Oeps, op de wet zit in Georgia inderdaad auteursrecht

Het kopiëren of publiceren van de wet is in de Amerikaanse staat Georgia een inbreuk op auteursrecht, las ik bij Ars Technica. Ik blogde hier in 2015 over: ene Carl Malamud had de wetsteksten van de staat online gezet, en kreeg een claim wegens auteursechtschending aan de broek. Dat is nu bevestigd door de rechter, hoewel hij meteen in hoger beroep is gegaan.

Zowel in Nederland als in de VS geldt dat wetsteksten publiek domein zijn. Het lastige is alleen dat in enkele staten, waaronder Georgia, er geen officiële overheidspublicatie is van de volledige wetsteksten. Dit wordt door commerciële partijen gedaan, waarbij deze tevens annotaties toevoegen zoals verwijzingen naar andere wetsartikelen of relevante jurisprudentie. En die laatste is zeer belangrijk in de common law-rechtscultuur daar, zonder die jurisprudentie is de wet vaak niet te snappen. En het wegknippen van die annotaties is dus ook niet echt te doen.

Bijgevolg is dan onder lokaal recht het wetboek auteursrechtelijk beschermd, zodat Malamud deze niet zomaar mag overnemen. Ook niet met een beroep op fair use:

In the fair use analysis, the judge treated Public.Resource.Org harshly. Story made the extraordinary finding that Public.Resource.Org is engaged in “commercial” copying despite being a nonprofit, stating that the organization “profits” by “the attention, recognition, and contributions it receives in association with its copying and distributing the copyrighted OCGA annotations, and its use was neither nonprofit nor educational.”

Dat is natuurlijk wel érg overdreven en klinkt heel erg als een doelredenering: de wet is beschermd, dus mag het niet fair zijn om deze over te nemen.

In Nederland speelt dit gelukkig niet meer. In 1998 hadden we de zaak Vermande/Bojkovski, waarbij de laatste wetsteksten online zette van een CD-ROM van de uitgever Vermande. Die maakte bezwaar op grond van haar auteursrecht op de kopjes en dergelijke rond de wetsteksten, maar ook geschriftenbescherming (wat toen nog bestond). De rechtbank wees dat af, omdat Bojkovski alleen de wetsteksten zelf had overgenomen en daar geen rechten op zitten. Enige tijd later heeft Nederland besloten alle wetten zelf online te zetten – wetten.overheid.nl. Annotaties en verwijzingen zijn natuurlijk wel beschermd bij ons, maar die vind je in aparte bronnen.

Arnoud

11 reacties

    1. Dan maak je toch een eigen kopie die je sneller kan raadplegen. (of je huurt iemand in om dat voor je te maken). Echter wat jij simpel noemt is helemaal niets simpels aan. je hebt een grote bibliotheek met een zeer fijnmazig zoek algoritme, dat ook nog met veel bezoekers tegelijk moet werken en veel toevoegingen. Niet te snel oordelen over snelheid als je het zelf niet beter kunt (en dat betekent niet zelf kan maken of iemand kan betalen om het voor jouw te maken).

    1. Heb jij geen glazen bol om dat te weten te komen? Dat een wet/regel niet van toepassing zou moeten zijn als je hem niet op een redelijke manier kunt kennen ben ik overigens wel voorstander van. Of dat het gevolgen zou moeten kunnen hebben voor een eventuele straf. En de wet/regel kennen gaat om of je moet weten of iets niet mag, niet om de eventuele straf.

      Hoe je dit kunt/moet regelen voor mensen met bepaalde beperkingen weet ik overigens niet. Als iemand niet kan lezen zou je een opname kunnen gebruiken, maar als iemand ook niet kan horen wordt het lastiger.

  1. Rechters moeten zo nog uitkijken met welke vonnissen ze openbaar uitspreken. Voor je het weet plegen ze zelf dus auteursrechtenschending en mag de Staat (de belastingbetaler) dus de knip trekken. Het wordt echt steeds absurder. Hoe ver gaat dit? Zou grappig zijn als zo meteen vonnissen moeten worden vernietigd of herzien alleen omdat er te veel werd geciteerd uit een wet en de auteur dat dan eist…

  2. Alleen jammer dat dit alleen gaat over wetten en niet over stukken met de status van wet geen wet zijnde. Oftewel NEN normen. Die blijven helaas auteursrechtelijk beschermd omdat anders het NNI geen inkomsten meer heeft.

  3. Naar mijn mening moet de wet kenbaar zijn: iedereen die onder een wet valt heeft het recht om die wet te kennen. Dat recht heb je ook al als je geen licentiegeld betaalt; er mogen geen voorwaarden (zoals het betalen van een licentie) verbonden zijn aan het recht om de wet te kennen. Omgekeerd, als iemand een wet niet kan kennen, dan mag die wet ook niet in het nadeel van die persoon worden toegepast worden. Omdat er zoveel verschillende manieren zijn waarop je benadeeld kunt worden door het niet kennen van een wet (een ander klaagt je aan voor een wet die je niet kent, je had een ander aan kunnen klagen voor een wet die je niet kent, een wet had jou bepaalde rechten gegeven maar je was daar niet van op de hoogte enzovoorts) moet gewoon elke wet kenbaar zijn voor iedereen.

    Dingen die het kenbaar zijn van de wet verhinderen zijn bijvoorbeeld:

    • auteursrecht op / geheimhouding van wetteksten

    • auteursrecht op / geheimhouding van normen die per wet verplicht worden gesteld

    • onbegrijpelijk zijn van wetteksten of andere teksten die per wet af te dwingen zijn (zoals octrooien)

    • te omvangrijk zijn van wetteksten of andere teksten die per wet af te dwingen zijn (zoals de enorme octrooi-database)

    1. En hoe kijk je naar wetten (of teksten die daar een onderdeel van uitmaken) in een taal die onredelijk zijn om te verlangen dat iemand die machtig is in het betreffende gebied? Zo is het naar mijn idee onredelijk om aan te nemen dat iedereen in Nederland Engels of Chinees kan. Uitgaan van Nederlands heb ik dan minder moeite mee, hoewel het goed zou zijn als rekening gehouden wordt met streekgebonden talen (bv Fries) om een kopie van de wet in beschikbaar te stellen.

      1. Natuurlijk moet een wet beschikbaar worden gesteld in de taal of voldoende van de talen van het gebied waarin de wet van toepassing is, zodanig dat een grote meerderheid van de onderworpen mensen de wet kan begrijpen. In Nederland zou je een wet moeten publiceren in het Nederlands, het Fries en wellicht in het Engels voor de in Nederland verblijvende buitenlanders. De vraag is: hoe ver moet je gaan? Moet de wet ook vertaald worden in andere talen voor die paar mensen in Nederland die misschien niet bovengenoemde talen begrijpen? Ik denk dat, als je een beetje wilt mee komen in Nederland, je sowieso Nederlands, Engels of Fries moet kennen, dus dat het geen extra moeite is als je van mensen in Nederland vraagt dat ze de wet in één van deze talen tot zich nemen.

        Nu ik er over nadenk: misschien is Papiamento ook wel een taal die in dat rijtje thuis hoort, voor zover wetten van toepassing zijn in onze Caraïbische eilanden.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.