Wanneer is een bericht aangekomen als het in een portaal wordt geplaatst?

Vorige week hadden we een stevige discussie over wanneer een mail is aangekomen als providers daar spamfilters tussen hebben zitten. Als zijstap daarbij kreeg ik diverse vragen over die praktijk van de vele “Uw Mijn Dienstverlener”-portalen, waarbij de berichten in een inbox aldaar worden geplaatst en je alleen een mailtje krijgt met iets als “Er staat een (1) belangrijk bericht voor u klaar in Jouw Mijn Dienstverlener”. Wanneer is een bericht dan aangekomen?

Om maar te beginnen met de juridische regel: een bericht is aangekomen als het in de macht van de ontvanger is gekomen. Dus in ieder geval wanneer je hebt ingelogd en het bericht hebt aangeklikt / geopend. Ik zou zelf zeggen, het moment dat je de inbox opent en de subjectregel kon zien (dus niet pas na het openklikken), maar in de praktijk zal dat zelden uitmaken behalve bij 23:59 inloggen en om 00:02 het bericht openklikken.

Maar wat nu als je enkel de notificatiemail hebt gekregen, maar niet bent gaan kijken? Dat leek mij wat mager, immers ken je de inhoud dan al? Toch lijkt de rechter daar iets anders tegenaan te kijken. In een recent vonnis (dank, nl-x) kwam de dienst Aangetekend Mailen van KPN als bezorgdienst voor een ontbinding koop huis langs. Men had een huis gekocht, wilde daar binnen drie dagen vanaf en had dit verstuurd per aangetekende post en via deze aangetekende maildienst. De aangetekende brief was niet aangekomen, maar de aangetekende mail wel. Althans:

Blijkens [het logfile-] overzicht is de aankondiging van de e-mail van [gedaagden] met de ontbindingsverklaring op 22 juni 2015 om 12:10:10 uur aangeboden aan de mailserver van [mailadres] , welke aankondiging door deze mailserver om 12:11:06 uur is aangenomen. Op 28 juni 2015 om 08:00:07 uur is een herinnering van de aankondiging aangeboden, welke aankondiging op 28 juni 2015 om 08:01:06 uur is aangenomen. Uiteindelijk is de aangetekende e-mail 4 juli 2015 om 08:00:06 uur verwijderd vanwege het verlopen van de ophaaltermijn.
Hieruit concludeert de rechtbank dat de mail op 22 juni is ontvangen, in juridische zin. Immers, de aankondiging van de aangetekende e-mail op 22 juni 2015 is door de mailserver van de provider van [eisers] in de aldaar voor [eisers] aangehouden persoonlijke mailbox ontvangen op het e-mailadres waarmee de eiser gewoonlijk communiceerde.
Met de ontvangst van deze aankondiging door de mailserver van [eisers] kan worden gezegd dat de e-mail het digitale postvak van [eisers] heeft bereikt. De vergelijking kan worden gemaakt met de gang van zaken bij de gewone postbezorging. Als een aangetekende brief geweigerd wordt of bij geen gehoor na achterlating van een afhaalbewijs niet wordt afgehaald bij het postkantoor geldt deze in beginsel toch als ontvangen. Eventuele gevolgen van dit weigeren of niet ophalen komen voor rekening en risico van de ontvanger. In het onderhavige geval komt de omstandigheid dat [eisers] de e-mail blijkbaar niet hebben opgehaald ook voor hun rekening en risico. Bepalend is dat [eisers] over de ontbindingsverklaring hadden kunnen beschikken en hiervan redelijkerwijs kennis hadden kunnen nemen.
Een notificatie dat je een specifiek bericht hebt en hoe je dat in kunt zien, zou dus tellen als de ontvangst van dat bericht.

Maar let op, het bovenstaande geldt tussen civiele partijen (burgers, bedrijven et cetera). Want je hebt ook nog de overheidsdiensten die met een portaal werken. Dat is net weer even anders, want communicatie valt dan onder de Algemene wet bestuursrecht en die zit er anders in: elektronische communicatie van overheid naar burger mag als ontvanger eerder kenbaar heeft gemaakt dat hij langs deze weg voldoende bereikbaar is (art. 2:14 Awb). En daarbij hoeft alleen bewijs van verzending te worden geleverd. Wat bij een portaal in eigen beheer lekker makkelijk is, zie bijvoorbeeld deze zaak uit 2011.

(En terzijde, mijn jeuk over u/jij gebruik in communicatie begint ongezonde vormen aan te nemen.)

Arnoud

39 reacties

  1. Wat zou hiermee gebeuren als ik zo’n mail ontvan, maar het portaal is om wat voor reden dan ook (tijdelijk) niet beschikbaar. Moet ik dan aan de rechter gaan bewijzen dat ik echt niet bij de inhoud van het bericht kon, of ligt de bewijslast wat dat betreft bij de verzender?

    1. Hoe gaat men ontvangst van die notificatiemail bewijzen? Dat lukt niet, tenzij jij wellicht de helpdesk mailt en aangeeft dat het portaal eruit ligt. De kracht van deze diensten is nu juist de logging van wat er op het portaal gebeurt. Als het portaal eruit ligt, dan is er geen bewijs en is er dus niets aangekomen.

      1. Maar wat nu als de notificatiemail wél verzonden wordt (en men kennelijk kan zien dat deze door deze mailserver is aangenomen), maar het portal niet bereikbaar is om in te loggen? Of: als die applicatie wisselend bereikbaar is; als ontvanger het x keer geprobeerd heeft (wat de facto wellicht door hem/haar lastig te bewijzen is) en het dan maar opgeeft? De vergelijking: wel een briefje in de bus, maar bij de PostNL-balie bij de lokale tabakszaak heeft men de zending niet (of kan ‘m althans niet vinden) – ook die poging tot afhalen is lastig te bewijzen, overigens.

  2. En ik heb net geleerd dar willekeurige links die in een email naar mij gestuurd worden waarschijnlijk naar malware leiden. Mag ik dan vragen of de gebruikers van dit soort “aangetekende emailservices” mij een verzekering gaan bieden tegen schade veroorzaakt door malafide link-verspreiders?

  3. Bij dit soort dingen moet ik altijd aan mijn ouders (rond de 70 lentes jong) denken. Enerzijds wordt ze op het hart gedrukt (ter voorkoming van fishing e.d.) om vooral alleen mails te openen en op links te klikken die ze vertrouwen. Anderzijds wordt dus blijkbaar ook van ze verwacht dat ze blind op een dienst inloggen (‘Aangetekend Mailen’) waar ze nog nooit van gehoord hebben en waarvan ze met hun ervaring op het internet ook niet redelijkerwijs genoeg research naar kunnen doen.

  4. Ik blijf mijn email zien als een mogelijkheid, VOOR MIJ, te gebruiken wanneer het mij belieft, om berichten te ontvangen, en niet als een optie die anderen kunnen gebruiken wanneer ZIJ willen, zonder mijn goedkeuring/medewerking, om berichten met negatieve rechtsgevolgen voor mij te bezorgen. Het is voor mij om te bepalen of ik een bepaald emailaccount uitlees en hoe vaak, en niemand zou er op mogen rekenen dat ik dat regelmatig, of zelfs maar ooit, doe.

    En of die email dan een echte inhoud heeft, of alleen zegt: er staat een bericht voor U klaar in portaal XYZ, maakt helemaal niets uit.

    Wat dat betreft is email fundamenteel niet te vergelijken met gewone post, waar de echte post in je brievenbus in/aan je huis bezorgd wordt. Het postsysteem is van iedereen, en iedereen is ‘erop aangesloten’. Mijn emailsysteem daarentegen is van MIJ, om MIJ te dienen, en heeft om mij goed te kunnen dienen de mogelijkheid voor anderen om daar berichten heen te sturen, maar het blijft mijn systeem, ten dienste van mij, niet ten dienste van de samenleving.

    Ik zou email meer vergelijken met een brief achterlaten op de bagagedrager van mijn fiets. Waarschijnlijk zal ik die brief wel binnen enkele dagen zien, of misschien zelfs wel meteen, maar als ik besluit die fiets eeuwig in de fietsenstalling te laten staan (omdat ik die lekke band niet wil repareren) dan is dat mijn keuze.

    Ik vind het een fundamenteel onderscheid, maar misschien sta ik daarin alleen?

    1. Ik wil het graag met eens zijn maar de werkelijkheid gebied mij te schrijven dat in dit digitale tijdperk dat een hele lastige word. En helemaal met een overheid die digitaal met jou wil communiceren middels beveiligde (digd) mail. Waar ik mij dan ook extreem aan stoor, en helemaal aan het feit dat ze elke keer een pik srceen/brief voor je gezicht gooien, om nog meer (overheids) diensten met jou te laten communiceren per mail. een paar zijn al verplicht, de belastingdienst bv. (overheids-dwang komt van alle kanten)

      Ook zijn tegenwoordig grote bedrijven als bv banken en nuts leveranciers postnl en kpn, per mail niet meer te bereiken. Wat zeker voor die laatste erg vreemd is want je kan gewoon een mobiel abbo per mail (koop op afstand) afsluiten, maar niet opzeggen, terwijl dat toch je wettelijk recht is. (Opzeggen op dezelfde manier als het contract aangaan)

      Ben dit op het moment aan het uittesten, en heb al meerdere herinneringen binnen, terwijl ik wel bewijs (screenshot) heb dat ik opgezegd heb. Ze komen zelfs hun eigen voorwaarden niet na. Maar wat is nieuw daar bij kpn. Ik wacht wel op de deurwaarder:-)

    2. We zijn het geregeld met elkaar oneens, maar hier niet. E-mail is een prima middel om bijvoorbeeld een bevestiging op te krijgen als je iets hebt besteld of zo, maar voor zaken die belangrijk zijn vind ik het geen betrouwbaar middel.

      @Arnoud: Wat zegt de wet eigenlijk over mailservers en -accounts in dit soort gevallen? Mijn brievenbus moet aan allerlei voorwaarden voldoen, en mijn adres moet in de GBA staan. Er zijn dus bepaalde wettelijke randvoorwaarden. Ik gebruik, als verdediging tegen spam, voor elk doel een apart wegwerp-emailadres. Mag een bedrijf een jaar na dato nog zonder meer aannnemen dat ik op zo’n adres bereikbaar ben? De reguliere postbezorging zal niet zo snel failliet gaan (de overheid zal ingrijpen in zo’n geval), maar wat als de e-maildienstverlener of provider die ik gebruik ineens op zwart gaat wegens wat voor issue dan ook, is het dan mijn probleem dat ik mijn e-mail niet meer kan lezen? Als partij A om 10:00:00 een e-mail stuurt naar partij B, en partij B moet om 12:00:00 haar servers uit zetten, en ik heb in de tussentijd dat bericht nog niet gelezen, is die dan juridisch gezien aangekomen of niet? Hoe zit dat met die portals, als die bijvoorbeeld gehost worden bij een cloud-dienst?

      En inderdaad, ik krijg enorme jeuk van die “Mijn”-portals. Alles is “Mijn”. “Mijn overheid”, “Mijn Eceno”..gadver… het is niet mijn bedrijf, noem het gewoon “Eceno Portal” of zo.

      1. E-mail is een prima middel om bijvoorbeeld een bevestiging op te krijgen als je iets hebt besteld of zo, maar voor zaken die belangrijk zijn vind ik het geen betrouwbaar middel.

        Dus als het bedrijf je een e-mail stuurt waar jij rechten aan kunt ontlenen (bevestiging van een bestelling) is het een prima middel, maar als ze een e-mail sturen waar het bedrijf rechten aan kan ontlenen niet? Dat klinkt wat inconsequent…

        Goeie vergelijking over die wettelijke randvoorwaarden van een brievenbus! Het zou mooi zijn als er een set voorwaarden zou worden vastgesteld (zoals SPF en DKIM) waar je aan moet voldoen om rechtgevolgen aan verzonden mails te kunnen verbinden.

        1. Wettelijke voorwaarden voor een brievenbus staat in de postwet, heef te maken met maatvoering en lokatie. Postbode hoeft niet te ver te lopen. Waar ik woon zijn op zijn oprijlanen van een kilometer. Endan kreeg je zo’n mooi groen ding aan de weg. Verder staat jouw huis waar je voordeur met brievenbus in zit bij het kadaster geregistreerd. Deus er zijn heel veel vergelijkingen met e-mail.

          Wat ik met je eens ben is dat veel grote bedrijven tegenwoordig niet meer per e-mail bereikbaar zijn maar dat wel van jou eisen. Vraag mij af of hier niet het wederkerigheid beginsel moet gelden

        2. Nee, dat is niet inconsequent. Zo’n ontvangstbevestiging van de online boekhandel is niet zo belangrijk, en ik kan er geen rechten aan ontlenen (zie die zaak van die man die een bestelling had geplaatst bij een webshop die een verkeerde prijs in haar systeem had staan; die moest teruggeven of bijbetalen. De bevestiging van de bestelling bleek onvoldoende). Als ik een boek van een tientje bestel is een mailtje dus verder afdoende. Als ik een huis wil kopen is dat het niet. Wat ik zeg is dat ik e-mail geen betrouwbaar middel acht voor belangrijke zaken, zoals bijvoorbeeld ontslag nemen of het voldoen aan een of andere wettelijke plicht. Ik verlang mijn post van de belastingsdienst, mijn pensioenfonds en dergelijke ook op papier. Het is misschien ouderwets, maar het is niet inconsequent.

    3. Onderliggend aan dit geheel moet wel zijn dat je moet zijn overeengekomen dat je zult gaan communiceren per e-mail. Daarbij zal horen dat je elkaar op de hoogte stelt zodra het adres verandert. Als dat niet is overgekomen kun je je altijd verweren met ‘ja maar dat is mijn emailadres niet (meer)’ of ‘dat adres check ik nooit’.

      Bij je postadres is dat anders. Je staat officieel ingeschreven op het adres in de gemeentelijke basisadministratie.

        1. Een kennis van mij kwam in de schuldsanering, waarbij als besparing de internetverbinding en daarmee het email adres werd opgezegd voor belangrijkere zaken. Telefoon abo werd en goedkope zonder data.

          Bewindvoerder pakte dat op en communiceerde per brief, telefoon en sms. Maar als ik bij de belastingdienst kijk zie ik geen enkele mogelijkheid om elektronische communicatie terug te draaien.

          Kan je dan met droge ogen nog beweren dat verzonden hebben bewijs van ontvangen is?

      1. Uit het vonnis blijkt ook dat afgesproken is per e-mail te communiceren. (één van de e-mailadressen is niet eens geanonimiseerd in de uitspraak). In die context vind ik het oordeel van de rechter zeker wel begrijpelijk. De blote ontkenning dat de berichten over de aangetekende e-mail de ontvanger op diens Gmail adres niet heeft bereikt lijkt me weinig zinvol als daar tegenover het bewijs geleverd is dat de e-mails succesvol afgeleverd zijn op de mailserver van Gmail.

    4. Hmm, interessant punt. Ik vind dat het in elk geval van de omstandigheden afhangt. Als je bijvoorbeeld een abonnement afsluit en daarbij je e-mailadres doorgeeft, vind ik het niet raar dat de andere partij verwacht dat je via dat kanaal bereikbaar bent.

      1. Dat klopt wel, en ik weet ook dat het van de omstandigheden afhangt.

        Maar feit blijft: Ik mag op ieder moment mijn emailadres stoppen. Ik moet natuurlijk wel mijn verplichtingen nakomen, maar als ik nu zeg: Ja die email was tijdelijk in gebruik om over het abbonnement te kunnen communiceren. Als dat eenmaal gedaan is, waarom moeten ze mij dan nog bereiken?

        1. Is het redelijk om dat te zeggen als je dat niet bij afsluiten doet? De meeste wederpartijen zullen er vanuit gaan dat jij voor lange termijn met ze communiceert en dat je emailadres net zoals je 06-nummer wel kan wijzigen maar niet zomaar kan verdwijnen. Volgens mij ligt het vanuit de redelijkheid dan bij jou om te zeggen, jongens vanaf maandag gaan we terug naar plakjes dode boom.

          Zou het voor jou uitmaken of het a) in de algemene voorwaarden staat dat je het mailadres moet aanhouden dan wel b) in het inschrijfformulier in een rood kader staat “U moet gedurende looptijd contract een werkend mailadres houden”?

        2. Je mag ook op ieder moment verhuizen. Dan danheb je ook een ander huisadres. En het is niet meer dan goed fatsoen om dan iedereen in te lichten. En ik denk dat het met e-mail niet anders is. Al moet ik toegenven dat ik ook bij sommige abonnemenen de nijging heb om inderdaad een tijdelij kadres te geven. Maar wat doe je dan als zo’n abonnement ineens niet loopt zoals jij verwacht, dan kan je ook niet terugvallen op een tijdelijk adres. Dan moet je ook niet zeuren dat je dan betaald hebt voor iets dat dan niet meer geleverd word. En ik denk dat elke rechter daar in mee gaat.

          1. Naar mijn gevoel (en dat kan best juridisch onjuist zijn), en ook uit historische redenen, blijf ik er toch bij dat email vergeleken moet worden met een afgesproken ‘briefjes-achterlaat-plek’ die werkt zolang BEIDE partijen daar interesse in hebben. Sommige mensen hebben een zo’n plek, sommigen nul, en sommigen tientallen.

            Het kan natuurlijk best wel dat je overeenkomt om die plek te blijven gebruiken, of een verandering te laten weten aan de ander, dus het is niet keihard zwart-wit, en er zijn best wel omstandigheden waarin de ander mag rekenen op een goede ontvangst van een email, gegeven de omstandigheden, maar dat is voor mij niet de default.

            Als die ander, met een 98% betrouwbare contactmogelijkheid, mij een abbonnement wil geven: prima! Ik deug, zoals de meeste mensen, dus dat zal wel goed komen,

            Maar zeker weten dat hij mij daar altijd kan bereiken, dat is wat anders. Misschien ben ik er niet meer, misschien blokker ik zijn berichten. Dat blijft mijn recht, het is MIJN ‘raam naar de wereld’, voor mij te sluiten wanneer ik wil.

            Het kan best dat dat in sommige gevallen onrechtmatig is, dat negeren/blokkeren, maar dat moet dan uit de omstandigheden blijken. Het is niet zo dat het per definitie verwacht kan worden dat ik daar bereikbaar ben en dat IK afwijkingen moet verantwoorden.

      2. Dat ben ik wel met je eens, echter is het vaak een verplicht veld. Probeer voor de grap eens een bij wet verplichte zorgverzekering af te sluiten zonder dat je een e-mailadres en mobiel nummer hebt. De keuze is zeer beperkt. Er zijn grote verzekeraars die domweg geen ouderwets formulier meer hebben, je moet online aanmelden en je moet het verplichte veld e-mailadres invullen.

        In theorie zijn e-mail en telefoonnummer hebben niet verplicht, maar in dagelijkse praktijk toch eigenlijk stiekem wel. Probeer eens aan een nieuw paspoort te komen zonder e-mail en telefoon. Bij mijn gemeente kan je niet meer gewoon langsgaan op het gemeentehuis, je moet een afspraak maken, en daarbij moet je dan een e-mailadres of telefoonnummer doorgeven, dit zijn verplichte velden, ook als je belt voor het maken van een afspraak. Hetzelfde voor verzekeringen, afleggen van theorie-examen voor je rijbewijs, het registreren van een geboorte, doorgeven van een verhuizing, aanvragen van een uitkering en ga zo maar door. Ik begrijp het wel, maar er zit toch iets principieels scheef.

        1. In theorie zijn e-mail en telefoonnummer hebben niet verplicht, maar in dagelijkse praktijk toch eigenlijk stiekem wel. […] Ik begrijp het wel, maar er zit toch iets principieels scheef.

          Ik begrijp het eigenlijk niet echt. Hoe strookt dat met dataminimalisatie onder de AVG? Handig voor het sturen van een bevestiging? Zeker. Handig dat ze je kunnen bereiken als de afspraak om welke reden dan ook gewijzigd moet worden? Absoluut. Maar zijn contactgegevens daadwerkelijk strikt vereist voor het maken van een afspraak? Ik zie ‘m niet.

          1. Het lijkt mij haast onvermijdelijk, als je de afspraak wil verzetten of afzeggen vanwege redenen aan jouw kant. Ik zou er veel moeite mee hebben als de gemeente dataminimalisatie aanroept als reden waarom ze me niet belden toen de afdeling Identiteitsbewijzen ineens dicht ging vanwege onderbezetting.

            Het dient ook wel als authenticatie: als je belt vanaf het nummer dat bij de afspraak staat, dan zul je wel de persoon van de afspraak zijn. Lijkt me goed genoeg voor dingen als verzetten, nadere informatie aanleveren et cetera.

            1. Allemaal goede redenen om die velden in dat formulier te hebben. Mensen kunnen dan zelf beslissen of ze het wel of niet invullen. Stukje tekst met uitleg erbij, en klaar; prima service verder en voor 95% van de mensen geen enkel probleem. Het is het verplichte karakter ervan waar ik wel een probleem mee heb. Mijn bejaarde moeder kan nog prima zelfstandig wonen, maar ze heeft geen computer of smartphone en wil die ook niet (ze is wat slechthorend, een telefoongesprek voeren is erg lastig). Haar mogelijkheden om dingen te doen zoals het afsluiten van de verplichte zorgverzekering worden daardoor ernstig beperkt. Ik moest helpen, terwijl ze prima in staat zou zijn geweest om zelf een papieren formulier in te vullen en op de post te doen. Ik vind dat principieel onjuist; als de wet eist dat je iets moet hebben, dan moet de wet ook zorgen dat je daar aan kan voldoen zonder dat de aanname gedaan wordt dat je toch wel zal beschikken over een computer.

            2. De noodzaak voor het hebben van contactgegevens is m.i. meer praktisch van aard dan strikt noodzakelijk. En dan volstaat volgens mij een telefoonnummer of een mailadres ook wel. Ik zie wel overeenkomsten met een restaurant-reservering; ja, het is handig, maar niet per se nodig voor de ‘dienst’. Ja, als je met een klik op de link in de bevestigingsmail je reservering wilt kunnen wijzigen, dán is het noodzakelijk voor het systeem.

              Door het te verplichten ontneem je mensen de keuze; misschien prefereren anderen wel om het risico te lopen voor niets te komen bij onvoorziene omstandigheden boven het afgeven van persoonsgegevens die wel heel handig, maar naar mijn idee toch echt niet strikt noodzakelijk zijn. Voorheen, toen je het gemeentehuis nog kon binnenlopen en een nummertje trekken, konden ze je ook niet informeren over het aanleveren van extra informatie vóór je aan de beurt was. En: als de dame/heer van Burgerzaken ziek was op het moment dat jij spontaan binnenliep, kon je ook onverrichter zaken weer naar huis.

              En authenticatie op basis van nummerherkenning voor een afspraak bij het gemeentehuis; er zijn denk ik andere manieren die net zo goed werken. Bij een restaurantreservering zou het noemen van je naam en de datum meestal voldoende zijn.

              En : mogen ze je telefoonnummer wel gebruiken voor authenticatie als ze je telefoonnummer gevraagd hebben om je te kunnen bellen bij onvoorziene omstandigheden?

  5. Maakt het in een vonnis als deze ook uit dat de ontvanger redelijkerwijs had kunnen verwachten een bericht te krijgen? Immers gaat het hier om de 3 dagen bedenktijd van de aankoop van een huis en krijg ik het idee dan de verkopende partij de post expliciet heeft genegeerd, zeker omdat zowel de mail als de aangetekende brief ‘niet is ontvangen’.

    Anders vind ik het als er op een onverwacht moment een bericht gestuurd wordt (uw voorwaarden worden anders bijvoorbeeld) en enkel het zogenaamd accepteren van de mail door de server als ontvangen gezien wordt. Vele mailservers zullen doen alsof ze een mail gewoon gaan verwerken, maar hem toch gewoon weggooien als spam. En ja, dat kan die server ook doen zonder de ontvanger ervan op de hoogte te stellen en ook de mail niet in de spambox te zetten. Hotmail/outlook.com doet dit onder andere. Die accepteren mails gewoon maar laten ze niet aan de gebruiker zien omdat, bijvoorbeeld, het domein geblacklist is of ze de mail server wegens andere redenen (heuristieken) niet vertrouwd genoeg vinden. Hier kun je als ontvangende partij niets aan doen, alleen de verzendende partij kan hier wat aan doen op het moment dat de gebruikers doorgeven dat ze mails niet krijgen. In het geval van de overheid lijkt er met de huidige regelgeving dan geen enkele incentive om zo’n probleem te verhelpen of te monitoren. Zodra de mail hun servers verlaat zijn ze juridisch nu klaar….

  6. Het gelijkstellen van de ontvangst van een aankondiging met de ontvangst van de uiteindelijke mail trekt wel het nut van dat portaal in twijfel. Eigenlijk zie ik sowieso nauwelijks toegevoegde waarde als je de aankondiging gewoon kunt negeren, laat staan die als een verlengde van de uiteindelijke zo grondig gelogde mail beschouwd.

  7. Ik denk dat er wat is af te dwingen op dit vonnis. In de wet staat dat een verklaring een persoon moet bereiken of te rechtvaardigen is dat het niet bereiken voor risico van de ontvanger is.[1] De rechter trekt een vergelijking met een aangetekende brief. De Hoge Raad heeft bepaald de afzender moet bewijzen dat de brief: (i) aangetekend is verstuurd; (ii) naar het juiste adres is verzonden; en (iii) tijdig aan de geadresseerde is aangeboden op de wijzen die daartoe ter plaatse van bestemming is voor geschreven.[2] Van dat laatste is helemaal geen sprake bij een verklaring die wordt geplaatst op een plek waar de geadresseerde bij kan. De verklaring wordt niet aangeboden aan de geadresseerde, maar geplaatst in een portal. Wat naar de geadresseerde wordt verzonden is een verklaring dat de afzender een verklaring heeft geplaatst op een plek waar hij deze kan ophalen.

    [1] Artikel 3:37 lid 3 BW
    [2] HR 10 augustus 1990, NJ 1991/229. Zie voorts HR 8 september 1995, NJ 1996/567; HR 16 oktober 1998, NJ 1998/897; HR 1 december 2000, NJ 2001/46 en HR 4 juni 2004, NJ 2004/411

    1. Met de uitleg van de rechter in dit vonnis zou een bedrijf in Groningen met een klant in Maastricht een brief kunnen sturen dat zij een bericht hebben voor de klant en het dan voor risico van de klant is als hij niet iedere keer naar Groningen afreist.

      Ik lees in “tijdig aan de geadresseerde is aangeboden op de wijzen die daartoe ter plaatse van bestemming is voor geschreven” dat de verklaring moet worden aangeboden waar de geadresseerde is. En het niet volstaat om de brief direct op het postkantoor neer te leggen.

      Met e-mail zou je natuurlijk de verklaring kunnen opnemen in een plaatje die embedden in de mail zit. Dat werkt zolang de geadresseerde plaatsjes kan zien.

      1. En dat plaatjes downloaden blokkeerd tegenwoordig zo’n beetje elke mailclient, vanwege misbruik door spammers. Wat mij betreft houden we het gewoon bij aangetekende brieven in het aanmaningsproces, duidelijk, opvallend en maakt indruk.

        Of kan ik ook betalen met de mededeling dat mijn betaling in Timboektoe klaar ligt en door de tegenpartij binnen 3 dagen kan worden opgehaald? Als we op die manier pariteit houden in de mogelijkheden, dan valt het te overwegen.

        1. Niet alleen spammers, ook gewoon de afzender die graag wil weten of je het bericht geopend hebt.

          En dat noemen ze dan metadata, wat je tegenwoordig gewoon gedragsgevens moet noemen. Want ze weten inmiddels beter hoe jij bent als jij zelf. Zie boek: ‘Je hebt wel iets te verbergen’

        2. Ik lees de arresten van de HR zo dat de verzender de verklaring moet aanbieden op locatie. In de wet staat dat het niet bereiken voor risico van de ontvanger is wanneer het niet bereiken het gevolg is van diens handelen. Wanneer de verzender die geen moeite doet om de verklaring bij de ontvanger te brengen dan is het niet bereiken niet het gevolgd van het handelen van de ontvanger (het niet ophalen), maar het gevolg van het handelen van de verzender (het niet eens poggen om te bezorgen).

          Wat betreft het vonnis waar Arnoud naar verwijst: een zwaluw maakt nog geen zomer. En de rechtbank heeft de publicatie van het vonnis gestopt. Kennelijk vind de rechtbank het vonnis zelf niet deugen.

        3. Het probleem wat ik zie met plaatjes die elders staat is dat deze vluchtig zijn. Immers, de plaatjes staat op een server en op het moment dat ze hier verwijderd is dan ben je de verklaring kwijt. Ik ben daarom van mening dat dit niet schriftelijk is, omdat dit juist duurzaam moet zijn.

          Bij aangetekend verzenden moet de verzender o.a bewijzen dat de verklaring “tijdig aan de geadresseerde is aangeboden op de wijzen die daartoe ter plaatse van bestemming is voor geschreven”. Je kan natuurlijk beargumenteren dat jezelf mag aangeven op welke wijze een verklaring moet worden aangeboden: “sorry, plaatjes kan ik niet lezen dan wel accepteer ik niet”, al is dat eerste sterker dan het laatste.

  8. Dit doet mij denken aan mijn zorgverzekeraar die heel graag mijn email adres wil weten zodat ze berichten per email konden toesturen. En ik heb hen ooit expliciet gezegd dat ze niet per email met mij mochten communiceren. Toch kwam er ooit per ongeluk mijn email adres in hun systeem en stopten ze alle post en ging alles per email. Jammer genoeg niet het juiste adres, wat best vervelend was omdat er een premie niet betaald was en ze per email aanmaningen bleken te sturen die dus nimmer aan kwamen. Ik wist dus van niets tot er opeens een brief van een deurwaarder in mijn post lag…

    Okay, rechtsbijstandsverzekering ingeschakeld en zo snel ontdekt wat er was misgegaan. Oorspronkelijke bedrag van de premie uiteindelijk betaald en de boetes, verhogingen en deurwaarderskosten konden ze op hun buik schrijven omdat ze niet konden aantonen dat ze mijn toestemming hadden om voortaan alles per email te versturen. Ook het feit dat ze een totaal verkeerd adres hadden opgenomen hielp niet in hun voordeel.

    Dus volgens mij moet je wel kunnen aantonen dat je het juiste email adres hebt gebruikt, want anders komt het gewoon niet aan. Bij een portaal moet je kunnen aantonen dat het portaal ook een bericht heeft verstuurd naar de juiste ontvanger. Maar hoe toon je aan als afzender dat het naar het juiste adres is gegaan?

    1. Voor bedrijven lijkt het mij op zich verder eenvoudig op te lossen. Ik schat even dat zeg 99% of meer van alle berichten van het reguliere soort zijn. Berichten als “uw zorgverlener heeft een bedrag in rekening gebracht”, of “uw verzekering is verlengd”. Al deze berichten komen gewoon aan bij de ontvanger, en beide partijen hebben er belang bij het op deze manier te doen.

      Het probleem, en de juridische aspecten, komen eigenlijk pas om de hoek kijken als er een of ander conflict is. Wanbetaling, contractbreuk, ontslag, dat soort zaken. In die gevallen lijkt de oplossing mij ook eenvoudig: Classificeer intern alle berichten als “ter informatie” of “belangrijk”, en als die belangrijke berichten niet binnen een week of zo gelezen worden in de portal, dan stuur je hetzelfde bericht ook nog per brief. Lijkt mij iets wat ook prima te automatiseren is, relatief eenvoudig zelfs.

      1. Alleen is het in de kwestie van Arnoud dus kennelijk dubbel-mis gegaan omdat men zowel een aangetekende brief alsmede een email via het KPN-portaal had verstuurd.Classificaties maken daarbij geen verschil als de ontvanger het bericht gewoon blijft negeren.

        Waar het alleen om gaat is dat je moet aantonen dat de ontvanger het bericht bewust heeft genegeerd. In de kwestie van Arnoud was hier duidelijk sprake van omdat de ontvanger wist dat er een bericht klaar stond maar deze niet wilde lezen. Hoe het verder met die aangetekende brief zit is even onduidelijk. Mogelijk dat de ontvanger wel een briefje zag in de brievenbus dat er een poststuk klaar lag op het postkantoor maar hebben ze daarna beweerd deze nooit te hebben ontvangen. Dat welles/nietes spelletje is dan best lastig voor een rechter.

        Ik zou een vergelijkbaar probleem hebben gehad indien mijn zorgverzekeraar niet had gemeld naar welk email adres ze mijn post hadden verstuurd. Die was aantoonbaar onjuist. Tja, post versturen naar het verkeerde adres is bewijs dat deze nooit is aangekomen en dus had ik gelijk. Daar was geeneens een rechter voor nodig omdat men al snel besefte hoe fout men zat. En nu zal mijn zorgverzekering nooit mijn email adres meer krijgen en ben ik ook niet snel geneigd om deze met andere bedrijven te delen…

  9. De discussie en aangehaalde voorbeelden lijken zich steeds te richten op een (juridisch) minimumvereiste voor het aanbieden van één bericht. Eerlijk gezegd vind ik het wel erg mager om te veronderstellen dat je daarmee genoeg hebt gedaan om de beoogde ontvanger te bereiken. Als je een mail hebt verstuurd en je krijgt geen antwoord, kun je toch allicht nog eens bellen of een mail sturen?

    Als ik een vriend app of hij zin heeft om binnenkort eens samen te eten en ik krijg geen antwoord, word ik ook niet meteen boos. Dan probeer ik het gewoon nog een keer! Zeker van grote bedrijven of overheidsinstanties mag je toch wel iets meer inspanning verwachten…?

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.