Mogen onze politici mensen op social media blokkeren?

Amerikaanse politici mogen van een rechter in de staat Virginia geen mensen blokkeren op sociale media, las ik bij Nu.nl. Dit is strijd met het 1st Amendment, de vrijheid van meningsuiting, omdat politici in een openbaar forum niet zomaar mensen mogen verbieden hun mening te uiten. En daaronder valt ook het als politicus jezelf afschermen voor die mening. Dat geldt op het dorpsplein maar ook op het virtuele plein van Twitter. Hoe zou dat bij ons uitpakken?

Bij ons gaat de vrijheid van meningsuiting niet zo ver dat de beoogde ontvanger naar je moet luisteren. Wie zich wil afschermen voor andermans uiting, staat in zijn recht. Dus dat Amerikaanse argument van het public forum gaat hier niet op.

Alleen specifiek politici, althans diegenen die je redelijkerwijs tot “de overheid” kunt rekenen hebben wel rekening te houden met een ander recht, namelijk het Grondwettelijk recht van petitie:

Ieder heeft het recht verzoeken schriftelijk bij het bevoegd gezag in te dienen.

En nee, dat gaat niet alleen over formele petities en verzoekschriften. Ook het indienen van vragen en klachten – en complimenten, om in communicatiesfeer te blijven – is een Grondwettelijk recht. En opmerkelijk: aan dit recht zitten géén grenzen, zoals bij de vrijheid van meningsuiting die bijvoorbeeld moet wijken voor andermans eigendomsrecht (geen mening in de krant zonder toestemming van de eigenaar van die krant) of de privacy die moet wijken voor bijvoorbeeld de volksgezondheid.

Twitter is een elektronisch medium en dus een geschrift in de zin van dit artikel. Daarmee heeft iedereen dus het recht om via Twitter verzoeken, vragen, klachten en complimenten bij het bevoegd gezag in te dienen. Dat laatste begrip betekent zo veel als de overheid, maar dat iemand politicus is, betekent nog niet dat hij “bevoegd gezag” is. Hij moet echt aan de overheid verbonden zijn, maar zitting hebben in een gemeenteraad, de Eerste of Tweede Kamer of minister/staatssecretaris zijn is daarvoor al genoeg.

Het blokkeren van iemand op Twitter zorgt er voor dat de bevoegdgezaghebbende achter het account de berichten van de geblokkeerde in het geheel niet meer ziet. Ik zou dat wel durven aanmerken als een blokkade op dat recht om verzoeken in te dienen. Het komt immers niet meer aan. En nee, dat je nog steeds een brief kunt sturen is daarbij geen argument. Als de overheid zou zeggen, verzoekschriften alleen vrijdag in persoon afgeven tussen twee en vier dan zou dat ook geen toegestaan alternatief zijn voor gewoon elektronische of schriftelijke post.

Daar staat tegenover dat de overheid niet verplicht is om te antwoorden op een verzoek. In principe hoort dat wel, dat volgt uit de beginselen van behoorlijk bestuur zoals dat heet. Als je als burger een antwoord mag verwachten, dan mag je een antwoord verwachten. Maar een verplichting is het niet, tenzij uit andere wetgeving volgt van wel (denk aan een Wob-verzoek of een bezwaarschrift onder de Awb).

Lastig is natuurlijk dat zo’n recht zich goed leent voor misbruik, denk aan querulanten die de overheid bestoken met allerlei verzoeken met als geen ander doel overlast veroorzaken of dwangsommen incasseren. Dat bestrijden is een hele moeilijke, juist omdat toegang tot de overheid zo belangrijk is. Je moet het dan ook wel heel bont maken wil de rechter je verbieden contact te zoeken met politici.

Alles bij elkaar denk ik dus dat het nog best moeilijk ligt, om als politicus (verbonden aan de overheid) mensen te blokkeren op Twitter. De enige escape zou nog kunnen zijn dat je account persoonlijk is en niet aan de overheid gelieerd. Voor bijvoorbeeld het Twitter-account van de minister-president zie ik dat niet*, maar bij veel politici zie je eigenlijk alleen persoonlijke uitingen. Daar zou een blokkade dus niet gericht zijn op het tegenhouden van verzoeken bij het bevoegd gezag en dus wel toegestaan.

  • De RVD meldt desgevraagd dat het @MinPres account nul blokkades in Twitter ingesteld heeft.

Arnoud

17 reacties

  1. Het probleem is niet zo zeer dat die politicus niet meer kan luisteren naar de meningsuitingen van een geblokkeerde persoon, het is meer dat de rest van het publiek dan die uitingen niet meer ziet in de tijdlijn van die politicus.

  2. Je schrijft: ‘zitting hebben in een gemeenteraad, de Eerste of Tweede Kamer of minister/staatssecretaris zijn is daarvoor al genoeg’

    Ik zou juist denken dat een politicus in de oppositie nu net NIET het bevoegd gezag is en dat hij daarvan baalt als een stekker.

    1. Een politicus in de oppositie heeft nog steeds een zetel. Derhalve maakt deze nog steeds deel uit van het bevoegd gezag. Dat binnen in de kamer soms een wat scheve verhouding is met betrekking tot wie er daadwerkelijk succesvolle wetten en voorstellen kan doordrukken doet er geen afbreuk aan dat de stem van deze politicus meetelt.

      1. Het parlement is een controleorgaan van de regering. Ik zou dus zelfs zeggen dat geen enkel parlementslid tot het ‘het bevoegd gezag’ hoort. Voor mij is het bevoegd gezag de regering en het ambtenarenapparaat.

        Als je kijkt naar de toelichting bij het recht van petitie is het duidelijk dat dit de daadwerkelijke werking van de overheid betreft.

        De overheid heeft gezag over mij. Kan bijv besluiten mijn paspoort in te trekken of mij belasting te laten betalen. Een parlementslid heeft dit niet. Die heeft misschien wel moreel gezag (alhoewel, sommigen van hen zeker niet) maar geen formeel gezag.

  3. Het lijkt me dat het niet om de persoon maar om de (openbare) functie gaat als het om dit recht van petitie gaat. Daarom zou ik er voor pleiten om niet de persoonlijke accounts van de bewindslieden te gebruiken om hen te bereiken, maar functionele accounts die gekoppeld zijn aan de functie. Dus @minister-president, @minister-van-OenW etc…. Zoals er in de VS de accounts @potus, @VP etc bestaan. Nu gebruikt Trump zijn persoonlijke account, @realDonaldTrump (really?) willens en wetens voor zijn ambt, dan zou hij deze om deze reden ook geen andere accounts mogen blokkeren.

  4. Hoe zit dat eigenlijk met spammers? Stel, iemand op Twitter stuurt spam-berichtjes aan de politicus in kwestie. Natuurlijk meldt de politicus (of wie het account ook beheert) de spammer in kwestie, maar om te voorkomen dat er straks 20.000 nieuwe meldingen van spammer xyz binnenkomen, is blokkeren voor de hand liggend (sterker nog: Twitter stelt het zelfs voor). Mag dat dan wel? Op zicht lijkt het me redelijk. Immers, als iemand een overheidsgebouw gaat volplakken met onbedoelde niet-politieke reclame (in zekere zin ook spam dus), dan blijft het ook niet ‘onbestraft’.

  5. Als een politicus geen plicht heeft tot reageren, dan kan ‘ie alle spam post toch gewoon doorlaten tot aan de brievenbus/mailbox/…, en dan intern alsnog een filter instellen? Dat is sowieso onvermijdelijk, omdat iemand die veel berichten ontvangt automatisch mentale filters ontwikkelt, zelfs als er geen als zodanig herkenbare technische / organisationele filters / blokkades zijn.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.