Misbruik van de DMCA, hoe werkt dat eigenlijk?

youtube-dmca-takedown-noticeOnlangs las ik bij Popehat weer een prachtig verhaal over hoe de DMCA misbruikt wordt om onwelgevallige meningen te verwijderen. Het ging hier om een videospelmaker die een recensie op Youtube niet beviel en deze wegens auteursrechtschending weg liet halen. Dat is natuurlijk een werkelijk schandálige inbreuk op free speech en the American way. Nee maar serieus: kan dat zomaar, iets weg laten halen via de DMCA als de inhoud je niet bevalt?

De DMCA oftewel Digital Millennium Copyright Act is een aanpassing aan de Amerikaanse Auteurswet die onder meer een beperking van aansprakelijkheid voor internetdienstverleners zoals webhosters regelt. Zij zijn niet aansprakelijk voor auteursrechtinbreuk door een handeling van een gebruiker, mits ze maar direct na een klacht het materiaal offline halen. De gebruiker mag vervolgens reageren op de klacht, en daarna mogen klager en gebruiker het met elkaar uitzoeken en zit de provider er niet meer tussen.

Of nou ja, ik zeg wel beperking maar eigenlijk is het weer een verruiming: op grond van eerdere wetgeving (de Communications Decency Act, CDA) was een provider in de VS namelijk nérgens voor aansprakelijk als klanten of gebruikers het online zetten. Of het nu ging om smaad, haatzaaien, privacyschending of kinderporno: geen aansprakelijkheid want het gaat hier om meningsuitingen en daar is men fel op in de VS. Maar auteursrechten zijn ook heel belangrijk, dus vandaar dat die wél weg moesten na een klacht.

In ieder geval, dat is dus het proces dat de DMCA introduceerde. Na een klacht (notice) gaat het materiaal offline (takedown) en daarná kijken we eens of dat terecht was en hoe en wat. En de klager moet weliswaar een gezworen verklaring doen, maar die betreft alleen het feit dat hij namens de auteursrechthebbende spreekt. Formeel is het niet verboden een DMCA notice in te dienen terwijl je weet of redelijkerwijs moet weten dat de publicatie geen auteursrechtschending oplevert.

Want nee, een recensie met daarin videobeelden van een spel zal niet snel auteursrechtschending zijn onder Amerikaans recht. Zoiets wordt al heel snel ‘fair use’ genoemd: het opnemen van delen van een werk voor commentaar (al dan niet abject en infaam, dat mag immers van free speech) daarop is in principe legaal.

Maar negatieve reviews zijn bepaald onprettig, dus het auteursrecht biedt dan een haakje een klacht in te dienen. Een tekstuele review is niet aan te pakken vanwege die CDA: je kunt de provider niet aanklagen wegens beweerdelijke smaad. Maar eentje met beeld of geluid uit je spel kan wél: auteursrecht immers. En onder Amerikaans recht hoeft/mag de provider géén inhoudelijke afweging maken: na een klacht gaat het werk offline en daarna gaan we praten. Hinderlijk, zeker bij bedrijven als Youtube waar het hele proces automatisch gaat en je bovendien na drie klachten je account verliest.

In Europa zijn de regels iets anders. Een provider is niet aansprakelijk voor wat hij doorgeeft, mits hij maar ingrijpt bij terechte klachten. Dat betreft niet alleen auteursrechten maar ook bijvoorbeeld smaad, privacyschending of (in theorie) het ten onrechte gebruiken van de meester-titel door een gebruiker. De provider moet de klacht dus inhoudelijk onderzoeken, en als deze evident juist is, het materiaal offline halen. Hij mag daarbij de input van de gebruiker vragen.

Er zit dus in Europa geen automatisme in dat na een klacht het offline móet. Dat maakt de discussie iets fairder, hoewel een provider natuurlijk nog steeds snel kan beslissen dat de klacht terecht is. En met goede algemene voorwaarden is een tegenclaim wegens te snel offline halen snel te pareren.

Ik moet zeggen, ik weet niet welk systeem fairder is. Het Amerikaanse systeem is te automatiseren, en je vangt alleen de speciale gevallen op waarin mensen piepen voor handmatige afhandelingen. Bovendien is auteursrecht nog wel te beoordelen, in tegenstelling tot zeg een privacyschending of dat voeren van de mr-titel. In het Europese systeem moet je elke klacht evalueren en dat levert meer werk op, zeker als je ook in andere rechtsgebieden moet oordelen. Maar het is iets gebalanceerder omdat een takedown niet zomaar mag gebeuren.

Arnoud

13 reacties

  1. Zou het niet wat zijn als, naast de take-down, ook het opnieuw online zetten bij protest tegen de take-down automatisch gebeurt? Onterechte take-downs leiden dan tenminste niet tot onredelijk veel down-time. Bij terechte take-down kan de uploader aansprakelijk worden gehouden voor de “schade” tot aan het moment dat de “take-downer” en de uploader hun conflict hebben uitgevochten (desnoods bij de rechter). Mocht er uit komen dat de take-down terecht was, dan moet de take-down natuurlijk wel definitief worden.

    1. Zou het niet wat zijn als, naast de take-down, ook het opnieuw online zetten bij protest tegen de take-down automatisch gebeurt?

      Dat zou een optie zijn als de persoon die protesteert dan wel identificeerbaar is. Vergelijkbaar met dat degene die de take downs aanvraagt zich ook moet identificeren als vertegenwoordiger van de rechthebbende.

      Ten eerst om te veriefieren of deze persoon inderdaad de geeigende persoon is om het protest in te dienen. Ten tweede om te bepalen of deze dan de aansprakelijkheid van de provider op zich kan nemen. Zo zal de persoon in hetzelfde land vervolgbaar moeten zijn voor de aansprakelijkehid als waar de DCMA take down bij de provider is gebeurd.

    1. In principe met de wetgeving van die landen die ze effectief kunnen afdwingen. Zit je in de VS en kom je nooit in Europa, dan kun je met een gerust hart lelijke haatdragende Nazi propaganda op je site gaan zitten maken, en al springt een Duitse of Franse rechter dan tienmaal uit zijn vel, ze kunnen je niets maken, zelfs als die site overduidelijk op Duitsland of Frankrijk richt en die rechter zich uitdrukkelijk bevoegd verklaart. Omdat het internationale betalingsverkeer vrijwel geheel onder Amerikaanse controle staat is het omgekeerd erg lastig een uit-zijn-vel springende Amerikaanse rechter te omzeilen, zoals bv. Wikileaks heeft ervaren (en Visa door een conflicterende uitspraak in IJsland in een benarde spagaat terecht kwam.)

  2. Ook in de VS is het geen eis dat het automatisch off-line moet. Alleen verliest de provider dan zijn immuniteit. Als dus direct duidelijk is dat de DMCA notice onterecht is, kan de provider er gewoon voor kiezen hem te negeren, en tegen de indienende partij zeggen: kom maar op met je rechtzaak. (En een DMCA notice die niet precies voldoet aan de vormvereisten kun je ook zo afwijzen.) Omdat rechtszaken in de VS zo schofterig duur kunnen zijn dat de VS niet meer de naam van rechtsstaat verdient (en het verhalen van proceskosten op de verliezende partij een uitzondering is), zullen lang niet alle providers daar voor kiezen. Toch doet bv. Google het regelmatig.

    1. Als je slim bent maak je een DMCA generator pagina op je site die precies dat doet: wel voldoen aan de DMCA vormvereisten, maar met wat extra’s. Daar heb je echter alleen de kleine jongens mee, niet de bullies die hun beroep maken van DMCA berichten sturen.

  3. Nee maar serieus: kan dat zomaar, iets weg laten halen via de DMCA als de inhoud je niet bevalt?

    Ja, dat kan zomaar. Vooral als je een grote corporatie bent, en de ander een kleine zelfstandige. Want je kunt als kleine zelfstandige wel “fair use” roepen, maar om je recht te halen ben je al gauw een paar miljoen dollar kwijt plus een hoop tijd. Dus in de praktijk houdt niemand ze tegen, behalve de media misschien.

    Verder, ik snap wel waarom er eerst offline gehaald wordt en daarna pas gekeken, maar ergens wringt dat volgens mij wel: ’t is toch een beetje van “we schieten eerst wel en bekijken later wel of ‘ie eigenlijk wel schuldig was”. Dat klopt niet helemaal met het “we kijken eerst of ‘ie schuldig is en straffen daarna pas”-idee wat de meeste westerse landen aanhangen.

  4. Formeel is het niet verboden een DMCA notice in te dienen terwijl je weet of redelijkerwijs moet weten dat de publicatie geen auteursrechtschending oplevert.

    Hoe zit het dan met:

    An allegation that a copyright owner acted in bad faith by issuing a takedown notice without proper consideration of the fair use doctrine thus is sufficient to state a misrepresentation claim pursuant to Section 512(f) of the DMCA.
    Lenz v. Universal Music Corp, 572 F. Supp. 2d 1150 (N.D. Cal. 2008).

    1. Het probleem is dat je moet aantonen dat men wist dat er sprake was van fair use en desondanks de notice heeft doorgezet. Alleen is fair use een zogenaamde affirmative defense, wat betekent dat jij het aan moet dragen als aangeklaagde bij een rechtzaak en bewijs moet leveren dat je gebruik fair use was. Het is dus geen absolute defense en je kan dus altijd redeneren dat je niet zeker wist of het fair use was en dus de notice hebt gedaan.

      1. Dat lees ik toch anders. De rechter schreef “without proper consideration of the fair use doctrine”. Men zou dus “proper consideration” moeten geven aan het vraagstuk, ofwel zou redelijkerwijs moeten weten dat het om fair use ging.

        Nu geloof ik meteen dat er in de VS allerlei opstakels zijn opgeworpen voordat je je gelijk kunt halen, in de vorm van hoge kosten en in de bewijsvoering zoals je omschrijft. Desalniettemin is dit m.i. een “formeel verbod”, zoals Arnoud het noemt.

  5. Mja, ik vind de DMCA opzich een mooi compromis tussen recht hebbende en het fenomeen internet. Echter met betrekking tot youtube ligt het “probleem” eerder bij de manier waarop deze regelgeving geimplementeerd is. Als rechthebbende ben je met een simpele knop klaar, en kan dit zelfs compleet geautomatiseerd voor je gedaan worden.

    Echter als youtube video uploader moet je (iig toen ik er een paar jaar geleden veel over zag/las) formulieren in gaan vullen en brieven gaan schrijven en kan je account ook zo geblokeerd worden met te veel van deze DMCA takedowns.

    Youtube kiest er bij deze zelf voor IMHO om de wetgeving zo veel mogelijk in het voordeel van de rechthebbende te implementeren. Dat mogen ze natuurlijk ook gewoon als bedrijf, maar het gevoel bij gebruikers is natuurlijk wel dat dit de schuld van de DMCA is.

    1. Dat is niet de indruk die rechthebbenden van YouTube hebben. Daar is toch vooral de mening dat YouTube zich achter de DMCA verschuilt om gebruikers telkens weer dezelfde liedjes, films en fragmenten te laten uploaden waarvan allang duidelijk is dat de uploaders daar niet toe gerechtigd zijn. Waarom lukt het wel om YouTube pornovrij te houden, maar niet om dat te voorkomen? Grote platenmaatschappijen en filmstudio’s hebben nog wel een paar medewerkers in dienst die niets anders doen dan de hele dag DMCA notices posten, maar voor de ZZP’er in de creatieve sector is het onbegonnen werk.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.