Engelse MP wil verbod op e-maildisclaimers, maar hoe dan?

email-e-mail-elektronische-post-envelopDe Engelse parlementariër Alan Duncan wil een verbod op de “meaningless missives” die iedereen klakkeloos onder zijn e-mails hangt, zo las ik bij de BBC. Heerlijke speech ook. Een verbod op e-maildisclaimers, hoe w00t is dat. Alleen: is het haalbaar, en hoe ga je dat in vredesnaam opschrijven?

E-maildisclaimers zijn velen al jaren een doorn in het oog. Vooral omdat het werkelijk nérgens op slaat, zo’n eenzijdige mededeling die dan juridische kracht zou moeten hebben. Of een volslagen zinloze mededeling bevat, zoals dat het bericht alleen bedoeld is voor de geadresseerde. Eh ja, voor wie anders? Waarom stuur je mij iets dat niet voor mij bestemd is en waarom zou ik daar vervolgens een probleem door moeten krijgen?

Je aansprakelijkheid uitsluiten naar je ontvangers voor bijvoorbeeld virussen of onjuiste informatie kan natuurlijk, maar dat vereist wel een áfspraak tussen jou en je ontvangers. En die is er eigenlijk nooit. Los daarvan vind ik het wel erg dom staan om te zeggen “hier is een mail met advies, maar als het niet klopt dan heb je pech”. Je stáát toch voor je advies?

Melden dat een bericht mógelijk vertrouwelijk is en dat je het dan moet uitprinten en opeten, ook zo’n veel voorkomend ding. Wie bedenkt dat? Wat voor informatiewaarde heeft dat, in een standaardtekst zeggen dat iets mógelijk vertrouwelijk is? Oké als je nu na zorgvuldige afweging een op maat gesneden “Dit bericht is topgeheim, meteen weggooien” erboven zet, dan voegt het wat toe. Maar als standaardtekst?

Waarom doet iedereen dit? Omdat iedereen het doet. Verder kom ik niet. En nee “omdat onze advocaat dat zegt” is geen rechtvaardiging: die zegt het óók omdat iedereen het doet. Ik daag iedere meelezende jurist uit om één vonnis te produceren waarin een standaarddisclaimer onderaan een mail iets nuttigs deed.

Oké, verbieden dus die hap. Maar hoe? Helaas is de bill van de Right Honorable Gentleman Duncan nog niet gepubliceerd, want ik was wel érg nieuwsgierig hoe je juridisch kunt omschrijven dat nutteloze zooi onderin een mail niet mag. Immers, wat is nutteloos?

“Het is verboden in elektronische communicatie standaardteksten toe te voegen die geen rechtskracht hebben” is natuurlijk vragen om problemen: iedereen zal denken, misschien heeft het wél rechtskracht dus laten we het maar blijven doen. “Bepalingen op te nemen die aanvaarding door de wederpartij vereisen”? Nee, dat werkt niet bij vertrouwelijkheidsgereutel.

“Standaardteksten in elektronische communicatie mogen niet langer zijn dan 4 regels van 80 tekens elk.” Ja. Gewoon ouderwets de RFC van toen e-mail nog, eh, gewoon was?

Arnoud

17 reacties

  1. “Standaardteksten in elektronische communicatie mogen niet langer zijn dan 4 regels van 80 tekens elk.” Ja. Gewoon ouderwets de RFC van toen e-mail nog, eh, gewoon was?

    Op deze mail is onze standaard e-maildisclaimer van toepassing (zie onze site). Als deze e-mail niet voor u bestemd is, kijk dan op onze site wat u moet doen. Voordat u deze e-mail print, kijk nog even op onze site voor milieu tips. Als u zich niet houdt aan de op onze site vermelde regels bent u aansprakelijk.

    Zo precies 4 van elk minder dan 80 tekens. Het voordeel is dat het iets korter is dan normaal maar ik vraag me af of we er echt iets mee opschieten.

    1. Je maakt er een grap van, maar dit is al veel verteerbaarder dan wat ik vaak in mijn inbox aantref. Nog veel erger wordt het in een heen en weer gesprek waarbij niemand de disclaimers weghaalt.

      Overigens had ik ongeveer twee jaar terug ook een leuke klacht. Ik ben redelijk ‘ ouderwets’ in mijn e-mail. Dus ik quote alleen het stuk waarop ik reageer en reageer daaronder. Tevens gebruikte ik plain tekst en inspringen met ‘>’ om quotes aan te geven. Meneer vondt het ongepast dat ik in mijn antwoord drie kwart van zijn e-mail had weggegooid (ook al was dat disclaimers en tekst die niets met mijn antwoord te maken had) en of ik niet gewoon net als iedereen mijn antwoord boven zijn e-mail kon plaatsen. En hij wilde weten waar ik de moed vandaan had om dat te doen.

      Het was een klant en die is koning, dus die kreeg vanaf dat moment gewoon outlook style quotes van de voledige mail onder het antwoord, maar plain text heb ik gehandhaaft. En die vragen? Ik kon geen antwoord bedenken waarin ik hem niet indirect voor idioot uitmaakte, dus die heb ik verder maar niet beantwoord.

  2. Waarom doet iedereen dit?

    Het komt uit Amerika, waar het onder faxen stond. Advocaten stuurden wel eens per ongeluk een fax over een cliënt naar de andere partij en dit was bedoeld om ze er op te wijzen dat ze die fax dan weg moesten gooien, want ze mogen geen misbruik maken van andermans fouten.

      1. Ik denk dat dit dan niet onder een email disclaimer of enige disclaimer kan vallen, maar dat dit onder de persvrijheid valt. Tevens moet er een redelijk maatschappelijk belang zijn wil publicatie gerechtvaardigd zijn. Ik wil er nog wel een schepje boven op doen; wat nou als diegene er meteen achter was gekomen dat hij het verkeerd verstuurd had en meteen er achteraan mailt: Goh, verkeerde, excuus, graag vernietigen, u was niet de geaddresseerde. Wat dan?

  3. Deze dingen faseren vanzelf uit, en daar is geen wetgever voor nodig. Kan er niet iemand een add-on voor de belangrijke e-mail clients gaan schrijven die het volgende doet: – Als een e-mail aankomt, check wat er onder de regel ‘met vriendelijke groet’ (of iets dergelijks) staat. – Komt er een volgende e-mail van dezelfde persoon, check of die tekst identiek is, en verberg. (bovenstaande regels zijn uiteraard te verfijnen) Als dat veel gebruikt wordt, dan stoppen die disclaimers vanzelf. Of je hebt er in ieder geval geen last meer van.

    1. Je bedoeld zoals Google standaard doet? Echter, doet deze het alleen bij het lezen van een e-mail. Als je een antwoord stuurt wordt de hele riedel opnieuw gequote. Ook halen ze hiermee de “met vriendelijke groet XXXX” weg. Dat is soms erg onhandig. Nog onhandiger is dat ze hetzelfde toepassen in je “reply” venster en ze hiermee dus ook altijd je eigen handtekening verbergen. Een hoop extra klikken als je als medewerker nog even je naam in de standaard handtekening moet zetten.

  4. Ik heb even mijn inbox bekeken, en het valt me op dat de grotere bedrijven (wehkamp, bol, facebook) in standaard communicatie helemaal geen nutteloze disclaimers meer opnemen. Zelfs de overheid zelf houdt het bij de “mijn overheid” mails lekker kort en krachtig. Dus lijkt me meer iets van middelgrote bedrijven die gewoon maar denken dat het moet?

    1. Jij hebt het waarschijnlijk over de commerciele uitingen van deze bedrijven. Reken maar dat als er een e-mail naar hun accountant of naar leveranciers gaat dat er een disclaimer bij staat bij grote bedrijven. Ik heb jaren met grote multinationals gewerkt en in die tijd zijn de disclaimers alleen maar langer geworden 🙁

  5. Het probleem is dat bits gratis zijn terwijl non-compliance kostbaar is (kijk maar eens naar overtredingen van ITAR). Daarom dekt iedereen zich in en strooit met disclaimers (niet alleen in e-mails, maar ook op papier — rapporten en dergelijke) omdat de boetes hoog op kunnen lopen.

    De mededeling dat een bericht alleen bedoeld is voor de geadresseerde, moet je ook in het licht van ITAR en dergelijke regels bezien. Het gaat niet om mogelijk verkeerd geadresseerde e-mail, het gaat erom dat de geadresseerde de informatie in de e-mail niet zomaar verder mag verspreiden. Neemt niet weg dat dit nog steeds een overbodige mededeling is. Het is alleen van toepassing op vertrouwelijke informatie en die zou eigenlijk alleen verstuurd moeten worden naar personen die weten hoe er mee om te gaan. Maar om niet per e-mail te hoeven nadenken of het vertrouwelijk is (en “voor alle zekerheid”), wordt het standaard overal onder geknald.

  6. Ik snap werkelijk niet waar dit op slaat. Als die dingen al geen rechtskracht hebben, waarom dan verbieden? Het lijkt me dat zolang het niet verboden is om te liegen, dit ook moet mogen. Het doet immers niemand kwaad.

    • dit bericht is enkel mijn opinie. hieraan kunt u geen rechten ontlenen. ik beperkt mijn aansprakelijkheid m.b.t. dit bericht tot hoogstens 1 euro.
    1. Het misleidt. Door dat bordje “De directie is niet aansprakelijk voor diefstal” bij een bewaakte garderobe zal een deel van de klanten denken “ach, pech voor mij, nu ben ik mijn jas kwijt”. Terwijl je bij zo’n bewaarnemingsovereenkomst de directie aansprakelijk ís, ongeacht hoe hard ze zeggen van niet.

      1. Dan zou je (volgens mij ook nu al) ze moeten kunnen aanpakken op basis van misleiding. In het geval van die beruchte bordjes: de Wet oneerlijke handelspraktijken is gewoon van toepassing, en het is een vorm van misleidende reclame. Inspectie zou gewoon boetes moeten uitdelen.

  7. Je kunt er als overheid zo al twee dingen effectief tegen doen:

    • neem een wet aan die expliciet zegt dat alleen de ontvanger een beroep op de disclaimer kan doen, nooit de verzender. Moet je zien hoe snel die onzin afgelopen is als het een liability wordt.

    • verbiedt als overheid simpelweg het gebruik van disclaimers door je leveranciers. Als je onderscheid moet gaan maken bij wie je wel en bij wie je geen disclaimers mag toevoegen is het al snel veel simpeler om gewoon geen disclaimers te gebruiken.

    1. Ik vind het allebei goede voorstellen.

      Volgens Arnoud is het eerste effectief al het geval maar kiezen juristen voor de veilige weg als in baad het niet dan schaadt het niet. Als er expliciet in een wet opgenomen wordt dat een email disclaimer aan de onvanger rechten geeft en niet aan de verzender dan is het voor juristen evident dat ze daarover altijd negatief moeten adviseren.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.