Moeten wij nu ook schadeclaims betalen voor downloaden van films?

download-downloading-uploadenEen Belgische man dreigt een schadevergoeding van meer dan 60.000 euro opgelegd te krijgen omdat hij films, software en muziek had gedownload van de site belgium-scene.be, las ik bij Tweakers. Hij had Disneyfilms gedownload voor zijn dochters, maar werd door de Belgische Brein (BAF) aangeschreven voor € 37.714 nadat men dankzij een schikking met de sitebeheerders de downloaders had weten op te sporen. En nu we in Nederland een downloadverbod hebben, roept dat de vraag op: kan dat bij ons ook?

Het is natuurlijk ‘maar’ een eis, wat het vonnis gaat zijn moeten we maar afwachten. Maar in principe werkt het in België net als bij ons: je mag geen kopie maken van een werk zonder toestemming, en doe je dat toch dan schend je het auteursrecht. Dat is formeel een onrechtmatige daad, net als iemands auto bekrassen. En wie dat doet, moet de schade vergoeden. Ook als je het per ongeluk deed, ook als je niet wist dat het niet mocht en ook als je geen commerciële bedoelingen had.

De vraag is dus: wat is de schade? Bij een auto bekrassen is dat nog wel te bepalen. Vraag een paar offertes op van autospuiterijen, neem het gemiddelde en klaar ben je. Maar bij auteursrechtinbreuk heel wat lastiger – zie de discussie over schade bij foto-inbreuk. Waar vraag je offertes op van auteursrechtinbreukherstel?

De BAF rekent voor het gemak de verkoopprijs van de DVD als schade. Dat voelt wat erg makkelijk, maar er zit een kern van juistheid in. De schade is in beginsel de waarde van de licentie die je zou hebben gekocht in de hypothetische situatie dat je het netjes gevraagd had. In die foto-inbreukzaken wordt de schade dan ook gewoonlijk gesteld op de prijs van de foto (met 25% opslag voor opsporing en aanverwant gedoe). En als dat werkt bij foto’s, waarom dan niet bij films?

Brein heeft bij ons altijd gezegd niet van plan te zijn achter downloaders aan te gaan. Deze zaak laat zien waarom: deze meneer is zielig want onwetend en Disneyfilms dus kleine huilende dochters in roze tutu’s op televisie, dat kost je je reputatie als eerzaam handhaver van auteursrechten. Dan liever zelfverklaarde piraten aanpakken onder geroep over winst die ze maken, btw die ze dan niet afdragen en wellicht connecties naar georganiseerde misdaad of terrorisme.

Daar komt bij dat Brein als belangenorganisatie geen schadevergoeding mag eisen namens hun achterban (art. 3:305a lid 3 BW) dus het houdt snel op, mochten ze van gedachten veranderen over tutumeisjes. (Dit is bij de Belgische BAF dus anders, een equivalent van 3:305a BW kennen ze niet.)

Maar dat geldt dan alleen voor een dergelijke organisatie. Een individuele rechthebbende mag wél schadevergoeding eisen van een downloader, mits hij deze kan vinden natuurlijk. Dat zal nog niet meevallen bij filesharing, hoewel je natuurlijk altijd een honeypot kunt opzetten en IP-adressen gaan loggen. En dan via de provider deze geïdentificeerd krijgen, wat in principe zou kunnen via het Lycos/Pessers arrest.

Veel zul je er niet aan overhouden. Goed, je krijgt de verkoopprijs van de DVD als schade, en de dader moet de volledige rekening van je advocaat vergoeden. Maar zelfs voor auteursrechthebbenden lijkt het me wat harteloos om voor €17,99 iemand €8000 aan proceskosten aan te doen.

Arnoud

71 reacties

  1. Is de verkoopprijs van een DVD daadwerkelijk de schade, als een film is gedownload? Misschien is de schade wel de kosten van een digitale download. Of, als de film ook online via Netflix of Hulu-achtigen wordt aangeboden, de kosten van een abonnement. Het is wel heel makkelijk om meteen de schade vast te stellen op de ‘duurste’ mogelijkheid tot het kopen van de film. Daarbij, voor iedere download hoeft Disney geen retailkanaal in te richten, geen DVD te persen, hoesje te printen, etc…

        1. Dat zal toch contractueel geregeld zijn op basis van een vergoeding (al dan niet gemiddeld) per keer dat de film in kwestie geopend wordt? Het zou me sterk verbazen als dat 18 euro is. Als je in Spotify een track afspeelt, dan heb je het over fracties van centen geloof ik qua vergoeding die naar de artiest gaat. Laat het over centen gaan; da’s nog steeds een heel ander bedrag.

          Je kunt je dus afvragen of de schade op basis van de prijs van een DVD terecht is; het kan zijn dat de film op Netflix staat en je DIE had kunnen afspelen ipv de DVD te kopen. Het is natuurlijk gunstiger voor de aanklager als de schade die wordt toegekend 35.000 euro is ipv 35 euro, maar tegelijkertijd maak je daar geen vrienden mee. Goede kans dat dat hele gezin nooit meer een cent uitgeeft aan iets dan Disney, en wie weet de toekomstige kinderen van die kinderen ook niet. Hebben ze dan eigenlijk nog wel gewonnen?

          1. Maar goed, een download staat natuurlijk gelijk aan een paar jaar streamen en heeft bovendien als voordeel dat je er geen internetverbinding voor nodig hebt. Dan wordt het nog ingewikkelder omdat de beschikbaarheid van gratis illegale downloads een drukkend effect heeft op de bedragen die Spotify uitbetaalt, alleen zijn er zeer verschillende meningen over hoe groot dat effect is. Misschien zat er ook wel muziek bij van bijvoorbeeld AC/DC en Adele. Die doen niet aan streamen. Zouden die dan meer geld per download moeten krijgen?

      1. En wat nou als, zoals bij de Belgische man, de films toch al compleet op YouTube staan? Is de schade dan de gemiste advertentie inkomsten?

        Is het trouwens toegestaan om dingen op te nemen ( of rippen) van een stream? Had het bijvoorbeeld uitgemaakt als de man de films van YouTube af had gehaald?

          1. Bij het bekijken van een digitale stream of een digitaal bestand worden ook nog eens allerlei tijdelijke kopieën gemaakt in de elektronica: in het werkgeheugen, in diverse cache-levels van de processor, in buffers van de videokaart en dergelijke.

            Er is een auteurswet-uitzondering voor deze tijdelijke kopieën die noodzakelijk zijn voor de technische werking van een apparaat. Geldt die uitzondering ook als de bron van het werk illegaal is? Zo niet, dan kan de schadeclaim nogal hoog worden, als je een film een paar keer hebt gekeken.

            De schade per kopie is gelijk aan de prijs in de winkel? Yeah right…

          2. Streamen zelf is al een vorm van kopiëren, een stream rippen is ook een vorm van kopiëren (je maakt dan alleen een kopie van de kopie die je al binnenhaalt, maar het blijft een verveelvuldiging), dus dit lijkt mij ook strafbaar onder de Auteurswet.

            Een thuiskopie maken uit een legale bron mag nog steeds dus ook van een legale stream zou dat geen probleem moeten zijn.

            Verder speelt strafbaarheid geen rol bij individuele downloaders maar alleen bij inbreuk op grote (commerciele) schaal.

  2. Ik neem dan wel aan dat die man de film in DVD kwaliteit had gedownload en niet e.o.a. CAM versie of geripte nog meer gecomprimeerde divx met kwaliteit postzegelformaat? Hij moet wel waar voor zijn geld krijgen natuurlijk 😉

  3. Maar hoe zit het dan in Duitsland?

    Daar is er een hele advocaten business ontstaan rond het sturen van schadeclaims naar downloaders. Daar gaan de auteursrechthebbende naar een gespecialiseerd advocatenbureau (bv Waldorf Frommer of Munich, Rasch of Hamburg, BaumgartenBrandt of Berlin, Nümann+Lang of Karlsruhe, of U+C of Regensburg) als er sprake is van auteursrechtenschending.

    Sterker nog: Advocatenbureaus zoeken zelf, tippen de auteursrechthebbende dat ze geld mislopen en bieden aan dat dan op te lossen voor die rechthebbende. Zie dit artikel hier.

    Kan dat ook in Nederland?

    1. Zoals ik dat altijd begrepen had, zijn dat in feite blafbrieven: aanmaningen/ingebrekestellingen waarin men zegt “U schendt rechten, wij eisen een vergoeding + advocaatkosten”. Als je dat betaalt, is het klaar. Als je dat niet betaalt, moeten ze naar de rechter en dan is de vraag wat die aan schade toekent. Maar je zit dan met die proceskosten die enkele duizenden euro’s kunnen zijn, dus dan is betalen van de geëiste som uit de Abmahnung maar het beste.

      Wat mij vooral verbaast in Duitsland is dat een advocaat mag blaffen zonder een cliënt te hebben wiens belang geschaad wordt. Als hij bv. ergens een webshop ziet met een missend Impressum (zeg maar colofon, met NAW en zo) dan mag hij abmahnen ondanks dat hij geen concurrent (of consument) als cliënt heeft die daar last van heeft.

      Bij ons zou het alleen kunnen als de advocaat een afspraak heeft met specifieke cliënten. Hij mag dan namens die cliënten gaan blaffen en schikkingsvoorstellen doen onder dreiging van “we gaan naar de rechter, vorderen schade + advocaatkosten”.

      1. ‘Bij ons is het anders’ (geparafraseerd). Maar tegenwoordig zie je telkens vaker grensoverschreidende zaken. Wat nu als ik een Duitse film heb gedownload (welke geen distributeur in Nederland heeft). De Duitse auteursrechthebber zou mij dan aan kunnen klagen. Dat zou hij ook in Duitsland kunnen doen (het internet is tegenwoordig immers ‘overal / van elke overheid’). Dan kan ik dus ook nu al Duitse blafbrieven gaan verwachten.

  4. Ze moeten eens ophouden met dat verhaal over schade. Er is geen schade, hooguit potentieel gemiste inkomsten. En dat is iets heel anders.

    Ten eerste weet je helemaal niet om hoeveel gemiste inkomsten het gaat: je weet niet of mensen een legale kopie zouden hebben gekocht als het illegale kanaal niet beschikbaar zou zijn geweest. De gemiste inkomsten liggen ergens tussen nul en het bedrag dat de legale leveranciers vragen voor de werken.

    Ten tweede: het recht op inkomsten, als dat al bestaat, is lang niet zo sterk als het recht op bezit. Het beschadigen van andermans bezit is (vrijwel) nooit acceptabel, maar het verminderen van andermans inkomsten wordt vaak wel geaccepteerd. Denk bijvoorbeeld aan concurrentie: als er op een markt een tweede kaasboer komt staan, dan zal de eerste kaasboer zijn inkomsten zien dalen. Dit is normaal en geaccepteerd: die eerste kaasboer heeft geen recht op zijn inkomsten.

  5. De verkoopprijs van een DVD lijkt op het eerste gezicht een redelijk uitgangspunt, maar in de verkoopprijs is wel inbegrepen de DVD-schijf zelf, het boekje, transport- en verkoopkosten om het in de winkel te krijgen, en uiteindelijk de opslag/winst van het distributiekanaal (de winkel en alle tussenschakels). Dit zijn voorbeelden van kosten die de auteursrechthebbende voor de downloader niet heeft gemaakt.

    Bij het opvoeren van de verkoopprijs als schade, wordt in feite gederfde omzet gevorderd. Naar Nederlands recht is echter gederfde winst als schade vergoedbaar (tenzij de rechter meegaat in een abstracte schadebegroting, waarbij binnen grenzen een mogelijkheid bestaat om schade op te kloppen). En voor een auteursrechthebbende is dat veelal slechts de licentievergoeding die hij door het downloaden is misgelopen.

    Overigens is het ook maar de vraag of er sprake is van causaal verband (en schade). Dan moet de situatie met en zonder de onrechtmatige daad worden vergeleken: als iemand ervoor zou hebben gekozen om de film niet te downloaden, zou hij dan de DVD hebben gekocht? Dat lijkt me in veel gevallen niet zo. Iemand gaat downloaden voor het gemak en omdat het zo goedkoop is, veelal niet omdat hij die film per se (koste wat kost) wil zien. Hier wordt dan wel erg makkelijk overheen gestapt.

    De pijn zit ‘m natuurlijk veelal in de hoogte van de gevorderde buitengerechtelijke kosten. Hoewel in Europa is geregeld dat bij IE-inbreuken de werkelijke advocaatkosten kunnen worden verhaald op de inbreukmaker, geldt nog steeds dat de hoogte daarvan redelijk moet zijn. Dat laatste is en blijft het uitgangspunt, en dat wordt door de advocaten van de rechthebbenden maar wat vaak ‘vergeten’. En dat is logisch, want de ervaring bij zaken over (veronderstelde) merkinbreuk leert dat er maar een flink bedrag wordt gevorderd, en advocaatkosten ontzettend worden opgeklopt, zonder dat maar ook een begin van serieuze bewijs of onderbouwing wordt gegeven. De vordering is vaak net zo hoog, dat betalen net goedkoper zal zijn en verweer voeren alleen maar duurder zal uitpakken. Een aangesproken partij betaalt dan niet omdat hij meent dat de ander volledig in haar gelijk staat en de gevorderde schade en kostenvergoeding reëel is, maar puur om nóg meer kosten, die hij krijgt als hij zou worden gedagvaard, te voorkomen. Deze praktijken zie je al terug bij de merkrechthebbenden. Het moet echt worden voorkomen dat auteursrechthebbenden ook die kant opgaan en hun positie gaan misbruiken puur omdat het zo lucratief is.

    Bij illegaal downloaden is schadevergoeding in beginsel wel op zijn plaats, maar misbruik van regelgeving puur uit winstoogmerk ligt wel op de loer.

    1. Helemaal mee eens, echter wat betreft causaal verband twijfel ik. Je moet de situatie met en zonder de onrechtmatige daad vergelijken eigenlijk. En dan bepalen hoe je de benadeelde weer in de situatie zonder de OD kunt brengen. Bij een bekraste auto is dat simpel: die moet worden overgespoten, dat kost geld, daarna is alles weer zoals het was. Dus betaal dat geld, klaar.

      Bij een illegale kopie kun je twee kanten op. Je kunt zeggen, de situatie zonder de OD is dat men legaal de kopie had verworven en de schade is dan de gederfde winst. Maar ook, dan had men niet gedownload. Dat heeft alleen het ‘nadeel’ dat er dan geen schade is want wie niet legaal downloadt, brengt geen winst in het laatje. En ik vrees dat je dan toch tegen het billijkheidsargument aanloopt van “dat kan niet waar zijn, illegaal downloaden maar geen schade”. Of zoals het Hof van Justitie het dan zou zeggen, een dergelijke uitleg is in strijd met de gewenste hoge rechtsbescherming van auteursrechthebbenden. Het moet niet mogen dus het mag niet.

      1. “dat kan niet waar zijn, illegaal downloaden maar geen schade”. Of zoals het Hof van Justitie het dan zou zeggen, een dergelijke uitleg is in strijd met de gewenste hoge rechtsbescherming van auteursrechthebbenden. Het moet niet mogen dus het mag niet.

        Dat is echt een kwalijke zaak. Je hebt zojuist een “bug” in het juridische systeem gevonden, en in plaats van de bug te onderzoeken en grondig op te lossen, steek je je kop in het zand en verstop je de bug met een lelijke kludge.

        In plaats daarvan moet je onderzoeken wat de oorzaak van het probleem is. Een bug in software wordt veroorzaakt doordat een programmeur iets niet goed heeft begrepen, een redeneerfout heeft gemaakt of een ander foutje. Bij wetten is het net zo; in dit geval lijkt er ergens in het auteursrecht een redeneerfout te zitten.

        Maar zo fundamenteel nadenken is lastig, en daar houden mensen niet zo van. Bovendien houden mensen niet van verandering, en willen ze zo lang mogelijk met bestaande systemen door blijven werken. Misschien zou je de auteurswet moeten zien als een soort “windows XP”?

        1. Je hebt zojuist een “bug” in het juridische systeem gevonden

          Jij noemt het een bug, sommige noemen het een feature 🙂

          Een Windows XP oplossing voor het auteursrecht ben ik voor. Gewoon stoppen met de huidige praktijk per 01-01-2015 maar er zal dan wel een werkbaar alternatief moeten komen. Ik vermoed dat jouw alternatief het volledig afschaffen van al het IE is maar in mijn optiek is dat juist geen goed alternatief. Een hele grondige herziening zou wel erg goed zijn.

        2. Dit is geen bug maar een logische redenatie. Stel een medewerker van een festival druk 100 extra kaartjes af en verkoopt die door op de zwarte markt. Zou de festivalorganisator dan een schadevergoeding moeten krijgen van de medewerkers als die gepakt wordt? Als het festival niet uitverkocht is dan kan de organisatie effectief geen aantoonbare schade bewijzen.

      2. Downloaden van een film is het equivalent van zonder te betalen een (niet uitverkochte) bioscoopzaal binnenglippen. Dan is er ook niet echt schade – misschien heeft de binnenglipper zelfs wel een drankje gekocht. Er lijkt me een kleine kans dat ooit zo iemand is gesnapt, een flinke boete heeft gekregen van de bioscoopeigenaar en dat heeft aangevochten bij een rechter met het argument dat als hij de volle prijs had moeten betalen, hij niet naar binnen zou zijn gegaan en dat er geen schade is. Valt dat na te gaan?

    2. Bij het opvoeren van de verkoopprijs als schade, wordt in feite gederfde omzet gevorderd. Naar Nederlands recht is echter gederfde winst als schade vergoedbaar (tenzij de rechter meegaat in een abstracte schadebegroting, waarbij binnen grenzen een mogelijkheid bestaat om schade op te kloppen).
      Als een medewerker van ajax een voetbalkaartje steelt en doorverkoopt. Heeft ajax dan als schadevergeoding alleen recht op de winst op dat kaartje of de volledige prijs van dat kaartje Het punt is dat er kosten zitten aan een muziekpropductie (net zoals aan een voetbalwedstrijd) . Als je minder omzet zullen de kosten de kosten zullen over minder verkochte producten verdeeld moetne worden. Er is dus naar het verlies in winst ook een winstverlies op rest van de omzet ter hoogte van de kosten. Daarom is de omzet een logische maat om de schade te meten.

      1. Je vergelijking gaat niet op (wel vaker een probleem met analogiën). In tegenstelling tot auteursrechten inbreuk hebben we hier gewoon te maken met diefstal en dan is de schade de waarde van het goed dat je eerst had en daarna niet meer. De prijs van het kaartje dus, want dat had je ervoor kunnen vangen als je het nog had om het te verkopen.

        Het hele punt bij inbreuk op auteursrechten is nu juist dat er niets weg is bij de rechtenhouder. Wat hij verliest is een mogelijke (niet een gegarandeerde) verkoop. Aangezien hij echter voor de download geen enkele kosten maakt in tegenstelling tot bij fysieke distributie is de verkoopprijs geen goede indicatie voor de schade. Zelfs de download prijs is dat niet, omdat bijvoorbeeld apple standaard een percentage neemt van de verkoop prijs. Bij de illegale download gebeurt dit niet.

        Feitelijk is de schade dus de winst voor de rechtenhebbende en zou je additioneel kunnen beargumenteren dat deze voor de kans dat deze gecorrigeerd moet worden met de kans dat de verkoop plaats zou hebben gevonden als er geen inbreuk plaats had gevonden. Praktisch gezien is dat laatste niet te bepalen dus ik kan me niet voorstellen dat een rechter hier in mee gaat.

        De vervolg vraag wordt dan welke winst, is dit de winst op een DVD verkoop? Ik las (geen idee of waar) dat de geeiste schade hoger was voor films die de man op DVD had gebrand; ergens is dat nog logisch ook. Maar de meeste mensen zullen alleen downloaden en dan lijkt mij de winst op een download logisch.

        Ik zou het echt geweldig vinden als filmstudios de winst op een film moeten aantonen, en met mij heel wat hollywood schrijvers regiseurs en minder bekende acteurs. Aangezien veel deals aldaar een vast salaris + percentage van de winst zijn. Door boekhoudkundige trucs maken films echter nooit winst! De mensen met echte macht (A-list schrijvers, regiseurs en acteurs) vragen daarom altijd een percentage van de opbrengst voor kosten aftrek.

        (P.S. ik kan de boekhoud trucs wel eens uitleggen, zo ingewikkeld zijn ze niet en de rechter heeft al eens een studio veroordeeld daarvoor. Alleen kan je na een rechtzaak vergeten ooit nog aan de slag te kunnen in Hollywood)

        1. De prijs van het kaartje dus, want dat had je ervoor kunnen vangen als je het nog had om het te verkopen.

          Je kunt toch gewoon een ander kaartje verkopen. Meeste evenmenten/zalen/wedstrijden zijn toch niet uitverkocht.

          Wat maakt het uit als die lege plekken bezet worden door mensen die niet hebben betaald voor die kaartjes.

        2. Elroy, je maakt het complexer met het gebruik van het woord waarde.

          Waarde is iets persoonlijks en kan varieren tussen mensen en tijdstippen. Als de waarde groter is dan de vraagprijs, koop je het, anders niet.

          De waarde van zo’n film is misschien maar 1 Euro voor een inbreukpleger. Dat wil zeggen: had die film 99 ct gekocht, dan had die man hem gekocht, bij 16.99 euro zeker niet.

          Waarde is een subjectief begrip en niet geschikt als basis voor een schadeberekening.

          Overigens ben ik het wel eens met de rest van je betoog. De schade is de verkoopprijs maal de kans dat de inbreukpleger het voor die prijs gekocht had.

          Dat zal ook al die fotografen leren die 300 euro per foto + 100% boete willen vangen omdat iemand een foto-tje van hen op een blog zet. Die iemand zou never nooit niet de volle prijs betaald hebben, dus die enorme schade is fictief. Ze hadden waarschijnlijk voor een paar tientjes het recht verkocht om die foto te gebruiken, dus dan is dat de schade.

          1. Dat wil zeggen: had die film 99 ct gekocht, dan had die man hem gekocht, bij 16.99 euro zeker niet.

            Dus als ik zeg dat ik maximaal 3 cent cou willen betalen voor films en muziek dan is dat de schade? Het is dus altijd beter om iets illegaal te downloaden dan om het via de legale weg te gaan doen want dan kan je zelf je prijs betalen.

            Waarom is het toch dat eigenaren van digitale producten niet mogen doen met hun product wat ze willen (verkopen tegen een door hun vastgestelde prijs) maar dat we dat met fysieke producten heel logisch vinden. Als ik een iphone wil hebben dan moet ik die kopen voor € 500 terwijl de productie slechts € 150 kost. Als ik deze steel, is de schade dan maar € 150?

            1. Zoals al eerder in deze opmerkingen gezegd: Stelen is niet hetzelfde als illegaal downloaden. Want bij stelen heeft de originele eigenaar iets niet meer. Daarom mag bij diefstal wel de verkoop prijs gerekend worden.

            2. Kopiëren is geen stelen, je wordt op een ander punt in je eigendom aangetast. Bij diefstal is het object zelf weg. Bij kopiëren ben je een stukje exclusiviteit of zeggenschap kwijt.

              Stel ik rijd ’s nachts in jouw auto, en bezorg deze ’s ochtends voor je wakker wordt weer terug. Ik tank de benzine netjes af tot waar ‘ie was. Dit is geen diefstal, maar het voelt ergens toch onrechtmatig. Maar welke schade heb jij nu?

              1. Kopiëren is geen stelen, je wordt op een ander punt in je eigendom aangetast. Bij diefstal is het object zelf weg. Bij kopiëren ben je een stukje exclusiviteit of zeggenschap kwijt.

                Een kaartje is echter maar een stukje papier dat geen intrinsieke waarde heeft. Wat je steelt bij een toegangskaartje is een stukje dienstverlening en dat verdwijnt niet door het stelen van het kaartje. De club kan gewoon een ander nog niet verkocht kaartje verkopen

                1. Ik ga er vanuit dat het gestolen kaartje echt is en dat de verkoper niet exact weet welke zit plaats het is. Als hij dat wel weet kan hij het gestolen kaartje inderdaad blokkeren en alsnog verkopen. Maar dan is er dus ook geen schade, behoudens de kosten gemoeid met de uitgifte van een nieuw kaartje. En ook een dienst blijft geen goede vergelijking met inbreuk op auteursrechten. Je zet (beperkte) middelen in om een dienst te verrichtenen, die middelen zijn niet meer beschikbaar om de dienst aan een ander te verrichten. Je bent ze dus net als bij diefstal kwijt.

                  1. En ook een dienst blijft geen goede vergelijking met inbreuk op auteursrechten. Je zet (beperkte) middelen in om een dienst te verrichtenen, die middelen zijn niet meer beschikbaar om de dienst aan een ander te verrichten. Je bent ze dus net als bij diefstal kwijt.

                    Ook bij het maken, produceren , distribueren promoten van een auteursrechterlijk beschermd werk zijn schaarse middelen ingezet. Die zijn ook weg en kunnen alleen worden terugverdiend met het exploiteren van het recht. Elke inbreuk ontneemt dus een potentieel stukje omzet en daarmee de terugverdienmogelijkheid uit het exploitatierecht. En dat is helemaal niet zoveel anders als een kaartje voor een voetbalwedstrijd. Ook daar zijn vrijwel alle kosten al gemaakt en is een kaartje dat door een medewerker wordt verdonkermaand een potentieel stukje omzet dat verdwijnt waarmee je die kosten kunt terugverdienen.

              2. @Ronald: Maar als ik de telefoon nu gewoon terug geef dan is er toch ook geen schade meer?

                @Arnoud: Er is dan inderdaad geen schade dus misschien moeten we wel af van een schadevergoeding maar moeten we toe naar het terugbetalen van het voordeel wat iemand heeft gehad. Jij moet dan de taxiprijs vergoeden of de prijs van een huurauto.

              3. “Dit is geen diefstal, maar het voelt ergens toch onrechtmatig. Maar welke schade heb jij nu?” Is iets geen diefstal als je het later teruggeeft? Lijkt mij dat dit gewoon diefstal is, anders kan iedere autodief de tank weer vol gooien en de auto teruggeven als hij gepakt wordt. (Het alternatief is dat het feit gepakt worden gaat bepalen of iets diefstal is of niet).

                Ten tweede heb je schade omdat de extra kilometers de waarde van de auto verminderen. Dat is natuurlijk peanuts, maar de dief moet dan ook strafrechtelijk worden vervolgd, niet civiel rechtelijk.

                1. @Elroy: Maar dan zou ook het downloaden strafrechterlijk vervolgd moeten worden en dat is juist iets wat de meeste niet willen. Ook bij het downloaden is er schade, al is het maar 1 cent per film.

                2. Voor diefstal is vereist dat je het oogmerk hebt je de auto toe te eigenen. Wie gaat joyriden, heeft dat oogmerk niet en dus pleegt deze geen diefstal. Dat was dus best een strafrechtelijk probleem toen joyriden een ding werd, maar een slimme officier kwam toen met het idee diefstal van benzine op te voeren. En dat werkte.

                  Natuurlijk is het gauw gezegd dat je alleen een rondje wilde rijden, maar als je dat aannemelijk kunt maken dan heb je toch wel een mooi verweer. Ik denk alleen dat je zonder jerrycan en/of vooraf geplaatste Facebookpost “vanavond joyriden yolo” niet ver komt.

                • de auto is meer versleten dan als die niet was gebruikt. Bij normaal gebruik valt hier wel een waarde aan toe te kennen, door te kijken hoe de marktprijs van dit type auto afneemt met de kilometerstand. Het is redelijk om te eisen dat de “lenende” partij dit vergoedt.

                • er was een toegenomen risico op schade aan de auto, door aan het verkeer deel te nemen. Het is redelijk om te eisen dat de “lenende” partij alle reparatie/vervangings-kosten vergoedt, en voldoende vermogend/verzekerd is om, indien noodzakelijk, de maximale kosten (een volledige vervanging) te financieren.

                • de auto was in de tussenliggende periode niet beschikbaar voor gebruik door de eigenaar. Hier valt niet goed een waarde aan toe te kennen, en dit is voor mij dan ook de belangrijkste reden om van mening te zijn dat “lenen” zonder voorafgaande toestemming van de eigenaar niet mag. Het zou gewoon te veel onzekerheid voor eigenaren creëren, en de waarde van de zekerheid van eigendom is zo afhankelijk van de omstandigheden dat alleen de eigenaar zelf dat redelijkerwijs kan/mag bepalen.

            3. ‘als ik zeg’ is natuurlijk wat simpel gesteld, maar als je kunt bewijzen dat jij maximaal 1 euro voor films betaalt, dan is er best een redenering op te bouwen dat de schade door illegale downloads maximaal 1 euro per film is. 16.99 is zeker niet de schade, want dan had jij hem nooit gekocht.

              Wat mij stoort is dat in inbreukzaken te gemakkelijk de prijs volgens een prijslijst wordt genomen als schade, dat terwijl de prijslijst is opgesteld door een van de partijen.

              1. Maar als je zegt “ik betaal maximaal €1 per film” dan volg je ook de prijslijst van één van de partijen.

                Hoe het nu werkt in theorie is dat de rechthebbende aantoont dat hij daadwerkelijk dat bedrag betaald krijgt van licentienemers. Dus facturen overleggen et cetera. Niet alleen een met dikke stift gemaakte prijslijst met categorie “vuile inbreukmakers: €1599 per foto”. Het idee is dat je dan afstapt van een eenzijdige mededeling, en in plaats daarvan afgaat op wat de markt zegt. Als ‘men’ het €16,99 waard vindt, blijkens verkoopcijfers, dan zal de schade wel €16,99 zijn.

                1. Maar dan blijft nog altijd de discussie bestaan welke prijs je moet kiezen. Ze kunnen namelijk aantonen dat ze zoveel cent per netflix view krijgen of zoveel euro per DVD of weer een ander bedrag voor een andere vorm.

                2. Waar men dan graag aan voorbij gaat is dat die notas veelal aan bedrijven zijn. En die zijn best bereid om een hoop te betalen voor een foto. Dat doen ze wellicht niet meer als die al ‘illegaal’ overal op het internet staat, maar dan is er nog steeds geen echte schade van die omvang. Die is er pas als je keihard kan aantonen dat er een deal voor die prijs is afgeketst door non-exclusiviteit.

                  Om de ‘schade’ van een foto op een site te bepalen, zal je toch echt naar nota’s moeten kijken die zijn betaald door een vergelijkbare demografie als de inbreuk pleger. Daar zullen heel andere bedragen uitkomen.

                  1. Om de ‘schade’ van een foto op een site te bepalen, zal je toch echt naar nota’s moeten kijken die zijn betaald door een vergelijkbare demografie als de inbreuk pleger. Daar zullen heel andere bedragen uitkomen.

                    Maar dat is een andere doelgroep. Je kan toch ook niet zeggen dat de mensen die normaal een Fiat kopen, nu een Porsche mogen kopen voor dat bedrag omdat ze nooit het volle bedrag zouden betalen.

                    Als jij iets te duur vind dan moet je het niet kopen. Het gratis meenemen en dan (als je gepakt wordt!) uiteindelijk betalen wat jij het waard vindt, klopt toch niet. Als hij graag de prijs van Neflix had willen betalen dan had hij een abonnement daarop moeten nemen.

                    Als ik in een restaurant ga zitten en eten bestel (zonder op de kaart te kijk) dan moet ik gewoon betalen wat het restaurant me vraagt (de prijs op de kaart). Ook al vind ik het geen € 100 waard en had ik, als ik de prijs wist, een patatje genomen bij de snackbar. Ook alleen het vergoeden van de kostprijs + arbeid volstaat niet en je kan ook niet wijzen naar het restaurant om de hoek met hetzelfde gerecht voor de helft van de prijs.

                    Nog even afgezien van de eventuele schade van de rechthebbenden. Waarom zou deze man het recht hebben om deze films te downloaden en bij een rechtszaak zelf te bepalen wat hij wil betalen? Ik snap het echt niet.

                    1. Ik zeg toch nergens dat hij die zelf mag bepalen? Maar de redenatie van download = gemiste verkoop = schade gelijk aan prijs DVD klopt niet.

                      Laten we beginnen met de constatering dat er van directe schade geen sprake is bij auteursrechtenschending. Dit in tegendeel tot alle voorbeelden met autos en andere zaken die erbij gehaald worden. Dit is wat het juist zo lastig maakt. Een schade vergoeding zal dus altijd om indirecte schade gaan en gemiste verkopen is daar op zich een logische maat voor. De vraag is dan wat die gemiste verkopen zijn. Dat dit niet #DVDdownloads * prijsDVD is is direct duidelijk als iemand zoveel heeft gedownload dat het zijn koopkracht te boven gaat. Ik vermoed dat dat hier met die € 60.000 al snel het geval zal zijn. Maar wat is de schade dan wel? De downloader die roept dat hij niets koopt als het duurder is dan € 1,99 is geen goede bron.

                      Een bovengrens zou te bepalen zijn door te kijken naar het vrij besteedbaar inkomen over de periode waarin de inbreuk plaats heeft gevonden. Nadeel daarvan is aan te tonen over welke periode de downloads die op een PC zijn gevonden hebben plaatsgevonden. Deze methode kan dus ook afgevoerd worden.

                      Ieder bedrag dat te hoog wordt ingeschat bevat impliciet een boete en dat mag nu juist niet in het civiel recht, dus de inschatting van de schade lijkt mij essentieel.

                      Om een boete bestanddeel zo veel mogelijk te voorkomen kom je al snel op per film de goedkoopste wijze waarop de dowloader deze legaal had kunnen bekijken en dan wel de prijs gecorrigeerd voor niet gemaakte kosten. En dit dan natuurlijk ook weer capped op het besteedbaar inkomen.

                      Dus bij iedere film: schade = min(vergoeding aan auteur voor stream, prijs download – kosten distributie, prijs DVD – productie en distributiekosten, prijs Bluray – productie en distributiekosten) En dan zit e nog met de situatie dat er op films meerdere auteursrechten kunnen zijn bij verschillende partijen. Het aandeel van partijen die niet bij de rechtzaak zijn betrokken zou in mindering moeten worden gebracht. Anders kunnen deze partijen apart hun schade gaan verhalen en is de totale schade alsnog volkomen idioot.

                      Conclusie: Downloaden illegaal maken is een nutteloze exercitie in een land waar je alleen aantoonbare schade kan verhalen.

                3. Inderdaad arnoud, als je zegt 1 euro per film volg je ook de prijslijst van een van de partijen. Daarom schreef ik ook dat je dat zou moeten bewijzen. (ik heb 1241 films gekocht in mijn leven, ik heb daarvan een administratie bijgehouden en daaruit blijkt dat ik altijd 80-100 cent betaald heb…)

                  Dat van die markt, dat vind ik nogal willekeurig. Ja, er zijn mensen die die film €16,99 waard vinden. Er zijn er misschien ook die die film wel €25 waard vinden, en anderen die er maar €5 voor over hebben. Het feit dat er een redelijk aantal mensen die film voor €16,99 gekocht hebben, bewijst alleen dat die mensen vonden dat de waarde hoger lag dan €16,99.

                  Het bewijst niets over een absolute waarde, en het is volkomen willekeurig om de waarde op €16,99 te zetten. 25 of 5 € is net zo realistisch.

                  Je kunt het ook anders stellen: Die film ligt al een half jaar voor 3 euro tweedehands bij De Slegte, en verkoopt niet, dus die is blijkbaar nog geen 3 euro waard.

                  En dan moeten we nog de stap naar schade maken….

                  Het probleem is dat de entertainmentindustrie hetzelfde materiaal op veel verschillende manieren en voor veel verschillende prijzen aanbiedt. Dat je er dus geen waarde op kunt plakken is dan logisch.

                  Overigens, van de andere kant geredeneerd, denk ik dat je voor de andere partij ook wel een case kunt maken dat ‘als er geen piraterij was zouden we iedere DVD voor 25 € kunnen verkopen ipv €16,99’ dus de schade door piraterij is 8 € per daadwerkelijk verkocht exemplaar. Als we daar nog maar 1 promille van in de schoenen van de inbreuker kunnen schuiven….

  6. Je schrijft over een honeypot en loggen. Dat is bij P2P natuurlijk mogelijk. Maar betekent dat dat je met usenet kunt downloaden wat je wilt, zonder bang te zijn voor de advocatenbureau’s?

    Mijn aanname (is die correct?) is dat je het gebruik van de usenetservers van je ISP gelijk kunt trekken met het gebruik van e-mailservers van je ISP. Die worden volgens de huidige regels waar Opstelten en co nu over aan het nadenken zijn verplicht gelogd (de metadata). Maar bij gebruik van een andere aanbieder vervalt dat -in ieder geval bij e-mail-.

    En zelfs al wordt er gelogd, dan zou ik niet weten hoe een advocatenbureau (of producent, of wie dan ook) aan die gegevens kan komen. Een gerechtelijk bevel dat alle gegevens van iedereen die film x gedownload heeft opeist, dat krijg je mijns inziens nooit. Of zit ik er ver naast?

    1. Als die usenet-provider zich in Nederland bevind heeft een rechthebbende niet eens een gerechtelijk bevel nodig dankzij het Lycos/Pessers arrest. En die usenet-provider kan naast een IP ook nog eens betalingsgegevens aanleveren waarmee jij geindentificeerd kan worden.

      1. Laten we zeggen ik ben rechthebbend van de hypotetische film “State of Usenet”, ik heb een Usenet Account en ik zie dat mijn film op Usenet staat.

        Zou ik dan het volgende kunen doen (afgezien van een takedown request naar elke Usenet provider in de Wereld)?: – Elke Usenet provider in NL vragen welke IP-adressen “State of Usenet 1080p NL subs” hebben gedownload (dat houden ze niet bij, maar goed). – Met deze lijst naar de rechter (gezien jurispidentie wellicht niet nodig) stappen om de betreffende ISP te dwingen de NAWs van de gebruikers van deze IP-adressen aan mij te geven. – Een schadeclaim indienen aan de overtreders.

      2. Patrick: Bij het Lycos/Pessers arrest was bekend dát er een bepaald feit had plaatsgevonden, alleen waren de persoonsgegevens niet bekend.

        Bij een film die op usenet staat is niet zeker dat die daadwerkelijk gedownload is. Lijkt me een behoorlijk verschil.

    2. Maar als je de client instelt om alleen te downloaden en de honeypot wordt gerund door de rechtenhebbenden, dan is de film toch legaal aangeboden en mag je hem downloaden? Als de rechtenhebbende in de swarm een bestand aanbiedt ziet hij alleen wat jij van hem download en wat jij aanbiedt (dat laatste dus niets bij leechers). Met anderewoorden je doet niets illegaals en een honeypot gaat niet werken.

      Idem bij Usenet, niet werkende downloads worden snel herkend, dus voor een honeypot zullen ze een volledig bestand moeten plaatsen. Maar als de rechtenhebbende dit plaats, is het een legale bron. Een Usenet server als honeypot werkt alleen voor uploaders, downloaders kunnen er vanuit gaan dat de download legaal is aangezien de rechthebbende (of diens agent) deze aanbied.

  7. Moeten Nederlandse rechters de uitspraak van het Hof van Justitie dat onze wet niet zo uitgelegd mag worden dat downloaden uit illegale bron is toegestaan eerbiedigen, of zal er toch eerst een wetswijziging moeten komen om het downloaden uit illegale bron daadwerkelijk te verbieden?

  8. Deze zaak laat zien waarom: deze meneer is zielig want onwetend en Disneyfilms dus kleine huilende dochters in roze tutu’s op televisie, dat kost je je reputatie als eerzaam handhaver van auteursrechten.

    250 films, 64 computerspelen en 22.000 muziekwerken !! Tuurlijk is hij onwetend…

    De belgisch brein heeft hem juist aangepakt omdat hij niet alleen een downloader was maar ook een flinke verspreider was van films en muziek. Het zielige verhaaltje over kinderen komt ongetwijfelt van zijn advocaat en wordt door de media graag nog wat opgeklopt.

    Ik vind de schadevergoeding wel erg hoog maar het is wel iemand die duizenden euro’s voordeel behaald heeft met illegaal downloaden. Het moet ook niet zo zijn dat de schadevergoeding zo laag blijft dat het nog steeds gunstiger is om illegaal te downloaden dan legaal.

  9. Ik ben erg nieuwsgierig of de blaf-brief praktijken in Duitsland ook in Nederland zullen plaatsvinden.

    Wanneer het uiteindelijk tot een rechtszaak komt is de kans dus groot kans dat de rechter als schadevergoeding de verkoopprijs van de film of cd hanteert. Een dergelijke schadevergoeding zal met die gedachte nooit hoger zijn dan euro 25,00.

    Wanneer eenmaal zo’n rechterlijke uitspraak is gemaakt, zou dit het aantal toekomstige blafbrieven dan doen verminderen? Een rechtszaak beginnen als auteursrechthebbende wat uiteindelijk slechts € 25,00 aan schadevergoeding oplevert loont zich ook niet.

    Daarbij blijft het mij verbazen dat dit soort praktijken zich nog niet eerder hebben voorgedaan in Nederland. Hoewel downloaden per 10 april 2014 ‘officieel’ illegaal is, was het uploaden altijd al illegaal. En filesharen en Torrenten is per definitie ook uploaden. Hier hebben zich de afgelopen jaren miljoenen mensen in Nederland schuldig aan gemaakt. Daarom vraag ik mij af, hoe groot is de kans dat wij hier in Nederland met terugwerkende kracht mee te maken zullen krijgen?

  10. Wat maakt foto-inbreuk nou onrechtmatig? Is het zonder toestemming kopiëren al onrechtmatig, of alleen als ik de foto ook publiceer? Als ik zonder toestemming een kopie maak van een foto en hang die vervolgens in m’n slaapkamer op (of ik bewaar hem op mijn harde schijf), dan overtreed ik toch geen wet, of wel?

    1. Het maken van een kopie zonder toestemming van de auteursrechthebbende is een inbreuk op het auteursrecht. Nu zal een fotograaf daar niet snel achter komen als de foto op je slaapkamer hangt. De pakkans is nihil. (Dat is ook een van de redenen dat de Auteurswet een uitzondering voor thuiskopieën heeft.) Maar zodra je gaat publiceren (verkopen) wordt de kans dat je gevonden gaat worden opeens veel groter. (En de potentiële strafrechtelijke aanpak wordt harder.)

  11. Hoe zit het met het vergaren van de bewijslast? Stel ik gebruik een ssl verbinding via een usenet account. Welk recht heeft (brein in dit geval) om ip adressen en namen te gaan opvragen en op welke grond kunnen ze dit opeisen. Omdat te doen moet brein ten eerste achter de usenet provider aangaan en dan nog is het de vraag of die wel gelogd heeft wat je van de usenet server hebt gehaald, (ik denk het haast niet om heel eerlijk te zijn). Ssl verbindingen zijn in een normale setup niet in te zien tenzij je ze kraakt en dat mag brein iig niet doen lijkt me.

    1. Precies, dit schreef ik eerder ook al. BREIN zou achter de NZB-index sites kunnen aangaan en daar de logs opvragen die laten zien welke NZB’s door welke IP-adressen zijn opgevraagd. (als een NZB-site dat al bijhoudt, ik weet het niet).

      Dan kan BREIN met die lijst naar de ISP en om daar op te vragen met welke Usenet Provider het betreffende IP-adres een connectie heeft gemaakt. Met die informatie zou BREIN dan naar de Usenet provider moeten om de logs op te vragen die laten zien dat inderdaad het betreffende materiaal is opgehaald. Klein probleem is dat de Usenet provider niet logt “wat” maar enkel “hoeveel” er wordt gedownload.

      Mocht BREIN de data niet op kunnen/willen vragen bij de Usenet provider dan kan ze het proberen bij de ISP, maar ook een ISP is er toch helemaal niet in geïnteresseerd WAT er gedownload wordt? Ik vermoed dat er een lijst met IP-adressen gelogd wordt met misschien het gebruik van poorten, maar toch geen bestandsnamen etc? Weet iemand dit? En als de usenet downloader zijn Usenet verbinding versleutelt met SSL dan is deze weg kansloos omdat de ISP dan gewoon niet kan weten wat er verstuurd is.

      Al met al zie ik niet in hoe BREIN indivuduele Usenet downloaders op dit moment efficiënt wil aanpakken. Ik denk dat in Duitsland vooral uploaders worden aangepakt, en dat is makkelijker.

  12. OK, er is illegaal gedownload. Via het IP adres zijn ze via de provider bij de abonnee uitgekomen maar het hoeft toch helemaal niet zo te zijn dat de abonnee zelf heeft gedownload? Misschien heeft een huisgenoot die download uitgevoerd, of een gast, of iemand die via een slecht beveiligd wireless netwerk heeft gedownload? Ben je dan als abonnee aansprakelijk?

      1. Waarom zou je hier automatisch aansprakelijk voor zijn?

        Ik weet dat het bij veel verkeers overtredingen zo is dat de eigenaar verantwoordelijk is, maar iirc is dat specifiek in de wet geregeld. Ik kon niet zoiets vinden voor internet toegang. Waar je mee zit is dat het civiel recht is dus jij moet wel aannemelijk kunnen maken dat jouw wireless netwerk door anderen gebruikt wordt.

        Maar als je mac adressen logt van iedereen die met jouw netwerk verbindt en je die overlegt om aan te tonen dat er veel gebruik wordt gemaakt van jouw open netwerk dan moet je toch al een eind komen (in ieder geval verder dan roepen dat je een open verbinding hebt en het een ander was.)

        Overigens, heb ik tot de dag van vandaag open netwerken die ik vanuit mijn huis mee kan verbinden. Het worden er wel steeds minder, maar ten minste 3 netwerken geven mij op dit moment nog onbeperkte ( lees: snelle en ongefilterde) internet toegang zonder enige vorm van beveiliging. En als er geen enkele vorm van beveiliging is, dan lijkt het mij ook geen computervrede breuk als je die verbinding gebruikt.

    1. Ja, dat kan nog grappig worden als eigenaar van een café met wifi. Of als je een onbeveiligd gast netwerk hebt.

      Immetjes gaat zijn open gastwifi maar eens knijpen van 90mb/s naar 1mb/s

  13. Maar zelfs voor auteursrechthebbenden lijkt het me wat harteloos om voor €17,99 iemand €8000 aan proceskosten aan te doen.

    Misschien, maar misschien wordt hiermee na de nodige publiciteit wel voor meer dan €8000 aan toekomstige schade voorkomen. Weliswaar niet van de veroordeelde, maar zo werkt oorlog.

    Overigens is die berekening van de schade natuurlijk niet juist, je moet vermenigvuldigen met de kans dat de inbreukmaker de DVD zou hebben gekocht.

    1. Overigens is die berekening van de schade natuurlijk niet juist, je moet vermenigvuldigen met de kans dat de inbreukmaker de DVD zou hebben gekocht.

      Als ik schadevergeoding eis van een dief die mijn (helaas onverzkerde) schilderij heeft gestolen. Is dan mijn schade de actuele waarde van het schilderij of de waarde minus de fictieve kans dat het schilderij nog teruggevonden wordt?

      1. Laten we het anders zeggen: Als het wel verzekerd was en het schilderij wordt gevonden en je krijgt het terug, mag je de verzekering terugbetalen.

        Maar ook hier gaan we weer de mist in met het feit dat als je schilderij gestolen is je het zelf niet meer hebt. Laten we alsjeblieft ophouden met diefstal als vergelijking te gebruiken want die vergelijking gaat simpelweg nooit op bij inbreuk op auteursrechten..

    2. Was er niet ooit eens een zaak over een foto van Cruijff op een voetbalsite van een jongetje die met vergelijkbare kosten kwam te zitten. Helemaal uitgesloten lijkt het me dus niet….

      Ik dacht dat die jongen e.e.a. wel slecht had aangepakt maar de verhouding kosten/schade komen redelijk in die buurt.

    3. Overigens is die berekening van de schade natuurlijk niet juist, je moet vermenigvuldigen met de kans dat de inbreukmaker de DVD zou hebben gekocht.

      Als je dat doet, dan moet je hem natuurlijk ook delen door de kans dat een inbreukmaker gepakt wordt… Dan krijgen we inderdaad EUR 150.000,- per film, maar dan hebben we tenminste wel een realistische totale schadevergoeding aan de rechthebbenden. Alleen is ie wat oneerlijk verdeeld over het nederlandse filmkijkende publiek. Dit moeten we denk ik niet willen 🙂

      Aan de andere kant is het rekenen van “list price” aan inbreukmakers eigenlijk suf. Het creeert alleen maar incentive tot inbreukmaken, want als je gepakt wordt hoef je maximaal te betalen wat je had moeten betalen als je een licentie had genomen.

  14. Stel nou dat je zo’n blafbrief krijgt en dan meteen een redelijk voorstel doet wat je als schadevergoeding wiult betalen (bijvoorbeeld 2 euro per film of zo, plus een paar tientjes voor de kosten van de blafbrief, in de blafbrief stond 20 euro per film en 500 euro advocatenkosten). Als het advocatenkantoor dan toch een rechtzaak aanspant, zal dan de rechter zeggen dat jouw schikkingsvoorstel redelijk was (in ieder geval als openingsbod) en dat de advocaten nodeloos een rechtzaak hebben aangespannen en dus zelf de kosten mogen dragen?

    1. Ja daar ben ik ook erg nieuwsgierig naar.

      Wanneer je naar Duitsland kijkt worden in dergelijke blafbrieven bedragen van € 550,00 tot € 850,00 gevraagd voor 1 film.

      Als de rechter hier in Nederland ‘slechts’ een schade van bijvoorbeeld € 50,00 zou toekennen voor een film en vervolgens aangeeft dat de auteursrechthebbende, vanwege het nodeloos aanspannen van een rechtszaak, zelf zijn eigen proceskosten mag dragen zullen blafbrieven zelden tot nooit leiden tot een rechtszaak.

      En voor wie nog niet bekend is met de blafbriefpraktijken in Duitsland, kijk bijvoorbeeld maar eens op onderstaande link. De pagina is niet in het Duits. Het betreft ‘slechts’ de engelstaligen die in Duitsland een dergelijke blafbrief hebben ontvangen.

      Deze topic loopt al sinds 2009 en wordt nog steeds wekelijks aangevuld met nieuwe casussen. Wanneer we deze praktijken ook in Nederland krijgen kan het zeer interessant worden.

      http://www.toytowngermany.com/lofi/index.php/t279097.html

    2. Stel nou dat je zo’n blafbrief krijgt en dan meteen een redelijk voorstel doet wat je als schadevergoeding wiult betalen (bijvoorbeeld 2 euro per film of zo, plus een paar tientjes voor de kosten van de blafbrief, in de blafbrief stond 20 euro per film en 500 euro advocatenkosten). Als het advocatenkantoor dan toch een rechtzaak aanspant, zal dan de rechter zeggen dat jouw schikkingsvoorstel redelijk was (in ieder geval als openingsbod) en dat de advocaten nodeloos een rechtzaak hebben aangespannen en dus zelf de kosten mogen dragen?

      In beginsel kan dat inderdaad gebeuren, zie een post van dit blog van een aantal jaar geleden: zie hier. De eisende partij werd zelfs in de (minieme) kosten van de tegenpartij veroordeeld, ook al werd de eiser in het gelijk gesteld.

      Ik denk wel dat je, om voor een dergelijke behandeling van de rechter in aanmerking te komen, echt een heel redelijk bod moet doen, wat toch tenminste even hoog is als waar de rechter je uiteindelijk toe veroordeelt, want:

      Als je inbreuk maakt op het auteursrecht van die film, moet je de rechthebbende de schade die dat veroorzaakt vergoeden. Hoe die schade precies berekend moet worden is natuurlijk lastig. Een veel gebruikt uitgangspunt is de gemiste licentie-inkomsten met een kleine verhoging voor zoek en opspoorwerk. Het bedrag wat de film dus op een itunes-achtige ofzo kost lijkt dan een goed uitgangspunt. Inmiddels wordt daar ook wel een (geringe) verhoging op toegekend, als een soort vergoeding voor opsporing enzo. (25% oid…. Dingen als ‘de licentieprijs keer 3 worden door de rechter categorisch afgewezen). Dan heb je het over een bedrag van in de ordegroote van tussen de 10 en 20 euro per film. Als je dat als schikkingsvoorstel aanbiedt, met deze onderbouwing, en de blaffer gaat toch procederen, dan zullen de kosten wel voor zijn eigen rekening blijven, aangezien er zat uitspraken zijn waaruit blijkt dat hij bij de rechter nooit meer had kunnen krijgen dan dat.

      Het bedrag dat je noemt, 2 euro per film plus een paar tientjes voor de brief lijkt me echter veel te weinig. De rechthebbende heeft recht op het vijf tot tienvoudige, en het is zijn goed recht om dat met tussenkomst van de rechter te gaan halen als je dat niet vrijwillig betaalt. Natuurlijk kun je proberen om te beargumenteren dat je in jouw situatie natuurlijk nooit 1000 films had gedownload als die 20 piek per stuk hadden gekost en dat de schade dus veel lager is, maar dat is een argument wat je bij de rechter moet aanvoeren. Als je daar geen gelijk in krijgt zul je naar alle waarschijnlijkheid ook de aanzienlijke proceskostenveroordeling aan je broek krijgen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.