Ubisoft gaat op 1 september de online-diensten van 15 games ontoegankelijk maken, meldde Tweakers zondag. Zeven PC-titels verliezen ook al hun downloadbare content (dlc), zelfs als die al gekocht is. Opvallend is daarbij dat een aantal van deze games momenteel met korting aangeboden wordt, inclusief aanprijzing van hun ‘innovatieve multiplayermodus’ en extra dlc. Je gaat dan dus terug naar enkel single player modus met de basiscontent. Dat roept natuurlijk de vraag op, eh wat krijgen we nou, kan dat zomaar?
Het afsluiten van diensten voor oudere games kan een manier zijn om het bedrijf in korte tijd financieel gezonder en daarmee aantrekkelijker voor een overname te maken, zo sluit het artikel af. En dat is ook niet zo raar, want het in de lucht houden van online games is een dure kwestie met al die servers en bijbehorende infrastructuur. Maar vanuit spelersperspectief is dit wél raar, want je betaalt voor een spel met de belofte van online tegen anderen spelen (én dlc) en die belofte wordt dan eenzijdig ingetrokken.
Mijn cynische opener is dan altijd, welkom in de diensteneconomie. Want zo’n online game is een dienst, en diensten mag je op zeker moment stoppen. Daar hoef je niet eens een reden voor te hebben (zoals dat het onrendabel is), een voldoende lange opzegtermijn en/of een schadevergoeding is juridisch gezien eigenlijk al genoeg.
Maar sinds een tijdje is een online game juridisch gezien wel iets meer dan alleen een dienst. Er is speciale wetgeving in Boek 7 van het Burgerlijk wetboek voor zogeheten overeenkomsten voor de levering van digitale inhoud en digitale diensten tussen handelaren en consumenten. Dat wil zeggen (art. 7:50ab lid 1 sub a BW):
overeenkomsten waarbij de handelaar digitale inhoud of een digitale dienst aan de consument levert of zich ertoe verbindt die te leveren en de consument een prijs of een digitale weergave van waarde betaalt of zich ertoe verbindt die te betalen ongeacht of de digitale inhoud of digitale dienst volgens zijn specificaties is ontwikkeld;Hierbij geldt een eigen conformiteitsvereiste, art. 7:50ad BW:
De afgeleverde digitale inhoud of digitale dienst moet aan de overeenkomst beantwoorden.Deze zin kennen we van conformiteit van gewone producten, wat mensen ook wel de “wettelijke garantie” noemen. Het volgende artikel noemt een aantal criteria om te bepalen of een game voldoet:
- wat betreft de beschrijving, hoeveelheid en kwaliteit, functionaliteit, compatibiliteit, interoperabiliteit en andere kenmerken, voldoen aan de overeenkomst;
- van updates worden voorzien als bepaald in de overeenkomst;
- beschikken over de hoeveelheid, kwaliteit en prestatiekenmerken, onder meer met betrekking tot functionaliteit, compatibiliteit, toegankelijkheid, continuïteit en beveiliging, waarover de digitale inhoud of digitale diensten van hetzelfde type gewoonlijk beschikken en die de consument gezien de aard van de digitale inhoud of digitale dienst redelijkerwijs mag verwachten, rekening houdend met publieke mededelingen die zijn gedaan door of namens de handelaar of andere personen in eerdere schakels van de transactieketen, in het bijzonder in reclameboodschappen of op etikettering.
Alleen: wat dan? Artikel 7:50ai (haha, hij zei ai; BW) noemt het in mooi juridische taal:
Beantwoordt de afgeleverde digitale inhoud of digitale dienst niet aan de overeenkomst, dan is de consument bevoegd om nakoming te eisen, de prijs te verminderen in evenredigheid met de mate van afwijking van hetgeen is overeengekomen, of de overeenkomst te ontbinden.Je geld terug is dus een optie, al zullen weinig mensen gaan procederen over deze bedragen – de proceskosten zijn ordegroottes hoger dan de aanschafprijs. Nakoming eisen is interessanter, er is vast een principiële strijder die maatschappelijke gerechtigdheid wil afdwingen. Dan kom je uit bij lid 2:
De consument is bevoegd om nakoming te eisen overeenkomstig lid 1 tenzij dat onmogelijk is of voor de handelaar onevenredige kosten met zich brengt, rekening houdend met alle omstandigheden van het geval, waaronder: a.de waarde die de digitale inhoud of digitale dienst zou hebben wanneer er geen gebrek zou zijn geweest; b.de omvang van het gebrek.Ubisoft zal bij de online multiplayer variant meteen wijzen op die “onevenredige kosten”, ze zullen vast kunnen aantonen dat gezien het aantal spelers de kosten van de infrastructuur niet redelijk meer zijn. En dat lijkt dus een winnend argument te zijn op grond van de wet.
Afdwingen dat die gekochte dlc gewoon blijft werken lijkt me dan weer niet iets dat “onevenredige kosten” zou moeten kosten. Ik kan niet echt achterhalen waarom dit überhaupt nodig is, het moet te maken hebben met een serverside controle of je nog recht hebt op die dlc lijkt me. Dan zou het uitzetten van die check de simpele oplossing zijn die Ubisoft dan moet maken. Dat is zeker te verdedigen als “herstellen van het gebrek”, maar ook hier zal echt een principezaak nodig zijn bij de rechter om dat af te dwingen.
(De EULA van Ubisoft is hierbij volledig irrelevant gezien art. 7:50ap BW dat bepaalt dat alle bovengenoemde artikelen dwingend recht zijn en dus niet in de overeenkomst uitgesloten mogen worden. En dat Europees recht geldt, volgt weer uit andere Europese regels.)
Arnoud
Als dat gebeurt of is gebeurd…
… is het dan ook een winnend argument als de verkoop wordt voortgezet?En als dat niet een winnend argument meer zou zijn daardoor, welke datum kun je dan hanteren als de verkoop eerder dit jaar was gestaakt?
1 januari 2022 of 27 april 2022?
Want 1 januari 2022 was de uiterste implementatiedatum van EU richtlijn 2019/770 volgens artikel 24 van diezelfde richtlijn. Art. 7:50ai BW komt uit die richtlijn voort, maar aan tijdige implementatie heeft Nederland niet voldaan. Art. 7:50ai BW is namelijk pas van kracht geworden vanaf 27 april jl.
Ik lees alleen wisselende verhalen over een direct beroep op een EU richtlijn (wat normaal gesproken niet mogelijk is) door burgers en bedrijven als de implementatiedatum is verstreken.
Het argument van “onevenredige kosten” is natuurlijk snel gemaakt. Maar zo’n dienstverlener betaalt uit bepaalde inkomsten (verkoop spel, soms verkoop in game items) natuurlijk vele kosten. Vaak zijn alle initiële kosten pas na enige tijd terugverdiend. Daar wordt rekening mee gehouden. Anders waren die kosten natuurlijk ook al onevenredig (als het spel flopt).
Net zo zou je niet alleen naar de huidige inkomsten moeten kijken of je dienstverlenging op de lange termijn nog uit kan. Alle inkomsten aan het begin kunnen daar ook aan bijdragen. Aan het begin had je hier al ramingen voor kunnen maken. Wees daar dan gewoon transparant in.
Jouw gekochte spel (vaak alleen nog te downloaden / via een launcher) helemaal niet meer kunnen downloaden slaat natuurlijk helemaal nergens op. Dan zou ik zeker mijn geld terug willen.
Ze maken dus nu reclame voor dat online spulletje bij die games, en dat gaat op 1 september uit. Zetten ze er dat dan wel bij in die reclames? Zo nee is zo’n reclame dan niet misleidend?
Dit lijkt me een geschikte zaak voor een collectieve actie. Er zijn duizenden consumenten in Nederland die in hetzelfde schuitje zitten en het zou een antwoord verschaffen op de vraag hoe lang een spelproducent haar spel hoort te ondersteunen. Bij verkoop van een spel “multiplayer” adverteren terwijl je weet dat je de severs drie maanden later uitschakelt levert de consument niet wat hij redelijkerwijs kan verwachten.
Ja, ik vind dat spelproducenten hun servers mogen uitschakelen, mits ze dat ruim genoeg van tevoren aankondigen (een redelijke tijd na het beëindigen van de verkoop van het spel.).
Ik word steeds ongevoeliger voor het argument ‘het staat online dus het is een dienst dus het kan zomaar worden uitgezet’. Ik snap hem nog wel… als je een TV koopt en de NPO stopt ermee kun je daar Samsung niet voor aanklagen. Echter, we gaan steeds meer toe naar apparaten die verkocht zijn waarbij de functionaliteit afhangt van een online server; met name bij games zijn de online servers essentiëel voor “datgene dat je mocht verwachten toen je het ding kocht”.
Die online server is in feite een onlosmakelijke component van het product dat jij gekocht hebt en geen dienst die je afneemt van een derde.
Misschien is het zinvol om een onderscheid te maken: Als je een abonnementsprijs betaalt is het een dienst die kan worden gestopt; als je een product ineens betaalt is het online gedeelte een component (een onlosmakelijk onderdeel dat toevallig niet in je huis staat en die de fabrikant niet mag uitzetten). En je kunt daar aan toevoegen dat je een verkoper niet kunt aanspreken op diensten die je van een derde afneemt. Je kunt Spotify niet aanspreken als een artiest zijn muziek daar af haalt, je kunt Sony niet aansprakelijk stellen als Ubisoft zijn spellen niet meer ondersteunt … maar Ubisoft zelf wél: Ik heb dat spel gekocht en ik wil niet dat jullie het door actie of inactie onklaar maken.
Ik vind alleen https://maxius.nl/burgerlijk-wetboek-boek-7 https://maxius.nl/burgerlijk-wetboek-boek-7/artikel50a en lid i verwijst naar een EU-richtlijn. Staat de rest dan daarin? Richtlijnen zijn geen wet, toch? Of is Maxius niet up-to-date?
Maar https://wetten.overheid.nl/BWBR0005290/2016-01-01 idem
Aha, ik weet het al, Arnoud gebruikt wetten die niet bestaan, en test of wij wel op zitten te letten en alles checken! Ik wel dus! Win ik nou een prijs? Een geheel verzorgde voettocht naar de bakermat van het Franse of Romeinse recht? 🙂
Je hebt een cursus “Zoeken naar actuele wetgeving” gewonnen 🙂 : https://wetten.overheid.nl/BWBR0005290
Het kan natuurlijk ook zijn dat dit komt omdat je per abuis de wet uit 2016 hebt geraadpleegd. :). https://wetten.overheid.nl/BWBR0005290/2022-07-01/ kan je verder helpen denk ik.
Nee, de Romeinen hadden het consumentenrecht op online diensten en games echt veel slechter geregeld. Ik ben blij dat we dat achter ons hebben gelaten!
Inderdaad. Rare jongens, die Romeinen.