Internetrecht door Arnoud Engelfriet

Corporate purchasing and policies make funding open source Literally Impossible, aldus Swift on Security, een parodiërende maar serieus te nemen securityonderzoekster. De onderliggende klacht is namelijk best reëel: als je een paar tientjes wilt vragen van een groot bedrijf om een bug in je open source project te fixen, dan is dat enorm ingewikkeld. Maar vraag je tienduizend euro voor een supportcontract waaronder je hetzelfde doet, dan is dat zo geregeld. Met dus het advies, doe dat laatste. Waarbij allerlei juristen beginnen te roepen, ja maar de inkoopvoorwaarden dan. Nou ja, die accepteer je dan dus gewoon, wat kan je gebeuren.

In de kern is het probleem de bureaucratie en overhead die je krijgt als je met een groot bedrijf zaken gaat doen. Er moeten veel punten op de i worden gezet wil zo’n organisatie overtuigd zijn dat ze met jou in zee moeten. Dat gaat vaak beter als je een serieuze belofte met langetermijntoezegging kunt doen, oftewel een supportcontract voor drie jaar met 24/7 beschikbaarheid. Dat dat wat meer kost dan het half uurtje dat ze eigenlijk wilden, is een bijzaak.

Natuurlijk zal zo’n bedrijf ook flink wat verwachten, althans op papier. Denk aan stevige aansprakelijkheid, lange betalingstermijnen, eenzijdig opzeggen en al die andere dingen waar je als leverancier op dag 1 tegen gewaarschuwd wordt. Dat moet je niet accepteren natuurlijk. Alleen: als er in de praktijk echt niet meer te verwachten is dan af en toe wat kleine vragen over dingen die je toch al deed, en de software gratis weggegeven wordt, welke aansprakelijkheden zijn praktisch gezien dan te verwachten? Vanuit dat perspectief is “teken gewoon en pak dat geld” een hele logische.

Een andere reden voor dit probleem is denk ik dat een eenmalige uitgave van een paar tientjes vaak wordt gerekend onder het kopje reiskosten/onvoorzien, en bedrijven zijn daar vaak erg huiverig over omdat de kans voor misbruik groot is. Als iedereen in het bedrijf ineens 50 euro mag geven aan een vaag figuur op internet omdat die een of ander leuk tooltje zou hebben gemaakt, waar ben je dan als multinational? (Ik ken mensen die om die reden die 50 euro dan maar privé betalen en het later verrekenen met reiskosten naar een conferentie.)

Het doet natuurlijk raar aan, blog ik een hele serie over hoe je je verweert tegen inkoopvoorwaarden en dan kom ik ineens met een advies om ze gewoon maar te accepteren. Maar soms kan dat gewoon het goede advies zijn.

Arnoud

Roddelen in een WhatsAppgroep over je baas kan reden zijn voor ontslag, maak ik op uit dit vonnis van de rechtbank Midden-Nederland. In een ontslagzaak werd gegrap en gegrol over het werk aangevoerd ter onderbouwing van een verstoorde arbeidsrelatie. Hoewel het ging om een groepschat met een beperkt aantal collega’s, vond de rechter toch dat de vrouw terecht ontslagen mocht worden.

Een vrouw was sinds 1989 in dienst bij het bedrijf, en had daarbij een standaard geheimhoudings- en relatiebeding in het contract. Eind 2017 ontdekte ze dat er in het bedrijf echter grote verschillen in loon waren, maar haar klachten daarover vonden geen gehoor. Daarop besloot ze elders te solliciteren.

Via WhatsApp had ze daarbij twee collega’s gestimuleerd om mee te gaan (“Echt [voornaam van A] ? Wil je mee? Ik heb jou en [voornaam van B] dan echt nodig hoor!! En [voornaam van C] ook. Haha”). Maar let op: bij de grootste concurrent. En onderdeel van de sollicitatie was een gezamenlijke Powerpoint pitch over wat ze bij die concurrent zouden konden gaan doen. Dat zette zo te lezen enig kwaad bloed, waarop de werkgever haar ontsloeg.

De rechter zet (terecht) voorop dat het volkomen legaal is om bij de concurrent te solliciteren, als je geen keihard contractueel verbod daartegen hebt getekend. En dat was er niet. Maar je collega’s aanzetten om mee te gaan, of bedrijfsvertrouwelijke informatie inzetten in een pitch zijn dingen die wél in strijd met het arbeidscontract kunnen zijn.

Om te kunnen bepalen of dit een probleem is, moet de rechter eerst toetsen of de WhatsApp conversaties waar de partijen zich op beroepen, wel als onderbouwing kunnen dienen. In principe is dat natuurlijk mogelijk, maar in dit geval had de werkneemster gesteld dat de werkgever die had gemanipuleerd. Zo werkt dat in het bewijsrecht, er is niets raar aan elektronisch bewijs of aan chatlogs an sich, maar als er concrete vermoedens van manipulatie komen dan moet je eerst kijken hoe waar dat is.

Uiteindelijk blijft er bij de rechter weinig over van de gestelde manipulatie. Het kwam uiteindelijk vooral neer op het punt dat WhatsApp-chats minder serieus te nemen moeten zijn, de context van humor en snelle berichtjes is immers heel anders dan een formeel-zakelijke conversatie.

Na de chats gelezen te hebben, komt de rechter tot de conclusie dat er geen sprake is van onrechtmatig aanzetten om collega’s A en B mee te nemen. Ze namen nog steeds zelf het initiatief, en uiteindelijk hadden ook zij geen beding tegen die concurrent in hun contracten.

Uit de berichten blijkt wel dat de werkneemster op een ander punt nogal wat te verwijten valt: ze wilde haar werkgever “een lesje leren”, waarbij ze in zeer cynische en schertsende uitspraken de managementcultuur neerzet. De wijze waarop zij het sollicitatietraject vervolgens doorliep bij de concurrent, waarbij ze zich als doel had gesteld de oude werkgever schade toe te brengen, maken dat haar gedrag verwijtbaar werd.

Wat de presentatie betreft, er is geen bedrijfsgeheime informatie gebruikt maar wel bleken foto’s opgenomen te zijn geweest die van de werkgever waren. Dat is dan mede een grond om haar een verwijt te maken.

In beginsel heeft een werknemer die minstens twee jaar in dienst is recht op een transitievergoeding als de arbeidsovereenkomst wordt opgezegd. Bij ernstig verwijtbaar handelen kan dat anders liggen. Maar hoewel dit gedrag verwijtbaar is, is die verwijtbaarheid niet “ernstig” te noemen met name omdat er niet daadwerkelijk schade is opgedaan en derden niets hebben gemerkt. Daarmee komt zij in aanmerking (gezien de duur van het dienstverband) voor een vergoeding van dik 76 duizend euro. De kantonrechter laat dan ook nadrukkelijk een hint vallen dat de werkgever mág kiezen om het ontslag in te trekken.

Arnoud

Mijn moeder heeft vorige week maandag op “ikwilvanmijnautoaf.nl” aangegeven van haar auto af te willen, zo opende een draadje bij Tweakers. De moeder van de topicstarter wilde van haar auto af, nam contact op met het gelijknamige bedrijf en kreeg telefonisch een bod van zeshonderd euro, waar ze kennelijk positief op reageerde. Daaruit concludeerde het bedrijf dat er een bindende overeenkomst was, waarop de zoon boos werd want de auto zou volgens externe bronnen eerder vier dúizend euro waard zijn. Wat dan dus de vraag oproept, hoe hard zit je vast aan zo’n telefonische onderhandeling?

Op zich is het volgens mij niet raar om een hele lage prijs te bieden als opkoper, volgens mij weet iedereen dat je bodemprijzen krijgt. Het hele punt is immers, je wil er vanaf en dan heb je niet veel meer te eisen. Maar het moet wel netjes gebeuren, dus als men zegt dat het vrijblijvend is en daarna een overeenkomst claimt dan gaat er iets niet goed.

In deze situatie geldt er geen strenge consumentenbescherming. Had het bedrijf zelf gebeld, wilt u van uw auto af (zangstem: “punt ennel”), dan was het een ongevraagde telefonische acquisitie geweest en dan kan geen rechtsgeldige overeenkomst worden gesloten. Maar nu de verkoper zelf het gesprek initieerde, is dat wel gewoon mogelijk.

Hoofdregel is natuurlijk dat een overeenkomst tot stand komt door aanbod en aanvaarding. Letterlijk het woord “contract” of “afspraak” noemen is niet nodig. Als de autokoper dus zegt “gezien de gegevens lijkt me 600 euro mijn beste prijs” en de verkoper zegt “nou dat moet dan maar” dan zit de verkoper er aan vast. (De koper trouwens ook.)

Ik zie in het draadje diverse opmerkingen dat je bij overeenkomsten op afstand een bevestiging moet sturen om deze bindend te laten zijn. De wet eist bij overeenkomsten langs elektronische weg dat de dienstverlener een bevestiging stuurt (art. 6:227b BW). Dat is hier echter niet van toepassing; lid 3 zegt al vrij letterlijk dat deze eis niet geldt bij overeenkomsten die via elektronische post of een soortgelijke vorm van individuele communicatie tot stand zijn gekomen. Bovendien gaat het bij telefonische onderhandeling niet over diensten van de informatiemaatschappij.

Bij dit soort zaken is het echter vrij gebruikelijk dat de auto eerst gekeurd wordt. De prijs moet je dan dus eerder zien als een indicatie, en dan is juridisch nog geen sprake van een bindende overeenkomst. Ik zou dus eerder denken dat je daarop uit moet komen. Er ligt een bod van (grofweg) 600 euro, laat de auto zien en wellicht dat het bod dan naar beneden gaat. Maar bevalt het definitieve bod je niet, dan rijd je gewoon weer weg.

Natuurlijk wil je het gesprek even terugluisteren om zeker te weten wat er is gezegd, maar zo inschattend denk ik dat er geen bindende overeenkomst is en de autokoper vooral druk probeerde uit te oefenen om mevrouw langs te krijgen en haar om te praten.

Stel nu dat de autokoper had gezegd “ik betaal 600 euro zelfs als ie een total loss blijkt” en mevrouw had gezegd “dat is prima, ik wil er zo graag vanaf”. Dan was het volgens mij wél een bindende overeenkomst. Het is totaal niet relevant wat andere marktpartijen rekenen.

Vandaag wat minder reacties van mijzelf overigens want ik ben jarig. 0x2C alweer, wat gaat de tijd toch snel.

Arnoud

Het Frits Philips lyceum heeft een leerling van school gestuurd naar aanleiding van een ‘meme-account’ op Instagram, las ik bij Omroep Brabant. “Memes zijn foto’s of heel korte video’s die vaak gaan over herkenbare situaties of grappen bevatten”, zo voegt men voor de duidelijkheid toe. De term ‘grap’ is hier – zoals wel vaker bij… Lees verder

De zwarte doos roept steeds meer zorgen op. En dan bedoel ik niet de (overigens feloranje) kast in vliegtuigen waar informatie over crashes te vinden is, maar de zogeheten black box algorithms die zonder inzicht in hun werking een uitkomst geven. In het jargon van de ‘meme’ of internetgrap: “Computer says no”. Een zorgelijke ontwikkeling… Lees verder

Hostingbedrijf Versio heeft vrijdag nieuwe pakketten voor webhosting en domeinnamen aangekondigd, met flink hogere prijzen. Dat meldde Tweakers afgelopen maandag. In een mail op vrijdagavond werd gezegd “We willen iets met je vieren”, maar onderdeel van dat feestje was een prijsverhoging van 0,50 naar 2,50 per maand waarbij het zelfs leek of dat meteen in… Lees verder

De Nederlandse Toezichthouder laat weten dat het volgen van mensen in openbare ruimten via wifi-tracking alleen bij hoge uitzondering is toegestaan, las ik bij Tweakers. Dergelijk volgen is een diepe inbreuk op de privacy, en onder de AVG zal het niet meevallen daar een degelijke en rechtmatige motivatie voor te geven. Toestemming valt sowieso af,… Lees verder

Na jaren van protestacties heeft Starbucks in de VS besloten om porno te blokkeren op de gratis wifi-netwerken in zijn koffiezaken. Dat las ik bij RTL Nieuws vorige week. De koffieketen staat al jaren onder druk van de bezorgde burgers van ‘Enough Is Enough’, die fel tegen porno is en bedacht heeft dat Starbucks wezenlijke… Lees verder

Port 25 is geblokkeerd en ik wil niet mailen over de ziggo mailservers, zo begon een discussie op het Ziggo communityforum. De topicstarter wil graag via zijn Ziggo-account het internet op om daar mails aan te bieden aan een externe internetprovider, maar dat lukt niet tenzij hij de mails aan een Ziggo-mailserver aanbiedt, die het… Lees verder

Taxibedrijf Uber heeft een boete van 600.000 euro gekregen van de Autoriteit Persoonsgegevens. Dat meldde Tweakers eerder deze week. Uber was te laat met het melden van een datalek, dat de gegevens van 174.000 Nederlandse klanten en chauffeurs betrof. De boete is lager dan je onder de AVG zou verwachten, maar dat komt omdat het… Lees verder