Bijtertjesblog 925 daagt haarklovende advocaten van Permission Machine uit voor auteursrechtzaak

Hoi haarklovende advocaten van Permission Machine, komt u naar de zitting op 23 maart. Aldus werkendemannenblog 925. De site is tegen een bekend internetprobleem aangelopen: je hebt als internetpublicatie veel beeldmateriaal nodig, en als je dan een keer niet oplet dan krijg je gelijk een hap van een advocaat die geld wil zien namens een fotograaf die zich ernstig in zijn exclusieve rechten getast voelt. In dit geval een hap van maar liefst € 840.011, maar iets gebruikelijker zijn bedragen van enkele honderden tot een paar duizend euro. Exclusief advocaatkosten, want dat komt er dan ook nog eens bovenop.

Wie deze blog al wat langer volgt, weet van deze problematiek. Internet is gegroeid op het idee dat foto’s vrij beschikbaar zijn, en fotografen zijn er relatief laat achter gekomen dat het internet dat vond. Dat heeft tot een héle serie aan claims en ruzies geleid, waarbij elke keer de conclusie was dat de Auteurswet nu eenmaal streng is en dat je (zeker bij zakelijk gebruik) gewoon moet betalen als je iemands foto overneemt. Dat je niet wist van de rechten of dat je terecht meende rechtenvrije foto’s te hebben, of welk argument dan ook, deed daar niet aan af.

Veel bedrijven zien daar op zich het punt wel van in, maar verslikken zich vervolgens in de hoogte van de claim. Want waar je rechtenvrij beeld normaal koopt voor hooguit enkele tientjes, blijkt zo’n overgenomen foto altijd minstens 255 euro te kosten en als je niet uitkijkt 999. En daar bovenop komt dan nog eens de scrabbleclaim: 2x of 3x de beeldwaarde omdat dat in de algemene voorwaarden staat of “omdat overnemen zonder toestemming niet beloond moet worden”, onder verwijzing naar stapels jurisprudentie (of, met een beetje pech, Mr. Reid, John Reid) die dat zou legaliseren.

De claim tegen 925 maakt het wel erg bont met dik acht ton, maar van facturen van 5000 euro voor één foto van 300×300 pixels kijk ik werkelijk niet meer op. Wat er uiteindelijk van overblijft bij de rechter blijft vooralsnog een spannende, al is mijn ervaring dat wie ernstig overvraagt vaak het deksel op de neus krijgt. Desondanks, frustrerend blijft het om te zien hoe dit elke keer maar mis en mis blijft gaan.

Arnoud

29 reacties

  1. Stel een website heeft in de footer van zijn pagina staan: “Als je meent rechten te bezitten op materiaal dat op deze website gebruikt wordt, stuur dan een mailtje naar a.b@c.d, dan kunnen we dit snel oplossen en hoeven er geen dure advocaten aan te pas komen.” Is het dan toegestaan / redelijk als een fotograaf direct een advocatenkantoor achter de website aan stuurt zonder eerst de goedkopere oplossing te proberen, even zelf een mailtje sturen?

    En vraag 2: Ik heb begrepen dat in copyright zaken, je de advocaatkosten op de andere partij kan verhalen en dat dit niet gebruikelijk is in andere type rechtzaken. Stel ik zou foto gebruikt hebben die niet rechtenvrij bleek te zijn en iemand klopt bij mij aan. Als ik dan erken dat de andere persoon de rechten heeft, maar ik stel alleen de vergoeding ter discussie. Is het dan een copyright rechtzaak of een normale civiele zaak om te bepalen hoeveel schade een partij heeft geleden?

    1. Wat hierbij ook schrijnend is, is dat de mainstream media het onderwerp zoveel mogelijk vermijden, blijkbaar wil men geen slapende honden wakker maken. De voorstellen zijn schandalig en rampzalig, en zullen vele kleine websites en het grote publiek veel mogelijkheden om zelf te publiceren ontnemen (zonder dat er op enige wijze sprake is van auteursrechteninbreuk).

      1. Ik lobby in mijn vrije tijd, zeker niet voor Google of consorten, en een van mijn argumenten, letterlijk uit een van brieven luidt als volgt: Veel van de voorgestelde regels lijken worden gemotiveerd door zorgen over de te grote macht van Amerikaanse internet giganten als Google en Facebook. Ik deel deze zorgen, maar dit kun je niet wijten aan een gebrekkig auteursrecht, maar aan de netwerk-effecten die deze giganten dankzij hun formaat kunnen uitbuiten. Hetzelfde zien we ook bij een partij als Amazon. Waar deze machtspositie een probleem is, moet hij worden aangepakt met goede antitrustwetgeving, niet door het auteursrecht op oneigenlijke manier uit te breiden.

        Hier zien we echter dat juist de grootste lobbyisten voor linktax en uploadfilters, de grote uitgevers- en muziekconcerns, door de steeds verstrekkender consolidatie zelf ook een steeds grotere monopolie-positie verkrijgen. Ik verwacht dan ook niet dat zij de antitrust benadering zullen ondersteunen.

    2. volkskrant: “Einde van het vrije internet of eindelijk eerlijke vergoeding voor artiesten?”

      nrc: “Europarlement voorlopig tegen controversieel copyrightplan”

      nos: “Komt er in de Europese Unie een verbod op memes?”

      zo zijn er vast nog wel meer in de “mainstream media”. Wat je vooral ervaart is dat de meeste mensen het allemaal niet zo veel kan schelen wat er op het internet gebeurt totdat het omvalt of ze ineens meer moeten gaan betalen. Hetzelfde probleem zag je bij netneutraliteit. Gelukkig zijn de meeste Nederlandse europarlementariers wel slim genoeg om de “goede” kant op te stemmen.

  2. Beste mediamannetjes. Zoek op dit blog naar “Maroc.nl” en zie daar hun zaak (en hoger beroep) tegen Peter-Vincent Schuld. Handig om mee te nemen.

    Ik snap alleen niet hoe dat ‘tegenpartij uitnodigen naar andermans zitting’ juridisch werkt. Iemand een idee?

    1. Volgens mij was het idee dat ze geen dure rechtszaak wilden, dus conclusies wilden trekken op een soortgelijke rechtszaak. Met name als de vermeende inbreukmaker zou worden vrijgesproken, of er een duidelijke richtlijn over de schadevergoeding was, vermoed ik dat ze het met een handje schudden hadden willen afdoen. In feite wilden ze live precedent, alsof die er niet al waren. Of ze zagen het als afpersen en blufpoker en hadden zoiets van “zullen we eens zien wat een rechter van zoiets vindt?”.

      Blijft een beetje een rare vraag, maar dat is de 8 ton ook.

    1. Vergeet het publiek domein niet: rechtenvrij: in Nederland, al het materiaal waarvan de auteur (alle auteurs), op de meest recente 1 januari, meer dan 70 jaar geleden was overleden. Donatie aan het publiek domein lijkt mij niet in alle gevallen mogelijk. Zo kan een muzikant zijn optredens in het publiek domein plaatsen, en desondanks zal de SENA nog steeds willen innen, en kan zij dat afdwingen, vanwege haar wettelijke monopolie.

        1. Je kunt als uitvoerend artiest je naburige rechten voor het openbaar maken van je muziek niet vrijgeven. De SENA heeft wettelijk het recht tot incasseren van een billijke vergoeding voor zulk gebruik door derden (art. 7 Wet Naburige Rechten). Jij krijgt die vergoeding uitbetaald als je bij hen aangesloten zit, maar zij incasseren die ook als jij niet bij hen aangesloten zit. Je kunt je hier niet aan onttrekken als artiest, je kunt je vergoeding niet op nul laten zetten en je kunt mensen geen vrijstelling geven van hun plicht tot betalen. SENA mag geld vragen voor jouw uitvoeringen, ongeacht wat jij daarvan vindt.

          1. Een voorbeeld van wetgeving die volledige geschreven lijkt te zijn door de muzieklobby, die zo onwaarschijnlijk inhalig zijn dat zij zich zelfs niet kunnen voorstellen dat iemand die gelden niet zou willen innen (en bovendien is het wel handig op die manier gratis concurrentie de kop in te drukken). In feite komt dat recht op vergoeding neer op een beperking van jouw recht je te uiten, en is daarmee een beperking van je vrijheid van meningsuiting (als je die wilt uiten in een stukje muziek dat je mechanisch wilt reproduceren). Lijkt mij aardig aan je grondrechten te tornen…

            Er is een voorbeeld van een tandarts die niet bepaald onaardig piano kon spelen, een paar stukken van Mozart speelde en had opgenomen, en die in zijn wachtkamer afspeelde. Hij moest desondanks betalen. Hoe krom kan een “recht” zijn. De SENA is wat mij betreft niet meer dan een gelegaliseerde maffia organisatie, die zowel kleine muzikanten als consumenten af kan persen.

            Volgens mij de enige manier om hier onderuit te komen is muzikanten inhuren in een land dat geen naburige rechten kent (ik meen mij te herinneren landen als Vietnam), en die muziek dan hier af te spelen.

            Ik lobby op dit moment op EU niveau tegen zogenaamde “link tax” of te wel “anciliary copyright” die een dergelijke niet te wuiven verplichting tot betalen bevat als je wil dat zoekmachines naar je verwijzen. Dit heeft in Spanje al de nodige kleine websites de kop gekost — ondanks dat die maatregel werd gerechtvaardigd om de diversiteit en kwaliteit van de journalistiek te beschermen, is het puur een vorm van marktbescherming van de grote uitgeverijen tegen de kleintjes. Uitermate schandalig, maar toch stemt (van de Nederlandse MEP’s) het CDA er gewoon voor…

            1. Wat ik begrepen heb is dat deze specifieke regeling zo bedacht is om te voorkomen dat in de standaardcontracten voor studiomuzikanten een clausule komt waarin zij hun “naburige rechten” moeten overdragen aan de muziekuitgever.

              Ik vraag me trouwens wel af waarom muzikanten die al betaald zijn bij de opname van een nummer later ook nog geld voor moeten krijgen als die opname afgespeeld wordt.

              1. In de praktijk verplichten muzikanten zich die inkomsten af te staan aan de producent, dus de formulering heeft zeker niet gewerkt… (zou me ook verbazen, want uitgevers schrijven de wet, en wetgevers zien het als handelsregulering, en nemen die zo over als er geen oppositie komt; helaas zitten de grote namen wel in het schuitje bij de platenboeven.)

            1. Nee want in lid 2 staat:

              Voor de toepassing van het eerste lid wordt onder een voor commerciële doeleinden uitgebracht fonogram mede begrepen een fonogram dat beschikbaar wordt gesteld voor het publiek.

              PS Arnoud, er is een advertentie vrije variant van Maxius waar je ook naar zou kunnen linken

              1. Alle hoop verloren. Onze democratie is volkomen mislukt 🙁

                art 1m. beschikbaar stellen voor het publiek: op grond van deze wet beschermd materiaal per draad of draadloos voor leden van het publiek beschikbaar stellen op zodanige wijze dat zij daartoe op een door hen individueel gekozen plaats en tijd toegang toe hebben;

                Dus als je zelf je eigen muziek maakt, in het publiek domein gooit, op jouw gelegenheid ergens afspeelt, maar niet op een medium verstrekt of ter download aanbiedt, moet het dus zonder Sena dus kunnen… Zoals de tandarts van Jeroen hierboven dus? Hij had er dan mee weg kunnen komen.

  3. Het valt me op dat hoe meer je woorden als “gratis”, “free”, “royalty free” toevoegt aan je zoekopdracht naar plaatjes, hoe meer stockphoto’s je in de resultaten krijgt. Ook de samenwerking met nieuwssites (nieuws sites mogen plaatjes van GettyImages posten, als ze een linkje plaatsen, zorgt dan voor dit soort klassiekers: https://pics.me.me/getty-images-5-a-who-was-americas-first-president-americas-15177225.png ) zorgt ervoor dat deze plaatjes altijd boven werkelijk gratis uitkomen. Dat is natuurlijk slimme business.

    Het schrijven van 10 regels CSS (die ook door jan en alleman wordt overgenomen) vergt nog meer artistieke inspanning dan een kiekje van een koude pizza. Dan de rest van de inspanning in SEO en je ranked nummer 1 met een karig hapklaar 200×200 plaatje van een pizza. Kassa!

    Dan krijgen mensen ook blafbrieven als ze een plaatje hebben geupload, maar nog nooit hebben gepubliceerd. Niemand weet de URL, behalve de auteur en een schimmig bedrijfje uit Israel dat het web crawled zonder robots.txt in acht te nemen en elke mogelijke URL te proberen…

    Het is big business geworden, en blafadvocaten en stockphoto sites hebben baat bij dat dit copyright probleem nooit wordt opgelost.

    Je zou bijna een open source licentie aanpassen, zodat dit soort aasgieren geen gebruik mogen maken van je software.

    1. Niemand weet de URL, behalve de auteur en een schimmig bedrijfje uit Israel dat het web crawled zonder robots.txt in acht te nemen en elke mogelijke URL te proberen…

      Ik vraag me af of je ze dan niet direct aan kan klagen wegens computervredebreuk of in je voorwaarden opnemen dat er niet gescraped mag worden naar afbeeldingen met een boetebeding.

  4. Het valt me op dat hoe meer je woorden als “gratis”, “free”, “royalty free” toevoegt aan je zoekopdracht naar plaatjes, hoe meer stockphoto’s je in de resultaten krijgt. Ook de samenwerking met nieuwssites (nieuws sites mogen plaatjes van GettyImages posten, als ze een linkje plaatsen, zorgt dan voor dit soort klassiekers: “De eerste president van America is meneer Getty Images”) zorgt ervoor dat deze plaatjes altijd boven werkelijk gratis uitkomen. Dat is natuurlijk slimme business.

    Het schrijven van 10 regels CSS (die ook door jan en alleman wordt overgenomen) vergt nog meer artistieke inspanning dan een kiekje van een koude pizza. Dan de rest van de inspanning in SEO en je ranked nummer 1 met een karig hapklaar 200×200 plaatje van een pizza. Kassa!

    Dan krijgen mensen ook blafbrieven als ze een plaatje hebben geupload, maar nog nooit hebben gepubliceerd. Niemand weet de URL, behalve de auteur en een schimmig bedrijfje uit Israel dat het web crawled zonder robots.txt in acht te nemen en elke mogelijke URL te proberen…

    Het is big business geworden, en blafadvocaten en stockphoto sites hebben baat bij dat dit copyright probleem nooit wordt opgelost.

    Je zou bijna een open source licentie aanpassen, zodat dit soort aasgieren geen gebruik mogen maken van je software.

  5. Haalt Arnoud hier geen 2 zaken door elkaar? En wat is eigenlijk de uitkomst? Dit lijkt een zaak te zijn van begin vorig jaar als ik die website goed bekijk. Als ik artikelen zo lees is de eis van “The Permission Machine” geen ruimte 8 ton, maar slechts 253 euro ( zie http://925.nl/cmsimg/schermafbeelding20170317om175638.png )

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.