Mag mijn werkgever eisen dat ik op persoonlijke titel twitter?

twitter-scheld-dreig.pngLeuke vraag via Twitter:

Ik wil wel eens weten of iemand z’n baas gebeld is over tweets. En aansprakelijk is gehouden over inhoud. Ondanks TWEETS MY OWN DISCLAIMER

Oftewel: als je twittert, en je zet erbij “op persoonlijke titel” of “All tweets are my own”, kunnen mensen dan nog je werkgever aanspreken?

Op zich staan werk en privé los van elkaar. Maar als de twee mengen, dan heeft de werkgever zeker wel een grond om daar wat van te vinden. Ook als dat mengen onbedoeld gaat of uit situaties voortkomt die niet op werkdagen tussen 8:30 en 17:00 behoudens pauze plaatsvinden.

Een werknemer die in zijn vrije tijd gaat bloggen of twitteren over werkgerelateerde zaken, kan tegen het bedrijfsbelang handelen afhankelijk van wat hij daarin schrijft. En dan bedoel ik niet alleen wanneer hij bedrijfsgeheimen onthult of roddelt over collega’s. Een bankmedewerker die uitgesproken negatief is over wurghypotheken, heeft echt een probleem, arbeidsrechtelijk gezien. Die mening kun je honderd keer je eigen mening noemen, het stráált af op je werkgever omdat het zo gek is dat iemand die bij een bank werkt, zo negatief is over zo’n bankproduct. En als de werkgever er last van krijgt, dan moet je er wat mee als werknemer.

Natuurlijk gaat dat niet onbeperkt op. Als iets echt privé is dan mag de werkgever daar geen mening over hebben. Hoe vuil je tackles op het voetbaldveld ook zijn, klachten daarover horen niet bij de werkgever en dat hoort niet mee te wegen bij je beoordelingsgesprek. Alleen: wat nu als de werkgever vervolgens de hele week door platgebeld of -gemaild wordt omdát een hoop mensen wat willen zeggen over die vuile voetbaltackle? Dan wordt niet de tackle het arbeidsrechtprobleem maar de berg telefoontjes of mailtjes. Hoe dat op te lossen, is een hele moeilijke.

Bij twijfelgevallen kan “op persoonlijke titel” het verschil maken. Wel zou ik zeggen dat het dan moet gaan om persoonlijke belevenissen of zaken die uit openbare bronnen te vinden zijn. Bespreek je dingen die je alleen als werknemer kon weten, dan helpt “op persoonlijke titel” je niet. Verder kun je je natuurlijk afvragen wat het toevoegt om te mélden wat je werkgever is als je vervolgens op persoonlijke titel dingen wilt gaan vertellen.

Het verstandigste is en blijft om, áls je wilt bloggen of twitteren over werk, dit vooraf even te overleggen. Wellicht heeft de werkgever bezwaren, en die kun je dan vooraf wegnemen of proberen op te lossen. Dat werkt altijd beter dan achteraf als het conflict er al ligt.

Arnoud

21 reacties

  1. Mooie zin: “Verder kun je je natuurlijk afvragen wat het toevoegt om te mélden wat je werkgever is als je vervolgens op persoonlijke titel dingen wilt gaan vertellen.” Die zin zie je ook bij werkgerelateerde artikelen vaak, zal dan vooral ermee te maken hebben dat de organisatie niet gehouden wordt aan hetgeen er gezegd wordt. Blijft toch wel iets apart, die tweedeling van mensen…

  2. En als je nou op eigen titel heel erg anti-EU blogt / tweet terwijl je werkgever op zich niks met de EU te maken heeft? Bekend is dat een anti-EU-standpunt bepaald ‘not done’ is in sommige kringen (advocatuur, accountancy, e.d.) en een anti-EU-standpunt in de landelijke media zelfs wordt geridiculiseerd. Dan zou je toch – a la de ‘Bende van Acht’ in een NRC-opinie – zo’n persoon de mond moeten kunnen snoeren onder het mom ‘politiek onwelgevallige uitspraken waarin de werkgever zich niet kan vinden en waaraan deze niet gelieerd wenst te worden’? Zou de UvA bijvoorbeeld Ewald Engelen de mond mogen snoeren wegens zijn EU-kritiek?

  3. Wanneer een bankmedewerker zich in zijn vrije tijd zich op een blog erg positief uit over een hypotheekprodukt dat zijn werkgever ook verkoopt, kan dat opgevat worden als reclame maken. Als je dan niets vermeld over de wie de werkgever is, zou de bijdrage als verboden (want niet als zodanig herkenbare) marketing opgevat kunnen worden. Je moet dan dus die arbeidsrelatie duidelijk maken, ook al klinkt het flauw om daar meteen achter te schrijven dat het om een persoonlijke opvatting gaat.

  4. Maar laat ik er eens een draai aan geven. Ik twitter op persoonlijke titel over zaken die niets met mijn werk te maken hebben. (Ik klaag b.v. over de paardenbloemen die mijn tuin verpesten.) Nu keert iemand op Twitter zich tegen mij en er ontstaat een korte flamewar tot ik de persoon gewoon negeer. Einde verhaal? Nee, want die persoon ontdekt waar ik werk (dank je, LinkedIn) en gaat nu de Twitter-account van mijn werkgever bestoken met haat-tweets over mij.

    Okay, cyberstalking dus. Aangifte doen, klagen bij Twitter en het zou afgelopen moeten zijn, toch? (Ja, wel als die persoon in Nederland woont maar buitenlandse stalkers zijn lastiger.) Ondertussen zit mijn werkgever ook met een probleem omdat hun reputatie beschadigd wordt door diezelfde stalker.

    Vraag: kan de werkgever mij hier mede aansprakelijk voor stellen?

  5. Wat nu als je voor twee werkgevers werkzaam bent? De ene werkgever heeft heel veel met bescherming van privacy en de andere vordert bepaalde informatie omdat het overheid is.

    Of omdat je privé erg pro open source bent, maar jouw bedrijf je aan Microsoft (partner) verhuurt.

    Dan zijn je tweets lastig, je persoonlijke mening ligt misschien ergens halverwege en je moet goed nadenken bij wat je de wereld instuurt als je er later geen last van wilt kunnen krijgen. Maar, dat moet je misschien ook maar (deels) accepteren als je voor die opties kiest. Als het goed is heb je daar ook over nagedacht.

    Daarbij vind ik, alles wat je niet face 2 face tegen iemand zou durven zeggen, zeg je ook niet via internet.

  6. Ik vraag mij af… Een werkgever mag toch altijd eisen stellen aan zijn werknemers? Het enige wat niet mag is werknemers straffen als ze niet aan die eisen voldoen… En ze mogen geen dwangmiddelen gebruiken. Maar een opmerking als: “Ik wil dat je namens ons bedrijf deze tweet prive gaat versturen.” moet mogen. Net zoals ik vervolgens mag weigeren. Toch? Eisen mag altijd, lijkt mij. 🙂

    1. Een eis zonder straf heet een verzoek volgens mij 🙂

      Verder is er bij een werkgever altijd een punt van, wat gebeurt er wérkelijk als ik nee zeg als werknemer. Krijg ik dat op mijn beoordelingsgesprek terug, word ik overgeslagen bij de bevorderingen, krijg ik vrijdagmiddag dan een saai dossierklusje, verlengen ze wel mijn contract? Je weet dat niet. En hoe hard je als werkgever ook zegt “dit is optioneel”, die angst is niet weg te nemen.

      1. Yep, maar een verzoek van je baas kan nog altijd klinken als een eis. 🙂

        Als jij de reaguurders hier verzoekt om “Getty Images” niet meer te noemen dan kunnen sommigen bang worden dat ze een ban krijgen als ze alsnog het verzoek negeren. Niet dat jij dat doet, maar de angst zal bij sommigen wel aanwezig zijn. De lijn tussen een verzoek en een eis kan erg dun zijn.

        Een vorige werkgever van mij vond het een leuk idee als alle werkgevers een sticker op hun autonaam plakten met de naam van het bedrijf erop. Heel erg leuk, dat verzoek. Alleen, niet iedereen had door dat het maar een verzoek was en sommigen gingen zelfs zwaar in protest. (Eentje stapte zelfs op, maar die had wel meer conflicten met de werkgever.) Iets vergelijkbaars zijn bedrijfsfeestjes. Een uitnodiging daarvoor is eigenlijk een verzoek, maar sommige werknemers zullen zich gedwongen voelen om toch aanwezig te zijn, ook al hebben ze betere dingen te doen op die avond.

  7. Ik ben ook een keer op mijn werk aangesproken op mijn Twitter-gedrag. Ik zat ziek thuis en op mijn Twitter-account verschenen wel berichtjes. Dat waren automatische tweets naar aanleiding van geplande blogposts, maar blijkbaar dachten collega’s dat ik thuis zat te twitteren en hebben daarover bij mijn leidinggevende geklaagd. Het heeft mij erg gekwetst dat collega’s mij ‘verklikten.’ Los daarvan vond ik het ook dubieus dat je als je ziek bent niet zou mogen twitteren. Dat je 140 karakters kunt typen maakt je nog niet meteen arbeidsgeschikt! Hoe zit dat juridisch?

    1. Als je thuis twee keer een half uurtje achter de computer kunt zitten om daarna weer naar bed te gaan ben je nog niet arbeidsgeschikt. (Je kunt de vraag stellen of het niet beter is om die halve uurtjes ook in bed te blijven liggen…) Een rechter zal luisteren naar het advies van een deskundige, een arts waar het over gezondheid gaat. Een arts zal al heel snel zeggen dat je moet uitzieken voordat je weer aan het werk gaat. Als je de hele dag thuis achter de computer kunt zitten, is dat een teken dat je je kantoorbaan weer kunt oppakken.

      1. Zeker bij Twitter hoef je niet eens achter een computer te zitten. Gewoon ziek met je phone of tablet in bed kan ook. Helemaal met je eens dat je dat niet arbeidsgeschikt maakt. Bij twijfel kunnen ze de bedrijfsarts inschakelen om te beoordelen of ik weer kan werken, daar heeft mijn leidinggevende verder niets mee te maken.

        1. De regels zijn wel dat je je herstel niet mag belemmeren. Niet overdadig twitteren of bloggen als dat je herstel niet ten goede komt. Een andere vraag is of je niet email voor je werkgever zou kunnen beantwoorden (en je deels hersteld melden) in plaats van bloggen.

          1. Dit ging om geplande blogposts he? Die al waren geschreven voordat ik ziek was en worden dan automatisch op een bepaalde dag gepubliceerd. Ik zat dus helemaal niet achter de computer maar was gewoon ziek. Dat heb ik mijn leidinggevende ook uitgelegd en daarmee was de kous af. Maar ik vroeg me naar aanleiding van dat incident wel af wat je wel en niet zou mogen als je ziek bent. Ik denk dat dat inderdaad van je werk afhangt. Hoewel ik genoeg mensen ken met een kantoorbaan die ook als ze ziek zijn gewoon even een Facebook berichtje plaatsen of twitteren over hoe zielig ze zijn 🙂 Heb ik persoonlijk geen enkel probleem mee, even een berichtje plaatsen is wat anders dan fit genoeg zijn om te werken.

          2. Helaas is “Deels hersteld” geen optie. Ziekmelden is binair. Je bent ziek of je bent gezond. Dit is van belang omdat je werkgever hiervoor zijn verzekering moet inschakelen. En inderdaad, als je ziek bent moet je aan je herstel werken. Maar daarbij hangt het natuurlijk af van wat je precies hebt. Met de griep zul je het liefst een groot deel van de dag doorslapen en af en toe wat simpele taken uitvoeren. Maar ik heb wel eens een schouderblessure gehad waarvoor ik pijnstillers kreeg die de rijvaardigheden beinvloeden. (Maat met een slechte schouder moet je niet zomaar gaan autorijden.) Ik kon dus niet naar mijn werk toe en ik kon ook geen 8 uur per dag achter de computer zitten. Maar ik kon nog best veel, zolang ik mijn schouder maar niet onder druk plaatste. Het heeft wel een maand geduurd, inclusief fysio, voor ik weer kon werken. Maar in die tijd was ik officieel gewoon 100% ziek, ook al zat ik af en toe online nog een beetje mee te helpen, mijn mail te lezen en vragen van collega’s te beantwoorden. Ze konden mij alleen niet inplannen in het werkrooster.

            1. Ik ken verschillende mensen die na een ernstige ziekte (in overleg met ARBO arts en werkgever) beginnen met werken in deeltijd en dat in de loop der tijd weer uitbouwen na voltijds werk. Het is dus mogelijk om deeltijds ziek te zijn.

            2. Grappig is dat, bij ons kan gedeeltelijk ziek wel. Een collega die overspannen geweest was, was op een gegeven moment weer 50% beter gemeld en werd voor die 50% dus gewoon weer op het werk verwacht. Ook komt het voor dat je wel weer al je uren kunt werken maar nog niet al je taken weer kunt doen (wel mailen, niet tillen bijvoorbeeld). Dat geeft de bedrijfsarts dan aan. Je blijft dan voor een percentage ziek gemeld totdat je al je werkzaamheden weer kunt doen. Bij ons is ziek zijn dus zeker niet binair.

              1. Ik ben dan benieuwd hoe de verzekering dit dan ziet. Als de werkgever de werknemer als 100% bij de verzekering aangemeld houdt dan is dat fraude. Maar als de werkgever zelf voor het salaris blijft opdraaien en dus accepteert dat de werknemer maar voor 50% werkt is dat zijn eigen zaak. Zouden ziektekosten-verzekeringen een dergelijke 50% regeling erkennen? Ze betalen dan minder uit, maar of de werknemer hierdoor sneller of juist langzamer herstelt? Deze verzekeringen gaan via het UWV. Ik kan mij voorstellen dat een werknemer deels arbeids-ongeschikt is en dat dan de verzekering dat deel vergoedt. Maar volgens mij ziet het UWV dit toch meestal meer zwart/wit dan 50 tinten grijs…

                1. Van de UWV-site:

                  V: Kan ik mij gedeeltelijk ziek melden? A: Nee, dat kan niet. Het kan gebeuren dat u ziek bent, maar voor een aantal uren per week uw werk kunt blijven doen. Dit kan, en doet u in overleg met uw werkgever en/of arbodienst.

                  1. Dat bedoel ik dus. Voor het UWV ben je dan 100% ziek, maar is het werk dat je nog een beetje doet gewoon een bijdrage aan je herstel en helpt het om jou op de hoogte te houden van ontwikkelingen bij je werkgever. Maar als dit beetje werk je herstel tegenwerkt dan mag je het niet doen. Ik heb de keren dat ik mij ziek meldde toch best een beetje doorgewerkt voor mijn werkgever. Dat kon, omdat ik alleen een PC en Internet nodig heb voor mijn werk. Maar herstel ging dan altijd voor.

    2. Het ligt er natuurlijk aan wat je werkzaamheden zijn. Als je stratenmaker bent, zie ik er geen probleem in dat je een beetje twittert terwijl je ziek bent. Als je social media manager bent, wordt dat natuurlijk al weer anders.

      Als uit jouw tweets blijkt dat er 2 nieuwe blogs aankomen en jouw werk bestaat voornamelijk uit computer werk (wat je evt ook thuis zou kunnen doen) dan kan ik me best voorstellen dat je baas daar even een vraag over stelt.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.