Bedrijven mogen iPads aan werknemers verstrekken zonder dat de werkgever daarover loonheffing aan de Belastingdienst hoeft af te dragen, meldde Tweakers vorige week. Dit volgt uit het arrest van het Hof Amsterdam in hoger beroep op de zaak uit 2012 over de vraag of een Ipad een telefoon of computer is. En die vraag is bepalend voor de vraag of er loonheffing op de verstrekking moet zitten, wat een stevige kostenpost kan zijn.
RTL had als werkgever 664 iPads belastingvrij aan zijn werknemers had verstrekt. De Belastingdienst legde een naheffing neer van € 325.000 omdat het zou gaan om computers, en computers mag je niet belastingvrij verstrekken. Telefoons en dergelijke wel. En wat is nu het verschil?
Toen de wet werd gemaakt, was het onderscheid vrij duidelijk. Met een telefoon kon je bellen, met een computer niet. Met een computer kon je rekenen en software draaien, met een telefoon niet. Maar inmiddels kan worden gesteld dat het “onderscheid tussen computers en communicatiemiddelen sindsdien steeds verder is vervaagd” met als uitkomst dat je op je telefoon kunt computeren en op je computer kunt telefoneren. Tsja, en trek dan maar eens een wettelijke grens zodat de een wel en de ander niet fiscaal onbelast kan blijven.
Het Hof kiest een nieuwe invalshoek: hoe mákkelijk is het eigenlijk om te kunnen computeren op een telefoon in vergelijking tot een computer. Heb je dan niet op zijn minst een echt toetsenbord nodig in plaats van zo’n raar klein tekeningetje waar je met je dikke worstvingers mag proberen een g in te drukken zonder f en h ook?
Beeldscherm – zodra daarop een toetsenbord verschijnt – en invoermogelijkheden van de iPad zijn naar het oordeel van het Hof dusdanig beperkt in vergelijking met desktop-PC’s en laptop-computers dat het Hof ten aanzien van iPads tot eenzelfde oordeel komt als de staatssecretaris in het Besluit ten aanzien van de smartphone en de BlackBerry: “Het beeldscherm en de invoermogelijkheden zijn bij deze apparaten te beperkt voor langdurig gebruik als computer”.
Met als gevolg dat een iPad functioneel gezien een ’telefoon’ genoemd kan blijven worden. Het eerdere standpunt van de rechter – je kunt er niet normaal mee bellen dus is het geen telefoon – wordt daarmee verlaten.
Ik moet zeggen, ik ben er nog niet over uit. Dat eerdere standpunt spreekt me meer aan: als je telefoons wilt uitzonderen dan ligt de focus op de telefoniefunctie meer voor de hand dan op de vraag hoe effectief je ermee kunt computeren. Mijn beamer is toch ook geen telefoon vanwege het ontbreken van een groot beeldscherm en een toetsenbord?
Arnoud
En hoe zit het dan met andere tablet (of hybride) devices. Is een Galaxy Tab of een Surface RT dan ook op die zelfde manier (met dezelfde flexibele regeling) zonder loonheffing aan je medewerkers te geven? Skype, Lync en andere bel/chat/communicatie is net zo makkelijk op die tablets te plaatsen (als het er al niet op staat). Als ik mijn personeel (als ik dat zou hebben) dus een Surface PRO 3 (zonder toetsenbord) zou leveren, hoef ik hier geen loonheffing over te betalen. Het toetsenbord mogen ze dan zelf aanschaffen (of koop ik voor ze, maar betaal daar dan wel loonheffing over). Dan voldoe ik aan de regels die de rechter heeft gesteld. Immers:
Ik denk dat de wetgever beter een stapje terug kan doen en zich moet afvragen wat überhaupt nog de logica is achter dit onderscheid. Het lijkt mij tegenwoordig veel consequenter om ofwel beide, ofwel geen van beide belastingvrij ter beschikking te kunnen stellen.
Ik ben het met Thijs eens. Waarom staat de belastingdienst trouwens toe dat telefoons belastingvrij verstrekt mogen worden? Wat voor een gedachte zit daar achter? Ik heb ook een mobiele telefoon van mijn werkgever. Maar die heb ik gewoon in bruikleen.
Ik heb ook altijd een telefoon in bruikleen gehad. Nu bij mijn huidige werkgever krijg ik belkosten die ik op mijn eigen telefoon maak voor werk vergoed, niet de telefoon.
Ik werk verder al meer dan 16 jaar op laptops, die zijn ook altijd eigendom van mijn werkgever geweest. Hoe werkt het daarbij, want het lijkt erop dat eigendom niet echt relevant is, maar gebruik. Nu is dat voor mij geen probleem, ik heb privé meer en betere computers en gebruik de laptop dus 0% privé, maar hoe zit dat met ex collegas waarvan ik weet dat die zelf geen computer hebben en de werk laptop ook als prive computer gebruiken?
Als je alleen kijkt naar de mogelijk om te telefoneren dan zou een laptop met simcardslot volgens de wet beschouwd moeten worden als telefoon. En wat als er straks smartphones komen die helemaal geen gebruik meer maken van telefonienetwerken maar alles via wifi doen? Dan vind ik met het oog op de toekomst, de redenering van de rechter een stuk beter.
Heel merkwaardig standpunt van de rechter. Een smartphone/tablet is een computer met extra’s, en bellen via skype of VOIP is geen bellen?
Ik neem aan dat als een iPad mag worden verstrekt, ook een Android Tablet mag worden verstrekt.
En in elk Android tablet steek je gewoon een USB toetsenboord, (met een verloop micro -usb plug van 50 cent.) en dan typ je als een trein. Je kan ook dicteren, dat is pas een fijne en snelle manier van invoeren. De rechter loopt achter. Een telefoon kan ook als invoerapparaat voor desktops fungeren, namelijk als een dictafoon die je toetsenbord kan vervangen, en de spraak naar tekst omzet. Lernout & Hauspie revisited.
Of gaat de rechter Apple belonen voor het beleid om tablets/telefoons te ontwikkelen als een tamelijk gesloten platform waarop je alleen proprietary randapparatuur kan aansluiten?
Het afschaffen van belasting-aftrek voor telefoons lijkt de eenvoudigste oplossing. Waarom de verkoop van telefoons überhaupt subsidiëren?
fijn voor die (gemeente)raadsleden die met een vergoeding van 2 a 300 euro in de maand nu niet een heffing krijgen omdat ze gedwongen worden tot papierloos vergaderen met een tablet, maar het uitgangspunt en de conclusie van de rechter laten toch veel onduidelijk… bijv tablet + bluetooth toetsenbord, grote tablets, … jammer ook dat dit soort zaken langer sleept dan de generatietijd van de hardware, in 2012 was dit misschien beter de begrijpen geweest.
Ik begrijp niet dat de bevinding dat een iPad geen computer is automatisch moet leiden tot de conclusie dat het dan dus een telefoon is. Ik heb best veel apparaten thuis die geen computer zijn (bijvoorbeeld een staafmixer). Als je een uitzondering maakt in de wet voor telefoons dan moet je vaststellen of het een telefoon is of niet, niet of het geen computer is.
Daarnaast ben ik het niet eens met de definitie van computer die de rechter hanteert. Maar dat is dus eigenlijk niet eens relevant.
Sorry, ik begon mijn reactie zonder het volledige artikel gelezen te hebben, maar dus wat Arnoud zegt 🙂
Gaat het dan om de intentie achter het verstrekken van de iPad, of de daadwerkelijke praktische mogelijkheden?
Als diezelfde werkgever nou volgende week een adapter erbij verstrekt, waarmee een toetsenbord, muis en monitor op de iPad kunnen worden aangesloten, zou je er alsnog langdurige mee kunnen computeren.
Uberhaupt belachelijk dat je loonheffing moet betalen over een stuk gereedschap dat je nodig hebt om je werk te kunnen uitoefenen. Als ik timmermans ben, en ik krijg een gloednieuwe hamer van mijn baas, moet ik daar dan loonheffing over betalen? Met diezelfde hamer verdient een timmerman misschien wel een extra maandsalaris bij als beun, en dat wordt dan niet gezien als prové gebruik? Afschaffen allemaal die graaibelasting.
Waarom zou je die hamer krijgen van je baas? Het hoeft toch niet jouw eigendom te zijn om ermee te kunnen werken? En zo zou het met de meeste dingen moeten zijn die je van je werkgever krijgt, of je het nou nodig hebt voor je werk of niet, op het moment dat jij dat in eigendom krijgt dan is het een betaling (in natura). Voor telefoons is ooit een heel specifieke uitzondering gemaakt maar ik weet eigenlijk niet waarom (waarschijnlijk omdat het zo gebruikelijk was ?). Mijn mening is dat als je iets krijgt van je werkgever dat een monetaire waarde heeft, dat gewoon belast zou moeten worden. En anders leen je het maar. Er zou misschien wel een ruime drempel mogen zijn zodat je als werkgever en werknemer niet elke cent hoeft te administreren (hoe zit dat met schenkingen als kerstpakketten en verjaardagscadeaus?)
Vroeger kon je als werknemer die hamer aftrekken, als je hem zelf had gekocht en hem voor je werk nodig had. Dat is volledig in overeenstemming met het draagkrachtbeginsel: als jij met je werk 100 loon krijgt, en 75 kosten moet maken, dan neemt je draagkracht met 25 toe. Sinds 2001 is deze aftrekpost voor werknemers afgeschaft om het systeem minder fraudegevoelig en makkelijker controleerbaar te maken. De gedachte was dat als je kosten maakt die nodig zijn voor je werk, de werkgever die wel (belastingvrij) zou vergoeden.
Ik zou jouw standpunt willen omdraaien: waarom moet de wetgever de ondernemer voorschrijven hoe hij zijn bedrijf draait? Als het voor hem zakelijk bezien gunstiger is om zaken te schenken dan om uit te lenen, waarom zou hij dan bestraft worden met een heffing? Voor een hamer zijn de kosten van het bijhouden van een administratie wie wat heeft relatief hoog, en mensen zijn nou eenmaal zuiniger op hun eigen spullen. Om die laatste reden kan het zakelijk gezien best verstandig zijn om ook een dure iPad te verstrekken.
Er zouden maar twee scenario’s mogelijk moeten zijn. Bij het verstrekken, dus weggeven van een device (of dat nu een telefoon, een hamer of een iPad is), wordt het eigendom van de werknemer, en is het loon in natura en wordt dat gewoon belast. Daar staat dan tegenover dat het apparaat direct bezit is van werknemer, en hij het desnoods dus direct op marktplaats mag verkopen, of het gewoon voor eeuwig in de kast te laten liggen. De andere situatie is dat de werkgever een iPad verstrekt met een bepaald doel, dus er MOET kantoorsoftware op staan, er wordt van je verwacht dat je dat ding meesleurt naar vergaderingen, en of je ook ’s avonds nog even via FaceTime bereikbaar wil zijn voor kort overleg. In dat geval worden er eisen gesteld en is het gewoon een apparaat wat je moet hebben. Daarbij hoort de werkgever ook eigenaar te zijn, en jij niet belast te worden.
Beide scenario’s met elkaar mengen is vreemd: 100% eigendom kan de werkgever geen eisen meer aan stellen, en andersom, als de werkgever eisen stelt, kan het geen eigendom zijn en hoef je er dus geen belasting over te betalen.
Dan kan ook meteen het onderscheid tussen computers, telefoons en privejets verdwijnen.
Naast wat lezer zegt, speelde zeker bij computers ook wel mee dat men zo wilde stimuleren dat werknemers computerapparatuur kochten. PC-Privé van je ouders, wie heeft er niet zijn eerste computer mee gekregen? Belastingvrij laten schenken is dan een optie. Net als het fietsenplan, hoewel dat natuurlijk vanuit gezondheidsoverwegingen is.
Gelukkig is met ingang van 2015 onder de werkkostenregeling icm het noodzakelijkheidscriterium de hele vraag of iets een telefoon of computer is niet meer van belang.
Bij nadere beschouwing is het vooral de wetgever die het de rechter moeilijk maakt:
Tsja een onderscheid maken tussen twee verzamelingen terwijl de één een deelverzameling is van de ander. Daar valt geen zinnige uitspraak over te doen, tenzij hier computer moet worden gelezen als desktop computer.