Mijn werkgever verbiedt me te Twitteren, mag dat?

access-blocked.pngEen lezer vroeg me:

Op mijn werk blijkt de toegang tot Twitter te zijn geblokkeerd. Navraag leerde dat de directie bang was voor imagoschade als werknemers gingen twitteren. Daarom had men Twitteren categorisch verboden in het arbeidsreglement. Ik mag dus niet op het werk Twitteren maar óók niet thuis op mijn eigen computer! Kan dat zomaar?

Dat kan, maar niet zomaar. Een internetprotocol wordt meestal ingevoerd om oneigenlijk of ongewenst gebruik van de bedrijfsmiddelen te reguleren, maar men kan langs deze weg ook regels stellen over het gebruik van sociale media, zoals Twitter, Facebook of Google+.

Wel moet er dan een redelijk belang zijn voor de werkgever om iets te mogen zeggen over wat werknemers twitteren of Facebooken. Dit belang moet te herleiden zijn tot het werk: werknemers kunnen bedrijfsgeheimen onthullen door bijvoorbeeld een voorgenomen fusie op Facebook te melden, of arbeidsconflicten veroorzaken door te twitteren dat een collega onfris ruikt. Maar ook het vragen beantwoorden over producten of diensten kan het bedrijfsbelang raken: dergelijke communicatie wordt toegerekend aan het bedrijf, en kan het bedrijf dus binden aan bijvoorbeeld een toegezegde schadevergoeding of vervangend product.

Voor sommige bedrijven zijn de negatieve consequenties zó zorgelijk dat ze keihard beleid hanteren: verboden de bedrijfsnaam te noemen op je Linkedinpagina, alle tweets schriftelijk voorleggen aan de afdeling Communicatie en op de Hyves- of Facebookpagina mag niets over het werk vermeld worden. Dergelijke regels zijn echter volstrekt onhaalbaar: mensen zijn zó gewend om over zichzelf te hyven, facebooken, twitteren of googleplussen dat ze deze regels niet serieus kunnen nemen.

De meeste medewerkers begrijpen echter prima de belangen van de werkgever, mits deze zich maar redelijk opstelt (wat overigens ook een wettelijke eis is voor werkgevers). De werkgever hééft soms gewoon redelijke bedrijfsbelangen. En het in acht nemen van het bedrijfsbelang kan soms betekenen dat de werkgever zich anders moet uitdrukken of even niet moet reageren of ingaan op een discussie.

Natuurlijk, dergelijke regels leveren een beperking van de vrije meningsuiting van de werknemer op, maar dat is legaal. De werknemer kiest er zelf voor wanneer hij in dienst treedt bij dat bedrijf. Maar de werkgever mag niet verder gaan dan het bedrijfsbelang vergt. Zo kan een werkgever een werknemer niet verbieden zijn mening over zijn favoriete voetbalclub te uiten, behalve wellicht wanneer hij bij een concurrerende club werkt. Een werknemer bij een bank mag niet zomaar zeer negatieve artikelen over het bankwezen publiceren. Ook niet als hij dat doet op persoonlijke titel maar wel met de bedrijfsnaam erbij.

Arnoud

42 reacties

  1. Het geciteerde beleid gaat te ver. Maar de werkgever mag wél eisen dat je ook vanaf je eigen computer het bedrijfsbelang niet schaadt, dat is onderdeel van je goed werknemerschap. Je mag dus niet in het weekend op Twitter stoom afblazen over stinkende collega’s, opdringerige managers en stupide aankoopbeslissingen van de directie. Althans, op zo’n manier dat zij te herkennen zijn.

  2. Er lijkt me nogal een verschil te zitten tussen het invoeren van een internetprotocol -met terugwerkende kracht kennelijk dus dat zal ook geen onderdeel zijn van een arbeidsovereenkomst vermoed ik- en het verbieden van het gebruik van een sociaal platform als twitter. Natuurlijk kan er een redelijk belang zijn van de werkgever wat een internetprotocol ‘rechtvaardigt’ maar het blokkeren van een url is anno 2011 natuurlijk ook een wassen neus. Geen werknemer meer zonder smartphone dus het technisch blokkeren van een dergelijk communicatieplatform is gewoon geen realistische beperking meer.

    Dan snap ik de ‘logica’ wel van een bedrijf om maar gewoon een ban te doen op het hele medium en twitteren in het algemeen te gaan verbieden maar daar zou je als werknemer toch iets aan moeten kunnen doen? In de onderwijsinstelling waar ik werk is vorig jaar nog een hele discussie geweest over twitter nav een incident waarin docenten (en daarmee de instelling) zeer negatief besproken werden. Zelfs met een voorzichtige marketingafdeling en directie was de conclusie snel gemaakt dat controlering en beheersing idioterie was (ze gebruikten wel een andere formulering overigens) en dat het met een sociaal medium vooral moet gaan om aanspreken, communiceren en vertrouwen wil je een positieve boodschap uitdragen. Een gedragscode introduceren is natuurlijk effectiever dan een niet te handhaven technisch protocol.

    Maar ook al is het idee van een controle of werknemers twitteren in de privesfeer -en daar over het bedrijf praten- zowat ondoenlijk, kan de vraagsteller hier geen enkele actie ondernemen naar zijn bedrijf toe? What’s next? Een verbod om naar feestjes te gaan uit angst dat bedrijfsgeheimen over de tong gaan na een glaasje of 2? Blokkeren van externe email en weg met Hotmail, GMail en de webaccess van tientallen providers? Dat het bedrijf besluit dat de gezondheid en productiviteit van werknemers geschaadt wordt door het drinken van alcohol dus een alcoholverbod voor thuis? Hier gaat een bedrijf toch over de schreef?

  3. Op je werk moet je werken, niet twitteren. Maar raar dat een werkgever jouw dingen verbied wat je in je privétijd doet. Ook tijdens een party kan je het over die stinkende collega hebben, met het enige verschil dat de roddel iets minder snel verspreid word dan via het wereldwijde Twitter. Maar laten we de zaken omdraaien; stel dat men in privétijd wel twittert, hoe sterk staat dan de werkgever om jouw privacy te schenden en jouw twitterberichten gaat checken én jou daarop aanspreekt?

  4. De rechtsregel (je werkgever niet schaden) geldt op feestjes net zo goed als op Twitter. Dus op zich is er niets nieuws. Het nieuwe zit hem vooral in dat de impact veel groter is via social media. Mijn broer had laatst een akkefietje met een rare verjaardagskaart van Vodafone. Als ie dat op zijn feestje vertelt, hoort 30 man het. Nu staat het op de interwebz en lezen duizenden mensen het – inclusief Vodafone zelf, want het webcareteam schiet in actie met een overigens vrij sneue actie.

    Maar er zit zeker ergens een grens, zeker bij zaken als feestjes of alcohol. Hoewel ook daar er problemen kunnen ontstaan. Een maatje uit mijn sportschool deed aan Krav Mega maar kreeg van zijn werkgever het vriendelijke doch dringende verzoek een andere sport te nemen omdat hij met blauwe plekken en schrammen in ’t gezicht niet goed functioneerde als hypotheekbemiddelaar.

  5. Wat een zinloos verbod: we telefoneren, meelen en praten wat af met anderen. Blijkbaar hoeft die communicatie niet gecontroleerd te worden door het bedrijf in kwestie? Wat bij sociale media als Twitter een belangrijk verschil maakt, is dat communicatie zichtbaar is en door iedereen gezien en gelezen kan worden. De risico’s worden blijkbaar als (te) hoog ingeschat.

  6. @Arnoud Ik vind het inderdaad wat anders als het gaat om het niet schaden van het bedrijfsbelang, ook in de thuissituatie, maar dat is met email, Hyves, fora, je eigen blog enz natuurlijk al jaren het geval. Dat een bedrijf nu ineens zou komen met een internetprotocol, het afsluiten van de url en een algemeen verbod om te twitteren klinkt meer als dat de directie een cursus gevolgd heeft -of god helpe ons- een social media expert langs is geweest waarin de gevaren van Twitter voor het bedrijf toe zijn gelicht 😉

  7. Volgens mij zou een werkgever wel werknemers kunnen verbieden om thuis te twitteren over het werk of het bedrijf. Immers, je brengt dan details naar buiten over je werkgever en die zullen zeker door anderen gevonden worden op het Internet! Dus altijd opletten wat je over je werk tweet, ook thuis!

    Daarnaast weet ik dat Defensie ook een streng beleid heeft op dit gebied, maar dat is meer bedoeld om de eigen werknemers te beschermen. Immers, iemand die op Twitter tweet dat hij een Groene Baret is en binnenkort op een missie wordt uitgestuurd, tja… Er zijn mogelijk terroristen in Nederland die bereid zijn om dergelijke militairen op te sporen om hen om te kopen of om ze uit te schakelen. Maar het brengt die soldaten ook in een positie waarin ze afgeperst kunnen worden omdat terroristen achter hun familieleden aan zullen gaan. Een zeer strict internet-beleid is in zo’n situatie best verstandig, maar of je dat echt kunt afdwingen?

    Probleem is dat mensen door de diverse sociale media enorm veel details over zichzelf vrijgeven die door anderen opgepikt kunnen worden om er misbruik van te maken. Als je tweet dat je een succesvolle zakenman bent en iedere dag gebruik je Foursquare om je locatie mee door te geven dan vraag je gewoon om problemen. Voor criminelen en terroristen zijn sociale media een ideaal middel om doelwitten mee op te sporen.

    Toch hoef je niet al te paranoide te zijn want de meeste mensen worden beschermd door de wet van de grote nummers. Juist doordat er zo enorm veel gedeeld wordt is de kans klein dat je zelf een doelwit wordt. Net als met een loterij eigenlijk: hoe meer loten er in omloop zijn, des te kleiner je “winstkansen”.

  8. @Wim Ten Brink – Jouw verhaal over defensie begrjip is wel, maar ik vind wel dat sinds 9/11 de wereld in de greep is van terrorisme, waar de media mede debet aan is. Mede door deze angst word onze privacy geschonden en leven we tegenwoordig in BigBrother. Maar met dit gaat de discussie een andere kant op en dat is niet de bedoeling.

    Is het een verbods-protocol van een bedrijf soms niet erg overdreven? Arnoud, jouw maatje deed zijn werk goed, maar toch functioneerde hij niet vanwege zijn uiterlijk? Lijkt me een beetje een SusanBowle-geval: Vrouw heeft een prachtstem, maar na haar winst bij een tv-programma kreeg ze daarnaast nog een halve metamorfose ;)… De Wereld Schiet Door 😉 (hmm, mssn eens contact opnemen met John de Mol en hierover een proggramma laten maken.. ben toch werkzoekende) 😉

  9. @Jeweet wel, tja, bang zijn voor terrorisme is niet het enige waar je als organisatie voor moet vrezen. Ook voor meer alledaagse criminaliteit moet je oppassen. Denk maar eens aan de Heineken-ontvoering die onlangs is verfilmd. De ontvoerders konden Heineken te pakken nemen omdat hij een vast patroon volgde en zij dus netjes alles konden voorbereiden. En dat was nog in de tijd voor sociale netwerken op Internet! Zelfs nog van voor het Internet! Politie kan ook niet vaak genoeg waarschuwen dat mensen niet moeten tweeten wanneer ze op vakantie gaan, omdat het inbrekers-gilde ook de tweets volgt op zoek naar eenvoudige doelwitten. Criminelen kunnen tegenwoordig steeds eenvoudiger op zoek gaan naar een nieuw doelwit. Zelfs zonder uit hun luie stoel te komen. Als werknemers gaan tweeten over hun werk of over hun werkgever dan kunnen er details naar buiten komen waar de werkgever nadelen van kan ondervinden. Een winkel-manager die dagelijks tweet waar hij werkt en hoe vroeg hij wel niet moet opstaan kon wel eens twee schurken voor zijn deur aantreffen die hem vervolgens dwingen om met hen naar de winkel te gaan en deze te openen zodat ze de kassa en wat extra buit kunnen bemachtigen. Een secretaresse die laat merken dat zij regelmatig het kantoor als laatste afsluit kan ook met dergelijke criminelen geconfronteerd worden, die haar dwingen om naar kantoor te gaan en deze weer te openen zodat ze alle computers, laptops en andere apparatuur kunnen jatten zonder opgemerkt te worden.

    Voor criminelen kan twitter een soort prijs-schieten worden. Even zoeken tot je een potentieel slachtoffer vindt en kassa…

    En ja, we leven in een Big Brother wereld, maar dat is onze eigen schuld! We vertellen immers zelf alles vrijwillig door. En vaak vertellen we onopgemerkt teveel van onszelf.

  10. @Wim – Je kan ook de zaken omdraaien en kijken waar de knelpunten liggen. Laat bv nooit een werknemer een zaak alleen afsluiten, een stinkende collega kan je informeren over zijn hygiëne. Dus indien er negatief getwitter komt, probeer de knelpunten daar uit te pikken en zorg dat je die negatieviteit kan omzetten in iets positiefs. Want positieve berichtgeving komt ook ten goede aan een bedrijf.

  11. @Jeweet, het klopt dat bedrijven een beter beleid kunnen vormen maar zelfs al werken ze zo veilig mogelijk, een enkele tweet kan al behoorlijk wat problemen opleveren. En bedenk dat er naast criminelen ook vaak beleggers de nodige tweets in de gaten houden voor meer informatie over de bedrijven waarin ze beleggen. Als een werknemer van KPN opeens gaat tweeten wat een rotbaan hij heeft en wat een zooitje het op zijn kantoor is, dan kan dat van invloed zijn op de aandelenkoers van KPN. Zelfs als hij niet bij die tweet vermeldt dat hij voor KPN werkt.

    Probleem is dat veel bedrijven zich met data-mining bezig houden. Die verzamelen zoveel mogelijk informatie over bedrijven via sociale media om te bepalen wanneer ze het beste kunnen kopen of verkopen. Maar dit wordt ook voor diverse andere doeleinden gebruikt. Vandaar dat voor bepaalde bedrijven en sommige bedrijfstakken Twitter enorm schadelijk kan zijn…

  12. Aanvulling uit geheel andere hoek: in 2007 bevestigde de Hoge Raad het recht van een bedrijf om een werknemer te ontslaan vanwege cocaïnegebruik. Het bedrijf had een strikt antidrugsbeleid, óók voor drugs in vrije tijd. Bij een “een representatieve functie als die van casino beverage server” mag het bedrijf zo’n eis hanteren. Het oordeel van het gerechtshof dat

    Daarbij is niet van belang of het druggebruik onder of buiten werktijd heeft plaatsgevonden en of het daadwerkelijk negatieve invloed had op het werk.
    was voldoende onderbouwd.

  13. Yuck. Ik ben zeer verbaasd over de uitspraak van die rechter. Ik dacht dat in Nederland nogal strikt de opvatting gold: wat je doet ik je eigen tijd is je eigen zaak, zolang het het werkgeversbelang maar niet schaadt (waar ik een Chinese collega eens zeer zwaar de wenkbrauwen over heb zien fronsen), maar deze rechter houdt zich daar duidelijk niet aan.

  14. @Reinier Post, ik ben het wel met die rechter eens, hoor. Sowieso is cocaine-gebruik in Nederland nog steeds illegaal en is het een kostbare verslaving die deze werknemer veel geld kon kosten. Een dergelijke medewerker plaatst zich bovendien in een positie waarin hij af te persen is, wat een risico vormt voor de werkgever. Ja, een werknemer heeft het recht om te doen in prive-tijd waar hij zin in heeft, zolang het maar de relatie met de werkgever niet in gevaar brengt. Vergelijk het met een verkoopster bij je locale slager die in haar vrije tijd met een spandoek voor de winkel staat om iedereen maar op te roepen om vegetarier te worden. Of een medewerker van justitie die regelmatig als hooligan wegens geweldspleging wordt opgepakt bij diverse voetbal-wedstrijden. Bepaalde dingen doe je gewoon niet omdat het je werkgever in diskrediet kan brengen! Dus ook niet in je vrije tijd.

  15. @ Reinier Het lijkt mij inderdaad dat dit eerder uitzondering dan regel is. Het lijkt me dat hier het strikte antidrugsbeleid van de werkgever en het feit dat het om een representatieve functie ging zwaar hebben meegewogen in de beoordeling.

    De Hoge Raad heeft bijvoorbeeld hier anders geoordeeld. Bij deze zaak waren de omstandigheden anders en ging het om een veroordeling voor ontucht met minderjarigen. Rechtsoverweging 3.5: “(…) maar ook (in rov. 4.8) aan de omstandigheden dat het strafbare feit waarvoor hij is veroordeeld in geen enkel verband stond tot de werkzaamheden die hij voor ABN AMRO verrichtte, zich geheel in de privésfeer heeft voltrokken en op zijn functioneren als werknemer geen negatieve invloed heeft gehad, dat [verweerder] steeds voortreffelijk heeft gefunctioneerd, en dat ABN AMRO geen directe schade heeft geleden als gevolg van de langdurige detentie.” Het hof kwam dan ook “tot het oordeel dat de onherroepelijkheid van de strafrechtelijke veroordeling van [verweerder] en zijn voortdurende detentie niet voldoende zijn voor het hem gegeven ontslag op staande voet.” (r.o. 3.3).

  16. @17, Ik vraag me ook af hoe de zaak @13 uitgepakt zou zijn als de medewerker geweigerd had om de anti-drugs verklaring te ondertekenen. Mag een werkgever op grond van zo’n weigering iemand ontslaan?

    @18: Van een vrachtwagenchauffeur mag je verwachten dat hij niet dronken op zijn werk verschijnt, maar als hij zich vrijdag avond zo lam zuipt dat hij de rest van het weekend nodig heeft om te ontnuchteren is dat geen reden voor ontslag; zolang hij zich iedere maandag weer fris als een hoentje meldt.

    In hoeverre zijn we hier nog “On Twitter topic?”

  17. Ik heb dat cocainevonnis eens doorgebladerd (dank, Arnoud, voor de link); de rechter vindt inderdaad dat afdoende aannemelijk is dat cocainegebruik van deze werknemer de werkgever wel degelijk schaadt, bovendien is het duidelijk aangetoond met een test, en was het beleid zeer helder en de werknemer vooraf duidelijk uitgelegd: op een positieve testuitslag staat ontslag.

    Nogal wat verschillen met het “hee Twitter staat dicht” waar deze pagina mee opende.

  18. @Rijk, 20: En het Amerikaanse arbeidsrecht verschilt aanzienlijk van het Nederlandse; één verkeerd woord tegen de directeur en je staat op straat.

    Apple heeft een streng beleid waar het om vertrouwelijkheid gaat; iedereen die voor het bedrijf werkt weet dat. En dat beleid verschilt niet eens zo erg veel van wat gebruikelijk is in bedrijven die veel aan R&D doen, je praat niet met derden over het onderzoek dat je doet. (Totdat het product op de markt is.) Ik verwacht dat een onderzoeker bij Shell, Akzo, Philips, die blogt over zijn werk ook in Nederland heel snel zijn baan kwijt kan zijn.

    Zonder toestemming bloggen over collega’s is niet bevorderlijk voor de werksfeer… de meeste klanten willen ook niet dat hun slechte kanten op Internet besproken worden… Dat zijn goede redenen waarom een werkgever twitteren/bloggen over het werk kan verbieden. (Aan de andere kant, hoe kan een werkgever die Twitter op het werk afsluit controleren wat medewerkers twitteren?)

  19. Bij ons op het werk had 1 collega per ongeluk iets op twitter gezet wat zij beter niet had kunnen doen. Gevolg was dat de directie in eerste instantie iedereen wou verbieden gebruik te maken van sociale media: ook in eigen tijd en ook als het niet over werk ging. Ze waren o.a. van plan om iedereen te verplichten hun weblogs offline te halen, dus ook als die niets met het werk te maken hadden en alleen in prive-tijd werden bijgehouden. Gelukkig heeft de ondernemingsraad dat tegen kunnen houden, maar had de directie wel het recht om dat te vragen? Het lijkt mij tegen de vrijheid van meningsuiting als ik mij in mijn vrije tijd niet mag uiten over onderwerpen die niets met mijn werk te maken hebben.

  20. Het lijkt me in het algemeen niet redelijk om iemand te verbieden te bloggen over zaken die los staan van het werk. Héél misschien als het een controversieel onderwerp is (zoals politiek of seks) waar de werkgever concreet last van krijgt. Maar dan nog. Als je goed je werk doet, kun je dan worden verboden in het weekend bij rechtsextremistische demonstraties mee te lopen? Of om in die sfeer te bloggen?

  21. Het lijkt me in het algemeen niet redelijk om iemand te verbieden te bloggen over zaken die los staan van het werk. Héél misschien als het een controversieel onderwerp is (zoals politiek of seks) waar de werkgever concreet last van krijgt.
    Ik moest opeens denken aan leraren op lagere en middelbare scholen die in hun vrije tijd naar b.v. parenclubs gaan en zich ook laten fotograferen voor de sites van dergelijke verenigingen in weinig verhullende kleding. Of een politie-agente die poseert voor de online versie van Playboy. Of een werknemer binnen een bedrijf met een streng gereformeerde inslag die in zijn vrije tijd homo-websites bekijkt en contact zoekt met andere leden van die forums. Maar ook b.v. een werknemer die in zijn vrije tijd een extreem-links of extreem-rechts website bijhoudt. Iemand die b.v. webmaster is van een “Blood and Honour”-achtige site.

    Dit zijn altijd lastige situaties en ik denk dan ook dat het afhangt van de functie die je op je werk hebt en hoe representatief je geacht wordt te zijn richting klanten en contacten. En ja, een verkoopster bij C&A die regelmatig in de “Foxy” of zo te zien is met haar benen wijd en zo… Tja, lastige situatie. Vooral ook omdat ze geconfronteerd kan worden door klanten die haar uit het blad herkennen. (En datzelfde blad staat misschien in de schappen bij de boekhandel ernaast!) Zo ook met het Internet: wat je prive hebt kan van invloed zijn op je werk. Je moet dus zelf proberen een goede balans te vinden…

  22. Het lijkt me in het algemeen niet redelijk om iemand te verbieden te bloggen over zaken die los staan van het werk. Héél misschien als het een controversieel onderwerp is (zoals politiek of seks) waar de werkgever concreet last van krijgt. Maar dan nog. Als je goed je werk doet, kun je dan worden verboden in het weekend bij rechtsextremistische demonstraties mee te lopen? Of om in die sfeer te bloggen?

    Ja.

    Streep dat héél misschien maar gerust door: dat is – als de werkgever er last van krijgt dus – mij, en velen met mij, bij wet verboden.

    En ik maak me sterk dat de meeste andere werkgevers vergelijkbare clausules in hun arbeidsovereenkomsten hebben staan.

  23. Ja, voor ambtenaren ligt dit een stuk moeilijker. Maar voor ‘gewone’ werknemers vraag ik me af of zo’n regel in de arbeidsovereenkomst wel rechtsgeldig is. Welk belang heeft de werkgever bij dat verbod, en is dat belang zwaar genoeg om de vrijheid van meningsuiting te beperken? Dat grondrecht geldt óók tegenover andere burgers namelijk, en dus ook tegenover je werkgever.

    Vergelijk de discussie over antenne- en schotelverboden versus de vrije meningsuiting. De algemene voorwaarden van woningverhuurders bevatten vaak clausules die het ophangen van antennes en schotels verbieden. Toch zijn die niet per se in te roepen tegen elke opgehangen antenne. Toegegeven, het vereist een belangenafweging maar “het staat in je contract” is niet per definitie genoeg.

  24. Maar voor ???gewone??? werknemers vraag ik me af of zo???n regel in de arbeidsovereenkomst wel rechtsgeldig is.
    Ik vraag mij overigens af of een werkgever ook iets kan doen tegen werknemers die tesamen in hun vrije tijd een website exploiteren die verder niets met hun werkzaamheden te maken hebben. Om maar iets extreems te noemen, een groepje boekhouders die in hun vrije tijd een porno-site beheren en daar onder eigen naam op bekend zijn.

    Je kunt je zelfs afvragen of juristen geen problemen krijgen indien ze gratis adviezen geven op een blog, omdat potentiele klanten verwachten dat ze dus gratis advies kunnen krijgen als het maar 5 minuten tijd kost. Dat ze gewoon een kort en graties adviesen kunnen krijgen als ze een mailtje sturen en boos kunnen worden indien je niet dezelfde dag nog reageert.

  25. @Wim: ik gééf ook klanten gratis advies als dat vijf minuten duurt. Maar ze staan wel in de low-prio folder. Wie betaalt, krijgt medium-prio en wie extra betaalt high-prio. Als het druk is in ieder geval.

    Ik had een keer een klant die boos was dat hij betaalde voor een advies dat een jaar later (in generiekere vorm) ook gratis op mijn site stond. Dat is op zich wel lastig uit te leggen, hoewel het argument “jij wist het nu een jaar eerder én het was specifiek op jouw situatie” hem uiteindelijk overtuigde.

  26. @Arnoud, het verschil is ook dat jij eigen baas bent. Er zijn ook juristen die werken in dienst van een bedrijf en die dan aan strengere regels gebonden zullen zijn. Het zou ook kunnen dat er een klant bij jou komt voor hulp maar dan wel als voorwaarde stelt dat je niet over die zaak of iets vergelijkbaars gaat bloggen. Jij hebt dan de keuze om de klant te weigeren maar een jurist die als loonslaaf werkt… Stel dat een jurist werkt voor een internationaal bedrijf en in zijn vrije tijd blogt over een locale kroeg nabij zijn huis. Zijn stamcafe. En vervolgens worden directieleden van dat betrapt in een kroeg, stomdronken met minderjarige meisjes op hun schoot. (Verder niets, alleen een verdachte situatie.) Enorm schandaal dus het onderwerp willen ze vermijden. Heb je als jurist wel een probleem, toch?

  27. Betreffende dit onderwerp, op NU.nl is net een artikel verschenen over richtlijnen betreffende sociale media binnen het onderwijs, en dan met name voor leraren. Volgens mij zullen er in de toekomst steeds meer bedrijven bepaalde richtlijnen op gaan stellen voor binnen hun branche en zal dergelijke “censuur” steeds meer geaccepteerd worden. Dit kan dus nog interessant worden indien deze richtlijnen voor geprivatiseerde Christelijke scholen de restrictie: “Gij zult geen pornosites bezoeken” als 11e gebod. 🙂 Want dan is het maar de vraag in hoeverre een dergelijke richtlijn toegelaten is buiten de werkuren.

  28. Het is dus tijd voor een goede en gebruiksvriendelijke anonieme dienst om te kunnen bloggen onder een pseudoniem. Dan kan je natuurlijk nog steeds niet over je werk bloggen, of je wordt na een poosje op basis van de onderwerpen alsnog geidentificeerd, maar je kan dan in ieder geval vrij over politiek etc… bloggen.

    Overigens kan je redelijk eenvoudig de anoniemiteit richting je werkgever verzekeren. Die heeft immers minder mogelijkheden om aan informatie te komen als justitie.

    Als je je zorgen maakt over wat je werkgever vindt als hij je ‘googled’ hoef je maar beperk maatregelen te nemen.

    1. Neem een web e-mail adres bij een partij die geen identificatie vraagt. Verzin voor de e-mail een pseudoniem dat je nergens anders gebruikt en niet naar jou herleidbaar is. Gebruik dit e-mail adress alleen voor je blog en nergensanders voor.
    2. Maak een blog onder een pseudoniem met eerder gemaakte e-mail adres en post daarop alleen onder een pseudoniem wat je nergens anders gebruikt en niet naar jou herleidbaar is.
    3. Post in algemene termen (niet over jezelf posten) en plaats geen foto’s van jezelf. Verwijder van alle foto’s die je plaatst alle metadata.
    4. Benader blog en e-mail nooit vanaf je werk en vanaf apparatuur van je werk.
    5. Spreek met niemand over je blog
    6. Post via een proxy

    Justitie zal je nog steeds kunnen vinden, maar je werkgever zal de link nooit kunnen leggen zonder zelf de wet te overtreden. (Mits jij niets doet waardoor ze een rechtzaak tegen je blog kunnen beginnen uiteraard en justitie zich er mee gaat bemoeien)

    Hetzelfde kan je ook doen met iets als Twitter. Zorg er met twitter voor dat je niet via de personen die je volgt te identificeren bent. Facebook, Hyvess en Google+ ver links laten liggen. Daarop zal je erg makkelijk te identificeren zijn via de vrienden en commentaren die zij achter laten. Dat is ook de reden dat je niemand over je blog kan vertellen. Je hebt namelijk wel je eigen posts in de hand, maar niet die van de commentatoren.

  29. Nog een ander bericht gerelateerd aan dit onderwerp: SNS Bank mocht NVU-lid niet weren Hier het oordeel

    Overigens, als je bang bent dat je werkgever jou gaat goochelen, kijk dan eerst eens naar je eigen naam op Google. Heet je Jan Jansen of Piet Pietersen dan wens ik die werkgever veel succes om jou te vinden. Heet je Arnoud Engelfriet dan is je naam al eenvoudiger te vinden. Heet je Consuela de Costa Brava-Passepartout dan ben je redelijk uniek. (En nog vind ik 19.000 links via Google! Komt omdat er “normale” woorden in die naam zitten.) Xanta XapXendrivuge vind je waarschijnlijk niet. Mocht je naam dus enorm veel hits opleveren dan kun je er van uit gaan dat je online identiteit wel redelijk beschermd is. Heb je een redelijk unieke naam dan moet je beter op je woorden letten of je naam veranderen in een meer algemene naam. Gewoon een alias nemen!

    Verder, je kunt een domeinnaam registreren waarbij jouw gegevens anoniem blijven en vervolgens met Google Apps op dat domein je mailboxen plaatsen. Per blog hanteer je dan een ander email (alias) adres maar Google Apps stuurt het allemaal door naar dezelfde mailbox. Je kunt Google Mail ook nog instellen dat je namens die aliassen mail kunt versturen! Doordat je zo per blog een ander email adres hanteert (maar wel weer binnen hetzelfde domein) ben je lastiger te dataminen want de dataminer weet niet of het 1 persoon is mer meerdere adressen of meerdere personen met ieder 1 adres. En als de registrar jouw identiteit anonimiseert ben je dus erg lastig op te sporen.

    Plus de adviezen van Elroy, natuurlijk!

  30. Sedert gisteren is mijn toegang tot alle twittersites vanaf mijn eigen pc/laptop geblokkeerd. Dus ik kan geen enkele twitter meer bereiken via mijn eigen pc. Als je een twitterpagina van een vriend(in) bezoekt, tref je een pagina zonder tekst aan. Wat kan hiervan de oorzaak zijn? Heeft iemand een emailadres van twittercommunities, zodat ik daar kan navragen. Blokkeren van pagina’s op een pc van een school of bibliotheek is bekend, maar wie doet zoiets bij een privé pc of laptop? Bij voorbaat welbedankt voor een oplossing van deze blokkering. anne

  31. @anne, is je computer besmet geraakt door een virus? Heb je een tweede computer waarmee je wel op twitter kan komen? Het kan zijn dat twitter in je browser is geblokkeerd omdat iemand op jouw computer dat zo heeft ingesteld. Een boze ex of een virus, dus.

  32. Beste Redactie,

    Wat kan de oorzaak zijn van het verdwijnen van PDF bijlagen in me toegezonden mails, indien ik deze zelf doorzend? Zelfs in de eigen afschriften zijn de PDF documenten c.q. bijlagen verdwenen?

  33. Beste Redactie,

    Dank voor uw advies. Desgevraagd deelde een medewerker van het computerbedrijf, waar mijn pc regelmatig in onderhoud is, mij mede dat geschetst pc probleem ook door een virus kan worden veroorzaakt.

  34. Beste Redactie, Zojuist ontving ik een bericht van de Rijksrecherche te Den Haag als antwoormail op een vraag mijnerzijds aan de regiomanager en ik had het bericht nog nauwelijks gelezen toen het gewoon uit de mailbox verdween. Hoe kan dit en wat kan ik hiertegen ondernemen, want het betreft confidentiële correspondentie? Hopelijk hebt u een advies hoe ik dit soort wederrechtelijk mijn mailbox betreden door onbevoegde derden en het ontvreeemden van vertrouwelijke mails kan voorkomen. Bij voorbaat welbedankt.

  35. Mijn werkgever heeft mij zojuist gewezen op het feit dat ik op mijn persoonlijke facebook zowel vermeld dat ik werkzaam ben bij dat bedrijf en een bepaalde facebook pagina tussen mijn “likes” heb staan die nogal wat begatieve publiciteit genereert over mijn werkgever en op het punt staat een rechtszaak te beginnen tegen mijn werkgever en een belangrijke zakenpartner. Mij is de keus gegeven: Verwijder die “like”of verwijder het feit dat je voor ons werkt. Ik “like”die ander pagina omdat ik wil volgen wat ze over ons zeggen, verder vind ik ze niet lief of dergelijke. Dat heb ik geprobeerd uit te leggen maar dat wordt niet geaccepteerd. Om verdere problemen te voorkomen zal ik het verzoek inwiligen maar verder blijf ik wel met een naar gevoel zitten omdat ik mij voel aangetast in mijn vrijheid om informatie te verwerven en dat met open vizier te doen. Ik werk niet in een functie die invloed op het conflict uit kan oefenen of beleid te maken.

    1. Een vervelend conflict, inderdaad. Maar je werkgever heeft wel een punt dat het leggen van een relatie tussen je werkgever en deze negatieve pagina in het nadeel kan zijn voor je werkgever, omdat deze eenvoudiger te vinden is. Dit is niet in het belang van je werkgever. Zeker niet als er ook een rechtzaak aankomt! Zoals Arnoud al zegt: “ De werkgever hééft soms gewoon redelijke bedrijfsbelangen.” Er zijn sowieso andere methodes om die negatieve site te blijven volgen. Overweeg b.v. het gebruik van een tweede Facebook account die je een stuk anoniemer gebruikt. Of maak een bookmark aan onder je favorieten. Je baas heeft een punt dat het ongewenst is omdat jij een relatie legt tussen je werkgever en deze site.

    2. Hoe komt je werkgever daar uberhaupt achter? Ik heb geen enkele collega die mijn facebook kan zien. Laatst toen iemand mij vroeg om vrienden te worden heb ik gezegd dat hij een aardige gastis , maar collega vrienden, dus nee.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.