IT’ers die ov-chipkaart kraakten moeten schade vergoeden, maar hoe veel is die dan?

Twee mannen die regelmatig reisden met gehackte ov-chipkaarten krijgen een taakstraf van 120 uur, las ik bij Tweakers. Ze hadden bestaande kraaksoftware gevonden en verbeterd, waardoor hun excuus van “geïnteresseerd in hoe dat werkt” niet werd geaccepteerd. Ze reisden ook zo’n anderhalf jaar met de gehackte kaarten, en moeten daarom TLS een schadevergoeding betalen van 7.500 euro de man:het bedrag dat de vervoersmaatschappijen misliepen door hun acties. En daar zag ik wat vragen over, want hoe is die berekening tot stand gekomen en is het niet stiekem een verkapte boete die TLS hier probeert te innen?

Hoewel het om een strafzaak gaat, is de claim van Trans Link Systems gewoon een burgerlijke schadeclaim. Dat kan, je kunt je voegen in de strafzaak als je benadeeld bent door het strafbare feit. Zo hoef je niet een aparte rechtszaak op te starten om je schade te claimen, want als vaststaat dat iemand strafbaar handelde dan kan in principe jouw daardoor geleden schade zo worden toegewezen.

Je moet natuurlijk nog wel bewijzen dát je schade hebt geleden, dat de dader die behoort te vergoeden en hoe veel schade het dan precies is. Dat TLS schade lijdt door zwartrijden, lijkt me niet zo moeilijk. De bedoeling is dat mensen betalen voor hun reis, wie dat niet doet die a) ontzegt TLS geld voor dienstverlening en b) ondermijnt het systeem van openbaar vervoer. Dus dat je moet gaan betalen, spreekt voor zich.

Alleen: hoe groot is de schade dan precies? Omdat het zo’n fors en afgerond bedrag lijkt, voelt het als een verkapte straf: betaal maar een flink bedrag, dat zal je leren. Maar zo werkt dat niet in het schadevergoedingsrecht, schade moet worden onderbouwd. Precies dezelfde discussie inderdaad als bij illegaal downloaden, waar Dutch Filmworks tegenaan loopt. Wat kost een download? Of, wat we ook vaak zien: wat kost een foto?

Bij het OV is dat iets makkelijker: we wéten wat een treinritje kost, meer specifiek wat de reis Alkmaar-Utrecht destijds kostte die de twee heren namen met hun vervalste kaart. Bepaal het aantal keer dat men zwart reed (heen en terug, het was woon-werkverkeer), vermenigvuldig dat met de prijs van een kaartje (enkeltje Alkmaar-Utrecht: 28 euro, in de relevante periode) en je hebt de schade.

Maar ho, zo lees ik dan: het is toch veel goedkoper om bij zulk frequent reisverkeer een trajectkaart te nemen of misschien zelfs een Dal Vrij of Altijd Vrij-abonnement? En ja, dat is zo natuurlijk. Als je netjes kaartjes koopt, dan kun je doorrekenen wat het goedkoopste abonnement of traject is en daar de prijs op afstemmen.

Bij een onrechtmatige daad worden dat soort argumenten echter buiten beschouwing gelaten. De veroorzaker van de schade kan zich niet op voordeel beroepen dat in een onderhandeling verkregen zou zijn. Stel je kopieert iemands foto zonder toestemming, en de normale licentieprijs was 250 euro. Dan wil ik graag geloven dat jij er de helft vanaf had gekregen, of zelfs dat de fotograaf bijna altijd mensen 50% korting geeft. Maar feit blijft dat de prijs van die foto dan 250 euro was, en dan gaan we niet je 50% korting geven omdat dat gebruikelijk is of voor de hand ligt of zo.

Voor dat zwartrijden zeggen we dus ook: de schade is de prijs van het kaartje enkele reis, zonder kortingen, abonnementen of vrij reizen op welke wijze dan ook. Dat kun je regelen als je kaartjes koopt. Of, iets anders bekeken: je hebt 330 dagen twee maal per dag zwart gereden, dat zijn dus 660 zwartritjes – 660 onrechtmatige daden die je apart van elkaar afrekent. Je krijgt geen korting op de schadevergoeding omdat je váák iemand schade berokkent.

Arnoud

41 reacties

  1. De prijs van het vervoer zelf is niet de enige geleden schade dunkt me. Het opsporen hiervan mag ook wat kosten. En dat is hier niet zo makkelijk als een conducteur die een kaartje knipt. In dat licht valt 7500 euro misschien nog mee.

    1. Eens, maar hier is de opsporing door de politie gedaan en niet door TLS als privaatrechtelijk onderzoek. Kosten van overheids-opsporing worden niet aan de verdachte in rekening gebracht. Maar als TLS had kunnen aantonen dat zij zelf ook kosten had moeten maken, dan had dat gekund ja.

      1. Dat vind ik altijd een lastige. Het lijkt mij enerzijds redelijk dat je de kosten kan verhalen. Maar veel bedrijven runnen een afdeling belast met het opsporen van fraude en niet alle fraudeurs worden geidentificeerd. Hoe bepaal je dan welk deel van de kosten redelijkerwijs aan de verdachte toegerekend kunnen worden. En veel van die kosten zouden ook gemaakt worden als er uberhaupt geen fraude gevonden zou worden uit hoofde van preventie. Je hebt dan dus de lastige taak om de kosten te identificeren die specifiek zijn voor het onderzoek naar dit fraude geval.

        Ik vraag me af of dat uberhaupt wel realistisch te bepalen is.

        1. Je ziet dan ook in vonnissen dat een rechter vrij snel een rekening van een extern recherchebureau goedkeurt (mits de rekening niet belachelijk hoog is). Kosten voor de inzet van het eigen personeel worden zelden toegekend. (In principe betaalt de werkgever ook door als er geen werk voor de fraudeafdeling is.)

  2. Met foto’s was het toch zo dat het bedrag wel eens betaald moet zijn geweest? Je kan moeilijk zeggen dat je foto 20.000 euro kost, dat normaal iedereen 99,9% korting krijgt en dus maar 20 euro betaald maar dat inbreukmakers die korting niet krijgen en de volle 20.000 euro moeten betalen. De rechter zal dan waarschijnlijk zeggen dat de 20.000 euro niet normaal is in de beoogde markt / doelgroep, vooral als de 99,9% korting ook in het geautomatiseerde systeem zit waar geen losse onderhandelingen voor nodig zijn.

    Als je deze analogie terugbrengt naar het ov-chipkaart verhaal. Het is niet gebruikelijk dat iemand die dagelijks met de trein naar zijn werk op en neer gaat losse kaartjes koopt. Zo’n persoon koopt een abonnement, welke vrij voor iedereen beschikbaar zijn zonder onderhandelingen.

    Als de situatie was dat een heel bedrijf zwart reed en ze proberen te argumenteren dat ze bulk korting zouden hebben gekregen als ze hadden onderhandeld met de NS voor de abonnementen van hun 500 werknemers, dan zou ik zeggen dat ze pech hebben en dat ze de normale marktprijs van de abonnementen moeten betalen.

    Ik zie hier vergelijkingen met de wat kost een download discussie. Stel er is een terechte beschuldiging voor het downloaden van 1000 muzieknummers, wat is dan de schade? De prijs van 1000 albums? Want dat is de enige manier hoe de platenmaatschappij rechtstreeks dingen verkoopt aan consumenten? De prijs van 1000 losse nummers op ITunes? Maar dan maak je gebruik van de onderhandelde prijs van ITunes, ook al is dit een prijs waar iedereen gebruik van kan maken en is het heel normaal om hier gebruik van te maken. En als het toegestaan is om gebruik te maken van een door iemand anders onderhandelde prijs, dan kan je ook zeggen dat de schade 1000x de vergoeding die de platenlabel van Spotify ontvangen zou hebben per nummer. Volgens mij kom je dan op een totale schade van enkele euro’s uit. Het is niet de volledige Spotify abonnementsprijs, omdat Spotify niet diegene is die schade heeft gelopen.

    1. Je zult moeten aantonen wat jouw normale tarief was. Als je zegt, mijn tarief is op papier 20k maar ik geef 99.9% van de klanten korting, dan a) kom maar met een factuur van die 0.1% en b) nog steeds zou ik je ‘normale’ (gebrukelijke) tarief dan 20 euro vinden.

      Het punt is hier vooral dat het gaat om 600x een schadebrengend feit, niet één feit. Als ik elke week je ruit kom ingooien, dan zeggen we toch ook niet dat ik éénmaal wat heb vernield?

      Ik ben het helemaal met je eens dat je bij muziek vastloopt in wat de normale prijs is. Ik denk dat de iTunes-prijs best een reële kandidaat is, dat is immers de prijs waaronder ik het had kunnen kopen. Dat die tussenpersoon (tussen mij en de benadeelde) een korting heeft bedongen is dan wat anders dan wanneer ík korting had willen bedingen.

      1. Wat ik mij van deze zaak kan herinneren was het een saldo fraude, waarbij er saldo aan de kaart toegevoegd kon worden zonder betalen en daarmee werd gereisd. (yup, even vonnis bekeken, mijn geheugen functioneert). Dus dan is het logisch om het als losse fraudes te zien.

        Op het moment dat zij er in geslaagd waren om een abonnement te vervalsen ben ik het niet mee eens dat het allemaal losse vergrijpen zijn.

          1. Translink is maar een tussenpersoon die het geld van de chipkaart doorschuift aan de OV-bedrijven. Bij saldofraude is de schade de prijs van de reizen die Translink aan de NS moet betalen; bij vervalsing van een NS-abonnement heeft de NS een schade ter hoogte van de abonnementsprijs.

          2. Hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik denk dat het reizen helemaal niet de strafbare daad zou moeten zijn. Het introduceren van saldo op de kaart, of het product “Altijd Vrij” zonder te betalen is meer passend als de strafbare handeling. Op dat moment doe je namelijk hetgeen dat betalingsplichtig is. Des te meer omdat ik uit ervaring weet dat als je saldo op een kart zet en deze kwijt raakt de reactie van TLS is ‘Da’s pech, geld weg’. Met andere woorden de schade ontstaat al voor dat je reist.

            De schade is dan logischerwijs het bedrag dat je zonder betalen aan de kaart toevoegt en dan vind ik het niet zo onlogisch dat de schade bij het product “altijd vrij” lager is, dit heeft immers een lagere prijs als het saldo wat ze nu op de kaart hebben gezet.

            1. Het gaat wat mij betreft om het manipuleren met als doel om “gratis” te reizen, manipuleren van een kaart om daarvan iets te leren zou niet strafbaar horen te zijn. Als je de moeite neemt om het vonnis te lezen zie je dan ook dat zowel “manipulatie van de chipkaart” als “gebruik van de kaart om zonder betaling te reizen” door de rechter bewezen zijn verklaard. Het zou me niet verbazen als ook andere artikelen inzake oplichting ten laste gelegd hadden kunnen worden.

            2. “Des te meer omdat ik uit ervaring weet dat als je saldo op een kart zet en deze kwijt raakt de reactie van TLS is ‘Da’s pech, geld weg’.”

              Dus als ze de kaart die ze gebruik hadden voor de hack waren kwijtgeraakt, had er geen schade geclaimd kunnen worden voor de hack? 😉

    2. Het verschil met je 20.000 voorbeeld is dus dat hier de “default” (een los kaartje) daadwerkelijk in het systeem zit en door vele mensen afgerekend word. Het word dus daadwerkelijk betaald.

      Het zelfde met de 1000 nummers. De verkoop prijs op itunes lijkt me heel redelijk. Als prive persoon ben je geen spotify dus je kan geen aanspraak maken op de onderhandeling tussen spotify en de plaatenmaatschapij. Sputify is een dienst dus je bezit de nummers ook niet. Itunes is een gangbaar middel om muziek te kopen en ik denk dat je daarom best veroordeeld mag worden voor een gemiddeld/minder gunstig gangbaar middel.

      En ze hoeven ook niet te laten zien dat het niet ongebruikelijk is. Dan had je het zelf maar moeten doen. Ze hoeven hoogop te laten zien dat het geen onredelijke prijs is. Maar ik denk dat ze zelfs kunnen laten zien dat “iemand ooit op een traject” een maand lang volle mep betaald heeft dus daarmee is hun prijsstelling niet onreeel

  3. Toch ben ik wel nieuwsgierig naar waaróm die goedkopere tarieven niet gebruikt worden voor de schadevergoeding, als ze zó voor de hand liggen. Schadevergoedingen werden dacht ik altijd gericht om de meest voordelige manier. Als je een auto bekrast, hoef je niet gelijk een splinternieuwe auto af te tikken: je betaalt de dagwaarde of herstelkosten, welke van de twee het laagste is.

    1. Nee, er is volgens mij geen algemene plicht dat de benadeelde altijd de laagst mogelijke schadevergoeding krijgt. Je moet zoeken naar wat de ‘echte’ schade is. En die is hier de prijs van één kaartje – want elk zwartritje is een aparte onrechtmatige daad. Hadden ze één ritje gemaakt, dan had niemand gezegd dat de prijs een Altijd Vrij-kaart was geweest. Dan was het gewoon een enkeltje tweede klas, punt.

      Nu hebben de heren 600 keer één ritje gemaakt. Dan is het toch 600 keer dat ene enkeltje?

      Bij een auto is het een speciaal geval omdat de auto total loss kan zijn. Dat is bij dienstverlening wat lastig.

      1. En wat als ze op oneigenijke wijze een Altijd-Vrij-kaart hadden verkregen en daarmee 600x hadden gereisd? Is het dan de prijs van die kaart, of van 600x een normaal kaarje?

        Wordt nog leuk als ze aan zo’n kaartje weten te komen maar dan al na 5 ritten gepakt worden. Zouden ze dan ineens de prijs van die Altijd-Vrij-kaart gaan rekenen omdat die veel hoger is dan de prijs van 5 ritten?

        1. Dat denk ik wel, want de fraude is dan het vervalsen van de altijd vrij-kaart. Dat is één strafbaar feit. Tenzij je dan alsnog zegt, er is 600 keer zwart gereisd dus 600 feiten. Ik twijfel welk argument hier de doorslag moet geven. Want ja, ik zie het dubbele van dan na 5 ritten gepakt te worden. Ik weet het niet.

  4. “vermenigvuldig dat met de prijs van een kaartje (enkeltje Alkmaar-Utrecht: 28 euro, in de relevante periode)”

    Dit is de retourprijs haal ik uit het vonnis, vond het al wat hoog voor dat stuk. Vergoeding had anders ook veel hoger uitgevallen. 🙂

    “Uit de reishistorie die in het dossier te vinden is, blijkt dat een retourtje Utrecht-Alkmaar zowel op 26 mei 2016 als 14 november 2017 € 28,00 kostte. De rechtbank overweegt dat de schade voor dit gedeelte is vast te stellen op een bedrag van 333 × € 28,00 = € 9.324,00.”

      1. Als ik met de gegevens uit je blog ga rekenen gaat het níet goed. Doordat er ‘enkeltje’ staat komt je berekening dan uit op ritprijs maal aantal dagen maal twee (want enkele ritprijs, voor retour dus maal twee). Dat komt uit op € 28 x 660 = € 18.480.

        Zou er ‘retourprijs Alkmaar – Utrecht’ staan, dan gaat het wel goed. Formule is dan ritprijs maal aantal dagen, dus € 28 x 330 = € 9.240. Het dubbelen om de retourprijs te krijgen valt dan weg.

  5. Hmm, heb wat moeite met de boete, gewoon omdat veel openbaar vervoer gesubsidieerd is. Want ja maat mijn niet wijs dat bussen die elk kwartier rijden, vv, en dan niet meer vervoeren dan één á twee personen per rit in de 24 uur er dan nog geld aan verdienen. En dan nu in de corona crisis niet meer als 12 personen per bus, wat zie hier dus nooit halen, hooguit een enkele keer in de spits, terwijl ze nog maar maar een halve dienst draaien.

  6. En toch pakken rechters, zeker bij foto’s nog een redelijk random tarief. Laatst een zaak gehad waarbij de wederpartij een lijst van Foto Anoniem gebruikte en daarvan alles aan percentages bovenop gooide als boetes en toen nog even afrondde. Ondanks dat we konden bewijzen dat men de prijzenlijst van foto anoniem had aangepast (men had de lijst van 2018 gepakt en teksten die aangaven dat de bedragen verlaagt moesten worden verwijderd van de pagina: “De prijzen gelden voor de openings- of homepage van de site.Voor pagina’s die 1 niveau dieper liggen: -25% Voor pagina’s die 2 niveau’s dieper liggen: -50% Voor pagina’s die 3 of meer niveau’s dieper liggen: -60%”) en dat de werkelijke prijs die men voor gebruik van de foto vroeg (door vanaf een ander emailadres een offerte op te vragen voor de zelfde foto, met de zelfde afmetingen, voor de zelfde website) stukken lager was. Daarbij hadden we tevens een overzicht aangeleverd met alle soortgelijke zaken uit de afgelopen 3 jaar, waarin die verhogingen telkens waren afgewezen, omdat we in Nederland nu eenmaal geen punitatief syteem kennen in het civiel recht.

    Desondanks ging de rechtbank, zonder enige onderbouwing, toch mee in de begroting van de tegenpartij. Helaas was het bedrag niet hoog genoeg om in hoger beroep te kunnen gaan.

  7. Schade is het verschil tussen de werkelijke situatie, waarin je een onrechtmatige daad hebt gepleegd, en de hypothetische situatie, waarin je dat niet hebt gedaan. De meest voor de hangglidende invulling voor de hypothetische situatie is dat er niet gereis zou zijn. Nu moet je dus uitrekenen wat het allemaal gekost heeft en daarbij mag je niet meenemen wat je aan winst bent misgelopen. Echter, als het meer voor de hand ligt dat er een overeenkomst gesloten zou zijn, dan zou je misschien ook daarvan uit kunnen gaan maar ik zou dan nog steeds niet weten waarom je dan met alle geweld zou moeten aannemen dat er enkeltjes gekocht zouden worden. De rechtbank heeft de juiste maatstaf niet toegepast.

    1. Ik verniel in de Albert Heijn zes colaflessen van anderhalve liter door ze open te draaien en leeg te laten lopen. Deze zijn normaal verkoopprijs 2,20 euro het stuk maar nu in de bonus: 2+1 gratis. De inkoopsprijs van Albert Heijn is 0,99 per fles. Wat is volgens jou de juiste maatstaf om de schade van AH te bepalen (het schoonmaken mag je negeren) en op welk schadebedrag kom jij?

      Mijn antwoord zou dus zijn zes keer 2,20. Begrijp ik het goed dat jij zou zeggen vier maal 0,99 omdat je naar de kosten moet kijken en die twee stuks gratis weggegeven zouden zijn in de bonus dus geen kosten?

      Ik snap gewoon niet waarom een schadebrenger korting krijgt omdat hij vaak schade berokkent.

        1. Maar de AH heeft toch recht op vergoeding van de gederfde omzet, niet alleen de winst? Art. 6:96 BW.

          En als ik nu elke dag één fles kom vernielen, mag ik dan op zaterdag (de zesde dag) ook 12,21 aftikken? Of is jouw beredenering alleen als ik alle flessen kort achter elkaar doe? Het voelt raar dat je beter meer kunt vernielen dan minder.

          1. Als ik er zes tegelijk koop, krijg ik er een fles “gratis” bij. Voor AH is de kostprijs voor die zes flesen (tegelijk gekocht) dus bij verkoop 6,93 terwijl de kostprijs van wat ik heb vernield nu bij 5,94 ligt. Uitgaande van dezelfde winstmarge verminder ik de gederfde winst van 13,20 tot 12,21 aangezien de zevende fles niet wordt geleverd. Dit geldt echter alleen, als ik ze allemaal tegelijk (in een daad) verniel. Als NS had ik overigens geargumenteerd, dat, indien de controleur geweten had dat de plaatsbewijzen ongeldig waren, er ter plaatse een boet zou zijn uitgeschreven. Mijn gederfde inkomsten liggen dus nu bij 333 x het boetebedrag.

      1. Ik weet dat het een andere context is, maar wat zou de Albert Heijn als schade vergoeding krijgen van zijn verzekering voor deze zes flessen als die in vlammen op zouden gaan? Mijn vermoeden is dat de verzekeraar zou zeggen dat de schade zes maal 0,99 is.

        Zover ik tot nu toe begrepen had, is misgelopen inkomsten bijna nooit een “schade”. Als de Albert Heijn 2,20 per fles vergoed krijgt, dan krijgen ze eigen 0,99 aan materiële schade vergoedt en 1,21 aan winst (inclusief BTW) vergoedt. Ik ben het er wel mee eens dat de 2+1 actie niet gelding is, omdat dit een tijdelijke actie is. Maar als bijvoorbeeld een 6-pack flessen hiervoor is open getrokken, dan zou het de prijs van de 6-pack moeten zijn en niet van 6 losse flessen, omdat de 6-pack bundel prijs een permanente actie/korting is.

        Deze redenatie loopt wel mank als je hem doortrekt naar digitale producten, zoals een digitaal muziek nummer. Daar zijn er immers geen materialen kapot gemaakt / onbruikbaar geworden. Het verkopen van een extra digitale kopie kost de uitgever niets, het is pure winst. (server kosten buiten beschouwing gelaten, net zoals het pand in het AH scenario).

      2. De schade onder de voorwaarden die jij noemt lijken mij vrij duidelijk, de kosten die AH moet maken om die flessen te vervangen. In de verkoopprijs zit een winst component en niet niet gemaakte winst is geen schade. Dus 6 x 0,99 is de schade plus wat marginale kosten voor transport, maar ik vrees dat die wegvallen in de afronding.

        Voldoet keurig aan jouw rechtsgevoel dat meer schade ook tot hogere kosten leidt en koppelt het geheel los van actietarieven van AH. Net zo goed als dat de schadebrenger niet hoeft te profiteren van acties, hoeft AH niet te profiteren/winst te maken op vandalisme, daar is een schade vergoeding niet voor bedoeld.

        Dan krijg je de discussie over wat de schade is als AH die flessen voor 0,99 had ingekocht, maar inmiddels de inkoopprijs 0,98 is geworden. M.i. is de schade dan dus 6x 0,98, want dat kost het om de situatie voor de onrechtmatige daad te herstellen. (En omgekeerd is de schade natuurlijk hoger als de inkoopprijs is gestegen)

          1. Als het inderdaad misgelopen WINST is. Als de vernieler suikerziekte heeft of absoluut geen geld heeft of op een andere manier kan aantonen dat hij nooit die cola gekocht zou hebben, is er geen misgelopen winst, alleen vernieling van producten aan inkoopprijs.

            Het is wel raar dan dat de schade zou afhangen van de persoonlijke omstandigheden van de dader.

            1. Daarom werkt het ook niet zo. Dat jij het nooit zou kopen, is geen reden om de schade te verminderen. Je moet juist van de dader abstraheren anders krijg je geen eerlijke vergelijking. Als jij en ik beiden een fles cola vernielen en jij hebt suikerziekte, dan zou jij minder schade hebben berokkend dan ik? Dat kan niet waar zijn, het is dezelfde fles.

          2. Zoals Alex al zegt is er geen winst misgelopen, immers de flessen worden vervangen en de winst kan gemaakt worden.

            Als je de winst als schade vergoeding geeft, dan wordt er dubbel winst gemaakt.

        1. Ik pas je voorbeeld aan. Dit maal heeft AH 100 limited edition wiskey flessen gekocht. AH kan niet aan meer flessen komen. AH heeft iedere fles voor 9,90 ingekocht en verkoopt ze voor 22,-, maar in de bonus is 2+1 gratis. En dan verniel jij er zes. Nu loopt AH wel winst mis, maar haar schade is 4×22 = 88 euro.

          Stel jij had zes flessen gekocht, 88 euro betaald en net buiten de winkel vernield. AH is nu 88 euro rijker en zes flessen armer. Wanneer je die flessen in de winkel vernield dan is de schade niet opeens groter dan 88 euro. AH is niet meer winst misgelopen omdat jij de flessen in de winkel in plaats van daarbuiten vernield.

    2. Een kennis van me is accountant en we hebben wel eens gediscussieerd over hoe je de waarde van iets bepaalt. Het blijkt dat je voor hetzelfde object tot verschillende (boekhoudkundige) waarden kunt komen. En als je bijvoorbeeld kijkt naar de prijs van een woonhuis, dan maakt het verschil of die in alle rust op de vrije markt verkocht kan worden of dat die gedwongen verkocht wordt op een veiling.

      In veel gevallen is het niet simpel om de waarde van (en dus ook de schade aan) een voorwerp exact vast te stellen. Een rechter zal daarom meegaan met een gemotiveerde redelijke schatting.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.