Een auteursrechthebbende mag van Youtube alleen je postadres vragen (moehaha)

Wanneer een film illegaal is geüpload op een onlineplatform zoals YouTube, kan de rechthebbende krachtens de richtlijn betreffende de handhaving van intellectuele eigendomsrechten bij de exploitant uitsluitend het postadres van de betrokken gebruiker opvragen, maar niet zijn e-mailadres, IP-adres of telefoonnummer. Dat las ik bij ITenRecht. Het Hof van Justitie bepaalde dat onlangs in een procedure tussen Constantin Film Verleih GmbH, een in Duitsland gevestigde distributeur van films en YouTube. En ja, ik weet dat je weinig hebt aan die informatie.

Al lange tijd proberen filmproducenten en handhavers zoals BREIN informatie te krijgen van Youtube over uploaders van illegaal materiaal. Youtube werkt daar niet aan mee (dat is namelijk niet handig voor het businessmodel, pardon Youtube staat voor de grondwettelijk vastgelegde privacy van haar gebruikers).

In 2004 verscheen een Europese Richtlijn (de Handhavingsrichtlijn) waarmee rechthebbenden een bevoegdheid kregen om bij platforms en andere tussenpersonen gegevens van uploaders te krijgen. Iets preciezer (artikel 8 lid 2): “de naam en het adres van de producenten, fabrikanten, distributeurs, leveranciers en andere eerdere bezitters”. Dat is vrij logisch voor de situatie waarin handelaren ergens gevestigd zijn en dingen in- en wederverkopen.

Bij Youtube is dit iets minder logisch. Dat bedrijf heeft alleen e-mailadressen, IP-adressen en mogelijk een telefoonnummer (bijvoorbeeld vanwege tweefactorauthenticatie). Is dat een “adres”? Dat is een lastige, want de Handhavingsrichtlijn specificeert dat niet en het staat ook niet in eerdere Europese regels als gedefinieerde term. Het Hof trekt dan de ietwat verrassende conclusie dat dit niét het geval is: als je zegt “naam en adres” van iemand, dan bedoel je een woon- of vestigingsadres, niet een IP-adres (het plaatje rechtsboven is dus een grapje).

Dat botst wel met het idee dat dit artikel van de Handhavingsrichtlijn bedoeld is om rechthebbenden te helpen handhaven door informatie op te vragen van platforms. En u weet het, als je rechten hebt en auteursrechten, dan winnen de auteursrechten. Alleen nu niet, en ik ben daar oprecht door verbaasd: het Hof concludeert dat de Europese wetgever het simpel wilde houden en (nog) niet wilde nadenken over IP-adressen en e-mail. (Of, denk ik, dat de lidstaten het daar niet over eens konden worden.) En dan kun je dus niet later uit die wet halen dat je alsnog die elektronische gegevens mag hebben.

Het is wel toegestaan dat lidstaten nadere regels maken die strenger zijn. Zo hebben we bij ons het Lycos/Pessers arrest, op grond waarvan je wél IP-adressen en e-mailadressen kunt opeisen van een dienstverlener. Dat arrest blijft gewoon overeind.

Arnoud

16 reacties

  1. Bijzonder dat YouTube hier zo strikt optreedt tegen grote auteursrechthouders. Over het algemeen dansen ze namelijk naar de pijpen van zulke partijen en worden de rechten van kleine ‘creators’ vaak met de voeten getreden.

    Lees; – Grote partijen kunnen erg makkelijk ‘eigendom’ claimen van een video en daar alle opbrengsten van ontvangen, of geluid (deels) laten blokkeren, of de hele video. – YouTube volgt de DMCA niet maar hun eigen EULA ding, waardoor je bij (zulke) onterechte claims te makkelijk alles kunt verliezen zonder redelijke kans jouw rechten te kunnen behouden.

    1. Youtube behandelt de wet als een ISO specificatie. Bij de DMCA betekent dat dus “claim is weghalen” en vanwege gezeur van gebruikers zijn daar die TOS regels bijgekomen dat je je account kwijtraakt. Bij de Europese wet betekent het afgeven van naam en adres, maar omdat dat een hoop overhead geeft gaat men die specificatie beperkt lezen en komt men tot de conclusie dat het gaat om een postadres.

  2. En als binnenkort in Nederland Constantin Film Verleih B.V. wordt opgericht kan die dus wel namens haar Duitse Moederbedrijf de auteursrechten handhaving verzorgen en ip-adressen opeisen van youtube?

      1. Een auteursrechtinbreuk is een onrechtmatige daad, en daarbij moet worden gekeken naar het land waarin de schade zich voordoet. In dat land is de rechter bevoegd (EEX II) en van dat land is het recht van toepassing (Rome II). Als een inbreukmakend filmpje vanuit Nederland kan worden opgevraagd, maakt het toch niet meer uit waar de uploader zich bevindt?

  3. Op zich vind ik de uitspraak van het Hof goed te verdedigen, en de vergelijking rechten versus auteursrechten lijkt me erbuiten staan. Een persoon is fysiek, en een woonadres is een overeenkomstige fysieke plaats waar die persoon verblijft (of bedrijf…). Email, telefoon en IP-adressen zijn slechts technische middelen om contact te maken met een persoon/bedrijf, niet gebonden aan een fysieke locatie, en dus iets heel anders. Of je plaatst die laatsten ook onder de betreffende wet, of niet en dan is goed te verdedigen dat ze niet worden gegeven. Je krijgt anders een glijdende schaal van mogelijke middelen die opgevraagd kunnen worden om contact met iemand te maken waarbij mogelijke negatieve impact op iemands privacy niet direct vooraf is vast te stellen.

    En ik zie niet waarom je weinig aan een fysiek adres zou hebben. Onbeantwoorde snail-mail geeft net zoveel onzekerheid als onbeantwoorde email. Politie of deurwaarder kan je daarentegen wel op een fysiek adres afsturen, maar niet naar een email.

      1. Ik verwacht dat voor een deel Youtube wel in informatie kan voorzien die uiteindelijk valt te herleiden tot een adres – voor monetizatie kan ik me voorstellen dat je op enig moment een financiele connectie met youtube moet leggen, en banken hebben doorgaans de beschikking over je adresgegevens. Daar is dus in principe een weg om achter het adres van een gebruiker te komen.

        Alleen zullen gebruikers met illegale content doorgaans geen monetizatie hebben ingeschakeld (of ze moeten wel heel erg dom zijn)

        1. Ze hoeven het niet te gaan halen. In de Richtlijn staat dat ze het moeten geven, maar wat je niet hebt dat kun je niet geven. Net als met dataretentie voor de overheid: je moet je logs geven (die mag je niet deleten) maar wat je nooit logt, dat hoef je niet te geven. Als jij bijvoorbeeld zaken kunt doen zonder van je klanten naam en adres te weten, dan hoef je geen adressen te loggen. Maar log je het 1 seconde omdat het moet forwarden naar je payment provider, dan moet je het 6 maanden bewaren.

          1. Maar log je het 1 seconde omdat het moet forwarden naar je payment provider, dan moet je het 6 maanden bewaren.

            Nu ben ik erg benieuwd, waar komt die 6 maanden vandaan? Heb je het over de bewaarplicht telecommunicatiegegevens of mis ik hier iets?

  4. Een ding snap ik niet helemaal. Het Hof concludeert dat email en IP niet mag, maar het staat lidstaten vrij daarin strenger te zijn. Maar Lycos/Plesser zou dan toch juist een versoepeling zijn (er worden meer gegevens vrijgegeven) en daarmee tegen de uitspraak van het Hof ingaan.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.