Is het strafbaar om een geleasete telefoon door te verkopen?

Leuke discussie bij Tweakers: hoe zit het juridisch als je een mobiele telefoon leaset bij je abonnement en deze doorverkoopt voordat het abonnement is geëindigd? Is er dan sprake van heling, ben je strafbaar en welke plichten heeft een site als Tweakers waar je die doorverkoop kunt realiseren?

Als je een telefoon leaset, is juridisch sprake van huur met de optie van koop aan het einde van de huurperiode. Een huurder is geen eigenaar, en als je geen eigenaar bent dan kun je de zaak niet verkopen. Natuurlijk kun je een “te koop”-advertentie plaatsen, daarin verzwijgen dat het een leasetoestel is en een reële prijs vragen. Geen koper die dan zal twijfelen. Maar formeel heb je het toestel niet verkocht, want daarvoor is vereist dat je eigenaar bent. De koper is om diezelfde reden óók geen eigenaar.

Of nou ja, meestal niet. Want er is het concept derdenbescherming (art. 3:86 BW): als de koper te goeder trouw is, dan wordt hij tóch eigenaar ondanks dat de verkoper eigenlijk helemaal niets kon verkopen. De koper moet dus geen reden hebben gehad om te twijfelen aan het feit dat de verkoper mocht leveren. Staat er “leasetoestel” in de advertentie, dan kan de koper dus geen goede trouw claimen. Maar kan hij dat wel, dan wordt hij eigenaar en dan is de oude eigenaar – de telecomprovider – dus de eigendom toch kwijt. Wel ontstaat er dan natuurlijk een schadeclaim op de verkopende partij.

Een belangrijke voorwaarde om als koper je op derdenbescherming te mogen beroepen, is dat hij in staat moet zijn om tot drie jaar na de koop de verkoper te kunnen identificeren (art. 3:87 BW). Kan hij dat niet, dan kan hij zich niet op derdenbescherming beroepen en dan moet hij de telefoon dus teruggeven. (Uiteraard heeft hij dan recht op geld terug van de verkoper, maar aangezien hij die dus niet meer kon identificeren gaat dat lastig worden.)

Strafbaar is dit niet, en heling al helemaal niet. Het toestel is niet door misdrijf verkregen, en van heling kan alleen sprake zijn bij doorverkoop van gestolen (of afgeperste of geroofde) artikelen. Aangifte doen als benadeelde koper (of telecomboer) heeft dus geen nut. Het is puur een privaatrechtelijke, contractuele discussie waarvoor je zelf naar de rechter moet om het op te lossen.

Update (27 februari) in de comments wijst Arnout erop dat dit wel degelijk strafbaar kan zijn, en wel als verduistering (art. 321 Sr). De rechtbank Utrecht bepaalde in 2011 dat

… kan het naar het oordeel van de rechtbank niet anders zijn dan dat verdachte wist dat hij de objecten niet mocht verkopen en dat hij door dat -in strijd met de uitdrukkelijke bewoordingen van de door hem ondertekende contracten- toch te doen willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij zich door die verkoop schuldig zou maken aan de verduistering van die objecten.

Ik denk niet dat dit betekent dat je als koper automatisch heler bent. Daarvoor is nodig dat je wist of had moeten weten dat de verkoper het toestel had verduisterd. En dat zul je maar zelden kunnen zien aan de advertentie.

Wat Tweakers hieraan kan doen? Bar weinig. En dat hóeven ze ook niet, want zij zijn als tussenpersoon slechts aansprakelijk als het evident is dat een advertentie in strijd is met de wet en ze dan niet ingrijpen. En ik denk dat een advertentie in deze categorie alleen evident in strijd kan zijn als er expliciet staat “Leasetoestel, abo nog niet afgelopen” of zoiets doms. Ik kan me dat niet voorstellen.

Arnoud

34 reacties

    1. De zaken uit dat vonnis waren Financial Lease en zouden dus altijd eigendom blijven van de lease maatschappij. Volgens mij (correct me if I’m wrong) wordt de telefoon na afloop van de lease periode wel eigendom van de klant?

  1. Je kunt met verduistering een heel eind komen. Ik ben laatst bij een zaak geweest over exact een soortgelijk voorval.

    Verdachte had enkele maanden voordat het eigendom overgedragen zou worden een bod gekregen op een segway die hij normaliter verhuurde. Dat bod was dusdanig dat hij daar de laatste leasetermijn mee kon betalen. De koop is afgerond en de segway wordt overgedragen. Enige weken later wordt er bij de verdachte ingebroken en worden alle segways gestolen. Leasemaatschappij De Lage Landen eist de segways terug, maar daaraan kan meneer niet voldoen. Uiteindelijk vraagt men faillissement aan van de verdachte.

    Verdachte werd in dit strafproces veroordeeld, maar zonder strafoplegging. “Leuk detail” is dat De Lage Landen zich als benadeelde partij had gevoegd in het strafproces, maar deze vordering werd verworpen. Immers, de vordering was al ingediend bij de curator ter afwikkeling. Volgens mij verworpen op basis van artikel 26 faillisementswet.

  2. Wat natuurlijk ook kan, en heel vervelend is, is als de verkoper een leasetoestel doorverkoopt en daarna bij zijn provider meldt dat hij zijn toestel is verloren. Als hij er een verzekering bij had kan hij mogelijk gratis een nieuw toestel krijgen en wordt de oude telefoon geblokkeerd en als vermist opgegeven. Dan heeft de koper een probleem omdat het toestel niet meer werkt en hij zal moeten aantonen dat hij het toestel heeft gekocht. Maar ja, aangezien de koper het toestel ook gevonden kan hebben of zelfs zelf gestolen kan hebben komt de koper zo wel in aanmerking als verdachte. Dit kan een vervelend, juridisch geschil worden om de waarde van een tweedehands telefoon… Indien de verkoper ook nog kans heeft gezien het IMEI nummer in het toestel aan te passen dan wordt het nog lastiger…

    Je moet dus als koper altijd goed oppassen indien je tweedehands apparatuur gaat kopen. De verkoper kan te kwader trouw zijn.

    1. Zo wordt het strafblad van de verkoper al snel langer:   – “Toestel verpatsen” -> verduistering   – “Toestel als vermist opgeven” -> valsheid in geschrifte Het is (als koper) goed om een bonnetje te maken van de verkoop (verkoper, datum, type- en serienummer, handtekening van de verkoper) en een getuige van de transactie te hebben.

      1. Of de koper krijgt een strafblad! Een bonnetje kun je natuurlijk altijk maken, maar als de verkoper ontkent dat bonnetje ooit te hebben gegeven dan is het nog steeds het woord van de koper tegen dat van de verkoper. Dat bonnetje is leuk, maar als de verkoper beweert dat het vervalst is dan wordt de bewijslast toch weer lastiger. Bedenk verder dat dit meer een civiele procedure is, dus diegene die het meest betrouwbare verhaal weet te bedenken is de mogelijke winnaar. De verliezer zit achteraf opgescheept met de proceskosten en bij een telefoon van 200 Euro zijn proceskosten van vele duizenden Euro’s best een afschrikmiddel om het zo ver te laten komen. Hoeveel kopers zullen het wegens deze mogelijke kosten al vroegtijdig opgeven?

        Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen in de Nederlandse rechtspraak.

        Bedenk verder dat de koper niet direct weet dat de verkoper het toestel als “verloren” heeft aangegeven bij de politie. Dat merkt hij pas indien het toestel ook daadwerkelijk wordt geblokkeerd, waarna de koper eerst moeite moet doen om te ontdekken waarom het toestel is geblokkeerd. En daarna zul je moeite moeten doen om aan te tonen dat je het toestel te goeder trouw hebt gekocht, wat lastig is indien de eigenaar beweert dat hij deze is verloren en daarbij ook een aangifte laat zien van de politie waarop staat dat hij deze is verloren. Ja, natuurlijk heb je een kans om het uiteindelijk te winnen. Vraag is alleen of je het uiteindelijk ook zo ver laat komen of dat je gewoon de telefoon bij de politie afgeeft om er maar vanaf te zijn, en je verlies pakt. Mogelijk dat sommige mensen die op deze wijze zijn opgelicht het toestel gewoon bij het grof vuil weggooien.

        Oplichting is vooral succesvol omdat de meeste mensen uiteindelijk niet de moeite nemen om de juridische molen in te gaan met een aangifte tegen de oplichter om daarna maandenlang te moeten wachten of de rechter een uitspraak in jouw voordeel zal doen.

        1. Wim, ik suggereer niet voor niets dat de naam van de verkoper en zijn handtekening op het bonnetje komen te staan. Het hebben van een bonnetje en een getuige is aanzienlijk bewijs van “goeder trouw” in een strafzaak. In een civiele zaak heb je met bon + getuige ook een stevige positie, maar daar hangt het er ook van af welke partij er tegenover je staat en welke argumenten die heeft. Een partij mag in een rechtszaak roepen dat een document vervalst is, maar dat zal gewogen worden tegen ander bewijs. De barman die ziet dat de verkoper zijn handtekening op een papiertje zet ontkracht dat makkelijk.

          Waarom weinig mensen een civiele rechtszaak tegen een oplichter starten: van een kale kikker is het lastig plukken. Het is makkelijker en goedkoper om een schadevergoeding in een strafzaak te vragen. (En het CJIB regelt dan de incasso!)

          1. Daar kunnen wel problemen mee zijn. Stel er kan niet worden bewezen of het nu diefstal (verduistering) of medeplichtigheid daaraan is, dan heb je in een strafproces pech. Daar komt dan namelijk vrijspraak uit. Bij vrijspraak volgt er uiteraard een niet ontvankelijkheid van de benadeelde partij.

            Bij een civiele kwestie kun je als deelnemer verantwoordelijk worden gesteld voor de totale schade. Daar maakt het niet uit of er sprake is van medeplichtigheid of hoofddader.

            1. Dennis, de kosten voor het meeliften in een strafzaak zijn nihil (als je zelf netjes kunt opschrijven wat je schade is een een kopie van je bonnetjes kunt maken.) Het starten van een civiele zaak vraagt een investering (griffiekosten en de kosten van het uitbrengen van de dagvaarding). Voor de kosten geldt dat je ze waarschijnlijk wel toegekend krijgt in het vonnis, maar daarna komt het lastigste traject: de incasso… Als je niets kunt incasseren ben je je investering in griffierecht en deurwaarder kwijt.

              1. Het nadeel van een strafzaak proberen te beginnen tegen de verkoper is dat diezelfde verkoper een strafzaak kan beginnen omdat “koper de telefoon gestolen heeft”. Bedenk wel dat het omgekeerde ook mogelijk is: iemand verliest een mobieltje en de vinder wil deze voor zichzelf houden. (Of het gaat om een dief die hem heeft gejat.) Als de telefoon niet is geblokkeerd dan kan de vinder dus snel even alle gegevens uitlezen en noteren voordat hij een “factory reset” op de telefoon uitvoert. Even nog ergens een tweedehands oplader kopen en je hebt een complete telefoon. Maar ja, dan wordt de telefoon geblokkeerd op basis van het IMEI nummer en dan kan de vinder een nep-bon aanmaken met gegevens erop van de vorige eigenaar en gewoon doen alsof hij deze kocht om zo de blokkade weer ongedaan te krijgen. Die nepverklaring hoeft dan eigenlijk alleen aan de telefoonprovider getoond te worden die dan de blokkering kan opheffen.

                Dit verhaal is wel een beetje vergezocht, maar zeker niet onmogelijk. Een strafzaak heeft geen nut omdat er gewoon geen overtuigend bewijs is die aantoont of de koper, danwel de verkoper onwettig heeft gehandeld. De civiele rechter moet dan een uitspraak doen en dat kost geld. Waar het uiteindelijk op neer kan komen is dat koper en verkoper voor de rechter hun verhaal gaan houden en de rechter op zijn gevoel af moet gaan om te bepalen wie het meest eerlijkste lijkt en de beste argumenten weet aan te voeren. Het is zowat een loterij, zeker als de tegenpartij ook een goed verhaal heeft.

                1. Wim, het Openbaar Ministerie begint de strafzaak; jij als benadeelde kunt alleen maar aangifte doen. (En ik denk dat een IMEI blokkade geen reden is om aangifte te doen.) Aangifte doen van valse aangifte is wel aan te raden als de politie bij jou langs komt na “verkoop van een vermist voorwerp”. Ik pak nu een voorhamer om voor de laatste keer te hameren op het belang van HANDTEKENING op de bon en GETUIGEN van de transactie.

                  1. En niet vergeten: controleer of de handtekening van de verkoper ook daadwerkelijk zijn echte handtekening is! 🙂

                    Handtekeningen kunnen worden vervalst en getuigen kunnen valse getuigenissen afleggen. Maar goed, de reden dat dit in de praktijk niet al te vaak voorkomt is voornamelijk omdat veel oplichters gewoon dom zijn. Iemand die een leasetoestel verkoopt doet dat vaak omdat ze niet beseffen dat dit niet zomaar mag. Idem met iemand die een mobieltje vindt en vervolgens denkt dat hij deze mag houden. En iemand die zo slim is zoals ik in mijn voorbeelden schets gaat zich echt niet bezig houden met het verkopen van een leasetoestel maar die bedenkt grotere plannetjes.

                    1. Je kan ook het voorproces gebruiken om aan te tonen dat je het gekocht hebt: een pagina op the internet archive van de advertentie (of een uitdraai van tweakers), je mailcommunicatie met de verkoper (met verklaring: niet geleased) en – als je niet cash betaald (daarom: ter plaatse internetbankieren via jóu mobiel) het afschrift waarin staat “x euro -mobiel X”. Zo’n overdrachtsbon is dan toch nog mooi extra’s?

                      1. [Wim imitatie]Maar de verkoper kan beweren dat jij je kopie van de advertentie vervalst hebt[/imitatie] Lagg, het is leuk dat er meer mensen zijn die creatief nadenken over bewijsmogelijkheden… hoe groter de berg documenten, deels uit onafhankelijke bron, hoe lastiger voor een oplichter om zich er uit te draaien.

                        1. Klopt, des te meer bewijs je hebt tegen de oplichter, des te beter je kansen. Maar goed, ik ga uit van twee mogelijke situaties: 1. De verkoper is een oplichter en probeert zo extra geld binnen te krijgen. 2. De koper is een oplichter en heeft in werkelijkheid het toestel gevonden of zelfs gejat. Beide scenarios zijn mogelijk en beiden kunnen soms erg lastig worden om te bewijzen, zeker als de oplichter/dief valse verklaringen in elkaar zet.

                          Want wat als in situatie 2 de dief eerst informatie uit de telefoon uitleest om de identiteit van de eigenaar te bepalen. Vervolgens maakt hij een account aan op Marktplaats namens de eigenaar waar hij de telefoon op verkoopt. Van die advertentie maakt hij een print-out om een dag later (na de “verkoop”) deze account weer volledig op te heffen. Hij maakt daarnaast een Hotmail/Yahoo/GMail account aan namens de eigenaar, gebruikt deze om met zichzelf te onderhandelen over de prijs van het toestel en over hoe de betaling dient te gebeuren (contant, natuurlijk) en daarna gooit hij deze mail-account weer weg.

                          Je hebt dan een situatie waarin de dief tevens probeert de boel op te lichten in het geval dat de telefoon wordt geblokkeerd. Hij kan dan namelijk “aantonen” dat hij deze”eerlijk” heeft gekocht van de vorige eigenaar. Het bewijs zal ook vrij sterk overkomen terwijl de eigenaar zelf helemaal van niets weet en waarschijnlijk helemaal overdonderd wordt door dit nep-bewijs.

                          Maar ja, de meeste criminelen denken niet aan dit soort plannetjes omdat het maar redelijk weinig oplevert. Ja, een tweedehands mobiel van een paar honderd Euro. Maar wie dit kan bedenken kan ook denken aan plannen die vele malen meer zullen opleveren. Als mobiele telefoons ook tweedehands duizenden Euro’s waard zouden zijn dan zou dit soort fraude vaker kunnen voorkomen. Want dan krijg je dat het de moeite waard is om dergelijke plannen te bedenken. In het algemeen zijn dieven meer aan het wachten op een willekeurige gelegenheid.

                          1. Ja Wim, acquisitiefraude is minder riskant en lucratiever dan stelen en helen van telefoontoestellen.

                            Belangrijk punt is dat simpele diefstal niet zo zwaar gestraft wordt. Maar ga je documenten vervalsen dan praat je over fraude, en dat is een extra risico: extra straf als je gepakt wordt. De fraudeur laat sporen na als hij de email- en marktplaats accounts aanmaakt (IP adressen in logfiles, bevestigings-email-adressen). Verder is er een subtiel, maar fundamenteel gat in je verhaal. De verkrijger van de telefoon kan pas een account aanmaken op het moment dat hij de telefoon in zijn bezit heeft. Tijdens de “onderhandelingen” heeft hij de telefoon in zijn bezit; een localisatieprogramma zal laten zien dat de telefoon tijdens de “onderhandelingen” en voor de “overdracht” al in de woning van de verkrijger aanwezig was. Hoe verklaart de “koper” dat?

                            1. Ja, de risico’s zijn hoger indien de dief ook nog eens allerlei papieren gaat vervalsen. Aan de andere kant, zolang alles beperkt blijft tot het Civiele recht kan de dief best ver komen met zijn gefabriceerde bewijs. Immers, het is zijn woord tegen dat van de tegenpartij en als hij zijn smoes goed in orde heeft kan het slagen. Het nazoeken van die sporen van IP adres bij Marktplaats en de emails is overigens ook niet eenvoudig omdat je dan bij die providers om deze gegevens moet vragen, waar dus weer eerst van de Rechter een oordeel over gegeven moet worden. De politie kan dat mogelijk wel doen als je aangifte doet tegen de dief wegens diefstal en oplichting maar de politie heeft het ook druk met andere zaken en het is maar de vraag of deze zaak hun belangstelling krijgt. Ook het gebruiken van een localisatieprogramma om aan te tonen waar de telefoon allemaal is geweest is best veel moeite voor een economisch delict met relatief weinig schade.

                              Maar goed, de vervalste emailtjes en het maken van een account op Marktplaats kan in principe overal gebeuren waar je een open WiFi netwerk tot je beschikking hebt. Als het een SmartPhone betreft kun je zelfs het toestel zelf gebruiken voor het uitvoeren van die taken, zeker als er nog een SIM kaart in zit en de eigenaar nog niet door heeft dat zijn telefoon is gejat. (En dat maakt meteen duidelijk waarom mensen hun mobieltjes ook moeten beschermen met een wachtwoord om deze uit de slaapstand te halen!) Als de dief geluk heeft, is de PIN code van de SIM kaart niet eens aangepast of de standaard 0000 of 1234. Dat zou het mogelijk maken om het toestel uit te zetten (batterij eruit) voordat je het mee naar huis neemt zodat de localisatie-software niet eens kan zien waar het toestel allemaal naartoe gaat. Twee dagen later, als de “koop” is afgerond kan hij zijn eigen SIM kaart erin stoppen en moet hij alleen zorgen dat hij niet van zijn verhaal afwijkt. Ten slotte, als de telefoon niet op basis van het IMEI nummer wordt getraceerd of geblokkeerd domweg omdat de vorige eigenaar die gegevens niet eens weet dan is dat gehele verhaal zelfs compleet overbodig. De risico’s die de dief loopt is gerelateerd in de hoeveelheid moeite die de eigenaar gaat doen om zijn eigendom weer terug te krijgen. De eigenaar weet misschien niet eens wat hij moet doen om zijn telefoon te blokkeren. Ik ken mensen die het nummer van hun eigen mobieltje niet eens weten! (Mijn moeder van over de 70, bijvoorbeeld.)

                              Weet jij wel je eigen mobiele nummer? (Niet spieken!) Weet jij hoe je contact opneemt met je provider om je telefoon te blokkeren? (Opnieuw: niet spieken!) En weet jij wat je als eerste moet doen: aangifte bij de politie of je provider bellen om je telefoon te blokkeren? Op die laatste vraag graag antwoord, zonder te spieken! 🙂

                              Ach, ik denk dat jij dit wel allemaal weet, net als veel andere bezoekers hier. Maar zoals gezegd, mijn moeder zal er moeite mee hebben, net als enkele andere familieleden van mij. Een nichtje heeft zich al eens op deze manier laten verrassen maar gelukkig verloor ze alleen een prepaid-kaart met een goedkope Nokia. Het duurde zelfs even voordat ze doorhad dat haar telefoon weg was omdat ze deze normaal gewoon in haar tas liet. Oplader erbij voor het geval de batterij leeg raakt. En daarna op haar werk eerst nog denken dat ze hem thuis had laten liggen om thuis pas te ontdekken dat ze hem echt kwijt was. Vervolgens bellen met de verkeerde provider, omdat ze dacht dat ze een abonnement bij Telfort had. Bleek dus Vodafone te zijn. Gelukkig kon haar moeder haar mobiele nummer vertellen want haar administratie op dat gebied was ook niet in orde. Uiteindelijk de telefoon ook laten blokkeren om te horen dat iemand kennelijk al twee dagen ervoor haar telefoon had gejat, uit haar tas.

                              En ja, ook aangifte gedaan maar nooit meer iets over gehoord. En of de politie nou wel of niet aktief heeft gezocht naat dat toestel? Geen idee.

                              Conclusie: gebruikers van mobieltjes zijn lang niet altijd even slim. Ik heb helaas ervaring met dit soort “domme” gebruikers. Simpelweg omdat voor veel mensen de moderne techniek al veel te complex is. Wij techneuten willen de niet-techneuten wel eens te slim inschatten. 😉

      1. Nooit gedacht dat ik nog eens wat aan die opleiding privaatrecht zou hebben, maar ik kan volgen wat Lezer en Dennis zeggen 🙂

        De vraag is natuurlijk hoe je als prive persoon in de problemen kan komen. Als jij keurig netjes het bedrag blijft voldoen aan de kpn en een onherroepelijk recht heb op koop aan het einde van de leasetermijn. Je bent alleen wel verplicht om de telefoon te kopen, omdat je aan de andere opties niet meer kan voldoen.

        Enige probleem dat ik zie is als je in gebreke blijft richting kpn, anders zullen zij de telefoon nooit terugvragen.

    1. Nee, de deurwaarder kan enkel zaken in beslag nemen die aan jou toebehoren en de telefoon is eigendom van je telco. Indien de lease van je telefoon als operational lease is aan te merken, dan kan je telefoon zelfs niet in een bodembeslag vallen, omdat er dan sprake is van reële eigendom van de telco.

      1. Er is een verschil tussen kunnen en mogen. Een deurwaarder kan dingen doen die hij niet mag doen. Helaas is niet iedere deurwaarder even nauwkeurig in de uitvoering van zijn taak. De vraag is dan: wie is aansprakelijk bij onterechte beslagname (en eventuele verkoop later.)

        1. Zeker weten? Verwar je een deurwaarder niet met een curator? 🙂

          Een curator kan volgens mij gewoon de telefoon verkopen omdat de lease dan met de koop van het toestel wordt besloten. Alleen mag de provider zich dan achteraan aansluiten bij de rest van de schuldeisers. Maar voor deurwaarders zijn de regels mogelijk iets anders.

            1. Deurwaarders, incasso bureaus en zorgvuldig, alsjeblieft spaar me. Al hoewel het mij niet geheel duidelijk is wanneer je nu met een deurwaarder en wanneer met een incasso bureau van doen hebt. Ze belen mij allebei regelmatig, maar krijg toch de indruk dat die deurwaarders voor een incasso bureau werken. Hoe dan ook voor de deur staan ze toch nooit.

              Wat wil het feit, ik heb van de telefoonmaatschappij het nummer van een notoire wanbetaler gekregen. De afgelopen drie jaar wordt ik platgebeld door incasso bureaus en ‘deurwaarders’ (ik dacht dat die laatste alleen aan je deur verschenen, maar blijkbaar niet). De dreigementen zijn niet van de lucht en de inteligentie is ver beneden peil. Een typisch gesprek met deze lui:

              Zij: Spreek ik met de heer Ik: Nee daar spreekt u niet mee. Zij: kan ik met de heer spreken? Ik: Deze heer woont hier niet, dus dat zal moeilijk worden. Mag ik vragen met wie ik spreek? Zij: Incassobureau/deurwaarder X, Ald de heer niet meer op uw adres woont, waar kunnen wij hem dan bereiken? Ik: Ik ken de heer niet, ik heb slechts zijn telefoonnummer gekregen. Ik kan u niet helpen. Maar ik zou het op prijs stellen als u mij niet meer belt. Zij: Meneer, ik zou dit serieus nemen. Waarom heeft u niet op de brieven gereageerd? Als u geen actie onderneemt komen wij bij u beslag leggen. Ik: Ik zal het nog 1 keer langzaam uitleggen: Ik ken de heer niet, hij woont hier niet, hij heeft hier nooit gewoond, ik heb alleen zijn nummer. Zij: Meneer u zal toch moeten reageren anders heeft u een groot probleem. Ik: Zucht, ik denk dat we klaar zijn met dit gesprek. Zij: meneer, hoe zei u dat uw naam was? Ik: Dat zei ik niet, daarvoor heb ik al teveel van julie clowns gesproken. Een prettige dag nog verder

              Voor mijn gevoel heb ik dat gesprek inmiddels gehad met een ieder die zich met incasso bezighoud in Nederland. Een partij ging zelfs zo ver dat ze me dagelijks belden. Hoe dom kan je zijn? Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik hun gesprekken op zou nemen vanaf nu en bij ieder gesprek duidelijk zou maken dat ik niet meer door ze gebeld wenste te worden en het gesprek op internet zou plaatsen. Ik heb nooit meer van die lui gehoord.

              Ik weet inmiddels wel dat je allerlei abonnementen in dit land probleemloos kan afsluiten en een vals adres en telefoonnummer opgeven. Het adres waarop ze ‘denken’ dat ik woon in namelijk iedere keer anders en het telefoonnummer klopt al jaren niet meer. Deze bedrijven hebben grote moeite om deze persoon te vinden. Recentelijk was zelfs de naam gewijzigd, op zoek naar een totaal onbekend persoon kwamen ze maar weer eens bij mij uit.

              De leukste zijn echter nog de robo calls. Waarbij je gemaand wordt te betalen maar geen enkele mogelijkheid tot reactie krijgt. Ik weet dan al dat er binnenkort weer live iemand aan de telefoon hangt.

              En nee, ik verander mijn nummer niet. Ik heb veels te veel pret met deze halve garen. Als je echt niets meer kan, kan je altijd nog aan de slag in de incasso branche 🙂

          1. Een deurwaarder mag (na een gerechtelijk vonnis) beslag leggen op goederen of zaken om daarmee (na gedwongen verkoop) een schuld te vereffenen. De deurwaarder hoort onderzoek te doen of de schuldenaar wel eigenaar is van de zaken waarop beslag is gelegd, maar dat is werk (voor de deurwaarder) dat de opbrengst voor zijn klant (de schuldeiser) kan verminderen. Er is dan geen economische motivatie om het onderzoek te doen.

            Elroy, sommige deurwaarders houden een incassobureau naast hun officiële functie als deurwaarder. Ja Wim, ik bedoelde echt deurwaarder.

            1. Juist! Of ze hebben een (aandeel in een) extra bedrijfje on-the-side 😉 Incassomarkt zit vol cowboys!

              Wij hebben ooit een incassobureau gehad die op een gegeven moment zelfs op een gastenboek van een klant van ons een bericht plaatste met het verzoek om te bellen over een openstaande factuur ad X bij ons. Dat is verre van de manier waarop wij gezien willen worden. Dat soort geintjes flik je me niet; EXIT!

  3. Er wordt hier een hoop onzin verteld. Even alles op een rij: – t.a.v. verkoper (diege die toestel heeft geleased) Het verkopen van het toestel is strafbaar. Indien de leaseovereenkomst een vorm van huur is dan is er sprake van verduisetering (312 Sr). Ook kan lease een andere grondslag hebben. In alle gevallen zal er dan nog sprake zijn van ontrekking van een goed aan pandhouder of anderszins (art. 348 Sr). Indien de verkoper het toestel ook nog als ‘gestolen’ opgeeft dan kan er sprake zijn van valsheid in geschrifte (art. 225 Sr) of Verstrekking onjusite gegeven (art. 227a Sr), hier moet dan wel enig voordeel mee behaalt zijn (zoals uitkering diefstalverzekering). T.a.v. de koper: De koper gaat strafrechtelijk gezien niet altijd vrijuit. Van heling bestaan 2 vromen, opzetheling en schuldheling. Van opzetheling is sprake als de koper wist dat hij een gestolen telefoon kocht. Van schuldheling is sprake als de koper had moeten weten dat hij en gestolen telegoon kocht. Dit ‘had moeten weten’ is best streng. In sommige gevallen rust er zelfs een onderzoeksplicht op de koper, hij moet dan onderzoeken of hetgeen gekocht is niet door een misdrijf verkregen is. Als je “per ongeluk”een gestolen telefoon koopt is er dus een risico dat je strafbaar bent.

    Privaatrechtelijk zijn er ook de nodige consequenties. Daarvoor verwijs ik naar hetgeen is gezegd over in het artikel over “te goeder trouw” Tot slot wil ik er nog op wijzen dat ik meerder keren iemand de gevangenis heb zien indraaien voor dit soort geintjes. Het verkopen van een leaseauto kan behoorlijk hard gestraft worden.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.