Augmented reality mag je als gemeente niet zomaar reguleren

Een rechter in Wisconsin heeft een gemeentelijke vergunningseis voor augmented reality games ongrondwettig verklaard, las ik bij Ars Technica. De maker van het spel Texas Rope ‘Em (een soort Pokémon Go) had bezwaar gemaakt tegen de regeling dat dergelijke aanbieders een vergunning moeten aanvragen en aan diverse eisen moeten voldoen, zoals de rotzooi van je spelers opruimen en zorgen voor toiletfaciliteiten en beveiliging (net zoals bij fysieke evenementen verplicht was). Maar die eis mocht men niet opleggen: een augmented reality spel is een mening, geen evenement. Hoe zou dat bij ons uitpakken?

In Nederland speelt iets vergelijkbaars: de gemeente Den Haag ligt in de clinch met de aanbieder van Pokémon Go omdat deze in Kijkduin wel heel veel spelers aantrekt, en dat de nodige overlast en schade geeft, met name in de fragiele duinen. Het aangekondigde kort geding is voor zover ik kan zien nog niet tot een einde gekomen. Ik denk dat Den Haag niet zal winnen, omdat het lastig is een spelaanbieder te verwijten dat haar spelers in een heel ander land zich misdragen.

Om diezelfde reden betwijfel ik sterk of het zou werken om zulke regels in een algemene plaatselijke verordening (APV) op te nemen, zoals die Wisconsinsche gemeente had gedaan. Regulering van een fysiek evenement is één ding: dat gebeurt in zijn geheel in jouw gemeente, er is een stuk terrein aan te wijzen waar de spelaanbieder verantwoordelijk voor is. Maar een virtueel evenement gebeurt niet feitelijk in de gemeente. Dat er spelers zijn in de gemeente vind ik wat anders.

Tegelijk zie ik het probleem wel, en we kwamen er niet uit vorig jaar toen dit gebeuren een ding werd. Het lastige helemaal is hier dat de spelaanbieders vaak niet eens zelf de locaties kiezen, die komen door crowdsourcing tot stand of worden gekozen uit openbare bronnen. Dan kun je moeilijk spreken van invloed van de aanbieder om op die locatie het spel te gaan spelen. Ik zou het pas hun verantwoordelijkheid vinden als de virtuelespelaanbieder zelf koos voor die locatie, bijvoorbeeld wanneer Scouting Nederland een speurtocht aankondigt in Scheveningen en scouts uit het hele land daar ineens neerstrijken.

Arnoud

11 reacties

  1. Zoals ik destijds ook al zei,

    (…) ergens vind ik het wel brutaal ook, om te zeggen, “wij gaan een spelletje organiseren op jouw terrein.” Om bij de scouting te blijven, dat is alsof je een hike (“speurtocht”) uitzet die dwars over een weiland loopt, zonder de boer om toestemming te vragen.
    Daarbij hoeft de route zelf niet eens door dat weiland te lopen, maar als het ene checkpoint aan de ene kant van het weiland ligt en het andere aan de andere kant, dan ben je naar mijn mening als organisatie er al mede verantwoordelijk voor dat er mensen over dat weiland gaan lopen.

    Het is niet nieuw omdat het nu met computers, internet, smartphones, en virtual reality gedaan wordt. Als je 30 jaar geleden een Amsterdamse speurtocht had bedacht waarbij een vraag was, “hoeveel tegeltjes liggen er op de vloer van de receptie van politiebureau Warmoesstraat?”, dan had je ook al een “doe ’s niet” van de politie kunnen verwachten, ondanks dat je de deelnemers niet letterlijk vertelde dat ze naar binnen moesten gaan.

    Een virtueel evenement dat aan een fysieke plaats is gebonden, is gewoon een fysiek evenement. En je kan je als organisatie niet verschuilen achter het argument dat de gebruikers die plaatsen kiezen, dan moet je op z’n minst een eenvoudige opt-out bieden (maar liever nog een opt-in).

  2. Ik loop na een paar kleinschalige nog steeds met het plan een grote puzzel hunt te organiseren in mijn stad, dus ik vind het nogal opmerkelijk dat blijkbaar het kanaal dat ik zou gebruiken om dit spel over te spelen beinvloedt hoe het gereguleerd kan worden.

    Stel ik publiceer clues in de krant en mensen gaan overal kuilen graven -> ik heb een probleem.

    Stel ik maak er een AR van die de clues superimposed over de wereld -> kan niet gereguleerd worden?

      1. Ik ben een beetje in de war door je reactie. De reactie van Angelo laat zien dat hij de strekking van je verhaal erg vreemd vind en hij laat dit zien d.m.v. een voorbeeld. Je vraagt je vervolgens af waarom je elektronisch geen probleem zou hebben, terwijl dat wel het punt was in de oorspronkelijke blog.

    1. In veel gemeenten heb je als organisator een meldingsplicht als je meer dan 50 deelnemers verwacht bij je puzzeljacht; bij meer dan 250 deelnemers moet je een evenementenvergunning aanvragen. (De details kunnen per gemeente verschillen, lees dat in de plaatselijke verordeningen na.)

      Hoe je dit moet toepassen op Augmented Reality events is niet direct duidelijk: Wie is de organisator als een computer een willekeurige plek voor een Pokemon kiest? Moet je rekenen met alle Pokemon Go spelers wereldwijd, de spelers in de gemeente of alleen het groepje dat op de specifieke Pokemon afkomt? Is er een evenement per Pokemon verschijning is of moet je alle Pokemon verschijningen binnen een gemeente als een doorlopend evenement beschouwen?

  3. Denk ook eens aan de Slag bij Haren. Daar is aangetoond dat het domweg verbieden van (een oproep tot) samenkomst (ten minste daar) zinloos is, maar wat als de gemeente het had proberen te reguleren, waar in de aanloop door velen ook op aangedrongen werd?

    Had men daartoe dan ook geen rechtsgrond gehad?

    1. De gemeente (en ook gedupeerde inwoners) kunnen prima de bezoekers daar aansprakelijk stellen voor schade. Het groepsverband-stuk lijkt me iets lastiger maar niet onoverkomelijk. Ik zie alleen noch bij Haren noch bij Niantic meteen een optie om de aanbieder aansprakelijk te houden. Dat is een beetje het punt van deze blog hier.

      Dat je autovernielers of beschermdeduinbewandelaars kunt aanspreken is evident, en dat zij dat moesten van een app doet niet ter zake. Ik denk dat je in theorie vrij makkelijk de personen achter het account “Kom naar Haren en sloop de boel” kunt aanspreken voor samenspanning, maar geldt dat ook voor Niantic of deze Rope ‘em mensen?

  4. Wat mij betreft moet je primair zijn bij de spelers van het spel, niet bij de makers. Het zijn de spelers die zich in jouw gebied bevinden, en waar je dus ook regels op kunt handhaven; bovendien zijn zij het die de schade (als die er al is) aanrichten. Dit doen ze uit vrije wil: de makers van het spel hebben geen enkele vorm van dwang uitgeoefend.

    Ik kan me voorstellen dat het een beetje vechten tegen de bierkaai is als er nogal veel spelers zijn. Misschien kan het met hoge boetes en veel handhaving toch lucratief zijn. “When life gives you lemons, make lemonade”.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.