Mag je met een Kruidvat-GPS-tracker je kind in de gaten houden?

spotter-gps-tracker-kruidvatWeet altijd precies waar je kind is en maak contact in geval van nood, met de Spotter. Met die tekst adverteert de Kruidvat haar nieuwste product: een GPS-tracker die verbindt met een app op de telefoon van de ouders, zodat je altijd weet waar je kind is. Of je bagage (“Ideaal voor op vakantie!”), maar primair toch je kind als ik de advertentie goed lees. Dus u voelt hem al aankomen: eh, mag dat, met zo’n GPS-tracker je kind in de gaten houden?

Ook kinderen hebben recht op privacy, maar je zit dan wel meteen in een spanningsveld: als ouders heb je de plicht je kind op te voeden, en opletten hoe het gaat met je kind en waar die zoal uithangt, is deel daarvan. Die informatie botst met de privacy van het kind, en er is geen algemene regel die zegt dat het dan dús mag of dús niet.

In de gastblog van Noortje Mulder van afgelopen zomer ging het om meekijksoftware: chats en mails van je kind scannen. Hier gaat het om een minstens zo vergaande inbreuk: live zien waar je kind zich bevindt. Zoals Noortje het formuleerde:

[W]anneer gaat ouderlijk toezicht nu te ver? Deze vraag is lastig te beantwoorden, gelet op de dubbele rol die ouders hebben ten aanzien van de privacy van het kind. Enerzijds dienen zij het kind te beschermen, waardoor zij de privacy van het kind mogen beperken. In de meeste gevallen zal het beschermingsbelang van het kind een beperking van diens recht op privacy door de ouders rechtvaardigen. Anderzijds dienen zij zich niet onnodig te mengen in het privéleven van hun kind, laat staan bewust inbreuken daarop te maken.

Het belangrijkste is: opvoeden dient als doel te hebben het kind zelfstandig te laten worden. Je moet dus het GPS-volgen binnen dat kader kunnen verantwoorden. Waarom is dat nodig, en hoe wordt het kind er later beter van?

Bij een heel jong kind zou je kunnen zeggen, ik wil zien waar hij/zij is zodat ik bij verdwalen snel kan ingrijpen en het kind kan ophalen. Het kind leert dan zelfstandigheid (vrij rondlopen of -fietsen) maar er is een vangnet. Bij een wat ouder kind zal het minder snel gaan om verdwalen maar eerder om gaan naar ongewenste plekken of personen (“is mijn dochter nu alweer bij die rare gast die vier jaar ouder is”). Daar is ook wel een haakje naar zelfstandigheid te verzinnen, maar het wordt wel lastiger vind ik. Hoort bij zelfstandig worden niet ook een stuk je neus botsen en daarvan leren?

Dus nee, er is geen pasklaar antwoord of dit mag of niet. Het gaat om waarom je het doet, hoe oud je kind is en wat je wilt bereiken.

Hoe zouden jullie als kind (kies zelf je leeftijd) hebben gereageerd als je zo’n tracker in je tas had gevonden? En niet “wauw wat gaaf, die bestonden niet toen ik 9 was dus dan ging ik het gauw patenteren” maar het privacystuk dus 😉

Arnoud

24 reacties

  1. “Opvoeden” met behulp van een GPS-Tracker? Gewoon nonsens.

    Opvoeden doe je in direkt contact met je kinderen. De blik als aan tafel geklooit wordt, het machtwoord als het er om gaat regels te volgen, het voorleven van respect zodat je kinderen leren andere te respecteren, dat is opvoeden.

    Het volgen van je kinderen met GPS laat je alleen weten waar je kinderen zijn en niet wat ze doen.

    1. Je hebt gelijk. Leuk om te weten waar je kind uithangt, maar als je dit soort spullen nodig hebt om dat te weten is er wellicht iets anders loos. Je leert je kind o.a. dat het vertelt waar het is of naar toe gaat. Daar moet jij als ouder dan vertrouwen in hebben.

      In het algemeen geld met opvoeden: heb vertrouwen, laat los en weet dat het goed komt. Je niet verliezen in ‘maar de wereld is rot en er lopen rare mensen rond’, want dan heb je geen leven meer.

  2. Persoonlijk denk ik dat een wat ouder kind slim genoeg is om de GPS tracker gedurende schooltijd in het schoolkluisje te bewaren. Immers, het is een klein apparaatje en je hebt het niet echt nodig. En buiten schooltijd stop je hem gewoon in een struik of holle boom of desnoods onder een stoeptegel en dan kun je gaan en staan waar je wilt. Dat apparaat denkt dat je stil staat. In het ergste geval laat je hem achter in de bus en als je thuis komt beweer je dat je hem bent verloren. Kortom, kinderen die niet gevolgd willen worden weten wel hoe ze het uitschakelen…

    Maar goed, de GPS tracker heeft een ingebouwde alarmknop wat bij kleine kinderen enorm handig kan zijn. Ze kunnen hun ouders snel oproepen en de ouders weten meteen waar ze moeten zoeken voor hun kind. Het geeft een kind dan ook wel extra veiligheid want Mama weet het kind altijd te vinden als er iets is. En een school kan deze ook gebruiken als een kind een ongeluk heeft gekregen en de ouders moeten snel opgeroepen worden…

    Hoe zou ik het zelf als kind hebben gevonden? Wel, zie mijn eerste commentaar-regels. Er waren genoeg verberg-plekken in mijn jeugd voor zo’n apparaat en ik was heel handig met “slordig zijn” als ik iets niet leuk vond. “Sorry, mam. Ik ben hem kwijt geraakt!” “Sorry, mam! Hij viel zomaar in de sloot.” “Sorry mam, maar hij kwam zomaar onder de hamer…”. 😀

  3. Denk dat mijn moeder het nu soms wel zou willen, maar dat feest gaat niet door 🙂 Alhoewel ik het wel als veiligheidsmaatregel vanwege alleen sporten zou kunnen zien. Maar of moeders dan het kastje krijgt….

    Wij speelden altijd buiten, met een speeltuin van een paar vierkante kilometer zou het best handig geweest kunnen zijn om zo tegen etenstijd vindbaar te zijn. Van de andere kant lieten we het altijd weten waar we ongeveer naartoe dachten te gaan. Maar dat ongeveer he…

    Dat overziende denk ik dat ik geen probleem met gps tracker had gehad, maar in de puberleeftijd had ik het ding vermoedelijk wel ergens verstopt om later op te halen als ik iets ging doen waar ze niets van hoefden te weten 🙂 of oeps.. vergeten..

    In puberleeftijd hebben ze nu volgens mij allemaal wel een telefoon en vermoedelijk zelfs een smartphone. Dan heb je zelfs geen gps tracker nodig omdat je die op menig smartphone aan kan zetten. En die laten ze niet ergens liggen….. dus.. tja..

  4. Zoiets moet je natuurlijk in samenspraak met je kind en niet in het geniep doen. Dat betekent dus dat je uit moet kunnen leggen waarom het handig is, ook voor het kind zelf.

    Ik kan me bij jonge kinderen voorstellen dat het handig kan zijn. Het lijkt me een alternatief voor het opschrijven van je mobiele nummer (op hand/arm) wanneer je je in een drukke mensenmassa/grote speeltuin begeeft.

    Op een gegeven moment zal je kind zelfstandig genoeg moeten zijn. Geniepig volgen gaat een averechts effect hebben.

  5. Stel je bent een ouder met veel geld. Geef je kind een iPhone. Je kunt dan met ‘Find my iPhone’ uitvogelen waar de telefoon is (dus geen garantie dat kind & telefoon bij elkaar zijn). Als je toch al weinig vertrouwen hebt, dan voorzie jij de telefoon van een profile (in dat profile kun je die functie dan net niet uitzetten).

  6. Als ik als ouder geen gebruik mag maken van GPS of logging van internet gebruik van mijn kinderen, mag een overheid dat dan wel naar haar onderdanen toe?

    Ik ben het verder absoluut eens dat opvoeding direct gebeurt. Als je wil weten wat je kinderen hebben gedaan, dan vraag je ze dat. Als je ze iets verbiedt, dan luisteren ze naar je omdat jij de ouder bent. Dat dwing je af doordat op dat moment boven je kinderen staat. Je bent als ouder niet de vriend of vriendin van je kind, je bent de ouder. Veel mensen vergeten dit of willen het niet weten.

    1. Awww… Zo’n jong broekie als jijzelf zal toch echt nog beschermd moeten worden, hoor. Stel je voor, al die vreemde vrouwen die jou bij je moeder weg willen halen! Dat kan niet zomaar, hoor! 😛

      Overigens zou dit apparaat weer wel uitkomst kunnen bieden bij dementerende bejaarden. De noodknop kan als alarm worden gezien en verder weet je gewoon waar ze verdwaald zijn als ze weer de deur uit zijn gegaan.

        1. Mijn moeder heeft er eentje gehad: een DORA bejaarden-telefoon met noodknop. Best handig, totdat ze een Canta kocht en daar ritjes mee wilde maken en dus een routeplanner wilde. Die kon weer niet op dat mobieltje dus heeft ze een Android-telefoon met TomTom erop. Kan ze ook nog eens makkelijk mee internet-bankieren via de bank-App. (Nee, dat gaat goed! Mijn moeder is alleen oud, niet seniel! 🙂 ) Voor dementerende ouderen zijn sowieso vele oplossingen al bedacht. In de omgeving van Amsterdam is zelfs een compleet “dorp” gebouwd (Hogeweyk) voor dementerende ouderen waar ze in een vertrouwde omgeving verder kunnen dementeren en waar het verpleegkundig personeel gewoon in burgerkleding rondloopt en enkele “winkeltjes” beheert.

  7. Laat ik voorop stellen dat we dit soort dingen niet moeten willen reguleren. Dus stellen of het wel of niet mag. Opvoeden mag je ook slecht doen zonder er straf voor te krijgen, net als iedere junkie het recht heeft om een kind te krijgen. Is het wenselijk? Nee. Want een kind van een junkie heeft een veel grotere kans om zelf ook later onwenselijk gedrag te vertonen. Niettemin, moeten we er als maatschappij maar mee dealen.

    Zijn sommige ouders “overbezorgd” of laten ze hun kind niet “los”? Ook daarmee wil je als maatschappij goed mee omgaan, maar reguleren en afdwingen? Ik geloof er niet in.

    Zelf geef ik mijn zoon van negen een goedkoop mobieltje mee (15 euro en pre-paid kaartje) omdat ik inderdaad vaak niet weet waar hij in de wijk is, maar ik hem wel kan bellen en omgekeerd. Als hij later een iPhone heeft, dan zou ik inderdaad een de vrienden app willen gebruiken, hoe we met elkaar omgaan bepaalt dan zelf wel of hij dat doet of niet.

    Overigens heb ik nog een leuk “wow” geheimpje voor je. Als je een iPhone hebt, ga dan eens naar Privacy > Locatie instellingen > Systeem > Veelbezochte locaties. Geinig he?

  8. Als kind wil je graag zo snel mogelijk opgroeien en groot zijn. Een GPS-tracker gaat daarbij alleen maar in de weg zitten en zal inderdaad al snel thuisgelaten worden, ergens in de struiken belanden of wat dan ook. Mijn gymspullen bleven vroeger ook heel vaak spontaan op mijn kamer liggen. 🙂

    Inbreuk van privacy is een punt, al is mijn kinderloze mening dat je als ouder met je kind gewoon afspraken moet kunnen maken over hoe en waar je kind uithangt. 30 jaar geleden konden we het ook, en ofschoon de hedendaagse techniek het je een stuk makkelijker maakt om met iemand in contact te komen (mijn moeder moet overigens wel nog steeds wennen aan het feit dat ze mij overal kan bereiken en is één van de weinige mensen in mijn telefoonboek met enkel een vast nummer) moet je nog steeds zorgen zonder te kunnen. Leipe wacko’s had je vroeger ook, het is alleen dat je er nu meer en sneller over leest omdat je informatievoorziening sneller gaat.

    1. Mijn gymspullen bleven vroeger ook heel vaak spontaan op mijn kamer liggen.
      Dat werkte niet bij mijn gymleraar. Die liet je dan gewoon in je ondergoed of normale kloffie sporten. Vooral bij buitensporten. Of je werd naar huis gestuurd met een briefje voor je ouders, waarop de gymleraar even duidelijk maakte aan de ouders wanneer ik mijn gymkleren nodig had, zodat zij ervoor zorgden dat ik ze niet meer vergat. 🙂

  9. Als kinderen (peuters) erg klein zijn hou je ze fysiek in de gaten waar ze zijn. Iets groter met meer zelfstandigheid kan het toch wel handig zijn zo’n tracker, bijv. op vakantie op plekken die onbekend zijn en waar je makkelijk verdwaald. Bij grote mensenmassa’s ook, bijv. bij een evenement of festival.

    Ik heb in het verleden (Festival Mundial) nogal eens een uur op een bepaalde plek moeten wachten omdat mijn jongere dochter niet op de afgesproken tijd op de afspreekplek kwam opdagen. Niet dat ik me zorgen maakte over mijn dochter, maar meer de verloren tijd die het mezelf kostte om gebonden te zijn aan een bepaalde afspreekplek. (Met weglopen van mezelf zou ze mij niet kunnen vinden). Overigens in dat soort gevallen nooit stiekem zo’n apparaatje wegstoppen, maar altijd in overleg waarom.

    Hoewel, voor mijn schoonmoeder die met de hele familie mee op vakantie is geweest zou het wel handig zijn geweest. Die hebben we in haar koppigheid wel eens achtergelaten in de buurt van een parkeerplek onderweg in Zuid Europa, omdat ze was “gevlogen”. Had toen wel met mijn TomTom de plek vastgelegd waar we hebben geparkeerd als ze aan het eind van de dag nog niet uit eigen beweging terecht zou zijn. Ze heeft ons later die dag nog zelf gevonden. Door de plaatselijke politie afgezet. Die hadden het ludieke verhaal dat schoonmoeders geregereld werden achtergelaten 😉 Erna heeft mijn schoonmoeder zelf een “walkie talkie” aangeschaft om onderling contact te houden. (Nee, ze heeft geen mobiele telefoon).

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.