Gastblog: Ervaring uit de praktijk: auteursrechtinbreuk (1/3)

Deze gastblog is geschreven door een bezoeker die anoniem wenst te blijven. Hij is meester in de rechten en procedeert regelmatig, maar is in het dagelijks leven niet werkzaam als jurist.

Mijn cliënt heeft ongeveer tien jaar geleden in zijn studententijd een website opgezet die een soort wiki is voor een specifieke beroepsgroep in Nederland. Bezoekers konden zelf informatie toevoegen en afbeeldingen uploaden, of voor een paar tientjes per jaar een abonnement afsluiten waarbij informatie per e-mail kon worden aangeleverd die mijn cliënt vervolgens handmatig op de website plaatste.

In 2019 ontving mijn cliënt een e-mail van een fotograaf dat twee van zijn foto’s zonder toestemming werden gebruikt. Hoewel mijn cliënt de foto’s binnen twee uur had verwijderd, bleken ze via Google nog toegankelijk te zijn. Mijn cliënt moest toen contact zoeken met de ontwikkelaar van de website, waardoor de foto’s nog enige tijd beschikbaar waren.

Bij het eerste contact gaf de fotograaf aan de zaak te willen afdoen voor 2880 euro. Nadat de foto’s waren verwijderd bleef de fotograaf betalingsherinneringen sturen, waarbij hij erop wees dat het schenden van auteursrecht strafbaar is, dat een websiteeigenaar verantwoordelijk is voor zijn website, en de plicht heeft te controleren wat er op zijn website gebeurt. Mijn cliënt heeft altijd netjes gereageerd met een beschrijving van de site, dat er technische problemen waren bij het verwijderen van de foto, en dat hij niet aansprakelijk is omdat het ging om foto’s die door gebruikers waren geplaatst en hij prompt actie had ondernomen toen hij op de hoogte was van het de mogelijke inbreuk.

Voor de fotograaf was dat niet genoeg, en al snel volgde een aangetekende brief met een schikkingsvoorstel van een no-cure-no-pay jurist. Voor de schade werd aangesloten bij de gebruikelijke tarieven van de fotograaf die overeenkomen met de tarieven van Foto Anoniem: 2 foto’s x 4 jaar x 360 euro per foto per jaar = 2880 euro, vermeerderd met 212,75 onderzoekskosten en juridische kosten. De brief sloot af met de boodschap:

“Niet eens met het schikkingsvoorstel? Dan dient u binnen 24 uur opgave te doen zodat de totale schadevergoeding volledig berekend kan worden. In uw opgave moet u aangeven op welke plekken, vanaf welke datum en welk formaat u het beschermde werk heeft geplaatst. Dit moet gestaafd worden met bewijzen. Het niet doen van opgave of het doen van een valse opgave is strafbaar en strafrechtelijk vervolgbaar op grond van de Auteurswet. Het wordt bestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie maanden of geldboete van de derde categorie.”
De verplichting in de auteurswet waaraan wordt gerefereerd bestaat niet. Het is een goedkope poging om iemand te verleiden zijn bewijspositie prijs te geven. Vanwege deze afsluiter heb ik kosteloos mijn hulp aangeboden. Mijn eerste inschatting was dat procederen zeer risicovol zou zijn voor de fotograaf, en dat een no-cure-no-paybureau daar nooit aan zou beginnen. Toch volgde niet veel later een dagvaarding.

Hieronder geef ik onze argumenten kort weer. In de Conclusie van Antwoord en pleitaantekeningen waren deze punten uitgebreid uitgewerkt onder verwijzing naar relevante literatuur en jurisprudentie.

  1. De foto’s zijn niet auteursrechtelijk beschermd. Voor auteursrechtelijke bescherming moet een fotograaf creatieve keuzes maken. Deze foto’s waren niet het resultaat van creatieve keuzes maar van praktische keuzes omdat het object op de foto’s achter een hek stond en de omgeving niet volledig was bestraat. De beweegruimte van de fotograaf was dus beperkt. Bovendien waren de foto’s bij daglicht genomen, bewoog het object niet, was er geen bepaalde sfeer gecreëerd of scherptediepte aangebracht, dus de belichting was ook niet creatief. Één van de twee foto’s leek sterk op een foto van een andere fotograaf die vanaf dezelfde plek en met dezelfde belichting was gemaakt.
  2. Het gebruik van de foto’s valt onder het citaatrecht. Het screenshot bij de dagvaarding toonde een pagina met tekst en daaronder een tiental kleine foto’s waarop de tekst betrekking had. De naam van de fotograaf stond onder de foto’s genoemd.
  3. Mijn cliënt heeft niet onrechtmatig gehandeld. Hij waarschuwt bezoekers om geen auteursrechtelijk beschermd materiaal te plaatsen, spoort gebruikers daartoe ook niet aan, heeft een rapporteerknop waarmee rechthebbenden contact kunnen opnemen, en voldoet daarmee aan alle gangbare normen. Mijn cliënt wist niet van het bestaan van de foto’s, en er bestaat geen toezichtverplichting voor de beheerder van een website. Het aanbieden van een platform is op zichzelf bezien niet onrechtmatig, ook niet als daar een beschermde foto op wordt geplaatst.
  4. Zelfs als mijn cliënt in beginsel aansprakelijk is, is hij gevrijwaard door art. 6:196c lid 4 BW (de uitzondering voor hosters). Gebruikers konden foto’s uploaden die direct op de website zichtbaar werden en ook achteraf niet werden gekeurd. Hoewel cliënt betaalde abonnementen aanbood (zie de inleiding), waren er in 2015 slechts enkele abonnementen actief, en was het uitgesloten dat de foto’s langs die weg waren geplaatst. Een website-eigenaar mag wel betrokken zijn bij zijn website, zolang hij maar wegblijft bij de content die door gebruikers wordt geplaatst. Toen eiser op de hoogte was van de inbreuk, heeft hij de foto’s binnen twee uur verwijderd. Weliswaar was de pagina met de foto’s door een technische fout nog enige tijd bereikbaar via Google, maar omdat die pagina gemiddeld maar vier keer per jaar werd bezocht, is redelijkerwijs voldaan aan de wettelijke eis om de foto’s ‘prompt’ te verwijderen.
  5. De schade bedroeg geen 2880 euro, maar slechts 180 euro. We hebben twee keer een offerte opgevraagd bij de fotograaf, eerst voorzichtig zogenaamd als buitenlandse partij en daarna wat brutaler als fictief Nederlands bedrijf, en beide keren konden we een vergelijkbare foto voor 90 euro kopen. Die offertes golden voor gebruik op een commerciële website voor onbepaalde tijd, waren zonder onderhandelingen tot stand gekomen, en waren dus representatief voor de inbreuk. Mocht de rechter toch aansluiting willen zoeken bij de tarieven van Foto Anoniem, gaat het om de tarieven uit 2015 (312 euro per foto). Dat is het jaar waarin mijn cliënt een licentie had moeten aanschaffen. Tot slot had ik nog drie andere argumenten die op zich niet zo sterk zijn, maar wel kunnen meewegen als de rechter de schade zelf gaat begroten: (1) de pagina met de foto’s was slechts 62 keer bezocht, (2) bij een andere inbreuk in 2017 bij een derde maakte de fotograaf slechts bezwaar dat zijn naam niet was genoemd, maar viel hij niet over het hergebruik van zijn foto’s en vroeg hij geen vergoeding, en (3) de fotograaf stelde de foto op zijn eigen website gratis beschikbaar, en zijn website staat veel hoger in de zoekresultaten dan de website van mijn cliënt.
  6. Door in de correspondentie en de dagvaarding te stellen dat 360 euro per foto per jaar zijn vaste prijs was voor commercieel gebruik, voldoet de fotograaf niet aan de waarheidsplicht van art. 21 Rv. Als procespartij moet je de relevante feiten volledig en naar waarheid aanvoeren. Als de fotograaf eerlijk was geweest, was er nooit een zaak gekomen: voor de eerste rolzitting heeft mijn cliënt aangeboden voor 800 euro te schikken, en ik twijfel er niet aan dat hij eerder al die 180 euro zou hebben afgetikt als hem de kans was geboden. De fotograaf maakt misbruik van procesrecht.
  7. De fotograaf staat niet met lege handen. Hij kan degene aanspreken die de foto’s heeft geplaatst.
Daartegenover stonden de argumenten van de fotograaf (onder dezelfde nummering):
  1. De eisen voor auteursrecht op een foto zijn laag. Het kiezen van de achtergrond, belichting, hoek en frame zijn creatieve keuzes. Dat blijkt al uit de twee foto’s die de fotograaf van hetzelfde object heeft gemaakt: die zien er heel anders uit.
  2. (geen)
  3. (geen)
  4. Op de website van mijn cliënt werden abonnementen aangeboden met de mogelijkheid om projecten in te sturen, en dat de redactie van de website dan de rest zou doen. Mijn cliënt is dus geen neutrale tussenpartij, maar bemoeit zich met de inhoud van de website. Het is bovendien voor een gebruiker niet te zien wie een bepaalde foto heeft geüpload. De foto’s waren ook niet ‘prompt’ verwijderd, maar dat heeft dagen geduurd.
  5. Ter onderbouwing van het tarief van 360 euro per foto per jaar werd een factuur overlegd voor het leveren van een digitaal fotobestand van 350 euro, maar de details waren weggelakt. Er stond geen datum bij, er stond niet bij waarvoor de foto gebruikt mocht worden, en er stond niet bij dat het een jaarlijks terugkerende factuur was. Het verschil tussen 350 euro en het gestelde ‘vaste’ tarief van 360 euro werd niet toegelicht. Het verschil met onze offertes van 90 euro werd verklaard omdat er verschillende gradaties commercieel gebruik zijn.
  6. (geen)
  7. (geen)
Volgende week deel 2: de comparitie en de afloop.

Wie durft een gokje te wagen hoe de zaak zou aflopen?

Arnoud

28 reacties

  1. Interessant is de verschillende zienswijze van de partijen mbt punt 4. De partijen kunnen niet beiden gelijk hebben, dus wat is nu de waarheid en is die bewijsbaar?

    Mijn voorspelling is: punt 3/4 is het breekpunt en als de client van de gastblogger verliest, dan wordt de schadevergoeding flink gematigd tot 180 euro, en de proceskosten gaan 50/50 vanwege punt 6.

  2. Leuk, ben geen rechter, maar denk dat de fotograaf best wel eens met lege handen kan staan. 1. Hierin ga ik mee met de fotograaf (helaas, ik denk dat die normen te laag zijn, maar tenzij de foto helemaal mechanisch tot stand is gekomen is dit staand recht). 2. Dit is niet weersproken, afhankelijk van het feitelijk gebruik kan de rechter dat dus heel makelijk aannemen, en dus de eis op deze grond afwijzen (Tenzij overduidelijk geen citaat, zou ik dat doen. Klaar, eis afgewezen, koffie!). 3. Ook niet onrechtmatige handelingen kunnen schade veroorzaken, daarmee win je het niet. 4. Hierin zou ik zelf meegaan, maar jurisprudentie gaat twee kanten op, en hangt af van in hoeverre je redactionele invloed uitoefend op de geplaatste materialen, en helaas wordt je zo gestraft voor modereren. Prompt betekend natuurlijk niet instantaan, dus dat zal ik de websitebeheerder niet aanrekenen. 5. De geclaimde schade is inderdaad buitennissig, en moet dus zeker gematigd worden tot wat redelijk is. Die 180 euro lijken me redelijker dan 2880, en ga ik dus in mee. 6. Maar hier overspeelt de fotograaf echt zijn hand. Het leveren van valse informatie, zou zowiezo betekenen dat ik als rechter alle kosten bij de fotograaf leg (in combinatie met het niet willen schikken voor 800 euro), zelfs als ik die schadevergoeding van 180 euro toewijs — maar gezien het minimale gebruik en de valse informatie maak ik er gewoon 0 euro van. (Waarom geen volledige kosten geeist op basis van Europees recht: dit is een auteursrechtzaak).

      1. Ik redeneer hier door als mijn positie onder punt 2 niet wordt gevolgd (want dat hangt af van de details die ik niet ken). Dan is er schade, en iemand is daarvoor verantwoordelijk, en die persoon mag normaal gesproken opdraven voor de schade (voorbeeld: ik schilder mijn huis, en plaats daarvoor stellingen in de tuin van mijn buurman (dat mag die buurman niet verbieden, mits noodzakelijk, in redelijk overleg, en met vergoeding van eventuele schade).

        1. Er zit wel een verschil tussen juridisch verantwoordelijk en verantwoordelijk in het dagelijks spraakgebruik. Als ik in de supermarkt per ongeluk iets laat vallen, ben ik niet aansprakelijk. Hetzelfde geldt als ik een kennis help bij het verhuizen van een kast en hij glipt uit mijn vingers. Voor aansprakelijkheid moet een juridische basis zijn. Als je stelt dat iemand onrechtmatig heeft gehandeld, moet je dat kunnen onderbouwen. Voor de situatie die jij noemt volgt de vordering uit art. 5:56 BW (ladderrecht), voor het auteursrecht volgt die uit art. 6:162 BW (onrechtmatige daad). Dat laatste artikel heeft wel een aantal eisen, zo moet het gaan om inbreuk op een recht of om een doen of nalaten in strijd met een wettelijke plicht of maatschappelijke norm, die toerekenbaar is (op basis van de wet of verkeersopvattingen) aan degene van wie je de schade vordert. Inbreuk op het auteursrecht kan dus op zichzelf een onrechtmatige daad opleveren, maar is die toerekenbaar aan het platform of aan de gebruiker?

  3. Over punt 4: Een website hoeft toch niet of volledige gemodereerd te zij of volledig on-gemodereerd? Dat er sommige posts zijn die de beheerder geplaatst heeft via het abonnement doet in mijn ogen niks af van de overige posts die de gebruikers rechtstreeks geplaatst hebben. De vraag zou dan zijn, bij wat voor soort post stond deze foto? Bij een rechtstreeks geplaatste post of bij een door de beheerder geplaatste post.

    Daarnaast is het nog een vraag hoe veel moderatie er op de abonnement post zit?Als de inhoud van de emails 1-op-1 zonder moderatie wordt gepost, dan zijn die in mijn ogen gelijk aan de direct geplaatste posts. Ookal zou de layout aangepast worden, dan zegt dat nog steeds niet dat er moderatie over de inhoud van de post wordt toegepast. Dit lijkt dan een feature die geautomatiseerd zal worden, maar waar de ontwikkelaar nog niet aan was toegekomen.

  4. de fotograaf stelde de foto op zijn eigen website gratis beschikbaar, en zijn website staat veel hoger in de zoekresultaten dan de website van mijn cliënt.

    Ook gratis voor commercieel gebruik? Intentie van fotograaf lijkt me dan vals en sluw. Gecombineerd met liegen over werkelijke prijs van foto, zou ik daar enorm jeuk van krijgen als rechter. Ik zou een uitspraak vinden die slecht uitvalt voor no-cure-no-pay partij, die de boel heeft aangezwengeld of beter had moeten geweten, en voor de fotograaf, om dat soort gratis reclame aanklagen fratsen in de toekomst te voorkomen. Wat Bert van Loo zegt over de minimale straf zie ik ook wel wat in. De rechter zal de wat langere tijdsduur van verwijderen en het commercieele aspect van de site meewegen, en minstens een waarschuwing, maximaal een minimale boete toekennen.

    Eigenlijk zou ik bij waarheidsvinding de fotograaf zijn/haar inkomen te laten overleggen, en dan percentage berekenen van normaal aangekochte fotos tegenover blafbrieven bij oneigenlijk gebruik (wat hoge zoekresultaten natuurlijk helpt, je bent dan immers aan het vissen met middelmatige fotos)

    1. Sorry, dat is inderdaad wat ambigu. Op de website van de fotograaf kun je de foto’s gratis bekijken maar er staat niet dat je de foto’s mag overnemen. Hergebruik (commercieel of niet) is dus niet toegestaan.

    1. Het niet betwisten van beroep op citaatrecht zegt niet alles. Om zuiver te kunnen oordelen moet je het oorspronkelijk werk en de inbreuk feitelijk zien. En hoe lang is het gebruik geweest? Schade en kosten moeten steeds apart beoordeeld worden. Schade wordt ook bepaald met het antwoord op de vraag of er sprake is van een echte fotograaf of een beunhaas (wat de meeste zijn). Boetes zijn hier niet aan de orde.

      1. Als je in een civiele zaak een argument niet met argumenten bestrijdt, dan mag de rechter dat als door beide partijen geaccepteerd aanvaarden, en op die basis een conclusie trekken. A claimt het is citaatrecht, B weerspreekt dat niet, dan is het dus citaatrecht (met uitzondering van wel heel extreme gevallen — maar ja, in civielrecht mag je er van uit gaan dat je te maken hebt met professionals die hun zaakjes goed voorbereiden).

        1. De jurisprudentie hanteert grofweg het criterium of je normaliter geld verdient met de verkoop van licenties op je foto’s. In dat geval is de schade de gemiste licentie-inkomsten plus de kosten van opsporing, even kort door de bocht. Als je geen geld verdient dan mag je proberen op andere wijze schade aan te tonen maar ik ken geen criterium waarlangs dat ooit gelukt is. In Curry/Weekend kreeg Adam Curry geen schadevergoeding voor de overname van zijn onder Creative Commons (CC-BY-NC) gepubliceerde foto’s door tijdschrift Weekend.

          De term beunhaas voelt enigszins grievend maar is onder professionals breed in zwang om zich af te zetten van wat zij zien als oneerlijke concurrentie. (Ik ben octrooigemachtigde en ook daar bestaat de term beunhaas voor zhij die octrooiaanvragen schrijft zonder de titel.)

          1. Tijd dus om een “Beunhazen cirkeltje” op te zetten: we verkopen een keer per maand een van onze foto’s (en dan kiezen we de mooiste) aan elkaar voor een bedrag van 250 euro, compleet met factuur. Fotograaf 1 aan fotograaf 2, 2, aan 3 … en tenslotte fotograaf n weer aan fotograaf 1. Omdat het een cirkeltje is, gaat iedereen er netto niets op voor of achteruit, behalve dat we een aantoonbare gangbare prijs voor onze foto’s vaststellen, en een groot onrecht in de juridische aannames repareren.

            De andere manier om dit op te lossen is gewoon te kijken naar de markt, en wat de omstreden foto daar werkelijk waard is. Bied de (licentie op de) foto aan voor de geclaimde prijs voor het waargenomen gebruik, en als deze binnen drie maanden niet verkocht is, was die prijs te hoog. Bied hem aan voor een verlaagde prijs, en ga zo door totdat hij wel wordt verkocht: dan heb je een markt-conforme prijs.

            Gezien het gigantische aanbod van zogenaamde beunhazen is de waarde van de meeste foto’s gigantisch gedaald, en zijn historisch gerealiseerde prijzen volslagen onzinnig. Dit is trouwens een heel positief iets. Vergelijk het met de daling van de kosten van computer-opslagruimte, die tussen 1980 en nu ook een miljard maal goedkoper zijn geworden, waardoor nu heel veel dingen mogelijk zijn die dat eerst niet waren.

          2. De beunhaas heeft geen vaste kosten als bijv. de huur van een studio. De inkomsten van de prof kunnen wegvallen als bijv. door corona. De beunhaas met baan zit dan beter. Mag allemaal. Maar daarom moet de prof een hoger tarief rekenen wat bij inbreuk grotere schade oplevert. Dat is niet verwerkt in de liquidatie tarieven van de rechtspraak. Aantoonbaar eerder gerealiseerde hogere tarieven worden niet altijd door kantonrechters gevolgd. Inbreuk loont soms. De vraag prof of beunhaas in deze casus is dus terdege van belang maar wordt niet genoemd.

            1. Ja, als de inkomsten als fotograaf wegvallen zit iemand met een baan beter. Maar als de inkomsten als fotograaf dik meevallen, zit die fotograaf beter. En waar ligt de grens tussen een echte fotograaf en een ‘beunhaas’?

              Die professionele fotograaf heeft die vaste kosten ook alleen maar omdat hij dat als zakelijk model gekozen heeft. Als dat zakelijke model niet werkt, moet hij zijn zakelijk model aanpassen door bijvoorbeeld vliegende fotograaf met een minimale uitrusting te worden die een studio per halve dag huurt als hij er een nodig heeft.

              Niemand heeft verplicht die vaste kosten, dat is een keuze.

              Waarom is een fietskoerier die toevallig ook mooie foto’s maakt en die verkoopt een beunhaas, en iemand die graag foto’s wil maken en verkopen maar om genoeg brood op de plank te krijgen als fietskoerier bijverdient een professionele fotograaf?

              Hoe iemand zijn leven/zakelijke/hobby activiteiten inricht, welke balans hij daarbij kiest voor leuk/potentieel winstgevend/veilig, is volledig zijn eigen keuze en niet relevant voor de waarde van zijn producten. Dit zou niet op het bordje moeten komen van de klant/inbreukpleger.

              1. Precies. Daarom is de schade ‘gewoon’ de prijs van de foto (plus, in principe, kosten opsporing want ik zie hoe dat geld kan kosten). Sommige fotografen zijn duurder dan andere, en dat is dan vervelend voor de inbreukmaker maar het gevolg van niet vragen om toestemming en onderhandelen over de prijs. Ik vergelijk het maar met een dure versus een goedkope auto aanrijden: dat kan gebeuren in het verkeer, maar als jij dan toch net die zeldzame Spyder total loss rijdt dan krijg je een hogere rekening dan bij die twintig jaar oude roestbak die eigenlijk toch al niet meer de weg op mocht.

                1. Prijsbepaling is lastig, maar daar gaat het mij niet om.

                  Het gaat mij vooral om het (achterhaalde, ouderwetse, fictieve) onderscheid tussen een ‘fotograaf’ en een ‘beunhaas’ dat Bert van Loo maakt.

                  Je bent pas professioneel fotograaf als je je foto’s weet te verkopen. En je kunt ook best 1%, 10% of 50% van je tijd professioneel fotograaf zijn.

                  In Hollywood zijn ook alle horecamedewerkers eigenlijk acteurs…..

                  1. Je bent wat mij betreft professioneel fotograaf als je er je beroep van hebt gemaakt, dat wil zeggen, dat je daarmee een significant gedeelte van je inkomsten verdient. Beunhaas is inderdaad een heel negatieve aanduiding, zeker omdat sommige amateurs ook gewoon heel goede foto’s kunnen maken — terwijl ook professionele fotografen beunhazen zijn, als zij systematisch prutswerk afleveren (maar vanwege het feit dat mensen maar heel zelden een fotograaf inhuren daar steeds mee weg weten te komen).

                2. Mee eens, maar mijn methode om de waarde te bepalen aan de hand van wat de markt werkelijk biedt is prima toe te passen voor die Spyder en roestbak; waarom dan niet een vergelijkbare methode voor licenties op foto’s? Gewoon een expert met kennis van de markt naar laten kijken, en laten aangeven wat het zou opbrengen als een willende koper en een willende verkoper elkaar ontmoeten. Nu is het zo dat blijkbaar, omdat de berijder van de roestbak vorige week net zijn Rolls heeft verkocht voor drie ton, ook die roest bak drie ton waard moet zijn, dat is natuurlijk absurd.

            2. De beweerde inbreuk heeft ongeveer vier jaar geduurd. Voorafgaand aan die vier jaar (dus de periode waarin de foto’s zijn gemaakt) maakte de fotograaf al rapportages voor lokale kranten en tijdschriften, en na 1 van de vier jaar heeft de fotograaf zich verder geprofessionaliseerd met een KvK-inschrijving.

  5. Ik vind dat Eiser heel onredelijk is en de :prijzen” en schade die hij stelt onduidelijk is. Zonder duidelijkheid kan je niet tot een werkelijke schadebedrag komen, want Eiser kan natuurlijk zomaar wat roepen. Als deze gradaties echt zijn, dan zou Eiser moeten bewijzen dat er ook met een gradatiesysteem is verkocht, zo niet, dan is dit naar mijn weten gewoon bedrog en zou ik de zaak per direct verwerpen en de proceskosten aan de broek van Eiser hangen voor het verspillen van de rechter’s tijd.

    Maar als de rechter hier niet in meegaat, dan denk ik dat worst case zou zijn 50/50 proceskosten en 90 euro aan schadevergoeding voor de 2 uur dat het op de website staat. Je kan iemand niet aansprakelijk stellen voor een technische fout. Dat heet overmacht. 2 uur zou dan naar boven afgerond worden voor 1 dag, en zou het bedrag op 90 euro terechtkomen.

  6. Op grond van de Maroc.nl rechtzaak kun je je inderdaad beargumenteren dat een forum als doorgeefluik niet verantwoordelijk hoeft te zijn voor wat derden plaatsen. En op grond van het opvolgend arrest kun je inderdaad overwegen een beroep te doen op het citaatrecht.

    Voor het eerste speelt tegen, dat de beheerder de foto gemaild heeft gekregen en deze zelf heeft geplaatst. Hier kan makkelijk worden gezegd dat de beheerder zelf modereert, en dus verantwoordelijk is voor de plaatsing. Hij is dan niet enkel doorgeefluik meer.

    Voor het tweede geef je te weinig details om te weten of er enkel is geciteerd. Wat het verband is tussen de pagina en de foto, en de hoedanigheid van de foto op de pagina ontbreekt.

    Dat je de fotograaf betrapt op te hoge prijzen is wel een bijzondere. Wellicht dat dit valsheid in geschrifte kan opleveren. idk.

    Ps. Dit zijn wel hoge prijzen voor Nederland. Is dit toevallig een buitenlandse (Duitse?) fotograaf?

    Ik ben benieuwd naar de afloop!

    1. Voor het eerste: de beheerder heeft de foto niet gemaild gekregen. De optie van mailen is er wel, maar wordt bijna niet gebruikt dus het is uitgesloten dat hij op die manier online is gekomen. De wederpartij wijst erop dat je aan een foto niet kunt zien hoe hij is geplaatst.

      Voor het tweede: Arnoud heeft een screenshot van de pagina maar heeft die kennelijk niet willen plaatsen, dus ik ga proberen om een beschrijving te geven van een vergelijkbare situatie: een website die bijhoudt welke kermissen er in Nederland zijn geweest, waarbij je op een kermis kunt klikken en dan een stukje tekst over die kermis ziet met een tabel met informatie zoals de datum, de plaats, welke ondernemers aanwezig zijn en met welke attracties, enz, met een paar foto’s van die specifieke kermis erbij. Het gaat dus om een journalistieke uiting en er is een goede samenhang tussen de tekst en de foto’s. Voor de duidelijkheid, het ging hier niet om website over kermissen, maar het is een goede parallel.

      Voor valsheid in geschrifte moet je een “geschrift dat bestemd is om tot bewijs van enig feit te dienen” hebben dat “valselijk opmaakt of vervalst” is, bijvoorbeeld een vervalste factuur. In een procedure beweren dat iets je vaste tarief is, is niet strafbaar. Wel ben je verplicht de waarheid te vertellen (art. 21 Rv), maar er staat geen specifieke sanctie op (wel kan de rechter daar gevolgen aan verbinden, en kan een vonnis dat berust op bedrog worden herroepen).

      En nee, de fotograaf kwam uit Nederland.

  7. “De wederpartij wijst erop dat je aan een foto niet kunt zien hoe hij is geplaatst.”

    Kan de beheerder dat wel zien? Lijkt me dat je bij een dergelijk systeem wil kunnen zien welke gebruiker vanaf welk IP op welk tijdstip een bepaalde pagina gewijzigd heeft, en idealiter wat er gewijzigd is. Zelf zit ik bijvoorbeeld op setlist.fm waar je bij kan houden bij welke concerten je geweest bent, waar die waren en welke nummers er gespeeld zijn. Die lijsten zijn voor alle gebruikers bij te werken en eronder staat (in dit geval voor iedereen inzichtelijk) wie op welk tijdstip bepaalde aanpassingen gedaan hebt (voorbeeldje: https://tweakers.net/fotoalbum/image/lXWKEo3b7FFWWTt0zmYNs4z8.jpg). Wikipedia kent volgens mij een vergelijkbaar systeem. Zo’n log zou ik ook verwachten bij een optie als deze, handig in discussies als deze maar ook als iemand bijvoorbeeld spamt of strafbare zaken plaatst en je diegene wilt bannen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.