Ziggo hoeft geen NAW-gegevens van downloaders af te staan

Ziggo hoeft gegevens van klanten die illegaal een film via BitTorrent zouden hebben gedownload niet af te staan aan filmdistributeur Dutch Film Works (DFW). Dat meldde Security.nl vorige week. Dit bepaalde het Gerechtshof in hoger beroep van een zaak uit februari waarin de rechtbank hetzelfde bepaalde. In theorie kan DFW nog naar de Hoge Raad, maar ik zie weinig aanknopingspunten voor een succesvolle uitkomst voor het mediabedrijf. De reden voor deze beslissing zit hem in het grote pijnpunt bij auteursrechthandhaving online: wat kost dat nou eigenlijk, een inbreuk?

De rechtszaak was het logisch gevolg van DFW’s plan downloaders aan te spreken op illegaal downloaden, inclusief boete, pardon schikkingsvoorstel van 50, pardon 150 euro, pardon een nader te bepalen maatregel per download. Nodig daarvoor is dat providers NAW-gegevens verstrekken wanneer DFW een IP-adres verstrekt en een rapportje dat er daarmee gedownload is. In theorie kan dat: het Lycos/Pessers-arrest uit 2006 bepaalt dat je bij evidente inbreuk gewoon die gegevens moet verschaffen.

Het Gerechtshof gaat er echter eens goed voor zitten en bekijkt de vier criteria uit dat arrest nog eens streng. Het gaat hier om een ‘kleine’ inbreuk (één keer een film), onduidelijk is hoe DFW aan het bedrag komt en wat doe je als de IP-adreshouder niet zelf de downloader blijkt? Je moet echt een goede onderbouwing geven van deze zaken alvorens een provider NAW-gegevens moet geven, en DFW heeft die niet overlegd.

Meer algemeen vindt het Hof eigenlijk dat DFW zich er te makkelijk van afgemaakt heeft. Ik zou het wellicht zelfs lezen als afstraffen van arrogantie, “geef nou maar die NAW gegevens want het is verdorie auteursrechtinbreuk, dan mogen we doen wat we willen”:

Door niet transparant te zijn over de criteria die zij aanlegt bij de inzet van de door haar voorgenomen acties worden de belangen van de betrokken Ziggo-klant aangetast. DFW behoudt zich immers het recht voor pas nadat zij de persoonsgegevens heeft gekregen, eenzijdig en zonder enige motivering of toelichting de actie te kiezen die haar goeddunkt. Dat leidt naar het oordeel van het hof tot een verstoring van het te vinden evenwicht, met name in de situatie dat onzeker is of de betrokken Ziggo-klant ook daadwerkelijk de inbreukmaker is, zoals Ziggo c.s. gemotiveerd en onderbouwd met diverse producties heeft aangevoerd.

Zoals ik in februari al zei, geef je ze die namen, gaan ze blafbrieven sturen waarin op hoge toon van vaststaande inbreuk wordt gesproken die gerechtelijk gestraft wordt met een conform de jurisprudentie berekende staffel van 150 euro, gelieve binnen 14 dagen te betalen bij gebreke waarvan een procedure zal worden gestart waarbij volledige proceskosten ex 1019h Rechtsvordering zullen worden geëist dewelke kunnen oplopen tot 8.000 euro conform het door de Rechtspraak goedgekeurde tarievenmodel. Toch een iets andere brief dan “kunnen wij even praten, volgens mij heeft u een auteursrecht van ons geschonden”, nietwaar?

Ik zie eerlijk gezegd niet hoe DFW dit anders zou kunnen doen. De situatie dat de IP-adreshouder niet de downloader is, is een fundamenteel probleem. Dat los je alleen op door botweg te zeggen, je bent aansprakelijk voor je account. En dan krijg je ook nog het schadebedrag waar al tien jaar over gesteggeld wordt – wat kost dat nou, zo’n illegale download? Is dat de prijs van de DVD, de Blu-Ray, de single play van Videoland of 1/30e van een Netflix maandabonnement? Ik denk niet dat je daar ooit uitkomt.

Arnoud

18 reacties

  1. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het nog lager is dan 1/30e van een Netflix maandabonnement. Ik zou zeggen dat het het bedrag is dat de DFW krijgt van Netflix per view. Dat is immers het bedrag dat ze misgelopen zijn en niet dat bedrag plus de winst die Netflix daaroverheen maakt.

    Laat ze de prijsafspraken met Netflix maar openbaar maken. En laat ze maar beargumenteren waarom het okey is om een complete rechtszaak te starten over minder dan een euro. In Amsterdam was er afgelopen week een zaak afgewezen die ging om 5 cent.

    Volgens mij is auteursrechteninbreuk een van de weinige type rechtszaken in Nederland waar je je advocaatskosten kan proberen te verhalen. Geld dat alleen voor zaken waarin ook een component zit van of er wel of geen inbreuk is gemaakt? Of geld dat ook voor zaken waar er alleen discussie is over de hoogte van de schade vergoeding?

  2. De auteursrechthouder heeft natuurlijk het alleenrecht om de verspreiding te regelen. Net zoal alleen echte, gediplomeerde dokters recht hebben om de geneeskunst uit te oefenen, en net zoals alleen partijen die accijns afdragen sigaretten mogen verkopen.

    Maar in die laatste twee gevallen gaan we ook de individuele eindgebruiker (per ongeluk of met opzet) niet aanslaan voor schade. Waarom hier dan wel?

    DFW komt gewoon heel onsympathiek over met dit soort acties. Ze mogen hun best doen om hun rechten te beschermen, en op te treden tegen overtreders, maar achter de allerkleinste visjes aangaan omdat die het makkelijkst te pakken zijn…. nee.

    Ook gezien de recente uitspraak over de zorgverzekeraar die procedeerde voor een paar cent, wat als misbruik van recht werd gezien, vraag ik me af of je dat hier niet net zo moet zien. De echte schade voor DFW is, naar mijn mening, op zijn hoogst de laagste prijs waarvoor je de film legaal kunt zien (min de winstmarge van de partijen later in de keten dan DFW), dus op zijn hoogst 1 of 2 Euro. Als je daarvoor gaat procederen….

    En ik weet het wel, als honderdduizenden het doen is het toch een grote schade voor DFW, maar dat is een onzinargument. Als ik schade veroorzaak, heb ik niets te maken met het feit of er nog honderduizenden zijn die dezelfde schade veroorzaken. Daar moet ik niet harder voor worden aangepakt, ik ken die anderen niet.

    1. Het zou me niks verbazen als ze iedereen die die torrent gebruikt als groep proberen aan te merken. Jij kan immers niet in je eentje iets downloaden, je hebt altijd iemand nodig die het upload. En volgens mij waren er maffe regels voor groepen. Je kan een enkel persoon verantwoordelijk maken voor de hele groep en dan moet die persoon achteraf maar geld zien te verhalen op andere leden van de groep.

      Kan je op deze manier ‘veroordeeld’ worden voor iets als onderdeel van een groep zonder dat je daar weet van had? Of moeten ze iedereen van de groep dagvaarden voordat ze een enkel persoon van die groep alle schade kunnen laten betalen? Het zou immers raar zijn als iemand is veroordeeld voor het betalen van de schade van een hele groep en dan in een zaak waar die persoon geld wil van andere leden van de groep wordt gezegd dat die andere mensen geen lid zijn.

      1. Nou dat zou ik knap vinden. Hoe kan ik onderdeel van een groep zijn en verantwoordelijk zijn voor hun gedrag als ik niet eens weet wie en hoeveel mensen er op een gegeven moment in die vermeende groep zitten, hoe ik met ze in contact moet komen, en wat de omvang van het vermeende inbreuk is geweest waar ik dan, hypothetisch, een gedeelde verantwoordelijkheid voor zou hebben.

        Dit lijkt op collectief straffen, en dat is verboden ZELFS IN OORLOGSOMSTANDIGHEDEN op basis van de Geneefse Conventie (de 4e, om precies te zijn), dus laat staan in tijden van vrede en dan ook nog in het privaatrecht (niet strafrecht).

        Een groep vormen vereist toch een bepaalde mate van opzet en wil om die groep te vormen. Je bent geen groep (in juridische zin) met de mensen die toevallig met dezelfde server een verbinding hebben gemaakt.

    2. Bij verkoop van gestolen goederen is heling ook strafbaar. Juridisch zijn een creatief werk en goederen wellicht verschillende dingen, maar voor producenten is dat verschil niet relevant. Die investeren geld in een productie, in de hoop daar winst op te kunnen maken door verspreiding daarvan. Het heet misschien geen diefstal, maar ik zie het wezenlijke verschil niet in een dienstenmaatschappij. Als een freelancer ergens een paar uur heeft gewerkt en de opdrachtgever zou niet betalen, is dat ook geen diefstal, maar ja… of iemand nou iets van je steelt of een paar uur dienstverlening niet betaalt. Het resultaat is voor de benadeelde even vervelend.

      De enige echt goede oplossing is dat het OM downloaders gaat vervolgen, maar dat ligt politiek natuurlijk veel te gevoelig, nu iedereen eraan gewend is om te downloaden.

      1. Dat ben ik niet helemaal met je eens.

        De marginale kost van een extra kopie/extra vertoning is extreem laag, zeg maar nul.

        Bij een fysiek product, dat door diefstal wordt ontvreemd, is dat niet het geval. En bij gewerkte uren door een freelancer ook niet.

        De producent kan ALLEEN DOORDAT ER AUTEURSRECHT IS het trucje uithalen om mensen significant te laten betalen voor iets wat eigenlijk niets kost. In zo’n geval is het ook aan hem om geen misbruik van zijn positie te maken.

        En dat misbruik is er, naar mijn gevoel, wel degelijk. (Nu baseer ik me op mijn ervaringen uit de tijd toen ik jong was, die natuurlijk mijn rechtsgevoel gekleurd hebben, sorry, kan ik niets aan doen). Vroeger kocht je een fysieke drager, en die kon je zo vaak bekijken/beluisteren als je wilde, en ook uitlenen of doorgeven aan iemand anders. Daar betaalde je voor (en dat is ook logisch, fysieke dragers kosten ook geld, en natuurlijk moet de artiest ook leven). Dat betekende dus ook dat als je een beschermd werk wilde kopen, het relatief gemakkelijk was om ergens eerst eens te ervaren of je het wel leuk vond, en of je er je geld wel aan wilde uitgeven.

        Het huidige misbruik, naar mijn rechtsgevoel, zit hem erin dat de betaling nu moet gebeuren per keer (of periode) dat je het werk bekijkt/beluistert, en zelfs al moet betalen voordat je hebt kunnen bepalen of je het wel de moeite waard vind.

        Ik zie het ‘illegale’ aanbod dan ook vooral als evaluatiemogelijkheid, om te bepalen of je het werk goed genoeg vindt om ervoor te betalen. zoals vroeger in de platenwinkel of bij een virend eerst eens luisteren voordat je zelf ook koopt. Niemand wil alles illegaal hebben, maar een evaluatiemogelijkheid moet er toch zijn, of niet? Het stoort me dat zie die evaluatiemogelijkheid ook te gelde willen maken. Dan gaan mijn haren als consument recht overeind staan.

        Natuurlijk mag de artiest ook geld verdienen (maar als je hoort wat sommigen verdienen, hebben ze ook niet bepaald mijn sympathie als zij (indirect) achter de kleine downloader aangaan), maar om nu voor iedere middelmatige prestatie met een marketingmachine de hoofdprijs te vangen is maatschappelijk niet wenselijk.

        Eigenlijk komt het erop neer, naar mijn mening, dat in de muziek/film/game industrie het de niet-beschermde onderdelen van het businessmodel zodanig belangrijk zijn geworden, en de echte artistieke prestatie zo ondergeschikt, dat het eindprodukt eigenlijk niet meer beschermd zou moeten worden door het auteursrecht.

        De input van de creatieveling maakt maar zo’n klein deel van de waarde van het eindproduct uit, dat het auteursrecht gewoon geen goed middel meer is om een (maatschappelijk wenselijke) eerlijke vergoeding voor kunstenaars te garanderen, het leidt gewoon tot te veel maatschappelijke wrijving.

        1. De producent kan ALLEEN DOORDAT ER AUTEURSRECHT IS het trucje uithalen om mensen significant te laten betalen voor iets wat eigenlijk niets kost. In zo’n geval is het ook aan hem om geen misbruik van zijn positie te maken.

          Niets kost? Een beetje leuke film maken kost al gauw 10 miljoen euro/dollar, een wereldwijde blockbuster al gauw 200 miljoen. Die kosten terugkrijgen lukt alleen als je mensen laat betalen als ze willen kijken. Dat lijkt me een heel valide uitgangspunt en heeft niets met misbruik te maken maar staat blijkbaar haaks op jouw bewering.

          Ik zie het ‘illegale’ aanbod dan ook vooral als evaluatiemogelijkheid, om te bepalen of je het werk goed genoeg vindt om ervoor te betalen
          Evaluatiemogelijkheid: daar hebben we trailers voor. Is het dan een idee om iets uitgebreidere trailers te maken? Van bv 5 minuten? Downloaden van de hele film is geen ‘evaluatie’.
          Natuurlijk mag de artiest ook geld verdienen
          Het is niet aan de consument om dit te bepalen of er zelfs een cap op te leggen ‘nu heeft de artiest wel genoeg verdiend, de rest downloaden we voortaan illegaal…‘. De artiest mag zelf bepalen hoeveel geld hij voor zijn creatie vraagt, dat heet marktwerking en past in een vrije samenleving. Als je het teveel geld vindt dan koop je het gewoon niet maar illegaal downloaden is geen oplossing want gewoon diefstal. De artiest vraagt ergens geld voor, als je dat niet wil betalen blijf je er gewoon van af want het is niet van jou. Allerlei moeilijke en vooral gekunstelde redeneringen waarom illegaal downloaden de artiest niets zou kosten vind ik irrelevant want als je daarop doorredeneert ben je al heel gauw op het punt dat de artiest helemaal geen inkomen mag genereren.

          Voor alle illegale downloaders, leer het gewoon eens: als je er niet voor wil betalen blijf je ervan af.

          Voor wat betreft de juridische afhandeling: als er een sluitend systeem zou zijn om illegale downloaders aan te pakken zou ik dat niet erg vinden, tot die tijd zal je daar terughoudend mee om moeten gaan vanwege juridisch wankele basis qua bewijslast, plus zorg voor een reële vergoeding als het toch tot een zaak komt.

          1. Het zit je blijkbaar hoog…. diefstal en dat soort termen.

            Het is niet een natuurlijk recht dat een artiest kan vragen voor kopien van zijn werk wat hij wil. Dat kan alleen omdat er de juridische constructie ‘auteursrecht’ is bedacht zodat artiesten een fatsoenlijk inkomen kunnen halen.

            En ja, binnen die juridische constructie kan en mag een artiest vragen wat hij wil. Zoals je zegt ‘dat heet marktwerking en past in een vrije samenleving’.

            Maar je moet je dan wel realiseren dat auteursrecht een kunstmatige constructie is, die op zich al een beperking van de vrije samenleving is. Zonder het auteursrecht had de artiest weinig te vragen.

            Dus fundamenteel schort er iets aan jouw redenering: Je realiseert je niet dat die gebaseerd is op, relatief willekeurige, historische keuzes van de wetgever, niet op absolute waarheden.

            En ook inhoudelijk schort er iets aan je redenering. Als artiesten obscene bedragen verdienen, creert dat maatschappelijke wrijving en verdwijnt het draagvlak voor het auteursrecht. En het is in principe het doel van de wetgever in een vrije samenleving om een stabiele samenleving met weinig maatschappelijk ongenoegen te verzekeren.

            En als dat niet meer het geval is (dus als artiesten teveel misbruik maken van het auteursrecht), kan het zomaar zijn dat de wetgever het afschaft. De wetgever heeft het auteursrecht ingesteld, en kan het ook weer afschaffen.

            En nu gaan we weg van de juridische kant, en komen we op meningen: Ja ik vindt dat het auteursrecht leidt tot maatschappelijk onwenselijke excessen, met name 1) met betrekking tot inkomens van artiesten die niet gebaseerd zijn op een objectieve weging van hun prestatie, maar op een marketingmachine, en met name 2) met betrekking tot de macht die de auteursrechthouder heeft over de toegang, of het gebrek daaraan, tot cultuur.

            Ik heb geen beter alternatief klaar, en je mag het best met me oneens zijn, maar ik signaleer alleen twee pijnpunten.

            Het auteursrecht stamt uit een tijd waarin artistieke prestaties werden gezien als losstaand van een economische waarde, verheven boven een economische waarde, zelfs. Maar ondertussen wordt het auteursrecht tegenwoordig wel gebruikt om een enorme economische machine van vluchtig entertainment in stand te houden. Dat klopt niet.

            1. cg, je vergeet in jouw betoog nog een ding: de uiterst verwerpelijk rol van de tussenpersonen, de uitgevers die proberen een monopolie op de distributiekanelen proberen te krijgen (en daar voor een goed deel al in geslaagd zijn), en daarmee zowel het publiek als de auteurs totaal voor het blok zetten. Tegelijkertijd doen ze alsof het een strijd is tussen het piratent publiek en de arme auteur of artiest. Niets is minder waar: de belangen van het publiek en de auteurs zijn veel meer in lijn dan alle klachten over piraterij doen vermoeden, en auteurs hebben over het algemeen ook de sympathie van het publiek, en het zijn juist de hebberige distribiteurs die de boel verzieken. De wetgever zou hier heel goed kunnen ingrijpen door de overdracht van auteursrecht af te schaffen, en de duur van exclusieve licenties sterk in te korten, zodat auteurs en artiesten veel sterker komen te staan in hun positie tegenover uitgevers die alle rechten proberen te hoarden, en zo kunstmatige schaarste in het aanbod proberen te creeren.

            2. Het zit je blijkbaar hoog….

              Nee. Ik download zelf niets, heb ook geen enkel belang bij het tegengaan ervan, maar het principe is heel simpel: iemand heeft iets gecreëerd en vraagt er een bepaald bedrag voor als anderen daar van willen ‘genieten’. Wil je dat niet betalen dan blijf je ervan af.

              Het is niet een natuurlijk recht dat een artiest kan vragen voor kopien van zijn werk wat hij wil.
              Pardon? Natuurlijk wel. Maar als een artiest 1000 euro voor een CDtje vraagt verkoopt hij niets.

              Bottom line van jouw betoog is eigenlijk dat je hele redenatie met alle zogenaamde ‘pijnpunten’ is opgehangen aan de (naar mijn mening) totaal misplaatste opvatting dat de maatschappij, of jijzelf in het bijzonder, op een of andere manier altijd het recht moet hebben om toegang te krijgen tot datgene wat door een artiest wordt gecreëerd. Dat is gewoon niet waar en op geen enkele juridische wijze te verdedigen.

              Wat ik vooral lees in diverse van jouw argumenten is gewoon botte afgunst dat artiesten veel geld verdienen aan hun prestatie/marketingmachine/whatever, dat dan weer aan de kaak probeert te stellen en daar zelfs een argument uit probeert te destilleren dat illegaal downloaden daarom toch niet zo erg is. Want:

              Als artiesten obscene bedragen verdienen, creert dat maatschappelijke wrijving
              is echt een lachwekkend argument in deze discussie. Ik heb nog in m’n leven nog nooit iemand een probleem horen maken over de 20 miljoen die acteur X krijgt voor zijn rol in een film, behalve dan in dit soort discussies met mensen die illegaal downloaden verdedigen.

              Dus dan verdient artiest Y 100 miljoen aan een uitgebrachte CD. Who… cares… Ik in elk geval niet.

              1. Als we praten over muziek en films, dan praten we over cultuur.

                Bottom line van jouw betoog is eigenlijk dat je hele redenatie met alle zogenaamde ‘pijnpunten’ is opgehangen aan de (naar mijn mening) totaal misplaatste opvatting dat de maatschappij, of jijzelf in het bijzonder, op een of andere manier altijd het recht moet hebben om toegang te krijgen tot datgene wat door een artiest wordt gecreëerd.
                Mijn bezwaar (en dat is een politieke opinie, geen juridische) is dat het vreemd is dat een klein aantal multinationals kan bepalen wat “de burger” als cultuur voorgezet krijgt. Ik vind het juist misplaatst dat bedrijven het recht hebben om cultuuruitingen in een kluis te laten verstoffen. We zouden het auteursrecht aan moeten passen zodat culturele werken sneller beschikbaar komen voor de samenleving.

                En ja, artiesten mogen van mij verdienen aan hun prestaties. Met een auteursrecht dat tien jaar duurt komen zij en de uitgevers makkelijk aan 90% van hun huidige inkomsten en krijgt de samenleving zo’n eeuw eerder de beschikking over de kunstwerken.

                1. Alles wat geen natuur is valt onder cultuur, dus alles wat door mensen wordt gemaakt. Mooie, en dure, sportauto’s vallen daarom ook onder de definitie van cultuur. Ik zie een illegale downloader echter niet zo gauw dezelfde download-discussie voortzetten op basis van sportauto’s en ‘het is cultuur dus dat moet ik tegen lage prijs kunnen krijgen’ (want de discussie draait altijd om centjes) omdat de downloader dan al gauw zelf inziet dat het een onzindiscussie wordt maar blijkbaar het onderliggende principe niet kan overnemen naar zijn muziek- en films-discussie. Omdat dat niet tastbaar is moet het dan maar gratis zijn….

                  Mijn bezwaar (en dat is een politieke opinie, geen juridische) is dat het vreemd is dat een klein aantal multinationals kan bepalen wat “de burger” als cultuur voorgezet krijgt.
                  Ik mis gewoon de waarde van dit argument. Dagelijks wordt je op 100-den radio- en TV-zenders gratis doodgegooid met alle denkbare ‘cultuur’ danwel pulp die je je maar wensen kan, of voor dubbeltjes per film of serie op Netflix etc. Overal in onze openbare ruimte hebben we kunst (=cultuur), kan je naar musea voor weinig geld, etc. etc. De hele downloaddiscussie neemt daar echter allemaal geen genoegen mee en draait steeds alleen maar om het volgende:

                  1) Ik wil cultuuruiting X zelf hebben 2) Ik wil het op het moment dat het mij uitkomt

                  En ja, daar moet je dan gewoon voor betalen… Daar komt bij dat bijvoorbeeld iets oudere muziek bijna altijd voor een habbekrats te krijgen is (pakweg 15 euro voor een mainstream CD van een wereldartiest), maar dat vinden de mensen dan blijkbaar ook teveel geld voor iets waar ze jaren plezier van hebben terwijl ze bijvoorbeeld wel voor 10 euro even snel een dubbele hamburger met patat en een liter Cola wegtikken. Dat laatste alleen om de mindset van die mensen te schetsen….

                  Ik vind het juist misplaatst dat bedrijven het recht hebben om cultuuruitingen in een kluis te laten verstoffen.
                  De volle 100% van de cultuuruitingen (het is maar een film of muziek…) waar de downloaders interesse in hebben ligt niet in een kluis maar is gewoon tegen een redelijke prijs verkrijgbaar.

                  We kunnen schrijven tot we een ons wegen, maar we gaan er denk ik niet uitkomen.

                  1. De volle 100% van de cultuuruiting is een live performance. En daar vind ik dan ook de creatieveling zijn geld waard, hij doet immers iets wat een ander niet kan.

                    Bij films, met name hollywood blockbusters, is dat heel anders. Ja die kosten tientallen tot honderden miljoenen. Maar slechts een heel klein deel daarvan is een vergoeding voor de creatieve prestatie, de rest is gewoon technische uitvoering, marketing, distributie.

                    Als ze een acteur tientallen miljoenen betalen is dat niet omdat hij een betere acteur is dan een ander die honderduizend kost, maar omdat hij een populairdere acteur is die meer mensen naar de bioscoop trekt (zodat het inderdaad een te verantwoorden investering kan zijn om die dure acteur te nemen, maar dat heeft niets met de objectieve waarde van zijn creatieve werk te maken).

                    Ik vind het prima om de creatieve prestatie zelf te beschermen dmv auteursrecht, maar heb er moeite mee om de rest van de kosten van een film ook onder die paraplu te trekken.

  3. ik vind dit allemaal niet zo heel sterk. dat jij niet download maar een ander onder jouw ip-adres maakt qua aansprakelijkheid geen verschil (uitspraak hvj eu waar ik de naam van kwijt ben). onder 1019h vallen ook de buitengerechtelijke kosten. de indicatietarieven (geen formele wetgeving) zijn strikt genomen niet bindend en een indicatie waarvan afwijking gerechtvaardigd kan zijn. maar dan nog, komt mij een bedrag ad EUR 150 redelijk voor (ervan uitgaande dat daar dus niet nog wat bovenop komt).

    dat gezeur over persoonsgegevens, sja, dan had je maar niet moeten downloaden. zie ook de voorwaarden van Ziggo en ook gewoon het nieuws ann0 2019.

    1. In Zwitserland is rechtspraak de goede kant op gegegaan: een individuele inbreuk is daar gewoon geen grond voor het vrijgeven van je gegevens door een ISP; maar zelfs als het hier die kant niet op gaat, blijft het heel makkelijk dingen met kenissen te delen via minder publieke kanalen dan bittorrent — onderschat ook niet de snelheid van een thumbdrive in de broekzak — Ik denk dat DFW er beter aan doet deze onzinnige strijd op te geven, en meer energie te stoppen in het makkelijk beschikbaar maken van materiaal dat mensen graag willen zien — er is geen gebrek aan bereidheid te betalen voor films, getuige dat mensen graag voor diensten als Netflix of Spotify betalen, ofwel voor een VPN dienst — het gaat erom dat men geen zin heeft om door allerlei onnodige hoepeltjes te springen om dingen te mogen zien. Laat de industrie haar zelf-gemaakte problemen met georestricties en release windows aanpakken, af laat de wetgever ze daartoe dwingen.

      1. Het gaat juist de verkeerde kant op. Nu komt Disney er weer bij. Straks heeft iedere producent zijn eigen digitale kanaal en ze willen allemaal weer de hoofdprijs.

        Alleen ga ik die echt niet betalen. Ik betaal nu voor Netflix, HBO en Amazon. Op HBO heb ik alles wat ik wil inmiddels gezien, dus die gaat eruit voor Disney. Ik heb namelijk de tijd niet om meer te gaan kijken, dus een extra dienst aanhouden betekent meer betalen voor net zo veel kijken. En dat alleen maar omdat de producenten aso grootgraaiers zijn.

        Ik heb thuis de mogelijkheid om een site2site vpn op te zetten. Dat doe ik wel eens met familie, maar ook met vrienden in Oostenrijk. Dat zijn Nederland die af en toe vragen om de verbinding op te zetten zodat zij TV Gemist kunnen gebruiken. Voor mij is het voordeel dat Netflix (waar ik dus voor betaal!) denkt dat ik in oostenrijk ben. Zij kijken NL TV en mijn Netflix aanbod is veel groter omdat ze in Oostenrijk veel series hebben die in Nederland niet beschikbaar zijn.

        En die site2site vpn is een gamechanger. Die kan je namelijk ook gebruiken om je online accounts te delen zonder dat Netflix/Disney/Amazon daar ooit achter kan komen. Die tunnel die draait op de router is namelijk onzichtbaar voor ze, tenzij ze computervredebreuk plegen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.