De curator van het failliete Radio Shack is van plan hun klantenbestand te verkopen, las ik bij Ars Technica. Dit ondanks de privacyverklaring die men jarenlang hanteerde, waarin netjes “Wij verkopen uw data nimmer aan derden” stond. Mag dat zomaar?
Nou ja, het is recht, dus niets mag (of mag niet) zómaar. Maar dit soort zaken zijn erg lastig, omdat er geen harde regels zijn over wat een curator mag doen met gegevens. Digitale gegevens zijn immers niet iets dat je kunt kopen of verkopen. In het speciale geval van virtuele goederen (en belminuten of credits) kan dat wel, maar daarvan is hier geen sprake. De reden is simpel: iets is pas een zaak als iemand er de beschikkingsmacht over kan hebben, zeg maar als het gestolen kan worden. En dat kan niet bij zo’n klantenbestand. De curator zou het ding probleemloos honderd keer kunnen verkopen.
Het bestand zou bij ons onder de Wet bescherming persoonsgegevens vallen. Die bepaalt alleen niets over koop en verkoop daarvan. Het enige dat de Wbp zegt, is dat wie een bestand heeft, dit alleen mag gebruiken met toestemming of een wettelijke grondslag (zoals nakoming overeenkomst). Het tegen geld geven van een kopie van het bestand aan een derde vereist dus zo’n grondslag, en ik zou hem niet weten in dit geval.
Als iemand een doorstart wil maken met het bedrijf, dan is het logisch dat hij ook het klantenbestand krijgt. Dat is daarvoor nodig, zeker als hij de oude contracten met die klanten alsnog wil nakomen. De wet hanteert hiervoor het criterium van “verenigbaarheid” met het oorspronkelijke doel. Overnemen van klanten om de originele dienst zo veel mogelijk alsnog te leveren, lijkt me wel legaal.
Hier is echter geen sprake van verkoop van een klantenbestand mét contractsinformatie maar alleen van contactgegevens. Het enige doel daarvoor dat ik kan bedenken is acquisitie, kijken of die klanten nu interesse in jouw bedrijf hebben. Dat is problematisch, zeker als er ook digitale contactinformatie bij zit want dan loop je tegen spamverbod en dergelijke aan.
De insteek van de juridische klacht tegen de curator is ook wel een aardige: contractbreuk, er is immers via de privacyverklaring afgesproken dat dit niet zou gebeuren. Maar een curator contractbreuk verwijten is heel erg lastig. Weliswaar mag de curator geen contracten schenden, maar een schending is normaal een claim die je maar op de boedel van het failliete bedrijf moet zien te verhalen. En dat valt meestal niet mee, ze zijn niet voor niets failliet gegaan.
Arnoud