Help, mijn baas Twittert ook

Een lezer mailde me:

Ik hoor van steeds meer mensen op Twitter dat hun ‘baas’ ook op Twitter komt en ze gaat volgen. Over het algemeen vinden ze dat niet zo fijn en zie ik dat ze voorzichtiger worden in wat ze zeggen. Dit roept volgens mij interessante juridische vragen op. Mag je bijvoorbeeld onder werktijd twitteren, maar dan wel je baas blokken? Of heeft die recht om te zien wat je uitspookt?

Voor twitteren onder werktijd gelden dezelfde regels als bij ander internetgebruik: dat mag, maar met mate en het mag je werk niet hinderen. Ook heb je rekening te houden met bedrijfsbelangen. Je mag dus geen beursgevoelige informatie via een tweet naar buiten brengen als je werkt bij een beursgenoteerd bedrijf. Uitvinders die hun grote ontdekking per Twitter naar buiten brengen, beperken daarmee de kans op octrooi.

Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens heeft bepaald dat je ook onder werktijd, en zelfs met de apparatuur van de baas, privégesprekken mag voeren, mits dus met mate. Sterker nog, je werkgever mag niet zomaar monitoren en opnemen wat jij privé allemaal uitspookt. Pas bij concrete aanwijzingen dat je je werk verzaakt, mag deze jou gaan volgen en ingrijpen. Je hebt een redelijke privacyverwachting op het werk, aldus de jurisprudentie.

Maar bij Twitter heb je heel weinig privacyverwachting, want je maakt zelf die gegevens openbaar en dus mag je baas die ook lezen. Natuurlijk heb je het recht om hem te blokken, maar er zijn genoeg manieren waarop hij alsnog te weten kan komen wat je zegt.

Als je vanwege je baas voorzichtiger gaat worden in wat je twittert, dan is dat volgens mij wel een teken dat je zelf al weet dat je niet helemaal netjes bezig bent. Toch?

Arnoud

Twitterkaping (plus: moet ik Twitteren?)

Twittersquatting, het klinkt enigszins apart maar het kan wel eens een serieus probleem gaan worden. Nu Twitter langzaam maar zeker steeds populairder begint te worden, beginnen mensen te merken dat namen opraken. Of dat hun (bedrijfs)naam al gebruikt wordt door een ander. Met een beetje pech doet die ander zich ook nog eens voor als jou. Kun je daar wat aan doen?

Het idee dat iemand je bedrijfsnaam of merknaam als Twitter-gebruikersnaam registreert, doet natuurlijk sterk denken aan het fenomeen domeinkaping dat vooral eind jaren negentig en begin jaren nul populair was. In reactie op de steeds brutalere kapers kwam er toen een speciale arbitrageregeling, waarmee merkhouders snel en efficiënt elke domeinnaam konden opeisen die leek op hun merknaam.

Twitter heeft zelf een name squatting policy:

Name squatting and “user name for sale” accounts will be permanently suspended. Attempts to sell or extort other forms of payment in exchange for user names will result in account suspension. Accounts that are inactive for more than 6 months may be removed without further notice.

Voor accounts die merknamen of eigennamen bevatten, zijn aparte policies opgesteld. Men kijkt eigenlijk alleen naar misleiding: een merknaam registreren mag niet als men zich valselijk voordoet als onderdeel of affiliate van de merkhouder. Andermans naam registreren is op zichzelf geen probleem, tenzij het gebeurt met het doel om deze andere persoon te hinderen of lastig te vallen. Het is me niet helemaal duidelijk hoe Twitter verifieert dat iemand echt de merkhouder is, laat staan hoe men het conflict oplost waarbij twee Jan Jansens allebei janjansen als gebruikersnaam willen hebben.

Wie het formeel wil doen, kan altijd nog naar de (kanton)rechter wegens merkinbreuk. Omdat op Twitter niets verkocht wordt onder de gebruikersnaam in kwestie, zul je het in principe moeten gooien op afbreuk doen aan de reputatie of het onderscheidend vermogen van het merk. En daarvan is sprake als de gebruiker doet of hij de merkhouder is.

En een gerelateerde vraag waar ik al een tijd mee zit: moet ik gaan Twitteren?

Arnoud

De privacyverwachting van Twitter

Via de comments een interessante vraag over Twitter en privacy:

Twitter, een microblog site, biedt een speciale functie waarbij je berichten afschermt voor mensen die je niet aan je contacten hebt toegevoegd. Wanneer je als ‘contact’ van diegene toch iets publiceert als quote, in hoeverre ben je dan strafbaar bezig? Gevoelsmatig zou ik een bewust van de openbare site afgeschermd bericht op Twitter gelijk stellen aan een prive gesprek via sms, msn of email aan een bekende of enkele bekenden. Is zoiets strafbaar in Nederland of de Verenigde Staten?

Standaard kan iedereen ‘follower’ worden van elke Twitterfeed. Je moet er als Twitteraar dus rekening mee houden dat een willekeurig iemand je Twitterberichten (tweets) zal lezen. In een dergelijke situatie mag je juridisch gezien weinig privacybescherming verwachten. Wat je twittert, is voor de hele wereld te lezen en mag dan ook door de hele wereld gelezen en doorgestuurd worden. Ook als je er ‘@’ voor zet om aan te geven dat je bericht voor één persoon bedoeld is. Of wanneer het dom was om te zeggen.

Twitter biedt echter de mogelijkheid van beschermde updates, in het Nederlands ook wel het “slotje”. Zulke berichten kun je alleen volgen als iemand je toegelaten heeft. In die situatie heb je een duidelijke keuze gemaakt om berichten te lezen die iemand als privé beschouwt. Je moet dan diens privacy respecteren en die berichten niet zomaar publiceren of doorgeven aan anderen.

Dit geldt des te meer nu vrijwel elk Twitterbericht te zien is als een persoonsgegeven. Dat zijn namelijk niet alleen naam- en adresgegevens. Alle soorten uitspraken over een persoon, inclusief meningen en oordelen, zijn te zien als persoonsgegeven. Inderdaad, dus ook elk antwoord op de vraag wat iemand nu aan het doen is. En dat is precies waar het bij Twitter om draait.

Een Tweet valt dan ook onder de Wet Bescherming Persoonsgegevens. Publiceert de persoon over wie het gaat, zelf dit bericht, dan is er verder niets aan de hand. Herpublicatie mag dan gewoon. Maar markeert hij het bericht als privé, dan is herpublicatie niet toegestaan.

Wat kun je daar nu tegen doen als het toch gebeurt? De politie zal hier niets doen. Schending van de privacy is geen strafbaar feit. Het is wel onrechtmatig, maar je moet zelf naar de rechter om je schade vergoed te krijgen. Daarbij moet je zelf aantonen wat je schade is (in geld).

En dat kan nog wel eens lastig worden. Zeker omdat de rechter de schadevergoeding kan matigen vanwege ‘eigen schuld‘: als de schade gedeeltelijk toe te rekenen is aan een eigen handeling van het slachtoffer, hoeft de dader deze niet volledig te vergoeden. Wie dus privéinformatie deelt met mensen die hij niet goed kent, zal dus zelf (gedeeltelijk) op moeten draaien voor de eventuele schade die hij daardoor lijdt.

Voor de fanatieke Twitteraars hier: wat voor informatie zou je zelf niet snel via Twitter delen?

Arnoud