Moet ik echt mijn camera aan bij het video-werkoverleg?

Een lezer vroeg me:

Bij de afdeling waar ik werk (Sales) is het sinds het thuiswerken verplicht om elke ochtend een online dagstart te maken. Even bijpraten waar we staan, actiepunten verdelen et cetera. Prima, alleen wordt het vanaf aanstaande maandag verplicht om je camera aan te hebben staan. Het argument is dat gezichtsuitdrukking helpt bij het collegiaal overleg. Is dat genoeg? En hoe weet ik dat de video niet stiekem wordt opgenomen en bewaard?

In principe bepaalt de werkgever hoe het werk wordt uitgevoerd, dus onder normale omstandigheden kon deze eisen dat je naar kantoor kwam en daar in vergaderzaal twee ging zitten om dat overleg te doen. En wel om 8:30.

Alleen, het zijn nu geen normale omstandigheden. Iedereen werkt thuis (waar dat kan) en communicatie gebeurt dus met afstandsmiddelen. En het is een feit dat mensen met name videocommunicatie vanaf de thuiswerkplek ervaren als een heftiger inbreuk op de privacy dan fysiek op kantoor moeten zitten.

Als werkgever moet je wat met die inbreuk, wat erop neerkomt dat je moet motiveren waarom het verplicht is, je camera aan. Bij een klantgesprek kan ik me daar wat bij voorstellen: dat is een zakelijk overleg, dat is de kern van je werk, het schept vertrouwen en elkaar zien voegt dan echt wel wat toe.

Bij collegiaal overleg zie ik dit wat minder. Mensen kennen elkaar al, het gaat om afstemmen van interne dingen, voegt het écht wat toe dat je kunt zien of iemand er zin in heeft? Uit de vraag haal ik maar een heel magere onderbouwing, dat zou voor mij niet genoeg zijn.

Verder riekt dit voor mij naar een afspraak over hoe het werkoverleg voortaan moet worden uitgevoerd. Daar is dan instemming van de OR voor nodig (regeling over het werkoverleg), even los van het verwerken van de persoonsgegevens via zo’n videoverbinding.

En wat die persoonsgegevens betreft, een werkgever moet zijn personeel vertellen (in privacyverklaring, personeelshandboek of iets dergelijks) wat er gebeurt met de beelden. Gebeurt dat niet, of is de verklaring incompleet, dan is de verwerking niet toegestaan.

Arnoud

39 reacties

  1. Ik kan me wel vinden in werkgever. Ik vind het vreselijk om een overleg met meerdere mensen te moeten voeren waarbij ik niet iedereen zijn gezicht kan zien. Een heel groot deel van communicatie is nonverbaal.

    In de meeste videoconference-applicaties kan je een achtergrond instellen, waardoor men alleen jou en niet je omgeving ziet. Ik zie dan ook niet echt een probleem hiermee.

    1. Ik vind het niet iets toevoegen. Je stelt dat je ieders gezicht wil zien. Of dat kan, ligt ook aan het aantal deelnemers aan het overleg. bij 1 op 1 kan ik de ander zijn gezicht zien, mits er geen andere informatie gedeeld wordt. Bij 1 op veel overleg zijn het vaak kleine plaatjes en vallen eventueel zelfs deelnemers buiten het beeld. Alleen degene die aan het woord is, is te (goed) te zien. Dus kan ik niets afleiden uit alle gezichten en zou een foto volstaan. Bij een overleg zal niet iedereen altijd praten, soms zelfs helemaal niet, dus lukt wat jij wil niet echt.

      1. De meeste van dit soort overleggen zijn in mijn ervaring hooguit met een man of acht, en dan “lukt wat ik wil” prima. Op mijn (redelijk standaard) 24″ monitor is elk vakje dan 17 x 10 cm (640 x 420 pixels).

        Voor mij voegt het echt veel toe.

        1. Kan je uitleggen wat het toevoegt voor jou? Want dat aspect van nonverbale communicatie vind ik met Teams of Zoom o.i.d juist volledig verloren gaan. Ik zie een gezicht, maar je kan niet je handen gebruiken om je verhaal duidelijker te maken. Ik vind het juist eerder afleiden om op de achtergrond kinderen te zien rondhobbelen en zo. Sommige hebben hun camera onder aan het scherm zitten, dan zit je tegen neusharen aan te staren. Sommige zitten boterhammen en krentenbolletjes te eten tijdens het overleg; dan staat de microfoon op mute maar zie je ze wel knagen. Nog even afgezien van dat ik niet wil uitzenden, begrijp ik werkelijk niet waarom mensen zo graag naar die koppen willen kijken, wat is de meerwaarde? Is het iets voor mensen die bezig zijn met juridische kwesties of zo en die normaliter proberen mensen te betrappen op het vertellen van leugens door te kijken naar “micro-gestures” of zoiets? Ik zie volledig de meerwaarde van het kunnen delen van je scherm om iets te laten zien, maar voor de rest ervaar ik zelf eerder hinder dan gemak ervan.

          Wel een serieuze vraag overigens: wat is voor jou de meerwaarde van die webcam?

          1. Allereerst: ik heb een IT-achtergrond en ben niet echt extrovert te noemen – al heb ik mezelf in de loop der jaren aangeleerd om me soms extrovert op te stellen, van harte zal het nooit gaan.

            Natuurlijk ben ik het helemaal met je eens wat de afleiding (kinderen, eten, neusharen) betreft. Maar – zeker wanneer ik zelf aan het woord ben – vind ik het erg veel meerwaarde bieden om mijn gesprekspartners te kunnen zien. Ik ga proberen je vraag te beantwoorden maar er zijn veel dingen die zich op een dermate basaal niveau afspelen dat ik het lastig vind ze goed te benoemen. Het zal wel een beetje in de buurt van “(micro-) gestures” komen, alleen minder expliciet en met een minder negatieve insteek als “betrappen op het vertellen van leugens”. Maar als ik spreek en ik zie iemand zijn hals beschermen dan snap ik wel dat diegene zich wellicht voelt aangevallen door wat ik zeg. Hetzelfde geldt voor mensen die hun armen over elkaar doen (sceptisch) en mensen die je houding gaan spiegelen (instemming) en rechtop vs onderuit zitten (aandacht en het gebrek eraan). Zo kan ik er nog veel meer noemen (knikken, hoofdschudden, aantekeningen maken, ongeduldig kijken, spelen met je pen).

            Zijn die signalen zaligmakend? Nee. Zijn ze 100% te vertrouwen? Zeker niet.

            Heb ik er iets aan? Geven ze me meer vertrouwen? Helpen ze me bij het aanpassen van mijn tempo, bij het sneller wisselen van onderwerp als ik te lang uitweid, beseffen dat ik iets nog een keer extra moet toelichten wanneer ik te snel conclusies trek? Absoluut.

            Nog een wat explicietere die me te binnen schiet terwijl ik dit schrijf: aandacht trekken om te willen interrumperen door simpel je hand op te steken vind ik natuurlijker en prettiger als het knopje ‘raise hand’ gebruiken.

  2. Ik kan me er ook in vinden dat de werkgever een verzoek doet om de camera aan te zetten, zonder het te verplichten. In een goede werkomgeving zou een verzoek 80% overtuigen, groepsdruk nog 15%, en de 5% die echt niet wil, laat je met rust. (percentages ter illustratie, zijn nergens op gebaseerd.)

    1. Mijn ervaring (we doen standups met en zonder camera) is dat het videobeeld niet veel toevoegt voor de extra bandbreedte die het in beslag neemt. Wanneer je in een een-op-een gesprek zit helpt het wel bij het oppakken van non-verbale signalen, maar dat neemt al snel af wanneer er meer mensen aan het gesprek meedoen. (Deels door technische redenen)

      1. Doe je tijdens fysiek overleg (dus in bijv. de vergaderzaal van je kantoor) ook een masker op? Want ook daar kun je niet op iedereen tegelijk letten en dus niet van iedereen de non-verbale signalen oppikken waardoor je andermans gezicht ook niet hoeft te zien.

  3. Ik persoonlijk weiger het. Ik kan niet zien wat alle deelnemers doen, ik kan ook niet vaststellen of die beelden al dan niet worden opgenomen of niet, en dat (opgenomen worden) is iets dat ik niet wil. Op het moment dat een werkgever dat gaat verplichten krijg ik er ongemakkelijke kriebels in mijn nek bij, des te meer reden voor mij om te weigeren. Het geeft me gewoon een bijzonder ongemakkelijk gevoel van gecontroleerd en bekeken worden waar ik me erg onprettig bij voel, alsof ik ondervraagd wordt door de politie als verdachte en je niet weet wat er aan de hand is. Misschien moeilijk te begrijpen voor mensen die veel meer extrovert zijn. Onder normale omstandigheden, dat wil zeggen als iedereen gewoon naar kantoor kan komen om in een vergaderzaal te zitten maar jij wenst graag thuis te werken, kan ik het me voorstellen dat er gezegd wordt “als je via videoverbinding wilt deelnemen moet je je camera aanzetten”, maar de situatie is nu niet normaal; als je gedwongen wordt om vanuit huis te werken kan je niet ineens de plichten opleggen die gelden als dat thuiswerken op vrijwillige basis is.

    1. Ik ben het qua argumentatie compleet met je eens, maar jouw houding is er een die problemen met je werkgever kan veroorzaken. Het klinkt ook of er onderhuids een vertrouwensprobleem is tussen jou, je werkgever en/of je collega’s. Met een vraag als “Wat zegt de OR van deze regeling?” en “Ik wacht tot de OR de gewijzigde regeling heeft goedgekeurd.” kun je dit soort verplichtingen een aanzienlijke tijd rekken, terwijl je de zaak niet persoonlijk speelt.

      1. Nou, ik heb geen probleem, de originele vrager heeft een probleem. Daar reageerde ik op, mijn eigen werkgever laat het vrij. Er is dus ook geen vertrouwensprobleem. Mijn reactie was bedoeld als een persoonlijke kijk op het probleem van de vrager. Overigens is het wel zo dat indien mijn werkgever met een soortgelijke verplichting zou komen het niets aan mijn standpunt zou veranderen.

          1. Dat klinkt leuk tot het incident zich voordoet waarbij de beelden van een van de vrouwelijke collega’s, gemaakt tijdens een werkoverleg waar tientallen deelnemers in zaten, zijn opgenomen door een onbekende deelnemer en gebruikt op een erotisch getinte website om zich daar voor te doen als die bewuste collega. Geen fictie, gebeurt. Of de vergadersoftware zelf al dan niet een functie heeft om de beelden op te nemen is niet zo belangrijk; als de informatie op je scherm te zien kan je andere software gebruiken om dat op te nemen, vergelijkbaar met hoe gamers werken die streams uitzenden van hun gaming.

            Overigens reageerde ik met mijn persoonlijke visie op de vraag van de vraagsteller, mijn eigen werkgever stelt het niet verplicht. Daarnaast, mijn issue ermee is dat het mij erg ongemakkelijk laat voelen, het is een gevoel, een emotie, niet een concreet gevaar, en ik heb geen problemen met collega’s. Er zijn ook mensen die niet met hun rug naar een open deur kunnen zitten, dat geeft ze een ongemakkelijk gevoel, een soort instinctieve verdedigingsreactie vind dan plaats waardoor ze constant gespannen zijn en adrenaline aanmaken. Ook daar is er geen daadwerkelijk gevaar, collega’s gaan niet binnenkomen en zo iemand echt aanvallen, maar het gevoel, de emotie, de instinctieve reactie blijft. Zo’n soort reactie heb ik ook op beelden uitzenden met mijn webcam, het maakt dat ik me dusdanig ongemakkelijk voel dat ik er niet aan mee doe. Dat is geen wantrouwen naar collega’s, maar bescherming van mijn eigen “zelf”. Een verplichting zou dan ook geen zin hebben, ik zou het weigeren zelfs al zou het leiden tot ontslag (wat het, nogmaals, in mijn geval niet doet want het is bij ons vrijwillig (helft diet het wel, helft niet ongeveer)).

    2. Sorry, maar alleen omdat het technisch zou kunnen dat de andere deelnemers jou opnemen, wil nog niet zeggen dat het ook gebeurt. Ook die andere deelnemers staan onder de instructie van de werkgever om het niet op te nemen.

      Op zich snap ik dat je niet opgenomen wilt worden (maar daarentegen, iemand die dat wil kan dat ook wel in een vergaderzaal door daar een camera te installeren of zijn laptop op een bepaalde manier neer te zetten). Maar ik snap niet dat je daadwerkelijk gelooft dat je collega’s dat zouden doen (hoewel de theoretische mogelijkheid inderdaad bestaat). Als je zoveel vertrouwen hebt in je collega’s, potverdorie zeg, zoek dan snel een andere baan.

      Of denk je soms ook dat jouw collega jouw toegangsbadge probeert te hacken, en actief zorgt dat het hotel waarin jij geboekt bent voor die opdracht in het buitenland in de slechtste buurt van de stad staat?

      1. Tja. Instructies instructies, dat heeft alleen zin als je ook in staat bent om het te controleren, er van uit gaande dat zo’n instructie daadwerkelijk afgegeven is, wat naar ik vermoed lang niet overal het geval is. Voor de rest heb ik hierboven al gereageerd, maar in het kort: ik reageerde op de vraagsteller, mijn eigen werkgever laat het vrij. Ongeveer de helft heeft de webcam enabled, de andere helft niet. Verder: het gaat niet om vertrouwen, het gaat om het gevoel wat ik er zelf bij krijg, zie mijn reactie hierboven en het voorbeeld van mensen die niet met hun rug naar een open deur willen zitten. Ik begrijp dat het voor mensen die daar geen last van hebben moeilijk te begrijpen is maar het is een echt verschijnsel. Het is dus geen kwestie van wantrouwen van anderen, het is mijn eigen gemoedsrust die ik probeer te bewaren. Ook hier geldt: als je er zelf geen problemen mee hebt kan ik me voorstellen dat het lastig te begrijpen is, net zoals het voor mij lastig te begrijpen is waarom sommige mensen zo angstig zijn voor bijvoorbeeld een spinnetje of zo.

        Wat het boeken van een hotel te maken heeft met het hacken van mijn toegangspas snap ik niet, misschien kan je dat iets meer uitleggen?

        1. Ik schreef dat omdat je nogal paranoide overkwam, alsof iedereen erop uit is om jou iets aan te doen.

          Nu wil ik best geloven dat jij er een ongemakkelijk gevoel bij krijgt, en dat vind ik vervelend voor je, maar over het algemeen ben ik er niet zo voor om de samenleving aan te passen aan irrationele angsten van anderen (in mijn optiek voed je die angsten dan, en zou de beste oplossing zijn om er, al dan niet langzaam en met begeleiding, overheen te stappen)

          1. Maar je bent er wel voor om de samenleving aan te passen aan de irrationele angsten van andere mensen, die bang zijn dat ze zonder iemands gezicht te zien niet meer kunnen communiceren?

            Ik vind managers die verplichten om de webcam aan te hebben nogal paranoide overkomen.

          2. Ah zo. Ik begrijp dat je dat denkt. Ik kan je verzekeren dat ik niet paranoide ben (ze zitten namelijk echt achter me aan!!!). Kan je uitleggen waarom je het zo ontzettend belangrijk vind dat mensen hun webcam aanzetten, zelfs als ze dat duidelijk niet willen? Waarom wil je zo graag dat anderen dat doen, wat heeft het voor meerwaarde voor je? Waarom zie je het als zo’n groot probleem dat je het de beste oplossing vind om op een of andere manier mij ter toch toe te zetten?

            1. nou ja, zo ontzettend belangrijk….. We moeten ook niet overdrijven.

              Het komt erop neer dat electronische communicatie mogelijk is, maar niet in de buurt komt van live-communicatie wat betreft de kwaliteit van de communicatie. Iedereen weet wel hoe risicovol het is om een grap te maken via email. Het risico is levensgroot dat die als belediging wordt opgevat.

              Geluid erbij is al een stuk beter.

              Beeld van gezichten erbij is nog beter.

              Een 3-D hologram van de andere persoon zou nog beter zijn, maar is niet praktisch.

              Ik vind het dus normaal, te verwachten, dat de werkgever eist dat de beste beschikbare techniek met een acceptabele kost gebruikt wordt. En dat is momenteel geluid en 2D beeld van gezichten.

              Als er nu iemand is die dat echt niet wil, OK, dan kun je daar rekening mee houden, maar ideaal is het niet, de kwaliteit van de communicatie gaat naar beneden. Daar heeft de werkgever last van, maar jij zelf ook: jij wordt misschien verkeerd begrepen, of je begrijpt je collega’s verkeerd, of iedereen is visuele grapjes aan het maken en die gaan langs jou heen.

              Moet je het afdwingen als werkgever? Misschien niet. Maar moet je er een punt van maken als werknemer? Wat mij betreft absoluut niet, maar jij mag dat anders zien.

              Maar denk je zelf niet dat je ergens een klein psychologisch probleempje hebt dat dit zo belangrijk voor je is, en dat het fijner voor jezelf zou zijn als je hier vanaf zou kunnen komen?

              1. Sorry hoor, maar als je mensen van ‘een klein psychologisch probleempje’ gaat betichten omdat ze iets belangrijk vinden wat jij persoonlijk niet snapt heb je wat mij betreft de discussie verloren. Dan ben je mensen persoonlijk aan het aanvallen. Einde discussie. Doei.

                1. Kijk, dat bedoel ik nou. Ik ben een heel vriendelijk en gematigd persoon, en toch komt mijn welgemeende lieve advies verkeerd over. In een face-to-face gesprek was dat niet het geval geweest.

                  Point proven, zou ik zeggen (hoewel dat niet eens mijn bedoeling was).

                  O, en by the way, een discussie voer je niet om te winnen, maar opdat alle deelnemers winnen door uitwisseling van ideeen.

                  1. Bedankt voor je antwoord, en voor de volledigheid wil ik opmerken dat ik me niet aangevallen voelde. Ik ben het met je eens dat “in real life” ontmoeten het best werkt; ik geef zelf ook de voorkeur aan een paar man en een whiteboard. Als dat echter niet kan, voegen die dingen als iemands gezicht alleen voor mij zelf echt niets toe. Het is een beetje als .. als een gereedschap dat uit drie delen bestaat; als je alle delen hebt is het nuttig, als een deel ontbreekt is het nutteloos, die twee overgebleven delen maken het niet “beter dan niets”, het is alles of niets. Wederom, voor de duidelijkheid, dit is mijn persoonlijke mening, als anderen in een call willen uitzenden en kijken dan vind ik dat uiteraard prima, ik doe er alleen niet aan mee. Het verschilt mogelijk per vakgebied ook. de meeste van mijn collega’s zijn eveneens actief op het gebied van IT security, databescherming, en privacy en doen er ook niet aan mee. Het zijn vooral de projectleiders, de financiele mannetjes, en vooral mensen van “sales & marketing” en dergelijke mensen die hun webcam gebruiken. Ik zie ook wel parallelen met discussies die ik soms heb met mensen die actief zijn op social media, zoals Facebook en Instagram. Daar doe ik ook niet aan mee, en die mensen begrijpen het ook niet als ik zeg dat ik vind dat die bedrijven mijn privacy schenden. Dat mondt vaak uit in discussies tussen hun “Ja nou en dan weten ze dat je waar je op zoekt, waar je winkelt, wat je koopt, waar je woont, wat maakt dat nou uit?” versus mijn “Ze schenden mijn privacy om mijn data commercieel te exploiteren, daar weiger ik aan mee te werken”. Mensen die Facebook gebruiken snappen niet dat ik het echt niet wil, ik daarentegen snap niet dat mensen zo onbezorgd hun hele doen en laten delen. Ik weet dan ook niet of we tot een of andere gezamelijke conclusie kunnen komen anders dan dat we er verschillende ideeen op na houden. De discussie doet me ook denken aan een ervaring die ik ooit had, iemand van een extern bureau was ingehuurd om ons te helpen met onze “personal branding”, en stond voor ons groepje en zei “oke, als iedereen even inlogt op zijn of haar linkedin, dan…..” om daarna zeer geschokt en totaal uit het veld geslagen te zijn toen hij hoorde dat meer dan de helft van ons niet op linkedin zit. Dat vond hij volkomen onbegrijpelijk, want immers “wil iedereen toch in sociaal contact bljiven met zijn netwerk”. Ook dat bleek niet zo. De sessie was geen groots succes, we zijn na de lunch gestopt want wij weigerden allemaal om akkoord te gaan met de gebruiksvoorwaarden van linkedin en blijkbaar kan je onmogelijk sociale contacten onderhouden zonder die app.

                    Voor wat betreft dat klein psychologisch probleempje: Dat gaat er van uit dat “jouw” standpunt om een of andere reden de juiste is, en dat ik het “probleem” heb omdat ik dat standpunt niet deel. Ik zie dat anders; gekscherend en overdreven gezegd: ik heb geen probleem, mensen die hun snufferd uitzenden zijn licht exhibitionistisch. Ik zie het niet als een psychologisch probleem dat opgelost dient te worden. Ik waardeer overigens de discussie wel zeer.

                    1. Ik ben het met je eens dat “in real life” ontmoeten het best werkt; ik geef zelf ook de voorkeur aan een paar man en een whiteboard. Als dat echter niet kan, voegen die dingen als iemands gezicht alleen voor mij zelf echt niets toe.

                      Voor mij dus wel. Spagetti alleen, dat vult je maag, spagetti met saus is beter, en spagetti met saus en een glaasje wijn is een maaltijd.

                      Het verschilt mogelijk per vakgebied ook. de meeste van mijn collega’s zijn eveneens actief op het gebied van IT security, databescherming, en privacy en doen er ook niet aan mee. Het zijn vooral de projectleiders, de financiele mannetjes, en vooral mensen van “sales & marketing” en dergelijke mensen die hun webcam gebruiken.

                      Ik hoop dat je het verkleinwoord en de aanhalingstekens niet gebruikt om aan te geven dat je eigenlijk niet veel hebt met dat soort mensen. Een succesvol project vereist techneuten en mensen die het spul verkopen, en ook management (projectleiders) en financiele en juridische input.

                      Ik zie ook wel parallelen met discussies die ik soms heb met mensen die actief zijn op social media, zoals Facebook en Instagram. Daar doe ik ook niet aan mee, en die mensen begrijpen het ook niet als ik zeg dat ik vind dat die bedrijven mijn privacy schenden.

                      Ik ben het met je eens, maar dat zal een generatie-issue zijn. Ik heb er niets mee, terwijl mijn puberkinde ren er niet zonder kunnen en mee opgegroeid zijn. Ik vind privacy wel belangrijk, maar dingen die iedereen in een traditioneel telefoonboek of via een simpele google search kan vinden (NAW, email, tel nr, beroep) vind ik niet belangrijk genoeg om voor op de barricades te staan.

                      Dat mondt vaak uit in discussies tussen hun “Ja nou en dan weten ze dat je waar je op zoekt, waar je winkelt, wat je koopt, waar je woont, wat maakt dat nou uit?” versus mijn “Ze schenden mijn privacy om mijn data commercieel te exploiteren, daar weiger ik aan mee te werken”.

                      Ze schenden mijn privacy, dat vind ik vervelend. Het doel dat ze daarmee hebben (advertenties verkopen, stemmen winnen, mij blackmailen) is daarbij niet echt relevant. Ik denk dat ik verstandig genoeg ben. En het mag arrogant klinken (maar zo is het zeker niet bedoeld), maar het feit dat ze het bij mensen doen die minder weerbaar zijn, meer beinvloedbaar zijn, stoort mij meer, als grootschalige democratische manipulatie, dan dat ze weten wat ik persoonlijk waar koop.

                      Het idee achter politiek is dat mensen zelf nadenken en stemmen voor iemand die min of meer hetzelfde denkt als hen, en in wie ze vertrouwen hebben dat hij/zij hun belangen zal behartigen. Niet dat ze stemmen voor leugenaars die niets anders willen dan hun stem winnen, eerlijk of oneerlijk.

                      Mensen die Facebook gebruiken snappen niet dat ik het echt niet wil, ik daarentegen snap niet dat mensen zo onbezorgd hun hele doen en laten delen. Ik weet dan ook niet of we tot een of andere gezamelijke conclusie kunnen komen anders dan dat we er verschillende ideeen op na houden.

                      O maar ik denk er net zo over. Ik zie niet meteen het probleem als iemand mij probeert te profilen, hij doet maar wat hij niet laten kan, maar ik zie niet in waarom ik mijn hele doen en laten zou delen via sociale media.

                      Ik heb namelijk niet een hele hoge pet op van iemand die vol verrukking een foto van zijn bord met (voor hem) fantastisch eten op vakantie moet posten. Die geeft er, bot gezegd, alleen maar blijk van dat zijn verwachtingspatroon niet correct was. Als dat zo is, dan is dat, in mijn boek, niet iets om trots op te zijn, eerder iets om niet aan de grote klok te hangen. Domheid/een gebrek aan inzicht/een gebrek aan voorbereiding zijn toch dingen waar je niet mee te koop loopt, of ben ik nou gek?

                      Als je een fles champagne en een bordje kaviaar bestelt, is het wat raar om verrast te zijn dat je dat krijgt. Als je naar een een mooie plek gaat, kun je mooie foto’s maken. Waarom zou je dat posten?

                      De discussie doet me ook denken aan een ervaring die ik ooit had, iemand van een extern bureau was ingehuurd om ons te helpen met onze “personal branding”, en stond voor ons groepje en zei “oke, als iedereen even inlogt op zijn of haar linkedin, dan…..” om daarna zeer geschokt en totaal uit het veld geslagen te zijn toen hij hoorde dat meer dan de helft van ons niet op linkedin zit. Dat vond hij volkomen onbegrijpelijk, want immers “wil iedereen toch in sociaal contact bljiven met zijn netwerk”. Ook dat bleek niet zo. De sessie was geen groots succes, we zijn na de lunch gestopt want wij weigerden allemaal om akkoord te gaan met de gebruiksvoorwaarden van linkedin en blijkbaar kan je onmogelijk sociale contacten onderhouden zonder die app.

                      Ik geloof wel in ‘personal branding’, binnen limieten. Jij bent wie je bent, en je wilt wel graag je hele leven een inkomen, dus dan moet je er zelf ook voor zorgen dat er geen ‘dirt’ over je te vinden is, dat je up to date blijft, en dat mensen die voorheeen positief over je waren, dat blijven, en jou niet vergeten. Professioneel zijn betekent wel dat je je vorige contacten onderhoudt.

                      Voor wat betreft dat klein psychologisch probleempje: Dat gaat er van uit dat “jouw” standpunt om een of andere reden de juiste is, en dat ik het “probleem” heb omdat ik dat standpunt niet deel. Ik zie dat anders; gekscherend en overdreven gezegd: ik heb geen probleem, mensen die hun snufferd uitzenden zijn licht exhibitionistisch. Ik zie het niet als een psychologisch probleem dat opgelost dient te worden. Ik waardeer overigens de discussie wel zeer.

                      Tja, ik zie dat eerder pragmatisch. Zodra je merkt dat sociaal functioneren (en werk is daar een zeer belangrijke factor in) moeilijk is, wrijving oplevert, vanwege een afwijkend inzicht dat de meerderheid als vreemd beschouwt, is er eigenlijk al sprake van een potentieel psychologisch probleempje.

                      Als jij het je niet aantrekt, en perfect gelukkig bent, dan is het een beheersbaar iets, en geen probleem voor jou. Prima.

                      Maar als het iets wordt waar je zelf toch eigenlijk niet helemaal gelukkig mee bent, dan is het wel een psychologisch probleempje, en dan moet je er aan werken. Het is daarbij natuurlijk standaard dat de peroon zelf vindt dat de anderen raar zijn, en niet hijzelf, dus dat is geen argument.

                      De hoofdvraag is: stoort het je in je gewenste sociaal functioneren?

                      1. cg, Dank voor een uitgebreid antwoord. Ik denk dat we gewoon verschillend zijn voor wat betreft het invulling geven aan onze voorkeuren. Ik zal je laatste vraag als eerste beantwoorden: nee, het stoort me niet in het sociaal functioneren; ik onderhoud prima contact met vrienden en collega’s, en zelfs met oud-collega’s doen we nog geregeld samen bbq’en en dat soort dingen, allemaal zonder social media. De aanhalingstekens rond “sales en marketing” stonden daar omdat ik het bedoelde als een generalisatie; dat soort afdelingen hebben verschillende namen bij verschillende bedrijven en partijen waarvoor ik werk doe. Soms is het gescheiden, soms niet, soms heet het zus, en soms heet het zo.

                        Met die financiele mensen heb ik inderdaad wel minder. Bij de paar verschillende opdrachtgevers/werkgevers die ik recent heb gehad waren dat telkens mensen die uit een soort gezamenlijke subcultuur of nest of zo leken te komen, of misschien toevallig allemaal van dezelfde studentenvereniging afkomstig. Allemaal overhemden zonder stropdas in hippe kleuren als roze, met kleine golfende mannetjes erop, overdreven amicaal, hard lachen zonder reden, op de schouders slaan en “hey amice” roepen. Ze eten niet maar “gaan een vorkje prikken”, roepen dingen als “hey man, nog voetbal gekeken?” zonder op anwoord te wachten, en praten dan met elkaar over Audi’s, handel in crypto’s en aandelen, en merken zonnebril. Het verschilt, in het verleden heb ik ook wel eens te maken gehad met financiele mensen die zo gortdroog waren dat ze grijs een te spannende kleur vonden voor hun pak. Ik bedoelde niet iemand persoonlijk te beledigen, en zeker jou niet.

      2. “Sorry, maar alleen omdat het technisch zou kunnen dat de andere deelnemers jou opnemen, wil nog niet zeggen dat het ook gebeurt.”

        Inderdaad. Want hoe ver wil je dan gaan? Niet meer bellen omdat de AIVD je mogelijk kan afluisteren? Geen kenteken meer op je auto want stel dat iemand hem kopieert en op een gestolen auto plakt?

    1. Ook zonder beeld van die persoon is dat toch duidelijk? Bij Teams en Zoom e.d. krijg je dan alleen i.p.v het beeld van de spreker’s webcam een afbeelding of diens initialen te zien of zo. Kan je je collega’s alleen maar horen als je ze ziet spreken?

      1. Dat Teams en Zoom een afbeelding tonen van de spreker is alleen nuttig wanneer alle anderen muisstil zijn. Anders hoor je op de achtergrond ook stofzuigers, langsrijdende auto’s, gillende kinderen, etc. en weet je alsnog niet wie de spreker was…

    1. Er zit een duidelijk verschil tussen al het geluid van de hele groep in de ruimte opnemen, of met die telefoon op een halve meter afstand van iemand diens gezicht en alles wat die ene persoon zegt opnemen. “Een telefoon naast je hebben liggen” is niet “Video-opnamen maken met de telefoon vlak bij en gericht op iemands gezicht”. Dat laatste zou je denk ik ook niet acceptabel vinden.

  4. Het argument is dat gezichtsuitdrukking helpt bij het collegiaal overleg.

    Is facetime dan ook verplicht als je een collega belt met je telefoon? En wat als je uberhaupt met je telefoon inbelt?

    Als ik nu een overleg heb gebruik ik me laptop als ik moet schermdelen anders doe ik me oortjes in en bel ik in via mijn telefoon. Ben namelijk nogal een wandelaar als ik bel. Dan zien ze de binnenkant van mijn broek als ik de video aanzet…

    1. Ik ben nogal een Nederlandse taal-liefhebber, en vraag me, echt uit eerlijke interesse en zonder waarde-oordeel en met alle mogelijke openheid van geest, af waarom je ‘me laptop’ en ‘me oortjes’ schrijft (wat volgens de gevestigde taal-leer fout is, maar soit, taal leeft) maar wel ‘mijn telefoon’ schrijft. Wat is er anders aan een telefoon dan aan een laptop of oortjes dat het ene recht heeft op ‘mijn’ en het ander op ‘me’?

      1. Ik denk dat het spreektaal gebruikt als schrijftaal is. Als je het hardop uitspreekt klinkt “me laptop” en “me oortjes” als een verkort uitgesproken “mijn”, maar “me telefoon” klinkt een beetje raar, misschien omdat dat drie lettergrepen heeft, of omdat je het uitspreekt door je mond wijder te maken en de tong tegen de voorkant van het gehemelte te drukken, wat bij laptop en oortjes niet is. Het kan ook gewoon een onzorgvuldigheid zijn.

        1. Ja, dat het spreektaal is begrijp ik ook wel. Geen standaard-spreektaal overigens, maar dialect.

          Me oortjes en me laptop klinken voor mij ook heel raar, trouwens.

          Ik vind het jammer, maar het lijkt steeds wijdverbreider te worden, maar als ik me daar overheen zet, dan vind ik het opmerkelijk dat het niet consequent gebruikt wordt.

          Vergissing kan natuurlijk ook.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.