Gaat de Europese Commissie hyperlinks onder het auteursrecht plaatsen?

De Europese Commissie wil volgend jaar linken onder copyrightregels laten vallen, beweert een Duits lid van het Europees Parlement. Dat las ik bij Tweakers. Het snode plan kwam aan het licht door een gelekt document van de Commissie, waarin men jeremieert over onduidelijheid in de auteurswet en de wens dit aan te passen.

Het stuk waar parlementariër Julia Reda over valt, is volgens mij dit:

There are contentious grey areas and uncertainty about the way these concepts are defined in EU law, in particular about which online acts are considered ‘communication to the public’ (and therefore require authorisation by right holders), and under what conditions.

De Europese auteursrechtregels kennen de term “communication to the public” (mededeling aan het publiek) als tegenhanger van onze openbaarmaking. Als je een werk aanbiedt aan een ander publiek dan de rechthebbende voor ogen had, dan ben je aan het mededelen en dat vereist toestemming. In de Svensson-uitspraak bepaalde het Hof van Justitie echter dat een hyperlink géén mededeling is, omdat je daarmee geen ander publiek opentrekt. Het werk stond al op internet, dus heel internet kon er al bij, jouw hyperlink verandert daar niets aan.

Open vraag bij Svensson is nog wat er gebeurt als het werk illegaal op internet staat (waar nu vragen over liggen vanuit de Geenstijl/Playboy-zaak). Verder zit er nog veel onvrede bij krantenuitgevers over het structureel en grootschalig hyperlinken met snippets van hun nieuwsberichten. Men wil daar geld voor, maar aangezien ook dergelijk linken legaal is onder het auteursrecht, lukt dat niet echt.

Bij het lezen van de tekst krijg ik het gevoel dat het vooral daarover gaat. Verderop staat immers:

More broadly, the situation raises questions about whether the current set of rights recognised in EU law is sufficient and well-designed. For news aggregators, in particular, solutions have been attempted in certain Member States, but they carry the risk of more fragmentation in the digital single market.

Ik kan me niet serieus voorstellen dat de Commissie iedere hyperlink tot een nieuwe openbaarmaking gaat verklaren. Dan moeten ze lijnrecht in tegen het Hof van Justitie, en dat is een ahem nogal gedurfde stap. Het punt van de snippetafdracht is een open punt, waarmee je de Europese uitgeefindustrie kunt steunen (goed voor de banen van de burger) en Amerikaanse megalomane bedrijven kunt pakken (ook goed voor de bühne), dus dat zie ik nog wel enige kans hebben in de visie van de EC.

Dat ook een snippetheffing een raar idee zou zijn, geloof ik onmiddellijk. Maar het is beter om dáár tegen te ageren dan om te roepen “OMGWTFBBQ de hyperlink wordt illegaal”. Boy who cried wolf en zo.

Arnoud

28 reacties

  1. De Europese Commissie heeft er echter een handje van om regels nogal ruim op te zetten. De lobby van de content industrie (anders dan kranten/tijdschriften) zal dit haakje volop proberen te benutten en alsnog de commissie er van willen overtuigen dat linken naar illegale content/creëren van een groter publiek toch ook echt een halt toegeroepen moet worden.

    Kleine toevoeging op bovenstaande; Grote kans dat dit door een brede regelgeving invloed heeft op veel meer dan het bedoelde.

    Dus ja, reacties als “oh nee, de hyperlink wordt verboden!” zijn zeker van toepassing om in een vroeg stadium de burger-lobby actief te krijgen om een tegenbalans te vormen. Geen reactie; dan heeft de burger het niet gehoord, of vinden ze het niet erg, dus doorvoeren maar!

  2. Arnoud, Je slaat hier de plank danig mis. De Commissie kan wel degelijk tegen het Hof ingaan op dit punt, want het Hof heeft zich in Svensson op Europese Richtlijnen gebaseerd en niet op het Handvest van de Fundamentele Rechten. En de Commissie kan, als mede-wetgever een Richtlijn gewoon aanpassen (uiteraard in samenwerking met het Europees Parlement en de Raad van Ministers) en zo Svensson onderuithalen. En dat zal het Hof zonder meer respecteren, want dat is nu eenmaal een bevoegdheid van de wetgevende macht. Daarbij lijk je niet te beseffen hoeveel lobbygeweld er vanuit de content-dinosaurussen al in Brussel is losgebarsten, wat alleen maar erger zal worden.

    1. Walter, ik geloof graag dat het in theorie kan. Maar de Commissie gaat zelden lijnrecht in tegen een eerder gedane uitspraak van het Hof, en dat is wel wat er zou gebeuren als ze de hyperlink tot nieuwe mededeling aan het publiek zou verklaren. Daarom acht ik het zeer onwaarschijnlijk.

      Bovendien blijf ik zitten met de context van dat verhaal. Het gaat denk ik daarom niet om de hyperlink an sich, het gaat om een snippetheffing. Het doet dan juist schade volgens mij om te roepen dat men élke hyperlink wil gaan verbieden, dan word je ongeloofwaardig.

  3. Men wil daar geld voor, maar aangezien ook dergelijk linken legaal is onder het auteursrecht, lukt dat niet echt.

    Slecht argument. Iedereen wil overal wel geld voor krijgen. Maar wat is eerlijk en rechtvaardig?

    waarmee je de Europese uitgeefindustrie kunt steunen (goed voor de banen van de burger)

    Slecht argument. Goed voor de werkgelegenheid = slecht voor de economie. Als we met z’n allen de zelfde welvaart kunnen bereiken met minder werk=banen, dan zijn we efficiënter bezig. Mensen kunnen dan andere dingen gaan doen met hun tijd, om onze welvaart verder te vergroten.

    Amerikaanse megalomane bedrijven kunt pakken (ook goed voor de bühne)

    Ik betwijfel of het zo zal uitpakken. Amerikaanse megalomane bedrijven zullen ongetwijfeld de zelfde rechten krijgen onder Europees recht, en zouden er dus ook heel goed baat bij kunnen hebben.

  4. In de Svensson-uitspraak bepaalde het Hof van Justitie echter dat een hyperlink géén mededeling is, omdat je daarmee geen ander publiek opentrekt.

    Arnoud, ik meen me te herinneren dat het Svensson arrest een nuance maakt. Allereerst is de “mededeling aan het publiek” niet één op één vergelijkbaar met onze openbaarmaking. Onze openbaarmaking houdt namelijk ook het distributierecht in wat in de richtlijn onder art. 4 lid 1 valt.

    Daarnaast staat in Svensson volgens mij dat een hyperlink wèl een mededeling is, maar alleen geen mededeling aan het publiek. Publiek moet namelijk gelezen worden als “nieuw publiek”. Er is dus pas een mededeling aan het publiek als de link niet al voor het hele publiek openstond dus door maatregelen afgeschermd wordt.

    Het is ook om exact die reden dat Geenstijl/Sanoma zo interessant is, want dat er een mededeling is, staat volgens mij vast. De vraag is of er een nieuw publiek is. Het lijkt me van wel, want er is immers nooit toestemming door de rechthebbende gegeven. Het probleem is dat als het Hof dat bevestigend beantwoordt, het internet onwerkbaar wordt. Het is immers onmogelijk om alle links te controleren op toestemming van de maker. Dát het linken naar onrechtmatig materiaal verboden is (moet zijn) is voor mij persoonlijk evident. De vraag is dus welke toets er aangelegd gaat worden en hoe die past binnen het huidige kader van openbaarmaken. Visser vatte de toets voor de mededeling aan het publiek voordat Svensson tot stand kwam als volgt samen:

    D.J.G. Visser, “Openbaarmaken met ketchup”, AMI 2013/2, p. 51: Bij de ‘mededeling aan het publiek’ moet het gaan om een interventie of tussenkomst, die iemand bewust verricht en daarbij een centrale rol speelt waardoor een (enigszins) onbepaald publiek van enige omvang wordt bereikt of kan worden bereikt, dat ontvankelijk is om van het werk te genieten, voor zover dat publiek nieuw is, dat wil zeggen, niet is ingecalculeerd bij een eerdere voorafgaande mededeling aan het publiek óf wanneer sprake is van wederdoorgifte (aan hetzelfde publiek) via een andere techniek die niet slechts op ontvangstverbetering ziet. Het hebben van een winstoogmerk kan hierbij van belang zijn, maar is niet doorslaggevend.

    Met Svensson is alleen gezegd dat het publiek niet nieuw was, omdat het ingecalculeerd was omdat heel het internet één publiek is en er geen toegangsbeveiliging op zat. Ik zie niet hoe het Hof kan ontkomen aan het oordeel dat linken naar materiaal dat zónder toestemming is geüpload wèl mededeling aan het publiek is, maar ik zie ook niet hoe dat een realistische hanteerbare situatie oplevert.

    Kortom: help!

    1. Klopt. Volgens mij is het begrip ‘openbaarmaking’ dus nu in strijd met de Auteursrechtrichtlijn, omdat ze een exclusief recht gunt dat niet exact overeenkomt met de rechten die de Richtlijn aan rechthebbenden geeft.

      En ja, die nuance zit erin. Als er een afgeschermd publiek is, dan gaat Svensson niet op, en helaas hebben we in Bestwater nog steeds geen duidelijk antwoord over die situatie. Hopelijk zal de Sanoma-zaak die geven, en ik ben het meteen met je eens dat het goed misgaat als ze dan zeggen “per definitie wél een nieuw publiek”. Dan is iedere hyperlink problematisch tenzij je zéker weet dat het werk legaal online staat. Auteursrecht kent immers geen opzetcriterium, ook per ongeluk rechten schenden is een inbreuk.

      Wat mij betreft had dat criterium nooit zo geformuleerd moeten worden. Dit kan alleen maar tot ellende leiden.

      1. Zou je voor mij wat preciezer aan kunnen geven wat er ruimer is in openbaarmaking dan wat de richtlijn biedt? Ik zie zelf in ieder geval nog niet zo’n enorm probleem in het combineren van art. 3 en 4 Arl in “openbaarmaking”.

        Daarnaast: verbiedt de richtlijn een ruimere bescherming van auteursrechten eigenlijk? Kon dat zo snel niet vinden al komt zegt de HR in Ryanair/Wegolo volgens mij wel dat er naast het databankrecht geen ruimte is voor geschriftenbescherming, geldt dat dan ook voor het auteursrecht?

        Tot slot de lastigste vraag, maar ook het belangrijkste: Welk criterium, of in welke richting, zou jij wel graag zien? Ik ben heel benieuwd!

        1. Ik zat te denken aan die samenloop van distributie en mededeling, maar ik krijg het niet goed onder woorden welke nuance daar nu zit. Never mind.

          Maar ja, het Hof ziet de richtlijn als maximumharmonisatie, er mogen géén andere rechten worden uitgebreid en géén andere criteria voor bescherming. Infopaq I bepaalde al dat alleen “eigen intellectuele creatie” het criterium mag zijn, onze stempel van de maker mag dus in de prullenbak. Daarmee (en door Football Dataco) was ook de geschriftenbescherming exit.

          Ik zou de exclusieve rechten alleen gericht willen zien tegen partijen die daadwerkelijk zelf feitelijk kopiëren of zelf feitelijk een mededeling verzorgen waarmee het werk zelf door hun kanalen bij afnemers terecht komt. Netflix maakt dan openbaar naar hun abonnees, Youtube ook (maar ontsnapt aansprakelijkheid door 6:196c BW mits ze passief handelt) en een CDN zoals Cloudflare maakt niet openbaar omdat zij niet de verantwoordelijke partij zijn die de distributie initieert.

          1. Ik zou de exclusieve rechten alleen gericht willen zien tegen partijen die daadwerkelijk zelf feitelijk kopiëren of zelf feitelijk een mededeling verzorgen waarmee het werk zelf door hun kanalen bij afnemers terecht komt. Netflix maakt dan openbaar naar hun abonnees, Youtube ook (maar ontsnapt aansprakelijkheid door 6:196c BW mits ze passief handelt) en een CDN zoals Cloudflare maakt niet openbaar omdat zij niet de verantwoordelijke partij zijn die de distributie initieert.

            Ik ben het grotendeels met je eens, maar betekent dit dan ook dat een rechthebbende niet op zou kunnen treden tegen de Piratebay en Sanoma niet tegen Geenstijl? Ik vermoed dat het Hof onder andere heeft gekozen om een link tot mededeling te bombarderen om zo te zorgen dat een magnet link eronder valt omdat de Piratebay zelf geen data host.

    2. Dát het linken naar onrechtmatig materiaal verboden is (moet zijn) is voor mij persoonlijk evident.

      Mag ik zo vrij zijn om die evidentie open te trekken? Dat het internet werkbaar(*) moet blijven is volgens mij inmiddels belangrijker dan dat het auteursrecht moet blijven(**) functioneren.

      (*) met “werkbaar” bedoel ik: je moet gewoon je normale gang kunnen gaan op het internet zonder het risico dat je daarvoor veroordeeld wordt. Dat is inclusief hyperlinks plaatsen naar locaties met data waarvan je de auteursrechtenstatus niet kent. Of naar locaties waar eerst legale content stond, en later illegale content wordt geplaatst, om maar eens iets geks te noemen.

      (**) alsof het op dit moment wel goed werkt.

      1. Je hebt gelijk, ik zou het iets genuanceerder willen zeggen: Het bewust linken naar onrechtmatig materiaal zou evident verboden moeten zijn. Behoudens journalistieke noodzaak etc. maar daar hebben we al uitzonderingen voor (Ashby/Donald). Maar een piratebay bijvoorbeeld, zou je prima aan moeten kunnen pakken wat mij betreft. Dat het internet moet blijven werken, zei ik natuurlijk ook vrij duidelijk in mijn post. Dat is wat mij betreft het allerbelangrijkste.

  5. Als een hyperlink een openbaarmaking of zo je wilt een “communication to the public” (mededeling aan het publiek) zou zijn, dan zou naar analogie hiervan ook iedere analoge eindnoot- of voetnootverwijzing op dezelfde wijze beoordeeld dienen te worden. Of dit wenselijk is, laat ik aan de beoordeling van de lezer.

    Twee opmerkingen hierbij: De figuur van de “snippet” voegt hier wellicht een extra dimensie aan toe (citaatrecht). Een analoge verwijzing vereist enige lichamelijke follow-up en heeft op die (gezondheids)grond mogelijkerwijs een streepje voor bij enthousiaste bureaucraten 😉

    1. Dát een hyperlink een mededeling is, staat volgens mij vast sinds Svensson. Of het aan het publiek is, is, afgaande op de eerdere jurisprudentie, afhankelijk van de nieuwheid van het publiek. Misschien dat Geenstijl/Sanoma daar verandering in gaat brengen. Daarom is de toets zo problematisch voor het bestaan van het internet. De analogie met voetnoten gaat wat mij betreft zeker op, maar dat blijft het ook: een analogie. Hyperlinks zijn nu eenmaal digitaal en voetnoten niet. Bij knipselkranten was dat ook het enige verschil dat maakte dat de oude uitzondering voor papieren knipselkranten niet langer opging.

  6. In Spanje is dit al werkelijkheid, de ‘ Google tax’. Dus, geen links en geen ‘ snippets’ meer. Effecten waren onder andere: “…..a disaster for publishers. Traffic to small publishers dropped 14%, and some local news apps shut down” Dit was deels ook de bedoeling van de regering Rajoy. Die had wel wat greep op de traditionele media, maar veel minder op de onafhankelijke, kritische weblogs. Dus bedacht ze een maatregel die tot minder verkeer naar die kritische weblogs zou leiden. En als Google wél was blijven verwijzen (en dan dus ook gaan betalen) was het ook goed, want de bulk van dat geld zou niet naar de kritische weblogs gaan, maar naar bevriende, traditionele media. Win-win !

    http://arstechnica.com/tech-policy/2015/07/new-study-shows-spains-google-tax-has-been-a-disaster-for-publishers/

    1. Deze belasting is gewoon te zien als een inbreuk op het recht om zelf te bepalen hoe jij je auteursrechten wilt uitbaten, dus een vorm van ontneming. Ik denk dat het behoorlijk wat tijd kost, maar als je een voldoende grote pot hebt om hierover te proceduren, je uiteindelijk bij het Europees hof voor elkaar moet kunnen krijgen dat je als uitgever ervan wordt vrijgesteld. Alleen, wie van de kleine uitgevers en web-bloggers heeft hiervoor zo’n grote strijdkas?

  7. De meeste reacties gaan mij boven mijn pet aangaande de juridische achtergronden. Praktisch gezien heb ik wel vraagtekens met wat wel of niet toelaatbaar is, niet zozeer met verwijzingen naar hyperlinks, maar het deeplinken van bijvoorbeeld fotomateriaal, wat zover ik begrijp ook gezien wordt als “bestaand publiek” en “geoorloofd” in de wetgeving die nu geldig is.

    Geregeld zie ik foto’s als onderdeel van een nieuwsbericht letterlijk uit zijn verband gerukt, door het deeplinken van enkel een foto waarbij een andere redactionele tekst is toegevoegd voor wat IMO een “nieuwe plaatsing” van de foto op internet wordt gezien. De inhoud van een foto is dan duidelijk in een andere context geplaatst dan wat het oorspronkelijk als betekenis had bij de eerste plaatsing op internet. Nog afgezien van de juridische discussie van wel- of geen inbreuk op auteursrechten, worden mijns inziens de fundamentele morele rechten van de maker van de foto op grove wijze geschonden, omdat aan een foto een heel andere “werkelijkheid” en betekenis wordt gegeven dan wat de maker ooit heeft bedoeld. Volgens de nu geldende wetgeving wordt de schending van dit moreel gedachtegoed wat eenieder zich met een klein beetje gezond verstand kan indenken, niet beschermd.

    Misschien dat de nieuwe voorstellen in Europese wetgeving als zodanig zijn bedoeld om juist DAT te beschermen? Daar is het namelijk bij auteursrecht in eerste instantie om bedoeld. Niet zozeer om eventuele financiële winsten veilig te stellen van een oorspronkelijke maker, maar eerder het moreel gedachtegoed wat erachter zit.

    1. Ik geloof dat ik zulke morele rechten nog harder afwijs dan het auteursrecht als “financieel” recht. Ik zie het “recht om te remixen” juist als iets dat beschermd dient te worden, zelfs bij respectloze, beledigende remixes.

      Natuurlijk dient bij het “geremixte” werk niet een verkeerde indruk gewekt te worden over het auteurschap: dit zie ik als een “merkenrecht” van de auteur. Ook moet het portretrecht van geportretteerden gerespecteerd worden.

      1. Het verschil tussen de Amerikaanse insteek van een beperkt (in tijd en omvang) recht omartistieke productie te stimuleren voor het nut van de samenleving en het Franse idee dat je als auteur van een stuk een moreel recht hebt om te bepalen wat daarmee gebeurt.

        Het eerste idee kan ik mij volledig in vinden, even los van de veel te lange termijnen. Als ik dat tweede probeer te begrijpen wordt ik bijkans ziek. Wat dat tweede namelijk zegt is dat iemand anders een moreel recht zou hebben om te bepalen wat jij met jouw eigen gedachten en creativiteit doet. Als jij een verhaal hebt gelezen dan heb jij die kennis, maar omdat iemand anders dat verhaal verzonnen hebt mag jij daar moreel niets mee doen? Ronduit belachelijk!

        Dan is de gedachte dat je er nu niets mee mag om degene die jouw deze kennis heeft gebracht een kans te geven er wat mee te verdienen beter te verkroppen.

        Doe mij maar het Amerikaanse Copyright, maar dan met een termijn van 28 jaar met eenmalig verlengen met 28 jaar als je het actief gebnruikt en registreerd. Niet van die onzin als levenslang + x jaar, dat is niet nodig voor het bereiken van het doel.

        En ja, dat betekent dat Bert zijn oude fotos (http://blog.iusmentis.com/2015/11/09/mag-ons-dorpsforum-historische-fotos-van-het-dorp-publiceren/#comments) nog maar kort ten gelde kan maken. En dat ik van mening ben dat hij terecht al zijn rechtzaken heeft gewonnen. Immers gebrukt hij zijn foto’s actief, ze zijn gewoon tegen betaling te krijgen.

  8. In de Svensson-uitspraak bepaalde het Hof van Justitie echter dat een hyperlink géén mededeling is, omdat je daarmee geen ander publiek opentrekt. Het werk stond al op internet, dus heel internet kon er al bij, jouw hyperlink verandert daar niets aan.

    In de svennson zaak werdt die uitspraak toch gedaan over een link die een kopie was van een link op een andere site. Het hele internet kon er inderdaad al bij maar dat kon alleen omdat er al een publieke link was die het werk al geopenbaard had.

    1. Ik heb het maar even opgezocht. Overweging 20 in Svennson:

      het plaatsen van aanklikbare links naar beschermde werken moet worden aangemerkt als een „beschikbaarstelling” en derhalve als een „handeling bestaande in een mededeling” in de zin van die bepaling.

      Een link naar een beschermd werk is een mededeling. Klaar. Of het een mededeling aan het publiek is, hangt van meer dingen af waarvoor Svennson een aantal criteria geeft zoals de beschermingsmaatregelen als bijvoorbeeld een paywall. Als iets open en bloot met toestemming van de rechthebbende op internet staat, dan mag je daar gewoon naar linken omdat het hele internet als één publiek gezien wordt en je met je link dus geen nieuw publiek bereikt.

      1. Het grote bezwaar hierbij is, en waarom ik Svensson onbevredigend vind, is dat een link in principe niet meer is dan een referentie.

        Je zit als gevolg van Svensson met de kunstmatige situatie dat een trage, arbeidsintensieve, referentie (een referentie in een papieren tijdschrift naar een pagina in een ander papieren tijdschrift waarvoor je naar de bieb moet om het te lezen) geen mededeling is, en een snelle, gemakkelijke link (een hyperlink, emdedded of niet) wel een mededeling is.

        Het schuurt dat de snelheid/het gemak waarmee een een brondocument gevonden kan worden op basis van een referentie bepalend zou moeten zijn voor de beslissing ‘wel of geen mededeling’. Je zit dan op een glijdende schaal, en dat moet vermeden worden in het recht.

        1. Het grote bezwaar hierbij is, en waarom ik Svensson onbevredigend vind, is dat een link in principe niet meer is dan een referentie.

          De link is effectief het middel om toegang te krijgen tot de content Op het internet kun je geen content downloaden zonder verwijzing naar die content. Je het altijd een URI nodig.

          De URI is effectief een beetje wat de (web)winkel is voor boeken. Als je boek bij een uitgever in het magazijn ligt maar (nog) niet verkrijgbaar is in de (web)winkel kan het niet verkocht worden en is het effectief ng niet gepubliceerd. Als het boek in een winkelschap of op een site wordt aangeboden is het wel voor iedereen beschikbaar.

          1. Ook in de echte wereld kun je geen content krijgen zonder een referentie daarnaar, al is dat maar een vage referentie (dat nieuwe boek van die schrijver van Oorlog en Vrede waar ik zo’n positieve recensie over gelezen heb) in je hoofd.

            Oftewel je bestelt het boek op ISBN nummer, oftewel je zoekt het in de boekenwinkel of bibliotheek op auteur en titel.

            Ik beschouw een URI als een referentie, en een referentie is slechts een aanduiding van de ‘container’ van de content.

            Ik zou perfect hebben kunnen leven met een Svensson waarin ze hadden gezegd: een hyperlink is een referentie, maar vanwege de technische uitvoering die geassocieerd is met een hyperlink krijgt het het karakter van een herpublicatie.

            Er zijn eigenlijk twee noodzakelijke middelen om content te krijgen: Een URI en een middel om die URI te activeren. Die URI op papier afgedrukt is nog steeds een URI, maar heeft geen gevolg.

      2. Een link naar een beschermd werk is een mededeling. Klaar

        Precies het omgekeerde wat Arnoud dus beweerde op grond van dezelfde Svensson uitspraak Hij concludeerde

        In de Svensson-uitspraak bepaalde het Hof van Justitie echter dat een hyperlink géén mededeling is

  9. Ik weet het niet hoor… dit riekt meer naar symptoombestrijding dan dat er concreet iets wordt aangepakt.. Natuurlijk pak je ook met zo’n hyperlink wetje iets aan, maar dan toch aan de verkeerde kant (de ‘gewone burger’ is weer es de pineut) van waar het misgaat, waarnaast me te strak geformuleerde regelgeving ook nog eens makkelijk te omzeilen valt: “Kopieer het adres hieronder, plak het in de adresbalk van je browser en druk op Enter.” Iemand die oprecht interesse heeft in datgene wat je onder de aandacht brengt zal zich door die 3 handelingen echt niet uit het veld laten slaan. ….Ondertussen liggen we nationaal en internationaal te steggelen over wat we met die 350.000 (and counting) vluchtelingen gaan doen. Dat hele auteursrecht zal best belangrijk zijn, maar als je het mij vraagt zijn we het spoor bijster aan het raken.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.