En nu eisen sitevoorwaarden ook al je eerstgeboren kind op

ie-aagree-ezelGaan we weer: hee kijk, niemand leest websitevoorwaarden, zelfs als je erin zet dat je je eerstgeboren kind moet afstaan, gaat iedereen blindelings akkoord. Dat las ik bij Ars Technica. Leuk nieuwtje weer, maar wat mij betreft nieuwswaarde nul.

Al sinds het begin van internet staat iedere site bol van de gebruiksvoorwaarden. Ergens wel logisch, want er was bar weinig geregeld. Bovendien kwamen de eerste commerciële sites uit Amerika, en daar staat sowieso alles dichtgetimmerd met voorwaarden. Dus dat schept een precedent, zeker bij sitebouwers die denken “het zal wel moeten” en de tekst van de vorige site copypasten. Sorry, ja, ik ben wat cynisch.

Hoe dan ook, iedere site heeft dus voorwaarden. Ze komen allemaal op ongeveer hetzelfde neer: doe normaal en zeur niet. Ah sorry, ga ik weer. Ze komen allemaal op hetzelfde neer: je mag de dienst gebruiken, hij kan wijzigen of uit de lucht zijn, wij zij niet aansprakelijk en als je je wangedraagt dan gooien we je er van af. Precies – zeur niet en doe normaal.

Omdat ze allemaal hetzelfde zijn, en vooral omdat je in de praktijk toch weinig verhaal hebt, leest geen hond die voorwaarden. Je kent de site van reputatie, je weet dus ongeveer wat moderatoren of auteurs gaan doen en je merkt het wel als je foto wordt geblokkeerd of je bijdrage wordt aangepast wegens schending voorwaarden. Daar heb je die voorwaarden niet voor nodig. Ook niet omdat uiteindelijk er altijd staat “naar ons inzicht”, dus hoe dan ook hebben ze gelijk. Zeur niet.

Dit experiment bewijst dus niets nieuws, wat mij betreft. Het is een feit van algemene bekendheid dat voorwaarden niet worden gelezen. Desondanks: je zit er in principe wél juridisch aan vast. Het zijn algemene voorwaarden zoals de wet dat noemt, en die zijn ook bindend als ze niet worden gelezen. Zolang je ze maar had kúnnen lezen. Dat je dan twee jaar van je leven kwijt bent met al die voorwaarden is juridisch niet relevant.

Omdat het dan wel érg hard door kan schieten – ze zouden eens je eerstgeboren kind kunnen opeisen – kent de wet daar een paar correctiemechanismes voor. Algemene voorwaarden mogen niet onredelijk bezwarend zijn. Zo mag een dienst niet zomaar zijn aansprakelijkheid op nul zetten, dat is onredelijk bezwarend zonder héle goeie reden. De voorwaarden ineens 100% omgooien is ook onredelijk. En voor zaken als kinderen opeisen is er een nóg hardere juridische stok om mee te slaan: overeenkomsten in strijd met de openbare orde of goede zeden zijn nietig. Bestaan niet. Je kúnt niet contracteren dat je kind wordt afgestaan.

Vervelend blijft uiteindelijk wel dat je daarvoor naar de rechter moet. En als je dat niet weet of niet ziet zitten, dan kun je een probleem hebben als de site toch die voorwaarden gaat handhaven. Denk aan het opeisen van maandbedragen of het eisen van een schadevergoeding voor het een of ander. Dat is natuurlijk niet specifiek voor sitevoorwaarden, maar het is wel een probleem.

Wat mij betreft schaffen we het hele zootje dan ook zo snel mogelijk af, in ieder geval voor consumenten. Dat hebben we in feite al gedaan bij de ecommerce: het is wettelijk vrijwel 100% geregeld wat je mag als webwinkel. Je kunt alleen nog in het voordeel van de consument dingen anders doen, zoals een dertigdagenretourtermijn in plaats van de wettelijke veertien. Waarom doen we dat nog steeds niet voor online diensten?

Arnoud

7 reacties

  1. Waarom doen we dat nog steeds niet voor online diensten?

    Ik zou bijna zeggen, alsjeblieft niet. Een politicus die hier mee aan de slag gaat zal het verder willen trekken dan ‘zeur niet en doe normaal’ en dan krijgen we weer gedrochten (hoi cookiewet!). Dus niet gaan bepalen wat wel mag en niet mag maar wel eisen stellen aan de vorm.

    Misschien zou je algemene voorwaarden helemaal af moeten schaffen voor consumenten en moeten regels die anders zijn dan je verwacht bij een soortgelijke dienst/product in maximaal 20 puntsgewijze regels opgesomd kunnen worden. In een document kan je die 20 regels dan nog wel iets verduidelijken maar niet beperken.

    Dus voor een vakantie bijvoorbeeld: – Reservering is bindend en kan niet kosteloos geannuleerd worden – Betaling alleen via bank of creditcard en mogelijk in 2 termijnen, 35% direct en het restant uiterlijk 6 weken voor aanvang vakantie. – Klachten over de accommodatie dienen direct gemeld te worden en niet pas na de vakantie. – In- en uitchecken is alleen mogelijk op de vooraf overeengekomen tijdstippen. – Bij het uitchecken wordt eventuele veroorzaakte schade verrekend met de vooraf betaalde borgsom.

    Alles meer dan 20 regels mag genegeerd worden door de consument. Tevens niet meer dan 2 (bij)zinnen per regel.

  2. Vervelend blijft uiteindelijk wel dat je daarvoor naar de rechter moet

    Ik neem toch aan dat je hier op de gebruiker van die voorwaarden bedoelt ? En die doet z’n best maar als die met z’n voorwaarden in de hand naar de rechter wil stappen om m’n eerstgeborene op te eisen..

    1. Ik meen me te herinneren dat ook hier gewoon geldt “wie eist, bewijst”… dus als tegenpartij wil dat je daadwerkelijk je eerstgeborene offert en jij als klant hebt daar bezwaren tegen, dan moet hij toch naar de rechter omdat hij iets van je gedaan wil krijgen? Kom je trouwens bij een rechter weg met Arnouds giegeltoets? “Deze voorwaarden zijn zo absurd, ik dacht dat het de overblijfselen waren van een zieke 1 april grap”?

  3. Disclaimers onder e-mails zijn leuker. Daar kun je tenminste nog wat lol aan beleven door de afzender te bestoken met vragen over hetgeen er onder zijn e-mail stond.

    “kunt u bevestigen dat ik, meneer xxx, de bedoelde ontvanger ben” “ik zou mijn collega graag op de hoogte stellen van hetgeen u mij stuurde. mag ik deze e-mail aan hem doorsturen?” “kunt u mij de offerte alsnog per post sturen. volgens uw disclaimer bent u namelijk niet verantwoordelijk voor fouten in uw digitale offerte” enz….

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.