Fotobureau Getty claimt $868 en zwijgplicht bij sociaal gehandicapte pinguïn

socially-awkward-penguinDe bekende fotosite Getty heeft bij een Duitse blog een claim van 868 dollar gelegd voor het gebruik van de Socially Awkward penguin meme, las ik bij BoingBoing. Ook moest de blog haar mond houden, “anders komen er advocaten bij”. De blog koos ervoor te betalen, maar weigerde akkoord te gaan met de geheimhoudingseis. Ook introduceerde ze een nieuwe sociaal gehandicapte pinguïn, zie hiernaast, die wél gratis onbeperkt gebruikt mag worden.

De meme van deze pinguïn laat een veel voorkomend probleem van internet zien: plaatjes zijn de grondstof waarmee de digitale cultuur gevoed wordt, en vrijwel nooit wordt daar echt rekening gehouden met de auteursrechten van de maker van het origineel. Die is zelden ook echt bekend. Toevallig hier wel: het is een foto van George F. Mobley voor National Geographic, die via Getty te koop is. De pinguïnfoto kost € 765,00 voor gebruik gedurende één jaar op een commerciële digitale uiting.

Getty Images is berucht in de internetcommunity vanwege de torenhoge claims die men legt. Dat komt door hun berekenwijze, met name die “gedurende één jaar” factor. Het gaat dan hard als je een foto zoals gebruikelijk in een online archief wilt laten staan tot in de eeuwigheid. Nee, “per jaar” is absurd als factor voor een website maar praktische absurditeit heeft het nog nooit gewonnen van een licentiecontract. Je hóeft die foto toch niet te gebruiken, heet het dan?

Gebruik je hem toch, ja dan hang je. Want de wet zegt dat wie een auteursrecht schendt, de schade moet vergoeden. En die is gelijk aan de gebruikelijke licentievergoeding (plus 25% voor onkosten en overlast). Als een bedrijf dus een hoge vergoeding vraagt van zijn klanten, dan is ook de schadevergoeding bij inbreukmakers hoog. Dit is standaard bij het onrechtmatigedaadsrecht. Het staat los van de kwalijke praktijk van fotografen om even 200 of 300% opslag te vragen “omdat geen toestemming gevraagd is” en/of “dat in mijn algemene voorwaarden staat”.

Getty heeft echter bij mijn weten nog nooit doorgepakt met een fotoclaim, behalve één keer tegen de TROS, vrij kort nadat deze een uitzending aan Getty wijdde. Hierin werd overigens dat idee van opslag vragen naar de prullenbak verwezen. (Getty vroeg €3.399 en kreeg € 1.416,25.)

Op zich verbaast het dus niet dat Getty bij deze foto een bedrag van $868 vraagt. Dat klopt met wat ze normaal vragen, en je gewone tarief mág je vragen bij een inbreuk. Nou kun je natuurlijk schuimbekkend losgaan over dat het absurd is dat mensen achthonderd dollar betalen voor één jaar gebruik van één foto van een pinguïn “strutting its stuff”, wat het evident ook is, maar goed het is ook absurd om met een auto van drie ton rond te rijden – en bekras je die per ongeluk, dan betaal je de superhoge overspuitkosten omdat dat nu eenmaal de schade is.

Een juridisch tegenargument kan ik niet echt verzinnen. Citaat of parodie gaan hier niet op, de meme is nauwelijks een grap te noemen. En bij een citaat moet echt de naam van de fotograaf genoemd worden. “Fair use” bestaat niet in Duitsland (waar de blog vandaan komt), net zo min als bij ons. En of het in de VS als fair use zou tellen, is nog maar zeer de vraag. Wat is het punt van deze pinguïn gebruiken? Ik kan het moeilijk anders zien dan een versiering, er was een pinguïn nodig die er een tikje sociaal onhandig uitzag, dit was zo’n foto, gimpen die hap.

Wat wel verbaast, is de eis om de schikking geheim te houden. Allereerst zou je verwachten dat zo’n eis vooraf wordt gelegd en niet pas nadat je er al op de prijs uit bent, dat is gewoon elementair onderhandelingstactieken. Daarnaast: waarom in hemelsnaam? Er is geen gigantische korting gegeven of ander precedent geschapen dat niet openbaar mag worden.

Hoe dan ook, dit probleem gaan we nog vaker krijgen. En binnen het juridische systeem is er geen oplossing: dit mag gewoon niet, hoe algemeen aanvaard, leuk of bekend of nuttig of nietcommercieel het ook is om zo’n foto te gebruiken. En dat is een serieus maatschappelijk probleem, dat meer aandacht verdient dan een flauwe dooddoener à la “je moet gewoon niet stelen”. Foto’s zijn grondstof voor de internetcultuur, en vervullen daarmee een belangrijke rol in de moderne communicatie die je niet zomaar aan de kant kunt vegen omdat in het vórige communicatiemedium een ander afrekenmodel erg handig uitpakte.

Arnoud

38 reacties

  1. De zoveelste keer dat duidelijk wordt dat het auteursrecht in de huidige vorm achterhaald is. Alleen is het zo vast gezet in internationale verdragen dat een zinnige discussie erover nooit to de gewenste resultaten kan leiden. Of verwacht je dat Nederland uit het WTO en de EU zal stappen om het auteursrecht te kunnen herzien?

    Het enige dat rest is in sommige gevallen burgerlijke ongehoorzaamheid (omzeilen kopieer beveiliging om de legaal gekochte DVDs en Blurays op de eigen media server te zetten bijvoorbeeld). In dit geval werkt dat niet, burgerlijke ongehoorzaamheid leidt tot kassa bij de Gettys van deze wereld.

    Wat ik er persoonlijk aan doe? Mijn fotos zijn gratis bruikbaar voor niet commercieel gebruik. En als een bedrijf mij benadert voor commercieel gebruik beslis ik aan de hand van het bedrijf of ze een gratis licentie krijgen of geen licentie. En ja beide is gebeurd. Als meer mensen dit doen komt er vanzelf druk voor verandering. Intussen is de beroepsfotograaf hiervan de dupe en is het de vraag of je het tij nog kan keren als iedereen dit massaal gaat doen. Aan de andere kant Getty en de huidige situatie bestaat omdat deze partijen dat actief ondersteunen dan neemt mijn medeleven al enigzins af.

  2. Ah, weer de Getty-discussie. En Getty is weer de reden dat ik een digitale camera heb plus allerlei CGI software zodat ik gewoon mijn eigen afbeeldingen maak. Wel zo handig. En zoals je al aangeeft, je hoeft de foto’s van Getty niet te gebruiken tenzij je een specifieke discussie over de betreffende foto wilt voeren. En dan kom je een heel eind met het citaatrecht…

    Maar helaas zijn teveel mensen die gewoon -kort door de bocht- een foto op het Internet gebruiken in hun eigen website, zonder aandacht te geven aan de auteur. En dat hoort ook niet. Dat Getty dan ook zo absurt dwangmatig bezig is vind ik niet zo erg omdat dit de gehele kwestie onder de aandacht brengt van het publiek. En in deze situatie treedt dus het Stresand-effect op waarbij Getty verbiedt hier publiciteit aan te geven en het dus juist publiekelijk bekend wordt. Dat hebben ze mogelijk van tevoren geweten en dus met opzet ge-eist zodat dit alles weer aandacht krijgt. De wet zal niet veranderen, domweg omdat Getty gewoon gelijk heeft en het blog gewoon de wet heeft overtreden.

  3. Want de wet zegt dat wie een auteursrecht schendt, de schade moet vergoeden. En die is gelijk aan de gebruikelijke licentievergoeding (plus 25% voor onkosten en overlast). Als een bedrijf dus een hoge vergoeding vraagt van zijn klanten, dan is ook de schadevergoeding bij inbreukmakers hoog. Dit is standaard bij het onrechtmatigedaadsrecht. Het staat los van de kwalijke praktijk van fotografen om even 200 of 300% opslag te vragen “omdat geen toestemming gevraagd is” en/of “dat in mijn algemene voorwaarden staat”. […] Op zich verbaast het dus niet dat Getty bij deze foto een bedrag van $868 vraagt. Dat klopt met wat ze normaal vragen, en je gewone tarief mág je vragen bij een inbreuk.

    Nou, op dat Duitse blog zelf staat:

    785,40 EUR ist zwar eine heftige Gebühr, aber immerhin war man so fair, keinen Anwalt einzuschalten, so dass keine weiteren Gebühren für diesen hinzukommen. Im Katalog von Getty findet man das Bild übrigens hier und wenn man den dort angebotenen Lizenzrechner bemüht, kommt man für eine 3-jährige Verwendung auf einem kommerziellen Blog (als das man Geeksisters zwar nicht wirklich bezeichnen kann, aber immerhin wird es von einem Unternehmen – nämlich uns – betrieben) auf 460 Kanadische Dollar, was ca. 308 EUR entspricht. Schon deutlich billiger, aber eine Verdopplung von Lizenzgebühren ist durchaus normal bei derartigen Sachverhalten.
    Dus wel degelijk meer dan een verdubbeling van het normale tarief (of zelfs een verzesvoudiging als men de licentietermijn van een jaar in de schikking en drie jaar bij een reguliere licentie in aanmerking neemt). Het normale tarief is bovendien alleen van toepassing op commercieel gebruik, en daarvan was in dit geval geen sprake.

    1. Ik heb gewoon via Getty een berekening laten doen met de volgende instellingen: Gebruik: Digitale media Formaat: Commercieel blog Startdatum: vandaag Duur: 1 jaar Territorium: Alles Sector: Computer/IT Services De prijs is dan € 398,-. Bij twee jaar wordt dat € 450,-. Ik kom dus inderdaad niet aan het door Getty genoemde bedrag dus ik ben benieuwd hoe Getty dat bedrag heeft berekend.

      Deze foto is overigens alleen voor redactioneel gebruik bedoeld dus als het voor b.v. advertentie-doeleinden wordt gebruikt dan is de prijs nader af te spreken. Dit omdat er dan aanvullende machtigingen nodig zijn die dus extra geld gaan kosten. De basisprijs is dan al snel € 515,- plus kosten voor de extra machtigingen.

      Overigens wil ik erop wijzen dat dit blog commercieel opereert en dus niet een simpele blogger is met een kleine beurs. Dit is een webshop die extra klanten werft via een blog. Ze handelen dus zakelijk en moeten dan gewoon de regels kennen. Tja, de aanname dat de betreffende meme onder het publieke domein of CC zou vallen is dan riskant. Maar dat ze worden aangepakt door Getty komt volgens mij omdat ze een commerciele partij zijn.

      KnowYourMeme komt er volgens mij onder uit dankzij het citaatrecht/fair use. Ze bespreken immers de meme zelf en gebruiken het plaatje dus niet als eye-candy.

      1. Ben ik de enige die het absurd vindt dat een dergelijke licentie voor één jaar meer dan 7,80€ kost? Ik heb een hele berg aan ‘licenties’ en ‘abonnementen’, die me jaarlijks nog geen fractie kosten van een Getty foto, maar die mij wel -zonder uitzondering- véél méér productiviteit en/of waardering opleveren dan een enkel plaatje. Welke de meeste mensen volgende week alweer vergeten zijn. Absurd, absurd, absurd. Die prijzen zijn gewoon abnormaal. Zoveel meerwaarde heeft één enkel plaatje niet. Bestaat niet. Kan niet. Zelfs voor een ‘commerciëel’ blog lijkt me dit behoorlijke overkill, Wim. Zo zaligmakend zijn inkomsten uit advertenties allang niet meer. De marginale advertentieopbrengst door gebruik van een extra foto is …. erg marginaal. Zeker voor wat Getty rekent. Ik vraag me serieus af of de lasten hier opwegen tegen de baten. ‘Commerciëel gebruik’ is eigenlijk verworden tot een breedgedragen excuus om woekerbedragen te gaan en mogen eisen, ongeacht werkelijke aantal views of gebruikers, en dat stoort me best wel.

        Maar ook gelijk de reden dat ik mensen in mijn omgeving ten alle tijde aanraad om eigen foto’s te maken en te gebruiken voor de versiering van hun website, reclame-uitingen en eventueel logo. Ze mogen zelfs mijn opnamebox (=fotografieset bestaande uit een ’tent’ van egale kleur, enkele lappen stof van verschillende kleuren voor de achtergrondkleur, lampen en een camerastatief) een dagje lenen om mooie productfoto’s te maken. Eigen foto’s wel te verstaan. Dan hoeven ze Freddy Getty is coming to get you tenminste niet te vrezen. Voor wie de referentie niet herkende: het komt uit de filmreeks A Nightmare on Elm Street.

        1. Nee, waarom zou die prijs belachelijk zijn? Een auto heeft ook allerlei verschillende prijsklasses. Je kunt er eentje kopen vanaf € 10.000 maar ook eentje van boven de € 200.000. Belachelijk? Misschien, maar het is aan de consument om te bepalen wat ze willen. Als niemand de dure foto’s koopt zal de prijs toch echt omlaag moeten of Getty verkoopt niets meer. Ik raad sowieso mensen aan om gewoon hun eigen beeldmateriaal te produceren. De kwaliteit is dan misschien wat minder maar je loopt niet te prutsen met auteursrechtelijk beschermd werk. Ik gebruik zelf naast mijn camera’s ook nog eens speciale CGI software om leuke plaatjes en landschappen te genereren. Als ik b.v. een afbeelding nodig heb van een ondergaande zon boven een meertje dan maak ik die gewoon zelf. Maar Getty is nu eenmaal erg populair onder diverse bedrijven die het goedkoper vinden om foto’s bij Getty te kopen dan om zelf een fotograaf in te huren. Het probleem is ook niet Getty maar het feit dat Jan en Alleman gewoon blindelings foto’s van het Internet plukken en gebruiken zonder aan de auteursrechten te denken. Er zijn genoeg alternatieven voor Getty voor de kleinere beurs. Er zijn zelfs genoeg foto’s in het Public Domain die je vrij kunt gebruiken. (Plus de diverse CC foto’s maar dan moet je aan naamsvermelding doen.) (DeviantArt heeft b.v. wel een mooie collectie CC foto’s tussen een hoop troep.) Zolang er maar blindeling van Internet wordt gekopieerd blijft dit probleem bestaan. Daar moet je niet Getty de schuld van geven…

          1. Als niemand de dure foto’s koopt zal de prijs toch echt omlaag moeten of Getty verkoopt niets meer.

            Dat is juist de vraag volgens mij. Ik betwijfel of ze überhaupt wel iets verkopen tegen die prijzen. Ik vermoed dat ze veel lagere abonnementsprijzen hanteren voor de grotere afnemers (uiteraard onder voorwaarde van geheimhouding) en zijn de getoonde, torenhoge prijzen enkel bedoeld om in rechtszaken aan te kunnen halen.

            Let wel dat de auto’s van €200.000 eigenschappen hebben die ze verkoopbaar maken voor die prijs: luxueuzer, betere kwaliteit, unieker, sneller, etc dan de auto’s van € 10.000. Welke bijzondere eigenschappen hebben de Getty foto’s ten opzichte van concurrenten, om de torenhoge prijzen te rechtvaardigen?

            1. Oh, inderdaad, abonnements-prijzen! Dat is waarmee Getty het meeste verdient en wat eigenlijk een stabiele stroom van inkomsten oplevert. Maar ja, dat is toch ook logisch? Voor kranten geldt ook dat ze meer verdienen aan de vaste abonnees dan aan de losse verkoop. Alleen kan de losse verkoop weer meer abonnees opleveren. Tja, welke kwaliteiten de foto’s van Getty hebben? In het geval van deze penguin dus een fotograaf die dus speciaal op reis ging om deze foto’s te maken. Sowieso een redelijk kostbare expeditie. En die moet hij via zijn werk weer terugverdienen. Maar je betaalt niet voor een betere kwaliteit! Niet bij foto’s en niet bij auto’s. Je kunt b.v. een dure Mercedes kopen maar die haalt achteraf gezien de Elandproef niet. En mijn Mitsubishi Colt is een relatief goedkope auto maar kwalitatief ideaal voor waar ik hem voor nodig heb. Zuinig in het gebruik, weinig onderhoudskosten. Een beetje Hummer is een benzine/diesel-slurpend monster, vele malen duurder dan mijn huidige auto. Maar of deze kwalitatief beter is? Of sneller? Beter? Dat hangt tevens af van de omstandigheden waarin je deze gebruikt en in de binnenstad van Amsterdam is een Hummer niet echt praktisch… Prijs zegt in het algemeen niets over het product. Prijs is gewoon wat ervoor wordt gevraagd en als er genoeg mensen die prijs willen betalen dan blijft de prijs gehandhaafd.

              1. Kwaliteit is maar een van de eigenschappen die je kunt noemen. En jij haalt terecht ‘merk’ aan als een andere eigenschap waarvoor je meer zou kunnen betalen. Maar ook daar zie ik niets bijzonders in bij de foto van Getty. Was de foto van een bepaald merk, of genomen met een camera van een bepaald merk, of genomen door een bekende fotograaf? Niet dat ik teruglees, tenminste. Dat de fotograaf op reis ging om de foto’s te maken, mag natuurlijk wel de prijs beïnvloeden. Maar ‘come on’… $868 ? Er zijn vast wel vergelijkbare foto’s te vinden, waarbij de fotograaf ook moest afreizen. En die kosten doorgaans echt niet zo veel.

                Wat je opmerking wat betreft kranten betreft, volg ik je. Maar daar geldt dat afname van de losse verkoop ten minste aannemelijk is.

                1. Toch is het gewoon een kwestie van een normale marktwerking. Je hebt vraag en aanbod. Getty houdt de prijzen duur en beperkt zo het aanbod waardoor klanten niet meteen de halve verzameling Getty-beelden opkopen en zo de foto’s hun exclusiviteit verliezen. En dat is wat Getty verkoopt! Exclusiviteit. Foto’s van Getty zijn in het algemeen moeilijk tot niet te vinden via het Internet. De originele auteur heeft de foto misschien op zijn eigen website en klanten hebben een foto mogelijk ook op hun website, maar verder zou je de foto niet terug mogen vinden. Dat geldt ook voor deze penguin-foto, ware het niet dat de meme ooit door een 4chan-site was gepubliceerd en de persoon die deze publiceerde niet meer te achterhalen is. De meme is vervolgens het gehele Internet over gegaan en doet daarmee schade aan de exclusiviteit ervan. Maar in de meeste gevallen kan Getty er weinig aan doen dankzij fair use of citaatrecht. Ze kunnen alleen commercieel misbruik aanpakken en dat is wat ze in deze situatie doen. Dit blog is namelijk geen normaal blog maar een blog bij een webwinkel dat zich op Europa richt. Dat betekent dat ze bedrijfsmatig en commercieel bezig zijn. En dan kan een factuurtje wel eenvoudig verstuurd worden. In de meeste andere gevallen kunnen ze niet veel meer dan een DMCA-notice of klacht bij de provider doen. Tja, en de discussie over prijs? Dat is gewoon wat de gek ervoor betaalt. In dit geval de gek die het auteursrecht even vergat bij zijn commerciele bezigheden. Dom, dom, dom…

  4. Ik kan het moeilijk anders zien dan een versiering, er was een pinguïn nodig die er een tikje sociaal onhandig uitzag, dit was zo’n foto, gimpen die hap.

    Dan was het dus geen auteursrechtinbreuk. Net zoals op een foto van een schilderij geen auteursrecht zit als de foto niets anders doen dan de essentie van het schilderij zo goed mogelijk overdragen, zo kan op een geslaagde-memefoto geen auteursrecht zitten, omdat de foto de essentie van de meme zo goed mogelijk vastlegt. De foto is in dat geval niets anders dan een instrument, een reproductietechniek, en niet een werk, laat staan een werk met een persoonlijk stempel van de maker.

    (Je zult hier mogelijk tegen inbrengen dat het verschil is, dat de intentie van het maken van een foto van een schilderij is om een zo natuurgetrouw mogelijke kopie van het schilderij te maken, en bij de scene met de pinguïn is dat niet het geval. Dan haal ik graag jouw voorbeeld van de auto van drie ton aan; als ik die op de sloop bekras, krijg ik ook geen rekening aan mijn broek. Context matters.)

  5. Een analogie naar auto’s is vast wel te trekken. Maar niet zoals jij hem nu trekt, Arnoud. Het hier niet om schade die hersteld moet worden, maar om gederfde inkomsten.

    Bekras je trouwens iemands auto? Dan moet deze overgespoten worden. Dure lak kan duur overspuiten worden, maar dat staat los van de waarde van de auto zelf. En als je te veel voor het overspuiten eist, dan krijg je bezoek van een contra-expert die zal vertellen dat het veel goedkoper kan (bij garage x, y of z).

    Maar gederfde inkomsten dus… Nee dit zou lekker zijn. Ik koop een unieke auto. En bij total loss ga ik claimen dat de auto 9 ton waard was, want daarvoor had ik ‘m op Marktplaats gezet. Want dat ik een beetje wat Getty doet: (ik chargeer even) foto’s van € 9,95 proberen te verkopen voor het honderdvoudige er van.

    Het lijkt het me dat je toch wel hard maakt dat je die inkomsten anders wel gehad zou hebben. Zouden er wel mensen zijn geweest die die foto of auto gekocht zouden hebben voor die prijs?

    Ik vind dat je de rechter heus wel mag attenderen op wat gangbare prijzen zijn voor vergelijkbare foto’s of auto’s. En mocht een bepaalde foto van Getty nou echt bepaalde unieke eigenschappen bevatten (zoals genomen in een moeilijk begaanbaar gebied of met een €8000,- camera), dan zal de rechter daar een bepaalde waarde aan toekennen. Maar klakkeloos de miljoen-miljard die Getty er voor vraagt (en waarschijnlijk nergens krijgt) mag het niet worden. Op zijn allerminst zou Getty dus hard moeten maken die ene foto daadwerkelijk voor die prijs al eens werd verkocht.

    1. Goed, jij bent een autodealer en je koopt auto’s in voor 10.000 euro en verkoopt ze weer voor 50.000 euro. Je verkoopt dus niets want de concurrentie is vele malen goedkoper, maar goed… Jij bepaalt zelf de prijs. Maar als je auto in de prak gaat dan verlies je dus de waarde van de auto en niet de potentiele verkoop-waarde. Ofwel, 10.000 euro.

      Maar om dit met Getty te vergelijken krijg je de volgende situatie. Iemand komt bij jou langs met een 3D portable auto-scanner en maakt daarmee een exacte kopie van de auto die jij verkoopt. Die persoon draagt zelf de kosten voor het scannen en printen van die auto maar jij loopt hierdoor een verkoop mis. Die klant wil kennelijk graag jouw auto hebben en had dus de volle prijs moeten betalen. (En dan maak jij een kopietje voor de klant.) Kortom, jij loopt een transactie mis en dat is schade. En die schade is de verkoopprijs.

      Nu alleen nog een 3D Auto-scanner/printer uitvinden… 🙂

      Getty heeft een transactie-prijs bepaald op basis van diverse factoren waarbij de auteur ook vast een rol speelt. Die prijs is de schade die ze hebben als jij een foto van hen gebruikt maar er niet voor betaalt. En op de vraag of Getty daadwerkelijk foto’s voor dergelijke absurde prijzen verkoopt? Het antwoord is “Ja”. Gangbaar is de prijs die de idioot ervoor wil neerleggen en bij Getty is dat de hoofdprijs. Veel nieuwsmedia en kranten maken hier gretig gebruik van en hebben dan ook speciale contracten met Getty. Mijn vorige werkgever kocht zo een setje foto’s in voor een marketing-campagne en betaalde daar inderdaad enkele duizenden euro’s voor. Kregen ze wel extra korting. Maar die foto’s konden ze vervolgens gebruiken op de website, op drukwerk en in vele andere situaties, waarbij we exclusiviteir hadden op die foto’s zodat we er een redelijk uniek ontwerp mee hadden. Merk-herkenning is geld waard.

      1. En die schade is de verkoopprijs.
        Alleen als je kunt aantonen (of aannemelijk maken) dat je die auto voor die prijs had kunnen verkopen. Ik zou zeggen dat de schade op z’n meest de marktwaarde is (dwz 10.000 plus wat kosten). Daarnaast kan de handelaar die auto nog steeds verkopen. Als de prijs in eerste instantie redelijk was geweest dan was hij misschien ook wel verkocht.

        Dan was er iets over exclusiviteit wat Getty zou verkopen. Maar het lijkt mij tamelijk lastig te verkopen. Ja tuurlijk is het leuk als je kunt claimen dat jouw site de enige is met die specifieke pinguïn. Soit, ik geef er 5 euro extra voor. Uiteindelijk wil de fotograaf zijn foto gewoon verkopen aan National Geographic, en dat is gelukt. National Geographic wil een mooie pinguïn tonen bij hun artikel, dat is ook gelukt. Who cares dat die foto ook nog op een creatieve manier ergens anders wordt gebruikt? De fotograag en NG waarschijnlijk niet. Alleen Getty die dollartekens ziet. Jammer genoeg publiceert Getty geen jaarcijfers, want ik ben wel benieuwd hoeveel ze verdienen aan de verkoop van afbeeldingen vs het afpersen van inbreukmakers.

      1. De uploader kan ik wel volgen. Die pleegt wanprestatie door een licentie aan te bieden die hij niet waar maakt.

        Maar hoe zit dat juridisch naar de Wikimedia Foundation toe? Ben je al gauw schadeplichtig alleen omdat iets op je site onwaar is? Is dat ook een vorm van wanprestatie ofzo? Wanprestatie op welke overeenkomst dan? Of is het een onrechtmatige daad???

        Daarnaast weet je met Wikipedia gewoon dat de informatie door iedereen geplaatst kan worden en dat niemand garandeert dat die informatie correct is.

        1. Ik zou het als onrechtmatige daad zien, maar wel vereisen dat we kunnen aantonen dat de Wikimedia Foundation ernstig onzorgvuldig is geweest. Zij zijn een zéér bekende en respectabele organisatie, dus zij kunnen niet zomaar wat zeggen en dan roepen “ja op internet kan iedereen wel wat roepen”. Zij zijn niet iedereen, zij zijn Wikipedia en wat in Wikipedia staat, dat klopt.

          (Ja ik wéét het, ik wéét het maar dat is de visie die mensen hebben op Wikipedia en dat wint het dan van de werkelijkheid. De Consumentenbond mag ook niet zeggen “wij hebben gewoon een mening”, hun status is hoog en daarmee de eis tot zorgvuldig handelen ook.)

          De vraag is dus hoe veel onderzoek men doet bij een geüploade foto. De foto even door Google en TinEye halen lijkt me wel het minste.

      2. Ik blijf mij ergeren aan de uitzonderingen op uitzonderingen in Artikel 3:86. De eis dat er sprake is van een fysieke winkel is niet meer van deze tijd, het feit dat auteursrechten zijn uitgesloten is ook aanstoot gevend.

        Als je kopers die te goeder trouw handelen wil beschermen, moet zo’n artikel niet tandloos maken met zo’n ruime uitzondering dat het vrijwel niet meer toepasbaar is. Voor auteursrechten schending is de uitzondering al helemaal nutteloos als iemand te goeder trouw heeft gehandeld. Als je aantoonbaar betaald hebt voor gebruik van een foto en je kan rekening nummers overleggen waarnaar het geld is overgemaakt of je kan op een website wijzen waarop het als CC wordt aangeboden, dan is de remedie stoppen met gebruik de oplossing, de rechten houder kan dan de aanbieder vervolgen en aansprakelijk stelen voor de schade.

        Alle mensen die zonder enige controle plaatjes van het internet plukken en gebruiken zijn dan nog steeds zelf verantwoordelijk. Jaren terug al gingen er cd’s met ‘gratis’ fotos voor uw website over de toonbank. Aangezien er geen enkele naamsvermelding bij stond heb ik ernstige twijfels bij die cd’s en ik heb ze nooit gebruikt. Maar niet iedereen houdt zich voor zijn lol op de hoogte van het auteursrecht. Wetgeving die massaal mensen die geheel te goeder trouw handelen strafbara maken en op kosten jaagd is gewoon slechte wetgeving.

  6. Overigens wil ik erop wijzen dat dit blog commercieel opereert en dus niet een simpele blogger is met een kleine beurs. Dit is een webshop die extra klanten werft via een blog. Ze handelen dus zakelijk en moeten dan gewoon de regels kennen. Tja, de aanname dat de betreffende meme onder het publieke domein of CC zou vallen is dan riskant. Maar dat ze worden aangepakt door Getty komt volgens mij omdat ze een commerciele partij zijn.
    Dit blog is namelijk geen normaal blog maar een blog bij een webwinkel dat zich op Europa richt. Dat betekent dat ze bedrijfsmatig en commercieel bezig zijn.
    Nou, nee Wim. Het blog waarop die gemankeerde vogel stond is Geeksisters.de. Dat is alleen gelieerd aan GetDigital.de in die zin dat de blogsters elkaar kennen via die gezamenlijke werkgever, die hun blog bovendien host. Dat enkele feit maakt het blog nog niet commercieel. Het verklaarde doel en de feitelijke inhoud zijn evenmin commercieel te noemen. Dat is weliswaar anders voor het zakelijke blog van GetDigital waarop achteraf over de kwestie werd gepubliceerd, maar Geeksisters zelf is niet eenvoudig als commercieel aan te merken.

    1. Ik wil eerst nog een opmerking maken over de prijs, want het betreft 868 Dollars en geen euro’s. Toch nog € 785. En het mag dan wel op http://www.geeksisters.de geblogd zijn maar die blijft een sterke relatie hebben met de commerciele website. Geven ze ook toe in hun blog. Maar geeksisters.de neemt wel meer risico’s met de beelden op hun site en ik heb het idee, als ik het goed lees, dat dit niet de eerste maal was dat men de auteurswet heeft overtreden. De twee sites ondersteunen elkaar sowieso en de werkgever is uiteindelijk ook de hoster ervan, dus die heeft de verantwoordelijkheid. Het maakt niet uit of het blog zelf niet-zakelijk is. Het is wel verbonden aan een commerciele instelling.

      1. Volgens betrokkenen €785,40, zoals boven geciteerd.

        De twee sites ondersteunen elkaar sowieso en de werkgever is uiteindelijk ook de hoster ervan, dus die heeft de verantwoordelijkheid. Het maakt niet uit of het blog zelf niet-zakelijk is. Het is wel verbonden aan een commerciele instelling.
        De impliciete gevolgtrekking dat het dus een commercieel blog betreft en het gebruik van het plaatje dus zakelijk was, is voor jouw rekening en staat op gespannen voet met de rechtspraktijk.

          1. Wim, jij kan wel je mening hebben, maar als die op gespannen voet staat met de rechtspraktijk, is het ook niet meer dan dat. Ik zie dan graag voorbeelden waaruit blijkt dat een rechter het ook zoals jij ziet.

            Ik vind jouw mening overigens wat vaag. Dat zou betekenen dat als ik mijn werkgever vraag of ik mijn website op zijn servers mag hosten en hij dat toestaat, mijn website opeens commercieel zou worden, terwijl ales wat ik er nu op doe mijn eigen vakantie fotos hosten. Wat vervolgens problemen oplevert met gebruikte frameworks die gratis zijn voor niet commercieel gebruik.

            Het lijkt mij dat om het een zakelijk en daarmee commerciële site te noemen, de werkgever zeggenschap moet hebben over de inhoud.

            1. Maar wie zegt dat de werkgever geen zeggenschap heeft over het blog? Ze hosten het en het wordt beheerd door werknemers van het bedrijf. Er staat ook op http://www.geeksisters.de/uber-uns/ een verwijzing naar de werkgever, hoewel het even zoeken is. Maar op http://www.geeksisters.de/sample-page/ zie je de bedrijfsgegevens van dit blog En de USt-ID en WEEE-Reg.-Nr komen overeen met die op https://www.getdigital.de/infos/impressum.html en dus is het beiden hetzelfde bedrijf. Ook delen ze hetzelfde adres alleen hebben ze ieder een eigen telefoonnummer. (Maar weer wel dezelfde fax.) En Philipp Stern is leiding-gevende voor beide sites. Of directeur of wat dan ook. Zo goed is mijn Duits nu ook weer niet. Maakt het uit dat 1 bedrijf twee websites beheert waarvan de een commercieel is ingesteld en de ander niet? Want daar komt het hier gewoon op neer… Naar mijn mening zijn beiden gewoon commercieel omdat er een bedrijf achter zit dat winst wil maken. Dat blog zal een bepaald doel hebben voor het bedrijf, ook al is dat niet erg duidelijk.

              1. Laten we het dan op een onvolkomen begrip van het Duits houden. Van diezelfde impressumpagina immers:

                Wie hängt die hier angegebene Firma mit Geeksisters zusammen? Geeksisters ist ein inhaltlich unabhängiger Blog, aber wir werden von unserem Arbeitgeber mit Resourcen wie z.B. technischer Betreuung unterstützt. Die Stern und Schatz GmbH trägt durch dieses Impressum außerdem das Risiko bei z.B. einer Abmahnung (was einem als Blogger ja leider schnell mal passieren kann). Wir möchten uns an dieser Stelle für diese Unterstützung bedanken!
                Er is niets onduidelijk over het doel, noch over de relatie tussen Geeksisters en GetDigital. Ze zijn daar open over. Natuurlijk is het eenvoudig iets over jezelf te beweren, maar de inhoud van Geeksisters is in overeenstemming met het geclaimde doel en uit niets blijkt inhoudelijke inmenging van GetDigital. Wie het tegendeel beweert zal dat toch met bewijsmiddelen moeten staven.

                1. Oh, dat stuk begrijp ik prima, hoor. Ze geven aan werknemers te zijn van het desbetreffende bedrijf en dat het blog door hun werkgever wordt bepaald, maar dat ze verder vrijelijk kunnen beslissen waar ze over bloggen… Lijkt mij sterk… Deze bloggers moeten blijven denken aan hun baanbehoud met alles waarover ze bloggen. Klachten over het blog schaden immers ook de werkgever ervan. En in dit geval moest de werkgever een aardig bedrag betalen voor een foutje van deze bloggers. Hoe dan ook, die werkgever is van invloed op dat blog dus kunnen ze ook nooit onafhankelijk bloggen. Het bedrijf is ook gewoon wettelijk verantwoordelijk voor dit blog en dat geven ze ook zelf toe. Het bedrijf is commercieel dus het blog is daar een onderdeel van.

              2. Dat is andere informatie dan alleen de werkgever host het blog dus zakelijk zoals je eerst stelde.

                Als het blog het BTW nummer van de werkgever vermeld, dan is het al een stuk aannemelijker dat het een commercieel blog uit hoofde van het bedrijf is, niet een priv’e blog van werknemers.

                1. BTW nummer in Duitsland? 🙂 Er zijn wel een USt-ID en een WEEE-Reg.-Nr die voor blog en webshop hetzelfde zijn en het dus zakelijk maken. En USt-ID is de Duitse variant van ons BTW-nummer. De WEEE-Reg.-Nr is de registratie voor de WEEE die gaat over het inzamelen van afgedankte electronica. Beiden zijn dus zakelijk.

  7. Ik ben nog even verder gaan kijken en kom bij de bron van deze foto, namelijk National Geographics en de fotograaf George F. Mobley. Vanaf hier kun je de foto ook delen via allerlei social media en staat er niets over auteursrechten bij vermeld, behalve dan de fotograaf en NG. Nou ja, “All rights reserved”. Maar doordat je de foto zo eenvoudig kunt delen vanaf NG is de foto dus ook fors aanwezig op het Internet zonder dat hierbij de auteursrechten worden geschonden. Er van uitgaande dat NG namens de auteur kan handelen…

    De foto is daarnaast op art.com, allposters.com en posterlounge.co.uk te vinden waar je posters ervan kunt kopen. Maar geen digitale versie. Ik vind het wel opvallend op hoeveel locaties je er een afdruk van kunt kopen maar geen digitale versie, terwijl de sociale media volgehangen kan worden met de digitale versie omdat National Geographics deze laat delen door de bezoekers.

    Maar goed, kennelijk mag de foto dus massaal gedeeld worden door de specifieke sociale media die NG heeft aangewezen. Dat verandert verder niets aan de auteursrechten. Dan is er nog de vraag of er een afgeleid werk van gemaakt mocht worden om deze in een commerciele website te gebruiken. Wel, de makers van de website durften de juridische strijd niet aan dus dat zullen we nooit zeker weten. Ik zie diezelfde foto ook op hdimagelib.com/adelie+penguins+eating?image=202852053 staan. (Expres geen link, want popups!) Ik denk dat ook zij gewoon de auteurswet overtreden maar niet aan te pakken zijn. De foto is mogelijk zoveel gedeeld door sociale medias waardoor deze nu overal op kan duiken terwijl men daar geen recht toe heeft. Genoeg overtreders dus, maar waarschijnlijk lastig om ze allemaal te vervolgen.

    1. Dit heeft me wat aan het denken gezet:

      Stel, een bepaald werk is op meerdere plaatsen beschikbaar: * Aanbieder A: beschikbaar onder een dure commerciele licentie * Aanbieder B: beschikbaar onder een vrije licentie (bijv. Creative Commons) * Op de website van persoon C

      Aanbieder A ontdekt de kopie op de website van persoon C, en eist dat persoon C de dure licentie betaalt. Persoon C claimt dat dit niet hoeft, omdat hij/zij al een licentie heeft van aanbieder B.

      Nu is de vraag of aanbieder A nog terecht iets kan claimen. Ik neem aan dat dat afhangt van of aanbieder B het recht heeft gekregen om het werk onder de vrije licentie beschikbaar te stellen. Nu is mijn vraag: bij wie ligt de bewijslast? Moet persoon C bewijzen dat aanbieder B het recht heeft om het werk onder die licentie aan te bieden, of moet aanbieder A bewijzen dat dat niet zo is?

      1. De eerste vraag is wie de auteursrechten heeft. Die partij mag zijn schade claimen. Wederverkopers kunnen normaal niet optreden tegen schending van het auteursrecht, omdat ze dat niet hebben (tenzij ze exclusiviteit bedongen hebben of speciale afspraken daarover gemaakt in het wederverkoopcontract).

        Als B gemachtigd is om licenties te verkopen, dan is het voor A niet mogelijk een claim te leggen. Er is dan immers een rechtsgeldige licentie vanaf de rechthebbende naar C. C moet bewijzen dat de licentie rechtsgeldig is (hoofdregel: wie zich beroept op een rechtsgevolg van een stelling, moet die stelling bewijzen) want C beroept zich op het rechtsgevolg “geen inbreuk maken”. Normaal staat in licenties “wij zijn gemachtigd u deze licentie te geven”, en dat is prima bewijs. Komt er echter een brief van rechthebbende R “wacht, wat, B, wie is dat”, dan heeft C een probleem. C zou dan hooguit op basis van die “wij zijn gemachtigd” zin een verhaal kunnen doen bij B, C heeft immers schade geleden door de onjuiste mededeling van B.

      2. De gedachtegang wilde ik ook gaan volgen maar gaat niet op bij het delen van de foto via sociale media. Immers, de sociale media worden nooit de auteurs maar krijgen alleen een gebruikers-licentie om de foto te kunnen delen met iedereen. Er worden geen andere rechten verleend dan alleen aan die specifieke media. En de manier van delen zorgt ook nog eens voor een nette naamsvermelding. Wie de foto dus van Facebook of Twitter af plukt houdt dus geen rekening met de auteursrechten van NG en de auteursrechten die de poster eventueel heeft. De sociale media zelf kunnen er verder ook niets mee omdat ze weten dat er alleen een licentie is voor het posten van de afbeelding. De persoon die de foto post heeft immers alleen een licentie voor het posten, verder niet. Dus Facebook kan de foto niet zomaar in een advertentie gebruiken, voor zover hun AV zoiets al toeliet. Het wordt pas interessant indien fotograaf F de foto via een dure aanbieder G aanbiedt voor de hoofdprijs en daarnaast ook via zijn eigen site een goedkope licentie aanbiedt. Persoon P kan dan de foto in licentie nemen via de goedkope site van F en G kan daar verder niets aan doen, behalve hun contract met F opbreken.

        Getty is feitelijk alleen maar een tussenpersoon in dit alles.

        Wat je je ook kunt afvragen is in hoeverre National Geographics rechthebbende is bij deze foto. De fotograaf is de auteur maar mogelijk dat NG als mede-auteur aan te merken is omdat ze b.v. hebben meebetaald aan de reis of materiaal hebben aangeleverd. Ik ben dan ook benieuwd wie bij Getty dus uiteindelijk het geld krijgt van deze licentie. De fotograaf of NG? Of allebei?

  8. Dat laatste (50/50) ligt geheel in de lijn van het werken met dit soort bureaus.

    Wat betreft de gedachte van Corné, toevallig heb ik op dit moment een zaak onder de rechter liggen waar de (vermeende) inbreukmaker zich er op beroept het beeld in kwestie (waarvan ik ex art 4 Aw. de maker en de arh ben) van derden te hebben gekregen. Belangrijker, de advocaat van de wederpartij zich beroept op vrijwaring in incident. Gelukkig heb ik mijn oorspronkelijke openbaarmaking met auteursrecht voorbehoud, plus het analoge grote dia nog in mijn bezit en bovendien nooit een licentie aan derden verstrekt. Interessant allemaal. Dank voor jullie discussie.

  9. Op TechDirt is de discussie ondertussen ook al losgebarsten…

    Belangrijk om te beseffen in deze kwestie is dat het betreffende blog een potentieel commerciele achtergrond heeft. Ook van belang is het feit dat het blog uiteindelijk heeft toegegeven omdat de mogelijke juridische kosten mogelijk veel hoger uit zouden komen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.