Mag ik een foto naschilderen en op Facebook zetten?

schilderij-frame-rand.pngEen lezer vroeg me:

Mijn nichtje gaf me onlangs een mooie portretfoto van haarzelf. Vanuit mijn hobby schilderen heb ik dat portret nageschilderd en op Facebook gedeeld. Daarop kreeg ik een boos berichtje van de fotografe, dat dat niet mocht ivm portretrecht en copyright. Klopt dat?

De fotograaf heeft het auteursrecht (copyright) op de foto. Anderen mogen deze niet zomaar publiceren, ook niet elektronisch. En publicatie van een geschilderd portret is juridisch hetzelfde als publicatie van een fotografische kopie van de foto.

Soms denken schilders dat het wel mag omdat het schilderij creatief en origineel is, oftewel geen letterlijk natekenen maar een eigen werk. Dat is geen automatisme. Een schilderij kan creatief zijn (en daarmee zélf beschermd onder het auteursrecht) maar toch inbreuk maken op een fotografen-auteursrecht. Het criterium is of de foto te herkennen is in het schilderij. Als je kenmerkende creatieve elementen uit de foto naschildert, dan voldoe je daaraan. Ongeacht hoe veel elementen je zelf toevoegt.

Naschilderen voor je eigen oefening of studie mag, ook zonder toestemming. Dat staat in artikel 16b Auteurswet, dezelfde regeling die ook het downloaden van muziek of films toestaat. Maar zo’n thuiskopie mag niet worden gepubliceerd of gedeeld met anderen.

Met portretrecht heeft dit weinig te maken. De fotograaf kan zich niet op portretrecht beroepen. Dat portretrecht heeft het nichtje, zij staat herkenbaar op de foto. En oh, dan is er misschien toch nog een gaatje. Artikel 19 Auteurswet bepaalt dat je als geportretteerde (bij een foto in opdracht) voor jezelf kopieën mag maken van je portret, en dat ook mag laten doen. Een schilderij van een portretfoto laten maken voldoet aan die regel.

Publiceren van zo’n portret mag “in een nieuwsblad of tijdschrift”, zo staat in lid 3. Wel moet de naam van de fotograaf worden genoemd. Facebook is niet echt een nieuwsblad of tijdschrift, dus of dit medium hieronder valt is te betwijfelen. Bovendien staat er in lid 3 fotografisch portret, en een nageschilderde foto is zelf niet fotografisch. Dus daarmee kom je er niet.

Mogelijk kom je er als je de Facebookpublicatie zodanig beperkt dat er geen sprake meer is van een ‘openbaarmaking’, een beschikbaar stellen aan het publiek. Volgens artikel 12 Auteurswet is een publicatie in besloten kring óók een openbaarmaking, “tenzij deze zich beperkt tot de familie-, vrienden- of daaraan gelijk te stellen kring”. Een kleine groep Facebookvrienden die als niveau familie/IRL-vrienden aan te merken is, zou daar best eens onder kunnen vallen.

Het beste is vooraf vragen aan de fotograaf of dit akkoord is, en bij een negatief antwoord een andere fotograaf zoeken. Maar ja. Wie weet er vooraf wat hij gaat doen met zijn foto’s?

Arnoud

38 reacties

  1. Gezien de hoeveelheid problemen die blijkbaar ontstaan tussen opdrachtgever en fotograaf , zou het niet handig zijn een soort standaard contract te maken wat je een fotograaf kan laten tekenen waarin hij de rechten overdraagt aan de opdrachtgever? En als hij weigert dan krijgt hij gewoon de opdracht niet.

    1. Lijkt mij ook altijd het beste, maar vrijwel niemand doet dat. Plus, vrijwel alle fotografen zijn opgevoed met het mantra “je rechten sta je niet af”. Dus dan kun je lang zoeken voor je er eentje vindt die jouw akte van overdracht wil tekenen.

      Belangrijkste punt is natuurlijk dat de prijs fors omhoog gaat als je alle rechten ineens wilt overkopen. Immers de normale prijs is gebaseerd op het winstmodel van afrekenen per gebruik/kopie.

  2. Kleine waarneming: Of de fotograaf is een bekende omdat ze elkaars vrienden zijn op Facebook, of het schilderij was openbaar geplaatst en de fotograaf kijkt wel heel nauw naar zijn klanten. Ik ken wat fotografen en de meeste snappen niets van hun vak buiten het maken van de foto. Hier geldt namelijk hetzelfde als voor schrijvers: Piraterij (op kopieren) is niet de vijand van de schrijver / fotograaf, maar onbekendheid. Als ik fotograaf zou zijn zou ik mijn klanten juist aansporen zoveel mogelijk te verspreiden en wel vragen om een bron vermelding. Maar dat zeuren om rechten gaat nergens over en werkt contraproductief op je omzet.

    De keer dat een fotograaf begon te “zeuren” heb ik hem dan ook veel succes bij de rechter gewenst. Toekomstige omzet weg, negatieve publiciteit.

    Kijk : http://www.nu.nl/ondernemen/3685678/bedrijven-laten-wanbetalers-steeds-vaker-lopen.html rechtzaken zijn het vaak niet waard om gevoerd te worden.

  3. Wat Henri ook al noemt: hoe vaker ik dit soort berichten lees des te meer demotiveerd het mij om uberhaupt nog ooit een fotograaf in te huren. Voor een trouwerij van mezelf ofzo hang ik wel een ballon op met wat cameras ofzo 😉

  4. Altijd een beetje lastig.

    Als ontwikkelaar zijn we wat duurder dan andere bedrijven, maar geven we ook de rechten op de software die we schrijven meteen aan de opdrachtgever. Wel alleen als er geen andere rechten op zitten (zoals bij open-source onderdelen) en voor herbruikbare onderdelen die niet direct op de bedrijfsvoering zitten, behouden we een gebruiksrecht.

    Zo heeft de klant geen verrassingen achteraf, mocht deze de ontwikkeling intern overnemen, of naar een goedkopere partij willen gaan voor het onderhoud. En wij kunnen handige onderdelen blijven hergebruiken.

    Lijkt me dat fotograven ook deze richting in kunnen gaan. Iets duurder zijn, maar duidelijk laten merken dat ze daarmee waarborgen dat de klant achteraf geen last van ze heeft.

  5. “Publiceren van zo’n portret mag “in een nieuwsblad of tijdschrift”, zo staat in lid 3. Wel moet de naam van de fotograaf worden genoemd. Facebook is niet echt een nieuwsblad of tijdschrift, dus of dit medium hieronder valt is te betwijfelen.”

    Maar goed, dan zou het al helemaal geen probleem zijn. Facebook is op zijn hoogst wel een ‘nieuwsblad’ of ’tijdschrift’ en dan mag het al.

    1. Waaruit concludeer jij dat Facebook wél een tijdschrift of nieuwsblad is? Het primaire doel van Facebook is helemaal niet het uitgeven van periodieke bundels nieuws of entertainment.

      Los daarvan geldt dit artikel alleen bij fotografische publicaties. Een schilderij (of foto van schilderij) is geen publicatie van een foto.

    1. Nee, dat is toeval. Ik krijg ongeveer wekelijks vragen zoals de vraagsteller, er ijn veel mensen die als hobby schilderen hebben en dan portretten van kennissen naschilderen.

      Plagiaat is meer een wetenschappelijk/kunstzinnig iets. Dat hóórt niet, ook niet als het legaal is. Teksten van Newton publiceren als van jezelf dat mag van het auteursrecht, maar in de natuurkunde is dat gewoon plagiaat. Of neem zelfplagiaat: wetenschappelijk een doodzonde, maar auteursrechtelijk gezien is er niets mis met jezelf copypasten.

      Als de auteursrechten op die foto bij de overheid liggen, dan kan de fotograaf geen bezwaar maken inderdaad. Hooguit een moreel appèl dus. Maar ’toestemming’ en ‘een rekening sturen’ kan alleen als de fotograaf nog auteursrechten heeft.

      Bij sommige fotografen hoor ik nog wel het misverstand dat je áltijd je auteursrechten houdt. Dan krijg je redeneringen als “ja je hebt wel de rechten afgekocht maar ik blijf eigenaar” of “jij kocht alleen de publicátierechten, niet de auteursrechten”. Het kan zijn dat daar een stukje verwarring zit over exploitatie- versus persoonlijkheidsrechten. Maar dat is dus niet waar, na ondertekening van een akte ben je de auteursrechten kwijt.

      Het kan ook zijn dat de fotograaf het contract met de RVD niet goed gelezen heeft.

  6. Veel kunstschilders maken beeld citaten, waarmee ze verwijzen naar eerdere werken. Het creatieve gebruik van nageschilderde foto’s is zelfs een ware stroming in de kunstwereld. Het gaat hier niet om een met een computer bewerkte versie van de foto, maar om een nieuw werk waarbij de schilder geinspireerd is geweest door de foto.

  7. Als Sjoerd (27 dezer 10:11) de auteursrechtelijke regels niet kent dan wel niet wil volgen moet hij de fotografen daarvan niet de schuld geven.

    Gelieerd aan het gedoe rond het Staatsie portret of niet, het is allemaal al eens behandeld en wel door de kantonrechter ‘-Gravenhage, 1 oktober 1985, IER 1986 nr. 2 pag. 9, (Mechanicus/BZZóTH’) – de nagetekende foto van Jan Hanlo is geen nieuw oorspronkelijk werk en er is daarmee dus sprake van inbreuk. Zie ook:

    Rb. Amsterdam 3 mei 1990 IER 1991, p. 13: het getekende berentafereel toont treffende gelijkenis met het gefotografeerde; dat het een tekening is maakt het nog geen nieuw werk.

    1. Dat niet kennen van de regels is een zorgplicht m.i. van de ingehuurde fotograaf om vooraf duidelijk te maken. Ik heb er nog nooit een fotograaf over gehoord in ieder geval. Als ik als afnemer niet eens van een in opdracht gemaakte foto van bijvoorbeeld mijn trouwerij op facebook, eigen blog of wat dan ook mag zetten, voor de personen die er niet bij konden zijn ofzo, dan hoef ik geen fotograaf, tenzij deze de rechten hiervoor voor een schappelijke prijs wel geeft. En niet voor elke foto apart.

      Ik geef de schuld ook niet aan fotografen omtrent de regels, want die maken ze zelf ook niet (assisteren er vast wel bij), maar ik geef ze wel de schuld van het niet juist en volledig vooraf inlichten van hun clienten omtrent de rechten en plichten. Uitzonderingen daargelaten.

      Blafbrieven o.i.d. sturen om een foto te verwijderen is m.i. niet klantvriendelijk en zou voor mij de laatste keer zijn dat ik die fotograaf in zou huren. Sterker nog…zoals ik al schreef zou ik uberhaupt geen fotograaf meer inhuren om dit te voorkomen. De blaffende fotografen zorgen er m.i. ervoor dat ze hun eigen beroep de nek omdraaien.

      1. Ik heb de indruk dat fotografen het steeds moeilijker hebben tussen de amateurfotografen die mbv de voortschrijdende technologie steeds betere foto’s maken. Misschien niet helemaal van dezelfde kwaliteit, maar op z’n minst goed genoeg voor de doelen die opdrachtgevers voor ogen hebben. Om hun inkomstenstroom te beschermen wordt steeds vaker gegrepen naar juridische middelen. Maar dit werkt IMO de ‘amateurs’ juist in de hand, omdat deze makkelijker zullen doen over auteursrechten en dergelijke. Je zou ook als fotograaf kunnen concurreren door de rechten juist wel af te staan. Dan heb je meerwaarde.

        1. Ik denk dat je als fotograaf niet moet gaan proberen te concurreren met de amateurs. Als er een ongeluk plaats vindt in de binnenstad kun je er als nieuwsfotograaf wel op af gaan en foto’s nemen, doorsturen naar de redacteur en misschien dat er 1 foto morgen in de krant staat. Ondertussen hebben 10 omstanders met hun mobieltje ook al honderden foto’s genomen van hetzelfde ongeluk en via hun live TwitPic feed richting het Internet geschopt zodat de hele wereld al een uur later van het ongeluk weet, tot aan de bloedigste details toe. Daar kun je niet tegenop. Of je nu wel of niet je rechten afstaat, je kunt niet concurreren met die honderden amateur-foto’s van hetzelfde incident. Maar besef ook dat amateurs steeds betere middelen voor goedkope prijzen beschikbaar krijgen. Iedere telefoon heeft al een camera ingebouwd en diverse telefoons hebben er twee. Die gaan tegenwoordig al voorbij de 5 megapixels en kunnen “live” via Twitpic of andere mobiele diensten naar het Internet worden verstuurd. En die zijn in handen van de echte amateuristische prutsers die op iedere foto een deel van hun duim weten te plaatsen. (What je met fotosjoppen weer weg krijgt.) De vraag is vooral of mensen een amateur zouden willen inhuren voor belangrijke foto-opdrachten. En dan is het prijskaartje enorm van belang. Een fotograaf die dit naast zijn dagelijkse baan doet kan het zich veroorloven om een laag prijsje te berekenen. Zeker als het om bruilofts-reportages gaat met lekker eten en drank zal een amateur best aan de lage kant kunnen zijn met hun prijs. Prijzen die de professionals uit de markt schoppen. Ik snap het dan ook heel goed dat professionals het zo zwaar hebben. Amateurs zijn ook steeds beter georganiseerd en er zijn diverse websites voor dergelijke amateurs, zoals DeviantArt of BitPine, waar blijkt dat de amateurs onder de fotografen en tekenaars al aardig de kwaliteit van de echte professionals weten te benaderen. De grens is ook overduidelijk aan het vervagen, behalve dan dat veel amateurs zich minder druk maken om auteursrechten en meer aandacht hebben voor het produceren van mooie plaatjes. Daar zouden de professionals een voorbeeld aan moeten nemen…

          1. ‘behalve dan dat veel amateurs zich minder druk maken om auteursrechten’

            Natuurlijk, want zij hebben hun salaris of uitkering reeds als vaste inkomstenbron. Bovendien gaat de bijverdienste niet zelden ook nog zwart. Dan wordt de opbrengst vanzelf weer wat groter. Dit is van alle tijden, er is niets nieuws onder de zon.

  8. Is het dan wel toegestaan om het nichtje in dezelfde pose, met dezelfde kleren en dezelfde achtergrond te schilderen?

    Oftewel, hoe gaat een rechter om met het feit dat het schilderij weliswaar sprekend lijkt op de foto maar toch een beetje anders is? (met de toevoeging dat de schilder de foto dus nooit gezien heeft, maar het nichtje heeft heel nauwkeurig beschreven hoe de foto eruit ziet?)

    1. Je schendt alleen auteursrechten als je de foto kopieert, oftewel natekent dan wel naschildert. Toevallige gelijkenis levert géén auteursrechtinbreuk op.

      Bij zeer treffende gelijkenis mag de rechter wel de bewijslast omkeren: bewijs maar dat je géén kopie van de foto aan het maken was. Dat is het Barbie/Cindy-arrest, waarbij de maker van de Cindy-pop moest bewijzen dat het lange blonde haar en de 90-30-90 maten van Cindy toevallig hetzelfde waren als bij de populaire Barbie.

  9. Ik heb een vraag over artikel 7 vande auteurswet. Als een werk wordt vervaardigd in dienst van een ander, liggen de rechten bij die ander – dus bij de opdrachtgever. Bij het maken van software is dit toch ook gebruikelijk – dat de individuele programmeur niet de rechten heeft omdat hij in dienst is?

    Ai, eigenlijk twee vragen dus: Hoe moet ik artikel 7 lezen en is hetzelfde verhaal van toepassing op het schrijven van software in opdracht?

    1. Artikel 7 gaat over een werknemer die iets maakt. De relatie werknemer/werkgever is dus anders dan de relatie opdrachtgever/opdrachtnemer. Als mijn personeel iets maakt, is dat van mijn bedrijf. Als ik iemand inhuur, dan is dat van hem (tenzij we afspreken dat het van mij is).

  10. Een moderne variant erop: Als ik van iemand een set foto’s van het hoofd heb, van voren en opzij, dan kan ik die gebruiken om hier een 3D model van maken. Daar zal natuurlijk wel portretrecht op zitten, maar hoe zit het met de auteursrechten van de fotografen waar ik het 3D beeld van heb gereconstrueerd?

    1. Ook op een simpele portretfoto kan gewoon auteursrecht rusten als er sprake is van enige creatieve keuzes bij het maken van het portret (vgl hvjeu eva-maria painer r.o. 98). Als je vervolgens een 3d-model maakt wat aan die foto’s is ontleend zul je inderdaad toestemming nodig hebben van de fotografen van de foto’s.

      1. Ja, maar het is misschien toch iets lastiger dan je op het eerste gezicht zou denken. Je bent dan wel auteur van de foto, maar de foto bevat eigenlijk een feitelijke weergave van iemands gezicht. En feiten zijn niet auteursrechtelijk beschermd! 🙂 Je creatieve invoer wel. Voor het maken van een 3D model heeft de software een aantal zaken nodig. Eerst en vooral moet het de vorm van het gezicht kunnen vaststellen. De software daarvoor is redelijk complex maar werkt al aardig met twee foto’s. (Frontaal en van opzij.) De vorm is eigenlijk een feit want als fotograaf kun je daar geen creativiteit in kwijt, tenzij je mogelijk een dubbele kin en een wrat op de punt van de neus gaat weg-fotoshoppen. Aan de vorm kun je volgens mij ook geen rechten ontlenen.

        Wat daarnaast nodig is, zijn de zogenaamde textures, bumpmaps en andere zaken. Die bepalen namelijk het uiterlijk van de persoon en bevatten feiten zoals sproeten, moedervlekjes, vorm van de wenkbrouwen, lidtekens, oogkleur en andere details. Ook deze details zijn eigenlijk feiten maar het is de vraag in hoeverre de creativiteit van de fotograaf mee helpt aan het bijeen voegen van deze feiten. De keuze van de make-up kan van invloed zijn, mits de fotograaf daarvoor heeft gezorgd. Zoniet, dan blijft het bij de belichting. Want van de pose en andere zaken van de foto blijft in het 3D model eigenlijk niets over.

        Daarom lijkt het mij erg lastig, qua auteursrechten. Het 3D model is immers gebaseerd op feiten die de foto weergeeft, niet de creativiteit van de foto.

  11. Ik heb nog even een vraag over de eerst gestelde vraag. (de persoon die vroeg of je een foto mag naschilderen en dan op facebook mag plaatsen?) Ik haal foto’s (meestal van mensen) van internet en kopieer alleen de poses/houding/profiel….verder schilder ik de figuur in met een totaal andere achtergrond, andere kleuren, patronen…en ik voeg vaak elementen toe. Ik plaats mijn uiteindelijke werk op een site en het is de bedoeling dat ik deze ga verkopen. Mag dit?

    1. Het volgende artikel is voor jou relevant: Het overtrekken van een foto zonder auteursrechtinbreuk. De rechter verlegt de vraag naar “zijn de creatieve keuzes van de fotograaf terug te vinden in het nieuwe werk?” Ik durf jouw vraag niet met een ja of nee te beantwoorden, zeker niet zonder foto’s en schilderijen gezien te hebben. (En zelfs dan kan het antwoord “hangt van het humeur van de rechter af” zijn.)

  12. Heb ook nog een vraag. Een filmposter van de jaren 50, staat zwart wit in de krant. Ik maak er een schilderij van in kleur en de personen zijn duidelijk herkenbaar. Ben alleen creatief met de manier waarop geschilderd en materiaal. Fotograaf, zou het niet weten. Hoe kom ik daar dan achter wie ooit die foto heeft gemaakt??

    1. Afhankelijk van de creativiteit van de fotograaf lijkt het me dat het copyright voornamelijk ligt bij de maker van de poster en niet bij de fotograaf. Jouw werk lijkt me dan ook eerder een afgeleide van de poster dan van de foto. De foto is slechts het medium waarmee je de informatie tot je neemt. Maar goed, ik ben geen jurist….

    2. IANAL maar volgens mij heb je niets met de fotograaf te maken. Je moet eerst toestemming krijgen van de persoon die de poster heeft gemaakt. Aan hen kun je vervolgens om meer informatie vragen, te weten of je nog toestemming nodig hebt van andere partijen die betrokken waren bij de totstandkoming van de poster. Even op papier laten vastleggen en als je meer toestemming nodig hebt, het geheel dus herhalen.

  13. Dank voor reactie. Zal moeilijk zijn. Is oude film en denk uit america. Als de krant deze poster plaatst, moet deze dan ook toestemming hebben? Wat ik ook niet begrijp dat je bv op de site van all posters kijkt, kun je daar kopieën van schilderijen en filmposters bestellen, en op veel plekken zie je bv ook schilderijen van Marilyn Monroe en Marlon Brandon. ( bv in restaurants, websites) Dan zal daar toch ook auteursrecht of portretrecht op zitten?

    1. Toestemming is vereist, ja. Maar de kans dat je betrapt wordt bij een overtreding is niet zo groot en bedrijven hanteren soms een klein budget om achteraf nog snel de licentie te betalen. Zeker bij drukwerk moet er maar toevallig iemand ontdekken dat een afbeelding zonder licentie wordt geproduceerd.

  14. Toevallig kom ik dit item tegen, omdat het onderwerp i.v.m. een vraag van een schilder, opnieuw bij mij ter sprake komt. De fotograaf in deze vraag ben ik. Graag wil ik aanvullend duidelijk maken, dat het hier niet ging om een opdracht van geportretteerde. Ik werkte in 2014 aan een portretserie genaamd ‘Reflections’. Het betrof een serie hele pure portretten, die ik maakte van jonge meisjes. Ik had heel bewust nagedacht over de setting, de sfeer, de belichting en een bepaald gevoel dat ik wilde overbrengen met de portretten. Dit heb ik tijdens de fotoshoots ook bewust gestuurd. Het betrof dus duidelijk een kunstproject. Ik had o.a. een oproepje gedaan op FB voor modellen om zich aan te melden voor dit project. Het betreffende nichtje heeft zich ook vrijwillig aangemeld, ze was op de hoogte van het feit dat het een kunstproject betrof. Dat zet de vraag van vraagsteller in een ander daglicht en verklaart tevens waarom het voor mij onacceptabel was dat het portret in detail werd nageschilderd en vervolgens op Facebook werd gepubliceerd, als zijnde een origineel geschilderd portret.

  15. Ik mis hier wat informatie, dus even een reactie. Over naschilderen weet ik even niet zoveel. Maar of je zomaar een foto van een fotograaf mag gebruiken, ook als die fotograaf in jouw opdracht heeft gewerkt, daar kan ik wel wat over zeggen. Een fotograaf geeft de gebruikersrechten aan degene die de foto laat maken. De creatieve eigendomsrechten blijven bij de fotograaf zelf. Dat betekend dat je de foto mag gebruiken voor het doel waar het voor gemaakt is. Je mag dus niet ineens zeggen: ‘ik ga 1000 leuke kaarten maken van deze foto en ze verkopen’ Dan schend je het creatieve eigendomsrecht van de fotograaf. De fotograaf kan van deze foto dus opnieuw verkopen. (Zo zag ik ooit een foto die een fotograaf van ons had gemaakt voor een krantenbericht in een openbare database staan, zodat mensen die foto opnieuw konden kopen en gebruiken. Dat vond ik dan weer een schending van onze privacy, maar dat is een ander verhaal)

    Mocht je een foto van een fotograaf in een krantenartikel laten afdrukken, dan moet dat dus altijd met bronvermelding. (De naam van de fotograaf) En als je de fotograaf daarvan op de hoogte stelt, kan hij aanspraak maken op reprorechten. Voor elke afbeelding van een fotograaf die in een tijdschrift, boek of krant wordt afgedrukt ontvangt hij dus een vergoeding van pictoright. (Dat geld wordt geïnd bij kopieerapparaten bij bedrijven of bibliotheken of als jij een mobiel koopt, dan is er ook een klein bedragje voor kopieervergoedingen.) De inkomsten van een fotograaf bestaan dus niet alleen uit dat moment dat hij een foto maakt. Maar hij kan ook inkomsten genereren op andere manieren. En die bron van inkomsten mag je een fotograaf niet afpakken! Ik zou zo zeggen: bespreek van te voren goed met de fotograaf wat je met de foto’s mag doen. De ene hand wast de andere: als je die leuke foto op facebook zet, dan beloof je de fotograaf altijd even enthousiast zijn naam erbij te noemen. en als het bij een krantenartikel wordt afgedrukt, dan vertel je het even aan de fotograaf, zodat hij zijn reprorechten kan innen. (de fotograaf moet daarvoor zelf het blad en de datum van publicatie invoeren in een systeem en krijgt dan automatisch een bedrag uitgekeerd. Zo help jij die fotograaf aan naamsbekendheid en meer inkomsten! En daar is die fotograaf vast zo blij mee dat hij niet moeilijk doet over dat de foto een stapje verder komt dan jouw blad of fotoalbum. Als een derde de foto van de fotograaf wil gebruiken voor commerciele doeleinden, dan moet hij natuurlijk de fotograaf ervoor betalen.

    Het beroep van fotograven is sowieso aardig kapot gemaakt. Je kunt er bijna niet je brood mee verdienen, omdat er zoveel mensen zonder opleiding ook foto’s maken voor veel te lage bedragen. Het is een dure business, omdat je zoveel geld kwijt bent aan apparatuur e.d. En bij goede foto’s ook nog een paar uur voor de nabewerking. De prijs van de foto’s is niet voor niets best prijzig als je een goede fotograaf hebt. Gun fotograven hun dagelijks brood, zou ik zo zeggen! (En nee, ik ben wel werkzaam in de grafische sector, maar niet als fotograaf.) 😉

    1. Klopt wat je zegt, maar als jurist kan ik het niet nalaten aan te vullen dat het om auteursrechten gaat en niet “creatieve eigendomsrechten”. Die term bestaat juridisch niet.

      En hoewel die rechten inderdaad bij de fotograaf blijven als je een opdracht geeft, is het wel mogelijk om af te spreken dat de rechten volledig overgaan naar de opdrachtgever. De fotograaf moet daarmee instemmen en het moet op papier met handtekening opgeschreven zijn, maar het kan wel. In dat geval hoef je later geen vergoeding aan hem (of aan Pictoright) te betalen. Lang niet alle fotografen werken hieraan mee, en dat is hun goed recht, maar de mogelijkheid bestaat.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.