Gisteren verscheen in Computable een artikel over open source in de standaard inkoopvoorwaarden van het Rijk. Daarin werd ik geciteerd als:
Engelfriet vertelt dat bij softwareleveringen aan de overheid het eigendom vaak overgaat naar de overheid, zeker als het maatwerk betreft. Bij opensourceproducten kan dat echter niet.
en meteen kreeg ik wat bezorgde mails of ik nu echt bedoelde dat je het eigendom niet over kunt laten gaan bij opensourceproducten.
Nee, natuurlijk niet. Als je software schrijft, heb je daar het auteursrecht op en dat houd je ongeacht de licentie die je erop plakt. Je kunt dat auteursrecht gewoon overdragen aan wie dan ook.
Wat niet kan, is het eigendom overdragen op ándermans software. En dat is waar ik op doelde. Bij maatwerk wordt standaard geëist dat alle eigendom overgaat naar de klant. Maar opensourceleveranciers maken ook in maatwerk gebruik van open source. Je kunt dan niet het eigendom op het maatwerk overdragen, want het maatwerk is dan niet 100% van jou.
Je kunt alleen de rechten op jouw toevoegingen overdragen. Of dat zinvol is, weet ik niet: als het werk als geheel GPL is, dan maakt het niet heel veel uit of de auteursrechten bij jou of bij de klant liggen. De klant zal bij herdistributie de GPL moeten respecteren. Hij kan natuurlijk de bestaande GPL code eruit knippen, maar dat lijkt me niet zo zinvol.
Een interessante vraag is nog wel wat er gebeurt met een reeds verstrekte opensourcelicentie nadat het auteursrecht is overgegaan. Ik denk dat die gewoon in stand blijft, de nieuwe rechthebbende zal deze moeten respecteren.
Arnoud
Ik weet geen andere redelijke mogelijkheid voor een vervoerder om zijn algemene voorwaarden bekend te maken anders dan met een bordje bij de ingang van het vervoermiddel. Je kunt niet verlangen dat hij stukjes papier gaat uitdelen. Misschien dat dat nu met de OV-chipkaart anders wordt, immers dan zou je bij het betaal/oplaadmoment de AV elektronisch kunnen presenteren.
Verder wordt het enigszins gecompliceerd realiseer ik me nu vanwege artikel 44 Besluit personenvervoer 2000, dat langs publiekrechtelijke weg al voorschrijft dat je de prijs verschuldigd bent als je reiziger bent.
(kant = krant.)
Als het hanteren van algemene voorwaarden niet haalbaar is dan moet het bedrijf maar zonder algemene voorwaarden opereren. Dat is over het algemeen ook prima te doen. Het zijn de trammaatschappijen die er voor gekozen hebben om het stempelen niet meer bij de trammachinist of speciaal daarvoor in dienst genomen medewerker. Dat zelfde ‘probleem’ speelt ook bij de Albert Hein. Heb jij ooit meegemaakt dat wanneer jij daar staat met je karretje, jou eerst wordt verteld dat er een AV van toepassing is?
Art. 6:234 sub 1(b) BW schrijft voor dat, wanneer het voor de gebruiker redelijkwijs mogelijk is om dat AV te geven aan de wederpartij, hij kan volstaan met het melden van de toepasbaarheid van de AV voor de totstandkoming van de overeenkomst. Als jij het naar binnen lopen ziet als aanvaarding dan is een bord in de tram sowieso te laat. Dat bord kun je namelijk pas zien na dat je naar binnen gelopen bent.
In bepaalde gevallen kan het gebruik wellicht de eis van art. 3:37 lid 3 BW aan de kant zetten, maar in de ontelbaar vele situaties waarin toestemming wordt gegeven voor het maken van inbreuk op een recht zal lang niet altijd zo’n gebruik gelden. En dat is ook niet nodig, want met de constructie van toestemming als een eenzijdige gerichte rechtshandeling is helemaal niets mis.
Sowieso kan de tekst van een licentie ondubbelzinnig duidelijk maken dat er toestemming wordt verleend voor bepaalde handelingen, en dat de ontvanger die toestemming heeft zonder iets te hoeven aanvaarden.
Huisregels in de tram en de handhaving daarvan door middel van boetes zijn volgens mij op wetgeving gebaseerd, maar die discussie lijkt me niet helemaal on-topic.
@Piet,
Als je toestemming hebt, is het geen inbreuk meer.
Oke, maar wat ontstaat er dan?
Wel een mooi excuus tegen een beschuldiging van inbraak: “wel nee, ik aanvaard het aanbod van de huiseigenaar.”
Em Arnoud, wat doe je eigenlijk als visite niet meer weg wilt? Of op een ander moment niet meer binnen wil laten?
@Alex: Heb je toestemming, dan heb je het recht om inbreuk te maken. Of zo je wilt het recht om handelingen te verrichten die onder het uitsluitende recht van de rechthebbende vallen. Dit recht is geen vorderingsrecht. Het is meer een verweer: als je wordt beschuldigd van een onrechtmatige inbreuk, dan kun je je op de verleende toestemming beroepen.