Terugblik: Gaat Getty Images procederen in Nederland?

Vanwege mijn vakantie deze week geen nieuwe blogs. In plaats daarvan een terugblik op de afgelopen tien jaar: ik heb vijf populaire blogs geselecteerd en kijk er anno 2017 graag nog eens naar met jullie.

Vandaag: Gaat Getty Images procederen in Nederland?, met verreweg de meeste reacties ooit (924 stuks).

In 2009 blogde ik over de diverse blafbrieven die het stockfotobedrijf rondstuurde naar alles en iedereen dat een foto van haar zou gebruiken. Ik heb er tientallen gezien, met bedragen variërend van enkele honderden tot vele duizenden euro’s. Allemaal verstuurd vanaf het Ierse Getty, en vaak ook nog alleen in het Engels. Maar wie de foto meteen weghaalde en niet in discussie ging, hoorde er niets meer van.

Nu lijkt daar verandering in te zijn gekomen. Hoewel Getty Ierland nog steeds brieven stuurt, is nu ook het Nederlandse Van der Steenhoven Advocaten (“Een gerust gevoel”) bezig met het leggen van eisen. En dat wijst er toch wel op dat men wil doorpakken: een Nederlandse advocaat huur je als Iers bedrijf niet in te blaffen maar om te bijten.

Jaja, Getty Images. Bekend en berucht, grootproduceerder van blafbrieven waarin mensen van klein tot groot werden gesommeerd om bedragen tot vele duizenden euro’s te betalen wegens inbreuk op auteursrechten. De aanleiding: “even snel een plaatje van Google” en geen idee hebben dat je daarmee tegen auteursrechten aanloopt.

Getty heeft bij mijn weten nooit doorgepakt. Het bleef altijd bij schikkingsbrieven, en volgens mij hebben ze ondertussen al wel tien advocatenkantoren versleten in hun pogingen Nederlanders aan te manen. Naast diverse Nederlandse kantoren duiken ook af en toe Brusselse advocaten op (die om een of andere reden vaak “Welnu” in een sommatie verwerken) en ook Engelse kantoren hebben hier geblaft.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je vrij van risico’s plaatjes kunt pakken voor bij je blog, boek of wat dan ook. Er zijn wel degelijk fotografen die doorpakken, en ook stevige bedragen eisen (en vaak krijgen) bij de rechter. Zie mijn blog uit 2015 over de jurisprudentie en wat je wel en niet voor risico loopt. Maar Getty, nee.

Hoe beheren jullie de rechten op foto’s die je gebruikt?

Arnoud

32 reacties

  1. Voor websites waar ik bij betrokken ben zijn er twee type foto’s die we gebruiken. Standaard stock-foto’s, gedownload & betaald bij een van de grotere stock-foto-bedrijven. Ten tweede gebruiken we veel (actie-)foto’s die door onszelf gemaakt zijn. Hierbij zorgen we dat we de oorspronkelijke foto’s bewaren, zodat je altijd kan bewijzen dat het een eigen foto is. Ik denk dat we zo behoorlijk safe zitten.

    1. Zeker, maar altijd de te publiceren foto is kleiner uitsnijden zodat de moeder-opname rondom, meer beeld heeft. Ik heb het meegemaakt dat een inbreukmaker beweerde dat zijn exemplaar het origineel was en ik dus de inbreukmaker was. Gelukkig kon ik dat op een andere manier weerleggen maar zoiets zal mij niet meer overkomen. Ik overleg bij de eis soms ook zwart/wit prints en bied aan op eerste afroep van de rechter de originele exemplaren in f.c. of flinke crops dus, bijv. ter comparitie te overleggen. Zo ga je overigens ook wat anders tegen deze materie aankijken.

        1. En dan ga je met een USB stick naar de rechtbank om met de kort college de rechter te overtuigen? Dat kan natuurlijk, maar hoe te handelen tijdens de voor-rechtelijke fase waar je tot schikking probeert te komen? Zo gaat het toch in 9 van de 10 zaken? Misschien een low-res van het grotere beeld?

          1. Ik denk dat wij verschillende uitgangspunten hebben. Ik gebruik mijn foto’s alleen zelf of wanneer ik ze in opdracht maak (gebeurt zelden) dan krijgt deze persoon er ongelimiteerd gebruiksrecht bij van mij. Het is voor mij een hobby, dus ik zal toch nooit inkomsten uit de exploitatie halen omdat ik daar geen tijd aan wil besteden. Ik heb de raw bestanden dan ook alleen om mijzelf tegen valse claims te beschermen en zal dus nooit schikken.

            En ja ik heb een keer een claim gehad in mijn abuse box. Daar had iemand blijkbaar tineye gebruikt en niet verder gecontroleerd. De foto’s verschilden wel een klein beetje, maar tineye zag de mijne als een verkleining van de zijne. Een mailtje terug was voldoende om dat op te lossen.

            Het gaf voor mij wel aan dat er fotografen zijn die niet echt veel tijd steken in verifiëren van een claim en dat het dus goed is om alle orginele raws goed te archiveren.

  2. Bij een vereniging waar ik bij zit gebruiken we alleen foto’s waar we toestemming van de fotograaf hebben. Deze toestemming is minimaal per e-mail gegeven, een brief met handtekening mag ook. Mondelinge toestemming is in ieder geval niet genoeg.

    Vaak zijn de fotografen tevens lid van de vereniging. Maar dan nog willen we een e-mail met toestemming hebben.

  3. Ik heb een goede, digitale camera en daarnaast CGI software om zelf de afbeeldingen te renderen die ik nodig heb. Misschien geen super-professionele kwaliteit maar dat hoef ik ook niet te verzorgen. Ik bouw alleen de websites, de eigenaars van die sites zijn verantwoordelijk voor beter beeldmateriaal als ze mijn werk niet mooi vinden… 🙂

    Daarnaast vraag ik mij af of Getty uiteindelijk wel kan procederen binnen nederland omdat Getty niet de auteur is van al die afbeeldingen maar alleen namens de auteur optreedt. Omdat auteurs buiten Getty om ook licenties hebben kunnen verkopen (of hebben weggegeven als Creative Commons) is het natuurlijk belangrijk dat Getty kan aantonen dat de auteursrechten geschonden zijn.

    Daarnaast is het in Nederland eigenlijk niet mogelijk om super hoge claims te kunnen eisen en tevens te krijgen. Getty kan niet zomaar een hoge prijs noemen en daar nog eens een forse boete bovenop gooien omdat de rechter in Nederland daar niet snel mee akkoord gaat. Immers, het bedrag moet beperkt blijven tot de uiteindelijke schade en geen cent meer. Dat maakt procederen niet winstgevend genoeg.

    Verder zal ieder proces uiteindelijk ook de publiciteit kunnen behalen en zo Getty een extra negatieve reputatie opleveren. Potentiële klanten kunnen dan mogelijk Getty gaan boycotten en andere bronnen gaan gebruiken. Ook de schikkingsbedragen kunnen dan publiekelijk bekend worden en indien deze lager zijn dan de bedragen die Getty claimt dan zal dat voor velen reden kunnen zijn om maar het proces af te wachten en dan aan te tonen dat Getty onredelijke vergoedingen claimt…

  4. Allereerst, Arnoud: PRETTIGE VAKANTIE en een beetje droog weer! Bravo Jean-Paul en Mark. De wereld is verbeterd!

    Ik parkeer ook wel eens door onoplettendheid verkeerd en dan betaal ik (als ik echt geen excuus weet te bedenken), maar snel om het nog sneller te vergeten. Afgelopen week nog in Utrecht: reguliere parkeerbelasting E 2,53, boete E 63,53. Wie klaagt er over toeslagen van de fotografen wegens regeling achteraf? Maar met het ongevraagd gebruik van andermans foto’s wordt het pas echt vervelend als inbreukmakers onwelwillend, ja zelfs onbeschoft gaan doen. En ook dat heb ik afgelopen week nog meegemaakt. Als heldere vonnissen niet overtuigen dan rest mij Getty veel succes te wensen.

    1. Denk je er ook zo over als er een bord stond met de tekst “gratis parkeren”? En dat de gemeente dan zegt dat dat bord niet van hun is en dat je maar bij de gemeente had moeten informeren, omdat zij de eigenaar zijn van de grond, hetgeen je mooi had kunnen opvragen bij het kadaster.

      1. En dan is er nog maar 1 plek waar je het op hoeft te vragen. Een dergelijk register is er niet rond foto’s en maakt het dan ook lastig/onmogelijk om het uit te zoeken als je bron hem al ergens vandaan heeft zonder de juiste toestemming.

        1. Mark, je idee klinkt sympathiek maar met miljoenen, en in het digitale tijdperk miljarden beelden, is dat moeilijk of niet uitvoerbaar. Iedereen vergeet dat je voor gebruik van werk van anderen gewoon toestemming moet hebben van de maker (art. 2 Aw.). Wat voor onredelijks is daaraan? Er zijn nu velen die het risico van inbreuk bewust nemen. Een controle instituut gaat ook geld kosten. Zie je bewuste inbreukmakers daarvoor gaan betalen?

          1. Bert ik snap je probleem. Maar probeer het ook even vanuit de kant van de website beheerder te bekijken. Je vindt op internet een mooie foto en onder die foto staat dat je een gebruiksrecht kunt kopen via die site door een klein bedrag te betalen of dat gebruik gratis is. Bijvoorbeeld een foto op Wikipedia met een licentie die je rechten geeft om deze te verspreiden volgens Wikipedia (onder voorwaarden anders dan geld). Echter hoe weet je als website beheerder van een andere website dat de vermelding mbt de licentie op Wikipedia juist is? Stel je gebruikt deze foto zelf ergens op een andere site en voldoet aan de voorwaarden zoals vermeld (autheur vermelding, zelfde licentie vermelding, etc) en vervolgens komt een fotograaf dat deze graag geld wil ontvangen ivm de rechten. En in plaats van Wikipedia kun je elke andere bron gebruiken die roept dat ze de rechten heeft of iemand hebben die roept de fotograaf te zijn terwijl deze dat niet is. Er hoeft geen sprake te zijn van opzet of onwil.

            Bert zie je ook het probleem waar website beheerders mee te maken krijgen?

  5. Rb.’s-Hertogenbosch, 11 januari 2006, ktr. mr. J.F.M. Pols , ECLI:NL:RBSHE:2006:AU9504: r.o. 5.2: Gesteld noch gebleken is immers dat P. bevoegd was namens eiser toestemming voor plaatsing van de foto op internet te geven. r.o. 5.7 …… Dat de foto door een derde aan gedaagde is toegestuurd en dat hij daardoor op het verkeerde been is gezet, staat in de verhouding tussen gedaagde en eiser niet aan de toerekening van de schade aan gedaagde in de weg.

    Rb. Midden-Nederland, locatie Utrecht, 23 maart 2011, ktr. mr. J.P.H. van Driel van Wageningen, LJN BP9322, zaaknr. 281315 / HA ZA 10-237, r.o. 4.6: Dat sprake is van geringe inbreuk en/of dat gedaagde te goeder trouw was, is voor toewijzing van de vorderingen niet van belang omdat de Auteurswet daaraan, in ieder geval voor de toewijsbaarheid van de gevorderde bevelen, geen gevolgen verbindt.

    Rb. Rotterdam, 10 augustus 2012, ktr. mr. P. Vlaswinkel, Dijkstra vs. NoRisk Parking, zaaknr. 1321765 CV EXPL 12-8738, IEPT20120810 r.o. 4.5: Ook indien het gebruik van de foto te goeder trouw is gebeurd, en zoals door NoRisk Parking is gesteld een ‘onmissie’ was, levert openbaarmaking zonder toestemming van de rechthebbende een inbreuk op het auteursrecht op. Bij dit laatste vonnis wijst de kantonrechter overigens drie keer het basistarief toe als toeslag wegens regeling achteraf. Eiseres vordert voor dit onderdeel slechts één keer toeslag.

    1. Bert, doe me een lol en hou op met quoten uit vonnissen alsof dat een discussie beslecht. We zitten net middenin een ethisch-morele discussie over welke vorm van vertrouwen je mag hebben en hoe de maatschappij om moet gaan met het auteursrecht en dan kom jij met een vonnis uit 2006 over toerekenbaarheid van schade. Dat wéten we. De vraag is, is het maatschappelijk en moreel terécht dat Rb.’s-Hertogenbosch, 11 januari 2006, ktr. mr. J.F.M. Pols , ECLI:NL:RBSHE:2006:AU9504 in r.o. 5.2 bepaalde dat het feit de foto door een derde aan gedaagde is toegestuurd en dat hij daardoor op het verkeerde been is gezet, in de verhouding tussen gedaagde en eiser niet aan de toerekening van de schade aan gedaagde in de weg staat. Waarom hebben we geen rechtssysteem dat zegt, gezien het gewekte vertrouwen moet fotograaf zich maar tot die derde wenden? Is het standpunt van die Rb. wel passend anno 2017 in de informatiemaatschappij? Dát is de discussie die ik hier wil voeren.

      1. Geen ‘vertrouwen’ zonder inachtneming van art 2 Aw. Als je de fiets van je buurman wilt lenen dan vraag je hem daar om. Als je de pen van je collega even wilt gebruiken idem. Hoeveel meer geldt dat voor intellectueel eigendomsrecht dat nota bene bij wet is vastgelegd. En de quoten bedoelde ik te slaan op ’toestemming’, of niet natuurlijk. En sinds wanneer ontkracht de periode van elf jaar een fraai vonnis?

        1. Je ziet een fiets staan voor het huis van de buren, de fiets zit niet op slot. Je belt er aan en vraagt of die fiets van hun is en of je die mag lenen. Vervolgens krijg je een verwijt van diefstal aan je broek, want de fiets bleek niet van de buren te zijn. Hoe zou je dat vinden? Je vraagt toestemming en iemand geeft die en zegt ook de eigenaar te zijn/de toestemming te kunnen geven. Die situatie kom je met materiaal op internet (helaas) vaak genoeg tegen.

          1. Lijkt mij simpel: jij geeft bij de politie aan dat jij toestemming had gekregen van de buren. Die gaan het vervolgens verder controleren en mogelijk ontkom je daarmee strafrechtelijke vervolging maar niet de civielrechtelijke vervolging omdat jij de fiets hebt beschadigd. (Lekke band, fietsbel eraf gesloopt, etc.) De eigenaar zal deze schade moeten aantonen en moeten bewijzen dat jij die schade hebt veroorzaakt (foto’s van de fiets voor en na de diefstal, financiële schade door misgelopen licentie bij foto’s) en jij mag dan vervolgens die schade gaan vergoeden.

            Alleen, die schadevergoeding die jij hebt moeten betalen kun je vervolgens proberen te verhalen op die buren. Jij moet dan aantonen dat jij in goede trouw hebt gehandeld en dat de buren jou hebben voorgelogen. (Gesprek opgenomen met je mobieltje?) Vervolgens presenteer je de buren met die rekening verhoogd met je eigen kosten die je hebt gemaakt en mogen de buren betalen en is het probleem opgelost.

            Sowieso, iemand moet opdraaien voor de schade en het is onredelijk dat de eigenaar dat moet. Dat jij de schade moet vergoeden is redelijker want jij hebt de schade veroorzaakt. Maar als dit is gebeurd omdat de buren jou hebben misleid dan mogen de buren opdraaien voor jouw schade! Maar ze hebben niets te maken met de schade die de eigenaar heeft, want dat is jouw schuld…

          2. Dan heb je de pech met een beschikkingsonbevoegde te hebben gesproken. Dat is idd. knap vervelend. Maar een illustratie is slechts een beperkt hulpmiddel, echt niet meer dan dat. Op internet maak je echt veel vaker mee dat er, bewust of onbewust, zo maar wat wordt gebruikt in de veronderstelling dat het toch niet door de maker wordt gemerkt. En als belanghebbende verdedig ik alleen maar mijn belangen op een steeds verder door goede amateurs uitgeholde markt. Ieder zo zijn problemen Mark.

            1. Het zijn niet alleen de professionals die er problemen mee hebben, hoor. Maar mensen die b.v. foto’s van hun vakantie plaatsen op Facebook om vervolgens te zien dat hun foto’s in de nieuwste reisgidsen terug te zien, gekaapt van Facebook!

              Als professioneel fotograaf heb jij nog als voordeel dat jij kan aantonen dat jij schade hebt ondervonden maar deze vakantiegangers kunnen dat niet. Want wat is de schade van deze illegale actie uiteindelijk? En het probleem is vooral dat je eigenlijk alleen een compensatie kunt eisen voor de schade en dat je de publicatie kunt verbieden. Meer niet.

              Als professional heb jij in ieder geval een betere positie dan de amateurs die jouw markt uithollen. En dat moet je niet vergeten.

              1. Groot gelijk Wim, amateurfoto’s met voldoende oorspronkelijk karakter die het stempel van de maker dragen, zijn ook beschermd. Zie: HR 30 mei 2008 LJN BC2153 (Endstra tapes), en als dat te oud is voor sommigen: HR NJ 2013, 501 Stokke / Fikszo Als het beeld interessant genoeg is om gejat te worden mag de (goede) amateur van mij best de professionele richtprijzen volgen. Dan is de valse concurrentie gelijk ook geneutraliseerd. De ene rechter zal dat prof tarief voor amateurs volgen, een ander misschien niet. Markten worden al honderden jaren uitgehold door beunhazen zonder betaling van sociale lasten en meestal zwartwerkers. In dat laatste zit het verschil. Maar die lieden wil ik kwalitatief (!) heel bewust in hun waarde laten. Mooi is mooi. En daar moet de (echte) vakman zich idd maar waar maken. Chapeau Wim.

                1. Tja, professionele tarieven vragen voor je vakantiefoto’s die in een reisgids zijn beland? Dan moet je wel een rechter weten te overtuigen dat je ook daadwerkelijk die tarieven had kunnen krijgen indien je deze professioneel had verkocht. Facebook zelf krijgt sowieso de licentie voor nop want dat zijn de voorwaarden van Facebook waarmee je akkoord bent gegaan. Idem voor Instagram, Twitter en Google+. Ik denk niet dat ik een rechter kan overtuigen om €595 als licentievergoeding te mogen vangen van de overtreder. misschien krijg ik als amateur een paar tientjes…

                  Maar misschien moeten professionals ook hun beroep enigszins aanpassen. Natuurlijk, een fotograaf die zijn werk verkoopt op ansichtkaarten doet mooi werk en kan deze in diverse winkels van de binnenstad aan honderden toeristen verkopen. Maar ikzelf kan ook gewoon naar VistaPrint gaan en zelf mijn eigen ansichtkaarten laten bedrukken met willekeurig elke foto die ik leuk vind en daar valt weinig aan te doen. Want wie spreek je vervolgens aan op de schending? Of ik ga gewoon naar Greetz en upload een willekeurige foto voor een enkele ansichtkaart die meteen ook door Greetz wordt geleverd. Hoe voorkom jij dat? Of moet dat toch toegelaten worden omdat het kleinschalig gebeurt?

                  Persoonlijk denk ik dat het een strijd is tussen marktkooplui op straat (amateurs), kleine kruideniers in winkels (professionals) en grote supermarkten (drukkerijen zoals Vistaprint en Greetz) waar alles te koop is. Je moet als kruidenier zowel met de marktkooplieden alsmede de supermarkten concurreren of anders ga je failliet. En ja, dat is een zware strijd maar uiteindelijk wordt het succes bepaald door de markt en niet door de verkopers. Als de klanten liever in zee gaan met de marktkooplieden of supermarkten dan verdwijnt de kruidenier uiteindelijk vanzelf. Erover klagen heeft weinig zin. De kruidenier wettelijk een beschermde status geven levert oneerlijke concurrentie op. Dus uiteindelijk zal de oplossing dus van de kruidenier zelf moeten komen. Dus van jou, de professional. Want tegenwoordig kan iedereen foto’s maken die er mooi uitzien en als die foto’s online worden gedeeld dan zullen ze ook massaal gebruikt gaan worden.

                  En niet iedere amateur maakt zich daar druk om. Als genoeg amateurs gewoon het illegaal gebruik van hun beeldmateriaal gewoon toelaten dan zal dat ook voor professionals problemen opleveren. Maar die amateurs zijn als marktkooplieden en willen gewoon niet teveel gedoe in de vorm van een pand en andere investeringen. Die willen alleen hun producten kwijt aan klanten…

                2. En Wim, daarbij niet vergeten (geldt ook voor amateurs) de drempel voor bescherming is laag: Hof ‘s-Hertogenbosch, ECLI:NL:GHSHE:2014:284. r.o. 4.5.1 De drempel om als auteursrechtelijk werk beschermd te worden, is laag. Elke bewust genomen foto houdt keuzes in ten aanzien van belichtingssnelheid, diafragma, scherpstelling, scherptediepte, afstand, lichtinval, kadrering, compositie, achtergrond en wat dies meer zij. De mate van artistieke waardering speelt daarbij geen rol. De foto is onmiskenbaar een auteursrechtelijk beschermd werk.

            2. “door goede amateurs uitgeholde markt” Misschien is dit het probleem ook wel…? Als jij als fotograaf al zegt dat amateurs al goed zijn, en dat de markt door hen wordt uitgehold. Is er dan nog wel een markt? Is het nog wel zo bijzonder dat een fotograaf een normaal kiekje heeft kunnen schieten van iets alledaags? Immers, de tijd dat je bijzonder was wanneer je beschikte over een heus fotografeerapparaat, en ook nog eens wist hoe dat ding werkte, en zelf begreep wat tegenlicht en contrast was, … die tijd is al lang voorbij. Wil je auteursrecht kunnen uitoefenen, dan vind ik dat je eerst wel iets bijzonders moet doen.

              De rechtszaak die ik ooit meemaakte over een stomme foto, dat door een forumlid onbedoeld samen met een nieuwsartikel was overgenomen… een simpele foto van een normaal meisje met teddybeer achter een computer … Die foto was m.i. zó erg niet bijzonder dat ik destijds ook gedacht zou hebben dat geen haan er naar zou kraaien.

              Auteursrecht blijft wel belangrijk, maar je kunt vind ik best een afweging van het belang maken. Als mijn buurman een foto van zijn nieuwe Ikea kast met mij deelt, en ik heb kort daarop een foto van een kast nodig, dan gebruik ik die gewoon. En ik vraag me af hoe vaak Najib Amhali gebeld zou zijn: “Hé Najib. Goede grap man, laatst op tv. Mag ik die van jou doorvertellen?”

              Ik ben blij dat ze de laatste tijd de lat iets hoger hebben gelegd met betrekking tot patenten. Waarom doen ze dat niet ook bij auteursrechten? Ik zie die 13-in-een-dozijn stockfoto’s die massaal op internet worden gezet, niet anders dan het werk van patenttrollen wiens patenten nu grotendeels worden afgewezen.

              1. Ik verwacht dat de auteurswet in de toekomst ook enigszins zal veranderen door de toename van de vele amateurs, die zich steeds minder druk maken om hun auteursrechten. Als er steeds meer mensen bijkomen die het niets uitmaakt dat hun werk door anderen wordt gebruikt dan wordt dat uiteindelijk de nieuwe norm en moet je als fotograaf beter je werk beschermen indien je auteursrechtenschendingen wilt voorkomen…

                  1. Ja, maar als heel veel mensen fietsen gratis gaan uitdelen of zich niet druk maken om het feit dat hun fietsen gejat worden dan heb jij als fietsenwinkel grote problemen om nog fietsen te verkopen. De norm wordt dan dat fietsen gratis worden meegenomen en dan moet je toch gaan nadenken over een andere vorm van handel. Of voor betere beveiliging van je fietsen.

                    Als genoeg mensen foto’s gratis weggeven op het Internet dan wordt dat de norm en zul jij maatregelen moeten nemen om je foto’s te beschermen. Of ook je foto’s weggeven.

                    Alleen gaat de vergelijking met fietsen stelen niet op omdat er niets van jou gestolen wordt. Als je je fiets kwijt bent dan is dat een schadepost en kun je vergoeding opeisen. Maar een digitale foto kun je niet stelen maar alleen kopiëren. Dus jij hebt geen schade door die kopie want jij hebt het origineel nog. Dus moet jij met andere redenen aankomen om een schadeclaim te kunnen indienen. En dat is aan jou, de vakfotograaf, om te doen. Best vervelend, maar wel de norm binnen de wet.

                    Of om het anders te stellen. Ik heb een boom en aan die boom groeien appels. Geen bijzondere appels maar toch wel eetbaar en lekker zoet. En regelmatig lopen je buren langs om een appel te plukken. Eigenlijk ook diefstal, maar wat is je schade uiteindelijk? Er groeien wel nieuwe appels en ze zijn sowieso te klein voor de verkoop. Ze hebben feitelijk niet genoeg waarde om over te protesteren. Dus als je wilt dat anderen van je appels afblijven dan zul je zelf maatregelen moeten nemen door b.v. een hoog hek om je erf te plaatsen.

                    1. Wim, het was maar een poging met een illustratie. Dat gaat bij doortrekken altijd vanzelf mank. Maar zolang je schriftelijke toestemming nodig hebt voor het gebruik van een creatief werk van een ander zie ik geen probleem bij handhaving. Maar deze herhaling wordt waarschijnlijk eentonig.

                      1. Meh. Ik vind de analogie met een appelboom wel passen. Mensen komen langs en plukken appels zonder toestemming. Voor de boom geen probleem want die maakt wel meer appels. Voor de eigenaar wel vervelend want zijn oogst wordt kleiner maar de prijs van een appel is veel te laag om zich druk om te maken. En al helemaal absurd om iemand aan te klagen omdat ze een appel uit jouw boom hebben geplukt en opgegeten. Voor velen is dit een vrij onschuldig vergrijp maar als jij een appelboer bent met een boomgaard vol appels dan wordt het een probleem als er massaal appels van jouw bomen worden gestolen. Maar voor mijn buurman met een enkele boom in zijn tuin zal het nauwelijks boeien…

                        De vraag is dan ook eigenlijk waar de grens ligt. Mag iemand een foto gebruiken zonder toestemming bij een Facebook berichtje? Mag iemand een appel plukken omdat de tak boven de openbare weg hangt? Waar zijn de uiteindelijke grenzen tussen hinderlijk en een overtreding?

                        1. Wim, zolang de Auteurswet nog bestaat in de huidige versie, is openbaarmaking van een werk het alleenrecht van de maker en gaat, behoudens enige uitzonderingen bij de wet, toestemming voor gebruik door anderen via een stuk papier met tekst. Bij appels ligt dat echt anders maar die smaken – zeker als ze uit de omgeving van Houten komen – prima.

    2. Ik ben het met Arnoud eens dat dit een beetje oude koeien uit de sloot halen is. En in de ICT kun je wel spreken over antieke koeien na 10 jaar tijd. Maar 2011 en 2012 zijn wel recentere zaken, @Arnoud. En die lijken weinig veranderingen aan te geven in wat de rechtbank uiteindelijk uitspreekt. Die zaak uit 2012 is overigens interessant omdat de rechter drie keer het basistarief toekent als toeslag.

      En dat laatste is wel interessant want waarom is iemand een toeslag verschuldigd? Immers, men heeft sowieso geen contract met de auteur en is dus niet akkoord gegaan met de algemene voorwaarden van die auteur. De schade is toch gewoon het basistarief plus gerechtelijke kosten en verder niets? Waar komt die toeslag dan vandaan?

      Betreffende wie er uiteindelijk de auteur moet betalen is de discussie wat mij betreft eenvoudig: wie de overtreding begaat dient ook de schade te betalen. Als je in goede trouw hebt gehandeld op advies van een derde partij dan is dat prima, maar ga je je geld maar terugeisen van die derde partij! Het is niet aan de auteur om extra werk te moeten verrichten om schadeloos gesteld te worden! Waarom zou daar discussie voor nodig zijn?

      In die derde zaak draait noRisk Parking dus op voor de vergoeding voor de auteur, ook al waren ze misleid door een derde partij. Nu moet NoRisk Parking maar een claim indienen bij die derde partij voor de door hun gemaakte kosten.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.