Dus vanwege sociale media mag de krant een ophefmakende naam niet noemen?

NRC mag de naam van een ex-hoogleraar arbeidsrecht die zich schuldig maakte aan grensoverschrijdend gedrag niet publiceren, meldde de krant onlangs. Deze uitspraak in kort geding volgde op een uitgebreide en onderbouwde onthulling van de krant over dit wangedrag gedurende meerdere decennia, wat ondertussen al ontslag voor de man tot gevolg had. “[G]ezien de grote vlucht die de social media hebben genomen en alle commentaren die in de regel op uitingen van deze aard via internet te vinden zijn” vond de rechter het voldoende aannemelijk dat de man vervolgens aan de schandpaal genageld zou worden, zeker omdat NRC een kwaliteitskrant is en iedereen dus aanneemt dat het waar is wat daarin staat. Eh, wacht, die leggen we nog een keer uit.

Het recentste artikel van NRC beschrijft de gehele affaire, zo ongeveer beginnend in de studententijd van meneer B en ik kon mijn klompen bij het vuil zetten toen ik klaar was met lezen, zo vaak braken ze. Neem even de tijd en een goede kop koffie, of misschien een valium want het is niet goed voor je bloeddruk om dit zo allemaal te lezen.

De korte versie is dat NRC ontdekte dat de man al decennia grensoverschrijdend gedrag vertoonde naar studentes en vrouwelijke medewerkers toe, en dat dat gedrag breed geaccepteerd werd aan de Universiteit van Amsterdam. Vrouwen durfden geen klacht neer te leggen of konden daar nergens mee terecht, en iedereen die wat had kunnen doen, deed er het zwijgen toe. Pas naar aanleiding van de #MeToo beweging kwam daar verandering in, en toen ging het snel: neerleggen van zijn bijfunctie als raadsheer bij het gerechtshof, ontslag (pardon, bijzonder verlof) als hoogleraar et cetera. Over schuldbesef of verantwoordelijkheid nemen lees ik echter niets.

De publicatie van NRC zou ook de naam van de man noemen, wat me vrij logisch lijkt gezien zo’n schandaal van iemand in zo’n hoge positie. En dat past ook in de jurisprudentie rond journalistiek en privacy: namen noem je als ze relevant zijn, en bij een public figure zal dat al vrij snel zo zijn. “De bekende politicus Mark R. met een hoge functie in de ministerraad, maakte gisteren bekend..” nee kom nou.

De man stapte echter naar de rechter om nu juist vermelding van zijn naam te voorkomen. En het argument daarbij was de gevolgen die dat zou hebben: het verhaal gaat gekoppeld aan zijn naam rondzingen op social media, en omdat NRC zo’n kwaliteitskrant is zal niemand twijfelen aan de juistheid. Maar er is nog geen veroordeling geweest, dus is die rondzang disproportioneel. Bovendien:

Bovendien, zelfs – of juist – als hij verdachte zou zijn van een strafbaar feit, zouden de meeste media volstaan met vermelding van slechts zijn initialen en zou zijn portret in de regel onherkenbaar (moeten) worden gemaakt. Niet goed valt in te zien waarom de bescherming van de privacy van eiser in dit geval minder ver zou moeten gaan.

Met deze redenering heb ik wel de nodige moeite. NRC doet niet enkel verslag van een aanhouding en rechtszitting van een verdachte zonder verder de feiten te kennen. Dat je dan zegt, wees even terughoudend met naam en toenaam, dat kan ik ergens nog billijken. Maar dit was eigen onderzoeksjournalistiek met stevig onderbouwde feiten. Als je dan publiceert dan ben je lijkt mij behoorlijk zeker van je zaak, en dan is die naam plus verdachtmaking dus zo goed als een feit. Dat moet je toch kunnen melden bij iemand in zo’n positie?

Arnoud

50 reacties

    1. Ik wist precies over wie dit ging en zat te spelen met de gedachte om het op Twitter te gooien, vanwege deze idiote uitspraak. Was dus gelukkig niet meer nodig, meerdere zijn me voor geweest.

      Als de rechter aanranders gaan beschermen omdat ze anders wellicht afgerekend worden op hun gedrag dan is bij mij het punt van burgerlijke ongehoorzaamheid wel bereikt.

  1. het is altijd de vraag of het noemen van die naam wel nodig is, aangezien zijn carrière al redelijk is afgebroken. wat voegt het toe om hier landelijk ruchtbaarheid aan te geven, anders dan dan niemand met zo een man meer in zee gaat? volgens mij is de media daar niet voor bedoeld. vaak heeft zo iemand al enorm veel schade, ja dat kan allemaal aan hemzelf worden toegerekend. maar tegenwoordig googlet gewoon iedereen, en dat soort artikelen komen dan bovenaan. waardoor die schade actueel blijft. lijkt mij onwenselijk en aldus niet het doel van media.

    1. Maar wat Arnoud ook al zegt: van lering en schuldbesef lijkt geen sprake. En binnen het arbeidsrecht is de zaak nu misschien wel bekend (al twijfel ik daar zelf nog wel aan), maar in het NRC valt te lezen dat deze persoon die dus niet duidelijk heeft laten blijken dat hij door heeft dat hij ernstig fout zat, nu bij Vluchtelingenwerk met mensen gaat werken die in een ernstig kwetsbare positie zitten, juist terwijl hij jarenlang misbruik heeft gemaakt van een machtspositie. Als studentes en collegas al zo’n moeite hadden om naar voren te treden, hoe makkelijk denk je dat vluchtelingen die Nederlands nog niet goed beheersen dat zullen doen? Ik vind het een erg gevaarlijke situatie nu.

      Op zo’n moment heb ik toch wel het idee dat het nut heeft om dit ook buiten zijn directe (voormalig) professionele kring ruchtbaarheid te geven.

    2. Wat achter zo’n publicatie bij NRC zit is juist niet de persoon, maar de cultuur. Juist daar moet verandering in gebracht worden. De vraag is of de volgende machtige persoon zich bezint voordat hij zich misdraagt. Als de enige sanctie een vervroegd pensioen is, dan komt die cultuurverandering misschien wel niet.

    3. Ben het hier mee eens. Zolang de persoon geen strafbare feiten heeft gedaan en daarvoor veroordeeld is, is het verrot om de naam te publiceren. Geeft geen meerwaarde.

      Het hele #metoo riekt naar de publieke schandpaal. Prima dat je dan je baan verliest, maar de media hoeft echt niet van elke mug een olifant te maken. Het is roddeljournalistiek. “Meneer stuurde een taart naar een studente waar hij een seksuele relatie mee had gehad!”. Oh, wat is dat smullen!

      Het vergeetrecht (waar ik niet echt een voorstander van ben, maar we hebben het nu eenmaal) stelt dat als iemand zijn straf heeft uitgezeten, hij of zij niet constant geconfronteerd te worden met het verleden, en geeft de mogelijkheid om een nieuwe toekomst op te bouwen met een frisse start. Dat recht schenken we aan de grofste criminelen. Meneer heeft zijn baan verloren voor legaal wangedrag en is dus reeds voldoende gestraft. Daar hoeft geen landelijke discussie over seksuele moraal overeen. Als het over seksuele moraal gaat dan schiet iedereen meteen in een stuip en speelt advocaat, rechter, en beul.

      Machtsmisbruik is lelijk, maar we hebben het hier wel over volwassen mensen die met wederzijdse toestemming een seksuele relatie aangaan. Als we de hele beerput open willen breken, geef dan meteen de namen van de studentes die “een acht voor een nacht” hebben gekregen. Kunnen we ze ook een kaartje sturen en hun toekomstige getrouwde mannelijke leidinggevers beschermen.

      1. Bij #metoo heb ik iets als “een beschuldiging is geen beschuldiging”, maar wanneer een dozijn aanklagers vergelijkbare verhalen vertellen is er wel iets aan de hand. Helaas is het in kringen waar machtsmisbruik plaatsvindt nodig om dat misbruik buiten die kringen aan de orde te stellen om verandering af te dwingen. Dat zie je zowel in de filmbranche als op universiteiten. Lees in het NRC artikel maar hoe de hoogleraar zich omringd had door medewerkers die zijn gedrag tolereerden of accepteerden.

        In het geval van studenten en docenten of bazen en ondergeschikten vraag ik me af in hoeverre de vrijwilligheid wederzijds is. Ik weet dat de liefde zich niets van gezagsrelaties aantrekt, maar rond een docent die met meerdere studentes relaties is begonnen hangt toch een onaangenaam luchtje. Het belangrijkste gevolg van dit stuk in de NRC is dat wederom duidelijk gemaakt is hoe belangrijk een effectieve klachtenprocedure is om machtsmisbruik in te perken.

        1. Ik neem aan dat je bedoelde “Een beschuldiging is geen schuld”.

          Zelfs met een dozijn klagers is dat nog niet zo, voor ieder geval zal er tocht echt meer bewijs moeten zijn dan alleen een beschuldiging. Ik heb mij ooit laten vertellen dat het beter is die beschuldigingen en details niet in de openbaarheid te brengen, omdat meerdere onafhankelijke beschuldigingen met overeenkomende details mogelijk wel als bewijs kunnen dienen. Daarvoor is #MeToo dan eigenlijk een slechte ontwikkeling.

          Dat is natuurlijk wel heel dubbel, want als je als slachtoffer van een aanranding of verkrachting de moed hebt om in de openheid te treden wil je eigenlijk iedereen waarschuwen voor de dader.

          1. Volgens mij zit de kracht en het nut van #MeToo meer in de collectieve bewustwording dat dit niet okay is. Dat vrouwen meer het gevoel krijgen dat ze het kunnen melden, maar toch vooral dat mannen doorhebben dat ze niet zomaar dit soort dingen kunnen doen. En wat afhankelijkheid en machtsverhouding betekent in dit soort relaties. Voor individuele gevallen is het lastiger, omdat er vast ook valse berichten tussen zitten, of gevallen van lange tenen of miscommunicatie, en het allemaal lastig te bewijzen is. Het voordeel van dit NRC bericht is dat de mensen individueel gehoord lijken, waarbij vermoedelijk bepaalde incidenten herhaaldelijk verteld zijn, en er hopelijk niet teveel leidende vragen gesteld zijn.

            1. Personen die op deze wijze machtsmisbruik plegen hebben een zodanig gebrek aan empathie dat ik me afvraag of zij ooit zullen inzien wat ze anderen aandoen. Misschien dat dit soort berichten de “meelopers” laat overwegen “waar zijn we eigenlijk mee bezig?” Zonder meelopers is er geen macht om te misbruiken.

              1. Nou ja, een geval als R. B. is (hopelijk) een exces. Ik denk dat het mensen te denken moet zetten dat het niet okay is om als baas te flirten, seksuele toespelingen te maken of een amoureuze of seksuele relatie proberen te krijgen met je ondergeschikten, omdat die ondergeschikte, net als bij bijvoorbeeld privacy, geen vrijblijvende afwijzing kan geven. En ik denk wel dat er hier of daar een manager “oeps” heeft gedacht naar aanleiding van #MeToo. R. B. lijkt onverbeterlijk, maar er zijn ook mildere gevallen.

                1. Ik vind dat persoonlijk een moeilijker punt. Ik ken uit ruim 20 jaar werkervaring 3 huwelijken die als jij je zin had gekregen nooit plaats hadden gevonden.

                  En andersom denk ik ook niet dat het goed voor je carriere is als je een baas hebt die zich tot je aangetrokken voelt en dat maar verborgen moet houden omdat het maatschappelijk niet geaccepteerd wordt. Niet wetende of hij ooit een kans zou maken. Ik zou die ondergeschikte dan in ieder geval weg willen hebben, niet omdat het dan opeens wel acceptabel zou zijn, maar om er niet dagelijks mee geconfronteerd te worden.

                  1. Ten eerste: Relaties op de werkvloer zijn niet het probleem. Relaties met een afhankelijkheid (typisch bij baas of manager met een ondergeschikte of bij een docent en een student) zijn het probleem. Ik weet niet of je daar 3 huwelijken van kent, dat kan, maar dat is al gauw problematisch. Ik zeg niet dat het helemaal niet kan, er zijn vast uitzonderingen, maar normaal gesproken zit daar een probleem. Sowieso is het onprofessioneel om de hiërarchie onveranderd te laten nadat er een relatie is ontstaan, omdat je nooit meer objectief kan zijn in je beoordeling en taakverdeling (óf je bent te mild voor je partner, óf je overcompenseert). Maar, zoals ik al zei, moet er een moment zijn waar de hiërarchie een probleem is. Kan de ondergeschikte nee zeggen? Of heeft die juist toenadering gezocht om baan, promotie of afstuderen veilig te stellen? En hoe kom je daar achter? Het is onverstandig.

                    Een baas hoort zich professioneel te gedragen. Als deze moeite heeft met gevoelens over jou, is het belangrijk de spanning te verminderen. Zo kan de baas je onderbrengen bij een andere afdeling of manager, of desnoods je ontslaan. Tegelijkertijd kunnen we vaststellen dat we nu nogal eens zien dat mensen worden aangenomen op aantrekkelijkheid. Ik denk dat #MeToo ervoor kan zorgen dat er bij de sollicitatieprocedure al minder met de geslachtsdelen gedacht wordt.

                    En nog even terugkomend op die 3 huwelijken. Er zitten vast geweldige stellen of gezinnen tussen, maar tegelijkertijd hadden ze anders vast ook iemand gevonden en zijn we die koppels nu misgelopen. Het is allemaal maar relatief.

                    1. Ik ben geneigd om te zeggen: Als je allebei vrijgezel bent krijgt je een (1) kans per persoon om op het werk een intieme relatie aan te gaan; zorg er voor dat die langdurig wordt.

                      Er is geen bezwaar om meer dan een werkrelatie met collega’s te hebben, zolang het gebaseerd is op wederzijdse vrijwilligheid. Wanneer iemand met meer collega’s intieme relaties onderhoudt dan is dat een aanwijzing voor problemen (potentiële misbruiksituatie) en/of reden voor jaloezie.

            2. Oh, ik weet feitelijk dat er minstens van één persoon valse berichten tussen zitten, Maar aangezien deze ‘dame’ een situatie beschrijft waar ik getuige van ben geweest en die niet ging zoals zij beschrijft, maar geen namen noemt heb ik geen zin en zie ik de noodzaak niet om mij in die discussie te mengen.

  2. Dus het is NRC verboden de naam te noemen, maar geldt dat verbod ook voor ieder ander? De bovengenoemde google search maakt het duidelijk dat andere websites wel de naam vermelden en ook op twitter zie ik de naam genoemd in combinatie met het NRC-artikel. Zijn die websites/twitteraars illegaal bezig?

      1. Dit vonnis is wel een precedent voor andere publicaties. De kans is aanzienlijk dat onze ex-hoogleraar een vergelijkbaar vonnis krijgt wanneer een andere uitgever zijn volledige naam wil gebruiken bij een publicatie over zijn grensoverschrijdende gedrag. En de ex-hoogleraar zou een schadevergoeding kunnen vragen aan twitteraars die zijn naam noemen bij een link naar het NRC artikel. Een aanzienlijke kans dat een rechter een dergelijk verzoek toewijst.

        1. Het is m.i. niet ondenkbaar dat een belangenafweging een volgende keer hetzelfde uitpakt – maar dat hoeft niet. Mijn reactie was op de vraag of de Twitteraars illegaal bezig zijn. Ik denk dat we het erover eens zijn dat dit vonnis heeft hem niet heeft gebracht waarop hij had gehoopt. En verder, het het hoger beroep maar even afwachten 🙂

          1. Juristen spreken in dit soort gevallen over onrechtmatige daad. Inderdaad kan een rechter in een andere rechtszaak besluiten dat de belangenafweging in die zaak net iets anders uitpakt…

            Ik ben ook heel benieuwd naar het hoger beroep; het vonnis voelt niet sterk aan.

  3. Gezien het eind van het stuk, waar wordt vermeld wat de man tegenwoordig doet, vind ik dat deze uitspraak actief zijn handelswijze in stand houdt. Hij wordt namelijk ingezet bij Vluchtelingenwerk, een situatie waar je kunt verwachten dat er vrouwen zullen zijn in een afhankelijke en wellicht zelfs getraumatiseerde toestand bij hem in een hokje worden geplaatst. Gelukkig vertelt het NRC veel over de geschiedenis van deze man, waardoor ik hoop dat veel bedrijven hem kunnen identificeren, waaronder Vluchtelingenwerk. Ik denk dat goed onderzochte media, zoals NRC, hier goed ons moraal kompas kan zijn waar het lastig is iemand iets ten laste te leggen. Deze man moet geweerd worden, of op zijn minst in de gaten gehouden worden, bij veel beroepen waar vrouwen in een van hem afhankelijke positie kunnen komen. Ook schiet de UvA trouwens ernstig tekort. Het lijkt erop dat ze dit geval niet hebben beetgenomen om te leren hoe ze een veiligere werkomgeving kunnen creëren.

  4. De betrokken hoogleraar was ook jarenlang Raadsheer-Plaatsvervanger. In Nederland kan een advocaat of hoogleraar helaas ook gelijktijdig Raadsheer-Plaatsvervanger of Rechter-Plaatsvervanger te zijn. Een dergelijke verwevenheid van openbare functies is ook aan justitiabelen niet uit te leggen. Het ligt dan ook in de rede dat de betrokken Nederlandse krant ook om die reden alleen al tegen de Amsterdamse rechtbank uitspraak beroep instelt middels een bodem-procedure.

  5. Bij #metoo (maar trouwens ook bij andere menselijke gedragingen) heb ik altijd zoiets van ‘heeft die vent nu gewoon zijn omgeving zodanig ingericht dat de kans op (wat hij beschouwt als) succes gemaximaliseerd wordt’ of heeft hij echt iets fout gedaan. Het eerste is gewoon bewonderenswaardige marketing, het tweede kan natuurlijk niet.

    Je kunt je vragen stellen bij relaties tussen personen die niet op hetzelfde hierarchische niveau staan, maar fundamenteel is er niets mis mee, als het om volwassenen gaat, en als er geen machtsmisbruik mee gepaard gaat. Je kunt het moreel verwerpelijk vinden, maar dat zegt niets. Er zijn genoeg dingen die door mensen moreel verwerpelijk worden gevonden en die door anderen uitgebreid gedaan worden. Je kunt het als werkgever verbieden of ontmoedigen, maar dat zegt ook niets. Werkgevers verbieden wel meer wat op zich perfect legaal is, dat is geen maatschappelijke norm, en al helemaal niet bij iets wat zo persoonlijk is als liefde en seksualiteit.

    Kortom, een easy-going en vrijpostig iemand, die continu op het randje loopt en af en toe een teentje eroverheen steekt, kan door anderen best wel als vervelend worden ervaren, zelfs als zeer vervelend, net zoals een pestkop of een overdreven volger van regeltjes, en misschien moet die wel ontslagen worden in het belang van de organisatie, maar dat maakt hem nog niet perse strafbaar of schandpaalwaardig.

    1. Ten eerste, je omgeving zo inrichten dat je met zoveel mogelijk mensen, of een specifiek persoon, naar bed kunt of anderszins kunt aanpappen is al gauw ongezond gedrag. Zeker als er een sprake is van een afhankelijkheid, moet dit betekenen dat je iemand taken of zelfs een baan hebt gegeven om jouw privégevoelens en ter manipulatie.

      Ten tweede, wat betreft die relaties tussen personen die niet op hetzelfde hiërarchische niveau staan: Je kunt nog zo “volwassen” zijn, als jij een borreltje aan het doen bent en je manager gaat verder dan jij wil, voel je je misschien niet zo vrij om nee te zeggen. Want dat is waar het vaak om ging. Een ondergeschikte bevond zich ineens in een locatie met een hoger geplaatst iemand en was bang om nee te zeggen omdat dat iets kon betekenen voor hun baan of carrière.

      Als het niet om een puur seksuele relatie gaat, is het nog steeds een probleem, want hoe kom je tot een punt waar je in een relatie zit, zonder dat daar een moment van hiërarchische ongelijkheid speelt. Want ook als de eerste move van de ondergeschikte komt, is daar nog de vraag of iemand niet leverage wil voor zijn of haar baan/promotie. Ik denk dat succesvolle relaties als uitzondering en onwaarschijnlijk moeten worden gezien.

      1. Tja, en ik denk dat we ons niet moeten bemoeien met relaties tussen mensen, tenzij één van de partijen aangeeft dat er iets mis is.

        Het is dan maar aan de leidinggevende of hij het de moeite waard vindt om het risico te nemen dat iemand zijn toenadering als ongewenst beoordeeld. Waarbij overigens ongewenst niet meteen betekent dat hij iets oneerbaars heeft gedaan. Zolang hij nee zonder consequenties als antwoord accepteerd heb ik er geen enkele moeite mee.

        1. Tja, en ik denk dat we ons niet moeten bemoeien met relaties tussen mensen, tenzij één van de partijen aangeeft dat er iets mis is.

          Het probleem met afhankelijkheidsrelaties is dat de zwakke partij niet kan of wil aangeven dat er iets mis is, omdat zhij klem zit door die afhankelijkheid. Als je piept over je baas, word je ontslagen. Als je piept over je hoogleraar, studeer je niet af. Dat lijkt mij problematisch en dus reden om je wél te bemoeien met die situatie.

          1. Een voorbeeld: Ik ken iemand die een master afrondde bij een universiteit in Nederland. Het was echter met één docent heel lastig om afspraken te maken. Tentamens werden laat nagekeken en bij deadlines werd het soms krap omdat vragen via email wekenlang onbeantwoord bleven. Toch wilde de persoon in kwestie geen klacht indienen of het überhaupt benoemen bij de evaluatie, omdat de angst bestond dat dit bij de persoon terugkwam. De docent was namelijk ook hoofd van de afdeling én had de vinger in de pap bij veel bedrijven in de sector.

            Diezelfde angst is nog groter als het gaat om serieuzer ongewenst gedrag. De afhankelijkheid is soms zo groot, dat de ondergeschikte niet eens probeert het aan te kaarten, zelfs als achteraf blijkt dat het geen consequenties had gehad voor de ondergeschikte.

            Waarom snapt iedereen dit bij toestemming geven over persoonsgegevens en privacy door je werkgever, maar lijken mensen het okay te vinden als het om relaties gaat?

          2. Het probleem met afhankelijkheidsrelaties is dat de zwakke partij niet kan of wil aangeven dat er iets mis is, omdat zhij klem zit door die afhankelijkheid. Als je piept over je baas, word je ontslagen. Als je piept over je hoogleraar, studeer je niet af. Dat lijkt mij problematisch en dus reden om je wél te bemoeien met die situatie.<blockquote/>

            Ja maar dat komt dan doordat de sterke partij niet op een normale, volwassen manier, met een afwijziging of negatieve feedback kan omgaan. Daar zit de essentie van het probleem, niet in het feit dat de sterke partij een relatie, van wat voor soort dan ook, wil ontwikkelen met de zwakke partij.

            Wat moet primeren, onze natuurlijke individuele wens om relaties, van wat voor soort dan ook, te ontwikkelen met anderen, of de maatschappelijke wens dat niemand ooit eens een inbreuk tegen de etiquette maakt?

            1. Je begrijpt het niet. Hoe kom je erachter of je baas tegen afwijzing kan? Dat kan alleen door hem af te wijzen. En als je dat doet, en hij kan er niet tegen, dan heb jíj, niet je baas, een probleem. Dus je doet het bij voorbaat al niet. Dus de zwakkere partij zit altijd met een probleem. Het lijkt me evident dat dat daarom niet kan.

              Dat is hetzelfde met het privacyvraagstuk. Misschien vindt je baas het niet erg dat je niet akkoord gaat met die foto, maar dat weet je niet tot je het doet en dan is je contractverlenging misschien ineens van de baan. Dat is waarom dat bij wet niet kan. Dat is waarom het bij relaties ook een ongezonde situatie is en je dus niet zou moeten doen.

              1. De zwakkere zit inderdaad altijd met een probleem. Dat is nu eenmaal het uitgangsgegeven aan ‘de zwakkere zijn’. Zijn probleem is dat hij de zwakkere is en dat hij dingen moet doen die hij liever niet zou doen, en risico’s moet nemen, ook in het kader van het optimalisen van de bevrediging van zijn eigen behoeftes.

                De vraag komt er gewoon op neer: wat is erger, iemand beperken in zijn vrijheid om relaties te ontwikkelen, of iemand zich ongemakkelijk laten voelen omdat hij zich realiseert dat hij de zwakkere is?

                1. Nee, het komt erop neer dat een superieur geen intimiteiten moet najagen bij zijn inferieuren, omdat het nooit valt te checken of die ongewenst zijn. Dat is niet vrijheden vs. “ongemakkelijk”. Dat is ook nogal bagatelliseren van de gevoelens van de inferieur.

          3. Dus moeten de goeden maar onder de kwaden leiden?

            Ik heb profesioneel gezien ook beslissingen moeten nemen waarmee ik mijn carriere bij mijn toenmalige werkgever riskeerde. En daarbij waren de alternatief zelf minder groot al het tegen je zin aangaan van een relatie. Beslissingen die er onder andere toe leiden dat ik actief naar een andere baan ben gaan zoeken.

            Daarnaast is de bescherming van werknemers in Nederland al goed en helemaal sinds #MeToo alleen al de beschuldiging van sexueel ontoelaatbaar gedrag voldoende om een carriere te beëindigen. Natuurlijk is het erg vervelend, maar uiteindelijk moet je zelf ook ergens voor staan en is er ook nog zoietes als eigen verantwoordelijkheid.

          4. Het gaat ook niet alleen om die twee mensen, maar om vele anderen. Als een universitair docent het bed deelt met een knappe studente, en daardoor onbewust geneigd is haar broddelwerkstuk milder te beoordelen, is dat oneerlijk tegenover minder knappe studentes en mannelijke studenten, waar de docent toevallig niet op valt.

            Maar ja, dat effect heb je natuurlijk ook al als er niet iets onoirbaars is gebeurd. De kans erop, in elk geval.

  6. Waarom snapt iedereen dit bij toestemming geven over persoonsgegevens en privacy door je werkgever, maar lijken mensen het okay te vinden als het om relaties gaat?

    Ik denk dat dat een filosofische discussie is. Zijn wij primair wezens met behoeftes, waaronder sexuele behoeftes, en leven wij ons leven op een zodanige manier dat (naar onze eigen inschatting) onze behoeftes maximaal bevredigd worden? Of zijn wij primair elementen in een groep met ongeschreven regels en moet voldoen aan die regels ons hoogste doel zijn? Staat ons werk (en alle factoren die daar bij komen kijken) ten dienste van ons leven, of andersom?

    Uiteindelijk zijn de drie hoofdfactoren in sexuele aantrekkelijkheid: schoonheid, macht en geld, en er is in principe niets mis mee om, als je qua schoonheid en geld maar zo-zo bent, om te proberen macht te krijgen om daardoor je eigen aantrekkelijkheid te vergroten.

    Of vinden we dat een heel mooi persoon zijn schoonheid misbruikt als hij/zij op basis van zijn schoonheid anderen met hondertallen het bed in praat? Of vinden we dat een rijke stinkerd die continu golddiggers om zich heen heeft fladderen misbruik maakt van zijn geld? Volgens mij niet. Waarom dan zo’n probleem met iemand die de factor macht probeert te optimaliseren en daarmee zijn aantrekkelijkheid voor potentiele partners vergroot?

    Wanneer wordt macht als bekende aantrekkingsfactor machtsmisbruik?

    1. Antwoord is simpel: Als de tegenpartij geen nee durft te zeggen. Of, beter gezegd, als redelijkerwijs de mogelijkheid bestaat dat deze geen nee durft te zeggen. Het is het verschil tussen “macht” en “macht over jou”. Daarbij vind ik het ook wel een beetje vreemd om te zeggen dat we ons leven, waaronder ons werk, inzetten om maximaal onze (seksuele) behoeftes te voldoen. Ik vind zeker wel dat ik werk om te kunnen leven, en niet andersom, maar als je je werk wil inrichten voor de seks, ga je maar in de prostitutie. En door die gedachtegang is #MeToo dan ook ontstaan.

      Overigens vind ik dat je definitie van seksuele aantrekkelijkheid ook veel te kort door de bocht is. Veel mensen raken aangetrokken tot een persoon als geheel, waar vaak uiterlijk en innerlijk de belangrijkste rol spelen. Geld en/of macht zijn veel zeldzamer.

      1. Je werkt, en doet andere dingen in je leven, om je behoeftes (voedsel, kleding, liefde, rust) te bevredigen. Je maximaliseert daarbij de balans tussen al die behoeftes. En voor de een ligt die balans bij veel vrije tijd, en bij de ander bij veel seks, en bij nog een ander op veel reizen. En iedereen probeert zijn leven in te richten om die balans te maximaliseren.

        En dus zal de een proberen zich op zijn werk te laten omringen door potentiele sekspartners, en de ander zal een baan zoeken waain hij minimaal zijn uurtjes moet doen en 60% gaan werken en zich niet bekommeren of een deadline gehaald wordt omdat hij liever op reis gaat.

        Kom nou toch, als ik zeg dat iedereen zijn leven probeert in te richten om maximaal zijn behoeftes te vervullen, dan zeg ik toch niets controversieels?

        1. Ik vind je werk inrichten zodat je omringt wordt door potentiele sekspartners vrij controversieel. Dat is zeker niet van deze tijd, en misschien zelfs van geen enkele tijd. Dat is niet een acceptabele manier van handelen.

          1. Ik heb daar geen moreel oordeel over. Iedereen richt zijn leven in zoals hij zelf wil, natuurlijk met respect voor anderen. Dus je moet dan wel accepteren, zonder consequentie, dat anderen nee zeggen.

            En natuurlijk is het vanuit de werkgever ook niet ideaal, in zo’n situatie is de focus vast niet op maximale output, dus die zal er ook niet blij mee zijn. Maar als het individu het risico op een ontevreden werkgever wil nemen in de zoektocht naar de bevrediging van zijn behoeftes, tja, wie ben ik om dat af te keuren.

            En het gaat ook niet alleen over seks. Het kan ook best zijn dat je je verzet tegen een verhuizing van het kantoor (omdat het verder van huis is), of dat je een project aanraadt waar je weet dat jij kans hebt om wereld expert te worden, terwijl dat in een ander (voor de werkgever misschien beter) project niet zo is.

            We doen allemaal continu dingen, groot en klein, bewust en onbewust, om onze omgeving te beinvloeden om onze behoeftes maximaal bevredigd te krijgen.

            1. Vijf minuten langer fietsen is wel iets anders dan dat je het idee hebt dat je baas vindt dat je je sexy moet kleden, of pornofilmpjes op je WhatsApp moet krijgen, of betast te worden. En “je moet gewoon nee kunnen horen” is geen oplossing, zoals ik eerder al zei. Het “omringen door potentiële sekspartners” is geen respect voor anderen.

              1. Dat je het idee hebt…. daar kan ik niet zoveel mee. Als hij dat echt zegt en vindt, is het een slechte baas en zou hij eruit gegooid moeten worden.

                En pornofilmples op whatsapp en betast worden? Natuurlijk kan dat niet op het werk. Maar misschien wel in een jolige, libertijnse vriendengroep.

                De vraag is natuurlijk: wat ben je primair, een jolige libertijnse vriendengroep die toevallig op dezelfde plek werkt (en die misschien elkaar wel aan een baantje geholpen heeft), of werkcollega’s die slechts beleefd willen zijn? Of een twijfelaar, de ene keer erbij, de andere keer niet.

                Alleen de betrokkenen kunnen het zeggen, en zelfs hun herinnering aan het verleden kan mettertijd gaten vertonen of door een veranderende mening gekleurd worden.

                1. Willen we “jolige” vriendengroepen waar vrouwen slechts als lustobject worden gezien en aanranding en verkrachting verdedigd worden? Zie jij zo’n “jolig vriendengroepje” graag als staf van de vakgroep waar je dochter bij afstudeert?

                  1. Willen we “jolige” vriendengroepen waar vrouwen slechts als lustobject worden gezien en aanranding en verkrachting verdedigd worden?

                    Iedereen heeft de vrijheid om een zo jolige vriendengroep te vormen als ze zelf willen. Maar dat tweede deel van je zin? Natuurlijk willen we dat niet. Maar zo’n vriendengroep kan ook best vrouwen omvatten die vrolijk meedoen aan de vrijheid-blijheid in zo’n groep.

                    Ik vind het verkeerd om iemand te veroordelen omdat hij een losse sexuele moraal heeft en daarnaar leeft.

                    Zie jij zo’n “jolig vriendengroepje” graag als staf van de vakgroep waar je dochter bij afstudeert?

                    Nee. Die hadden daar nooit in die positie mogen komen. Maar ze mogen desalniettemin hun leven leven zoals ze willen, als ze daarbij de beperkingen accepteren dat ze niet voor iedere baan geschikt zullen zijn.

                    1. Ik wil me niet bemoeien met hoe mensen hun seksleven inrichten, zolang de partijen op basis van vrijwilligheid meedoen (en geen onnodige risico’s nemen.)

                      Het gaat mij om een groepsdynamiek waarin de groepsleden de normen en waarden van de samenleving uit het oog verliezen. Bij de hoogleraar was het op seksueel gebied, maar je ziet het ook waar mensen van in groep onder psychologische druk gezet worden om meer drugs of alcohol tot zich te nemen. “Doe niet zo saai met een Spa Rood, maar neem nog een pilsje” in de sportkantine tegen iemand die nog met de auto naar huis moet.

                      Als je goed kijkt vind je dit soort overreding in verschillende groepen, denk ook aan diep-religieuzen, voetbalsupporters en racisten.

                      De individuen uit deze groepen kunnen gewaardeerde medewerkers zijn, zolang hun “extremistische” opvattingen “geneutraliseerd” worden door collega’s met gematigde opvattingen. Je wil niet zoveel mensen uit zo’n “clubje” in een bedrijf hebben dat ze de sfeer gaan bepalen.

                      En zo raken we weer aan het arbeidsrecht…

    2. Er zijn meer ingangen om misbruik te maken dan alleen macht… Je noemt al schoonheid en geld; ik zou daar ook charisma aan willen toevoegen. Is er een fundamenteel verschil tussen een oplichter die zijn charisma gebruikt om aan geld te komen of een “loverboy” die zijn charisma gebruikt om aan seks te komen. Beiden maken gebruik van de naïviteit van hun slachtoffer om hun doel te bereiken.

      Ik vind de situaties die je noemt (golddiggers, enz.) wel een (moreel) probleem, maar dat is geen discussieonderwerp om op een juridisch blog diep in te duiken.

      Ja, we proberen allemaal onze eigen omgeving aan te passen naar onze smaak en ja, er zijn geschreven en ongeschreven regels die proberen te voorkomen dat mijn verbetering van mijn omgeving niet onevenredig nadelig uitpakt voor de buren, mijn collega’s of andere omstanders.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.