“Die blog moet eraf want dat vonnis geeft een verkeerd beeld!”

angry-protestMet enige regelmaat is wat overdreven, maar het is meer dan nooit: klachten naar aanleiding van een blog over een of ander vonnis, door een daarbij betrokken partij die vindt dat de zaken verkeerd voorgesteld zijn. Had ik niet even contact kunnen opnemen, zodat ik de juiste feiten had gebruikt in plaats van de bizar verdraaide situatie zoals die uit het vonnis blijkt? Eh, nee.

Het is dezelfde reden als waarom ik liever niet blog over lopende rechtszaken. Het is moeilijk na te gaan wat echt de feiten zijn. De ene partij kan een hoop informatie geven, maar hoe weet je wat daarvan echt juist is en wat -ahem- enigszins in zijn eigen voordeel is voorgesteld? En de andere partij wil liever niets zeggen (bijvoorbeeld om het kruit te bewaren tot de rechtszaak) waardoor je dan al helemaal een vertekend beeld krijgt. Enige uitzondering voor mij is als het een grote geruchtmakende zaak is en ik het idee heb dat er voldoende openbare informatie is om een mening over te geven.

Vandaar dat mijn insteek altijd is: ik wacht op het vonnis en ik blog op basis van wat ik daar uit haal. De feiten zijn dus zoals de rechter heeft vastgesteld, en wat de rechter concludeert is de juiste oplossing van het verhaal. (Of niet, als ik het er niet mee eens ben. Maar als het goed is, blog ik dan altijd “de rechter zegt X en volgens mij moet het Y zijn”.)

Het is natuurlijk altijd mogelijk dat een vonnis de feiten verkeerd voorstelt, of dingen weglaat die eigenlijk essentieel waren en tot een andere uitkomst hadden geleid. Daar is hoger beroep voor uitgevonden. Maar voor een buitenstaander is dat niet in te schatten tenzij je het héle dossier gaat uitpluizen en je eigen beoordeling gaat maken. Dan ga je dus in feite het gerechtelijke proces nog een keer doen. Maar sorry, maar zó werkt het niet.

Dus nee, blogs gaan er niet af en worden ook niet geëdit op basis van achteraf aangedragen nieuwe informatie. En partijen bellen of ze een mening hebben over het vonnis voordat ik ga publiceren, hoeft ook niet. Een weerwoord bieden kan gepast zijn binnen de journalistiek maar is zeer zeker geen wettelijke eis, helemaal niet als er een objectieve bron is (zoals een vonnis) waar je gewoon op kunt varen.

Wat vinden jullie? Is dit redelijk, of ben ik hier te hardvochtig naar door een vonnis getroffen partijen?

Arnoud

25 reacties

  1. Persoonlijk zou ik zeker geen blogs verwijderen. Maar als een partij hier sterke gevoelens bij zou hebben dan zou het te overwegen zijn om die partij een alinea te gunnen. Dan moet je eigenlijk de andere partij dat ook gunnen.

    1. En dan achteraf, soms na weken… maanden…, een blog aanpassen? Een blog is toch vaak een eigen mening of zienswijze. Dat is dan binnen de vrijheid van meningsuiting denk ik gerechtvaardigd. Of heb je het nu over blogposts die willens en wetens een verkeerd beeld voorschotelen?

    2. Ik verwijder ook nooit wat, plaats hoogstens naschriften of vervolgartikelen. Dat ik iets geschreven heb, wanneer dat was en wat er toen stond, dat is geschiedenis en die verandert niet meer. (Behoudens domme kleine tikfoutjes.) Dat geldt ook als ik het er achteraf gezien zelf niet meer mee eens ben.

      Is een beetje een boekhoudersprincipe ook: in de boekhouding verander je niet een foute boeking, maar je storneert (= tegenboeking andersom) en brengt dan een nieuwe, juiste boeking aan. Of je voegt een correctieboeking toe met alleen het verschil.

      Zodat in elk geval het gebeurde altijd nog na te gaan is, zowel de fout als de correctie.

  2. Het is niet alleen redelijk, het lijkt me zelfs noodzakelijk voor dit blog.

    Je probeert op dit blog de wet uit te leggen. Als je dat doet aan de hand van vonnissen, moet je wel de feiten meenemen zoals de rechter die heeft vastgesteld. Op die feiten is immers het vonnis op gebaseerd. Ga je andere zaken mee nemen dan schep je een verkeerd beeld. Als de rechter echt de verkeerde ‘feiten’ heeft meegenomen dan had hij wellicht tot een heel ander vonnis gekomen en dan leg je dus de wet niet meer uit.

    De discussie of er een rechtelijke dwaling is geweest kan zich op twee punten richten: De rechter heeft de verkeerde ‘feiten’ gebruikt. Of de rechter heeft de feiten verkeerd geinterpreteerd. Dat eerste voegt niets toe aan dit blog. Dat tweede punt is heel belangrijk ook op dit blog. Een rechter die technologie niet begrijpt en verkeerd vonnist valt bij jou al snel onder zegt X maar had Y moeten zijn.

    Hoe zit dat overigens met jurisprudentie. Als een rechter echt een verkeerde interpretatie aan bewijs heeft gegeven, maar er komt geen hoger beroep. Heb je bij een volgende rechtzaak dan een extra zware horde te nemen, of moet een rechter het weer vers bekijken als jij feiten of bewijzen aandraagt dat die andere uitspraak feitelijk onjuist is.

    1. In een hoger beroep wordt de zaak opnieuw gedaan. In cassatie wordt uitgegaan van eerder vast gestelde feiten. Daarnaast is de ene rechter in beginsel niet gebonden aan de uitspraak van een andere rechter. Als er een verklaring voor recht is gevraagd natuurlijk wel.

    2. Een vonnis in eerste instantie (dus bij de rechter, zonder hoger beroep) wordt niet als hele sterke jurisprudentie gezien. Verder is in Nederland jurisprudentie sowieso niet formeel bindend, dus de rechter mag altijd zeggen “niet mee eens, dat doen we anders” hoewel dat wel de wenkbrauwen doet fronsen.

      Het lijkt me erg moeilijk om in zaak B feiten uit zaak A ter discussie te stellen. Ik zou eerder zeggen dat in zaak B de feiten anders liggen en dat daarom de juridische conclusie uit zaak A niet kan opgaan. Conclusies zijn immers gebaseerd op bepaalde feiten.

  3. Er zijn al meer dan eens vonnissen op deze blog besproken waarbij ik de eiser of gedaagde was (en daar ben ik niet trots op, ik had die rechtszaken liever helemaal niet gehad). In een van de gevallen was er al een blog gepubliceerd, terwijl het hoger beroep al was aangetekend, maar het proces nog niet onder de rechter lag. Het plaatsen van die blog heeft er toen mede voor gezorgd dat het resterende procesverloop anders heeft uitgepakt, dan zonder de blog erover.

    Een te vroege blog kan dus negatieve gevolgen hebben voor één van de partijen. Daarnaast mist er soms toch nog een hoop context. In bovengenoemde zaak waren er al een aantal zaken aan vooraf gegaan en bij elk vonnis gaat er toch weer een stukje informatie verloren over dingen die op zitting wel zijn besproken. In bovengenoemde uitspraak werd ook maar naar één andere uitspraak verwezen. De rechter doet zijn best om deze feiten wel samen te vatten, maar toch missen er soms stukjes in het vonnis die wel hebben bijgedragen aan de uitspraak.

    N.a.v. een van de blogs heb ik ook contact gezocht met Arnoud om een aantal vragen die hij in de blog stelde te beantwoorden. Arnoud heeft deze toen niet in zijn blog verwerkt en ik denk dat dat maar goed is ook. Zodra je van één partij input verwerkt, moet je dat ook van de andere doen. Doe je dat bij één blog, dan moet je dat bij allemaal doen. Ik denk dat je met je huidige werkwijze voorkomt dat men de rechtzaak nog zachtjes overdoet op de blog en dat men altijd in de comments kan reageren, indien ze dat nodig vinden. Er blijft dan een duidelijk verschil aanwezig tussen de objectieve mening van de blogger en de betrokken partijen.

    1. Het plaatsen van die blog heeft er toen mede voor gezorgd dat het resterende procesverloop anders heeft uitgepakt, dan zonder de blog erover.

      Dan vraag ik me toch wel af waar dit over ging en hoe het blog de zaak heeft beïnvloed. Heeft de blog “feiten” ontkracht?

      N.a.v. een van de blogs heb ik ook contact gezocht met Arnoud om een aantal vragen die hij in de blog stelde te beantwoorden.

      Die antwoorden had je toch ook als reactie kunnen geven?

      1. Een van de discussiepunten was hoe veel een bepaald stuk gelezen was. De rechter ging er van uit dat dit niet veel zou zijn, maar Arnoud liet dus zien dat dit anders was en door de blog gingen andere sites er ook over schrijven, waardoor het effect van het geschreven stuk veranderde en de schade veel groter werd dan oorspronkelijk werd aangenomen.

        1. Tom,

          De schade voor jou was wellicht groter, maar: Zoals ik het lees (maar ik ken de zaak niet) heeft de blog dus de waarheid aan het licht gebracht.

          Dat kan je natuurlijk vervelend vinden maar maatschappelijk is het natuurlijk alleen maar toe te juichen dat de waarheid aan het licht gebracht is.

          1. Mee eens, je hoort mij ook niet klagen. Het is alleen maar bedoelde om aan te geven wat de effecten van sommige blogs kunnen zijn.

            Ik ben dan ook een groot voorstander van Arnouds aanpak.

            @de andere Alex Zie nu pas dat je aangaf dat ik ook de antwoorden in een reactie had kunnen geven. Dat heb ik toen bewust niet gedaan.

            Los van dat de zaak nog liep, waren er mensen met erg krachtige meningen, voor beide partijen. Het voegde ook niets toe aan het stuk waar de blog zich op richtte, maar alleen maar aan de details en discussie over specifieke dingen uit de specifieke zaak.

    1. Ik zie het eerder als een principiele vraag die Anroud stelt.

      Zijn beweegredenen geen reactie vooraf van betrokkenen te vragen vind ik in orde. Zelfs als hij vraagtekens bij een vonnis plaatst, dan niet op basis van wat iemand buiten de rechtszaal heeft gezegd, maar op basis van de argumentatie die de rechter in het vonnis heeft voorgedragen. Principieel juist dus.

  4. Maakte een keer een verhaal voor de Groninger universiteitskrant over een lopende rechtszaak. Gunde beide partijen evenredig de mond, wat niet wegnam dat beide partijen na publicatie fors hun beklag deden bij de hoofdredactie. Omdat dit een bewijs was dat mijn verhaal het juiste midden hield, is de hoofdredactie vervolgens niet ingegaan op het verzoek om rectificatie en een eigen bijdrage door beide partijen.

  5. In de basis ben ik het helemaal met Arnoud eens dat er geen verplichting bestaat in te gaan op verzoeken tot aanpassing of verwijdering, maar de zaken waarvan nog hoger beroep open staat kunnen we een uitzondering afdwingen, in die zin dat wanneer er in hoger beroep of cassatie anders geoordeeld of gemotiveerd wordt, je als schrijver toch wel gehouden kunt zijn dat aan je blog toe te voegen, zeker in die gevallen waar de uitspraak duidelijk herleidbaar is naar een bedrijf of persoon. Ik heb het meegemaakt dat een strafrechtelijke veroordeling van cliënt breed uitgemeten was in de pers, terwijl er over de vrijspraak in hoger beroep niet geschreven was. Enige jaren later vroeg die cliënt een horecavergunning aan tegenwoordig is Google kennelijk een vertrekpunt voor de eerste toets. Het artikel over de veroordeling kwam bovendrijven, met als gevolg een aanvraag van een advies bij bureau Bibob en daarmee uiteindelijk een vertraging van meer dan een half jaar voor de vergunning afgegeven werd.

  6. Mooi dat je je principes even expliciet hebt gemaakt. Ik zie er ook weinig problemen in; een rechtelijke uitspraak moet je in principe kunnen vertrouwen en getroffen partijen kunnen altijd nog reageren op een blog-post als zij het geschetste beeld niet vinden kloppen. Ik zou het overigens wel interessant vinden om een beter beeld te krijgen van welke feiten een rechter niet meeneemt of (volgens betrokkenen) verdraait. In dat kader lijkt het me wel prettig als je op basis van nieuwe relevante en betrouwbare (!) informatie je blog zou editen (ik vermoed dat dat zelden het geval zal zijn).

  7. Hoewel ik daar weer principieel op tegen ben – Het Recht om Vergeten te Worden – lijkt mij dit toch de beste technische oplossing voor deze principiële kwestie. Beide Arnoud, en een klager die zijn/haar naam of levensonderhoud in Google vindt (met verouderde of onjuiste informatie) hebben een recht, en dat kan botsen.

    Daarom dan toch maar zoekmachines die dit soort verwijzingen uit haar index halen of veel lager ranken. Dit uit de index halen kan na een ingewilligd verzoek (en eventueel onder wettelijke verplichting), en het lager ranken is logisch als je de meest relevante, correcte en recente inhoud wil presenteren. Dus ondanks de authoriteit van Arnoud, en zijn recht om alles te laten staan zoals het is, kunnen bepaalde blogs lager of zelfs helemaal niet vertoond worden tijdens het zoeken. Iedereen blij, behalve ik?

  8. “Het recht om vergeten te worden” lijkt me nauwelijks een probeem op Arnoud’s blog. De namen van betrokkenen worden voor zover ik het zie niet genoemd; zijn blogs beginnen bijna standaard met “Een lezer vroeg me…”. Reacties zijn ook vaak zonder volledige naam.

    @Arnoud: zou je autonieme reacties wel anonimiseren of zelfs verwijderen als een reageerder (spijtoptant) daarom vraagt?

    1. Ik verwijder geen reacties, maar op verzoek vervang ik namen door pseudoniemen. Aangezien je vanaf moment 0 mag reageren onder pseudoniem, zie ik geen bezwaar tegen dat achteraf doen. De inhoud van een reactie verwijderen vind ik niet kunnen, omdat het een discussie betreft die je dan verstoort.

  9. Ik heb het zelf aan de hand met een partij met wie ik voor de rechter stond. Deze wederpartij meent nu ook van alles, oa in het gelijk gesteld te zijn. Op zich al apart als in datzelfde vonnis ook staat dat zij mij een schadevergoeding moeten betalen vanwege een domme actie. Hoe in het gelijk gesteld ben je dan helemaal? Ik krijg nu dus ook verzoeken om bepaalde reviews te verwijderen. Allemaal leuk en aardig, maar ik leg ze naast mij neer. Los van het vonnis mag ik nog altijd een situatie beschrijven en daar mijn mening over geven.

    Het hele probleem van in hoger beroep gaan omdat je vindt dat feiten niet juist zijn opgevat is wel een probleem. Als leek gaat mij dat flink wat centen kosten (want advocaat nodig) omdat ik die weg niet geheel zelf kan bewandelen. Sta je dan met diverse opvattingen in je vonnis die onjuist zijn.

  10. “Wat vinden jullie? Is dit redelijk, of ben ik hier te hardvochtig naar door een vonnis getroffen partijen?”

    Ja, vind ik redelijk. Hoor en wederhoor zijn een recht, waar ook een plicht tegenover staat, namelijk antwoorden, als je de kans krijgt. “Had even gebeld,” klinkt leuk, maar ik merk steeds vaker, dat de betrokkenen zich onthouden van commentaar, niet op de zaak ingaan of de ergste: zich beroepen op de privacy van de persoon, waarover de zaak gaat, terwijl die persoon aangeeft naar de media te stappen.

    Verder geldt niet ingaan op een lopende rechtszaak voor politici, maar niet voor burgers, waaronder journalisten.

  11. Ik begrijp dat je wil uitgaan van het vonnis zoals het er ligt en dat je partijen geen gelegenheid wil bieden om uitgebreid na te pleiten. Maar net als de Paus ben ook jij niet onfeilbaar Arnoud. Bij het duiden of samenvatten van een vonnis maak je altijd interpretatieslagen en als je erop wordt gewezen dat daar een onjuistheid inzit en je wordt ervan overtuigd dat dit commentaar terecht is, denk ik dat het goed is een gepubliceerde blog aan te passen of op z’n minst aan te vullen. Ik heb dat wel eens meegemaakt bij een andere blogger en was blij dat hij die bereidheid had, omdat daarmee een verkeerde precedentwerking werd voorkomen. En als partijen zich over een blog beklagen en melden dat er hoger beroep is aangetekend lijkt het me juist ook die informatie op te nemen.

    1. Feitelijke onjuistheden corrigeer ik graag, en een link naar hoger-beroepen komt er altijd in als ik ze tegenkom. Maar hoe kan ik op basis van aangedragen stukken van een partij nagaan of er feitelijke onjuistheden in mijn blog staan? Ik heb immers geen middel om de juistheid van die stukken te verifiëren. Hoe heb jij dat aangepakt in jouw situatie?

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.