Ja, ook juristen hebben die neiging nieuwe standaarden te maken om oude te vervangen (en ik ken de xkcd, dank je)

Consultancybedrijf PwC is de eerste grote firma in het VK die de oneNDA standaard-geheimhoudingsovereenkomst gaat voeren, meldde Artificial Lawyer onlangs. Een verrassing is dat niet, omdat PwC een van de drijvende krachten achter dit project is. OneNDA is een recent initiatief dat een universeel geheimhoudingscontract wil promoten ter vervanging van al die zelfgebrouwen misbaksels die iedere organisatie heeft. Als reviewer van 14.000 NDA’s voor mijn NDA-robot zeg ik: goed idee, heb ‘m gelijk toegevoegd. Maar of het werkelijk de juridische wereld gaat redden?

OneNDA heeft vooral in de Angelsaksische landen aandacht gekregen. In de kern is het een loffelijk initiatief: ieder bedrijf krijgt vele, vele NDA’s toegezonden en moet daar elke keer juridische tijd en energie aan verspillen. Of de inkoper/sales/CEO leest het zelf en denkt “het zal wel” met alle risico’s van dien. Dit was de reden voor mij om die robot te ontwikkelen, en die doet het best goed. Duizenden NDA’s gereviewd, inclusief aanpassingen en commentaar zodat je direct verder kunt.

Toevallig zag ik vanochtend iemand die een NDA die was aangepast door Lynn er nog een keer doorheen gehaald had, maar dan natuurlijk vanuit het andere perspectief (de informatieverstrekker). Toen ging Lynn dus ruzie met zichzelf maken, wat je altijd krijgt als je een jurist vertelt “en nu vanuit het perspectief van de wederpartij”. Maar dat is dus een feature. Desondanks blijf je zitten met een enorme berg NDA’s en elke keer tijd en moeite om ze te reviewen.

Zoals ze toen bij oneNDA zeiden: “In fact, in 2020, we discovered that reviewing NDAs for our clients represented 63% of our workload but only 7% of our revenue.” Dus dat moest anders. (Bedenk even hoe dat voelt als je 63% van je tijd, dus drie werkdagen, alléén maar NDA’s reviewt.) Men maakt één NDA, en iedereen gebruikt die. Niet eens met opties (zoals bijvoorbeeld Creative Commons) maar gewoon één tekst, je vult alleen partijnamen in en dat was het dan. Oh en doel, vertrouwelijkheidsperiode en toepasselijk recht. Maar van de inhoudelijke tekst (scope, need to know, notificatie, security, opzegging, notices, blabla) blijf je in het geheel af. Anders krijgen we straks wéér tig standaarden.

Toch ben ik een tikje sceptisch of dit er werkelijk van gaat komen. Ik denk dat iedere bedrijfsjurist of advocaat dit zo in het algemeen een goed idee vindt, maar op het moment zelf toch ergens een zinnetje vindt dat nét wat mooier kan of een favoriete clausule voor de zekerheid toe wil voegen. Om er eentje te noemen, er staat geen boetebeding in (wat in Angelsaksische landen eigenlijk ook niet kan), en continentale juristen gaan daar natuurlijk een punt van maken. Ik ben erg benieuwd hoe we over die weerstand heen gaan komen.

(ObXKCD)

Arnoud

12 reacties

  1. “U wilt dat wij een product voor u fabriceren en dat wij daarbij een NDA tekenen. Als u gebruik maakt van de standaard NDA, dan kost de NDA niks extra, maar als u gebruik wilt maken van een afwijkende, dan kost dat 1000 euro extra aan advocaat kosten die de afwijkingen moeten controleren.”

    Jammer genoeg zou je waarschijnlijk hiermee jezelf uit de markt prijzen en gaan je concurrenten er met de opdracht vandoor.

      1. Maar wat jij een boetebeding noemt, is dat eigenlijk niet hetzelfde als een schadevergoeding voor contractbreuk? (waarbij de partijen van te voren overeenkomen dat de schade bij contractbreuk minimaal XXX € zal zijn)

        Is zo’n boetebeding wel echt een ‘boete’?

        1. In het Angelsaksische systeem mag je wel gefixeerde schade (of wijze van schadeberekening) hanteren als de schade in werkelijkheid lastig te bepalen zal zijn. Maar er moet dan (in het contract) een onderbouwing zijn waarom je de scháde zo waardeert. Enkel zeggen “de schade is minimaal 1000 euro” is niet genoeg. Voorbeeld:

          “Students who cancel their dormitory housing agreement after moving into their room shall pay liquidated damages amounting to $5.00/day for the remainder of the rental term (not to exceed $500.00).”

          In this example of a liquidated damages clause, the damages are difficult to calculate. This is due to the fact that the university cannot easily predict when a student might default on their dorm agreement. A court will likely uphold such a clause if the $5.00 per day charge is considered to be reasonable, according to market value calculations.

          In continentale rechtsstelsels hanteert men ook wel boetes als prikkel tot nakoming. Iedere dag dat jij te laat levert, krijg ik 100 euro van jou. Ik hoop dat je dan snel gaat leveren. En als je kletst over vertrouwelijke informatie, is dat 5.000 euro per keer. Boem. Dan kijk je wel uit. Dát soort boetes is dus in de VS, VK, Australië enzovoorts niet de bedoeling want dit gaat niet over schade.

          1. Maar dat is dan makkelijk op te lossen:

            Iedere dag dat jij te laat levert krijg ik 100€ als schadevergoeding voor de huurkosten van een gelijkaardig object en voor mijn uurtarief voor de adminstratie van het huurcontract.

            Als je kletst over vertrouwelijke informatie is mijn R&D project van 500K€ waardeloos, dus dan krijg ik een schadevergoeding die nader te bepalen is maar die minimaal 5000€ zal bedragen.

            1. Je vergeet het moeilijke stukje: de onderbouwing vanuit de markt dat de huurkosten van een gelijkaardig object 100 euro zijn en dat jouw uurtarief marktconform is. En het bewijs dat je R&D project 5000 waard is, of preciezer gezegd: dat mijn geklets 5000 euro van de waarde van je project af sloopt.

              1. Tja, die onderbouwing kan ik alleen maar geven als ik de concrete details van een case ken natuurlijk.

                Maar als je van te voren samen overeenkomt dat de realistische schade (minimaal) een bepaald bedrag zal bedragen, dan valt dat niet meer te bewijzen. Hoogstens het tegengestelde valt dan te bewijzen.

                En dat uurtarief hoeft niet marktconform te zijn. Als mijn uurtarief als topadvocaat 500€ is, en ik moet ineens schoonmaakwerk gaan doen, dan is de schade nog steeds het aantal uren maal 500€, al zou een schoonmaker het voor 20€ per uur doen. (bovendien heb ik langer nodig, ik ben immers geen professionele schoonmaker).

                En in het geval van het geklets: Dit is het verschil tussen wel en geen octrooi kunnen krijgen.

                Jij vergeet ook iets, denk ik: dat boetebeding in europese NDAs zal (bij rationeel werkende partijen) ook niet zomaar een uit delucht gegrepen bedrag zijn, maar een bedrag dat beide partijen accepteren als een redelijke benadering van de reele schade. Ook die boete heeft dus wel degelijk zijn achtergrond in een realistisch schade, of je het nu boete of schadevergoeding noemt.

                1. Nou ja, de kern is dus dat die onderbouwing er wel moet zijn. Anders zal de Amerikaanse rechter dit tot een verrijkingsbeding bombarderen en het vernietigen.

                  Je hebt gelijk, het tarief hoeft niet marktconform te zijn maar a) je moet het bewezen vaker rekenen en b) je moet werkelijk dat aantal billables kwijtgeraakt zijn enkel en alleen door deze fout.

                  Hoe zet je een bedrag op verlies van aanspraak op octrooi? Er zijn immers nog tientallen redenen waarom je octrooiaanvraag het niet haalt, het is dan te makkelijk om even twintig jaar dikke licentie-inkomsten als geleden verlies op te voeren, dat is veel te speculatief (naast dat je via art. 55 EPC of de one-year grace period in 35 USC 102 geen last moet hebben van het lek). Wederom: zorg dat je die onderbouwing hebt, en zet ‘m in het contract. Als je achteraf iets moet verzinnen, heb je een probleem.

                  1. Nou, via Art 55 EPC kon wel eens een moeilijke worden.

                    1) De officieel gehanteerde standaard daarvoor (hoewel die in commentaren betwist wordt) is dat de openbaarmaker bewust moest weten dat openbaarmaking waarschijnlijk schade zou opleveren, en dat is een vrij hoge standaard. Zich verspreken, of een medewerker die openbaar maakt zonder dat hij wist dat er schade zou optreden. Het pure feit van een NDA breken is niet voldoende.

                    2) Bovendien moet je als benadeelde dan ook nog WETEN dat de openbaarmaking gedaan is, om de schade te kunnen beperken door zelf een octrooiaanvraag in te dienen. Als je dat niet weet…. pech voor jou.

                    3) Bovendien, als de openbaarmaker niet dezelfde is als degene waar je een NDA mee hebt, moet je ook nog bewijzen dat de openbaarmaker de info verkregen heeft van iemand waar je wel een NDA mee had. Begin er maar aan.

                    2) en 3) zijn mutatis mutandis ook van toepassing op de US one-year grace period.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.