is dan anderen. Hij kiest er dus voor om een foto te gebruiken die niet rechtenvrij is en neemt bewust het risico dat hij geconfronteerd wordt met een eis tot winstafdracht.

    Welke winst? Het is in menig branche gebruikelijk een verband te leggen tussen marketingbudget en verwachte omzet. Eiser kan dus aanvoeren dat het deel van het totale marketingbudget dat aan zijn foto gerelateerd is (kosten voor drukwerk, advertentieplaatsingen en billboards) resulteert in een gelijk deel omzet, en dientengevolge een gelijk deel winst opeisen. Zou de adverteerder aanvoeren dat reclame een investering is die op langere termijn effect heeft, dan is het aan de adverteerder om met een nieuwe berekening te komen die de fotograaf een claim op langere termijn geeft, waarvoor de adverteerder vervolgens rekening en verantwoording moet afleggen. Linksom of rechtsom: de adverteerder trekt aan het kortste end.

    Of die foto op een billboard of een mok staat, maakt voor dit vraagstuk niks uit. Ook wanneer de foto onlosmakelijk verbonden is met het product waarmee omzet gemaakt wordt, kan de gebruiker aanvoeren dat de foto slechts ??n van de factoren is die bijdraagt aan de verkoop. De fotograaf legt echter geen claim op de omzet, maar op de winst. De kosten van al die andere factoren zijn reeds verdisconteerd. Het enige verschil is dat de winst op een mok sneller vast te stellen is (valt trouwens ook niet mee) dan de winst die gerelateerd is aan reclame. Vandaar ook de suggestie om gewoon omzet/winst-verhoudingen en omzet/marketinbudget-quota te hanteren.

    Waarom nou zo ingewikkeld? Omdat inbreuk op auteursrecht onaantrekkelijk moet zijn voor adverteerders/uitgevers. Verzuim je om het auteursrecht te regelen voor (een onderdeel van) een uiting, dan heeft de rechthebbende een claim op alle winst die met of dankzij die uiting gemaakt is. En recht op rekening en verantwoording!

  42. @TvdH “De fotograaf legt echter geen claim op de omzet, maar op de winst. “

    “dan heeft de rechthebbende een claim op alle winst die met of dankzij die uiting gemaakt is. En recht op rekening en verantwoording!”

    –> verwissel je hier niet je eigen morele opvatting met het geldende recht? Dat iemand een claim legt betekent niet dat de winst in een concreet geval ook echt dat bedrag omvat en voor vergoeding in aanmerking komt – zie de opsomming van variabelen eerder. En de bewijslast ligt toch echt bij de steller. Ik zie dit dan maar als een pleidooi om het recht te veranderen, want zoals je het hier formuleert IS het (nog) niet.

    Ik begrijp best dat iemand die tekort is gedaan zijn recht wil halen. Ik voel zelfs een eind met je mee, als hobbyfotograaf. Maar vergelding is iets anders dan schadevergoeding. Tenzij er een boetebeding is afgesproken heb je alleen recht op vergoeding van de echte schade en de winst die echt op zeker gemaakt is door de schending van het recht (die bij reclameuitingen dus nogal onzeker is). Uit jouw woorden blijkt een sterke wens om de auteursrechtenschender te STRAFFEN (generale preventie). Straffen doen we in Nederland niet via het privaatrecht.

    En het maakt WEL uit dat de afbeelding op een mok staat: in die gevallen is namelijk de winst gewoon af te leiden uit de boekhouding.

    Overigens hoeven wij het hierover niet per se eens te worden want het is eigenlijk een politieke kwestie en geen juridische kwestie. Het gaat immers over hoe je zou willen dat het recht zou luiden?

  43. Het recht ligt in het verlengde van de moraal. Daar zit niet perse licht tussen.

    De auteurswet biedt de mogelijkheid om winst te vorderen; daar hoeft niks voor veranderd te worden. Waar de wetgever ruimte biedt om naast een schadeclaim ook een winstvordering in te dienen, kan de intentie niet anders geweest zijn dan te voorkomen dat iemand winst maakt door andermans werk wederrechtelijk te gebruiken. Als de onderlinge verrekening beperkt zou blijven tot schade in enge zin, ontstaat er een incentive voor inbreukers die een simpel sommetje kunnen maken: potenti?le extra winst minus schadevergoeding ter maximale hoogte van de misgelopen royalties.

    De uitspraak in deze Sapph zaak bevordert opportunistische calculatie bij adverteerders en uitgevers: maak een overeenkomst met fotografen, illustrators en wat dies meer zij. Lap die overeenkomst vervolgens aan je laars. In het meest ongunstige geval moet je de reeds betaalde vergoeding opnieuw voldoen. Inbreuk op het auteursrecht wordt zo beloond. Het negeren van overeenkomsten wordt nu bevorderd. Helemaal geen uitspraak om vrolijk over te worden.

    Het maakt nogal verschil of je zo’n kwestie vanuit hobbyperspectief of professioneel belang bekijkt. Dus we hoeven het niet eens te zijn. Maar winstvordering is toch echt iets anders dan schadevergoeding.

    Ennuh…. hoe ga je de winst op een mok afleiden uit je boekhouding? Wanneer ik een eis indien heb ik geen inzage in die boekhouding. Ik zal dus op aannames moeten afgaan, op in de branche gebruikelijke verhoudingen. De tegenpartij kan daarop reageren, en als de vordering al-dan-niet in aangepaste vorm wordt toegewezen, zal er ‘rekening en verantwoording’ afgelegd moeten worden.

    Tenslotte voor Arnoud: winstvordering is geen dikkeduimmethode. Dat raakt alleen commerci?le inbreukers. Particuliere bloggers en non-profit publicisten maken geen winst, dus daarop heeft winstvordering geen effect.

  44. Vind in alle gevallen dat die fotograaf in z’n gelijk gesteld hoort te worden. Je maakt een afspraak en dan hoor jij je daaraan vast te houden of je nu fotograaf of opdrachtgever bent. En dat wat hij vraagt is niet veel aan wat hij er uiteindelijk aan over houd. Als fotograaf en persoon word er hier in Holland al een hoop weg gegeven aan de belasting en dan praat je nog NIET eens over de schade die zo een persoon als deze fotograaf lijd en gelden heeft een derde schade door zo een persoon als MENEER SAPPH of hoe die gast ook heten mag. Afspraak is afspraak.

    Ik als hobby & Semi pro fotograaf hoor me ook aan de afspraak te houden als ik die maak.

    Maak zo nu en dan op feesten en party’s foto’s en dan heb ik ook met die organisatie en of zij met mijn ene duidelijke afspraak en daar horen beide partijen zich dan ook aan te houden.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.