YouTube deelde in half jaar 2,2 miljoen onterechte auteursrechtenclaims uit

Ruim 2,2 miljoen YouTube-video’s hebben in de eerste helft van dit jaar ten onrechte een auteursrechtenclaim gekregen, aldus Nu.nl. Tweakers zegt het nog heftiger: 60 procent van 3,7 miljoen betwiste copyrightclaims was onterecht. De algehele indruk: het gaat goed mis met die auteursrechtclaims, als je het transparantierapport van Youtube rondom auteursrechtclaims leest. Maar eh, die 3,7 miljoen vormen slechts 0,5 procent op het totaal van 722,7 miljoen via Content ID ingediende claims op het videoplatform. Dus 60% van 0,5% blijkt onterecht. Doet Youtube het dan goed of slecht?

Youtube gebruikt al vele jaren het Content-ID systeem voor het detecteren van vermeende auteursrechtinbreuk:

Video’s die naar YouTube worden geüpload, worden vergeleken met een database met bestanden die contenteigenaren aan ons hebben verzonden.

Auteursrechteigenaren besluiten wat er gebeurt wanneer videocontent op YouTube overeenkomt met een werk waarop zij het recht hebben. Als er een overeenkomst wordt gevonden, krijgt de video een Content ID-claim.

Regelmatig lezen we over problemen met Content-ID, vrijwel altijd gaat dat dan over onterechte matches (vals positieven) of over gevallen waarin bijvoorbeeld een parodie of ondergeschikt gebruik speelt. De dansende peuter is denk ik de bekendste case hier: een peuter die vrolijk danst op muziek van Prince werd offline gehaald, vanwege inbreuk. Maar zoiets is toch fair use?

Daarom heeft Youtube het systeem van counterclaims geïntroduceerd: ben je het niet eens met een claim van een rechthebbende, dan dien je een tegenclaim in en dan kun je uitleggen waarom het wél legaal is wat je doet. De rechthebbende moet dan zijn claim intrekken of besluiten deze te handhaven, waarna het naar de rechter zou gaan.

Probleem is dat in de praktijk het claimen vrijwel geheel automatisch gebeurt, zodat discussie met fair use argumenten geen enkele zin heeft. Daarnaast is er een serieus risico: als de rechthebbende de claim handhaaft, krijg je een strike en bij drie strikes in een jaar ben je je kanaal kwijt. Dan moet je dus naar de (Amerikaanse) rechter om de claim omver te krijgen (want pas dan wordt je strike vernietigd). En wie heeft daar het geld voor?

Voor een rechthebbende is er vrijwel niets te verliezen als ze de claim gewoon handhaven, ongeacht de argumenten. Het verbaast me dus niet echt dat er maar zo weinig counterclaims zijn, de risico’s zijn groot en de video weghalen / opnieuw uploaden zonder die muziek of videoflits is een stuk slimmer.

Arnoud

13 reacties

  1. Het probleem is dat hier prima wetgeving voor is, de DMCA, maar dat YouTube voornamelijk de eigen voorwaarden hanteert die juist minder bescherming aan de uploader bieden. Daarmee worden voornamelijk ‘kleine makers’ getroffen.

    Voor zover ik mij herinner biedt de DMCA namelijk een aantal beschermingsmaatregelen voor de uploader, specifiek ook tegen misbruik.

    Maar ja al zou dat wél toegepast worden; als je als bedrijfje tegen problemen aan zou lopen met teveel onrechtmatige claims, dan ga je gewoon failliet en begin je opnieuw. Het onbeperkt(? aanname) aan kunnen maken van bedrijven bij malafide handelen is een op zich staand probleem.

  2. Het is de omgekeerde wereld dat een tegenclaim verwerpen een strike levert voor de uploader. Het is de claimer die bij ee tegenclaim een strike zou moeten krijgen. Want een onterechte claim doen is praktisch een ex parte misbruiken. En vooral in de VS zou ik verwachten dat zo een valse claim tot torenhoge schadevergoedingen zou moeten leiden. Al is het maar op grond van laster.

    1. De juridische constructie is dat zo’n verwerping eigenlijk een formele DMCA takedown notice is, waarvan de wet zegt dat dit vereist dat Youtube de video weghaalt.

      Zie het anders zo: 1) Volgens mij is deze video inbreuk 2) Eh, nee 3) We hebben er goed naar gekeken, juridisch advies ingewonnen en weten nu zeker dat het inbreuk is.

      Bij 3 krijg je dus een strike. Die kun je aanvechten en dan gaat ie weg als je wint. Maar doe je dat niet, en je hebt er (ik meen) 3 in een jaar dan gaat je kanaal weg.

      1. Volgens mij komt in the YouTube systeem de formele DMCA takedown pas in stap 3. De volgende stap is de rechter in de VS, en die is in veel gevallen buiten het bereik van de persoon die wordt beschuldigd van inbreuk. Het rare is ook dat een VS regeling wereldwijd wordt toegepast. Als ze gewoon de boel dichtgooien in de VS, en het in de EU open laten tot daar de vergelijkbare procedure is doorlopen (maar dan met fallback op Europese rechters), dan zou het al een stuk makkelijker zijn. De grenzen wat precies inbreuk is in de VS en de EU liggen vaak ook net iets anders. — natuurlijk heb je de zeer evidente gevallen, maar daar is meestal weinig discussie over.

      2. “We hebben er goed naar gekeken, juridisch advies ingewonnen en weten nu zeker dat het inbreuk is.”

        Het stomme is ook dat er voor die uitspraak helemaal geen bewijslast nodig is. Tenzij je dus inderdaad naar de rechter stapt, maar dat is vechten tegen de bierkaai omdat een bedrijf als YouTube gewoon veel meer resources heeft om een proces te voeren dan een gemiddelde uploader.

        “We weten zeker dat dit inbreuk is, geloof ons maar, en foei, je hebt bij deze een waarschuwing omdat je het gore lef hebt om er aan te twijfelen!” is natuurlijk een beetje de omgekeerde wereld.

      3. Ik wil je best volgen in de constructie. En zelfs aan de sanctie voor de uploader als hij een claim ontkent, en later niet verder aanvecht. Maar er moet ook een (zware) sanctie zitten aan de kant van de claimer als hij een onterechte claim doet. Zo zou het volgens mij beter werken:

        1 ) Claimer claimt inbreuk – De video wordt geautomatiseerd offline gehaald.

        2 ) Uploader ontkent inbreuk – De uploader neemt risico dat hij op straffe van een strike naar de rechter. Als de claimer het hierbij laat zitten: Strike tegen de claimer en/of een dikke contractuele boete en de video automatisch terug.

        3 ) Claimer volhardt – De claimer is zeker van zijn zaak en dwingt de uploader om eieren (een strike) voor zijn geld te kiezen of naar de rechter te stappen. Als de uploader het er nu bij laat zitten: Strike tegen de uploader.

        4 ) Uploader naar de rechter – De rechter bepaalt wie gelijk had en of de video terug komt: Strike tegen de verliezer én schadevergoeding én proceskostenveroordeling.

        Ook de uploader zou dus strikes moeten krijgen, als hij een claim niet kan staven. Nou is het alleen de vraag of de DMCA het wel toelaat dat een claimer na 3 strikes geen rechten meer heeft. Daarom heb ik bij stap 2 ook een dikke contractuele boete genoemd. Want de uploader loopt wél schade op als zijn videos onterecht offline zijn gehaald, én de uploader moet het risico gaan nemen op een strike en/of een dure rechtsgang als hij zijn recht wil halen.

        Zonder strike of dikke boete kan de claimer straffeloos een video onterecht offline halen, en moet de uploader maar durven zijn gelijk te halen of zijn schade voor lief te nemen. En mocht de uploader het wel durven, dan heeft de claimer veelal diepere zakken. En zo zie je nu dus… Geautomatiseerde claims die tot 60% onterecht zijn. En waarbij in de meeste gevallen de uploaders niet hun gelijk durven te halen.

        1. Je ziet zelfs dat claimers bots inzetten om video’s van bepaalde uploaders te kopiëren, en dan een claim in te dienen dat de video hun eigen werk is om de video van de originele uploader offline te halen. Op dit moment is er gewoon geen enkel mechanisme wat dat verhindert, want een claimer hoeft helemaal niets van bewijs in te dienen dat het originele werk van hem is.

  3. Volgens mij zijn de gevallen waarbij iemand een schadevergoeding kreeg vanwege een onterechte DMCA claim (en dan heb ik het nog niet eens over het eigen systeem van YouTube), op de vingers van een hand te tellen. Dergelijke wetgeving zou veel sterkere bescherming moeten bieden tegen misbruik (bijvoorbeeld voor censuur of gevallen waarbij mensen materiaal jatten, het zelf ergens op het net zetten, en dan claimen de rechtenhouder te zijn.) De wetgeving zou symmetrisch moeten zijn, in de zin dat de kosten voor het aanvechten matchen met de kosten voor het claimen, en de gevolgen van misbruik ook vergelijkbaar zijn (bijvoorbeeld, na drie keer misbruik het recht verliezen van de DMCA procedures gebruik te mogen maken voor een jaar.) Zoals het nu staat, is het een naar gedrocht dat met name de grote jongens bevoordeeld.

    1. De wetgeving is volgens mij wel symmetrisch. Want net zoals de claimer een DMCA kan doen én je voor de rechter kan dagen voor een schadevergoeding als hij gelijk heeft, kun jij als uploader volgens mij ook de claimer voor de rechter dagen voor schadevergoeding als hij ongelijk heeft én hem aanspreken op de valse claim (laster).

      Het punt hier is alleen dat het niet om wetgeving gaat, maar om de gebruiksvoorwaarden van YouTube. Ik ben het met je eens dat ook YouTube het symmetrischer kan aanpakken. (Zie mijn reacties hierboven.)

  4. Ik plaats, heel af en toe, videos met daarachter passende muziek van Ian Bruce, een schotse singer/songwriter, met wie wij bevriend zijn. Hiervoor heeft hij expliciet toestemmng gegeven. En iedere keer weer meldt een amerikaanse firma, dat zij de rechten hebben (die ze dus definitief niet hebben). Pas als ik in mijn counterclaim dreig zelf naar de rechter te gaan (small claims court is goedkoop) met een tegen claim, trekken ze hun claim in. Het draaid daarbij om het “monetizing” van de video, reclame inkomsten dus. Zolang zij een claim open hebben, kan ik geen geld aan de videos verdienen (wat ik toch niet doe, bij 10 of 15 clicks per clip).

    1. En zelfs bij bekende artiesten gebeurt het. Onlangs nog meegemaakt bij een bekende zangeres. Zij had een cover gedaan (doorgaans maakt ze veelal eigen muziek) en via haar label (!) toestemming gekregen van het label van de oorspronkelijke artiest. Echter, vlak na het uploaden ging de video ineens offline vanwege een auteursrechtenclaim. Maar wie plaatste die claim dan als er officiële toestemming was, nota bene ook nog geregeld door haar eigen platenlabel (die daar al jaren ervaring mee hebben)? YouTube wilde er in eerste instantie niet eens op ingaan, maar nadat zij samen met haar label dreigde YouTube voor de rechter te slepen, namen ze de claim vliegensvlug in behandeling en verwierpen hem waarna de video alsnog werd gepubliceerd.

  5. Een van de oplossingen die ik voorzie voor dit probleem is om een zelfde soort systeem in te voeren als hier in Nederland met winkeldiefstal/overlast gedaan wordt met de €313. Het is nu namelijk veel te goedkoop om de counterclaims naast je neer te leggen.

    Als het iets van $400 per foute claim wordt gaan ze (de claimende bedrijven) er echt wel wat mankracht op zetten.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.