De strijd tegen illegale torrents, hoe zet je daar een boete op?

Krijgen we Duitse praktijken in Nederland? Die vraag stelde Tweakers in een recent Plus-artikel. In Duitsland is het gebruikelijk dat torrentgebruikers een claimbrief van een advocatenkantoor op de mat krijgen met daarin een beschuldiging en een schikkingsvoorstel. En je wordt ook echt gedaagd, dus betalen zul je. In Nederland is handhaving altijd tegen de grote jongens gericht: de torrentplatforms, de ISP’s, de grote seeders. Maar de discussie blijft: moeten particulieren ook gaan betalen? Dat riep de vraag op hoe zo’n boete in het recht moet worden vormgegeven. (Hoe dit in Duitsland werkt, is mij nog steeds niet duidelijk.)

Auteursrecht is civiel recht, iets dat burgers onderling uitvechten. Dat staat los van het strafrecht (in theorie is opzettelijke auteursrechtinbreuk strafbaar maar dat is al decennia een dode letter). Het civiel recht gaat erom dat burgers tegen elkaar beschermd worden en elkaar aan kunnen spreken op schade en ongewenst gedrag. Maar de bedoeling is niet dat je rijker wordt van andermans ongewenst gedrag. Claims gaan dus over schadeloosstelling, vergoeding van wat je kwijtgeraakt of misgelopen bent.

Als ik een auteursrecht schend, moet ik dus de schade vergoeden. Maar niet méér dan dat, niet 500 euro betalen bijvoorbeeld terwijl de schade 50 was. Als ik bij de buren een vaas omgooi, moet ik de vaas vergoeden en niet tien keer dat bedrag. (Ik ben strafbaar wegens vernieling en ik zóu bij de strafrechter een boete kunnen krijgen, maar die gaat niet naar de buren.)

Het probleem vanuit auteursrechthandhaving is dat de meeste claims veel te klein zijn. Een grote uitgever aanspreken wegens ongeautoriseerde overname van je website in hun boek dat kan nog wel, maar een blogger aanspreken op één plaatje van je stockfotoset, of een downloader voor één aflevering van een serie die op Netflix staat, welk bedrag koppel je daaraan?

Dit is een probleem omdat mensen dan redeneren “ik kan gewoon inbreuk maken, en word ik gepakt dan betaal ik 50 cent”. Dat voelt onrechtvaardig, het is immers niet de bedoeling dat mensen inbreuk maken op je rechten. (Morele discussie over auteursrecht daargelaten.) Dus men wil meer afschrikking, meer handhaving, keihard optreden. Als kinderen elke dag door mijn tuin rennen en voetballen, dan wil ik ballen lek gaan prikken, overweeg ik berenklemmen en valkuilen met stevige staken en eis ik dat de politie in vol ornaat voor mijn tuin gaat staan.

Een boete is een bekende vorm van afschrikking, en Duitsland laat zien dat dat werkt. Vraag is alleen, hoe moet je dat vormgeven in het recht? Want in het civiele recht bestaat dat dus niet, een boete die naar het slachtoffer gaat. En omdat de schade dus 50 cent is, kun je het ook niet camoufleren als een schatting van de schade.

Dat zou dus een forse wetswijziging met zich meebrengen, en dan zijn er vele andere rechtsgebieden die óók zulke boetes willen. Denk aan winkels die dieven willen afschrikken (die 181 euro is nu zogenaamd een “schatting van de schade”, maar welke winkeldief gaat daar een punt van maken) of verhuurders die misbruik van hun spullen willen tegengaan.

Tegelijk: als je dat niet doet, blijf je dus zitten met het probleem dat er geen effectieve handhaving tegen individuele inbreukmakers mogelijk is. Dan moet je dus of zeggen, we noemen dit legaal (want als je geen handhaving op iets toelaat, moet je het vrijgooien), of we nemen hardere maatregelen zoals het strafrecht en/of strikte eisen tegen andere partijen. Ik weet niet wat daar een oplossing in moet zijn.

Arnoud

24 reacties

  1. Wat we zouden kunnen doen is dit soort dingen centraal regelen. Omdat het nauwelijks te achterhalen is wie wat precies downloadt, zouden we gewoon opslagruimte extra kunnen belasten. Dat is niet helemaal eerlijk maar het is het beste wat we kunnen bedenken.

    We doen dan al die heffingen in een centrale pot en verdelen die dan via een stichting onder de artiesten en auteurs. En daartegenover staat dat we niet meer erover gaan zeuren met z’n allen.

    1. Ik ben fel tegenstander van dit soort private belastingen op opslagruimte. Ten eerste: er is geen relatie tussen de grootte van de opslagruimte en de waarde van het materiaal dat erop staat. Zij kan kostbare software bevatten die slechts enkele megabytes vragen, of vele terabytes aan informatie die massaal geproduceerd worden door bepaalde sensoren. Voor de kostbare software is zo’n heffing geen oplossing, voor die sensordata kan die extra heffing net een belangrijke feature onbetaalbaar maken, terwijl die data totaal niet auteursrechterlijk relevant is. Vergelijk het met een heffing op opslagruimte, waarbij je voor goud hetzelfde tarief hanteerd als voor zand.

      Daarnaast is de verdeelsleutel na het innen een totale corrupte bende. Die wordt dan gebaseerd op verkopen, hit-lijsten, e.d., die zwaar gemanipuleerd worden.

      Nee, die heffingen zijn een ongelovelijk onding, zeggen dat ze niet helemaal eerlijk zijn is een understatement van jewelste: ze zijn helemaal niet eerlijk, en zeer schadelijk voor de maatschappij als geheel, omdat ze innovatie blokkeren, en onverdiend geld sturen naar de gene die al het meeste verdienen.

      1. De gebruiker/vervuiler betaalt is vaak haalbaar en nastrevenswaardig. Ik betaal voor een parkeervergunning in mijn buurt, en als ik in een andere stad parkeer betaal ik parkeerbelasting. Ik betaal relatief veel wegenbelasting en brandstofaccijnzen omdat ik een relatief grote auto heb. Door dit systeem heb ik een prikkel om zo min mogelijk van deze schaarse middelen te gebruiken. In sommige gemeenten betaal je ook per eenheid afval die je produceert, maar de meeste gemeentes doen dat niet omdat het handhavingssysteem om dit te ondersteunen te duur wordt gevonden. Geen enkele gemeente heeft een betaal-naar-gebruik systeem voor straatverlichting om dezelfde reden. In de digitale wereld zoals films/muziek/boeken kun je veel moeilijker over schaarse goederen spreken, en is er geen voordeel om een financiele prikkel te hebben om minder te gebruiken, en een handhavingssysteem is enorm duur (blijkbaar 1500 euro om auteursrecht van een liedje dat je voor een euro kunt kopen te handhaven). Vanuit dat perspectief is het misschien verstandiger om het meer als straatverlichting te behandelen dan als pakeerbelasting. Dit is natuurlijk een extentie van het huidige systeem van vergoedingen die geincasseerd en verdeeld worden door Buma/Stemra, en volgens mij ben je niet de enige die niet blij is met de uitkomst op praktische en morele gronden.

  2. Uit eigen ervaring: Er zijn een aantal societeiten die als vertegenwoordiging van artiesten (meestal) studenten in dienst hebben die niets anders doen dan het doorzoeken van filesharing beurzen. Vinden ze iemand die download, worden screenshots met de IP van de downloader gemaakt en dan wordt de volgende dag bij de rechtbank (meestal in Keulen, daar zit Telekom), zonder problemen een machtiging afgegeven die de telekomieken verplicht NAW van de IP-gebruiker aftegeven. Daarna schrijft de advocaat de betreffende persoon aan en stelt, in een civiele claim, de schade en zijn kosten. Zo zou voor een nummer van Sido in 2010 het luttele bedrag van 1.500 Euro betaald moeten worden (Schade plus kosten). Bovendien moet je een verklaring afgeven, dat je het nooit meer doet (en doe je het dan toch, wordt het nog veel, veel duurder). Aangezien mijn aansluiting door meerder personen (allemaal volwassen op dat tijdstip) werd gebruikt, heeft mijn advocate toen een brief geschreven en gesteld, dat ze eerst maar eens moesten bewijzen, dat ik de dader was. Ik kon aantonen, dat alle bewoners/gebruikers er op waren gewezen, dat het up- en downloaden van beschermde content verboden was en de gevolgen voor rekening van de dader zouden komen. Het betreft een zuiver civiele claim die intussen tot een echte industrie ist uitgegroeid. Mijn geluk, een van de gebruikers verliet het huis en liet zijn, schijnbaar, kapotte computer staan. Bij een check vondt ik de gewraakte content, waarop mijn advocate de tegenpartij liet weten wie de dader was. Daarna nooitmeer iets vernomen. Mijn kosten (toen 155 Euro voor de advocate) heb ik bij de dader geclaimt, ik heb de titel nog altijd liggen en als hij eindelijk geld verdient, ga ik het halen (niet voor het geld, maar uit principe). Daar heb ik nog 19 jaar de tijd voor 🙂

    1. Dank je wel voor je reactie! Vraagje, had jij of je advocaat destijds vonnissen gezien waarin die claim à la 1500 euro ook daadwerkelijk vergoed moest worden? Het blijft me maar onduidelijk of dit een claimcultuur is waarbij gezagsgetrouwe Duitsers maar snel betalen, of dat er daadwerkelijk precedenten zijn die maken dat de schikking aanpakken een reële keuze is.

      1. In de regel is het zo, dat mensen een advocaat (b.v. via Verbraucherschutz) in de arm nemen en er dan een lager bedrag betaald wordt. Desondaks is met Name het Oberlandesgericht Köln bekend (berucht?), dat het zeer snel de claims van met neme een Hamburger societeit volgt. Er bestond een tijd lang een zog. Störerhaftung uit het Telemediengesetz (TMG), waarin werd gesteld, dat je, indien je je Wifi niet met een password beveiligd, verantwoordelijk bent voor wat er via dat wifi gedaan wordt. Dit werd in 2018 door het BGH (I ZR 64/17 het zog. Dead Island arrest) gedeeltelijk onderuit gehaald, waarbij in dat geval de veroordeling tot een schadevergoeding van €1.000 + Kosten wel bleef bestaan, omdat objektiv gezien, dit op basis van § 97a Abs. 1 UrhG aF. In het oordeel volgt een afweging van vele faktoren (ken je dus uit de nederlandse rechtspreking zeker ook), met als sleutel, het niet beveiligen van je wifi, vooral omdat hij eerder (2011) al eens in een konflikt over auteursrechten verwikkeld was.

    2. Duitse wanpraktijken moeten wij hier niet willen. Het is trouwens wel een gouden business voor VPN aanbieders, waarbij je dan via een land gaat downloaden wat een minder vreemd beleid heeft met betrekking tot downloaden voor eigen gebruik. Volgens mij heeft een Zwitserse rechter al aangegeven dat het grondrecht van privacy boven het incidentele gebruik van je aansluiting voor het downloaden van vermeent auteursrechterlijk belast werk gaat. Lijkt mij een prima business-case voor een VPN aanbieder (en ik weet niet hoe ze dit willen veranderen in de Zwitserse context, met haar directe democratie, gegeven dat zeer grote delen van de bevolking wel eens wat download).

      1. Ik weet niet, of je hier moet spreken van “duitse wanpraktijken”. Hoewel ik het volstrekt niet eens ben met de manier waarop o.a. deze hamburgse societeit een 8groot gedeelte?) van zijn geld verdient, is het wel een legale manier. Alleen al om de NAW gegevens achter een IP te krijgen moeten ze naar de rechtbank, die is (zoals in pricipe iedere rechtbank in een rechtsstaat) onafhankelijk. De rechters toetsen aan de wet en besluiten op basis daarvan. Dat het systeem in principe functioneerd blijkt wel uit het van mij boven genoemd arrest uit 2018, maar er zijn er zonder meer nog meer te noemen.

        Dat het hele systeem misschien anders zou moeten staat op een ander blad. Daar hebben we in Duitsland net zoals in Nederland de wetgevende macht, het parlament. Wie wil dat de wetgeving veranderd, kan ten alle tijde proberen hiervoor een meerderheid in het parlament te vinden.

        1. Een praktijk hoeft niet perse het label “legaal” te hebben om een wanpraktijk te zijn. De Duitse trollen handelen dan misschien wel binnen de marges van de wet, maar een bijdrage aan de samenleving (of zelfs aan de belangen van auteurs of muzikanten) leveren ze zeer zeker niet. Het zijn juridische parasieten.

          Het is ook een leuke dooddoener om aan te komen met dat je dan maar naar het parlement moet om de wet te veranderen. Ten eerste is die route vaak doelbewust afgesloten door dingen in internationale verdragen vast te timmeren, dus kan het op die manier niet (de manier wordt dan om in andere internationale verdragen vast te timmeren dat toegang tot cultureel erfgoed ook een mensenrecht is en dat dat door excessief auteursrecht wordt geschonden — erg lastig en gaat lang duren).

          Ten tweede hebben de partijen die in het parlement gekozen zijn een heel brede portefeuille, en zijn zij zeker niet kundig op het gebied van auteursrechten, wat complexe materie is (niet zozeer fundamenteel complex, maar zo gemaakt door de lange en complexe wetsgeschiedenis, en het lange gevecht van verschillende belangengroepen). In het grote geheel is auteursrecht niet altijd het ding dat kiezers beweegt. Het is als een soort kaasschaaf, waarbij grote groepen relatief weinig lijken te verliezen, en een kleine groep veel kan winnen. Je ziet dan ook dat parlementsleden zich lekker makkelijk laten paaien door lobbyisten, die regelmatig gewoon de wetsteksten voorstellen, en, omdat men het vaak gewoon ziet als een handelsregeling, vragen parlementsleden of alle partijen het er mee eens zijn, en dan de gewenste tekst afhameren. Hierbij wordt het algemeen belang te snel over het hoofd gezien, terwijl dat juist de taak is van die parlementariërs.

          Het is een bekende uitspraak dat als je een slechte wet wilt afschaffen, je hem rücksichtslos zou moeten gaan handhaven, en tot op zekere hoogte zie je dat effect de laatste jaren groeien, met de groeiende weerstand tegen de voornoemde wanpraktijken, en dat zag je dan ook in de ophef die bij de laatste ronde auteurswetgeving in het Europees Parlement (want daar moet je echt zijn), er duidelijk meer discussie was dan ooit tevoren. (Helaas nog niet genoeg).

  3. Op zich zit er wel iets in dat Zwitserse verhaal, dat een soort afweging is van de maatschappelijke nadelen van privacyschending en de maatschappelijke nadelen van kleinschalig downloaden, waarbij downloaden verliest.

    Maar ook de Duitsers zijn normaal gesproken wat privacy en juridische zaken betreft geen sukkels, dus ze zullen wel goede redenen hebben waarom ze doen wat ze doen.

    Net als Arnoud zou ik wel eens precies willen weten hoe dit precies werkt in Duitsland. (misschien heb je een Duitse collega, Arnoud, die een gast-stukje hierover wil schrijven?)

  4. Ik snap dat een ieder zich in principe gewoon aan de wet heeft te houden. Maar op het moment dat men hier echt concreet tegen wil gaan handhaven wordt het m.i. ook tijd om het auteursrecht tegen het licht te houden. Het idee was ooit dat auteursrechtelijke werken de maatschappij ten goede kwamen en volop gedeeld konden worden, en dat het dan wel fair was dat de auteur daar een redelijke vergoeding voor keeg.

    Voor zover het om films gaat is dat ten goede komen van de maatschappij een farce. Iedere film is uitsluitend bij 1 specifieke aanbieder te zien. Mits je in het juiste land zit, en de film niet te oud is. Wil je een wat obscuurdere film of serie zien dan is de kans heel erg groot dat deze nergens legaal te verkrijgen is. In zo’n geval zou ’t gewoon moeten kunnen dat je zo’n film zonder verdere consequenties kan downloaden. Had de uitgever dat niet gewild, dan had die maar moeten zorgen dat de film/serie via voldoende alternatieve kanalen beschikbaar was en de maatschappij ten goede kwam.

    Ook de ‘redelijke vergoeding’ zou wat mij betreft best eens tegen het licht gehouden mogen worden. Uiteraard is dat lastig met het verdrag van Berne etc, maargoed. Als ik voor een baas of opdrachtgever een maand werk verricht, dan krijg ik een vergoeding die me in staat stelt om die maand rond te kunnen komen + een beetje buffer op te bouwen. Het is niet zo dat ik vervolgens tot 70 jaar na m’n dood de vruchten van dat stukje werk pluk.

    Als gedachte-experiment is het ook wel een leuke om te bedenken hoe de wereld er uit zou zien als het auteursrecht voor audio/visuele werken werd ingekort naar bijvoorbeeld 5 jaar.

    1. Precies wat ik al jaren roep. Het “auteursrecht” is totaal scheefgegroeid, en ondermijnd daarmee zijn beoogde publieke doelstelling. Een stevige hervorming is nodig, zeker nu een steeds groter deel van ons gezamenlijk cultureel erfgoed in handen komt van een steeds kleinere groep conglomoraten van hoardende rechtenhouders — die effectief ook ernorme delen van dat erfgoed achter slot en grendel houden, en het daarmee effectief vernietigen door het cultureel irrelavant te maken — auteursrecht heeft nu hetzelfde effect op ons erfgoed als de Taliban had op zekere Boeddhabeelden in Afganistan.

      Omdat auteursrecht met name een economisch recht is, moet je het goed laten uitzoeken door economen wat hier, maatschappelijk gezien, de optimale condities zijn. Ik denk dat een termijn van 5 jaar te kort is, maar elke termijn langer dan 30 jaar te lang. Hetzelfde geld voor de beperkingen die er zijn voor creatief hergebruik. Laat auteursrecht zich beperken tot de mechanische vermenigvuldiging en verspreiding, en geef veel meer ruimte om creatief te zijn met werk van anderen, waar het “free rider” probleem veel minder speelt.

  5. Dit is een probleem omdat mensen dan redeneren “ik kan gewoon inbreuk maken, en word ik gepakt dan betaal ik 50 cent”.

    Dit is ook in de huidige praktijk niet waar. Naast die 50 cent kun je gewoon veroordeeld worden in de volledige kosten van het proces (Auteursrechtenrichtlijn, artikel 15), en dat is op zich al effectief een forse boete (en een business case, niet zozeer voor uitgevers, maar een perverse voor advocaten, wat het in Duitsland ook is).

    Mijn eigen insteek is dat het heel goed mogelijk is om met een goed legaal aanbod te concurreren met de torrent sites (want voor 5 euro per maand onbeperkt kunnen kijken, zonder te moeten zoeken op vage sites met nog vagere verdienmodellen, en een VPN dat ook zoiets kost), en dat als je zorgt voor een dergelijk aanbod, het downloaden beperkt wordt tot een wat marginale activiteit. Ik heb hier ook een abbo op Netflix en Spotify, en geef daarmee ongeveer evenveel uit als ik in een ver verleden deed aan CD’s en DVD’s (inclusief huur in de videotheek). Ik denk dat je maatschappelijk gezien niet veel meer kunt verwachten: mensen hebben een eindig budget voor vermaak.

    Dat er dan een bovengrens zit aan wat je redelijkerwijs kunt vragen is geldt net zo goed als er helemaal geen mogelijkheid tot illegaal downloaden zou zijn (maar dan kijken mensen gewoon niet) en is dus geen probleem. Wat je wel moet voorkomen dat de markt versnipperd door tientallen “Me too” kanalen die allemaal een fractie van het materiaal aanbieden, en zo indirect het heel duur maken zonder dat daar een aanbieder iets aan kan doen (auteursrecht is een door de staat verleend monopolie, immers: The Orville is geen vervanging voor Star Trek.) Hier lijkt me een oplossing met dwanglicenties en een wettelijk afgedwongen scheiding tussen programmamakers en distributieplatforms de beste oplossing, zodat elk platform gewoon elke serie kan aanbieden, en de seriemakers daar hun brood mee kunnen verdienen.

    1. “Naast die 50 cent kun je gewoon veroordeeld worden in de volledige kosten van het proces” In Nederland is dat dus teruggeschroefd tot de liquidatietarieven omdat het om zeer eenvoudige zaken gaat. En dan is het niet meer rendabel: dan moet je als eiser tienduizend euro aan een advocaat betalen om vervolgens 50 cent plus liquidatietarief te krijgen.

        1. De Nederlandse rechter wijkt niet af van de Richtlijn. Artikel 14 van de Handhavingsrichtlijn vermeldt namelijk:

          De lidstaten dragen er zorg voor dat, als algemene regel, redelijke en evenredige gerechtskosten en andere kosten die de in het gelijk gestelde partij heeft gemaakt, door de verliezende partij zullen worden gedragen, tenzij de billijkheid zich daartegen verzet.
          Dat is dus niet perse en altijd de volledige rekening. Bij een zeer eenvoudige zaak is alleen al vanuit de billijkheid er argumentatie genoeg: jij gaat procederen om 50 euro en dan wil je 6000 euro proceskosten? Daar past maar één reactie: kom nou toch.

          1. Als het redelijke schadebedrag onder de procesgrens ligt dan zal de zaak al door de griffie van de rechtbank afgewezen worden. Bij het “opblazen” van de schade kan de rechter ingrijpen, de schadevergoeding naar beneden bijstellen en bepalen dat iedere partij de eigen kosten betaalt. Zodra duidelijk is dat “copyright trolling” in Nederland een riskante of verliesgevende business is zullen de trollen in andere landen hun doelwit zoeken.

          2. Bedankt, helder. De wet is dus duidelijk hier: voor het geringe belang is het onzin te gaan procederen. Als dit echt leidt tot een groot maatschappelijk probleem (wat ik ten zeerste betwijfel), dan moet de partij die dat probleem ervaart dat maar komen met voorstellen om dat te veranderen. Mijn ideeën daarover heb ik hierboven al geschetst.

  6. Volgens mij kun je ook anders naar de zaak kijken. Bijvoorbeeld wat redelijkerwijs als schade opgevoerd kan worden en door een rechter goedgekeurd kan worden. Hoe denken jullie over onderstaande punten.

    • De werkelijke schade (bv 50 cent of een euro; uitgaan van 0 cent lijkt me niet waarschijnlijk want dan was de hele zaak niet nodig)
    • Kosten van onderzoek (bv vaststellen welk ip heeft gedownload; als je dit uitbesteed kun je een factuur overleggen voor de hoogte en die kan best hoog liggen)
    • Kosten van de betrokken advocaat
    • Kosten om aan de naw gegevens te komen (gaat in Duitsland blijkbaar via een los vonnis)
    • Kosten om de claim bij de verdachte te krijgen (bv deurwaarder of post of welke wijze redelijk is)
    • Griffiekosten en andere kosten gerelateerd aan het claimen via de rechter

    Zijn er nog andere zaken die redelijkerwijs in de claim verwerkt kunnen worden? Als bovenstaande lijst allemaal terechte punten bevat dan loopt het bedrag toch best op verwacht ik. De vraag is dan nog wel of rechters het redelijk vinden om voor een werkelijke schade van 50 cent of bv de kosten van 1 maand Netflix al deze andere kosten gemaakt worden (of dat ze deze matigen/schrappen).

  7. Een “boete” bestaat in het Nederlandsrecht wel degelijk, alleen is het slim verstopt door auteursrechtorganisaties.

    Zo worden in zaken omtrent het online gebruiken van foto’s zonder licentie al jaren de tarieven van “Stichting Foto Anoniem gebruikt”, wat vaak op honderden euro’s uitkomt. Als je dan bij de rechter aangeeft dat de betreffende foto op meerdere websites (waaronder Getty Images) wordt aangeboden voor minder dan € 20,-, wordt hier volledig aan voorbij gegaan in het vonnis.

    Ook het feit dat auteursrechtenorganisaties vervolgens maar enkele pagina’s uit de betreffende tarievenlijst gebruiken en even heel handig het stukje tekst wegknippen waarin tarief verlagende situaties staan laat, mijns inziens, zien dat men gewend is om te proberen meer geld te krijgen dan waar men volgens de letter der wet recht op heeft. Rechters gaan hier helaas in mee en negeren alle argumenten waarom de bedragen niet kloppen.

    Doordat men heel slim het totaalbedrag onder de appelgrens hield (door de vordering een paar tientjes te matigen), was hoger beroep niet mogelijk en blijven dit soort (in mijn ogen) rechtelijke dwalingen in stand.

    Dus uit ervaring kan ik je zeggen “een blogger aanspreken op één plaatje van je stockfotoset” gebeurd wel degelijk, gaat men ook echt over procederen en vangt men veel meer geld voor dan waar men recht op heeft.

  8. Als het probleem groot genoeg is, dan moet de dode letter maar weer levend worden. Volgens mij wordt de dode letter nog wel gebruikt om grootschalige overtreders aan te pakken, maar kan deze in theorie ook opgaan voor de kleintjes.

    Zet er dan een handhavende macht op, die gefinancierd zou moeten worden door auteurs door bijvoorbeeld een belasting. En maak aangifte hiervan doen veel makkelijker. En laat de schade automatisch gevoegd worden aan de zaak.

    En zet de verkapte boete die wel naar slachtoffers gaat, genaamd dwangsom, veel vaker in.

    Dus veroorde de kleinschalige overtreder voor 50 cent schade, 50 euro boete, en een dwangsom van 500 euro per nieuwe overtreding in de komende 2 jaren, met een max van 5000 euro.

    Maar haal wel de perverse prikkel weg die er voor zorgt dat alleen advocaten hier veel rijker van worden, zoals in Duitsland.

    Is de simpele vorm van aangifte doen voor 50 cent schadevergoeding en een dwangsom nog steeds niet lonend genoeg? Dan is er blijkbaar ook geen probleem. Want als echt het doel is rijker te worden van schadevergoeding, moeten we daar echt niet aan mee doen.

  9. Het gewoon weer vrijlaten, zoals het ook was, voordat platen- en filmmaatschappijen er waren. Hooguit enkele jaren om je investering terug te verdienen. Wij moeten ook werken voor ons geld. Ik snap, dat ze graag een residuaal inkomen willen, maar als de hele wereld dat wil, dan worden de gangen niet meer gepoetst, de post niet meer bezorgd en het brood niet meer gebakken.

  10. Zuiver geredeneerd lijkt me die 50 cent eigenlijk niet zo gek. Iemand doet iets wat dan 50 cent had gekost, ga er dan ook niet meer van maken. De seeder/verspreider maakt effectief meer schade (aantal downloads x 50 cent) bijv. Daar valt dan dus meer te halen?

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.