Mag een reparateur zomaar rondkijken in de bestanden op je pc?

Een lezer vroeg me:

Is het een reparateur van een pc toegestaan om in de bestanden op de pc rond te snuffelen? Er kan vertrouwelijke of zelfs beursgevoelige informatie op staan. Maar reparateurs vinden af en toe ook ranzige inhoud die aan de politie wordt gerapporteerd. Dat is dus kennelijk wel toegestaan. Waar liggen de grenzen?

Als je een PC ter reparatie aanbiedt, dan is het logisch dat de reparateur kennis neemt van bepaalde informatie of onderdelen als dat relevant is voor de inhoud.

De wet noemt hier geen expliciete grenzen. De enige relevante grens die ik kan bedenken, is die van de zorgplicht die je in acht moet nemen. In de wet staat dat je moet werken als een goed opdrachtnemer. Een goed opdrachtnemer respecteert de privacy van zijn klant, dus die gaat niet snuffelen in bestanden en kopieert ook geen foto’s uit de map c:\documenten\privé\mijnvrouw\naakt.

Toch kan het gebeuren dat je als opdrachtnemer dingen tegenkomt, bv. omdat ze op het bureaublad staan waar je ze niet kunt missen, of omdat je tijdens bestandsherstel de inhoud langs ziet komen. Daar is dan weinig aan te doen. Wel moet je dan geheimhouding betrachten over wat je ziet.

Zie je iets strafbaars, dan mag je daar aangifte van doen. Dat staat los van die zorgplicht, het recht aangifte te doen als je kennis hebt van een strafbaar feit bestaat altijd.

Aangifte is niet verplicht, behalve bij een beperkte set misdrijven die je zelden tegen zult komen bij pc-herstel. Als reparateur kun je er dus voor kiezen om niets te doen met strafbaar materiaal dat je aantreft. Maar besluit je wel aangifte te doen, dan is er niets dat je tegenhoudt.

Arnoud

9 reacties

  1. Artikel 160 Strafvordering noemt ze, Ieder die kennis draagt van een der misdrijven {zie onder} is verplicht daarvan onverwijld aangifte te doen bij een opsporingsambtenaar. Echter niet als je verschoningsrecht hebt (bv. een advocaat die een bekentenis krijgt van zijn cliënt) of als je dan jezelf ook zou moeten aangeven (een medeplichtige hoeft dus geen aangifte te doen). Dit vanwege het verbod op jezelf meoten beschuldigen.

    Artikelen 92-110 van het Wetboek van Strafrecht: aanslagen op de regering, een gewelddadige revolutie, de Koning willen vermoorden, dat werk. Titel VII van boek 2 van het Wetboek van Strafrecht: vernieling of onbruikbaar maken van de landelijke infrastructuur. Echter alleen “voor zoover daardoor levensgevaar is veroorzaakt”. Denk aan een dijk doorsteken of een flat laten instorten. Artikel 287 tot en met 294 en 296 van dat wetboek: moord en doodslag, hulp bij zelfdoding en hulp bij abortus. Menschenroof of van verkrachting: weet niet waarom die niet als artikelen genoemd zijn maar daarvan moet je dus aangifte doen.

    Ik hoorde laatst het argument dat je bij kinderporno aangifte móet doen, omdat die foto dan bewijs van een verkrachting is en je dan dus kennis hebt van dat misdrijf. Er zit wat in maar het voelt wat gezocht.

    1. Dat gaat er dan vanuit, neem ik aan, dat er sprake is van ongewenste seksuele penetratie (=verkrachting) in genoemde kinderporno. Hoe zit het dan bij afbeeldingen van twee minderjarige tieners, bijvoorbeeld, die met wederzijds instemmen seks hebben en daar beelden van gemaakt hebben?

      Daarbij nog: mocht ik porno aantreffen op andermans PC, is het bestuderen van de beelden om een oordeel te kunnen vellen over de leeftijd van de geportretteerden en over de eventuele toestemmingsvraag eigenlijk wel het laatste wat ik zou doen. Maar ik realiseer me dat niet iedereen er zo over denkt. 😉

    2. Dus als een vriendin tegen mij zou vertellen dat ze ooit verkracht is maar dat ze emotioneel (nog) niet in staat is aangifte te doen dan ben ik dus verplicht haar vertrouwen te verraden want anders ben ik strafbaar?

      1. Ik zat hetzelfde te denken. Mocht dat het geval zijn mag het OM mij vervolgen omdat ik geen aangifte gedaan heb, mocht dat ooit blijken. Ik kan me ook niet voorstellen dat er een rechter is die je daarvoor een straf oplegt.

  2. Het eerste waar je als reperateur mee in aanraking komt is de historielijst/archief van de browsers om te controleren of hier geen schadelijke troep staat. Ik ben geen beroepsreperateur, maar help vooral kennissen en familie aan huis en in hun bijzijn. Die adviseer ik meteen ook over veilig internet en mailgebruik en weten dat ik alles zou kunnen zien. Willen ze dat niet, dan moeten ze hun PC beter opruimen of het achter wachtwoorden zetten met onduidelijke bestandsnamen. Daar adviseer ik ze ook over. Problemen heeft het nog nooit gegeven en ik ben ook niet in hun privégegevens geïnteresseerd.

  3. Moet ik dan eerst genoeg bewijzen verzamelen? Bijv. als er verdachte bestandsnamen voorbijzoeven bij het maken van een back-up, moet ik dan eerst kijken of deze daadwerkelijk illegale inhoud bevatten, en niet bijvoorbeeld een misdaadroman of andere fictief materiaal? Ik denk dat de mogelijkheid op fout-positieven juist heel groot is.

    1. De opsporing ligt bij de politie, daar hoef jij als aangever niets mee te doen. Voor het doen van aangifte is alleen maar nodig dat jij kennis draagt van enig strafbaar feit (en de wil cq verplichting om het te doen). (art 161 sv). Zelfs het “horen zeggen” kan voldoende zijn. Vermoeden of veronderstellen is niet voldoende. (Je kán zelfs aangifte tegen jezelf doen, al kan je dat nooit worden verplicht.)

      Alleen een zittingsrechter kan niet altijd aangifte doen als hij tijdens een zitting iets af kan leiden, behalve als hij hiertoe verplicht is door de artikelen die Arnoud al aanhaalt (160 sv) of de zittingsrechter wordt misleid. (HR 30 maart 1998, NJ 1998, 554)

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.