Mag een werkgever eisen dat een werknemer op LinkedIn gaat zitten?

Een lezer vroeg me:

Ik ben sinds kort bij een ICT-bedrijf werkzaam als facilitair medewerker. Nu kreeg ik gisteren te horen dat iedereen in het bedrijf een LinkedIn account heeft, dus ik moest er ook aan. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik stel prijs op mijn privacy, ik heb niets te maken met klanten en ik wil niet met mijn volledige naam (die redelijk uniek is) op internet vindbaar zijn. Kunnen ze dit echt eisen?

Het lijkt me dat een werkgever dat eigenlijk alleen kan eisen als men dat in het arbeidscontract zelf heeft staan, of het vooraf bij de sollicitatie heeft gemeld. Dan weet je waar je aan begint en kun je nog weigeren.

Uit de rechtspraak blijkt dat men hooguit kan eisen dat de informatie klopt, dus als je de verkeerde functie noemt op LinkedIn dan moet je dat aanpassen. In die zaak had een juridisch medewerker ten onrechte op Linkedin zowel zichzelf van een mr-titel als van de omschrijving “Advocaat, beroepsopleiding <datum” voorzien. De werkgever mocht de medewerker hierop aanspreken (maar ontslag op staande voet kun je hier niet op baseren).

Ik weet dat het in de ICT steeds gewoner wordt, zie ook de discussie over smoelenboeken en openbare profielen. Maar wat me opvalt is dat dit soort vragen veelal binnenkomen van mensen die zelf heel wat minder actief zijn in de ICT, zoals de facilitair medewerker uit deze vraag. Je gaat je dan afvragen, zijn wij alles-op-internet-likende-en-delende-ICT-ers dan zo anders dan deze, eh, gewone mensen?

Arnoud

16 reacties

  1. Niet alle ICT-ers zijn daarin hetzelfde. Ik ben systeembeheerder en programmeur en heb geen Facebook, LinkedIn of andere social media account en heb bijzonder weinig info op internet staan. Ben juist bijzonder op mijn privacy gesteld, juist omdat ik als ICT-er weet hoe veel en makkelijk er misbruik van een en ander gemaakt wordt.

    Naar mijn beeld zijn het juist veel niet ICT-ers die alles maar op internet gooien, maar misschien heb ik dat mis.

  2. Dat kan ik wel beamen Martijn. Ik geef leiding aan een team van 6 ICT-ers:

    • 4 x LinkedIn, waarvan eentje met slechts 12 connecties (allen collega’s)

    • 2 x Facebook, waarvan slechts eentje echt actief en de ander 1 post per maand doet

    • 5 x onze verplichte Salesforce Chatter (intranet-Facebook, alleen toegankelijk voor mensen binnen hetzelfde e-mail domein), waarvan 4 onder mijn druk een account hebben gemaakt en waarvan er 3 feitelijk niet actief zijn.

    • 0 x Hyves

    • 1 x Twitter

    • Alle zes hebben ze – zonder het van elkaar te weten! – bezwaar gemaakt tegen de invoering van de online salarisadministratie. (Ik overigens ook, die club heeft het echt niet op orde. Inmiddels hebben we gelijk gekregen, ik noem geen namen maar google maar op “brand salarisverwerker”. HR stuurt ons zevenen overigens zonder morren een papieren loonstrook).

    Het model van Chatter vind ik wel een leuke vondst. Je wordt automatisch in een groep ingedeeld, gebaseerd op het stuk na het @ in je e-mail adres. World readable bestaat niet. Publieke domeinen zoals @hotmail.com zijn niet toegestaan. Dit zorgt dus volautomatisch voor een closed user group. Perfect voor organisaties die wel een social network willen, maar dan zonder de privacy discussie (al staat er toch altijd iemand aan mijn bureau dat ie het niet met de op USA-leest gestoelde EULA eens is met het verzoek of ik hem wil vrijwaren tegen alle claims die hij eventueel oploopt voortvloeiend uit het accepteren van de EULA).

  3. @Richard: Over die EULA: je werknemers accepteren die namens het bedrijf en binden dus nooit en te nimmer zichzelf. Er kán dus geen sprake zijn van persoonlijke aansprakelijkheid, want werknemers zijn niet aan te spreken op fouten die als deel van het werk zijn begaan. En schending van zo’n EULA is een werkfout.

  4. Ik ben dan geen ICT-er, maar ik heb een LinkedIn account waar ik vrij weinig mee doe. De helft zijn vrienden, de andere helf collegas, geen klanten. Dat laatste begin ik ook niet aan omdat ik geen gelazer wil mocht ik ooit van werkgever wisselen. Verder is het niet meer dan een online CV, je weet nooit wat daar uit kan komen 😉 Ik kan me echter voorstellen dat sommige mensen die hier geen belang bij hebben ervoor bedanken. Bij ons is het gevraagd of we het willen doen, maar als je niet wil dan wordt dat geaccepteerd. Het gaat het bedrijf erom dat als wij gegoogled worden dat ze dan ook onze CV’s vinden.

    Daarnaast heb ik twitter, niet onder mijn eigen naam, maar als je google goed gebruikt en mijn naam weet kan je de koppeling wel maken. Ik let goed op wat voor ‘privé’ zaken ik op twitter zet en ben eigenlijk meer een volger dan zelf actief.

    Ondanks de druk vanuit de vrienden kring en alle kortingen die je kan krijgen als je maar liked bij online winkels, blijf ik ver van Facebook. Dat is een privacy invasie die net even te ver gaat. Je echte naam verplicht gebruiken, kopie !paspoort! opsturen als je achternaam maar twee letters is omdat ze je anders niet geloven. En dan die privacy verklaring van ze, daar krijg ik de rillingen van. Ik zou een verplichting om op facebook te zitten dan ook nooit accepteren.

  5. Het lijkt me dat een werkgever dat eigenlijk alleen kan eisen als men dat in het arbeidscontract zelf heeft staan, of het vooraf bij de sollicitatie heeft gemeld. Dan weet je waar je aan begint en kun je nog weigeren.

    Ik heb daar eerlijk gezegd wel wat moeite mee. Om te beginnen zie ik niet zo veel verschil tussen de werkgever die persoonsgegevens op internet publiceert in bijvoorbeeld een smoelenboek en de werknemer die dat zelf onder ‘dwang’ van een overeenkomst doet. Er zal toestemming van de werknemer nodig zijn. Maar opnemen in de arbeidsovereenkomst van de verplichting om op het smoelenboek of LinkedIn te staan betekent dat voor de werknemer de mogelijkheid om de gegeven toestemming later in te trekken (WBP art 5) eigenijk effectief om zeep wordt geholpen. Daarbij kan je je afvragen in hoeverre instemmen met deze verplichting gezien de afhankelijke positie die de werknemer hier heeft (niet instemmen betekent geen overeenkomst) wel als vrije wilsuiting in de zin van WBP art. 1 kan worden gezien.

  6. Ik ben een ICT’er en heb: LinkedIn, Facebook, Twitter, NuJij, Hyves, Flickr, Google Apps, Gravatar, WordPress, Blogger, StackExchange, Reddit en nog enkele accounts. En behalve Google Apps die mijn email afhandelt gebruik ik die accounts nauwelijks. Ik heb ze deels juist om mijn identiteit te verbergen zodat een ander niet zomaar mijn naam kan gebruiken op het Internet. Met al deze social network sites kun je zelf bepalen hoeveel gegevens je over jezelf vrijgeeft. En ja, je kunt daarbij dus ook kiezen om een account te maken zonder ook maar iets te delen. (Okay, ik deel zelf wel enige gegevens.) Je privacy heb je dan gewoon zelf in de hand.

    Maar ik heb nog niet gehoord over een mogelijke situatie: Indien iemand wordt aangenomen bij een bedrijf zonder een LinkedIn account te hebben zou de werkgever mogelijk ook zelf kunnen besluiten om een LinkedIn account voor die medewerker aan te maken. Op basis van de CV van die medewerker kan het nodige worden ingevoerd en de privacy-instellingen kunnen beperkt worden tot alleen de contacten. Dat de werkgever dit mag doen staat mogelijk ook in kleine letters op pagina 15 van het arbeidscontract dus opeens kun je als medewerker zomaar een LinkedIn account krijgen. Mogelijk dat je werkgever je er ook toegang toe verleent of dat de werkgever eist dat alleen hij de aanpassingen in die account mag aanbrengen. Ik verwacht dat er in de nabije toekomst wel eens een werkgever op zo’n waanzinnig idee gaat komen omdat de werkgever gewoon een enorme controlfreak is en controle over de social media van hun eigen medewerkers wil hebben. Misschien is die werkgever wel de AIVD of de luchtmacht? Dat zijn immers organisaties die veel hinder kunnen krijgen indien hun medewerkers van alles en nog wat op de diverse social media gaan plaatsen. (Zeker indien luchtmacht-piloten in b.v. Afghanistan gelegerd zijn en daar gaan tweeten wat ze meemaken.)

    Ik weet wel dat het Amerikaanse leger al enige malen in de problemen is gekomen omdat soldaten uit het Amerikaanse leger hun eigen wandaden hebben gefotografeerd, waarbij die foto’s online kwamen te staan. Zoals het vernederen van gevangenen in Irak of het piesen over de lijken van Taliban-strijders. Ik kan mij dus voorstellen dat er werkgevers zijn die een sterke controle willen hebben over wat hun medewerkers op sociale media uitspoken.

  7. Wat moet ik met een linked-in account? Ik gebruik alleen facebook voor sociaal contact met vrienden, gmail voor mail en skydrive voor opslag. Als mijn baas zou verlangen dat ik een linked in account zou nemen zou ik hem uitlachen.

  8. Bij ons (een redelijk bekend IT detacheringsbedrijf) ging het een paar jaar geleden net iets anders en werd ons gevraagd om aan te geven of we op Linkedin, Facebook etc zaten en zo ja, wat onze account namen waren. Ik heb toen vriendelijk terug gemaild dat dit prive zaken waren en niet van belang voor mijn werkgever en er niets meer over gehoord.

  9. Ik heb toen vriendelijk terug gemaild dat dit prive zaken waren en niet van belang voor mijn werkgever en er niets meer over gehoord.
    Prive zaken? Niet helemaal als je in de ICT werkt en daarbij ook nog bij een detacheringsbedrijf werkt. Want als je aan een bedrijf/klant wordt uitgeleend dan kan die klant via Google meer informatie over jou online opzoeken. Als die klant vervolgens zaken ontdekken die ze niet zo prettig vinden dan zouden ze wel eens op zoek kunnen gaan naar een andere kracht, mogelijk zelfs een ander detacheringsbedrijf. En nee, bedrijven mogen dit niet zomaar doen en mogen al helemaal niet discrimineren op basis van je online profieldata. Je detacheerder kan je adviseren over je online profielen en aangeven dat je bepaalde zaken misschien beter niet kunt vermelden. Dit omdat dergelijke gegevens schadelijk kunnen zijn voor jou als je uitgezonden wordt en mogelijk ook voor het bedrijf indien jouw profiel met je werkgever in verband wordt gebracht.

    Maar goed, is het lastig om een werknemer online op te sporen? Hangt van de naam af maar de naam “Martin Wisse” is wel makkelijk terug te vinden. Even in Google typen en ik zie dat je op Wikipedia diverse artikelen bent gestart. Je zit op Twitter (wissewords), LinkedIn (mwisse) en LifeJournal (martin-wisse) en dus is dat best snel terug te vinden. (Kostte me nog geen 5 minuten!) Dat je werkgever nog zo vriendelijk is om erom te vragen is voor jou misschien meer een formaliteit dan dat je echt iets “geheims” wilde verbergen. 🙂

    Als je Jan Janssen had geheten was je een stuk lastiger terug te vinden! 😉

    Even een tip: als je niet online gevonden wilt worden, gebruik dan een schuilnaam. Bij voorkeur eentje die makkelijk in de massa op gaat…

  10. @Elroy, eerst en vooral gaat het om tijd rekken. Hoe langer het duurt om gegevens over jou online op te sporen, des te sneller zal men het gewoon opgeven en tevreden zijn met wat men wel vindt. En tja, via je contacten, he? Moeten ze wel weten wie jouw contacten zijn, wat jouw relatie is met die contacten en natuurlijk moeten die contacten op te sporen zijn. Voor een potentiele opdrachtgever is het vooral van belang dat een vluchtige zoektocht online geen al te belastende zaken zal vinden. Daarnaast kun je natuurlijk twee accounts aanmaken. Eentje onder je echte naam voor je reguliere contacten, die je verder eigenlijk niet gebruikt zodat er niets bijzonders te vinden is. En een pseudoniem waarop je je flink op kunt uitleven. En zolang er vrijwel geen koppeling bestaat tussen beide accounts ben je vrij veilig online. De opdrachtgever ziet namelijk je echte account eerst en ziet ook weinig activiteit erop. Doorzoeken naar eventuele pseudoniemen gebeurt daarna eigenlijk niet snel meer.

  11. Zelfs al kan je juridisch gezien weigeren om aan dit soort zaken mee te doen, in de praktijk zal het er zeer waarschijnlijk op neer komen dat je contract niet verlengt wordt met als reden “past niet in de bedrijfscultuur” of iets anders vaags. Er is altijd wel een stok te vinden om een hond te slaan.

  12. Betekent zo’n opdracht van de werkgever dat de werkgever ook aansprakelijk is voor gevolgschade zoals het lekken van persoonsgegevens via de sociale site? Ik zou een emailtje naar degene die het idee bedacht heeft sturen (met een cc naar mijn privé-mailbox)

    Ik neem aan dat met het geven van de opdracht tot het aanmaken van een account op sociale website, werkgever zich garant stelt voor vergoeding van alle schade ten gevolge van deze opdracht; daarin begrepen alle schade veroorzaakt door het onzorgvuldig behandelen van persoonsgegevens van de werknemer door sociale website. Werkgever zal ook de kosten van forensisch onderzoek en juridische bijstand vergoeden.
    Hoe zit zoiets arbeidsrechtelijk?

  13. Ik heb ook niet de illusie dat ik niet te vinden ben op het internet; het gaat me meer om het principe. Ze betalen me voor acht uur arbeid per dag, daarnaast heb ik niets met hen en zij niets met mij te maken. Ouderwets, maar wel zo fijn. Ik heb niet getekend om vierentwintig uur per dag een uithangbord voor mijn werkgever te zijn…

    Ooit in een ver en grijs verleden, toen kuilen nog drempels waren, had ik nog een pseudoniem, maar daar was ik al snel van afgestapt.

  14. @Martin, het idee dat je 8 uur per dag werkt en daarbuiten gewoon vrij bent om te doen wat je wilt is gezien de huidige opkomst van het Internet enorm aan het veranderen. Ja, als je aan de lopende band werkt in een fabriek of in een supermarkt de vakken vult, dan is er duidelijk een prive/werk scheiding te bepalen. Maar in de ICT is er het probleem dat klanten van je werkgever je naam te horen of zelfs dat jij persoonlijk in contact staat met klanten. Die klanten kunnen nieuwsgierig worden en even jouw naam op Google opzoeken. Als ze dan op je (voorbeelden) Facebook zien dat je iedere vrijdagavond in de kroeg staat te comazuipen met je vriend (vriendin als je vrouw bent) en na wat verder zoeken komen ze nog wat ranzige afbeeldingen van jou tegen, dan geeft dat een zeer slechte indruk van jou aan de klant.

    Wat jij online uitvoert op het Internet in je vrije tijd is van invloed op je werkgever. Om die reden hebben werkgevers dus een belang om te weten waar jij vooral online te vinden bent zodat ze je eventueel kunnen waarschuwen als jij je inlaat met zaken die schadelijk kunnen zijn voor je werkgever. Maar natuurlijk kan het ook tegen jou gebruikt worden, getuige de volgende artikelen die ik snel vond: Leraar maatschappijleer ontslagen om anti-islam Tweet Naaktfoto’s docente ontdekt (foto’s) Juf ontslagen door vriendschap met leerlingen op Netlog 6 ontslagen door Twitter en Facebook flaters Ontslag door schelden op Facebook Ontslag door Twitter Ontslag door blog op hyves HR-manager ontslagen om LinkedIn-profiel En deze lijst kan nog wel even doorgaan.

    Conclusie? Werkgevers gaan steeds meer controleren wat hun werknemers op het Internet uitspoken. Zo weet ik ook dat mijn eigen werkgever mijn posts hier meeleest en dat vind ik geen probleem. Niet dat ik het ooit heb aangegeven dat ik hier post maar een beetje zoektocht levert toch wel veel informatie op over mij, ook al ben ik ook een boswachter, een groenteboer, een monteur en zelfs een supermarkt-eigenaar… Daarom gebruik ik ook diverse aliasen als ik online ben. En ja, die zijn vast naar mij weer te herleiden maar dan moet iemand wel enige moeite ondernemen. Daarnaast heb ik genoeg accounts onder mijn echte naam waardoor anderen minder snel geneigd zullen zijn om verder te zoeken.

    Openheid tegen je werkgever over online profielen zal er voor zorgen dat je werkgever niet zelf nog eens verder gaat zoeken. Bedenk ook dat werkgevers niet aktief hoeven te zoeken maar dat Google ook nog speciale mogelijkheden heeft zoals Google Alerts. Daarmee kun je voor iedere werknemer een “Alert” aanmaken die per email berichtjes stuurt indien je zoekterm ergens als ‘nieuw’ wordt ontdekt. Ideaal om vooral recente activiteiten van werknemers mee te volgen! Of het mag? Denk het niet. Maar kun je bewijzen dat je werkgever deze techniek gebruikt? Ook niet. Bedenk vooral dat werkgevers sowieso de mogelijkheid hebben om zelf online te gaan zoeken in plaats van dat ze het jou rechtstreeks vragen. Als ze het vragen weet je in ieder geval dat ze je online volgen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.